กรุงเทพฯ ในฐานะเมืองหลวงที่ถูกทำให้เป็นเมืองโตเดี่ยว และเป็นศูนย์กลางในการบริหารราชการแผ่นดินของรัฐราชการรวมศูนย์ ที่ถูกระดมทรัพยากรและ การพัฒนา มากกว่าพื้นที่อื่นๆ เลยกลายเป็นจุดหมายปลายทางของใครหลายคนโดยสภาพ เพื่อเข้ามาแสวงหาโอกาสทางการศึกษา หรือแสวงหาโอกาสในการประกอบอาชีพสาเหตุที่สำคัญส่วนหนึ่งเพราะที่ผ่านมา ยังไม่มีการกระจายอำนาจที่แท้จริง แต่กลับแฝงระเบียบกลไกที่ทำให้ส่วนกลางยังสามารถควบคุมสั่งการส่วนท้องถิ่นได้ อาทิ ผู้ว่าราชการจังหวัดและนายอำเภอ สั่งให้ผู้บริหารท้องถิ่น ประธานสภาท้องถิ่น สมาชิกสภาท้องถิ่น หยุดปฏิบัติหน้าที่หรือพ้นจากตำแหน่งได้ หรือ การกำหนดสัดส่วนรายได้ของท้องถิ่นต่อรายได้ของประเทศ จากเดิมร้อยละ 35 พร้อมกำหนดระยะเวลาเป้าหมายชัดเจน แต่ต่อมามีการแก้ไขกฎหมายโดยนำระยะเวลาเป้าหมายออกไป
เมื่อส่วนกลางยังหวงอำนาจ ไม่ยอมให้ท้องถิ่นได้บริหารจัดการพื้นที่ของตัวเองอย่างเป็นอิสระ ไม่ยอมให้ท้องถิ่นมีงบประมาณที่เพียงพอและตัดสินใจได้เองว่าต้องการนำเงินไปลงทุนเรื่องอะไร จึงไม่แปลกที่ศูนย์รวมความเจริญของประเทศไทยตลอดหลายสิบปี ยังคงเป็นกรุงเทพมหานครที่มีส่วนกลางอยู่ในเมืองมหานครแห่งนี้ จึงไม่แปลกที่เศรษฐกิจในต่างจังหวัดจะถูกกดไม่ให้เติบโตได้ทัดเทียมกับเมืองหลวง เมื่อการจ้างงานมีน้อย หรือแม้มีงานก็ไม่หลากหลาย ค่าตอบแทนไม่สูง คนในจังหวัดอื่นๆ ยุคแล้วยุคเล่า จึงต้องจากบ้านห่างครอบครัวเข้ามาขายแรงงานในเมืองมหานครใหญ่
เท่ากับว่า การทำให้เกิดการพัฒนาแบบเมืองโตเดี่ยว เป็นรัฐราชการแบบรวมศูนย์ ที่รวมศูนย์ทั้งอำนาจ รวมศูนย์ทั้งความเจริญ และรวมศูนย์การตัดสินใจ ส่งผลให้เศรษฐกิจความเจริญผูกอยู่กับเมืองมหานครอย่างกรุงเทพ ประชาชนและแรงงานจึงมีทางเลือกไม่มากที่ต้องเข้ามาแสวงหาโอกาสในชีวิตในเมืองศูนย์กลาง แต่เมื่อเกิดโรคระบาด เศรษฐกิจได้รับผลกระทบ หลายคนต้องตกงาน โรงงาน บริษัทถูกปิดตัวลง ส่งผลให้ผู้คนอีกเป็นจำนวนมากจึงถูกบังคับกลายๆ ให้ต้องกลับบ้าน แต่การกลับไป ก็ไม่ได้มีโอกาสในชีวิต ไม่ได้มีงานดีๆ ในพื้นที่ให้ทำ หนักกว่านั้นคือไม่มีรายได้ แต่ก็ยังดีกว่าต้องอยู่ในเมืองใหญ่โดยที่ไม่มีรายได้ เพราะค่าใช้จ่าย ค่าเช่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ และค่าครองชีพ ไม่ได้สามารถหยุดจ่ายไปด้วยได้
ดังนั้น จากปัญหาทั้งหมดที่กล่าวมา ทางออกของเรื่องทั้งหมดนี้ ไม่เห็นทางออกอื่น ที่จะทำให้ประชาชนและแรงงานจำนวนมากจะได้ประโยชน์และออกจากปัญหางูกินหางนี้ได้ ทางออกคืออย่างน้อยจำเป็นต้องคืนอำนาจให้ท้องถิ่น ปลดล็อก 4 กุญแจสำคัญที่จะกระจายโอกาส กระจายความเจริญ ปลดปล่อยศักยภาพทางเศรษฐกิจของท้องถิ่นทั่วประเทศ และเพิ่มโอกาส คืนอำนาจให้กับประชาชนที่จะมีคุณภาพชีวิตที่ดีได้ในพื้นที่ของตัวเอง
- ปลดล็อกงาน ให้ท้องถิ่นทำงานได้ทุกอย่างเพื่อดูแลชีวิตประชาชนตั้งแต่ตื่นถึงหลับตานอน ไม่ว่าจะน้ำไม่ไหล ไฟดับ ถนนพัง หมาเป็นโรค เกิดปัญหาก็แค่บอกท้องถิ่น ไม่ต้องง้อส่วนกลาง
- ปลดล็อกเงิน ให้ท้องถิ่นได้รับส่วนแบ่งรายได้เท่าเทียมกับส่วนกลาง (50:50) และสามารถหารายได้ด้วยวิธีใหม่ๆ หมดปัญหามีไอเดียแต่ไม่มีตังค์ อยากเนรมิตอะไรก็ทำได้
- ปลดล็อกคน ให้ท้องถิ่นมีผู้บริหารเมืองที่ต้องมาจากการเลือกตั้งโดยตรงของประชาชน และ เป็นที่ที่สามารถดึงดูดคนมีความสามารถให้เข้ามาทำงานเพื่อพัฒนาพื้นที่
- ปลดล็อกอำนาจ ให้ท้องถิ่นมีหลังพิงเป็นรัฐธรรมนูญ ที่บัญญัติรับรองหลักความเป็นอิสระ ไม่ถูกแทรกแซงจากส่วนกลาง
Printer-friendly copy
Email this topic to a friend
