We have no responsibility for the contents in this web community!

ถ้าเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ไม่เรียงตามวัน/เวลา ให้คลิ๊กตรงคำว่า Date/Time ที่อยู่ตรงแถบสีม่วงๆ นะครับ

ห้ามลงประกาศโฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ยกเว้นสปอนเซ่อร์!!!!!

*** ห้ามใช้เนื้อที่บอร์ดเพื่อแอบแฝงขายบริการทางเพศ ***

Palm-Plaza.com

Complete the form below to post a message

Original Message "RE: ฟุตบอลสื่อรัก ไตรภาค" Posted by หนุ่ม น.ศ. on 31-Dec-12 at 02:44 PM ตอนที่ 27 กลางดึกคืนต่อมา ขณะที่ผมกำลังนอนหลับอยู่ ก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นเพราะได้ยินเสียงไอ้นันร้องครวญคราง ผมรีบลุกขึ้นไปเปิดไฟทันที และภาพที่ผมเห็นนั้นก็ทำให้ผมอ้าปากค้างอย่างคาดไม่ถึง ไอ้นันกำลังนอนกลิ้งเกลือกอยู่กับพื้น เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ร้องเสียงดังเหมือนคนเสียสติ ข้างๆ ตัวมันมีถุงพลาสติกขาดๆ วางอยู่หลายสิบถุง แต่ละถุงนั้นข้างในมีเศษผงขาวเหลืออยู่เล็กน้อย ขณะที่ผมกำลังตกตะลึงอยู่นั้นเอง ไอ้นันก็ร้องตะโกนเสียงดังออกมา ตัวมันเกร็งแน่น แล้วเริ่มชักแหง่กๆ น้ำลายของมันไหลออกมาไม่ยอมหยุด ผมรีบพุ่งเข้าไปกดตัวมันไว้ ปากก็ตะโกนถามเสียงหลง “ นัน นัน นายเป็นอะไรไปวะ แล้วนี่ผงอะไรวะเนี่ย นายแอบเล่นยาอีกแล้วใช่มั๊ย “ ไอ้นันตะโกนตอบผม “ พี่ ผมเสี้ยน เสี้ยนเหลือเกิน ขอยาผมหน่อยพี่ พี่ ผมไม่ไหวแล้ว มันเสี้ยนชิบหายเลย โอย พี่ พี่ ขอผมเถอะ “ ไอ้นันกระชากคอเสื้อผมลงไปจนเกือบชิดหน้ามันแล้วตะคอกขอยากับผม ผมดึงคอเสื้อกลับแล้วเอาแขนกดตัวมันไว้ไม่ให้ดิ้น รีบเอามือกอบผงขาวทั้งหมดที่มีอยู่บริเวณนั้นโปะใส่หน้ามันทันที ไอ้นันสูดผงขาวที่ผมเอามาให้อย่างรวดเร็ว มันค่อยๆ สงบลง แต่นัยน์ตายังคงเลื่อนลอยอยู่ ผมมองหน้าไอ้นันด้วยความสงสาร แล้วล้มตัวลงนอนข้างๆ มัน เริ่มต้นร้องไห้ ไอ้นันหันมามองผม แล้วพูดเสียงเครือ “ พี่ครับ อย่าร้องไห้เลยครับ ผมมันไม่ดีเองที่ทำแบบนี้ ผมผิดไปแล้วครับ “ ผมหันไปกอดไอ้นัน น้ำตาอุ่นๆ ของผมไหลลงมาเปื้อนแก้มไอ้นัน “ ทำไมต้องเล่นยาด้วยวะ ใครมันเลวขนาดเอายาให้น้องพี่เล่นเนี่ย บอกพี่มา พี่จะไปจัดการมันเอง “ “ อย่าโทษคนอื่นเลยพี่ ผมเล่นเอง ผมมันเป็นเด็กไม่ดี ผมเสียใจครับ “ ผมยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนจะพูดออกมาเบาๆ “ นัน พี่จะพานายไปรักษา นายต้องเลิกยาให้ได้นะนัน พรุ่งนี้เลย พี่จะพานายกลับบ้านที่จันทบุรี ไปรักษาตัวที่นั่นนะ นายต้องหาย เชื่อพี่ “ “ มันสายไปแล้วครับพี่ มันสายไปแล้ว “ “ ไม่สายหรอก นันน้องรักของพี่ นายต้องหาย พี่จะพานายไปที่บ้านนาย แล้วจะหาหมอดีๆ มารักษานายนะ “ ไอ้นันหลับตาลง น้ำตาของมันไหลลงมาช้าๆ ผมรีบเอานิ้วเช็ดน้ำตาให้มัน แล้วกอดมันแน่นกว่าเดิม ไอ้นันลืมตาขึ้นเอาแขนโอบตัวผมไว้เหมือนต้องการจะได้ไออุ่นจากร่างกายผมอีกครั้ง แล้วพูดว่า “ ผมไม่อยากกลับไปที่จันทน์แล้วครับ “ “ ทำไมล่ะ นัน “ “ ผมอยากอยู่ที่นี่กับพี่ครับ หัวใจของผมไม่ได้อยู่ที่จันทน์อีกแล้ว ที่นั่นมีแต่คนที่คอยทำร้ายผม ทั้งพ่อผม แม่ผม ตาผม รวมทั้งคนรักของผมด้วย ไม่มีใครต้องการผมเลยซักคน พวกเขาเป็นคนไล่ผมมาที่นี่เอง คนรักของผมก็หมดรักผมแล้ว เขาทรยศหัวใจผม หนีออกจากโลกของผม มีแต่พี่คนเดียวเท่านั้นแหละครับที่รักผมจากใจจริง พี่ครับ ผมรักพี่ครับ อย่าส่งผมกลับเลยนะครับ “ ผมตื้นตันใจมากที่ได้ยินไอ้นันพูดแบบนั้น รีบรับปากมันทันที “ ได้ ได้ ไม่กลับก็ได้ นายอยู่กับพี่ที่นี่แหละ แต่นายต้องสัญญากับพี่นะว่าจะต้องเลิกยุ่งเกี่ยวกับยาทุกชนิด และต้องหาหมอเพื่อรับการบำบัดตลอด เข้าใจที่พี่พูดมั๊ย นัน “ “ เข้าใจครับพี่ พี่หนุ่มครับ พี่ดีกับผมเหลือเกิน ผมขอโทษที่ทำตัวเหลวไหลแบบนี้ ขอโทษจริงๆ นะครับ “ “ ไม่เป็นไร รู้ตัวก็ดีแล้ว นันน้องรักของพี่ ต่อไปก็ขอให้ตั้งใจเรียนนะ อย่าทำตัวแบบเดิมอีก “ ไอ้นันยิ้มอย่างอ่อนแรง แล้วพูดเสียงอ่อย “ พี่ครับ ผมมีอะไรจะบอก ผมโดนรีไทร์แล้วครับ “ ผมไม่แปลกใจที่ได้ยินแบบนั้น เพราะเตรียมใจที่จะรับมือกับเรื่องแบบนี้มาแล้ว ผมพูดกับมันด้วยน้ำเสียงปกติว่า “ ไม่เป็นไร ไทร์แล้วก็ไปสมัครเรียนใหม่ได้ เดี๋ยวพี่จะพานายไปเข้าเรียนใหม่เอง ไม่ต้องห่วง “ “ ขอบคุณครับพี่ ขอบคุณจริงๆ “ ไอ้นันตอบแล้วก็หลับตาลงอีกครั้ง ผมลุกขึ้นลากผ้าห่มกับหมอนลงมาจากเตียงเพื่อจะมานอนข้างๆ ไอ้นันตรงพื้นนั่นเอง ไอ้นันนอนนิ่งเหมือนคนหมดแรง ผมห่มผ้าให้มันแล้วจูบเบาๆ ที่หน้าผากด้วยความรัก ก่อนจะกระซิบช้าๆ “ หลับซะนะ น้องรักของพี่ “ ไอ้นันยังคงนอนนิ่งเงียบ ผมพลิกตัวมาโอบกอดมันไว้ มันช่างอุ่นดีเหลือเกิน แล้วไม่นานเรา 2 คนก็หลับไป .. รุ่งเช้า ผมพบตัวเองตื่นขึ้นมาบนเตียง ไม่ได้นอนอยู่บนพื้นแบบเมื่อวาน ผมลุกขึ้นอย่างงงๆ แล้วไอ้นันหายไปไหนหว่า ผมรีบหยิบแว่นมาใส่แล้วเดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือ บนนั้นมีกระดาษแผ่นหนึ่งวางไว้ ผมหยิบขึ้นมาอ่าน ในกระดาษมีข้อความเขียนว่า พี่หนุ่มครับ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่ทำให้ผมมาตลอดนะครับ ขอบคุณจริงๆ แต่ผมตัดสินใจแล้วครับที่จะเลือกทางเดินที่เหมาะกับผมมากกว่า คนเลวอย่างผมไม่สมควรที่จะทำให้พี่ต้องลำบากกาย และลำบากใจอีกต่อไปแล้ว ถึงแม้ว่าผมจะอยากอยู่กับพี่มากแค่ไหนก็ตาม ผมก็ต้องตัดใจ ปล่อยผมไปตามทางของผมดีกว่าครับ ผมตัดสินใจแล้ว พี่หนุ่มที่รักของผม พี่จะอยู่ในใจผมตลอดไปครับ ขอโทษอีกครั้งที่ผมไปโดยไม่ลาแบบนี้ และพี่ไม่ต้องตามหาผมหรอกนะครับ ถ้ามีโอกาส เราคงได้พบกันอีกนะครับพี่ รอผมนะครับ ผมรักพี่ครับ นัน น้องชายเลวๆ คนหนึ่งที่รักพี่ชาย น้ำตาใสๆ ของผมหยดลงไปบนกระดาษแผ่นนั้น ไปดีเถอะ นันเอ๋ย น้องรักของพี่ นายจงจำไว้เถอะว่า ไม่ว่านายจะไปอยู่แห่งหนตำบลใดก็ตาม ขอให้นายรู้เถอะว่า พี่ชายคนนี้จะยังคงรักนายไม่มีเปลี่ยน และพี่เชื่อแน่ว่า เรา 2 คนพี่น้องคงต้องมีโอกาสพบกันอีกแน่นอน ไม่ช้าก็เร็ว อยู่รอพี่นะ นัน น้องรักของพี่ แล้วเราคงได้พบกันใหม่ จบบริบูรณ์ ... (ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านมาจนจบนะครับ เตรียมพบกับ "สิ้นแสงดาว" ผลงานรูปแบบใหม่เรื่องล่าสุดของผม กลางเดือนหน้านะครับ ขอให้ผู้อ่านทุกคนมีความสุขมากๆ สวัสดีปีใหม่ครับ)

Go back     FAQ       Conferences Post form Your Message Name*: Subject*: อัพโหลดรูปภาพ Message*:   HTML Ok Use [] in place of <> HTML Reference   Images Ok   Click on a smilie to add it to your message.   >[b]ตอนที่ 27[/b] > >กลางดึกคืนต่อมา ขณะที่ผมกำลังนอนหลับอยู่ >ก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นเพราะได้ยินเสียงไอ้นันร้องครวญคราง >ผมรีบลุกขึ้นไปเปิดไฟทันที >และภาพที่ผมเห็นนั้นก็ทำให้ผมอ้าปากค้างอย่างคาดไม่ถึง >ไอ้นันกำลังนอนกลิ้งเกลือกอยู่กับพื้น เสื้อผ้าหลุดลุ่ย >ร้องเสียงดังเหมือนคนเสียสติ ข้างๆ ตัวมันมีถุงพลาสติกขาดๆ >วางอยู่หลายสิบถุง >แต่ละถุงนั้นข้างในมีเศษผงขาวเหลืออยู่เล็กน้อย >ขณะที่ผมกำลังตกตะลึงอยู่นั้นเอง >ไอ้นันก็ร้องตะโกนเสียงดังออกมา ตัวมันเกร็งแน่น >แล้วเริ่มชักแหง่กๆ น้ำลายของมันไหลออกมาไม่ยอมหยุด >ผมรีบพุ่งเข้าไปกดตัวมันไว้ ปากก็ตะโกนถามเสียงหลง >“ นัน นัน นายเป็นอะไรไปวะ แล้วนี่ผงอะไรวะเนี่ย >นายแอบเล่นยาอีกแล้วใช่มั๊ย “ >ไอ้นันตะโกนตอบผม >“ พี่ ผมเสี้ยน เสี้ยนเหลือเกิน ขอยาผมหน่อยพี่ พี่ >ผมไม่ไหวแล้ว มันเสี้ยนชิบหายเลย โอย พี่ พี่ ขอผมเถอะ “ >ไอ้นันกระชากคอเสื้อผมลงไปจนเกือบชิดหน้ามันแล้วตะคอกขอยากับผม >ผมดึงคอเสื้อกลับแล้วเอาแขนกดตัวมันไว้ไม่ให้ดิ้น >รีบเอามือกอบผงขาวทั้งหมดที่มีอยู่บริเวณนั้นโปะใส่หน้ามันทันที >ไอ้นันสูดผงขาวที่ผมเอามาให้อย่างรวดเร็ว มันค่อยๆ สงบลง >แต่นัยน์ตายังคงเลื่อนลอยอยู่ ผมมองหน้าไอ้นันด้วยความสงสาร >แล้วล้มตัวลงนอนข้างๆ มัน เริ่มต้นร้องไห้ ไอ้นันหันมามองผม >แล้วพูดเสียงเครือ >“ พี่ครับ อย่าร้องไห้เลยครับ ผมมันไม่ดีเองที่ทำแบบนี้ >ผมผิดไปแล้วครับ “ >ผมหันไปกอดไอ้นัน น้ำตาอุ่นๆ ของผมไหลลงมาเปื้อนแก้มไอ้นัน >“ ทำไมต้องเล่นยาด้วยวะ ใครมันเลวขนาดเอายาให้น้องพี่เล่นเนี่ย >บอกพี่มา พี่จะไปจัดการมันเอง “ >“ อย่าโทษคนอื่นเลยพี่ ผมเล่นเอง ผมมันเป็นเด็กไม่ดี >ผมเสียใจครับ “ >ผมยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนจะพูดออกมาเบาๆ >“ นัน พี่จะพานายไปรักษา นายต้องเลิกยาให้ได้นะนัน พรุ่งนี้เลย >พี่จะพานายกลับบ้านที่จันทบุรี ไปรักษาตัวที่นั่นนะ นายต้องหาย >เชื่อพี่ “ >“ มันสายไปแล้วครับพี่ มันสายไปแล้ว “ >“ ไม่สายหรอก นันน้องรักของพี่ นายต้องหาย >พี่จะพานายไปที่บ้านนาย แล้วจะหาหมอดีๆ มารักษานายนะ “ >ไอ้นันหลับตาลง น้ำตาของมันไหลลงมาช้าๆ >ผมรีบเอานิ้วเช็ดน้ำตาให้มัน แล้วกอดมันแน่นกว่าเดิม >ไอ้นันลืมตาขึ้นเอาแขนโอบตัวผมไว้เหมือนต้องการจะได้ไออุ่นจากร่างกายผมอีกครั้ง >แล้วพูดว่า >“ ผมไม่อยากกลับไปที่จันทน์แล้วครับ “ >“ ทำไมล่ะ นัน “ >“ ผมอยากอยู่ที่นี่กับพี่ครับ >หัวใจของผมไม่ได้อยู่ที่จันทน์อีกแล้ว >ที่นั่นมีแต่คนที่คอยทำร้ายผม ทั้งพ่อผม แม่ผม ตาผม >รวมทั้งคนรักของผมด้วย ไม่มีใครต้องการผมเลยซักคน >พวกเขาเป็นคนไล่ผมมาที่นี่เอง คนรักของผมก็หมดรักผมแล้ว >เขาทรยศหัวใจผม หนีออกจากโลกของผม >มีแต่พี่คนเดียวเท่านั้นแหละครับที่รักผมจากใจจริง พี่ครับ >ผมรักพี่ครับ อย่าส่งผมกลับเลยนะครับ “ >ผมตื้นตันใจมากที่ได้ยินไอ้นันพูดแบบนั้น รีบรับปากมันทันที >“ ได้ ได้ ไม่กลับก็ได้ นายอยู่กับพี่ที่นี่แหละ >แต่นายต้องสัญญากับพี่นะว่าจะต้องเลิกยุ่งเกี่ยวกับยาทุกชนิด >และต้องหาหมอเพื่อรับการบำบัดตลอด เข้าใจที่พี่พูดมั๊ย นัน “ >“ เข้าใจครับพี่ พี่หนุ่มครับ พี่ดีกับผมเหลือเกิน >ผมขอโทษที่ทำตัวเหลวไหลแบบนี้ ขอโทษจริงๆ นะครับ “ >“ ไม่เป็นไร รู้ตัวก็ดีแล้ว นันน้องรักของพี่ >ต่อไปก็ขอให้ตั้งใจเรียนนะ อย่าทำตัวแบบเดิมอีก “ >ไอ้นันยิ้มอย่างอ่อนแรง แล้วพูดเสียงอ่อย >“ พี่ครับ ผมมีอะไรจะบอก ผมโดนรีไทร์แล้วครับ “ >ผมไม่แปลกใจที่ได้ยินแบบนั้น >เพราะเตรียมใจที่จะรับมือกับเรื่องแบบนี้มาแล้ว >ผมพูดกับมันด้วยน้ำเสียงปกติว่า >“ ไม่เป็นไร ไทร์แล้วก็ไปสมัครเรียนใหม่ได้ >เดี๋ยวพี่จะพานายไปเข้าเรียนใหม่เอง ไม่ต้องห่วง “ >“ ขอบคุณครับพี่ ขอบคุณจริงๆ “ >ไอ้นันตอบแล้วก็หลับตาลงอีกครั้ง >ผมลุกขึ้นลากผ้าห่มกับหมอนลงมาจากเตียงเพื่อจะมานอนข้างๆ >ไอ้นันตรงพื้นนั่นเอง ไอ้นันนอนนิ่งเหมือนคนหมดแรง >ผมห่มผ้าให้มันแล้วจูบเบาๆ ที่หน้าผากด้วยความรัก >ก่อนจะกระซิบช้าๆ >“ หลับซะนะ น้องรักของพี่ “ >ไอ้นันยังคงนอนนิ่งเงียบ ผมพลิกตัวมาโอบกอดมันไว้ >มันช่างอุ่นดีเหลือเกิน แล้วไม่นานเรา 2 คนก็หลับไป > .. > >รุ่งเช้า ผมพบตัวเองตื่นขึ้นมาบนเตียง >ไม่ได้นอนอยู่บนพื้นแบบเมื่อวาน ผมลุกขึ้นอย่างงงๆ >แล้วไอ้นันหายไปไหนหว่า >ผมรีบหยิบแว่นมาใส่แล้วเดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือ >บนนั้นมีกระดาษแผ่นหนึ่งวางไว้ ผมหยิบขึ้นมาอ่าน >ในกระดาษมีข้อความเขียนว่า > >พี่หนุ่มครับ >ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่ทำให้ผมมาตลอดนะครับ >ขอบคุณจริงๆ >แต่ผมตัดสินใจแล้วครับที่จะเลือกทางเดินที่เหมาะกับผมมากกว่า >คนเลวอย่างผมไม่สมควรที่จะทำให้พี่ต้องลำบากกาย >และลำบากใจอีกต่อไปแล้ว >ถึงแม้ว่าผมจะอยากอยู่กับพี่มากแค่ไหนก็ตาม ผมก็ต้องตัดใจ >ปล่อยผมไปตามทางของผมดีกว่าครับ ผมตัดสินใจแล้ว >พี่หนุ่มที่รักของผม พี่จะอยู่ในใจผมตลอดไปครับ >ขอโทษอีกครั้งที่ผมไปโดยไม่ลาแบบนี้ >และพี่ไม่ต้องตามหาผมหรอกนะครับ ถ้ามีโอกาส >เราคงได้พบกันอีกนะครับพี่ รอผมนะครับ > >ผมรักพี่ครับ > >นัน >น้องชายเลวๆ คนหนึ่งที่รักพี่ชาย > >น้ำตาใสๆ ของผมหยดลงไปบนกระดาษแผ่นนั้น ไปดีเถอะ นันเอ๋ย >น้องรักของพี่ นายจงจำไว้เถอะว่า >ไม่ว่านายจะไปอยู่แห่งหนตำบลใดก็ตาม ขอให้นายรู้เถอะว่า >พี่ชายคนนี้จะยังคงรักนายไม่มีเปลี่ยน และพี่เชื่อแน่ว่า เรา 2 >คนพี่น้องคงต้องมีโอกาสพบกันอีกแน่นอน ไม่ช้าก็เร็ว >อยู่รอพี่นะ นัน น้องรักของพี่ >แล้วเราคงได้พบกันใหม่ > > > > จบบริบูรณ์ ... > >(ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านมาจนจบนะครับ เตรียมพบกับ >"สิ้นแสงดาว" ผลงานรูปแบบใหม่เรื่องล่าสุดของผม >กลางเดือนหน้านะครับ ขอให้ผู้อ่านทุกคนมีความสุขมากๆ >สวัสดีปีใหม่ครับ) Check if you DO NOT wish to use emotion icons in your message RBR User*: ใส่ Username และ Pass RBR ในกรณีที่โพสแล้วติดแอดมิน RBR Pass*: ***ผู้ที่ใช้พาส RBR ป่วนหรือโพสผิดกฎบอร์ดจะถูกยึดพาส***

Palm-Plaza.com All rights reserved.

Copyright Palm-Plaza,Inc. All Rights Reserved.