“แก๊....แกต้องไปกับชั้นนะเว่ย! คราวนี้ตั๋วฮ่องกงลดราคาม๊ากกก...” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นที่ปลายสาย

“จิงเหรอแก! งั้นให้ชั้นได้โบนัสสิ้นเดือนนี้ก่อนนะแล้วค่อยจอง”
ผู้หญิงอีกคนกำลังคุยกับเพื่อนผ่านโทรศัพท์มือถืออย่างออกรสออกชาด โดยไม่ทันได้สังเกตเห็นสายตาของคนขับแท็กซี่หนุ่มเลยแม้แต่น้อย......

“แหม.....ก็ขอนิดส์นุง นานๆ ทีจะได้ไปช้อบปิ้ง....”

ผู้หญิงคนนี้กำลังคุยอย่างเพลิดเพลินจนไม่ได้ระวังในการนั่ง ทำให้กระโปรงที่สั้นอยู่แล้ว ยิ่งเลิกสูงขึ้น ตอนนี้แทกซี่หนุ่มมองผ่านกระจกมองหลังอย่างไม่วางตา แล้วตัดสินใจเลี้ยวเข้าซอยเปลี่ยวซอยหนึ่ง

“เออ เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะแก......บิ๊บ” ผู้หญิงที่นั่งอยู่หลังรถรีบตัดบทและวางสายมือถือจากเพื่อนสาว
“พี่! ไม่ใช่ซอยนี้!”

ชายหนุ่มที่ขับแทกซี่ไม่ตอบ แต่ยังคงขับต่อไป

“พี่! จอด! หนูจะลงเดี๋ยวนี้!!!” คราวนี้หญิงสาวตะคอกทันที! แต่ในใจเริ่มสั่น และลางสังหรณ์ชักจะไม่ดีซะแล้ว
“เอี๊ยด....” เสียงเบรกอย่างกระทันหันดังขึ้น จนหญิงสาวหัวทิ่มไปโดนเบาะหน้าอย่างจัง
“โอ๊ย.....”

หญิงสาวรีบลุกขึ้นมานั่งและมองไปรอบๆ แต่ก็พบว่ารถที่ตนนั่งมาอยู่ท่ามกลางซอยเปลี่ยวที่ไม่รู้จัก และสองข้างทางก็เต็มไปด้วยพงหญ้ารกชัฏ!

เมื่อได้สติว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นกับตนเอง หญิงสาวก็เอื้อมมือไปเพื่อเปิดประตูรถ แต่สายไปเสียแล้ว! แท็กซี่เอี้ยวตัวมาข้างหลังแล้วโปะผ้าเช็ดหน้าลงไปที่ใบหน้าของหญิงสาว หญิงสาวพยายามร้องขอความช่วยเหลือแต่ก็ไม่เป็นผล ตอนนี้ความง่วงเริ่มถาโถมเข้ามาสู่หญิงสาวทุกที.......... ทุกที...............

ตอนนี้หญิงสาวทำอะไรไม่ถูกแล้ว สติกำลังจะเลือนหายไป สิ่งสุดท้ายที่หญิงสาวคนนี้นึกได้ คือใบหน้าของพ่อ......กับแม่...............

.....................................................................................................................

.
.
.
.
หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง ก็นึกได้ทันทีว่าก่อนจะสลบไปนั้นเกิดอะไรขึ้น หญิงสาวรีบมองสำรวจตัวเองอย่างลนลาน แต่ก็พบว่าเสื้อผ้าของตนเองยังอยู่ครบ แถมกระเป๋าตังก็ยังอยู่ดี และตนเองก็ยังคงนั่งอยู่ที่เบาะข้างหลังรถแทกซี่ รถยังคงติดเครื่องยนต์ค้างไว้.......มีเพียงประตูหน้าด้านคนขับที่ยังคงเปิดค้างอ้าอยู่ ส่วนคนร้ายที่โปะยาสลบเธอเมื่อกี้นี้??.......หายไปไหน??????

แล้วหญิงสาวก็ได้สติว่าไม่ใช่เวลาที่จะมานั่งสงสัยว่าคนร้ายหายไปไหน! ว่าแล้วก็หยิบกระเป๋าตังค์และเปิดประตูรถวิ่งออกไปสู่แสงสว่างหน้าปากซอยพลางร้องขอความช่วยเหลือไปด้วย ทิ้งไว้แต่เพียงรถแท็กซี่ที่ว่างเปล่าไว้เบื้องหลัง..........

..........................................................................................................................

Kinky Opera

>>Season Two2 (Rising of SM)<<

.....ความรัก ความแค้น ความหวัง.......พลัง กำเนิด สรรค์สร้าง
....สมหวัง เจ็บปวด เลือนราง........เส้นทาง ความทุกข์ ระทม

Episode 1: >>Rebirth<<

“จิ๊บๆ จิ๊บๆ....”
“ติ๊ด... ติ๊ด..... ติ๊ด.....”
.
.

เสียงนกน้อยๆ สลับกับเสียงของอุปกรณ์ดิจิตอลบางอย่างดังเข้ามาในหูของต่อ ต่อยังคงรู้สึกเพลียจนไม่อยากจะลืมตาเลย แต่ก็ต้องพยายามฝืนลืมตาขึ้นมา เพราะยังคงมีความรู้สึกกังวลค้างอยู่ในหัว ว่าต้องตื่นขึ้นมาเพื่อทำอะไรซักอย่างหนึ่ง.......

.........เช้าแล้วเหรอ??...........

ต่อมองเห็นบนเพดานห้องเป็นอันดับแรก มองเห็นดวงไฟบนเพดานที่แปลกไป ไม่เหมือนในห้องนอนที่บ้านเลย ต่อใช้ความพยายามมากยิ่งขึ้นในการกวาดสายตาไปรอบๆ ห้อง

.........ที่นี่ที่ไหนเนี่ย?? ไม่ใช่ห้องนอนของเรา......

ต่อคิดในใจ

.........คอแห้งจัง....อยากดื่มน้ำ........
........นั่นแม่นี่นา.......ทำไมไปนอนอยู่บนโซฟาอย่างนั้น?........

ต่อรู้สึกเจ็บที่แขนด้านซ้ายของตัวเอง จึงเลื่อนสายตามาดูที่แขน

.......มีปลอกสวมอยู่ที่นิ้ว?? และที่แขนซ้ายก็มีสายน้ำเกลือต่อออกมาระโยงระยาง......
.......นี่เราโดนให้น้ำเกลืออยู่เหรอ....ทำไมล่ะ....เกิดอะไรขึ้น???........

“แม่.....” ต่อพยายามเปล่งเสียง แต่ก็ได้แค่ระดับเบา
“แม่...............”

คราวนี้คุณศรีรู้สึกตัว! อาจเป็นเพราะกังวลว่าต่อจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่เป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็ได้.... เพราะตั้งแต่คืนที่เกิดเรื่อง ต่อก็ยังคงสลบต่อเนื่องมาอีก 1 วันเต็มๆ

“ต่อ! ต่อฟื้นแล้วเหรอลูก!”
คุณศรีรีบกระโจนขึ้นมาจากโซฟาแล้วมานั่งที่เก้าอี้ข้างๆ เตียงอย่างรวดเร็ว

“ต่อเป็นยังไงบ้างลูก???” คุณศรีจับที่มือขวาของต่อไว้ แล้วเอื้อมมือไปกดปุ่มฉุกเฉิน
.
“ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ?” เสียงพยาบาลดังขึ้นในลำโพงอินเตอร์คอม
“คนไข้ฟื้นแล้วค่ะ!” คุณศรีรีบบอกพยาบาลคนนั้น
“รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวดิฉันจะเรียกคุณหมอให้ค่ะ” พยาบาลตอบแล้ววางสายไป

เป็นเวลาเดียวกับที่คุณพลเปิดประตูเข้ามาในห้อง 912 ซึ่งเป็นห้องพิเศษของตึกผู้ป่วยใน คุณพลเพิ่งกลับมาจากการลงไปซื้ออาหารเช้าขึ้นมากิน โดยให้คุณศรีเฝ้าดูอาการของต่อไว้

“คุณคะ! ต่อฟื้นแล้วค่ะ”
“จริงเหรอคุณ!! ต่อเป็นยังไงบ้าง”

คุณพลรีบเดินมาสมทบที่ข้างๆ เตียงผู้ป่วย
“เป็นยังไงบ้างลูก ไหนเล่าให้แม่ฟังซิว่าเกิดอะไรขึ้น!” คุณศรีถามต่อ

ภาพของสถานที่แห่งนั้นรวมถึงเหตุการณ์ทั้งหมด ผุดขึ้นมาในหัวของต่ออย่างต่อเนื่อง ราวกับภาพยนต์ที่กรอไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แต่เรื่องที่เกิดขึ้นในที่แห่งนั้นก็วิปริตพิสดารมากเสียจนต่อเองก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริง ในที่สุดต่อก็ตัดสินใจไม่พูดออกมาจะดีกว่า เพราะไม่รู้ว่าถ้าพูดออกไปแล้วคนอื่นจะรับได้หรือไม่ หรือหนักกว่านั้น คนอื่นอาจจะไม่เชื่อและหาว่าตนเองสติไม่สมประกอบไปแล้ว

“ต่อ......ต่อจำไม่ได้........” ต่อพูดแล้วหลบสายตาของคุณศรี
“เป็นไปได้ยังไง? ต่อลองนึกดีๆ ซิ ว่าเมื่อวานนี้ตอนเย็นเกิดอะไรขึ้น” คุณศรียังไม่ละความพยายาม
“คุณอย่าเพิ่งไปเซ้าซี้ลูกเลยน่า ให้เจ้าต่อมันได้พักผ่อนก่อนเถอะ เดี๋ยวหมอคงมีคำอธิบายน่า!”
เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่ต่อเห็นด้วยกับความคิดเห็นของคุณพล คุณศรีพยักหน้าแล้วถอนหายใจ

“ก๊อกๆ”

คุณหมอเปิดประตูเข้ามาในห้อง และทักทายคุณพลกับคุณศรีพอเป็นพิธี หลังจากนั้นก็เริ่มลงมือตรวจอาการของต่อทันที!
คุณหมอหยิบเอกสารที่ปลายเตียงมาดู และเดินมาที่อีกข้าง จับชีพจรที่ข้อมือของต่อ และตรวจที่หน้าอกด้วยสเตทโตสโคป แล้วจดบันทึกลงในเอกสาร คุณพลและคุณศรีเฝ้าดูด้วยใจจดใจจ่อ

“ครับ ตอนนี้อาการปกติแล้วครับ แต่คนไข้ยังมีไข้และอาการอ่อนเพลียอยู่บ้าง อาจจะให้น้ำเกลือและยาลดไข้ ดูอาการต่อไปอีกซัก 2 วัน ก็น่าจะกลับบ้านได้ครับ”

คุณพลและคุณศรีถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“แล้วผลตรวจล่ะครับ เป็นยังไงบ้าง?” คุณพลถามหมอ

“ผลตรวจเลือดทางห้องแลบเพิ่งส่งมาครับ พบสารผิดปกติในกระแสเลือดของน้อง คือสาร Halothane ซึ่งสารนี้เป็นสารที่ใช้เป็นยาสลบ รวมถึงสาร Midazolam หรือที่เรารู้จักในชื่อ Dormicum ที่พวกมิจฉาชีพนิยมใช้กันน่ะครับ”

คุณศรีและคุณพลอ้าปากค้าง
“ส่วนผลข้างเคียงก็อน่างที่เห็นแหละครับ ผู้ป่วยจะมีอาการมึนงง ความจำเสื่อมชั่วคราว และมีอาการคลื่นไส้อาเจียนครับ”

หมออธิบายมาถึงตอนนี้ต่อเริ่มท้องไส้ปั่นป่วนอีกครั้งหนึ่ง
หมออธิบายผลทั้งหมดจนคุณพลและคุณศรีเข้าใจ ทำให้ทั้งสองมุ่งประเด็นไปที่การลักทรัพย์ เพราะกระเป๋าสตางค์ของต่อหายไป แต่ก็แปลกอีกเช่นกันที่มือถือไม่โดนขโมยไปด้วย!!

เมื่อหมดธุระแล้วคุณหมอก็ขอตัวเพื่อไปตรวจห้องอื่นต่อไป หลังจากที่หมอเดินออกจากห้องไปได้ไม่นาน ก็มีเสียงเคาะประตูห้องขึ้นอีก

“ก็อกๆๆ”

โย เจมส์ และเม้งนั่นเอง! ทั้งสามสวัสดีคุณพลและคุณศรี และเดินมาที่ข้างๆ เตียง
“เป็นไงมั่งวะไอ้ต่อ” ทั้งสามคนถามอาการ
“โอเคแล้วว่ะ” ต่อตอบยิ้มๆ
“โหย......กูตกใจชิบหายตอนรู้ข่าวมึงอ่ะ” โยพูด
ขณะที่โยพูด ต่อก็แอบสังเกตเห็นว่าตาทั้ง 2 ข้างของโยดูบวมๆ กว่าปกติ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร

“เอ่อ ลูกๆ จ้ะ” คุณศรีขัดจังหวะการสนทนาขึ้นมา
“เดี๋ยวแม่ฝากลูกๆ ช่วยดูแลน้องต่อหน่อยนะจ๊ะ เดี๋ยวพ่อกับแม่จะไปให้การที่สถานีตำรวจน่ะจ้ะ”

“ได้เลยคับแม่ เดี๋ยวพวกเราจะดูแลต่ออย่างดีเลยคับ” เจมส์กล่าวกับคุณศรี
“จ้า ฝากด้วยนะจ๊ะ” แล้วคุณพลกับคุณศรีก็เดินออกจากห้องไป
.
.
“ไอ้ต่อ มึงไปโดนอะไรมาวะ มึงเล่าให้พวกกูฟังหน่อยซิ?” เม้งรีบถามต่อทันทีขณะที่ประตูห้องปิดลง
“เอ่อ....กูก็จำไม่ได้ว่ะ...หมอบอกว่ากูโดนป้ายยา” ต่อตอบ
“เออ ว่ะ เห็นออกข่าวบ่อยๆ ไม่นึกว่าเรื่องจะมาเกิดกับมึง” เจมส์เสริม
“แล้ว.......??”
ต่อพูดพลางมองผ่านกลุ่มของเพื่อนไปรอบๆ ห้อง แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเอก ต่อจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าก่อนจะสลบไปได้ยินเสียงของพี่เอกก้องอยู่ในหู

“พี่เอกของมึงอ่ะเหรอ??” โยถามหน้าทะเล้น
“ทำไมต้อง “พี่เอกของกู” ด้วยวะ” ต่อทำฟอร์มขึงขังแต่ในใจก็อายนิดๆ
“เช้านี้ พี่เอกของมึงไปให้ปากคำกับตำรวจอยู่ว่ะ” โยตอบ

“เค้าเป็นคนที่ไปช่วยมึงเลยนะเว่ย......แถมมึงยังไปอ๊วกใส่เค้าอีก” เจมส์เล่าเหตุการณ์ในวันนั้นให้ต่อฟัง
“จิงเหรอมึง??? กูเนี่ยนะ??”
“เออ เห็นว่ามีเด็กผู้หญิงคนนึงไปเจอมึงเข้าอ่ะ ก็เลยเอามือถือของมึงโทรเบอร์ล่าสุด ปรากฏไปเจอพี่เอก ที่อยู่แถวสยามพอดี” เม้งอธิบายซะยืดยาว

“มึงอ่ะ เป็นหนี้บุญคุณเค้านะเว่ย” โยเสริม
“เออ น่า! กูรู้แล้ว....” ต่อบอกอย่างรำคาญ แต่ในใจก็แอบปลื้มกับความเป็นฮีโร่ของพี่เอก
“ไหน?....แล้วของๆ มึงยังอยู่ครบป่ะเนี่ย??”

โยเลิกผ้าห่มขึ้นแล้วคว้าหมับไปที่ควยของต่อ ต่อรีบปัดมือของโยออกไป!
“ไอ้แสรดด มึงนี่อุบาทว์ไม่เลิกนะ!” ต่อด่าโย
“ฮ่าๆๆ มึงด่ากูได้ กูก็มั่นใจแล้วว่ะว่ามึงหายดีแล้ว” โยทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

ทั้งสี่คนต่างหัวเราะกับความคิดของโย โยเจมส์และเม้งจึงแยกย้ายกันไปนั่งตามโซฟาแล้วเก้าอี้สำหรับญาติผู้ป่วย แล้วอ่านหนังสือการ์ตูนหรือเล่นเกมส์กันไป

แต่ต่อยังคงสงสัยความรู้สึกของตัวเองตอนโดนไอ้โยจับควยเมื่อกี้นี้.....มันไม่เหมือนเดิม
ต่อรอจังหวะให้ทุกคนเผลอแล้วแอบเลิกผ้าห่มขึ้นเพื่อมองสำรวจน้องชายของตัวเอง.....แล้วต่อก็ต้องตกใจ!! เพราะน้องชายของตัวเองหัวเปิดแล้ว!!

..........ซวยแล้ว!! เรื่องที่เกิดขึ้นกับเราป็นเรื่องจริง!!!..........

..........................................................................................................................................

เอก คุณพล และคุณศรี นั่งอยู่เบื้องหน้าตำรวจใน สน. ในเวลาเกือบเที่ยง คุณศรียื่นเอกสารผลการตรวจร่างกายของต่อที่ได้มาจากโรงพยาบาลให้คุณตำรวจ ส่วนเอกได้ให้ปากคำกับตำรวจไปก่อนหน้านี้แล้ว

“จากของกลางทั้งหมดที่มี เราไม่พบร่องรอยหรือหลักฐานของคนร้ายเลยแม้แต่นิดเดียวครับ”
คุณตำรวจพูดพลางยื่นโทรศัพท์มือถือและกระเป๋าจาคอบของต่อคืนให้แก่คุณศรี

“เป็นไปได้ยังไงคะ? แล้วลายนิ้วมือ.....” คุณศรีถามย้ำเพื่อความแน่ใจ
“ทางเราตรวจสอบละเอียดถี่ถ้วนแล้วครับ คาดว่าคนร้ายน่าจะกระทำการมาอย่างต่อเนื่องและชำนาญเป็นอย่างดี”
ตอนนี้ทั้งคุณพลและคุณศรีส่ายหน้าอย่างหมดหนทาง

“แต่ยังไงทางเราจะรับเรื่องแล้วลงบันทึกประจำวันไว้ก่อน และจะรีบตรวจสอบกับฐานข้อมูลของ สน. อื่น ว่ามีกรณีที่คล้ายกันมั้ย ถ้าคืบหน้าอย่างไร ทางเราจะรีบแจ้งไปทันทีเลยครับ”

คุณพล คุณศรีและเอกเดินคุยกันลงมาจาก สน. เมื่อใกล้จะแยกย้ายกันเอกจึงเสนอขึ้นมา
“งั้นคืนนี้ผมเฝ้าน้องต่อเองครับ พี่พลพี่ศรีจะได้กลับบ้านไปพักผ่อนบ้าง” เอกเสนอขึ้นมา

“เกรงใจน้องเอกจังเลยครับ....น้องเอกก็ช่วยพวกพี่มาเยอะแล้ว” คุณพลตอบ
“ไม่เป็นไรครับ ผมยินดี อีกอย่างตั้งแต่วันนั้น พวกพี่ก็ยังไม่ได้กลับบ้านเลย...”
ในที่สุดคุณพลและคุณศรีก็ต้องยอมรับข้อเสนอของเอกและกลับบ้านไป ส่วนเอกก็นั่งแทกซี่มาเก็บเสื้อผ้าและข้าวของจำเป็นที่ห้องพัก แล้วก็ออกมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลทันที.....

...................................................................................................................................................

เอกมาทันอาหารมื้อเย็นพอดี เอกเดินเข้าห้องมาก็เจอต่อที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงทานอาหารคนไข้ แล้วดูข่าวในทีวีไปด้วย ส่วนเพื่อนๆ ของต่อทั้ง 3 คน นั่งล้อมวงอยู่บนพื้นและกำลังทานอาหารที่สั่งจากร้านข้างล่างขึ้นมา

รอบๆ วงนั้นกระจัดกระจายไปด้วยหนังสือการ์ตูน และเกมส์แบบพกพา ตามประสาเด็กผู้ชายทั่วๆ ไปที่มักจะวางของไม่เป็นระเบียบ.......จนไม่เหลือแม้แต่ทางเดิน! เอกมองสบตาไปที่เจ้าตัวดีที่นั่งอยู่บนเตียงแบบขำๆ
“พี่เอกหวาดดีค้าบบ....” ทั้ง 3 ยกมือไหว้พี่เอก เอกรับไหว้แล้วยื่นอาหารที่ซื้อขึ้นมาเผื่อให้ทั้ง 3 เปิดกินเผื่อไม่อิ่ม

ต่อเห็นเอกแล้วบอกไม่ถูก เหมือนในกายมันร้อนผ่าวขึ้นมาจนถึงใบหน้า เอกเดินอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้เหยียบของที่กระจัดกระจายอยู่ มานั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงของต่อ ตอนนี้ข่าวในทีวีกำลังสัมภาษณ์สาวออฟฟิสคนหนึ่งซึ่งโชคดี รอดจากการถูกข่มขืนโดยแทกซี่หนุ่มคนหนึ่งมาอย่างหวุดหวิด ในขณะที่คนร้ายหายตัวไปซะก่อนอย่างไร้ร่องรอย...............

แต่ตอนนี้ต่อสนใจคนที่มานั่งอยู่ข้างๆ มากกว่า พี่เอกผู้มีพระคุณที่ช่วยต่อไว้นี่เอง.....
“เป็นไงมั่ง ฮึ!” เอกพูดไปพลางยิ้มไป เอกดูเป็นกันเองกับต่อขึ้นมาก
“ไม่เป็นไรแล้วครับ” ต่อก้มหน้าอายๆ ไม่อยากสบตาเอกโดยตรง

“เอ่อ....ขอขัดจังหวะซักครู่นะครับ.....คือพวกผมขอตัวกลับก่อนนะครับ...เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาใหม่ครับ”
เจมส์พูดแทรกขึ้นมา ในขณะที่เม้งและโยยืนอยู่ข้างๆ

“เออๆ ขอบใจพวกเมิงมากว่ะที่มาช่วยดูแลกู....”
“แต่ทำไมต้องรีบกลับวะ? อยู่ต่อก็ด้าย”
ต่องงกับพฤติกรรมของเพื่อนๆ ปกติพวกมันจะสบายๆ ไม่เกรงอกเกรงใจกันขนาดนี้

“พวกกูไม่อยากอยู่เป็นก้า......” โยพูดยังไม่ทันจบเม้งก็รับเอามือมาปิดปากโยไว้
“ไม่มีอะไรครับ แฮ่ะๆ” แล้วเม้งกับเจมส์ก็ลากตัวไอ้โยออกจากห้องไป
“พูดมากนะมึงอ่ะ!” เจมส์ตบหัวโยและกระซิบเบาๆ
.
.
“เพื่อนน้องต่อนี่ตลกดีนะครับ” เอกพูดขึ้นมาหลังจากทั้ง 3 คนออกไปแล้ว
“มันบ้าๆ บอๆ อย่างนี้แหละครับ” ต่อยิ้ม
“พี่เอกทานข้าวมารึยังครับ? ทานข้าวก่อนดีกว่ามั้ย?”
“เออ นั่นสิ ลืมไปเลย....”
ว่าแล้วเอกก็ไปเอาข้าวที่ซื้อขึ้นมา มานั่งทานกับต่อและดูข่าวในทีวีไปด้วยกัน อย่างสบายอารมณ์

.....................................................................................................................................

ณ ชั้นใต้ดินของสถานที่แห่งหนึ่ง เป็นสถานที่ๆ อับชื้น ตัดขาดจากโลกภายนอก เสียงน้ำที่รั่วออกมาจากท่อ หยดเป็นจังหวะดังอยู่ตลอด ชั้นใต้ดินนี้มีทางเดินยาว โดยบนเพดานของทางเดินยังคงติดหลอดไฟทังเสตนแบบเก่าที่ไม่ค่อยสว่างมากนัก ทำให้บรรยากาศดูสลัวๆ และมีแสงสว่างเท่าที่จำเป็นเท่านั้น

ที่ปลายสุดของทางเดินทอดไปสู่ห้องๆ หนึ่ง ประตูไม้แบบโบราณ ที่หน้าประตูมีลายสลักรูปหน้าคนที่ดูแปลกตาไป แต่ก็ปนความสยองนิดๆ ข้างบนรูปหน้านั้นมีตัวอักษรภาษาอังกฤษสลักไว้เป็นคำว่า “Joker”

“ไหนว่ามาซิ!!! เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง?”
ชายสวมชุดสูท ใส่หน้ากากตัวตลก กำลังนั่งอยู่เบื้องหน้าชายอีกกลุ่มหนึ่ง ทว่าชายที่สวมหน้ากากตัวตลกนั่งอยู่บนเก้าอี้แบบที่ผู้บริหารส่วนใหญ่นิยม เบื้องหน้ามีโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ที่ทำจากไม้โอ๊คอย่างดี นำเข้าจากอิตาลี ส่วนชายใส่เสื้อคลุมและแว่นกันแดดสีดำ 3 คน ที่นั่งอยู่เบื้องหน้าโต๊ะไม้นั้น กำลังนั่งห่อตัว ก้มหน้า บ่งบอกถึงภาวะเข้าตาจนบางอย่าง.....

“คือ.....มันคล้ายกันมากน่ะครับ พวกเราก็เลยจับผิดตัว”
“ผิดตัวได้ยังไง?? ...พวกคุณทำงานกันได้แค่นี้เรอะ!!!”

“แต่ลูกค้าก็ชอบกันไม่ใช่เหรอครับโจ๊กเกอร์?” ชายแว่นดำที่นั่งอยู่ตรงกลางแย้งขึ้นมา
“ใช่! ผมไม่เถียง! แต่ประเด็นมันอยู่ที่ เรา-ห้าม-ผิด-พลาด!”
ชายใส่หน้ากากตัวตลกที่ดูเหมือนจะใช้ชื่อแฝงว่า “โจ๊กเกอร์” เอ็ดใส่ลูกน้อง

“ไม่อย่างนั้นผมจะผลักดันแผนนี้ให้เกิดขึ้นมาทำไม!!”
“..............” ไม่มีคำตอบจากลูกน้องทั้ง 3 คน

โจ๊กเกอร์หยิบกระเป๋าสตางค์ใบหนึ่งขึ้นมาจากลิ้นชักโต๊ะทำงาน พลางตรวจดูกระเป๋าสตางค์ใบนั้น จริงๆ แล้วมันคือกระเป๋าสตางค์ของต่อนั่นเอง!! โจ๊กเกอร์เจอรูปใบหนึ่งในกระเป๋าสตางค์ของต่อ จึงหยิบรูปใบนั้นออกมาพิจารณาดู

หลังจากพิจารณาดูแล้ว โจ๊กเกอร์จึงหยิบปากกาเมจิกบนโต๊ะขึ้นมาเขียนขยุกขยิกบนรูปใบนั้น เมื่อเสร็จแล้วจึงยื่นให้ชายแว่นดำที่นั่งตรงกลางเอาไปดู

“เอาล่ะ แต่เมื่อมันผ่านมาแล้วก็คงต้องจำเป็นบทเรียน แล้วคราวหน้าหวังว่าจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก”
“ครับ!” ลูกน้องทั้ง 3 คนรับคำ แล้วก็แยกย้ายกันออกจากห้องไป

โจ๊กเกอร์นั่งถอนหายใจแล้วพิงพนักเก้าอี้อยู่พักหนึ่ง จึงลุกขึ้นและเข้าไปทางประตูลับที่อยู่ด้านหลังม่าน ข้างหลังโต๊ะทำงาน เบื้องหลังประตูนั้นเป็นทางวกวนที่นำไปสู่ประตูห้องอีกหลายๆ ห้อง มีเสียงเหมือนคนกำลังโดนทรมานดังแว่วมาเป็นระยะๆ ทุกครั้งที่โจ๊กเกอร์เดินผ่านประตูแต่ละบาน และแล้วโจ๊กเกอร์ก็เปิดประตูเข้ามาสู่ห้องๆ หนึ่ง

ห้องนั้นก็ยังคงมืดสลัวๆ เหมือนทางเดินและอีกหลายๆ ห้อง ภายในห้อง มีชายหนุ่มผู้หนึ่งเปลือยกายและถูกแขวนตรึงห้อยลงมาจากเพดานในแนวขนานกับพื้น โดยสายสลิงที่แข็งแรงเป็นพิเศษ 4 เส้นที่แขวนจากเพดานตรึงกับร่างกาย 4 จุด คือที่สายหนังรัดข้อมือ 2 ข้าง และสายหนังรัดข้อเท้า 2 ข้าง ทำให้สภาพร่างกายของชายหนุ่มขณะนี้ อยู่ในท่ากางแขนกางขาลอยขนานกับพื้น

ข้างๆชายหนุ่มที่ถูกมัดอยู่นี้ มีชายอีกผู้หนึ่งยืนอยู่.... ชายผู้นี้ร่างกายกำยำเหมือนนักเพาะกาย ใส่กางเกงขาสั้นรัดรูป ทำจากหนังสีดำฟิตเปรี๊ยะและรองเท้าหนังสีดำ แต่ร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่าทำให้เห็นลักษณะกล้ามเนื้ออย่างชัดเจน ชายผู้นี้ถือเอกสารบางอย่างอยู่ในมือและกล่าวรายงานกับโจ๊กเกอร์.......

“สวัสดีครับ โจ๊กเกอร์”
“ยังสลบอยู่เลยครับ อาชีพขับแทกซี่และค้ายาบ้า....”
“มีคดีข่มขืนแล้วฆ่าอยู่ 2 คดี.....”
“เจอตัวก่อนจะลงมือครั้งที่ 3 พอดีครับ!”

เมื่อชายล่ำคนนี้รายงานเสร็จก็เดินออกจากห้องไปอย่างรู้หน้าที่ ปล่อยให้โจ๊กเกอร์อยู่ในห้องกับชายหนุ่มนิรนามที่ถูกแขวนอยู่ตามลำพัง

โจ๊กเกอร์เดินไปข้างห้องเพื่อกดสวิทช์บางอย่าง ทำให้สลิงที่โยงอยู่กับข้อมือทั้ง 2 ข้างของชายหนุ่มผู้นั้นม้วนสั้นลง ส่งผลให้ส่วนหน้าของร่างกายเริ่มเชิ่ดแหงนขึ้นจนทำมุมอยู่ที่ 45 องศากับพื้น ทำให้ใบหน้าของชายหนุ่มผู้นั้นอยู่ตรงกับใบหน้าของโจ๊กเกอร์พอดี! โจ๊กเกอร์มองเห็นใบหน้าของคนขับแท็กซี่หนุ่มแล้ว ก็ต้องบอกว่าเป็นคนนึงที่หน้าตาดีเลยทีเดียว!

“อืมมม....” ชายหนุ่มผู้นั้นเริ่มรู้สึกตัว

เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ในท่าที่ไม่สบายเท่าไหร่ แถมเบื้องหน้ายังมีใครก็ไม่รู้ยืนอยู่ แถมใส่หน้ากากตัวตลกที่ไม่เข้ากับชุดสูทเลย

“เฮ้ย! มึงเป็นใครวะ!!” ชายหนุ่มเริ่มโวยวายเสียงดังพร้อมกับขยับตัว แต่ก็เพิ่งมารู้สึกตัวว่าขยับไม่ได้เพราะถูกมัดแขวนไว้กับสลิง

“ปล่อยกูนะโว้ย!! ไอ้เหี้ย! มึงเป็นใครวะ!!”
“ผมชื่อโจ๊กเกอร์ครับ ผมจะมาช่วยปลดปล่อยคุณ...”

โจ๊กเกอร์พูดพลางยื่นมือที่สวมถุงมือหนังสีดำและชุ่มไปด้วยเจลหล่อลื่น ไปจับที่ควยของชายหนุ่มผู้นั้นที่ลอยอยู่กลางอากาศในสภาพกางแขนกางขา

“ปลดปล่อยเหี้ยไร!!! เอามือของมึงออกไป อีตุ๊ด!!! ถุย!!”

ชายหนุ่มผู้นั้นไม่พูดเปล่า ยังถุยน้ำลายใส่ที่หน้าของโจ๊กเกอร์ด้วย.......แต่โจ๊กเกอร์ก็ยังคงใจเย็น.....เย็นอย่างประหลาด โจ๊กเกอร์หันหลังให้แล้วเดินไปหยิบตะกร้าเล็กๆ ใบหนึ่ง

“มึงจะไปไหนอีตุ๊ด! ปล่อยกูลงเดี๋ยวนี้!! แล้วกูจะไม่เอาเรื่องมึง!”
ชายหนุ่มผู้นี้ท่าทางจะยังไม่ทราบชะตากรรมของตัวเอง

โจ๊กเกอร์เดินกลับมายังเบื้องหน้าของชายหนุ่มพร้อมกับตะกร้าที่มีที่หนีบผ้าเต็มไปหมด แล้วก็ลงมือกับชายหนุ่มผู้นั้นทันที!
โจ๊กเกอร์ค่อยๆ บรรจงใช้ไม้หนีบผ้าหนีบลงไปที่หัวนมทั้งทั้ง 2 ข้างของชายหนุ่มผู้นั้นก่อนเป็นอันดับแรก

“โอ๊ย! ไอ้เหี้ย!! มึงจะทำอะไรกู!! ปล่อยกู!!” ชายหนุ่มผู้นั้นสั่งแต่ไม่เป็นผล
โจ๊กเกอร์เริ่มใช้ไม้หนีบผ้าหนีบลงไปตามส่วนอื่นๆ ของร่างกาย โดยหนีบไล่เรียงกันไปเรื่อยๆ

“อ๊ากกก!!...”
ชายหนุ่มผู้นั้นเริ่มรู้สึกถึงความเจ็บ ความเจ็บยิ่งทวีคูณมากขึ้นทุกครั้งที่จำนวนไม้หนีบตามร่างกายเพิ่มขึ้น

ตอนนี้ชายหนุ่มเริ่มดิ้นอย่างแรงโดยหวังว่าสิ่งที่พันธนาการอยู่จะขาดลงมาด้วยแรงดิ้น แต่ก็ไม่เป็นผลเลยเพราะลวดสลิงแข็งแรงมาก ชายหนุ่มแค่ทำให้เส้นลวดไหวไปมาอย่างเบาๆ เท่านั้นเอง

“เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!”
เสียงแส้ฟาดลงมาที่ก้นของชายหนุ่มผู้นั้นอย่างแรงจนแสบไปหมด

“อย่าดื้อสิครับ ถ้ายังดื้ออยู่ก็จะเจ็บตัวแบบนี้แหละครับ”
โจ๊กเกอร์พูดขึ้นและตั้งหน้าตั้งตาหนีบไม้หนีบต่อไป

“ไอ้เหี้ย!!! ถ้ากูออกไปได้!! กูจะฆ่ามึง!! กูจะฆ่ามึง!!! อีตุ๊ด!!!”
ตอนนี้ชายหนุ่มสติแตกไปแล้วและรู้สึกเสื่อมเสียเกียรติยศลูกผู้ชายอย่างสุดแสนจะทนได้ ทุกคำด่าถูกขุดออกมาจากจิตใต้สำนึก แต่ก็ไม่ได้ทำให้โจ๊กเกอร์หยุดมือแม้แต่น้อย

“เหรอครับ?....แต่ชาตินี้ “ทั้งชาติ” คุณคงไม่ได้ออกไปจากที่นี่แล้วล่ะครับ หึหึ” โจ๊กเกอร์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น

ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ความเจ็บเริ่มเข้ามาแทนที่จนชายหนุ่มผู้นี้ต้องหยุดด่า แล้วหันมาหายใจสูดอากาศอย่างรุนแรง พร้อมทั้งหลับตาปี๋สลับกับกัดฟันกรอด เพื่อบรรเทาความเจ็บปวดทางร่างกาย ตอนนี้เหงื่อกาฬของชายหนุ่มผุดขึ้นตามใบหน้าและร่างกาย จนหยดติ๋งลงพื้นห้อง

ในที่สุดผลงานของโจ๊กเกอร์ก็สำเร็จลง โจ๊กเกอร์มองดูผลงานของตัวเองอย่างภูมิใจ โดยใช้ไม้หนีบไปถึง 200 อัน ไล่หนีบเป็นแผงตั้งแต่ที่หน้าอกของชายหนุ่ม ตามแขนและสีข้างทั้ง 2 ด้าน ลงมาถึงขาหนีบและต้นขาอ่อนด้านใน รวมถึงแผงเล็กๆ ที่หนีบอยู่ตรงพวงไข่ของชายหนุ่มผู้นี้ด้วย

“ฮือ..... ฮือ...... ฮือ.......”
ชายหนุ่มสูดอากาศเข้าปอดเสียงดังราวกับม้าหนุ่มกลัดมัน โดยหวังว่าจะลดความเจ็บปวดลง แต่ในความเจ็บปวดนั้นกลับสร้างสรรค์ความรู้สึกบางอย่างที่ทำให้ควยของชายหนุ่มแข็งขึ้นมาและน้ำเงี่ยนใสไหลหยดเป็นสาย

โจ๊กเกอร์ใช้มือทั้ง 2 ข้างไล้ไปเรื่อยๆ ตามแถบของไม้หนีบ ราวกับกำลังบรรเลงเปียโนก็ไม่ปาน สร้างความเจ็บปวดให้กับร่างกายของชายหนุ่มอย่างมหาศาล

“อ๊ากกกก!!........” ชายหนุ่มร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บ แต่โจ๊กเกอร์ก็ยังไม่หยุดมือ

“กูยอมแล้ว! แฮ่ก แฮ่ก กูยอมแล้ว!.......แฮ่ก มึงจะให้กูทำอะไรกูก็ยอม!.......” ชายหนุ่มยื่นข้อเสนอ

“ง่ายนิดเดียวครับ ผมจะช่วยคุณปลดปล่อยความเงี่ยน แล้วค่อยปล่อยตัวคุณไป” โจ๊กเกอร์บอก
“ส่วนคุณก็ตะโกนว่า “กูอยากเย็ดตุ๊ด” ไปเรื่อยๆ ห้ามหยุด ไม่งั้นผมจะหยุดมือทันที!”

“ก็ได้!” ชายหนุ่มรับข้อเสนอ เพราะเงี่ยนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
โจ๊กเกอร์เริ่มลงมือใช้เจลหล่อลื่นชักที่ควยของชายหนุ่มทันที!

“กูอยากเย็ดตุ๊ด ๆ ๆ ๆ”
ชายหนุ่มตะโกนไปเรื่อยๆ ความเสียวซ่านที่ควยเริ่มมากขึ้นจนน้ำเงี่ยนหยดเป็นสายยาวจนเกือบแตะพื้น

“โอย กูอยากเย็ดตุ๊ด ๆ ๆ ๆ”
ชายหนุ่มตะโกนพลางหลับตา สูดอากาศ ความเจ็บปวดยังคงมีอยู่ทั่วร่างกาย แต่ความเสียวแบบใหม่ก็เกิดขึ้นที่ส่วนกลางของร่างกายด้วย

“อูย..... กูอยากเย็ดตุ๊ด ๆ อูย...ตูดแน่นๆ กูอยากเย็ดตุ๊ด ๆ ๆ ๆ”
โจ๊กเกอร์อยากจะขำแต่ก็ต้องกลั้นไว้ ตอนนี้ไม่รู้ว่าชายหนุ่มโดนบังคับให้พูดหรือพูดออกมาจากส่วนลึกข้างในกันแน่ ตอนนี้ควยของชายหนุ่มแข็งราวกับท่อนไม้ เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าใกล้แตกเต็มทีแล้ว! แถมยังกะเด้าเอวไปตามจังหวะการชักของโจ๊กเกอร์ด้วย

“โอ้วว กูอยากเย็ดตุ๊ด!ๆๆๆ...อูย ตูดแน่นๆ กูอยากเย็ดตุ๊ด!ๆๆๆ...แม่งเอ๊ย! กูอยากเย็ดตูดตุ๊ด!ๆๆๆ อ่ะห์ อ่ะห์ อ่ะห์ อ่ะห์........”
“ปื้ด...ปื้ด....ปื้ด...ปื้ดปื้ด ปื้ด....”

ในที่สุดชายหนุ่มก็น้ำแตกคามือของโจ๊กเกอร์ แถมน้ำขาวขุ่นยังพุ่งต่อเนื่องไปไกลเกือบ 1 เมตร ตอนนี้ชายหนุ่มหมดแรงจนห้อยต่องแต่งอยู่บนสลิง

หลังจากนั้นโจ๊กเกอร์ก็ค่อยๆ ถอดไม้หนีบออกจากร่างกายของชายหนุ่มทีละอันๆ

“ฮื่อออ....”
เสียงโล่งใจของชายหนุ่มดังขึ้นที่ไม้หนีบอันสุดท้ายถูกถอดออกไป ชายหนุ่มคิดในใจว่าในที่สุดก็จบเสียที! แต่หาเป็นเช่นนั้นไม่!!!

“ใครบอกคุณเหรอครับ?? ว่ามันจะจบแค่นี้...มันเพิ่งจะเริ่มต้นต่างหาก ฮ่าๆๆ” โจ๊กเกอร์กลับคำ
แถมเดินไปหยิบของเทียมสีดำ ขนาด 7 นิ้วมาไว้ในมือ โจ๊กเกอร์ใช้มือข้างหนึ่งใส่เจลและเริ่มแยงนิ้วไปที่รูตูดของชายหนุ่มจนชายหนุ่มสะดุ้งโหยง!

“อยากเย็ดตูด? ก็ต้องรู้ก่อนนะครับว่าคนโดนเย็ดรู้สึกยังไง ฮ่าๆๆ” โจ๊กเกอร์หัวเราะอย่างสะใจ

“ยะ....อย่านะโว้ย!! ไอ้เหี้ย!! อย่า!! อย่า.......................”
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าของเทียมแท่งนั้นจะโดนยัดไปที่ส่วนไหนของร่างกาย........

....................................................................................................................................................

ชายแว่นดำทั้ง 3 คนต่างปรึกษากันอยู่ในห้องประชุมลับแห่งหนึ่ง.......
“เอายังไงดี? ลูกพี่” หนึ่งในนั้นพูดขึ้นมา

คนที่ดูเหมือนจะเป็น “ลูกพี่ของกลุ่ม” ก็พูดขึ้นมาทันที
“งั้นเรามาวางแผนกัน ว่าจะทำยังไง”
“คราวนี้ต้องไม่ให้เกิดปัญหาขึ้นอีก”
“ไอ้ห่าโจ๊กเกอร์ เห็นมันพูดเพราะๆ อย่างงั้น ตัวจริงแม่งโหดชิบหาย!!” ลูกพี่อธิบาย

จากนั้นลูกพี่จึงยื่นรูปที่โจ๊กเกอร์หยิบออกมาจากกระเป๋าสตางค์ของต่อ ให้ลูกน้องทั้ง 2 คนดู
“เอ้า! ขั้นแรก....จำหน้ามันไว้ให้ดีๆ”

ทั้งหมดต่างผลัดกันดูรูปที่ต่อพกไว้ในกระเป๋า ซึ่งเป็นรูปของต่อ โย เจมส์ และเม้ง 4 คนที่ถ่ายด้วยกันเมื่อเร็วๆ นี้เอง! บนรูปยังคงมีรอยปากกาเมจิกที่โจ๊กเกอร์ได้เขียนไว้.........โดยมีรอยวงกลมรอบใบหน้าของ 1 ใน 4 คนนั้น
.
.
.
และมีลายมือของโจ๊กเกอร์เขียนว่า
.........J…A…M…E…S.........

........................................................................................................................................

จบตอน
Kink Team เขียน
.
.

ชอบมากมาย รอติดตามตอนต่อไปคับ ^^

ความเดิมตอนที่แล้ว!

“คุณคะ! ต่อฟื้นแล้วค่ะ”
.......................................................................................

“ไอ้ต่อ มึงไปโดนอะไรมาวะ มึงเล่าให้พวกกูฟังหน่อยซิ?”
.......................................................................................

“ทำไมต้อง “พี่เอกของกู” ด้วยวะ?”

.......................................................................................
“มึงอ่ะ เป็นหนี้บุญคุณเค้านะเว่ย”

.......................................................................................
“ไหน?....แล้วของๆ มึงยังอยู่ครบป่ะเนี่ย??”

.......................................................................................
“เป็นไงมั่ง ฮึ?”
.......................................................................................

Kinky Opera

>>Season Two2 (Rising of SM)<<

.....ความรัก ความแค้น ความหวัง.......พลัง กำเนิด สรรค์สร้าง
....สมหวัง เจ็บปวด เลือนราง........เส้นทาง ความทุกข์ ระทม

Episode 2: >> Someone <<

.
.
“ติ๊งงงง...”

เสียงลิฟท์เบื้องหน้าโยดังขึ้น สัญลักษณ์ไฟบ่งบอกว่าลิฟท์ได้จอดลงที่ชั้น 1 และพร้อมสำหรับให้บริการ โยจึงก้าวเข้าไปในลิฟท์และกดปุ่มที่ชั้น 9

วันนี้ต่อจะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ส่วนเจมส์และเม้ตอนนี้อยู่ข้างบนกับต่อ ซึ่งโยได้ตามมาสมทบในภายหลังในช่วงสายๆ

“รอด้วยครับๆ..........”
เสียงเด็กหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นขณะที่ประตูลิฟท์กำลังจะปิด ทำให้โยต้องรีบกดปุ่ม “Open”

พอโยมองหน้าคนที่กำลังเข้าลิฟท์มาก็ตกใจขึ้นมาทันที! มาร์คนั่นเอง! ส่วนมาร์คเองก็ตกใจไม่แพ้กัน แต่ก็ก้าวเข้ามาแล้ว อยู่ๆ จะออกจากลิฟท์ไปคงน่าเกลียดแย่.....ทั้งสองคนจึงต้องจำใจขึ้นลิฟท์ไป

..........ทำไมต้องมาเจอมันตอนนี้ด้วยวะ???...........
โยคิดในใจ
...........แหม....ถึงกับซื้อกระเช้ามาเยี่ยมเลยเรอะ!....เวอร์ซะไม่มีอ่ะ.........

มาร์คเองก็อึดอัดเช่นกัน เพราะดูเหมือนโยจะมองด้วยสายตาจับผิดอยู่ตลอดเวลา ก็เลยคิดว่าจะพูดเรื่องวันนั้นซะเลย ถึงแม้โอกาสจะไม่เหมาะก็ตาม

“เอ่อ...โย........ติ้งงงง.....”
ยังไม่ทันที่มาร์คจะได้พูดอะไรลิฟท์ก็หยุดที่ชั้น 7 ซะก่อน ญาติคนไข้จำนวนหนึ่งได้เดินเข้ามาสู่ลิฟท์ทำให้โอกาสของมาร์คสลายไป
.
.
“ติ้งงง......” ในที่สุดลิฟท์ก็หยุดที่ชั้น 9

โยอยู่ตรงแถวหน้าประตูลิฟท์จึงออกมาได้ก่อน เมื่อออกมาได้โยจึงรีบเดินจ้ำอ้าวไปที่ห้องของต่อทันที ส่วนมาร์คอยู่ข้างในจึงออกมาได้ช้ากว่าแถมทุลักทุเลด้วยกระเช้าเยี่ยมอันใหญ่

.......โธ่เว้ย! ไอ้พี่แม็ก บอกให้เอากระเช้าเล็กๆ ก็พอ ไม่น่าฝากซื้อเลยกู.........
มาร์คคิดในใจ และกว่าจะออกมาได้ก็แทบแย่

“โย!.....เดี๋ยวโย!.....” มาร์คตะโกน
แต่ไม่ทันซะแล้ว โยเดินเลี้ยวตรงหัวมุมไปแล้ว มาร์ครู้แต่เบอร์ห้องของต่อแต่ยังไม่เคยมาที่นี่เลย จึงใช้เวลาเดินหาห้องพอสมควร

“ก็อกๆๆ” มาร์คเคาะประตูห้องก่อนเปิดเข้าไป
มีคนอยู่ในห้องหลายคนเลย ต่อนั่งอยู่บนเตียงกับพี่เอกที่เคยเจอกันตอนต่อเข้าห้องฉุกเฉิน เม้ง เจมส์ นั่งอยู่บนโซฟา รวมถึงโยที่นั่งหน้าไม่สบอารมณ์อยู่ตรงนั้น

........เฮ้อ! สงสัยรีบเยี่ยมรีบกลับดีกว่ามั้ง?..........
มาร์คคิดในใจ

“อ้าว! มาร์ค! มาได้ไงเนี่ย? นั่งก่อนๆ” ต่อรีบเชิญชวนผู้มาเยี่ยม
“เอ้อ...นี่เรากับพี่เราเอาของเยี่ยมมาให้อ่ะ เดี๋ยววางไว้ตรงนี้ละกันนะ...”
แล้วมาร์คก็วางของเยี่ยมไว้ตรงที่ว่างข้างทีวี

“ขอบใจมากนะ ฝากขอบใจพี่ของมาร์คด้วยนะ” ต่อบอกมาร์ค
“ไม่เป็นไรๆ ว่าแต่หายแล้วเหรอ?” มาร์คถาม
“อื้มม เดี๋ยววันนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว” ต่อตอบ

“เอ้อ..... เด๋ววันนี้ไปด้วยกันดิ ที่บ้านเราเค้ามีเลี้ยงต้อนรับกลับบ้านอ่ะ” ต่อชวนมาร์คให้ไปที่บ้านด้วย
“เอ่อ...พอดีเรา....” มาร์คกำลังจะปฏิเสธแต่ต่อก็ขัดขึ้นมาซะก่อน

“ไม่ได้นะเว่ย.....ไม่ได้คุยกันตั้งนาน ต้องมาอัพเดทหน่อย....”
“แต่....ไอ้มาร์ค...” โยกำลังจะพูดขึ้นมาแต่ดูเหมือนไม่มีใครสนใจ

“เออ ใช่ๆ ไปนะๆ” พอเม้งกับเจมส์ก็เห็นด้วยกับต่อ โยจึงหมดความพยายามที่จะพูดไปเสียดื้อๆ
มาร์คจึงต้องยอมแบบขอไปที เบื้องหลังมาร์ครู้สึกถึงสายตาน่ากลัวคู่หนึ่งที่น่ากลัวทีเดียว เหมือนตอนเด็กๆ ไม่มีผิด

เมื่อพี่เอกเคลียร์เรื่องค่ารักษาพยาบาลที่ได้รับมาจากคุณศรีอีกทีหนึ่งเสร็จแล้ว ทั้งหมดจึงพากันเก็บข้าวของออกไปจากห้องเพื่อไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ด้านล่าง

ดีที่บ้านของต่อมีรถคันใหญ่คือ Toyota Alphard ทั้งหมดจึงไม่ต้องนั่งเบียดกันมาก แต่ปัญหาก็เกิดขึ้นอยู่ดีเนื่องจากแถวหลังสุดเต็มไปด้วยของเยี่ยมจากหลายๆ คน แถมแค่เจมส์กับเม้งนั่งก็เต็มแล้ว ส่วนแถวกลางต่อกับพี่เอกก็นั่งไปแล้ว อีก 2 คน คือมาร์คกับโยคงต้องนั่งด้านหน้าข้างคนขับรถ

โยถึงกับเซ็งไม่รู้กี่รอบแล้ววันนี้ โยไม่ได้รังเกียจมาร์คอะไรมากมาย เพียงแค่ช่วงนี้ยังทำใจไม่ได้เท่านั้นเอง ถ้าเลี่ยงได้ก็ไม่อยากจะเห็นหน้ามาร์ค แต่นี่......

“เอ้า! ขึ้นดิ” โยเปิดประตูค้างไว้เพื่อให้มาร์คขึ้นไปก่อน
“ขอบใจนะ” มาร์คพยายามพูดดีกับโยแต่เจ้าตัวก็เฉยๆ
.
.
.
ในที่สุดทั้งหมดก็มาถึงบ้านของต่อ พี่หมิงรีบกุลีกุจอออกมาต้อนรับทันที!
“โถ่...น้อต่อ เปงายบ้าง...หาลื้อยา เจะโตหนายบ้าง???” (โถ่...น้องต่อเป็นไงบ้าง หายหรือยัง เจ็บตรงไหนบ้าง)

พี่หมิงรัวคำถามเป็นชุดด้วยความเป็นห่วง โดยไม่เปิดโอกาสให้ต่อได้พูดซักคำ ทุกคนต่างก็ขำแต่ก็อดปลื้มใจกับต่อไม่ได้ที่มีแต่คนเป็นห่วง ทั้งหมดเดินเข้าไปในบ้านที่ห้องอาหาร โดยมีคุณพลและคุณศรีรออยู่แล้ว

ทั้งหมดไหว้ทำความเคารพก่อนที่จะนั่งลงบนโต๊ะตัวใหญ่ที่เต็มไปด้วยอาหารต่างๆนานา แล้วจึงลงมือรับประทานอาหารเที่ยงกันอย่างมีความสุข
.....................................................................................................

หลังจากทานอาหารเที่ยงเสร็จแล้ว พลและคุณศรีจึงปลีกตัวไปที่บริษัทในช่วงบ่าย ส่วนเอกและเด็กๆ ที่เหลือจึงขึ้นไปนั่งคุยเล่นบนห้องของต่ออย่างเพลิดเพลินจนเวลาล่วงเลยมาถึงตอนเย็น ในที่สุดทั้งหมดก็ต้องขอตัวกลับบ้าน ยกเว้นเอกที่ต้องอยู่เป็นเพื่อนต่อก่อนเพราะพี่หมิงไปตลาดเย็น เอกจึงไม่อยากปล่อยให้ต่ออยู่บ้านคนเดียว

“เออๆ แล้วค่อยนัดกันเว่ย” ต่อกำชับกับเพื่อนๆ เพราะมีแผนจะไปเดินสยามกัน

เจมส์กับเม้งให้คนรถมารอรับที่หน้าบ้านของต่ออยู่แล้ว ส่วนโยนัดกับพี่ยอดไว้แถวๆ ศาลาแดงจึงขอตัวกลับเองเช่นเดียวกับมาร์คที่ปฏิเสธจะให้เม้งไปส่ง จริงๆแล้วเป็นเพราะอยากหาโอกาสคุยกับโยมากกว่า.......

มาร์คเดินออกมาที่หน้าหมู่บ้านกับโย โดยที่โยยังคงเงียบมาตลอดทาง

“โย เมิงหายโกรธกูเถอะนะ....” มาร์คเริ่มต้นพูดขึ้น
“แล้วทำไมกูต้องโกรธมึงด้วยอ่ะ?” โยพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

มาร์คถึงกับเหนื่อยใจกับคำตอบ แล้วที่ทำวันนั้นมันไม่เรียกว่าโกรธแล้วเรียกว่าอะไร (วะ?)

“กูยอมรับว่ารูปพวกนั้นกูเป็นคนถ่ายเอง แต่ถ่ายไว้นานแล้ว ว่าจะทิ้งก็ยังไม่ได้ทิ้ง”
มาร์คพยายามอธิบาย
“แล้วไอ้พี่แม็กก็ (เสือก) ไปขุดมาจากไหนไม่รุ.......”

“แล้วมึงชอบไอ้ต่อมั้ยล่ะ??” โยถามแบบตรงประเด็นสุดๆ
“ทะ....ทำไมมึงถามกูแบบนี้อีกละ” มาร์คยังคงเลี่ยงไม่ตอบคำถาม
“กูชอบมึงนะ มึงไม่ชอบกูบ้างเลยเหรอ?” โยถามมาร์คอีกครั้ง
คราวนี้มาร์คหน้าแดง หัวใจเต้นตึกๆ อย่างไอ้โยเนี่ยนะจะมาสารภาพรักกับมาร์ค แต่ว่าความรักแบบชายกับชายนี้อาจจะเป็นเรื่องยากสำหรับเด็กหนุ่มในวัยนี้ที่จะรับมือกับมันก็เป็นได้

“ทำไมวะ แค่บอกว่าชอบหรือไม่ชอบมันยากมากนักเหรอ?” โยรุกเร้าเข้าไปอีก
“กูไม่รู้จะเรียกความรู้สึกนี้ว่าอะไรอ่ะ เวลาอยู่กับไอ้ต่อกู.....รู้สึกเหมือนอยู่กับพี่ ส่วนเวลาอยู่กับมึง กู...ก็...รู้สึกดีอ่ะ”
มาร์คตอบละล่ำละลักแต่ก็น่าจะเป็นคำตอบที่ออกมาจากใจที่สุดแล้ว

“เฮอะ......แค่รู้สึกดีเหรอ?” โยหัวเราะด้วยความสมเพชตัวเอง
“นะ มึงเลิกโกรธกูเหอะ เด๋วกูเล่นบาสเป็นเพื่อนมึงตลอดปิดเทอมนี้เลย” มาร์คยังคงง้อโยต่อไป
.
.
“.......กูว่าปิดเทอมนี้อย่าเพิ่งเจอกันเลยดีกว่าว่ะ ขอกูทำใจหน่อยเหอะ” โยตอบ
“โถ่!...ไอ้โย....” มาร์คหมดหนทาง
“เอ้า....นี่กุญแจห้องมึง กูยังไม่ได้คืน”

โยพูดพร้อมยื่นกุญแจคืนให้มาร์ค เป็นเวลาเดียวกับที่ทั้ง 2 คนเดินมาถึงหน้าหมูบ้านของต่อพอดี ซึ่งแท็กซี่ได้จอดรอไว้อยู่แล้ว โยจึงก้าวขึ้นแท็กซี่ไปอย่างไม่ลังเล แต่ก่อนจะปิดประตูโยก็หันมาพูดกับมาร์ค

“ไว้มึงแน่ใจกับความรู้สึกของตัวเองแล้วค่อยบอกกูก็แล้วกัน”

โยปิดประตูรถแล้วแท็กซี่ก็ออกรถไป ส่วนมาร์คไม่มีคำพูดใดๆ นอกจากความเสียใจกับกุญแจห้องที่โยทิ้งไว้

.......................................................................................................................................

เอกและต่อนอนดูทีวีอยู่ในห้องนอนกัน 2 คน เอกพยายามจะหาเวลาคุยกับต่อมานานแล้วก็ยังไม่สบโอกาสสักที โดยเอกยังคงคาใจเกี่ยวกับเรื่องที่ต่อโดนลักพาตัวไป เอกจับสังเกตได้ว่าต่อกำลังปิดบังความจริงบางอย่างไว้........

“น้องต่อ....น้องต่อบอกพี่ได้มั้ยว่าวันนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง?” เอกถามแบบไม่ให้ต่อได้ตั้งตัวเลย
“ผมก็บอกไปแล้วไงเล่า.....ว่าจำไม่ได้”
ต่อแกล้งทำเป็นดูทีวีต่อไป ในใจไม่คิดว่าเอกจะขุดเรื่องนี้ขึ้นมาอีก

“แต่น้องต่อหายตัวไปตั้งหลายชั่วโมงนะ เท่าที่พี่นับดู....”
เอกเป็นคนที่เก็บรายละเอียดได้ดีมาก และตอนนี้กำลังจะใช้มันเป็นเครื่องมือทำให้ต่อคายความจริงออกมาให้ได้
“ก็ผมสลบไงล่ะ พี่ก็เห็น...” ต่อยังคงยืนกราน
“อืมมม....พี่ว่ามันแปลกๆ นะ คนร้ายเอากระเป๋าตังค์ไป แต่ไม่เอามือถือไป......เหมือนไม่ได้อยากเอาเงิน.....”
“ทั้งๆ ที่พี่ว่าเอามือถือไปขายน่าจะได้เยอะกว่า หรือไม่ก็เอาทั้ง 2 อย่างไปเลย.......”
เอกทำเป็นวิเคราะห์ให้ต่อฟัง

........โหย พี่ไม่รู้ว่าตัวผมประมูลได้เท่าไหร่ มากกว่าทั้งกระเป๋าตังค์กับมือถือรวมกันอีก........
ต่อคิดในใจ
“แล้วตำรวจเค้าว่าไงล่ะครับ?” ต่อหยั่งเชิงถามเอกบ้าง

“เค้าสงสัยว่าจะเป็นการชิงทรัพย์ แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีความคืบหน้าเลย.....”
“.....แล้วถ้ามันไม่ใช่การชิงทรัพย์ล่ะ มันจะเป็นอะไรน้อ......”
เอกยังคงวิเคราะห์ต่อไป ต่อเริ่มเหงื่อแตกพลั่ก พลางคิดในใจ
........เมื่อไหร่จะเลิกถามวะ ขี้เกียจโกหกแล้วนะเว่ย!!.........
........มันไม่ได้ชิงทรัพย์หรอกครับ แต่มันปล้นสวาทผมเต็มๆ!!........

เอกจึงขึ้นไปนอนคร่อมอยู่ข้างบนตัวของต่อ เพื่อให้สายตาประสานกัน

“น้องต่อเชื่อใจพี่มั้ยครับ?” เอกเริ่มใช้ไม้ตาย
“ผมก็ต้องเชื่อใจพี่อยู่แล้วดิ” ต่อพูดออกไปแต่กลับหลบสายตาของเอก
“แล้วทำไมต้องหลบตาพี่ด้วยครับ หืมม?.....”

พอร่างของเอกมาอยู่ด้านบนมันเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้ต่อรู้สึกเชื่อมั่นในตัวของพี่เอก จริงๆแล้วต่อก็ไม่อยากจะแบกความลับอันนี้เอาไว้คนเดียวและไม่อยากโกหกอีกต่อไป......

“งั้นผมบอกพี่คนเดียวนะ พี่ห้ามไปบอกพ่อกับแม่นะ”
“ครับ” เอกตอบ
“สัญญานะครับ?” ต่อถามย้ำเพื่อความแน่ใจ
“ถ้าไม่ถึงกับเรื่องคอขาดบาดตาย พี่สัญญาว่าจะไม่บอกครับ”

“คือ.......ผมไม่รู้จะเริ่มยังไงดี.....”
“งั้นเริ่มจากก่อนที่จะเกิดเรื่องก็ได้ครับ?” เอกแนะ
“ผมเชื่อใจพี่นะ ผมถึงเล่าอ่ะ.......”

ต่อเริ่มนึกภาพย้อนหลังแล้วเล่าให้เอกฟัง ตอนที่สอบเสร็จช่วงบ่ายๆ แล้วเดินออกมาที่หน้าโรงเรียนเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน หลังจากแยกย้ายกับเพื่อนๆ แล้ว ต่อก็เดินออกมาตามซอยเพื่อมารอคนรถที่หน้าปากซอย ระหว่างนั้นขณะที่กำลังฟังเพลงอยู่ จู่ๆ ก็มีรถตู้มาจอดด้านข้าง แล้วมีกลุ่มชายฉกรรจ์จับต่อขึ้นไปบนรถแล้วโปะยาสลบ........

หลังจากนั้นต่อก็เล่าว่าจำอะไรไม่ได้เลย จนกระทั่งไปฟื้นอยู่ในห้องๆ หนึ่งที่ค่อนข้างมืดเต็มไปด้วยลุงแก่ๆ ที่มาประมูลกันเพื่อกระทำชำเราต่อ!!!
เอกฟังแล้วก็อึ้งกับเรื่องที่เจ้าตัวเล่าออกมา!!

“นี่เรื่องจริงเหรอครับน้องต่อ!!”
“โหย...พี่เอกหาว่าผมโกหกเหรอ?... แล้วพี่จะให้ผมเล่าทำไมอ่ะ”
“ป่าวๆ พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น.....พี่แค่อยากบอกว่ามันเป็นเรื่องที่เสี่ยงและมากๆ น้องต่อรอดมาได้นี่ก็ถือว่าโชคดีสุดๆ แล้วน้องต่อ....เอ่อ....เสียหายตรงไหนหรือเปล่า?”

เอกเพิ่งจะค้นพบว่าการพูดเรื่องอย่างว่ากับเด็กนี่เป็นเรื่องยากเย็นเสียจริงๆ.......
“แล้วเสียหายของพี่เอกหมายถึงอะไรล่ะครับ?”
“ก็......ตรง.....ข้างหน้าหรือข้างหลังอ่ะ.....” คราวนี้กลับเป็นเอกที่พูดด้วยความอาย

“ป่าวอ่ะ....แค่ข้างหน้าอ่ะคับ” ต่อตอบ
ต่อตอบ แต่ไม่รู้ว่าทำไมเอกถึงรู้สึกโล่งใจเป็นพิเศษ
“แต่.....ผมมีอีกเรื่องจะปรึกษาพี่ด้วยอ่ะ....” ต่อถามเอกด้วยสีหน้าจริงจัง
“คือ.....ผมโดนพวกนั้นจับรูดจนหัวมันเปิด พอมันเปิดแล้วมันรูดกลับไม่ได้อ่ะคับ ต้องทำไงอ่ะ?”

ตอนนี้เอกรู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองกำลังยืนอยู่ตรงทางแยกระหว่างจรรยาบรรณกับความต้องการของตัวเอง ใจหนึ่งก็สงสารเพราะน้องถามด้วยความไม่รู้ อีกใจหนึ่งก็อยากใช้โอกาสนี้ปลดปล่อยความอัดอั้นตันใจที่มีมานาน แต่เอกจะเลือกทางไหนดี???

“น้องต่อคงต้องให้พี่ดูแล้วล่ะ” เอกบอก
“โหย......ใครจะไปกล้า”
“อ้าว! จะอายทำไมล่ะครับผู้ชายเหมือนกัน ถ้าไม่ให้ดูแล้วพี่จะบอกได้ไง?”
“ไม่รู้ล่ะ ผมรู้สึกเสียเปรียบ ถ้าพี่ได้ดูของผม ผมก็ต้องได้ดูของพี่ด้วย!”

ต่อไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงพูดออกไปแบบนั้น แต่ก็แอบหวังลึกๆ อยู่เหมือนกัน ว่าเหตุการณ์ในความฝันคืนนั้นจะกลายเป็นความจริงขึ้นมา ตอนนี้ต่อไม่สนใจแล้วว่าพี่เอกจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง ขอแค่เป็น “พี่เอก” ก็เพียงพอแล้ว
“นะ....พี่เอกกก......” ต่อยังคงอ้อนวอน

......ไหงมันมาลงอีหรอบนี้วะ! กูอุตส่าห์ห้ามใจแล้วนะเฟร้ยยย!!!......
เอกคิดในใจ ในที่สุดด้านมืดก็เข้าครอบงำเอก เอกรู้ดีว่าปลายทางของเรื่องนี้จะนำไปสู่อะไร แต่ก็ตอบออกไป เป็นไงเป็นกัน!!!
“งั้นก็ได้ครับ!”

เอกจึงยืนขึ้นแล้วถอดเสื้อและกางเกงออกจนเหลือแต่กางเกงในตัวเดียว ต่อยังคงอึ้งกับความกล้าของเอกแต่ในเมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วต่อจึงไม่อยากให้เสียโอกาส ต่อจึงถอดเสื้อผ้าออกจนเหลือแต่กางเกงในบ้าง ตอนนี้เอกลงมานอนอยู่ข้างๆ ต่อซึ่งนอนควยแข็งอยู่ตั้งแต่ที่เห็นเอกถอดเสื้อแล้ว

“ไหนขอพี่ดูหน่อยนะครับ......”
เอกนอนตะแคงหันหน้ามาทางต่อ พร้อมกับใช้มืออีกข้างถกกางเกงในของต่อลงมา แต่ต่อจับมือของเอกไว้ซะก่อน

“ให้ผมเห็นของพี่ก่อนสิครับ!” ต่อบอกกับเอก

เอกอดขำไม่ได้ เหมือนต่อคิดว่าตัวเองต้องโดนเอาเปรียบอยู่แน่ๆ เอกจึงถลกกางเกงในของตัวเองลงไปอยู่ที่เข่า ต่อถึงกับตลึงกับขนาดควย 7.5 นิ้วของเอกที่แข็งอยู่ มิน่าล่ะเวลาอยู่ในกางเกงว่ายน้ำถึงตุงนัก ไหนจะขนหมอยที่ดกดำจนลามมาเกือบถึงสะดือและขาหนีบทั้ง 2 ข้าง!!

“คราวนี้พี่ดูของน้องต่อได้รึยังครับ?”
“อืมมม....” ต่อตอบแบบอายๆ
เอกถลกกางเกงในของต่อลง จึงพบกับควยของต่อที่ผงาดรออยู่แล้ว!! พอหัวควยของต่อเปิดแล้วก็ดูใหญ่และยาวขึ้นถนัดตาประมาณเกือบ 6 นิ้ว แถมบริเวณหัวหน่าวก็มีหมอยขึ้นปกคลุมจนเกือบเต็มแล้ว....

“ขอพี่ดูใกล้ๆ หน่อยนะ พี่มองไม่ถนัดเลย.....”
เอกจึงเลื่อนตัวลงมาอยู่ที่ระหว่างขา 2 ข้างของต่อ โดยให้ต่อนอนกางขาไว้
“อืมมม...สงสัยมันจะบวมนะครับ มันเลยรั้งอยู่ ถ้าหายบวมแล้วคงจะรูดกลับขึ้นได้....” เอกมองอย่างพิจารณา

ต่อรู้สึกเงี่ยนมากๆ ที่โดนพี่เอกจ้องควยอยู่อย่างนี้ แถมเบื้องหน้ายังเห็นพี่เอกปลายกายอยู่ด้วยทำให้ต่อเริ่มความคิดเตลิด แถมยังกระดกควยทำให้น้ำเงี่ยนไหลออกมาเป็นสาย ซึ่งทั้งหมดนี้อยู่ในสายตาของเอกทั้งสิ้น
“นี่ตั้งแต่วันนั้นยังไม่ได้เอาออกเลยใช่มั้ยครับ?” เอกถาม
ต่อพยักหน้าเบาๆ

“งั้นให้พี่ช่วยมั้ยครับ?” ต่อพยักหน้าเบาๆ อีกครั้งด้วยความอาย

“แต่ไม่ใช้มือได้มั้ยครับ? ผมเคยลองทำแล้วแต่มันยังเจ็บอยู่”
ซึ่งก็หมายความว่าให้เอกใช้ปากนั่นเอง แต่ก็ไม่เกินความสามารถของเอก เพราะเอกมีประสบการณ์โชกโชนอยู่แล้ว....

เอกจึงครอบปากลงที่ควยของต่อทันที! ความอุ่นในปากของเอกแผ่ซ่านไปรอบๆ ควยของต่อ ต่อรู้สึกถึงริมฝีปากของเอกที่ขยับขึ้นลงสลับกับแรงดูดเป็นจังหวะ น้ำลายในปากของเอกช่วยลดแรงเสียดทานได้เป็นอย่างดีทำให้ต่อไม่รู้สึกเจ็บ แต่กลับเสียวเป็นพักๆ เวลาที่หัวควยของตัวเองสัมผัสกับคอหอยของเอกอีกด้วย

“อ่ะ....อ่ะ.....ห่ะ.......”
“จ๊วบ...อลุก...อลุก...จ๊วบ”
ต่อเผลอตัวครางด้วยความเสียวออกมาสลับกับเสียงดูดของเอก

ตอนนี้เอกก็อารมณ์กระเจิดกระเจิงเหมือนกัน ตอนนี้ควยของเอกแข็งเต็มที่พอๆ กับต่อแล้ว เมื่อดูดขึ้นลงไปได้พักหนึ่ง เอกจึงหันมาใช้ลิ้นดุนลงไปตรงๆ ที่หัวควยของต่อ

“ซี๊ด....อูย.....พี่เอก....โอย.......เสียว....”
คราวนี้ต่อทั้งครางทั้งดิ้น และพยายามใช้ขาดันตัวให้เลื่อนพ้นจากปากของเอก แต่เอกก็ใช้กำลังแขนอันแข็งแกร่งล็อคที่โคนขาและเอวของต่อเอาไว้!!

ต่อเสียวมากจนต้องเอามือทั้งสองข้างมาดันหัวของเอกออกไปแต่เอกกลับลงลิ้นหนักกว่าเดิมจนต่อเสียวมากและไม่มีแรงแม้แต่จะดันหัวของเอกออกไป ได้แต่ยอมรับชะตากรรมและความเสียวสุดๆ ที่เอกมอบให้ สลับกับการสูดหายใจอย่างรุนแรงเพื่อบรรเทาความเสียว

เอกรู้สึกได้ถึงความเค็มที่ปลายลิ้นเป็นระยะๆ บ่งบอกว่าต่อเสียวมากจนปล่อยน้ำเงี่ยนใสออกมาเรื่อยๆ
“พะ...พี่เอกพอแล้ว แฮ่ก แฮ่ก.......” คราวนี้ต่อจะทนไม่ไหวจริงๆ เลยต้องบอกให้เอกหยุด!

เอกถอนปากออกมาจากควยของต่อแล้วยิ้มที่มุมปาก
“ให้พี่พอแค่นี้จริงๆ เหรอครับ?” เอกถามต่อ แต่ต่อกลับส่ายหน้า
“งั้นบอกพี่สิครับ ว่าต่ออยากให้พี่ทำอะไร?”
“ผมอยากให้พี่เอกดูดควยให้ผมครับ”
“งั้นพูดไปเรื่อยๆ นะครับ พี่อยากได้ยินเสียงน้องต่อ”

เมื่อเอกพูดจบเอกจึงครอบปากลงมาดูดควยต่อไป แต่คราวนี้ไม่แกล้งต่อแล้ว เอกดูดขึ้นดูดลงทำให้ต่อเสียวมากยิ่งขึ้น...

“อูยย...พี่เอกครับ...ดูดควยผมเลยครับ...”
“จ๊วบ...อลุก...อลุก...อลุก...”

“โอย...เสียวจังเลยครับพี่เอก....”
“อลุก...อลุก...อลุก...อลุก...”

“อ๊ะห์.....พี่...พี่เอก....ผมจะแตกแล้วครับ...”
“อ๊าห์........อ่ะ อ่ะ อ่ะ อ่ะห์........”
ต่อเกร็งควยแล้วฉีดน้ำควยเข้าไปในปากของเอกอย่างต่อเนื่อง เอกก็กลืนกินจนหมดแถมเลียส่วนที่เหลือด้วย

“ฮื้อ....ฮื้อ....ฮือ......อืออ....”
ต่อยังคงนอนหายใจหอบถี่เพราะใช้พลังงานไปมากเหมือนกัน

ส่วนเอกก็ใช่ย่อย เพราะเงี่ยนมาตั้งนานแล้ว เอกเลื่อนมานั่งชันเข่าคร่อมอยู่เหนือร่างของต่อ น้ำเงี่ยนใสของเอกไหลเยิ้มจนเป็นสายลงมาที่หน้าท้องของต่อ เอกชักควยของตัวเองอย่างต่อเนื่อง ใช้เวลาไม่นานนักเอกก็น้ำแตก เอกคงเสียวมากจนน้ำขาวขุ่นช็อตแรกจึงพุ่งไปไกลจนโดนหัวเตียงก่อน ช็อตต่อๆมาจึงพุ่งไปโดนผมของต่อบ้าง ที่หน้าของต่อบ้าง จนช็อตท้ายๆ ถึงพุ่งมาโดนแถวๆหน้าอกของต่อ ตอนน้ำแตกเอกไม่ได้มองต่อเลย พอตอนนี้มองลงมาที่ต่อก็พบว่าต่อหลับตาปี๋นอนจมกองน้ำรักของเอกอยู่

“โหย....ทำไมพี่เอกน้ำเยอะอย่างงี้อ่ะ” เจ้าตัวดีบ่นโอดโอย พลางใช้มือปาดน้ำรักของเอกออกไปจากใบหน้า
“ทำเป็นบ่น ทีพี่ยังกลืนของเราเลยนะ...นี่แน่ะ!” เอกพูดเสร็จก็แกล้งต่อโดยการป้ายน้ำรักไปที่ปากของต่อ
“แหวะ!.......เค็มอ่ะ” ต่อทำหน้าตาเหยเก....

เอกรู้สึกหมั่นเขี้ยวต่อมาก จึงโน้มตัวไปจูบต่อเป็นการตบท้าย
“อึก....อึ้มม......” ต่อพยายามจะขัดขืนแต่ก็ไม่เป็นผล
ตอนนี้เอกถอนปากออกมาแล้วยิ้มให้ต่อ
“ป่ะ ไปอาบน้ำกันเถอะ”
เอกลุกขึ้นแล้วช่วยดึงมือต่อขึ้นด้วย แล้วทั้งสองคนก็เดินเข้าห้องน้ำไป.......
...............................................................................................................................

ในเวลาเกือบ 1 ทุ่ม ต่อกำลังจะเดินออกไปส่งเอกที่หน้าหมู่บ้าน แต่เอกก็ห้ามไว้ซะก่อน เพราะกลัวจะเกิดเรื่องกับต่ออีก จึงให้ต่อมาส่งแค่ที่หน้าบ้านพอ ส่วนเอกนั้นจะเดินออกไปเอง ในระหว่างที่ 2 คนกำลังเปิดประตูหน้าบ้านอยู่นั้น ก็มี รปภ. หนุ่มคนหนึ่งกำลังขี่จักรยานตรวจความเรียบร้อยรอบๆ หมู่บ้าน ขณะที่ รปภ. หนุ่มคนนี้เจอหน้าต่อกับเอกก็รีบทักทายด้วยท่าทางขึงขังทันที!

“สวัสดีครับ!!!”
ต่อและเอกยิ้มให้รปภ.หนุ่มคนนั้น เป็นเรื่องปกติของหมู่บ้านนี้ที่รปภ.จะถูกฝึกมาอย่างดี และให้ทักทายลูกบ้านได้ตามสมควร ซึ่งเป็นสิ่งที่ต่อและเอกชินแล้ว

“งั้น.....ผมส่งแค่นี้นะครับ”
“เอ่อ ตอนนี้ก็ปิดเทอมแล้ว....พี่คงไม่ได้มาสอนน้องต่อซักระยะนะครับ”
“โหย..... งั้นกว่าผมจะเจอพี่เอกก็เปิดเทอมเลยดิ” เจ้าตัวดีโอดครวญ
“ก็แค่ 2 อาทิตย์กว่าๆ เองครับ นี่ไง....พี่ก็เลยจะถามน้องต่อว่า ถ้าพี่จะชวนน้องต่อไปดูหนังกินข้าวบ้าง น้องต่อจะสะดวกมั้ยครับ?”
“ถ้าพี่เอกชวนก็ต้องว่างอยู่แล้วซิครับ” ต่ออมยิ้ม
“สัญญากับพี่แล้วนะ...งั้นเดี๋ยวค่อยคุยกันนะครับ”
“บ๊าย บาย ครับพี่เอก”
เอกยิ้มให้เจ้าตัวดีทีนึงก่อนจะเดินออกจากบ้านไป ส่วนต่อได้แต่อมยิ้มและหัวใจพองโต
.......อิอิ....ยังกะชวนออกเดทแน่ะ.......
ต่อคิดในใจ
.......แต่...มีแต่คนเค้าออกเดทแล้วค่อยมามีอะไรกัน.......ทำไมของเรามีอะไรกันแล้วค่อยไปเดทหว่า??.......

....................................................................................................................................

.
.
.
รปภ. หนุ่มขี่จักรยานตรวจบ้านหลังสุดท้ายเสร็จก็หยิบเอกสารขึ้นมาลงบันทึกความเรียบร้อย แต่รปภ.หนุ่มก็เขียนเครื่องหมายดอกจันท์ไว้ที่บ้านเลขที่ 11/111 พลางพึมพำกับตัวเองด้วยเสียงเบาๆ
“ไอ้เด็กเวรนี่เอง!!.......ที่ขโมยกางเกงในกู......”

................................................................................................................................................

จบตอน
Kink Team เขียน
.
.

แต่พี่เอกดูไม่ค่อยโกรธพวกนั้นเลยอะ ตอนแรกคิดว่าพอพี่เอกรู้เรื่องจะตามล่าพวกที่ทำน้องต่อซะอีก

อ่านตอนสุดท้ายนี้แล้วฟุ้งซ่านมากมายครับ นี่ถ้าไม่ติดต้องปั่นงานผมคงแอบไปทำอะไรคนเดียวแน่ๆ

ความเดิมตอนที่แล้ว!

“กูว่าปิดเทอมนี้อย่าเพิ่งเจอกันเลยดีกว่าว่ะ ขอกูทำใจหน่อยเหอะ”
.......................................................................................

“โหย..... งั้นกว่าผมจะเจอพี่เอกก็เปิดเทอมเลยดิ”
.......................................................................................

“ก็แค่ 2 อาทิตย์กว่าๆ เองครับ นี่ไง....พี่ก็เลยจะถามน้องต่อว่า ถ้าพี่จะชวนน้องต่อไปดูหนังกินข้าวบ้าง น้องต่อจะสะดวกมั้ยครับ?”
.......................................................................................

“สัญญากับพี่แล้วนะ...งั้นเดี๋ยวค่อยคุยกันนะครับ”
.......................................................................................

“ไอ้เด็กเวรนี่เอง!!.......ที่ขโมยกางเกงในกู......”
.......................................................................................

Kinky Opera

>>Season Two2 (Rising of SM)<<

.....ความรัก ความแค้น ความหวัง.......พลัง กำเนิด สรรค์สร้าง
....สมหวัง เจ็บปวด เลือนราง........เส้นทาง ความทุกข์ ระทม

Episode 3 : >> Nightmare <<

.
.
.
........อืมมม.........
ต่อรู้สึกว่าตัวเองนอนอยู่แบบกึ่งหลับกึ่งตื่น รู้สึกกระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูก
.
.

“นี่เองเหรอ เด็กเลวคนที่ว่า ไหน.....ขอดูหน้าชัดๆ หน่อยซิ!!”
เสียงใครก็ไม่รู้ดังขึ้นมา ทำให้ต่อตื่นจากภวังค์
ต่อมารู้ตัวอีกที ก็พบว่าตัวเองอยู่ในชุดนักเรียน ถูกมัดมือมัดเท้าไพล่หลัง ล้อมรอบไปด้วยลุงป้าน้าอาที่ไม่รู้จักหลายคน

........อะไรกัน ที่นี่ที่ไหน???..........
ต่อคิดในใจพลางมองสังเกตรอบๆตัว

........นี่มันห้างที่สยามนี่นา เรามาอยู่ที่นี่ได้ไง???........
ไม่เพียงเท่านั้น ข้างๆ ตัวของต่อยังมีป้ายใหญ่เขียนไว้ว่า “ข้อหา : ขโมยกางเกงใน >ผู้ชาย<”
พอเห็นป้ายนี้ต่อถึงกับช็อค มันไม่ใช่เรื่องจริง! มันไม่ใช่เรื่องจริง!!!
ลุงป้าน้าอาพากันมองต่ออย่างรังเกียจ และต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์กันไปต่างๆ นานา บางคนถึงกับเบะปากใส่
ต่อน้ำตาซึมออกมาด้วยความอับอาย พลันเหลือบไปเห็นใบหน้าของพี่เอก

.......พี่เอก! ช่วยต่อด้วย!!!......

ปากของต่อขยับแต่เหมือนจะไม่มีเสียงเปล่งออกมา เอกมองหน้าต่อแล้วส่ายหัวแบบเอือมระอา ข้างๆ กายของพี่เอกมีเด็กรุ่นราวคราวเดียวกับต่อซึ่งกุมมือเอกไว้แน่น

.......อะไรกัน!! นั่นใคร??.....
“พี่เอกไปกันเถอะฮะ ผมไม่อยากเห็นภาพนี้เลยอ่ะ”

เด็กหนุ่มคนนั้นชวนเอกให้ไปที่อื่น เอกก็เออออ พลางชวนกันปลีกตัวคล้อยไปด้านหลังฝูงชน ปล่อยให้ต่อโดนผู้คนรุมประณามกันต่อไป

“เดี๋ยว อย่าเพิ่งไป พี่เอก ช่วยต่อด้วย ฮือๆๆๆ”
ต่อร้องให้ขอความช่วยเหลือออกมาได้ในที่สุด แต่พี่เอกก็เดินหายลับสายตาไปเสียแล้ว
.....ไม่จริง!
..........ไม่จริง!!
.................ไม่จริง!!!
.
.
“กริ๊งงงงงงงงงง” เสียงนาฬิกาปลุก พร้อมทั้งเสียงเพลงที่ตั้งปลุกไว้ในไอโฟนดังขึ้นพร้อมกัน

ต่อตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายพร้อมกับเหงื่อที่ผุดเต็มหลังและใบหน้า ต่อนึกย้อนไปถึงเมื่อหลายเดือนที่แล้วที่ขโมยกางเกงในเจเพรสสีเหลืองมาจากในล็อกเกอร์ที่คลับเฮาส์ในหมู่บ้าน ซึ่งเป็นของใครก็ไม่ทราบได้ ตอนนั้นต่อเองก็หน้ามืดทีเดียวที่คิดขโมยมา ในใจก็ยังคงคิดว่าตัวเองนี้วิปริตอยู่ไม่ใช่น้อย

.......ก็อยากมาลืมทิ้งไว้เองนี่หว่า.......
ต่อพยายามคิดเข้าข้างตัวเอง

ไหนๆ ก็ไหนๆ ต่อเลยเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแบบวอล์คอิน เพื่อไปหยิบกางเกงในตัวนี้ออกมา กางเกงในถูกซ่อนไว้ยังส่วนลึกสุดของตู้ เมื่อหยิบออกมาแล้ว ต่อจึงเดินกลับมานอนบนเตียงพร้อมทั้งดูกางเกงในตัวนี้ไปด้วย

รอยด่างจางๆ ยังคงมีอยู่ตรงเป้ากางเกงส่วนบน บ่งบอกเลยว่าเวลาใส่หัวควยจะอยู่ตรงตำแหน่งไหน ส่วนกลิ่นไม่ค่อยมีแล้ว ไม่เหมือนวันแรกๆ ที่จะมีกลิ่นอับเหงื่ออยู่บ้าง
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ควยของต่อก็โด่เต็มที่ จึงไม่รอช้าที่จะจัดการตัวเองซะ รวมถึงกางเกงในตัวต้นเหตุที่ทำให้ฝันร้ายด้วย......
.......................................................................................................................................

ต่อมายืนรอเอกอยู่ที่หน้าโรงหนังแถวสยามอยู่ครู่ใหญ่แล้ว ตอนนี้ต่ออารมณ์เสียนิดๆ เพราะเอกมาสายกว่าที่นัดกันไว้ แถมที่ผ่านมาก็ล่วงเลยจนเกือบจะเปิดเทอมแล้วถึงเพิ่งจะได้มาเจอกัน นั่นเป็นเพราะเอกรับทำงานโปรเจคพิเศษกับอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยตลอดช่วงปิดเทอมกลางนั่นเอง

.........เหอะ!....ไหนบอกจะพามากินข้าวดูหนัง.......
ต่อคิดในใจ

ทันใดนั้นต่อก็เห็นเอกกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาที่หน้าโรงหนังอย่างเร่งรีบ พอได้เห็นหน้าต่อเอกก็โล่งอก
“พี่ขอโทษนะครับ พอดีงานติดพันน่ะ เกือบมาไม่ทันแน่ะ”

“ไม่เป็นไรคับ ผมก็เพิ่งมาถึงนี่แหละ” แต่ในใจของต่อคิดตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง
.......ยืนรออยู่นานแล้วรู้มั้ย? ........

“ป่ะ ไปซื้อตั๋วกัน” เอกชวนต่อ
“อ้อ.....ผมซื้อมาเรียบร้อยแล้วครับ นี่ไง” ต่อตอบ
.......โถ....ถ้ารอพี่มาซื้อ ตั๋วก็เต็มพอดีสิครับ!!.......

“อ้าว เหรอ อ่ะงั้น...เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง” เอกควักเงินจากกระเป๋าตังค์แล้วยื่นให้ต่อ ต่อก็รับไปแต่โดยดี
“ป่ะ งั้นเราเข้าไปกันเถอะ”
.
.
ในระหว่างที่ดูหนังเกี่ยวกับพ่อมดแม่มดภาคจบ ต่อก็รู้สึกเพลิดเพลินไปกับเนื้อเรื่องดี รวมถึงเอกด้วย แต่ที่ไม่ค่อยสบอารมณ์ก็คือ ต่อรู้สึกอยากให้เอกกุมมือต่อไว้บ้าง เหมือนคู่รักคนอื่นๆ ที่เค้ามาดูหนังกัน แต่จนแล้วจนรอดเอกก็ดูแต่หนังไม่มาสนใจต่อเลย.....
.
.
เมื่อหนังจบลง ทั้งสองก็เดินผ่าฝูงชนออกมาจากโรงหนังในตอนบ่ายแก่ๆ เอกเอาแต่พูดถึงหนังโดยไม่ได้สังเกตต่อเลยสักนิดเดียว
“คนแต่งก็คิดได้เนอะ แล้วตกลงใครเป็นเจ้าของไม้จริงๆ น้องต่อฟังทันมั้ยครับ?”
“..............”

“น้องต่อเป็นอะไรป่าว พี่เห็นเงียบๆ ไป”
“ป่าวคับ” ต่อตอบ
“น้องต่อโกรธพี่เหรอครับ พี่ขอโทษจริงๆ นะที่วันนี้พี่มาช้าอ่ะ”
“ไม่ได้โกรธหรอกครับ ผมเข้าใจว่าพี่งานเยอะ” ต่อพูดด้วยสีหน้าฝืนยิ้ม
“งั้น เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้านนะ”
“ครับ”
.
.
ระหว่างที่นั่งแทกซี่กลับบ้านเอกกับต่อก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลย นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อ 2 อาทิตย์ที่ผ่านมา ก็รู้สึกน้อยใจอยู่ไม่น้อย

....2 อาทิตย์ที่แล้ว....

เสียงโทรศัพท์มือถือของต่อดังขึ้นอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว เมื่อต่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของเอกจึงรีบรับทันที!!
“ฮัลโหล พี่เอก”
“เป็นไงบ้างครับน้องต่อ”
“สบายดีครับ โหย พี่เอกหายไปเลยนะ เพิ่งจะโทร.มาเนี่ย....”
“ขอโทษทีนะครับน้องต่อ พอดีพี่รับทำโปรเจคสั้นๆ กับอาจารย์ที่มหาลัยพี่อ่ะ”
“แล้วงานหนักมั้ยครับ?”
“ก็พอดูเลยล่ะครับ พอดีแกทำวิจัยเรื่องเครื่องยนต์ไฮบริด พี่ก็เลยต้องออกแรงเยอะหน่อย” เอกอธิบาย
“โหย....จริงๆ พี่มาสอนผมตอนปิดเทอมแทนก็ได้นะ จะได้ไม่ต้องเหนื่อยอ่ะ เดี๋ยวผมบอกแม่ให้” ต่อคะยั้นคะยอ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว” เอกบอก
“แล้วเมื่อไหร่เราจะได้ไปดูหนังกันล่ะครับ พี่เอกก็ยุ่งตลอดเลย”
“แหม....รีบทวงสัญญาเชียวนะครับ ได้ไปแน่นอนน่า ก็พี่สัญญาไว้แล้วนี่นา”
.
.
ต่อคิดแล้วก็ยังน้อยใจไม่หาย ความจริงวันนี้ต่อกับเอกมีโปรแกรมจะต้องกินข้าวเที่ยงด้วยกันด้วย แต่เนื่องจากเอกยังทำงานไม่เสร็จจึงลดเหลือแค่ดูหนังอย่างเดียว แถมยังมีข่าวร้ายอีกคือโปรเจกต้องขยายเวลาทำให้เอกจะไม่ได้มาสอนต่อไปอีก 2 อาทิตย์ หลังจากต่อเปิดเทอมไปแล้ว

เอกลงจากรถแทกซี่พร้อมต่อที่หน้าหมู่บ้านในตอนพลบค่ำ ด้วยบรรยากาศที่ชวนอึดอัดเป็นอย่างยิ่ง

“เอ่อ น้องต่อหายโกรธพี่ยังครับ” เอกถาม
“............” ต่อยังคงเงียบ
“ก็พี่รับปากอาจารย์ไปแล้วว่าจะทำให้เสร็จ พี่ไม่รู้นี่นาว่างานมันจะเยอะขนาดเนี๊ยะ น้องต่อเห็นใจพี่เถอะนะครับ” เอกยังคงง้อต่อไป
ต่อได้ยินคำพูดของเอก พลางถึงภาพที่เอกรีบวิ่งมาหาต่อที่หน้าโรงหนัง โดยตามแขนยังมีรอยเปื้อนของน้ำมันเครื่องอยู่จางๆ ต่อก็อดใจอ่อนไม่ได้
“ผมไม่โกรธก็ได้ แต่พี่ต้องโทรหาผมทุกวันนะ” ต่อยื่นคำขาด
“ก็ได้ครับ พี่จะโทรหาน้องต่อทุกวันเลย....” เอกรีบรับข้อเสนอแถมยิ้มจนแก้มปริจนต่อก็อดขำไม่ได้
ในที่สุดทั้งคู่ก็เข้าใจกัน เอกจึงขอตัวกลับห้อง ส่วนต่อก็เดินกลับเข้ามาในหมู่บ้าน
.
.
.
ระหว่างที่เดินผ่านคลับเฮาส์ ต่อก็นึกถึงกางเกงในสีเหลืองตัวนั้นทันที จะมีใครลืมทิ้งไว้อีกรึเปล่านะ???
แค่คิด ใจต่อก็เต้นตึกตักแล้ว ต่อจึงตัดสินใจเดินเข้าไปที่ห้องน้ำคลับเฮ้าส์ทันที!!

ต่อค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปในห้องน้ำชาย ไฟยังคงเปิดสว่างอยู่ แต่ห้องกลับเงียบสงัด เมื่อต่อดูแล้วว่าไม่มีคนอยู่จึงรีบเดินไปที่ล็อกเกอร์ทันที ต่อจำได้อย่างแม่นยำว่าเป็นล็อกเกอร์เบอร์ไหน เมื่อต่อมองซ้ายมองขวาแล้วไม่เห็นใคร จึงรีบเปิดล็อกเกอร์สำรวจทันที!!!
.
.
ต่อรู้สึกเหมือนถูกล็อตเตอรี่รางวัลที่ 1 เลยทีเดียว!! เพราะเบื้องหน้าของต่อในตอนนี้มีกางเกงในรอสโซ่สีน้ำเงินเข้มวางอยู่ตัวหนึ่ง เป็นใครก็ไม่รู้มาลืมไว้อีกแล้ว ต่อรีบคิดทันทีว่าจะเอากลับไปอย่างไรดี เพราะว่าวันนี้ไม่ได้มีถุงชุดว่ายน้ำมาด้วย

....เอาวะ ยัดใส่กระเป๋ากางเกงนี่แหละ.....

ต่อคิดในใจ และไม่รอช้ารีบจับกางเกงในตัวนั้นยัดใส่กระเป๋าทันที!! โดยหารู้ไม่ว่าเรื่องนี้จะนำความเดือดร้อนมาสู่ตัวเองในภายหลังแน่นอน!!

“โถๆๆ ไปติดนิสัย ขี้ลักขี้ขโมยมาจากไหนเนี่ยครับคุณหนู”

ต่อสะดุ้งเฮือก!!! ใครวะโผล่มาตอนนี้ จบกัน!!
ต่อมองไปทางต้นเสียงด้วยใบหน้าซีดเผือด เป็นยามหนุ่มคนหนึ่งในหมู่บ้านที่ต่อคุ้นหน้าดี

“เอ่อ.....ขอโทษครับ ผมนึกว่าของผมน่ะครับ แต่ดูแล้วไม่ใช่ แฮ่ะๆๆ” ต่อรีบวางกางเกงในคืนที่เดิม
ยามคนนั้นเดินเข้ามาประชิดตัวของต่อจนหลังของต่อแนบติดไปกับล็อกเกอร์ ตอนนี้ต่อเหมือนกับผู้ต้องหาอย่างไม่มีผิดเพี้ยน

“แต่ผมดูแล้วคุณหนูดูลนๆ นะครับ เหมือนกับกำลังทำความผิดอย่างงั้นแหละ”
ต่อได้แต่หลบตาและอาย เพราะตัวเองทำผิดจริงๆ และต่อก็ไม่รู้ว่าจะแก้ตัวอย่างไรดีเพราะยังตกใจไม่หาย

“อยากได้มากกว่านี้มั้ยล่ะครับ” คราวนี้ยามหนุ่มคนนั้นเปลี่ยนมาเป็นกระซิบที่ข้างหูของต่อ

“ถ้าอยาก “เสียว” ล่ะก็......พรุ่งนี้มารอผมที่นี่ ทุ่มนึงนะครับ” ยามหนุ่มกระซิบเบาๆ แล้วยิ้มให้ต่อก่อนเดินหันหลังจากไป

ต่อยังคงงงไม่หาย รู้สึกว่าดีใจที่ไม่โดนจับ แต่ก็รู้สึกแปลกใจกับคำพูดของยามด้วย เมื่อต่อตั้งสติได้ ต่อก็รีบเดินจ้ำอ้าวออกมาจากคลับเฮาส์ทันที!!
เมื่อต่อเดินมาถึงบ้านก็รีบวิ่งขึ้นบ้านไป ต่อรู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเองเป็นอย่างมากในวันนี้ แต่โชคก็ยังคงเข้าข้างอยู่บ้าง ต่อนอนคลุมโปงอยู่บนเตียง พลางได้ยินเสียงยามหนุ่มคนนั้นก้องอยู่ในหู

......ถ้าอยาก “เสียว” ล่ะก็......พรุ่งนี้มารอผมที่นี่ ทุ่มนึงนะครับ.....
......ถ้าอยาก “เสียว” ล่ะก็......พรุ่งนี้มารอผมที่นี่ ทุ่มนึงนะครับ.....
......ถ้าอยาก “เสียว” ล่ะก็......พรุ่งนี้มารอผมที่นี่ ทุ่มนึงนะครับ.....
.
.
.
จนในที่สุดต่อก็หลับไป........
................................................................................................................................................

จบตอน
Kink Team เขียน
.
.

ความเดิมตอนที่แล้ว!

“โอ้วว กูอยากเย็ดตุ๊ด!ๆๆๆ...อูย ตูดแน่นๆ กูอยากเย็ดตุ๊ด!ๆๆๆ...แม่งเอ๊ย! กูอยากเย็ดตูดตุ๊ด!ๆๆๆ อ่ะห์ อ่ะห์ อ่ะห์ อ่ะห์........”

.......................................................................................

“ใครบอกคุณเหรอครับ?? ว่ามันจะจบแค่นี้...มันเพิ่งจะเริ่มต้นต่างหาก ฮ่าๆๆ”

.......................................................................................

“น้องต่อโกรธพี่เหรอครับ พี่ขอโทษจริงๆ นะที่วันนี้พี่มาช้าอ่ะ”

.......................................................................................

“ผมไม่โกรธก็ได้ แต่พี่ต้องโทรหาผมทุกวันนะ”

.......................................................................................

“ถ้าอยาก “เสียว” ล่ะก็......พรุ่งนี้มารอผมที่นี่ ทุ่มนึงนะครับ”

.......................................................................................

Kinky Opera

>>Season Two2 (Rising of SM)<<

.....ความรัก ความแค้น ความหวัง.......พลัง กำเนิด สรรค์สร้าง
....สมหวัง เจ็บปวด เลือนราง........เส้นทาง ความทุกข์ ระทม

Episode 4 : >> Consideration <<

.
.
ชายใส่หน้ากากตัวตลกนามว่าโจ๊กเกอร์ กำลังนั่งครุ่นคิดกับการเสนอขาย “ทาส” ตัวใหม่นี้ให้กับลูกค้าเมมเบอร์ระดับ A-List คนหนึ่ง ซึ่งเป็น 1 ใน 9 ของแขกคนสำคัญของคลับลึกลับแห่งนี้ เมมเบอร์คนนี้เป็นถึงเศรษฐีไฮโซมีหน้ามีตาในสังคม รวมถึงมีภรรยาและลูกๆ แล้วด้วย แต่ก็ยังติดใจรสชาติของคลับแห่งนี้อย่างไม่มีลืมเลือน

แน่นอนว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในนี้จะต้องเป็นความลับ ห้ามแพร่งพรายไปสู่ภายนอกเด็ดขาด ใครที่ฝ่าฝืนกฏเหล็กอันนี้ก็ต้องมีอันต้องถูกส่งไป “นรก” อย่างไม่ได้ผุดได้เกิด ทุกคนอยู่ภายใต้กฏเดียวกันไม่เว้นแม้แต่โจกเกอร์

ในขณะที่โจ๊กเกอร์กำลังนั่งคำนวณตัวเลขอยู่นั่นเอง ชายรูปร่างใหญ่โตราวกับนักกล้าม 3 คน ซึ่งสวมหน้ากากหนังสีดำ เปิดรูให้เห็นเฉพาะตาและปาก สวมกางเกงในจีสตริงซีทรูตัวจิ๋วสีดำ รวมถึงรองเท้าบูทหนังสีดำขลับ ได้เดินเข้ามาหาโจ๊กเกอร์ในห้อง พร้อมกับส่งสัญญาณว่า “ท่าน” ได้มาแล้ว

ชายนักกล้ามคนหนึ่งหยิบแผ่นกระจกบานใหญ่มาจากข้างๆ ห้อง ซึ่งแผ่นกระจกนี้มีเข็มขัดหนังเส้นใหญ่ยึดอยู่ตรงกลางแผ่นพอดี ชายนักกล้ามอีกคนหนึ่ง ซึ่งถ้าสังเกตดีๆ แล้ว จะมีรอยสักอยู่ตรงแขน เขียนว่า “table” ชายคนนี้รีบเข้ามาคาดเข็มขัดไว้ทันที พร้อมกับก้มคุกเข้าลงแล้วใช้ฝ่ามือ 2 ข้างยันพื้นไว้ ทำให้ลำตัวขนานกับพื้นและมีส่วนหลังที่รองรับกระจกบานนั้นไว้ ส่วนชายอีก 2 คนก็ทำท่าเดียวกัน ต่างกันเพียงแค่ 2 คนที่เหลือไม่มีแผ่นกระจกอยู่บนหลัง และที่แขนของ 2 คนนั้นสักคำว่า “Chair” ตอนนี้ราวกับว่าในห้องได้มีชุดเก้าอี้และโต๊ะกาแฟที่ทำมาจากมนุษย์ผุดขึ้นมาก็ไม่ปาน

ชายแก่รูปร่างท้วมผมหงอกแต่งชุดสูทอย่างดี เดินเข้ามาในห้องพอดีพร้อมกับสูบซิการ์มวนใหญ่ไปด้วย

“โอ้…...เชิญครับท่าน….เชิญครับ” โจ๊กเกอร์รีบเชื้อเชิญให้ชายแก่นั่งลงไปที่ชายนักกล้ามที่ก้มโก้งโค้งอยู่

ชายแก่ก็นั่งลงไปที่กลางหลังอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร นั่นเป็นเพราะเคยชินกับธรรมเนียมปฏิบัติของที่แห่งนี้เป็นอย่างดี น้ำหนักของชายแก่ก็มิใช่น้อย ทำให้ชายนักกล้ามผู้นั้นต้องออกแรงเกร็งกล้ามเนื้อทุกสัดส่วนจนปูดโปน

“ว่าไงครับ…..คุณโจ๊กเกอร์มีอะไรจะแสดงให้ผมดูเหรอครับวันนี้??” ชายแก่ถามไปอย่างนั้นเอง จริงๆแล้วรู้จุดประสงค์ที่ตัวเองมาในวันนี้เป็นอย่างดี ชายแก่ไม่พูดปล่าวยังใช้มือซุกซนดึงสายจีสตริงที่ทอดผ่านร่องตูดของชายนักกล้ามแล้วปล่อยให้มันดีดกลับจนมีเสียงดัง "เพี๊ยะ"

ในระหว่างนี้ก็มีชายใส่เสื้อคลุมีสดำและแว่นตาดำ นำกาแฟมาเสิร์ฟให้ทั้งโจ๊กเกอร์และแขก

ชายชุดดำอีก 2 คนที่เหลือได้เข็นลังไม้ขนาดใหญ่พอๆ กับตู้เย็นใบหนึ่งเข้ามาในห้อง โดยลังใบนี้มีลูกล้อติดอยู่ที่มุมทั้ง 4 ด้านล่าง จึงสามารถเข็นได้อย่างสบาย ฝาลังด้านหน้าหันมาทางชายแก่พอดี ซึ่งฝาลังด้านนี้เป็นเหมือนบานพับซึ่งมีแม่กุญแจล็อคอยู่

หนึ่งในชายชุดดำได้ใช้กุญแจไขออกมาแล้วเปิดแง้มไปทางด้านข้างราวกับเปิดตู้เย็นตู้เล็กๆ เมื่อฝาบานพับเปิดออก ชายแก่ก็ต้องตกตลึง!!! เป็นภาพของชายผู้หนึ่งกำลังอยู่ในท่าคุกเข่าลำตัวเหยียดตรง มือถูกมัดไพล่หลังด้วยกุญแจมือ ร่างกายปกคลุมไปด้วยชุดหนังสีดำแนบเนื้อฟิตเปรี๊ยะจนเห็นกล้ามเนื้อชัดเจน ครอบคลุมตั้งแต่ปลายเท้ามาจนถึงต้นคอเลยทีเดียว ส่วนใบหน้าเผยให้เห็นหน้าตาที่หล่อเหลาเอาการ

ถ้ามีใครได้เห็นหน้าชายผู้นี้ในตอนนี้คงต้องนึกออกแน่ว่าคือคนเดียวกับชายหนุ่มที่ขับแทกซี่คนนั้นนั่นเอง! เพียงแต่ในตอนนี้ร่างกายของชายหนุ่มหนาและล่ำขึ้นมาก แถมใบหน้ายังคมเข้มดูดีทุกมุมกว่าแต่ก่อน และตัดผมทรงสกินเฮด

“กี่เดือนแล้ว?” ชายแก่ถาม
“เดือนนึงครับท่าน” โจ๊กเกอร์ตอบ
“โอ้โห!! เดือนนึงนี่ได้ขนาดนี้เลยเรอะ!!” ชายแก่ตกตะลึง
“แน่นอนครับ ต้องขอบคุณวิทยาการที่เราแอบพัฒนาอย่างลับๆ ครับ”
“เป็นยาสร้างกล้ามเนื้อตัวใหม่ที่ไม่มีผลข้างเคียงเหมือนสเตียรอยด์ครับ” โจ๊กเกอร์อธิบาย
“เท่าไหร่??” ชายแก่รีบถามทันที
“ 3 ล้านครับ สัญญา 6 ปี” โจ๊กเกอร์ตอบ
“โห!!….ไม่แพงไปหน่อยเรอะ?” ชายแก่รีบค้านทันที!
“ไม่แพงหรอกครับ” โจ๊กเกอร์ตอบ
“นี่ถ้าเป็นทาสตัวอื่น 3 ล้านห้า นะครับ พอดีว่าตัวนี้หน่วยก้านกับหน้าตาดีอยู่แล้วเลยไม่ต้อง “ศัลยกรรม” มาก” โจ๊กเกอร์อธิบายต่อ

“ถ้าท่านชอบตัวนี้ เราแถมชุดหนังรุ่นใหม่ล่าสุดที่เราพัฒนาขึ้นให้ด้วยเลยนะครับ” โจ๊กเกอร์รีบยื่นข้อเสนอ
“แล้วมันดียังไง??” ชายแก่สงสัย

“ท่านลองลูบดูสิครับ” โจ๊กเกอร์เชิญชวนให้ชายแก่เข้ามาดูใกล้ๆ
ชายแก่ลูบไล้ไปตามกล้ามเนื้อหน้าท้องรวมถึงกล้ามเนื้อโคนขาของชายหนุ่มอดีตคนขับแทกซี่อย่างเมามันจนมีเสีง “ซี๊ด” ออกมาจากปากของชายหนุ่ม

“เออ…มันลื่นมือดีนะ อย่างกับไม่ใช่หนังแน่ะ” ชายแก่พูด
“ครับ นอกจากนี้ ท่านดูนี่สิครับ”
โจ๊กเกอร์พลิกด้านในของชุดหนังฟิตเปรี๊ยะให้ดู ถ้าสังเกตให้ดีด้านในของชุดหนังสีดำจะเต็มไปด้วยหนามเล็กๆ กระจายอยู่ทั่วไป

“นี่คือหนามเล็กๆ ที่เราใส่เข้าไปในชุดอย่างแม่นยำ จะแทงเข้าไปถึงชั้นหนังกำพร้าเท่านั้น ส่งผลให้มีอาการแสบคันครับ”
“ถ้าลูบอย่างนี้…..” คราวนี้โจ๊กเกอ์รลูบไปที่ร่างกายของชายหนุ่มอย่างทั่วๆ
คราวนี้ชายหนุ่มทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก แถมเม็ดเหงื่อก็เริ่มผุดขึ้นที่บริเวณหน้าผาก โจ๊กเกอร์จึงเริ่มอธิบายต่อ

“……ถ้าทำแบบนี้ทาสจะรู้ึสกเหมือนถูกยุงนับร้อยๆ ตัวกำลังรุมกัดอยู่เลยทีเดียวครับ”
“อ้าว….คันก็เกาสิคุณ” ชายแก่ดูเหมือนจะยังไม่เข้าใจ
“เกาไม่ได้ครับ ยิ่งเกาหนามก็จะยิ่งทิ่มแทง ก็จะยิ่งคันเข้าไปใหญ่” คราวนี้ชายแก่พยักหน้าเห็นด้วย
“สิ่งที่ทาสทำได้ก็แค่อดทนจนกว่าจะหายคันไปเองเท่านั้นครับ ถ้าลูบไปแล้วก็อีกประมาณ 20 นาทีกว่าจะหายคัน”

“โอ้…มีของอย่างนี้ด้วยเหรอเนี่ย น่าสน น่าสน” ชายแก่เข้าใจดีแล้วในตอนนี้
“ว่าไงครับ ไม่แพงเลยใช่มั้ยครับ สำหรับราคา 3 ล้าน” โจ๊กเกอร์ย้ำ
“แต่ผมก็ต้องกินต้องใช้นะ คุณให้ผมแบ่งจ่ายได้มั้ยล่ะ” ชายแก่ไม่ลืมที่จะต่อรอง
“งั้น… 6 ปี ปีละ 5 แสนเป็นไงครับ? ฟรีค่าห้องตลอดสัญญา” โจ๊กเกอร์ตอบ
“ก็ยุติธรรมดี แหม…คุณนี่ก็ได้เงินผมไปหลายอยู่นะ นี่ก็ทาสตัวที่ 3 แล้ว” ชายแก่พูดหยอกโจ๊กเกอร์
“ก็ต้องขอยกย่องความกรุณาของท่านแหละครับที่เป็นลูกค้าผมตลอดมา” โจ๊กเกอร์ตอบกลับ

“เอ้อ….ว่าแต่โปรเจกเด็กไปถึงไหนแล้ว ผมยังคอยอยู่นา….ผมยังติดใจไม่หายเลย เด็กคนที่แล้วที่ใส่กางเกงสีน้ำเงินน่ะ” ชายแก่พูดขึ้นมา
“ใกล้จะเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาแล้วครับ ถ้ายังไงผมจะแจ้งให้่ทานทราบเป็นคนแรกเลยนะครับ”
“ว่าแต่……เราไปเซ็นสัญญากันเลยดีมั้ยครับ?”

โจ๊กเกอร์รีบตัดบท เพราะรู้ดีว่าโปรเจกนี้ยังไม่ได้คืบหน้าไปถึงไหนเลย แต่ก็โล่งใจไปเปราะหนึ่งที่วันนี้สามารถปิดการขายไปได้อย่างสำเร็จลุล่วง โจ๊กเกอร์และชายแก่เดินไปทำสัญญากันอีกห้องหนึ่ง โดยปล่อยให้คนที่เหลือเคลียร์เก็บของในห้องนี้ไป

………………………………..................................................................................................................

หลายเดือนก่อนหน้านี้…………

“สวัสดีครับพี่ ผมชื่อเมฆครับ ผมมาสมัครเป็น รปภ. ครับ”
ชายหนุ่มคนหนึ่งใส่เสื้อยืดเก่ามอซอ กางเกงยีนส์ขายาวขาดๆ รองเท้าผ้าใบเก่าๆ ยืนอยู่เบื้องหน้าโต๊ะของหญิงวัยกลางคน รูปร่างท้วมใส่แว่นหนาเตอะ ทรงผมตั้งกระบังเคลือบด้วยสเปรย์จนมันย่อง หญิงท้วมเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นเบื้องหน้า

“กรอกใบสมัครมาแล้วรึยัง?” หญิงท้วมถามด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยสบอารมณ์
“เรียบร้อยแล้วครับ นี่ครับ” เมฆยื่นเอกสารให้
“ถอยไป 2 ก้าว แล้วหมุนตัวช้าๆ 1 รอบ”
เมฆทำตามที่หญิงท้วมบอกอย่างงงๆ
“ทำงานกะดึกได้รึเปล่าเราน่ะ?” หญิงท้วมถาม
“ได้ครับ ทำได้หมดเลยครับ” เมฆรีบตอบ
“ให้มันจริงอย่างที่พูดแล้วกัน เอ้า! เริ่มงานพรุ่งนี้ มารับเครื่องแบบแปดโมงเช้า ห้ามสาย เข้าใจมั้ย?”
“ครับๆ ขอบคุณครับ” เมฆดีใจอย่างมากที่ได้งานเสียที

เมฆเป็นหนุ่มที่โตมาจากบ้านนอก ความจริงที่บ้านของเมฆประกอบอาชีพทำนา มีที่ดินอยู่ 20 ไร่จริงๆ ถ้าครอบครัวของเมฆรู้จักหาความรู้และรู้จักบริหารการปลูกข้าว ชีวิตก็คงจะไปได้สวยไม่ตกต่ำถึงเพียงนี้

ครอบครัวของเมฆนั้นถูกกลุ่มนายทุนหลอกให้ขายที่ดินในราคาถูกกว่าท้องตลาดมาก แถมได้เงินมาใหม่ๆ พ่อกับแม่ก็หน้าใหญ่ใจโตตามประสา ใช้จ่ายเงินอย่างสุรุ่ยสุร่ายโดยไม่คิดจะใช้เงินก้อนนั้นมาทำทุน ผลสุดท้ายคือครอบครัวต้องสิ้นเนื้อประดาตัวภายในไม่กี่ปี จนเมฆต้องเดินทางเข้ากรุงเทพเพื่อมาหางานทำ ส่วนพ่อกับแม่ของเมฆตอนนี้ก็ไม่ทำอะไร วันๆ ได้แต่ขอเงินเมฆและพี่ๆ แต่ยังดีที่ไม่ได้ขอเพื่อไปเล่นการพนัน ไม่อย่างั้นนชีวิตครอบครัวของเมฆจะต้องลำบากกว่านี้อย่างแน่นอน

ในที่สุดเมฆก็ได้มาเป็น รปภ. ที่หมู่บ้านสุดหรูแห่งหนึ่ง วันเวลาผ่านไปหลายเดือน การงานก็ยิ่งก้าวหน้า เพราะด้วยความเป็นหนุ่มไฟแรง มีความรับผิดชอบ รวมถึงเป็นคนที่มีวุฒิการศึกษาสูงสุด (ม.6) ในบรรดา รปภ. ด้วยกัน ทำให้เมฆได้รับเงินเดือนมากขึ้นตามลำดับ รวมถึงหน้าที่ที่สบายขึ้นด้วย โดยไม่ต้องอยู่กะกลางคืน และดูแลความเรียบร้อยของคลับเฮาส์ในหมู่บ้านเท่านั้น

ครั้งหนึ่งหลังจากที่เมฆออกกะแล้วในตอนเย็น เมฆก็ใช้สิทธิพิเศษของผู้ดูแลคลับเฮาส์โดยเข้าไปอาบน้ำและซักผ้า หลังจากที่ไม่มีใครอยู่แล้ว เพราะไม่อยากเปลืองค่าน้ำของห้องเช่า ในขณะที่กลับถึงห้องเช่าและกำลังตากผ้าอยู่นั้นเมฆก็พบว่ากางเกงในของตัวเองั้นนหายไป อาจเป็นไปได้ว่าถอดลืมไว้ในล็อคเกอร์ เมฆจึงรีบเดินกลับไปที่หมู่บ้านซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้องเช่ามากนัก
ขณะที่เปิดประตูเข้าไปในห้องน้ำก็พบว่ามีเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังหันรีหันขวางอย่างมีพิรุธ ดูเหมือนว่าเด็กหนุ่มคนนี้จะยังไม่รู้ตัวว่าเมฆอยู่แถวนั้น
เด็กหนุ่มคนนั้นหยิบกางเกงในสีเหลืองของเมฆออกมาจากล็อกเกอร์แล้วยัดลงในถุงที่ถือไว้ แล้วเดินอย่างลอกแล่กออกไปจากห้องน้ำ โดยไม่รู้ว่าเมฆได้แอบอยู่ในมุมมืด

เมฆรู้ได้ทันทีว่าเด็กหนุ่มคนนั้นจะเอากางเกงในของเมฆไปทำอะไร ได้แต่คิดอยู่ในใจว่า

……พวกคนรวยวิปริต พวกมึงต้องโดนสั่งสอนซะบ้าง!!!…….

……………………………….................................................................................................................

ปัจจุบัน…….

ต่อกำลังครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวาน พยายามเรียงลำดับเหตุการณ์ และหาเหตุผล แต่ก็ไม่สามารถคิดออกได้ รู้แต่ว่าตอนนี้ภายในร่างกายอัดแน่นไปด้วยฮอร์โมนหนุ่มที่พร้อมจะทะลักทะล้นตลอดเวลา คำเชิญชวนนั้น ดังก้องอยู่ในหัวของต่อ วนซ้ำราวกับคำเชิญชวนของซาตานก็ไม่ปาน โดยที่ไม่้รูตัว ต่อก็เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าคลับเฮาส์เป็นเวลา 18.50 พอดี

ความอยากรู้อยากเห็นอยู่เคียงคู่กับวัยรุ่นเสมอ แต่ต่อคงจะลืมไปแล้วว่าข้อเสนอของซาตานนั้นแฝงไว้ด้วยความโกหกหลอกลวงและพร้อมที่จะตลบหลังเราได้ตลอดเวลา

ในที่สุดต่อก็เดินเข้าไปในคลับเฮ้าส์ของหมู่บ้านและเปิดประตูเข้าสู่ห้องน้ำชาย ห้องนี้ยังคงโอ่โถงอยู่เสมอ ที่ฝาผนังด้านข้างมีตู้ล็อกเกอร์เรียงราย มีกระจกบานใหญ่ให้เห็นได้เต็มตัวอยู่ที่ฝาผนังีอกข้าง รวมถึงห้องส้วมและห้องอาบน้ำที่แยกเป็นสัดเป็นส่วนอยู่อีกหลายห้องเลยทีเดียว

ต่อเดินเข้าไปในขณะที่ไฟยังเปิดอยู่ ดูเหมือนจะไม่มีใครอยู่แล้วเพราะทั้งห้องเงียบสงัด ได้ยินเพียงเสียงน้ำที่หยดออกมาจากฝักบัวเป็นจังหวะเท่านั้น ต่อดูท่าแล้วคงจะไม่มีใครอยู่ หรือที่ยามคนนั้นพูดจะเป็นเพียงเรื่องขำขันเท่านั้น เมื่อต่อดูท่าไปซักระยะไม่เห็นมีใครอยู่จึงตัดสินใจว่ากลับบ้านดีกว่า…..

ในขณะที่กำลังหันหลังกลับนั้น อยู่ดีๆไฟทั้งห้องก็ดับลงโดยฉับพลัน ทำให้ตาของต่อปรับสภาพไม่ทัน ตอนนี้ต่อมองไม่เห็นอะไรรอบตัวเลย

อยู่ดีๆ ก็มีร่างกายมหึมาลากต่อเข้าไปในห้องอาบน้ำ ใส่กุญแจมือทั้ง 2 ข้างของต่อไพล่หลัง และล็อคอีกอัน ระหว่างมือของต่อกับราวเหล็กในห้องอาบน้ำ แถมเอาเทปกาวมาพันรอบปากของต่อทำให้ต่อพูดไม่ได้ และแล้วไฟทุกดวงก็ถูกเปิดขึ้นมาใหม่

เป็นยามเมฆนั่นเอง!! ทำไมเค้าถึงทำกับต่อแบบนี้

“เป็นไงมึง ความเงี่ยนมึงสูงมากเลยเรอะ ถึงอดใจไม่อยู่อ่ะ”

ไม่เพียงเท่านั้นยามเมฆยังเอาไม้กวาดมาทาบที่ตรงข้อเท้าทั้งสองข้างของต่อแล้วใช้เทปกาวพันแน่นหนา ทำให้ต่อเหมือนถูกบังคับยืนอยู่ในท่ากางขา

ยามเมฆยืนดูผลงานของตัวเองด้วยความสะใจ ตอนนี้เมฆรู้สึกเหมือนว่าได้แก้แค้นพวกคนรวยกลายๆ

“มึงอยากได้กางเกงในของกูมากใช่มั้ย??….ได้!!”

ยามเมฆถอดกางเกงและกางเกงในออกมา ซึ่งต่อเพิ่งสังเกตว่ายามเมฆอยู่ในชุดเล่นกีฬา

โดยที่ต่อไม่ทันได้ตั้งตัว ยามเมฆก็หยิบกางเกงในแบบบ้านๆ สีแดงที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อหลังจากการเตะตะกร้อกับเพื่อนๆ ขึ้นมา แล้วจัดการครอบลงไปที่หน้าของต่อ อยู่ในลักษณะที่เป้ากางเกงในอยู่ด้านล่างบริเวณปากกับจมูก ทำให้ต่อได้สูดกลิ่นอับเหงื่อกางเกงในของยามเมฆเข้าไปเต็มๆ ส่วนตาของต่อมองผ่านออกมาจากรูขากางเกงทั้ง 2 ข้างได้พอดี ตอนนี้ยามเมฆกลับไปใส่กางเกงกีฬาเหมือนเดิมแล้ว ไม่เพียงเท่านั้นยามเมฆยังหยิบถุงพลาสติกอีกใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋า ต่อชักรู้สึกสังหรณ์ไม่ดีเกี่ยวกับเรื่องนี้ซะแล้ว

“ยัง…..ของฝากสำหรับมึงยังมีอีก!!”

ยามเมฆควักบางสิ่งออกมาจากถุง กางเกงในอีกหลายตัวนั่นเอง ยามเมฆค่อยๆ บรรจงคลี่ออกแล้วสวมกางเกงในของตัวเองครอบลงไปบนหน้าของต่อพร้อมกับบรรยายสรรพคุณไปด้วย

“เอ้า! นี่สองวัน แถมน้ำว่าวกูด้วย….” ยามเมฆสวมกางเกงในสีดำที่มีคราบขาวๆ เกรอะกรังติดอยู่สวมทับเข้าไป

ตอนนี้่ตอแทบจะเป็นลมเพราะกลิ่นสุดจะทนจริงๆ ต่ออยากจะอ้วกก็ทำไม่ได้ เพราะเทปกาวที่พันอยู่อย่างแน่นหนารอบปากนั่นเอง

“ส่วนนี่ กี่วันไม่รู้ รู้แต่กูแม่งเยี่ยวทั้งวัน” กางเกงในตัวนี้สีขาวแต่มีรอยด่างสีเหลืองๆ เปื้อนเต็มไปหมด แถมยังมีกลิ่นเยี่ยวโชยมาแต่ไกล

และแล้วยามเมฆก็สวมกางเกงในที่หัวของต่อจนครบ 7 วัน 7 สี การหายใจของต่อไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เพราะตอนนี้มีกางเกงในมาขวางทางเดินหายใจของต่อถึง 7 ชั้น ทำให้ต่อต้องสูดหายใจเพื่อเอาอ็อกซิเจนแรงขึ้นๆ จนเสียงดังฟืดฟาด จึงเท่ากับว่าต่อได้สูดกลิ่นต่างๆ ของกางเกงในเข้าไปอย่างเต็มปอดอย่างช่วยไม่ได้เลยทีเดียว

“อุ๊ๆๆๆ” ต่อพูดอะไรก็ไม่ทราบได้
แต่ยามเมฆไม่ใส่ใจใดๆ ทั้งสิ้น

“มึงยืนสำนึกไปนี่แหละ! ไว้กูพอใจกูจะมาปล่อยมึงเอง!!”

ยามเมฆดับไฟทั้งหมดแล้วเดินจากไป ปล่อยให้ต่อยืนกางขาถูกมัดไพล่หลังอยู่ท่ามกลางความเงียบสงัดและความมืด ทนสูดกลิ่นกางเกงในของยามเมฆไปเรื่อยๆ โดยไม่รู้ว่าความทรมานนี้จะจบลงเมื่อไหร่

สิ่งที่ต่อทำได้ตอนนี้ก็คือการคิดในใจเท่านั้น!!

……ช่วยด้วย!!…….
……ช่วยด้วย!!!!……

……………………………….............................................................................................................................
จบตอน
Kink Team เขียน
.
.

ความเดิมตอนที่แล้ว!

“ขอโทษทีนะครับน้องต่อ พอดีพี่รับทำโปรเจคสั้นๆ กับอาจารย์ที่มหาลัยพี่อ่ะ”
.......................................................................................

“มึงอยากได้กางเกงในของกูมากใช่มั้ย??….ได้!!”
.......................................................................................

“มึงยืนสำนึกไปนี่แหละ ไว้กูพอใจกูจะมาปล่อยมึงเอง!!”
.......................................................................................

……ช่วยด้วย!!…….
……ช่วยด้วย!!!!……
.......................................................................................

Kinky Opera

>>Season Two2 (Rising of SM)<<

.....ความรัก ความแค้น ความหวัง.......พลัง กำเนิด สรรค์สร้าง
....สมหวัง เจ็บปวด เลือนราง........เส้นทาง ความทุกข์ ระทม

Episode 5 : >> Punishment <<

.
.
ติ๋ง....
.
.
ติ๋ง....
.
.
เสียงน้ำหยดเป็นจังหวะออกมาจากฝักบัว………เวลาได้ผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วก็ไม่ทราบได้

ตอนนี้ต่ออยู่ในความมืดที่เงียบสงัด ดูเหมือนตอนนี้ต่อจะสงบลงได้บ้างแล้ว แต่ดูเหมือนว่าจะแค่สงบแค่ความกังวลใจเท่านั้น ตอนนี้ความตื่นเต้นและกลิ่นจากกางเกงในของยามเมฆได้เข้ามาแทนที่ และผลักดันให้ความรู่สึก “เงี่ยน” ของต่อปะทุขึ้นมาแทน

และตอนนี้ควยของต่อก็ได้ชูชันขึ้นจนแทบจะทะลุกางเกงออกมาอยู่แล้ว ต่อพยายามดึงโซ่กุญแจมือเป็นระยะ ด้วยความหวังเล็กๆ ว่ามันจะหลุดออกมาจากราวเหล็ก แต่หาเป็นเช่นนั้นไม่!

เพราะที่คลับเฮ้าหมู่บ้านของต่อซึ่งเป็นหมู่บ้านคนรวยนั้นเลือกสรรแต่วัสดุที่ดี ราวเหล็กนี้จึงยึดติดกับผนังเป็นอย่างดี ถ้าเป็นราวพลาสติกราคาถูก ป่านนี้ต่อคงใช้แรงกระชากจนหลุดออกมาได้แล้ว…

จุดประสงค์ของต่อตอนนี้ไม่ใช่เพื่อการหนีอีกต่อไป หากแต่ต้องการใช้มือเพื่อปลดปล่อยความเงี่ยนของตัวเองต่างหาก!!

“ฟึ่บ…..” ทันใดนั้นแสงสว่างจ้าจากหลอดไฟก็ถูกเปิดขึ้นมาอีกครั้งหลังจากห้วงเวลาแห่งความยาวนานได้ผ่านพ้นไป พร้อมกับเสียงของยามเมฆที่ดังขึ้นมา

“เป็นไงมึง!!! เงี่ยนมั้ยวะ ไหนขอกูดูดิ๊?”
ยามเมฆพูดเสร็จก็เอื้อมมือมาจับที่ควยของต่อ แน่นอนว่าต่อในตอนนี้ไม่สามารถปัดป้องมือของยามเมฆได้แม้แต่น้อย

“เหอะ กูว่าแล้ว! มึงนี่โคตรวิปริตเลยว่ะ มีอารมณ์กับกางเกงในผู้ชายเนี่ยนะ???”
แน่นอนว่าต่อไม่สามารถจะตอบโต้ได้เพราะปากถูกพันแน่นไปด้วยเทปกาว

คราวนี้ยามเมฆล้วงมือเข้าไปในกางเกงของต่อผ่านกางเกงในเข้าไปเลยทีเดียว จึงได้สัมผัสกับควยของต่อที่แข็งปั๋งอยู่ภายใน แถมน้ำเงี่ยนก็ไหลเยิ้มจนเลอะเต็มกางเกงในไปหมด

“แม่ง อุบาทว์จิงๆ เลยมึง” ถึงยามเมฆจะด่าแต่มือก็ยังคงป้วนเปี้ยนไม่ห่างจากควยของต่อเลย
ยามเมฆลองใช้นิ้วโป้งบี้ลงไปที่หัวควยของต่ออย่างแรง ทำให้ต่อเสียวมากจนเข่าอ่อนจนแทบยืนไม่อยู่

จู่ๆ ยามเมฆก็เหมือนจุดประกายความคิดบางอย่างขึ้นมาได้ จึงหยิบมือถือราคาถูกออกมาจากกระเป๋า แต่ถึงแม้จะราคาถูกแบบที่คนรายได้น้อยชอบใช้กัน ก็พอจะมีฟังก์ชั่นถ่ายวีดีโอคลิบอยู่บ้าง

ยามเมฆใช้มืออีกข้างกดโทรศัพท์เพื่อถ่ายวีดีโอ ส่วนมืออีกข้างหนึ่งตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่ควยของต่อแล้ว แต่เลื่อนมาที่ใบหน้าและหยิบกางเกงในออกทีละชั้นๆ ตอนนี้ต่อพอจะเข้าใจแล้วว่ายามเมฆกำลังทำอะไร “ถ่ายคลิบ” นั่นเอง

“ทำหน้าให้มันสดชื่นหน่อยดิวะ แม่ง….กูอุตส่าห์หมกกางเกงในไว้ให้มึงเลยนะเนี่ย”

ไม่ว่าต่อจะพยายามเบือนหน้าหนีกล้่องเท่าไหร่ ยามเมฆก็ยิ่งขยับมือถือตามติดมากเท่านั้น
จนในที่สุดยามเมฆก็ดึงกางเกงในชั้นสุดท้ายออกจากหัวของต่อ ทำให้ใบหน้าของต่อเข้ากล้องไปแบบเต็มๆ

เมื่อยามเมฆถ่ายจนพอใจแล้ว จึงได้ปล่อยต่อออกจากพันธนาการทั้งหมด ต่อยืนเกร็งมาเป็นเวลานานจนเมื่อย ทันทีที่หลุดออกจากพันธนาการแล้วต่อก็ทรุดฮวบลงนั่งทันทีด้วยความอ่อนแรง…..หลังจากนั้นยามเมฆใช้มืออันแข็งแรงช้อนที่ปลายคางของต่อขึ้นมาจนสบตา

“ต่อไปนี้มึงคือทาสของกู!!! มึงต้องทำตามที่กูบอกทุกอย่าง ถ้าไม่ทำ……มึงรู้นะว่ามันจะจบยังไง!!!”
“วันอาทิตย์หน้ามาเจอกูที่นี่ บ่ายโมง ไม่งั้น……”
ยามเมฆพูดไป พลางโชว์มือถือให้ต่อดู
และแล้วยามเมฆก็เดินออกจากห้องน้ำไป เหลือเพียงต่อที่นั่งหมดแรงอยู่แต่เพียงผู้เดียว
.
.
.
ต่อใช้แรงที่เหลืออันน้อยนิดพยุงตัวขึ้นเพื่อเดินกลับบ้าน เมื่อต่อมาถึงบ้านก็พบว่าไฟยังเปิดสว่างอยู่ เมื่อต่อมองดูที่นาฬิกาก็ต้องตกใจเพราะว่าตอนนี้เพิ่งแค่สามทุ่มเท่านั้น พ่อกับแม่ยังไม่กลับมาเลยด้วยซ้ำ ส่วนพี่หมิงก็กำลังดูละครหลังข่าวอยู่
ต่อต้องประหลาดใจอย่างมากที่เวลาเพิ่งผ่านไปเพียงแค่ 2 ชั่วโมงเท่านั้น ทั้งๆที่ต่อนึกว่าตอนนี้น่าจะเกือบๆ เที่ยงคืนแล้ว !!
ต่อพยุงตัวเองขึ้นห้องนอนด้วยความอ่อนเพลียและฟุบลงบนที่นอนทันที พร้อมกับดวงตาทั้งสองที่เริ่มจะปิดลงอย่างช้าๆ…..

พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันแรกของเทอมปลายแล้ว ต่อไม่นึกเลยว่าปิดเทอมเล็กนี้จะมีเรื่องวุ่นวายมากมายเกิดขึ้นกับต่อได้ขนาดนี้ และไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าในอนาคตจะวุ่นวายอีกขนาดไหน……

……………………………….................................................................................................................

.
.
.
เสียงจอแจของนักเรียนดังขึ้นอีกครั้งภายในโรงเรียนแห่งนี้ แถมยังดังมากกว่าแต่ก่อนด้วยซ้ำ เป็นธรรมดาของเด็กนักเรียนวัยรุ่นที่อยากจะเล่าประสบการณ์ตอนปิดเทอมให้เพื่อนๆ ฟังว่าไปทำอะไรมาบ้าง??

โดยเฉพาะนักเรียนของโรงเรียนนี้ซึ่งพ่อแม่ส่วนใหญ่จะเป็นคนเชื้อสายจีนที่มีฐานะร่ำรวย จึงมักจะพาลูกไปเที่ยวต่างประเทศเสมอในช่วงปิดเทอม ยกเว้นต่อที่นั่งถอนหายใจอยู่ท่ามกลาง โย เจมส์ และเม้ง ที่นั่งรายรอบอยู่ที่โต๊ะใต้ตึกตัวประจำ

“เมิงเป็นรายวะ? กูเห็นเมิงนั่งถอนหายใจเป็นสิบครั้งแล้วเนี่ย” เจมส์ถาม
“เซ็งๆ ว่ะ” ต่อตอบ
“กูก็เห็นเมิงเซ็งตลอดอ่ะ ไม่ไปหาไรหนุกๆ ทำวะ?” โยเสนอความคิด
ต่อถึงกับอดคิดในใจไม่ได้ว่าถ้าพวกเพื่อนๆ รู้ว่าอะไรเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ คงช็อกไปตามๆ กัน

“แล้วเมิงมีไอเดียไรล่ะ” เม้งถามโยกลับ
“ก็……ไปเดินสยามกัน….เลิกเรียน” โยเสนอไอเดียขึ้นมา
“เออ….ดีว่ะ แม่ง…กูอยากกินซิสเลอร์ชิบหาย” เจมส์พูดเสริมขึ้นมา

เลยเป็นอันว่าทั้งสี่คนต่างเห็นพ้องต้องกันว่าจะไปเดินสยามแล้วทานอาหารเย็นกันที่ซิสเลอร์ หลังจากนั้นทั้งสี่จึงเดินไปเข้าแถวซึ่งได้เวลาพอดี

……………………………….......................................................................................

เลิกเรียน ….. 16.30 น.
.
.
ทั้งสี่ได้มาถึงห้างดังกลางสยามพอดี โดยโยและเจมส์รีบตรงปรี๋เข้าไปดูรองเท้ากีฬารุ่นใหม่ทันทีตามประสา ส่วนต่อและเม้งสนใจเรื่องเทคโนโลยีมากกว่าจึงแยกไปเดินที่ชั้นขายมือถือและคอมพิวเตอร์แทน

ในขณะที่กำลังเดินอยู่นั้นเม้งก็เหลือบไปเห็นใครหน้าตาคุ้น
“เฮ้ยต่อ……นั่นพี่เอกของมึงป่าววะ??” เม้งถามต่อขึ้นมา
“ไหนวะ???” ว่าแล้วต่อก็หันไปมองตามที่เม้งชี้
“เออ….แม่งใช่ว่ะ”
…..ว่าแต่มากับใครวะ???….. ต่อคิดในใจ
“เฮ้ย เม้งตามไปดูกันว่ะ กูอยากรู้ว่าพี่เค้ามากับใคร?” ต่อชวนเม้งให้ไปด้วย

เม้งทำหน้าเบื่อ อารมณ์ประมาณจะไปจับผิดเค้าทำไม? แต่ก็เดินตามต่อไปแบบเงียบๆ

“ถ้ามึงอยากรู้ทำไมไม่โทรไปถามดีๆวะไอ้ต่อ? ตามแบบนี้มันเหมือนจับผิดเลยอ่ะ” เม้งถาม
“โหย ถ้าโทรไปถามก็ไม่ได้ความจริงดิวะ” ต่อตอบไปพลางเดินตามโดยไม่ให้คลาดสายตา

เม้งมองต่อแบบชอบกล ยังกับว่าต่อเป็นแฟนกับพี่เอกอย่างงั้นแหละ
และแล้วต่อกับเม้งก็มาหยุดอยู่ตรงกำแพงหัวมุมพอดี โดยเบื้องหน้าคือร้านกาแฟสตาร์บัคส์นั่นเอง ต่อเห็นเอกกำลังจ่ายเงินค่ากาแฟ แล้วไปนั่งที่โต๊ะ

“เมิงสงสัยว่าเค้าจะมากับใครเหรอ?” เม้งถามต่อ
“ก็ไม่รู้ว่ะ” ต่อพูดลอยๆ เหมือนตอนนี้ไม่ได้ฟังเม้งด้วยซ้ำ เหมือนคน่มุ่งจะจับผิดมากกว่า

ทันใดนั้นต่อก็เห็นเอกยกมือส่งสัญญาณเรียกใครบางคนว่านั่งอยู่ตรงนี้ ต่อพยายามมองไปที่คนๆ นั้น ปรากฏว่าเป็นหนุ่มนิสิตนักศึกษา เมื่อมองจากเครื่องแบบแล้วก็น่าจะเป็นนิสิตของมหาวิทยาลัยแถวสยามนี่แหละ

ต่อเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาแบบไม่มีสาเหตุ นิสิตคนนั้นซื้อกาแฟแล้วมานั่งสมทบกับเอก ทั้งสองคุยกันอย่างสนิทสนม หัวร่อต่อกระซิกซะจนต่อแทบทนไม่ไหว ในขณะเดียวกันต่อก็นึกถึงฝันร้ายของคืนก่อนหน้านี้ ที่ต่อฝันเห็นเอกเดินไปกับเด็กคนอื่น

ต่อจึงทำท่าจะเดินออกมาหาเอกโดยมีเม้งดึงห้ามไว้ทัน!!
“เฮ้ยต่อมึงจะไปไหนวะ” เม้งถามพลางดึงแขนต่อไว้
“กูก็จะเข้าไปถามน่ะสิว่าพี่เค้ามากับใคร?” ต่อตอบ
“ทำไมมึงต้องทำขนาดนี้วะ? เดี๋ยวก็หน้าแตกหรอกมึง” เม้งบอก
“เป็นไงก็เป็นกันว่ะ!!” ต่อยังดึงดันที่จะเข้าไปหาให้ได้

“โน่น มีอีกคนมาแล้วโน่น” เม้งชี้ให้ต่อดู

คราวนี้มีชายแก่อีกคนผมหงอกหัวหยิกฟูราวกับไอน์สไตน์ ถือแก้วกาแฟเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะอีกคน รวมเป็น 3 คน
“เห็นมั้ย? กูว่าเค้ามาคุยงานกันมากกว่าว่ะเมิง” เม้งอธิบายเหตุผลให้ต่อฟัง
“กูว่ามึงโทร.ไปถามเค้าดีกว่าเหอะ กูว่าเค้าไม่โกหกมึงหรอก”

ต่อจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเอก โดยต่อสังเกตุการณ์อยู่ไกลๆ เมื่อโทรศัพท์เอกดัง เอกจึงขอตัวเดินออกมารับโทรศัพท์ข้างนอกร้านโดยไม่ได้สังเกตุเห็นต่อและเม้ง

“ฮัลโหล….ว่าไงครับน้องต่อ”
“ฮัลโหลครับพี่เอก ตอนนี้พี่เอกอยู่ไหนอ่ะครับ”
“อ๋อ พี่มาคุยงานกับอ.ที่มหาลัยอ่ะครับ กับน้องอีกคนนึงที่เค้าจะมารับช่วงทำโปรเจคต่อครับ”
“อ๋อ ครับ….”
.
.
“น้องต่อถามทำไมเหรอครับ?” เอกก็งงอยู่เหมือน
“เอ่อ…..ป่าวคับๆ งั้นผมไม่กวนพี่แล้วล่ะ พี่ไปคุยงานเถอะครับ หวัดดีครับ” แล้วต่อก็วางหูไป

เม้งซึ่งได้ฟังบทสนทนาอยู่ ก็มองต่อแบบตัดพ้อว่าบอกแล้วไม่เชื่อ ต่อได้แต่ยิ้มแหยๆ แทนคำขอโทษ แต่เม้งก็ไม่ได้โกรธเคืองอะไร
จากนั้นต่อจึงขอบคุณเม้งที่ช่วยเตือนสติ พลางเดินกอดคอเม้งเพื่อไปสมทบกับโยและเจมส์ที่รออยู่หน้าร้านซิสเลอร์โดยไม่วิตกกังวลอีกต่อไป

ระหว่างที่เดินไปเม้งก็ถามต่อขึ้นมา…….
“นี่เมิงหึงพี่เค้าเหรอวะ??”
“หึงบ้าไร กูก็แค่ห่วงพี่ชายกูเว้ย!!!” ต่อไม่ยอมรับ แต่ในใจก็รู้ดีว่าที่ทำไปเมื่อกี้นี้เพราะความรู้สึกอะไร……
.
.
ระหว่างที่เอกนั่งคุยงานอยู่นั้น เอกก็ยังสงสัยกับอาการของต่อยังไม่หาย เอกจึงแอบเอามือถือของตัวเองขึ้นมาเปิดเฟสบุ๊คดู เพราะเอกรู้ว่าต่อชอบตั้งสถานะ check-in บนเฟสบุ๊ค ตามที่ต่างๆ ที่ชอบไป เมื่อเปิดขึ้นมาเอกก็เห็นสถานะของต่อตั้งว่า
“ต่อ Torr-Smart - was at Siam Paragon
Monday at 4:30 pm via mobile”
เอกจึงเข้าใจได้ทันทีว่าต่อคงเห็นตัวเองมากับใครบางคนแล้วจึงโทรมาเช็ค เอกจึงหัวเราะและส่ายหัวเบาๆ กับความไร้เดียงสาของต่อ แต่ก็แอบดีใจเล็กๆว่ามีคนเป็นห่วง (หึง)…..อยู่ห่างๆ

………………………………................................................................................................................

19.00 น.
.
.
และแล้วก็ถึงเวลาที่เด็กหนุ่มทั้ง 4 คนแยกย้ายกันกลับบ้าน เนื่องจากบ้านของโยอยู่แถวถนนสุขุมวิทอยู่แล้ว จึงใช้เวลานั่งรถไฟฟ้าเพียงครึ่งชั่วโมง หลังจากที่คนรับใช้ได้มาเปิดประตูให้โยแล้ว โยจึงเดินมาที่ลานหน้าบ้านอันกว้างขวางขนาบข้างด้วยสนามหญ้าที่ถูกตัดแต่งไว้อย่างสวยงาม

ที่ลานกว้างนี้มีแป้นบาสขนาดใหญ่แบบเคลื่อนย้ายได้ตั้งตระง่านอยู่ แน่นอนว่าไม่่ใช่เรื่องยากอยู่แล้วที่จะได้ของประเภทนี้มา เพราะบ้านของโยทำธุรกิจนำเข้าอุปกรณ์และชุดกีฬาทุกประเภทนั่นเอง และป๊าของโยก็รีบสนับสนุนเป็นอย่างยิ่งเมื่อเห็นลูกชายตัวเองเอ่ยปากอยากเล่นกีฬาประเภทนี้ ซึ่งเป็นครั้งแรกที่ป๊าไม่ต้องบังคับ

ข้างใต้แป้นบาสมีลูกบาสวางอยู่สามลูก โยวางกระเป๋านักเรียนลงแล้วหยิบลูกบาสลูกหนึ่งขึ้นมา พร้อมกับถอยไปยืนในตำแหน่งที่ไกลจากแป้นบาสพอสมควร เป็นตำแหน่งสำหรับชูทลูก 3 คะแนนนั่นเอง!!

โยนึกทบทวนถึงเรื่องบางอย่าง…….ทำไมโยถึงต้องตั้งใจเล่นบาสด้วย โยฝึกเล่นมาตลอดปิดเทอมและตอนนี้ผลจากการฝึกทำให้ตัวของโยสูงขึ้นมามาก แต่เจ้าตัวเองก็ไม่ได้สังเกตเห็น

โยนึกถึงหน้าใครบางคน ใครบางคนที่อยู่ในใจของโยมาตั้งแต่เล็กจนโต โยกำลังคิดว่า ทำไมคนๆ นึงถึงมีอิทธิพลต่อตัวเองมากขนาดนี้

โยเพ่งสมาธิครั้งสุดท้ายไปที่แป้นบาส แล้วจึงตวัดข้อมืออันทรงพลังออกไป ลูกบาสลอยสูงขึ้นไปในแนววิถีโค้งตามแรงส่งของข้อมือ โยกะโดยใช้สายตาและสัญชาตญาณข้างในก็คาดเดาได้ว่าลูกนี้ต้องลงแน่นอน และก็เป็นดังที่คาดไว้ ลูกลอยลงสู่กลางห่วงอย่างสวยงามราวกับถูกจับวาง โยกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจแล้วจึงเดินไปหยิบกระเป๋าและเดินเข้าบ้านไป
พร้อมกับคิดในใจ

………….ถ้าเรื่องอื่นมันง่ายเหมือนชูทบาสก็ดีสิโว้ย!!!………….

……………………………….............................................................................................................................
จบตอน
Kink Team เขียน
.
.

ขอบคุณนะครับที่เข้ามาต่อให้แม้จะงานยุ่ง แล้วผมจะรออ่านตอนต่อไปเมื่อคุณ Kink team มีเวลานะครับ ไม่รีบไม่ร้อน ค่อยๆเป็นค่อยๆไปครับ

ขอให้คนเขียนว่างที่เถอะ

http://74.55.90.235/CCforum/DCForumID4/1026.html#60

ความเดิมตอนที่แล้ว

“ทำหน้าให้มันสดชื่นหน่อยดิวะ แม่ง….กูอุตส่าห์หมกกางเกงในไว้ให้มึงเลยนะเนี่ย”
..........................................................................................................................................

“เหอะ กูว่าแล้ว! มึงนี่โคตรวิปริตเลยว่ะ มีอารมณ์กับกางเกงในผู้ชายเนี่ยนะ???”
..........................................................................................................................................

“ต่อไปนี้มึงคือทาสของกู!!! มึงต้องทำตามที่กูบอกทุกอย่าง ถ้าไม่ทำ……มึงรู้นะว่ามันจะจบยังไง!!!”
..........................................................................................................................................

“อ๋อ พี่มาคุยงานกับอ.ที่มหาลัยอ่ะครับ กับน้องอีกคนนึงที่เค้าจะมารับช่วงทำโปรเจคต่อครับ”
..........................................................................................................................................

“เอ่อ…..ป่าวคับๆ งั้นผมไม่กวนพี่แล้วล่ะ พี่ไปคุยงานเถอะครับ หวัดดีครับ”
..........................................................................................................................................

.
.
ทั้งหมดนี้ใน

Kinky Opera

>>Season Two2 (Rising of SM)<<

.....ความรัก ความแค้น ความหวัง.......พลัง กำเนิด สรรค์สร้าง
....สมหวัง เจ็บปวด เลือนราง........เส้นทาง ความทุกข์ ระทม

Episode 6 : >> Addiction <<

.
.
.
“น้องต่อครับ!…… น้องต่อครับ!” เอกเรียกสติของต่อกลับคืนมาเมื่่อเห็นต่อใจลอย
“อ้อ พี่เอกว่าไงนะครับ?”

“พี่ว่าต่อใจลอยชอบกลๆ นะ มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า?”
คำถามนี้สะกิดใจของต่อเป็นอย่างมาก ต่อไม่รู้จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้อย่างไรดี....

………………………………......................................................................................................................

2 เดือนก่อนหน้านี้……

“ไง! มาแล้วเรอะ?”
ยามเมฆร้องทักเมื่อเห็นต่อเดินเข้ามาในตอนบ่ายของวันอาทิตย์ ในห้องน้ำชายที่แขวนป้าย
“กำลังทำความสะอาด...งดใช้ชั่วคราว”

เสียงประตูปิดลง พร้อมกับยามเมฆที่เดินมาประชิดต่อและล็อคประตู ต่อยังคงทำหน้าไม่พอใจ แต่ก็ต้องจำใจมาหา เพราะยามเมฆนั้นมีไม้ตายอยู่ในมือนั่นคือคลิบของต่อนั่นเอง !!!

“เหอะ!.... ดูทำหน้าเข้า....ทำไม? ไม่พอใจแล้วมึงจะทำอะไรได้? ฮ่าฮ่าฮ่า.....” ยามเมฆพูดได้แทงใจดำของต่อมากๆ

ต่อทนไม่ไหวอีกต่อไป จึงวิ่งปรี่เอาตัวพุ่งชนยามเมฆจนล้มลงไปกองอยู่ที่พื้น พร้อมกับล้วงกระเป๋ากางเกงยามเมฆเพื่อค้นหามือถือเจ้าปัญหาเครื่องนั้น แต่ทันใดนั้นการกระทำของต่อก็ต้องหยุดลงเพราะมีมือที่แข็งแกร่งราวกับเหล็กกล้ามาจับที่แขนสองข้างของต่อไว้ มันคือมือของยามเมฆนั่นเอง!!!

“โอ๊ย.......” ต่อเผลอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเพราะยามเมฆบีบที่แขนของต่อแรงจริงๆ
“ชักจะเอาใหญ่แล้วนะมึง!!! บทเรียนคราวที่แล้วไม่ได้สอนอะไรมึงเลยใช่มั้ย????”

ยามเมฆดูเหมือนจะไม่เป็นอะไรเลย แถมยังใช้พลังที่มีอยู่อย่างเหลือเฟือขึ้นมานั่งคร่อมบนร่างของต่อ แล้วใช้เชือกที่แอบพกมา มัดที่ข้อมือของต่อแบบไพล่หลัง ทำให้ต่อดิ้นได้ลำบากมากยิ่งขึ้น
ยังไม่พอ!!! ยามเมฆยังใช้เชือกที่เหลืออีกเส้นมัดที่ข้อเท้าของต่อไว้ด้วย....

หลังจากนั้นยามเมฆก็หยิบสิ่งของบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง บางอย่างที่ต่อเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อน แต่เมื่อดูจากสายตาแล้วมันมีขนาดประมาณฝ่ามือ ทำจากพลาสติกแข็ง

“กูจะใช้เครื่องมือนี้แหละ กำราบมึง ฮ่าฮ่าฮ่า”
ว่าแล้วยามเมฆก็ลงมือทันที!!! โดยยามเมฆถลกกางเกงและกางเกงในของต่อลงมากองที่ข้อเท้า แล้วเริ่มใช้เครื่องมือนั้นทำอะไรบางอย่างกับควยของต่อ!!! ซึ่งต่อเองก็ไม่ค่อยเข้าใจนัก เหตุการณ์ผ่านไปรวดเร็วมาก ต่อมารู้สึกตัวอีกทีก็ได้ยินเสียง “คลิ๊ก” เหมือนกับเสียงล็อคของแม่กุญแจ

ต่อก้มลงไปมองที่ควยของตัวเองก็พบว่า ควยของตัวเองถูกห่อหุ้มอยู่ในท่อพลาสติกแข็งใส ที่ดูจะออกแบบมาให้รูปทรงเข้ากับอวัยวะเพศตอนยังไม่แข็งตัวได้พอดิบพอดี ไข่ของต่อถูกรัดไว้ด้วยวงพลาสติกใสๆ วงหนึ่งแบบไม่แน่นไม่หลวมเกินไป ทำให้ไข่ของต่อเหมือนถูกดันเป็นลูกออกมาอยู่ข้างหน้า แล้วท่อกับวงพลาสติกอันนั้นก็เชื่อมต่อกันด้วยข้อต่อ โดยมีแม่กุญแจอันเล็กๆ ล็อกทั้ง 2 ส่วนนั้นไว้ด้วยกัน

“มึงจะทำอะไรกู!!!”
ต่อหันมาต่อว่ายามเมฆ แต่ยามเมฆก็เตะเสยที่หน้าท้องของต่อเข้าให้ ทำให้ต่อจุกและนอนคุดคู้อยู่ที่พื้น

“กูจะไม่อยู่ 2 เดือน จะไปเทรนงาน แล้วมึงก็จะรู้ว่านรกเป็นยังไง....”
“หวังว่าพอกลับมาแล้วมึงจะทำตัวดีขึ้นนะ อ้อ แล้วกูจะส่งข้อความสิ่งที่มึง “ต้องทำ” มาให้ ถ้ามึงไม่ทำตามอย่างหวังว่ากูจะถอดล็อคให้มึง ฮ่า ฮ่า ฮ่า......”

เมื่อพูดเสร็จยามเมฆก็เดินจากไปอย่างไม่ใส่ใจใยดี ปล่อยให้ต่อนอนจุกอยู่กับความงงว่าแท้จริงแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?????

...........................................................................................................................................

ปัจจุบัน....

“พี่ว่าต่อใจลอยชอบกลๆ นะ มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า?”
“ก็ไม่มีนิคับ”
ต่อตอบอย่างสีหน้าไม่ค่อยจะสู้ดี
“ไม่มีก็แล้วไป……”
แต่เอกยังคงทำหน้าตาไม่เชื่อ

ความจริงแล้วคือมียิ่งกว่ามี ตอนนี้ต่อตระหนักได้แล้วว่า สิ่งที่อยู่ที่ควยของต่อตอนนี้มันคือ “เครื่องล็อคควย” ต่อตั้งชื่อมันว่าอย่างนั้น หลังจากเหตุกาณ์ในวันนั้นต่อก็มาหาข้อมูลในอินเตอร์เน็ตทันทีว่ามันคืออะไร จริงๆ แล้วในภาษาอังกฤษมันเรียกว่า chastity device เป็นเครื่องมือสำหรับใส่กับอวัยวะเพศ เพื่อป้องกันไม่ให้อวัยวะเพศแข็งตัวได้ ถ้าอวัยวะเพศแข็งตัวในพื้นที่ที่จำกัดแบบนี้ก็จะทำให้รู้สึกอึดอัดและจุกเป็นอย่างมาก แถมจะชักว่าวก็ไม่ได้ และตอนนี้ต่อก็ไม่ได้ชักว่าวมาเกือบ 2 เดือนแล้ว

“น้องต่อหน้าซีดๆ ไปนะ แถมเหงื่อออกอีก ไม่สบายป่าว??” เอกถามด้วยความเป็นห่วง

หาได้เป็นเช่นนั้นไม่!!! เป็นเพราะเอกต่างหาก แค่ต่อเห็นเอกใส่เสื้อยืดตัวบางที่เข้ารูปเห็นกล้ามเนื้อหน่อย ต่อก็เกิดอารมณ์แล้ว.....สงสัยจะเป็นผลข้างเคียงที่ไม่ได้ชักว่าวมาเกือบ 2 เดือน ตอนนี้ควยของต่อกำลังแข็งและหาทางขยายตัวแต่ก็ต้องมาพบกับกำแพงที่แข็งแรงกั้นไว้ จึงทำให้ต่อรู้สึกอึดอัดไม่สบายตัวเป็นธรรมดา

“นั่นสิครับพี่เอก ผมรู้สึกไม่สบายยังไงก็ไม่รู้”

ต่อก็งงกับตัวเองเหมือนกันว่า 2 เดือนตั้งแต่เปิดเทอมมานี้ปิดบังเรื่องนี้กับเอกมาตลอดได้อย่างไร ต่อไม่เคยมีอะไรกับเอกอีกเลย ซึ่งเอกก็แปลกใจในความเปลี่ยนไปของต่อ แต่ต่อให้เหตุผลว่าต้องการคบกันแบบค่อยเป็นค่อยไป จึงไม่มีอะไรกับเอกอีกซึ่งตรงข้ามกับความต้องการของตัวเองโดยสิ้นเชิง....

แต่ดูเหมือนว่าเอกจะเข้าใจและไม่ถามอะไรมาก และก็ไม่สงสัยด้วย ต่อไม่รู้ว่าจะปิดบังเรื่องนี้กับเอกไปได้อีกนานเท่าไหร่ และนี่ก็จะครบ 2 เดือนที่ยามเมฆจะกลับมาแล้ว ต่อได้แต่หวังว่าถ้ายามเมฆกลับมาแล้วอะไรๆ คงจะดีขึ้น

“งั้น.....วันนี้นี้พอแค่นี้ดีกว่าครับ พี่อยากให้น้องต่อนอนพักดีกว่านะ”
เอกพาต่อไปนอนบนเตียงแล้วห่มผ้าให้

“ขอโทษนะครับพี่เอก ผมนี่แย่จริงๆ” ต่อรู้สึกผิดกับเอกเป็นอย่างมาก
“อย่าโทษตัวเองอย่างนั้นสิครับ เรื่องแบบนี้มันควบคุมได้ที่ไหนล่ะ” เอกปลอบ
ต่อได้แต่คิดในใจ ถ้าต่อควบคุมอารมณ์ความเงี่ยนของตัวเองได้สักนิด เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดและบานปลายจนมาถึงขั้นนี้......

เอกคุยกับต่ออยู่ซักครู่ก็ขอตัวกลับ และปล่อยให้ต่อได้นอนพัก ตอนนี้ควยของต่อสงบลงแล้ว ต่อจึงหายใจได้ทั่วท้องอีกครั้ง แต่ความเงี่ยนยังมีอยู่อย่างท่วมท้นเกินขีดจำกัด ต่อได้แต่ภาวนาให้เวลาผ่านไปถึงอาทิตย์หน้าเร็วๆ เป็นอาทิตย์ที่ยามเมฆกลับมาเสียที.......
.......................................................................................................................................................
.
.
.
เสียงสัญญาณเปลี่ยนคาบเรียนตอนบ่ายดังขึ้น อาจารย์และนักเรียนเริ่มเก็บข้าวของเพื่อย้ายห้องเรียน โดยตลอดทั้งบ่ายนี้ ห้องของต่อจะต้องไปเรียนพลศึกษาข้างล่าง โดยกีฬาของเทอมนี้ก็คือปิงปองนั่นเอง

ส่วนใหญ่แล้วนักเรียนก็แค่เปลี่ยนจากเสื้อนักเรียนให้เป็นเสื้อพละ ส่วนกางเกงยังคงใช้ตัวเดิม รองเท้าเปลี่ยนเป็นรองเท้าผ้าใบสีขาว เนื่องจากเป็นโรงเรียนชายล้วนจึงไม่มีใครเขินอายกันเวลาเปลี่ยนเสื้อ แถมยังหยอกล้อเล่นกันด้วยซ้ำ วันนี้โยเองก็คิดจะแกล้งต่อเล่นเหมือนกัน

“เฮ้ย...ต่อ! ควยมึงใหญ่ขึ้นป่ะวะ.......กูเห็นแม่งตุงมาหลายวันละ?”
โยพูดขึ้นมากลางวง เรียกความสนใจของเจมส์กับเม้งให้หันมามองที่เป้าของต่อทันที!!
“ไอ้เหี้ย! มึงจะพูดเรื่องไรวะ แม่ง....” ต่อพูดแก้เก้อ
“ก็ดูดิแม่งตุงชิบหาย” โยยังไม่เลิก

แต่ก็จริงของโย เพราะ “เครื่องล็อคควย” ของต่อทำให้เครื่องเคราทั้งพวงของต่อถูกดันออกมากระจุกอยู่ข้างหน้า มันก็ต้องดูตุงเป็นธรรมดา....

“แม่งลามกว่ะ ว่าแต่มึงเหอะ ไปทำไรมา ตัวสูงขึ้นนะมึง สูงจะเท่ากูแล้วเนี่ย....”
ต่อรีบเปลี่ยนเรื่องทันที!.....แต่โยก็ตัวสูงขึ้นมากจริงๆ อย่างที่ต่อพูด
“กูก็.....เล่นบาสนิดหน่อยอ่ะ” โยตอบ
“มึงเนี่ยนะเล่นบาส??” เจมส์ถามโยด้วยความสงสัย

มาถึงตอนนี้ทุกคนเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วและหยิบกระเป๋าของใครของมันเดินคุยกันลงมาจากตึกเรียนเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา
“เออ มึงไปเอาความคิดนี้มาจากไหนวะ ทุกทีไม่เห็นมึงเล่นกีฬาอะไร” เม้งถามด้วยอีกคน

ทุกคำถามนั้นทำให้โยรู้สึกจี๊ดที่หัวใจเหลือเกิน โยรู้สึกถึงภาพในอดีตที่เคยเล่นบาสกับมาร์คอย่างสนุกสนาน
“ก็....ไม่มีไรว่ะ แค่ได้ยินมาว่า เล่นบาสแล้วจะตัวสูง....เหมือนไอ้ต่อไง” โยตอบ
“เออ...แม่ง รู้งี้กูเล่นด้วยดีกว่าว่ะ กูก็อยากตัวสูงบ้าง” เจมส์บอกกับเพื่อนๆ

ทั้งสี่คนเดินมาถึงโรงยิมที่มุมหนึ่งเรียงรายไปด้วยโต๊ะปิงปองหลายตัว ต่างคนต่างหาที่วางกระเป๋าของตัวเองแล้วเดินมาเข้าแถว อาจารย์ผู้รับผิดชอบสอนรายวิชานี้คือครูอาร์ตนั่นเอง! ต่อพยายามหลบสายตาไปทางอื่นเพื่อไม่ให้เห็นร่างกายอันกำยำของครูอาร์ต เพราะจะทำให้ต่อควยแข็งจนจุกเพราะที่ล็อคควยได้ แต่ก็สายไปเสียแล้ว ตอนนี้ต่อรู้สึกจุกมากๆ แต่ก็ต้องยืนเข้าแถวต่อไปแบบตัวงอๆ

“เฮ้ย...ต่อ...เป็นไรวะ?” เม้งกระซิบถามด้วยความเป็นห่วงเพราะเห็นเพื่อนสีหน้าไม่สู้ดี
“ไม่มีไรว่ะ ปวดท้องนิดหน่อย....โอเคละ” ต่อตอบ แล้วตั้งใจฟังครูอาร์ตอธิบายต่อไป.....
......................................................................................................................................................

ในที่สุดก็ถึงวันอาทิตย์ที่ต่อคาดว่ายามเมฆจะกลับมาทำงาน ต่อแกล้งทำเป็นเดินผ่านป้อมยามหน้าหมู่บ้านหลายที แต่ก็ไม่เห็นวี่แววของยามเมฆแม้แต่น้อย ต่ออยากจะเข้าไปถามพี่ยามคนอื่นๆ ก็ไม่กล้า กลัวคนอื่นจะสงสัยหรือจับพิรุธได้ ได้แต่เดินไปเดินมาอยู่อย่างนั้น แต่ก็ไม่เป็นผล ยามเมฆยังไม่กลับมา ทำให้ต่อหมดหวังและกลับขึ้นบ้านไปด้วยความเหนื่อยล้า

ต่อขึ้นห้องไปตอนบ่ายสามและนอนหลับไปนานเท่าไหร่ก็ไม่ทราบได้ มารู้ตัวตื่นขึ้นอีกทีก็ตอนที่ไอโฟนดังอยู่ข้างๆ หู ต่อรีบตื่นขึ้นมาดูที่โทรศัพท์ทันที เบอร์ของยามเมฆนั่นเอง!!!

ต่อรีบกดรับโทรศัพท์ทันที
“ฮัลโหล”
“ไงวะ? เงี่ยนมากมั้ยมึง?” เสียงของยามเมฆดังขื้นที่ปลายสาย
คำว่า “เงี่ยน” เหมือนเป็นตัวปลุกให้ควยของต่อนั้นแข็งขึ้นมาทันที!
.
.
“..........” ต่อไม่รู้จะตอบเป็นคำพูดว่าอย่างไรดี
“หึ.....มาหากูที่สระเดี๋ยวนี้!” พูดเพียงเท่านี้ยามเมฆก็วางหูไป
ต่อรีบกระโจนลงจากเตียงด้วยความรวดเร็วและตรงไปที่สระว่ายน้ำที่คลับเฮ้าส์ของหมู่บ้านทันที!!

ต่อเปิดเข้ามาในห้องน้ำก็เห็นยามเมฆยืนรออยู่แล้ว ยามเมฆเดินมาล็อคประตูห้องน้ำพร้อมแขวนป้ายกำลังทำความสะอาดเหมือนเดิม
“เอาล่ะ ไหนทวนสิ่งที่กูสั่งให้มึงทำไว้ซิ?”
ต่อนึกถึงเงื่อนไขที่ยามเมฆเคยส่งข้อความมาสั่งต่อไว้ก่อนหน้านี้

“ห้ามชักว่าว” ต่อตอบเสียงเบาๆ
“ต้องพูดว่า “ครับ” ด้วย พูดใหม่!!!” ยามเมฆสั่งเสียงเข้ม

“ห้ามชักว่าวครับ” ต่อทวน
“แล้วอะไรอีก???” ยามเมฆถาม
“ห้ามใส่กางเกงในราคาแพงครับ”

ยามเมฆมีสีหน้าพอใจ ส่วนต่อถอดเสื้อออกแล้วถลกกางเกงขาสั้นลงมากองอยู่ที่เท้า จากกางเกงใน Calvin Klein สีขาวที่ต่อใส่อยู่ประจำ ตอนนี้กลับกลายมาเป็นกางเกงในรอสโซ่สีน้ำเงิน ซึ่งตัดกับผิวขาวๆ ของต่อเป็นอย่างดี

“แล้วข้อสุดท้าย?” ยามเมฆย้ำ
“ให้ใส่กางเกงใน 1 ตัว 2 อาทิตย์ครับ”
ต่อตอบพร้อมกับเทถุงพลาสติกใบหนึ่ง สิ่งที่หล่นลงมาเป็นกางเกงในรอสโซ่สีต่างๆ 3 ตัว แต่ละตัวนั้นส่งกลิ่นคละคลุ้ง แถมเต็มไปด้วยคราบเยี่ยวและเหงื่อไคล

“โอเค......ดีมาก! ท่าทางคงจะเงี่ยนมากใช่มั้ย?”
ต่อพยักหน้าอายๆ แล้วหลบตายามเมฆ
“เอาล่ะ...งั้นกูจะปลดปล่อยความเงี่ยนให้มึงเอง!!!”

ยามเมฆสั่งให้ต่อนั่งลงท่าขัดสมาธิ ซึ่งต่อก็ทำตามแต่โดยดี ยามเมฆค่อยๆ ใช้เชือกสีแดงยาวพันและมัดเป็นเงื่อนต่างๆ รอบๆตัวของต่ออย่างแน่นหนาแบบในหนังโป๊ซาดิสต์ของญี่ปุ่น เริ่มตั้งแต่หัวเข่า ขา ลำตัว จนใกล้ถึงขั้นตอนสุดท้ายยามเมฆจึงจัดท่าทางของต่อให้ยืดตัวตรง และมือทั้งสองข้างประสานไว้ที่ท้ายทอยโดยกางข้อศอกออก หลังจากนั้นยามเมฆจึงเริ่มมัดเชือกต่อไปจนเสร็จ

ทำให้ตอนนี้ต่ออยู่ในท่านั่งขัดสมาธิตัวตรงอยู่กับพื้น โดยมือทั้งสองข้างประสานท้ายทอยกางแขนออก เชือกสีแดงพันแน่นไปทั่วเรือนร่างของต่อ ทำให้ต่อแทบจะขยับตัวไม่ได้เลย แถมยามเมฆยังพันเชือกมาที่หัวและใบหน้าของต่อด้วย เชือกพาดผ่านฟันบนและล่างของต่อ โดยทำหน้าที่ถ่างปากของต่อให้อ้าไว้ไม่ให้ประกบกันได้!!

ต่อรู้สึกถึงความหฤหรรษ์ไปอีกแบบที่ไม่สามารถขยับตัวได้ และตกอยู่ในสภาพที่โดนควบคุมทุกอย่างโดยสิ้นเชิง!....แค่คิดถึงสภาพของตัวเองในขณะนี้ควยของต่อก็เริ่มแข็งและจุกทันที!

“อื้อออ” ต่อไม่สามารถจะพูดเป็นคำได้เพราะปากถูกง้างไว้ด้วยเชือกที่มัดแน่น มีเพียงลิ้นเท่านั้นที่ขยับไปมาได้ แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ตอนนี้น้ำลายของต่อเริ่มไหลย้อยลงมาจากริมฝีปากจนถึงหน้าอกแล้ว ต่อมองเงาของตัวเองที่สะท้อนผ่านกระจกบานใหญ่ตรงล็อคเกอร์ก็ยิ่งเพิ่มความกำหนัดเข้าไปอีก...

“ใจเย็นๆ.....เดี๋ยวมึงได้สิ่งที่ต้องการแน่นอน” ยามเมฆพูดอย่างใจเย็น
ยามเมฆล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบกุญแจเล็กๆ ออกมา เป็นกุญแจสำหรับไขที่ล็อคควยนั่นเอง!!

“กริ๊ก.....”
เสียงแม่กุญแจคลายออกเปรียบเสมือนเสียงสวรรค์ของต่อเลยก็ว่าได้ ยามเมฆค่อยๆ แกะส่วนประกอบของที่ล็อคควยออกมาอย่างยากเย็นเพราะควยของต่อแข็งอัดแน่นอยู่ในนั้น แต่ก็สำเร็จไปได้ด้วยดี.....

“หึ หึ หึ....”
ยามเมฆหัวเราะอย่างสะใจเมื่อเห็นควยของต่อที่เป็นอิสระแล้วตอนนี้กำลังแข็งชูชันเต็มที่ เส้นเลือดปูดโปนรอบๆ ควย แถมน้ำเงี่ยนใส ที่ไหลย้อยออกมาเป็นระยะๆ เมื่อต่อกระดกลำควย ไม่บอกก็รู้ว่าต่อกำลังเงี่ยนมากแค่ไหน เพราะต่อไม่ได้ชักว่าวมาถึง 2 เดือนนั่นเอง!!
ตอนนี้ร่างกายของต่อร้อนวูบวาบขึ้นมาทันที ฮอร์โมนวัยหนุ่มสูบฉีดอย่างเต็มแรง หัวใจของต่อเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ

ยามเมฆเดินมานั่งอยู่ที่ด้านหลังของต่อแบบแนบชิด ต่อรู้สึกถึงลมหายใจของยามเมฆที่รดต้นคอ แต่ก็เริ่มได้กลิ่นควยของตัวเองโชยมา เนื่องจากพอโดนล็อคควยแล้วต่อก็ไม่ค่อยได้ทำความสะอาดพิถีพิถันมากนัก ตอนนี้ต่อพอจะเดาได้รางๆ แล้วว่าต่อไปอะไรจะเกิดขึ้นกับตัวเอง
ยามเมฆค่อยๆ ถอกหนังหุ้มปลายของต่อลงมาเรื่อยๆ และแล้วต่อก็เห็นว่าการที่ไม่ได้ถอกหนังหุ้มปลายทำความสะอาดมากว่า 2 เดือนผลจะเป็นอย่างไร......

ที่หัวควยและหนังหุ้มเต็มไปด้วยขี้เปียกสีขาวเกาะตัวอยู่เป็นขุยๆ ยามเมฆใช้นิ้วปาดขี้เปียกส่วนหนึ่งมาป้ายที่จมูกของต่อ ต่อจะขยับหนีก็ทำไม่ได้เพราะเชือกที่มัดแน่นแถมยามเมฆยังนั่งบล็อคอยู่ด้านหลัง กลิ่นขี้เปียกเหม็นรุนแรงแทรกผ่านเข้าไปในจมูกของต่อ จะกลั้นหายใจก็ทำไม่ได้ แต่ไม่รู้รู้ว่าทำไมกลิ่นเหม็นนี้ถึงยิ่งกระตุ้นอารมณ์ของต่อให้พลุ่งพล่านแรงขึ้นไปอีก

“อื้อๆๆ...”
ต่ออยากจะต่อว่ายามเมฆก็ทำไม่ได้ ได้แต่เปล่งเสียงที่ฟังไม่เป็นภาษาคนเท่านั้น ยามเมฆใช้มือปาดเอาน้ำลายของต่อที่ตอนนี้ไหลย้อยลงมาถึงสะดือ แล้วเลื่อนมือลงมาเริ่มชักว่าวให้ต่อโดยใช้น้ำลายของต่อแทนสารหล่อลื่น

“คลิ๊กๆๆๆ...”
ตอนนี้ยามเมฆชักควยของต่อขึ้นลงจนขี้เปียกกระจายไปทั่วลำควยของต่อ
“ดูเหมือนสารหล่อลื่นจะไม่พอว่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
ว่าแล้วสิ่งที่ต่อคิดในใจก็เกิดขึ้นจริงๆ ยามเมฆใช้มือที่ต็มไปด้วยขี้เปียกล้วงเข้ามาในปากของต่อเพื่อเอาน้ำลาย ขี้เปียกจากมือของยามเมฆจึงเลอะอยู่ในปากของต่อและรอบๆ แต่ยามเมฆก็ไม่สนใจใยดีแถมยังหัวเราะชอบใจอีก

ยามเมฆเริ่มใช้มืออีกข้างมาสะกิดที่หัวนมของต่อ ทำให้ต่อเสียวมากจนแทบลืมเรื่องขี้เปียกไปเลย ยามเมฆชักควยของต่อไปเรื่อยๆ พอมือเริ่มแห้งก็ล้วงปากของต่อเพื่อเอาน้ำลายใหม่ ตอนนี้ต่อไม่สนแล้วว่าจะเป็นอย่างไร ขอเพียงให้วันนี้ได้ขึ้นสวรรค์ก็พอ ต่อยอมอดทนได้ทุกอย่าง!!!
.
.
ยามเมฆขยับจังหวะมือเร็วขึ้นเรื่อยๆ ต่อใกล้ถึงสวรรค์เต็มทีแล้ว.....
.
“อ้า....อื้อ......อื้อ...อื้อออออ........”
“ปรึ่ด......ปรึ่ด.......ปรึ่ด......”
ต่อเกร็งลำควยครั้งสุดท้าย ตามมาด้วยน้ำสีขาวขุ่นที่ฉีดพุ่งออกมาจากลำควยอย่างเต็มแรงสุดๆ น้ำว่าวกระเด็นไปไกลเกือบ 1 เมตร แถมยังเยอะมากจนยามเมฆถึงกับตกตะลึงและอุทานออกมา

“โว่ว......สงสัยจะเงี่ยนมากนะมึง”
ถึงกระนั้นควยของต่อก็ยังแข็งและกระดกอยู่อย่างไม่ลดละ
“เป็นไง....ขึ้นสวรรค์แล้ว ต่อไปก็เตรียมตัวลงนรกได้”
ยามเมฆใช้มือบี้ลงไปที่หัวควยของต่อราวกับกำลังคั้นน้ำจากผลส้ม น้ำว่าวที่ติดอยู่ที่ปลายควยของต่อทำหน้าที่เป็นสารหล่อลื่นได้อย่างดี ถ้าใครมีประสบการณ์พอก็คงจะรู้ว่าการทำแบบนี้หลังจากที่เพิ่งถึงจุดสุดยอดจะทำให้เสียวควยและทรมานเป็นอย่างมากจนแทบจะทนไม่ได้

ตอนนี้ต่อก็รู้สึกเช่นนั้น ต่อเสียวมากจนร้องออกมาไม่เป็นภาษาคนอย่างไม่กลัวใครจะได้ยิน
“อื้อออออ โอ้วววววววว อื้ออออออ............”
ต่อขยับร่างกายหนีไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ได้แต่อดทนกับความทรมานนี้และภาวนาในใจให้ยามเมฆหยุดมือเสียที!

และแล้วยามเมฆก็หยุดมือลง ต่อถึงกับหอบแฮ่กด้วยความเหนื่อยอ่อน แต่ถึงกระนั้นควยก็ยังคงแข็งอยู่ดี
“โฮ่.......นี่มึงเงี่ยนขนาดนี้เลยเรอะ สงสัยกูต้องจัดให้มึงอีกรอบละ”

และแล้วยามเมฆก็เริ่มชักควยของต่อในยกที่สอง โดยขั้นตอนยังคงเหมือนเดิม ยามเมฆชักควยของต่อเรื่อยๆ สลับกับป้ายน้ำลายแทนสารหล่อลื่น แต่คราวนี้ใช้เวลาเพียงไม่นานต่อก็ถึงจุดสุดยอดอีกครั้ง
น้ำว่าวของต่อยังคงพุ่งแรงและไกลเหมือนเดิม คราวนี้ต่อได้ประจักษ์แล้วว่าสิ่งที่อัดแน่นอยู่ในควยมาเป็นเวลา 2 เดือนมันเยอะแค่ไหน

ต่อหอบแฮ่กอีกครั้งคราวนี้ยามเมฆไม่บี้หัวควยต่อแล้ว ควยของต่อเริ่มหมดฤทธิ์และหดลงช้าๆ ตอนนี้ควยของต่อเต็มไปด้วยขี้เปียกและน้ำว่าว ยามเมฆรูดหนังหุ้มควยให้ลงมาปิดเหมือนเดิม และเอาที่ล็อคควยออกมาเตรียมใส่คืน เมื่อต่อรู้ดังนั้นจึงขยับตัวหนีแต่ก็ไม่เป็นผล
ต่อคิดในใจว่ายามเมฆใจร้ายมาก ถ้าล็อคคืนแบบนี้แถมยังไม่ได้ทำความสะอาด คราวหน้ากลิ่นควยจะขนาดไหนต่อไม่อยากจะจินตนาการเลย

และแล้วยามเมฆก็จัดการล็อคควยของต่อจนเสร็จเรียบร้อยโดยที่ต่อไม่สามารถขัดขืนได้ ทั้งหมดนี้อยู่ในแผนการณ์ของยามเมฆหมดแล้ว หลังจากนั้นยามเมฆจึงค่อยๆ แก้เชือกที่มัดอยู่ออก จนร่างกายของต่อเป็นอิสระ รอยแดงจากเชือกที่มัดยังคงปรากฏเป็นรอยจางๆ อยู่บนผิวขาวๆ ของต่อ
“เอาล่ะ....กูเสร็จธุระกับมึงแล้ว! กลับไปได้ แล้วอย่าลืม....ทำเหมือนเดิม แล้วกูจะโทรหามึงเอง”

ต่อลุกขึ้นด้วยความเหนื่อยอ่อนแล้วเดินโซเซออกจากห้องน้ำไป โดยไม่สนใจยามเมฆอีก เมื่อต่อเดินขึ้นมาถึงห้องนอนตัวเองก็รีบตรงไปที่อ่างล้างหน้าเพื่อแปรงฟันทันที!! ต่อยังคงรู้สึกผิดกับพี่เอกอย่างมากที่ปล่อยให้เรื่องในวันนี้เกิดขึ้น แต่อีกใจก็คนพบความแปลกใหม่ที่ไม่เคยเจอมาก่อน ต่อนึกถึงภาพรางๆ ตอนที่ตัวเองโดนจับไปที่คลับลึกลับแห่งนั้น หรือจริงๆ แล้วเป็นต่อเองที่มีรสนิยมแบบนี้ ต่อยังคงเด็กเกินกว่าจะตอบคำถามให้ตัวเองได้
เมื่ออาบน้ำจนเสร็จ ต่อก็เดินตรงไปที่เตียงแล้วทิ้งตัวลงนอนด้วยความอ่อนล้า พลางคิดไปถึงว่าถ้าพี่เอกมารู้เรื่องนี้เข้าจะเป็นอย่างไร.....
.
.
.......ทำยังไงดี?.......ทำยังไงดี?.........
.
.
นี่เป็นความคิดสุดท้ายของต่อก่อนที่จะผลอยหลับไป........

......................................................................................................................................................
จบตอน
Kink Team เขียน
.
.

งานยุ่งก็ไม่เป็นไรนะครับ รอได้อยู่แล้ว ขอบคุณมากๆนะครับ

ปล. สงสารต่ออ่ะครับ

/ทำเป็นพายเรือเข้ามารี

ตอนแรกผมก็อยากเชียร์ให้เอกเปิดบริสุทธิ์ต่อเหมือนกันครับ แต่ดูจากบทแล้วให้ยามเมฆจับน้องต่อเย็ด ระบายอารมณ์ดีกว่า แล้วค่อยให้เอกรู้ความจริง จะได้จัดหนักๆกับต่อ