ตอนนี้วัย 30 ต้นๆ เมื่อก่อนเกิดและโตในกลางกรุงเทพ กลางแบบกลางงงงเลย เวรี่ไพรม์โลเคชั่น แต่เพราะไพรม์มากไปนายทุนเลยฮุบที่หมด เลยซื้อบ้านแถวชานเมือง ตอนนี้ทะเบียนบ้านเป็นตจว. ไม่อยู่ในเขตเทศบาลนคร รอบข้างมีแต่ทุ่งเป็นหลัก

ช่วงแรกๆก็คือขับขี่รถเข้าไปทำงานกรุงเทพ ไกลแหละ แต่สักพักก็ชิน แต่ถ้าวันไหนเหนื่อยๆก็จะไม่ชิน หัวฟัดหัวเหวี่ยง งานเหนื่อยแล้วทำไมบ้านต้องไกลอีก

เข้าเรื่อง

ตอนนี้อยู่มา 4 ปีละ รู้สึกแล้วว่าโซนนี้คือบ้าน คือที่กบดานชีวิต อะไรๆในกรุงเทพเริ่มเป็น foreignness เริ่มรู้สึกว่าไม่ใช่ไลฟ์สไตล์เราละ เมื่อก่อนเคยคิดว่าไม่มีห้างดีๆแล้วจะอยู่ไม่ได้ แต่สุดท้ายพอโควิดมาอะไรมา ชีวิตก็พึ่งพา online shopping เป็นหลัก (ซึ่งค่าส่งถูกกว่าแบกสังขารเข้าไปซื้อเองอีก) ห้างอื่น ๆ ก็พอมี เซนท่งเซนทั่น เออ มันก็อยู่ได้นี่หว่า แล้วที่ชอบมากสุดคือความเงียบ เงียบแบบที่ 2 ทุ่มคือรกร้าง รู้สึกได้พักผ่อนเต็มที่ดี หน้าใส ดื่มกาแฟช่วงเช้าแบบไม่รีบ

เรื่องชาวบ้าน เรื่องญาติห่าง ๆ ยืมเงิน อันนี้แล้วแต่บุคคลอะ ไม่น่าขึ้นกับพื้นที่ อีกอย่างยุคสมัยมันเปลี่ยนไปละ (เกือบ)ทุกคนมีมือถือรับสารในชีวิตประจำวัน มีความเป็น Me-Zone ไม่มากก็น้อย เพราะงั้นไม่ค่อยมีใครมาระรานชีวิตอย่างในภาพจำตจว.สมัยก่อนหรอก โดยเฉพาะในเขตเมืองๆอะนะ

อาจจะเพราะนี่ยังชานเมืองกรุงเทพ เลยไม่แตกต่างจากกรุงเทพมาก แต่เคยลองไปใช้ชีวิต ตจว. สั้นๆ เอาจริงก็ไม่ต่างกับทุกวันนี้ที่ชานเมืองเท่าไร เลยคิดว่าน่าจะคล้ายๆกันแหละ

เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องของประสบการณ์ ต้องลองเอง ไม่ชอบก็หาทางอื่น อะไรๆมันไม่ค่อยจะเหมือนที่คิดไว้ก่อนนักหรอก ทั้งแง่ดีแง่ไม่ดี

โดนเผาไล่ที่หรือคะ เพราะอยู่ใน very prime area แล้วม่ได้ขายที่

สรุปคนที่โตมากับเมืองกรุงจ๋าๆ ไปอยู่ในที่เงียบขนาดนั้น ต้องปรับตัวมาก พ่อแม่อยู่ตลอดไม่ได้จริง เพราะมันเงียบเกินไป พอไปอยู่จริง ได้ยินเสียงอะไรหน่อยก็ระแวงไปหมด โจรจะเข้าบ้านรึเปล่า จากตอนแรกทำบ้านแบบโล่งๆให้เห็นวิวทุ่ง สวน ก็ต่อเติมบ้านใหม่เป็นอับๆทึบๆกำแพงหนาๆ แบบบ้าน กทม.เหมือนเดิม อีกเรื่อง คือ รพ. ไฟ น้ำ ประปาต่างๆ

รพ.ปากช่อง สู้ กทม.ไม่ได้ เจ็บป่วยยังไง คนกทม.หลายคนยังต้องการหมอจากกทม.อยู่ดี เพราะยังมองว่า หมอที่กทม.เก่งกว่า อย่าลืมว่าวัยเกษียณเป็นวัยที่ต้องเจอหมอบ่อย

ไฟ น้ำ ดับบ่อย และกว่าจะดำเนินงาน คือ ซ่อมนาน ถ้าเป็น กทม.ของนครหลวง กับ กฟผ. ทำอะไรเร็ว มีคนดำเนินงานตลอด ของต่างจังหวัด ดับตอนเช้า กว่าจะเสร็จ คือ เกือบเที่ยงคืน นี่คือ ปากช่อง ซึ่งถือว่าหัวเมืองใหญ่แล้วนะ ถ้าใครมีผู้ป่วยติดเตียงต้องใช้ไฟตลอด นี่คือ เตรียมไฟสำรองดีๆเลย

ช่างฝีมือ ก็ยังสู้ที่กทม.ไม่ได้ ถ้าไม่ยืนคุมดีๆ โอกาสทำแบบสั่วๆสูง

วินัยคนต้องทำใจ ขับรถสวนเลนเรื่องปกติ นึกอยากกลับรถตรงไหนก็ทำเลย ไม่ดูเส้นทึบ ไม่ดูป้ายห้าม หนักหน่อยก็สวนเลนส์มันตรงใต้สะพานกลับรถเลย เกือบชนหลายรอบ

สรุปบ้านที่กทม.เลยไม่ได้ขาย เพราะพาไปๆกลับๆระหว่าง ปากช่อง กทม. แทน ดูทรงแล้วพ่อแม่ไม่น่าจะอยู่ได้จริง

ถ้าโตมาแบบกทม.เต็มพิกัดแล้ว ลองไปอยู่แค่เมืองที่ไม่ไกลจาก กทม. ไม่เกิน 200 กิโล ให้ได้ก่อน ปรับตัวคนละครึ่งไปก่อน คนกทม.ไปอยู่ต่างจังหวัด ก็คือ คนต่างถิ่นไปอยู่ ไม่ใช่ถิ่นเรา ไม่รู้จักใคร เราต้องปรับตัวเข้าหาเค้า 100% เพราะเค้าไม่ปรับตัวหาเราแน่นอน

มึงดูพวกดารา นักร้องลูกทุ่งหลายๆคนก็ได้
ขนาดโตมาทำไร่ทำนามาตั้งแต่เด็ก ตะทำแบบนั้นยังไม่ค่อยรอดเลย
มีแต่ขาดทุน

บวชสัก 5 ปี มีเงินเก็บหลายล้าน ก็ขี้คร้านจะออกมาเริกโลกค่ะ รุ่นพี่มีเยอะ

การเป็นสมาชิก อสม ก็ดีนะ กรุงเทพไม่มี แต่ต่างจังหวัดมี
ถ้าเธอถ้าเข้าร่วม อย่าติดรำคาญ เวลาเธอเดือดร้อน เจ็บป่วย
อะไร ขอความช่วยเหลืออะไรเขาได้จ่ะ และจะมีเงินตอบแทน
เลี้ยงดูเวลาลำบากได้ หรือตายไป เขาก็จะมาช่วยงาน และญาติพี่น้อง
ที่อยู่ข้างหลังก็มีสิทธิที่จะได้รับเบี้ยที่เธอเคยส่งหรือเคยไปเข้าสมาคม
กับเขาจ่ะ ล่าสุดญาติฉันที่ ตจว ตาย นางเข้า อสม ตั้งยี่สิบกว่าปี
ตายไป ลูกเมียเขามีสิทธิจะได้รับเงินถึง 500,000 เลยนะ ไม่ได้มาก
แต่ก็ไม่ได้น้อยจ่ะ เงินแสนเดี๋ยวนี้จะจับเป็นก้อนได้เป็นก้อนทีเดียวไม่ง่าย
หรอก

ต่างจังหวัดก็ต้องใช้เยอะเหมือนกรุงเทพนี้แหละ ค่าครองชีพไม่ได้ต่างกันหรอก

กรุงเทพเลือกกินหรูกินถูกตามสบาย

เก็บเงินก้อนสุดท้ายในชีวิตอยู่กรุงเทพต่อไปเถอะค่ะ ต่างจังหวัดมันไม่มีอนาคตสำหรับกะเทยแก่ตัวคนเดียวหรอก
นี่พูดอย่างจริงใจที่สุดเลยนะ

จนช่วงโควิดลงหนักๆ ฉันพาแม่ไปอยู่เชียงราย เอาบ้านน็อกดาวน์มาลง กะอยู่ไม่นาน
อยู่ไปอยู่มา ดันอยู่ยาว เพราะแม่ฉันชอบปลูกผัก ปลูกสตรอว์เบอรี่ของนาง ไม้ดอกเมืองหนาว
เข้าเมืองก็ง่าย แค่สิบนาทีก็ถึงเซ็นทรัล กาดหลวงเชียงราย ถนนคนเดิน ศูนย์ราชการก็ใกล้
จะกลับ กทม ก็ง่ายแสนง่าย เพราะอยู่ใกล้สนามบินเชียงราย จอดรถไว้ที่บ้านเรียกรถแกร็บมารับไปสนามบิน

ตลาดสดใหญ่มากก็ใกล้ ตลาดล้านเมือง เมืองตลาดไทย อยากได้อะไรก็หาได้เหมือนอยู่ กทม
แม่ฉันไม่สบาย ก็พาไปโรงพยาบาลเอกชนที่มีเยอะแยะ รพ.กรุงเทพฯ รพ.เกษมราฏร์ รพ.โอเวอร์บรู๊ค

ถ้าใครมีลูกมีหลาย โรงเรียนดีๆ ก็มีเยอะค่ะ โรงเรียนเทศบาลเดี๋ยวนี้ใหญ่โต สอนสองภาษา มีสระว่ายน้ำ มีโรงยิม ติดแอร์ทุกห้อง
โรงเรียนดังๆ ก็มี สามัคคี ดำรงราษ
มหาลัยก็มีแม่ฟ้าหลวง ราชภัฎ

วันพระ แม่ฉันก็ไปวัดนู้นวัดนี่ ทำบุญของนางไปเรื่อย แรกๆ ฉันก็ขับรถไปส่ง
หลังๆ นางมีกลุ่มเพื่อน พวกภริยาข้าราชการ ข้าราชการเกษียณ ก็มารับมาส่ง
ฉันก็ทำธุรกิจเล็กๆ บินไปกลับ กทม เดือนละครั้ง
ค่าใช้จ่ายอยู่ได้สบายๆ พืชผักปลูกเอง น้ำท่าอุดมสมบูรณ์
ชาวบ้านละแวกนั้นก็ดีนะคะ เรียกฉันว่านาย เรียกแม่ฉันว่าแม่นาย แม่นายๆ กินข้าวแล้วยังเจ้า
มีงานศพ งานบุญ ผู้ใหญ่บ้านก็มาเชิญมาร่วมงาน

ที่บ้านก็มีหมาตัวนึง แก่แล้ว เป็นหมาปอม แม่ของฉันนางเลี้ยงมาสิบกว่าปี ตอนนี้มาอยู่เชียงราย มีที่มีทางให้มันวิ่ง
แมวสองตัว มาจากไหนไม่รู้ มาขอข้าวกิน ไปๆ มาๆ มาอยู่ยาว แม่ฉันนางก็อุปการะ

บ้านใหม่เพิ่งทำบุญไป ถอดบ้านน็อกดาวน์ออก กะอยู่ที่นี่ยาวๆ เหมือนกัน
นี่ฉันก็นั่งเด็ดสตรอว์เบอรี่อยู่ รุ่นสุดท้ายแล้วก่อนหน้าร้อนมา อากาศตอนกลางวันเริ่มร้อน แต่ตกค่ำมาก็เย็น ใกล้รุ่งก็หนาว
แม่ก็ไปค้างที่วัดป่ากับเพื่อน

So อะไรที่ไม่เคยทำ อย่าคิดว่าจะทำได้ค่ะ

แต่ถ้าเสือกอยากไปอยู่แบบกินลมกินดาวกินเดือนในทุ่งในนา อันนี้ขอให้คิดให้ดีค่ะ ความฝันกับความจริงมันต่างกันนะ

ดูมีความสุขจังค่ะ แต่ระวังเรื่องผุ่นนะคะ ปีที่แล้ว ค่าผุ่นบางวัน 400 กว่า บางวันหนักๆปาเข้าไป 800 ได้ยินแล้วกลัวค่ะ

ยุ่ยขนาดนี้ ปลงอสุภะ แล้วหาบ้านหลังสุดท้ายคลุมกายหยาบตัวเองเถ่อะจ่ะ