หนอยเจ้าเด็กแสบ พอฟื้นไข้ หน้าตาสดใส เพราะผมคอยดูแลป้อนยาป้อนข้าวให้ ก็เนรคุณด้วยการเรียกผมอย่างนี้เชียว นี่หาว่าผมแก่หรือไง รู้ไหมเนี่ยว่ามันเป็นปมด้อย ฝรั่งอย่างผมอิจฉาคนเอเชียก็ตรงที่ตัวเล็กแล้วก็ดูแก่ช้า ไม่เหมือนคนทางแถบบ้านผม ซึ่งดูหน้าตาจะไปไวกว่าอายุเหลือเกิน

"บอกแล้วไง ว่าอย่าเรียกลุง ฉันอายุน้อยกว่าพ่อแม่เธอเสียอีก ชื่อฉันก็มี ออกเสียงได้ไหม พ่อนักเรียน"

"ก็ได้ ....เจฟ ....เจฟ ....เจฟ .....พอใจไหม"

คนตรงหน้าทำปากยื่น เรียกชื่อผมหลายครั้ง อย่างประชดประชัน

"อื้อดี สำเนียงใช้ได้ เอ้ามีอะไรก็ว่ามา"

"แม่บอกว่า คุณได้ผมแล้ว ต้องรับผิดชอบด้วยการแต่งงานกับผม ไม่อย่างนั้นจะแจ้งความดำเนินคดี"

"หา อะไรนะ"

ผมอุทานเสียงหลง รู้สึกเหมือนถูกก้อนหินตกใส่หัวอย่างไม่ยั้ง จนมึนแล้วมึนอีก หน้าอ่อนเยาว์นั้นเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้ม เขากำลังนั่งอยู่บนโต๊ะอาหารในห้องผม และแกว่งเท้าไปมา ตั้งแต่วันที่ไมค์พาเขามาที่บ้านของผม เจ้าเด็กนี่ก็ยังไม่ได้กลับบ้านเลย เพราะดันมาป่วยเสียก่อน แล้วนี่ก็เพิ่งหายได้ไม่กี่วันเอง

"มีที่ไหนกัน ที่พ่อแม่ จะยินยอมให้ลูกชายของตัวเองแต่งงานกับผู้ชายด้วยกัน อย่ามาอำเลยไม่สำเร็จหรอก บอกว่าหมาออกลูกเป็นช้าง ฉันยังจะเชื่อมากกว่า"

ผมแค่นยิ้ม พยายามจะคิดว่านี่คือเรื่องตลก ที่เจ้าเด็กนี่กุขึ้นมาเพื่อแกล้งให้ผมตกใจเล่น แก้แค้นที่ผมบังอาจไปผลาญพร่าพรหมจรรย์ของเขา

"พ่อแม่ผมไง เขารู้ตั้งแต่ผมเป็นเด็กแล้ว ว่าผมเป็นเกย์ แล้วเขาสองคนก็รับได้ ที่จริงแล้วเขาหาคนที่จะมาดูแลผมไว้แล้วด้วย เป็นลูกบุญธรรมของพ่อแม่ เราถูกเลี้ยงดูมาด้วยกัน เขาเป็นเกย์ แล้วผมก็เป็นเกย์ เขารักผม แล้วผมก็รักเขา แต่แม่บอกว่า ผมเสียตัวให้กับคุณไปแล้ว ก็ควรจะมีแค่ชายเดียวเท่านั้น มีหลายคนไม่ดี จะถูกหาว่าสำส่อน มั่วไม่เลือก"

โอ๊ยจะบ้าตาย เกิดมาเพิ่งเคยได้ยินนี่แหละ ว่ามีพ่อแม่แบบนี้อยู่ในโลกด้วย ดีใจแทนเจ้าเด็กนี่ ที่มีพ่อแม่ที่เข้าใจ แถมเป็นธุระเรื่องคู่ครองให้เสร็จ แต่ทำไมต้องเป็นผมด้วย ผมไม่ได้ตั้งใจเสียหน่อย แค่อยากมีเซ็กส์ชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น ไม่อยากผูกมัดลงเอยด้วยการแต่งงานกับใครนี่นา

"ตกลงหรือเปล่า ถ้าไม่ตกลงผมจะได้โทรไปบอกพ่อกับแม่ ท่านรอฟังคำตอบอยู่ในรถที่จอดอยู่หน้าบ้านคุณตอนนี้ ถ้าคุณตกลงท่านสองคนจะเข้ามาหาคุณในบ้าน แต่ถ้าไม่ตกลง ท่านก็จะเรียกตำรวจมาจัดการกับคุณ รับรองคุณหมดอนาคตแน่"

ทำเป็นขู่เสียอีก เด็กน้อยนี่ ไม่ธรรมดาเสียแล้ว

"ว่าไง มัวแต่คิดช้าอยู่นั่นแหละ คนแก่ก็งี้ งุ่มง่าม ไม่ทันโลก คิดช้า เดี๋ยวเจอคุกหรอก"

ดูพูดเข้าสิ เกินเด็กไปหน่อยมั๊ง อะไรก๊านนนนนนนน........นี่ผมถูกมัดมือชกหรือเปล่าเนี่ย อยู่ดีๆทำไมพ่อแม่เจ้าเด็กบ้านี่ถึงมาอยู่ที่หน้าบ้านผมได้ เขาแอบโทรไปหาพ่อแม่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย สงสัยเมื่อวานตอนที่ฟื้นขึ้นมาแน่ๆ คงจะเล่าอะไรให้ฟังไปเยอะแยะ พ่อแม่เลยยกกันมาจะถล่มผม แล้วอย่างนี้ ผมจะปฏิเสธได้ไง ระหว่างติดคุกในประเทศไทย กับแต่งงานกับเด็กแสบนี่ ผมเลือกอย่างหลังดีกว่า

เสียงใสๆ ทักทายขึ้นทันทีที่เห็นผมเดินเข้าประตูบ้านมา คนทักอยู่ในเสื้อยืดสีเหลือง กางเกงขาสั้นสีขาว อวดเรียวขานวลเนียนน่าสัมผัส มีผ้ากันเปื้อนคาดทับด้านหน้าอีกที

"ยังเลย มีอะไรกินบ้างควิลล์"

นี่แหละชื่อเขาล่ะ แปลว่า "ขนนก" แม่เด็กหนุ่มตั้งให้ เพราะตอนเกิดมา ตัวเขาเบามาก น้ำหนักน้อย เพราะเกิดมาแค่เจ็ดเดือน แม่นึกว่าจะไม่รอดเสียแล้ว ต้องเอาเข้าตู้อบอยู่หลายวัน พอหมอบอกว่าปลอดภัยแล้ว พ่อกับแม่ก็ฉลองกันยกใหญ่ ความที่เป็นลูกคนเดียว พ่อแม่จึงตามใจนัก ให้ความรักกับควิลล์เต็มที่ จนกลายเป็นคุณหนูตัวน้อยๆภายในบ้าน

นับตั้งแต่วันที่ผมยินยอมตกลงรับเจ้าเด็กนี่เป็นแฟน มีการสู่ขอแต่งงานเป็นเรื่องเป็นราว คุณหนูควิลล์ก็ได้มาอาศัยอยู่บ้านของผมในฐานะภรรยา ทำหน้าที่ปรนนิบัติ ดูแลรับใช้ผมเท่าที่จะทำได้ นอกเหนือจากการเอาใจใส่กับเรื่องการเรียน โชคดีที่ไม่ค่อยมีใครรู้เกี่ยวกับการแต่งงานครั้งนี้ เพราะไปทำกันที่จังหวัดเชียงใหม่บ้านเกิดของเขา มิฉะนั้นผมคงต้องอับอายจากการที่ถูกคนอื่นล้อเลียนเป็นแน่ว่าได้เด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมมาเป็นเมีย แถมซ้ำยังเป็นลูกศิษย์ของตัวเองอีกด้วย

"น้ำพริกกะปิ ไข่ทอดชะอม แกงส้ม....น่ากินทั้งนั้น"

เด็กหนุ่มสาธายาย ทำท่าน้ำลายสอ แต่ผมทำหน้าผะอืดผะอม เพราะแต่ละอย่างที่ว่ามามันรสจัดจ้านทั้งนั้น ควิลล์ชอบทานอาหารรสจัด เพราะที่บ้านทานแบบนี้ และเขาก็ทำได้เก่งเสียด้วยเพราะเป็นลูกมืออยู่ในครัวแม่ของเขาตลอด

"อีกแล้วเหรอ ก็รู้อยู่ว่าฝรั่งกินไม่ได้ มันเผ็ดน่ะ ทำอย่างอื่นกินไม่เป็นหรือไง อย่างพวกสปาเกตตี้ ซุป หรือสเต็คอะไรยังเงี้ย"

"ไม่เป็น ไม่เคยทำ ไม่ชอบอาหารฝรั่ง ไม่อร่อย มันเลี่ยน เคยลองแล้วจะอ้วก"

เขาทำท่าแหวะได้น่าหมั่นไส้มาก

"หนอย ไม่กินอาหารฝรั่ง แต่มีสามีเป็นฝรั่งเนี่ยนะ หัดปรับตัวหน่อยสิ ยังนี้จะเป็นภรรยาที่ดีได้ไง"

"ไม่ได้อยากแต่งมาเป็นเมียนายนี่ แค่ตกกะไดพลอยโจน กลัวแม่ดุ สงสารแม่ด้วย จะเลิกกับนายก็กลัวแม่เสียหน้า ที่ลูกอยู่กับแฟนไม่ยืด ต้องซมซานกลับบ้านให้คนนินทา"

โหย คิดไปได้ยังไงกันเนี่ย ช่างจินตนาการเสียจริง ฟังแล้วน่าอ่อนใจยิ่งนัก

"แล้ววันนั้นน่ะ ที่พลาดเสียทีให้นายเพราะเพื่อนมันมอมยา มันไม่ชอบหน้าหน้าผม แต่แสร้งทำมาเป็นดีด้วย ชวนไปบ้านมัน ได้โอกาสก็มอมยา พามาปล่อยที่สวนลุม คงกะให้ผมโดนหิ้วจากฝรั่งตัณหากลับแบบพวกคุณนี่แหละ นี่ผมจัดการไปแล้ว เพื่อนเลวแบบนี้ จะเอาไว้ทำไม ต่อยมันเสียหน้าแหกเลย ถ่ายวิดิโอคลิปไว้ด้วย"

เจ้าเด็กแสบเล่าหน้าตาเฉย เหมือนสิ่งที่ทำเป็นเรื่องปกติ

"โหย เด็กไทยสมัยนี้ ทำไมมันโหดจัง"

ควิลล์เหลือบตาขึ้นมองผม แล้วย่นจมูกใส่

"อย่าเที่ยวได้ว่าคนอื่นเลย ตัวเป็นครูยังมากินเด็กอีก ผู้ให้ความรู้ทำตัวไม่เป็นแบบอย่าง แล้วจะสอนเด็กให้ดีได้ไง ถึงจะเป็นฝรั่งก็เถอะ แต่นี่เมืองไทยนะ ต้องเคารพวัฒนธรรมของเรา เรียนรู้และเข้าใจบ้านเมืองที่นายมาอยู่อาศัยทำมาหากินสิ จะมาคิดว่าบ้านเมืองตัวดีกว่าบ้านเมืองคนอื่นได้ไง"

คำพูดของคนร่างบางตรงหน้าทำให้ผมสะอึก เจ้าเด็กนี่ ความคิดเป็นผู้ใหญ่เกินตัว แฮะ เห็นแสบๆอย่างนี้ เวลาสั่งสอนผู้ใหญ่ขึ้นมา ก็วางท่าเสียจนผมนึกเกรง สิ่งที่เขาพูดถูกต้องทุกอย่าง ผมพลาดเอง ที่ไปยุ่งกับเด็ก แต่ตอนนั้นผมจะรู้ได้ไงกันล่ะ ใช่ว่าผมอยากยุ่งเสียเมื่อไหร่ ไม่ได้มีรสนิยมแบบนี้เสียหน่อย โดนว่ามาอย่างนี้ เล่นเอาเสียคนไปเลย จากนี้ต่อไป ผมคงไม่กล้า ไปยุ่งกับใครสุ่มสี่สุ่มห้าอีกแล้ว

"พูดแค่นี้ทำซึม ทีตอนทำล่ะไม่คิด ดีแล้ว คราวหน้าจะได้ระวังมากขึ้น แล้วนี่จะกินข้าวหรือเปล่าลุงน่ะ นั่งเหม่ออยู่ได้"

ภรรยาจำเป็นของผมถามเสียงดุๆ ผมมองร่างเพรียวที่ยืนเท้าสะเอว แล้วอดรู้สึกขำไม่ได้ หนอยตัวกระเปี๊ยกเดียว ทำเป็นซ่าส์ สักวันหนึ่งเถอะ จะจัดการซะให้หายกร่างเลย แต่ก็ได้แค่คิดเท่านั้น ไม่กล้าพูดออกไป เพราะกลัวอดอาหารเย็นมื้อนี้ เอ้าเผ็ดก็เผ็ด ขี้เกียจออกไปกินข้าวนอกบ้านทุกมื้อ เจ้าเด็กนี่ ถึงจะขี้บ่น ชอบกินอาหารรสจัดจ้าน แต่ก็ทำกับข้าวอร่อยมาก ผมคงต้องปรับตัวตามที่เขาบอก ไม่งั้นอดกินกันพอดี มีคนทำให้กินแบบนี้ ต้องเอาใจกันซักหน่อย ผมรีบตอบรับอย่างกระตือรือร้น

"คร้าบบ.......กินครับ"

ผมโยนเอกสารสองสามแผ่นลงตรงหน้าของเด็กหนุ่มผิวขาว ตาเรียวรี แก้มแดงเรื่อ ซึ่งแต่งชุดนักเรียนชั้นมัธยมปลายของโรงเรียนเอกชนมีชื่อ เดิมทีเขานั่งอยู่หลังสุดของห้อง แต่ชอบโดดชั่วโมงของผมบ่อยๆ ผมเลยย้ายให้เขามานั่งข้างหน้าเ จะได้อยู่ใกล้หูใกล้ตา แอบแว่บไปไหนไม่ได้

เด็กหนุ่มมองผมตาโต มีการร้องขอความเห็นใจอยู่ในนั้น ผมเบือนหน้าหนีทำเป็นไม่เข้าใจความหมายที่เขาพยายามสื่อ แอบลอบยิ้มไม่ให้เขาเห็น สมน้ำหน้านัก เมื่อวานนี้ ให้ผมทานของเผ็ดจนนอนไม่ได้ ร้อนปากร้อนท้องไปหมด ส่วนตัวเองก็เอาแต่หัวเราะชอบใจ คราวนี้ถึงตาผมบ้าง โดนแกล้งให้แปลเอกสารซะเยอะแยะ ผมรู้ดีว่า ภาษาอังกฤษกับเขาไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ ยิ่งพอรู้ว่าผมเป็นคนสอน เขาก็โดดเสียจนแทบจะหมดสิทธิ์สอบ

"เอาเมื่อไหร่ครับอาจารย์..."

"วันนี้ หมดชั่วโมงแล้วต้องส่ง ถ้าทำไม่เสร็จไม่ต้องกลับบ้าน"

ผมออกคำสั่ง นึกครึกครื้นในใจที่ได้เอาคืนเจ้าตัวแสบ เขาทำหน้ามุ่ย แอบส่งนิ้วกลางให้ผม ท่าทางโกรธๆ แต่ผมไม่สน เดินหนีไปหน้าห้อง ปล่อยให้เด็กซ่าส์ ฮึดฮัดไปคนเดียว

"เสร็จหรือยัง"

เดินมาดูอีกทีก็เห็นเจ้าเด็กนั่น ตาแดงๆ ทำท่าเหมือนจะเป็นจะตายเสียให้ได้ พอเห็นผมเดินมาหา ก็ฉีกยิ้มหวานและส่งสายตาอ้อนๆมาให้จนผมนึกขำ นี่คงจะใช้เสน่ห์เพื่อขอความเห็นใจจากผมล่ะสิ เมินเสียเถอะ อย่าหวังเลย ถ้าไม่เสร็จก็ไม่ต้องกลับบ้าน วิชาผมเป็นวิชาสุดท้าย ไม่มีใครมาต่ออีกแล้ว วันนี้ผมก็ไม่มีธุระไปไหนด้วย อยู่รอคนเกเรทำงานที่มอบหมายได้อย่างสบายๆไม่ต้องรีบร้อน ผมแสร้งทำเป็นไม่เห็นตาอ้อนๆนั่น หันไปสั่งให้ทุกคนทำงานให้เสร็จ ใครส่งแล้วกลับบ้านได้ ซึ่งมีนักเรียนทะยอยมาส่งกันเรื่อยๆ

หน้าห้องเรียนมีคนมายืนลับๆล่ออยู่ ผมเดินออกไป ก็เห็นเด็กหนุ่มชั้น ม.6 ร่างสูงผิวคล้ำ หน้าตาดี กำลังยืนเมียงมองเข้ามาข้างใน พอเห็นผมเข้าถึงกับสะดุ้ง จะเดินหนี แต่ผมเรียกไว้ เขาชื่อ นายกวี เป็นพี่ชายบุญธรรมของนายกวินทร์ภรรยาโดยบังเอิญของผม นายคนนี้คือคนที่เจ้าตัวแสบบอกว่า เป็นคนรักของเขาที่พ่อแม่หมายมั่นปั้นมือจะให้แต่งงานอยู่กินกัน

อยู่ดีๆผมก็นึกเหม็นหน้าเจ้าเด็กนี่ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรให้ผม แถมเวลาเรียนยังดูเกรงๆผมเสียด้วยซ้ำ นี่ผมผิดหรือเปล่านะ ที่ไม่ชอบหน้านักเรียนของตัวเอง แต่เอาเถอะ ผิดในฐานะที่เป็นครูที่มีความลำเอียง แต่ในฐานะสามี ไม่ผิดนี่นา เจ้าหมอนี่ เป็นคนรักเก่าของเมียผม นี่ขนาดแต่งงานกับผมแล้วยังตามมาเกาะแกะอีก เกลียดนักเชียวพวกชอบเป็นกิ๊กกับเมียชาวบ้านนี่ ต้องจัดการให้เข็ดหลาบ

"วันนี้ กวินทร์คงกลับบ้านไปพร้อมกับเธอไม่ได้หรอก อย่ารอเลย เขายังมีงานแปลบทความอยู่ ยังทำไม่เสร็จหรอก อาจจะกลับมืด เดี๋ยวฉันรับกลับเอง "

ผมบอกเสียงห้วน ทำหน้าดุๆใส่ แล้วขวางประตูไว้ ไม่ให้เขาส่งสายตาเข้าไปหาเจ้าตัวดีที่กำลังแปลบทความง่วนอยู่ ตัวที่โตสูงเกือบเต็มประตูของผม ข่มร่างของกวีให้ดูตัวเล็กลงไป เจ้าเด็กนั่นท่าทางจะกลัวผม เขารีบลากลับไปในทันที ผมเดินกระหยิ่มยิ้มย่องกลับมายังโต๊ะที่เจ้าเด็กแสบนั่งอยู่ ทั้งห้องเหลือเพียงเขาแค่คนเดียวเท่านั้น เห็นควิลล์กำลังงงอยู่กับการแปลข้อความตรงหน้า ผมก็เลยตบโต๊ะดังปัง จนเจ้านั่นถึงกับสะดุ้ง

"ให้ไว ให้ไว จะอยู่จนกระทั่งภารโรงมาเปิดโรงเรียนพรุ่งนี้หรือไง"

"ตาแก่เอ๊ย อย่าเร่งสิ ไม่ใช่ภาษาพ่อภาษาแม่นี่นา จะได้แปลได้คล่องปี๊ดๆๆ"

เขาแว๊ดกลับมาอย่างโมโห แต่มีหรือที่ผมจะปล่อยให้ลอยนวล ที่นี่มันในห้องเรียน ผมเป็นใหญ่ เจ้าเด็กบ้า ซ่าส์ผิดที่ผิดทางเสียแล้ว

"กรุณาระวังคำพูดหน่อย นายกำลังก้าวร้าวครูบาอาจารย์อยู่นะ คนไทยชอบลบหลู่ผู้ประสิทธิประสาทวิชาแบบนี้เหรอ นี่หรือวัฒนธรรมไทย ไหนว่ามีแต่สิ่งดีๆ ที่เห็นอยู่นี่ มันแย่นะ"

"ขอโทษคร้าบ ....ผมจะไม่พูดไม่ดีแบบนี้อีกแล้ว"

เด็กหนุ่มยกมือไหว้ท่วมหัว ทำท่าสำนึกผิด ผมหัวเราะชอบใจ แล้วเดินผิวปากหวือ ไปนั่งอยู่ที่โต๊ะอาจารย์ ตรงหน้าชั้นเรียน ตาจับจ้องอยู่ที่ร่างเพรียวบางที่ก้มหน้าก้มตาแปลบทความด้วยความเพลิดเพลิน

ขอบคุณ และ ขอเป็นกำลังใจให้ Katesnk นะครับ

เอาความสุขมาฝากกัน ชอบหรือไม่ชอบอย่างไรก็บอกกันบ้างนะคะ

.................................................................

เสียงปังๆจากมีดกระทบกับเขียง โดยมีเนื้อหมูคั่นกลางบ่งบอกอารมณ์อันฉุนเฉียวของคนที่ลงแรงได้อย่างดี ใบหน้าของคนที่กำลังสับหมูบึ้งตึง คิ้วขมวด ปากก็บ่นพร่ำโวกวากโวยวายเสียงดังลั่น ผมหันไปมองคนที่ทำงานในครัว และหันกลับมานั่งตัวลีบอยู่ในโซฟา

วันนี้ เป็นอะไรของเขานะ แค่ปล่อยให้กลับบ้านดึกแค่นี้เอง ทำไมต้องโมโหกันถึงขนาดนี้ด้วย ก็ตัวเองแปลบทความง่ายๆไม่เสร็จเองทำไมล่ะ ไม่เห็นจะยากตรงไหน สิ่งที่ผมให้ มันเป็นสูตรการทำอาหารทั้งนั้น ตัวเองทำอาหารบ่อยๆ ก็น่าจะคุ้นเคยกับคำศัพท์พวกนี้สิ

"จ๊ากก ว๊ากกกกก โว้ยยยยยยยยย........ฉ่า.....ฉู่ฉี่.........."

เออแน่ะ ทั้งเสียงทั้งกลิ่นลอยเข้ามาถึงในห้องรับแขก ดั่งผีหลอกวิญญาณหลอน แต่คงจะเป็นผีบ้าที่เฮี้ยนเอามากๆทีเดียว หมอผีที่ว่าเก่งคงจะเอาไม่อยู่ ผมจินตนาการ ถ้วยชาม กะทะ ตะหลิวปลิวว่อนตามแรงของอารมณ์ ไฟในเตาลุกพรึ่บพรั่บ เสียงกระทบกันดังโคล้งเคล้งชวนผวา ใบหน้าและท่าทางกระเหี้ยนกระหือรือขณะถือมีดฟันฉับๆลงไปบนก้อนเนื้อที่อยู่บนเขียงให้ความรู้สึกเหมือนดั่งฆาตกรที่กำลังแล่เนื้อเถือหนังเหยื่อด้วยความคั่งแค้น

ยิ่งคิดยิ่งขนลุก หวังว่าเจ้าเด็กซ่าส์นั่นคงไม่ถือมีดปราดเข้ามาแทงผมตายด้วยความโมโหนะ สงสัยวันนี้ต้องทำตัวดีๆหน่อยแล้วหลังจากแกล้งไว้เยอะเมื่อตอนเย็น นี่ถ้ารู้ว่าผมไล่คู่รักเขากลับบ้านไปจะโกรธขนาดไหน

"กินได้แล้ว ตาลุงฝรั่ง รีบๆเข้า จะนอนแล้ว ง่วง"

เสียงตะโกนดังมาจากในครัวท่าทางฉุนๆ ทำให้ผมต้องรีบกดปุ่มปิดโทรทัศน์ที่กำลังดูอยู่และเดินเข้าไปในครัว ตรงส่วนที่เป็นโต๊ะอาหารอย่างว่าง่าย มีกลิ่นฉุนกึ๊กจนผมแทบสำลัก นึกสังหรณ์ใจว่าวันนี้คงไม่ได้กินอาหารอร่อยๆแน่ เมื่อมองเห็นสีสันของกับข้าวในจาน ดูเหมือนวันนี้จะมีผักเพียงชนิดเดียวที่ทำเป็นอาหารหลัก ผมมองอาหารสองสามอย่างที่อยู่บนโต๊ะ สีเขียวๆแดงๆ ของมันชวนให้สงสัย

"อะไรน่ะ .....หน้าตาพิลึก"

"อันนั้นยำเมียเบื่อ ผัดเมียระเหี่ยใจ และไข่ต้ม..."

คนพูดยังคงทำหน้าง้ำ เท้าสะเอวมองจ้องผมไม่วางตา ราวกับว่า ถ้าผมบ่นอะไรออกมา เป็นต้องได้เจอฤทธิ์ของเจ้าเด็กแซ่บแน่

"มีอาหารชื่อนี้ ด้วยเหรอ ตลกจัง แล้วนี่ใช้ผักอะไรมาผัดอ่ะ"

"มะเขือยาว อันที่ชื่อยำเมียเบื่ออ่ะ คือ ยำมะเขือเผา ส่วนผัดเมียระเหี่ยใจก็ใช้มะเขือเหมือนกัน เขาตั้งชื่อล้อเลียนไงรู้ไว้ด้วย ไอ้พวกสามีไร้น้ำยา มีแค่มะเขือเผาติดกายใช้การอะไรไม่ได้ ชิส์ อย่าถามมาก กินไปเถอะ อาหารพวกนี้มันเหมาะกับนายแล้วอ่ะ"

เจ้าเด็กแสบทำหน้ากวนประสาท เหมือนสะใจที่แอบด่าผมทางอ้อมได้ แต่ด่าแบบนี้ มันเข้าตัวเขามากกว่าจะด่าผมนะ นึกยังไงมาว่าผมเป็นมะเขือเผา ผมยังมีอารมณ์มีความรู้สึกอยู่นะเฟ้ย นี่ถ้าไม่ใช่เพราะตอนแต่งงานได้ทำสัญญากันไว้ว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกันทางเพศจนกว่าเด็กนี่จะเข้ามหาวิทยาลัย นายควิลล์ไม่มีทางได้มาทำปากดีกับผมเป็นแน่ ฝากไว้ก่อนเถอะ ให้โตกว่านี้ก่อน จะทำให้ปากดีๆนั่นเปล่งเสียงร้องครางแทนการบ่นด่าเลยคอยดู

ผมตักอาหารเข้าปาก แล้วก็แทบจะคายสิ่งที่กินเข้าไปออกมา ด้วยรสชาติที่เผ็ดร้อนจนปากผมเกือบจะไหม้ แต่เมื่อเห็นคนตรงหน้าจ้องตาแป๋ว ผมก็ต้องกล้ำกลืนเคี้ยวอาหารเหล่านั้นลงคอจนหมด จะให้เด็กบ้านี่รู้ไม่ได้ ว่าผมได้รับทุกขเวทนาจากการกลั่นแกล้งของเขา ไม่อยากให้ควิลล์รู้สึกสมหวังที่แกล้งผมได้ผล เพราะจะทำให้เขายิ่งได้ใจ และแกล้งผมหนักขึ้น ถ้าจะต้องอยู่ด้วยกันต่อไป นิสัยแย่ๆของควิลล์จำเป็นต้องได้รับการแก้ไข มิฉะนั้น ชีวิตของเราสองคนคงไม่มีทางได้พานพบกับความสุขเป็นแน่

"อร่อยไหมตาเฒ่า"

"อร่อยสิ อร่อยมาก คราวหลังทำให้เผ็ดกว่านี้อีกนะ ตอนนี้ฉันหัดทานของเผ็ดจนเก่งแล้ว อ้อ?เวลาพูดกับสามีตัวเองน่ะ พูดให้เพราะกว่านี้หน่อยสิ จะมาเรียกว่าตาฒ่งตาเฒ่าได้ไง ให้เกียรติกันหน่อยนะ ทีฉันน่ะ ยังไม่เรียกนายว่า "ไอ้เด็กเมื่อวานซืน" เลย เราสองคนพูดจากันดีๆก็ได้นี่นา คนไทยน่ะเป็นคนจิตใจดี และอ่อนน้อมถ่อมตนไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่แสดงให้เห็นสักหน่อยล่ะ ว่าที่เขาพูดมาน่ะเรื่องจริง"

ผมสอนเด็กหนุ่ม ควิลล์ทำหน้าง้ำ ท่าทางไม่พอใจที่ถูกดุ แต่ก็เหมือนยอมรับอยู่ในที

"ก็อยากจะพูดดีด้วยอยู่หรอก แต่คนบางคนก็ไม่น่าจะพูดดีด้วยสักเท่าไหร่ โกหก ปลิ้นปล้อน หลอกลวง"

"ว่าฉันหรือเปล่า"

"ก็ใช่นะสิ นายไม่ใช่เหรอที่ไปหลอกพี่กวี จนเขาต้องกลับบ้านไปก่อนไม่รอฉันน่ะ"

ผมย้อนถามควิลล์ เขาทำหน้าง้ำหนักขึ้นกว่าเดิม พูดเสียงงอนๆ ก่อนจะเดินปึงปังขึ้นห้องนอนโดยไม่ยอมแตะต้องอาหาร

"ไม่ชอบทั้งคำว่า "ชู้" และคำว่า "เมีย" นั่นแหละ อย่ามาเรียกให้ได้ยินอีกนะ ฉันเป็นของนาย โดยไม่ได้เต็มใจ ถูกข่มขืน ฉันไม่ยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ฉันยอมแต่งงานกับนายเพราะพ่อแม่ฉันดันหัวโบราณ เขาคงลืมไป คิดว่าฉันเป็นลูกผู้หญิง ที่เมื่อเสียตัวให้ใครก็ต้องอยู่กับคนๆนั้น

แต่เอาเถอะ มันก็ดีเหมือนกัน เพราะฉันจะได้ถือโอกาส เรียนรู้การใช้ชีวิตคู่ และการปรนนิบัติใครบางคน เพื่อที่ว่าวันข้างหน้า หากว่าเราเลิกกัน ฉันจะได้ทำอย่างนั้นกับคนที่ฉันรัก ดังนั้นอย่าได้เข้าใจผิดอะไรเกินเลย ฉันไม่ได้หลงใหลได้ปลื้มนายจนนิดเดียว นายฝรั่งขี้นก คนไทยก็ต้องเหมาะสมกับคนไทยเท่านั้น ไม่ใช่กับคนต่างชาติอย่างนาย"

เออหนอ กีดกันเชื้อชาติกันด้วย ทำไมเหรอ ฝรั่งอย่างผมรักคนไทยไม่ได้หรือไง หรือฝรั่งอย่างผมมันไร้หัวใจ รักใครไม่เป็น แล้วไอ้ที่ผมมาติดอยู่ที่เมืองไทยนี่ ไม่ใช่เพราะหลงรักคนไทยหรอกหรือ สู้อุตส่าห์ตามหนุ่มไทยรักแรกของผมมา หวังว่าจะได้อยู่ร่วมกัน แต่แล้วเขาก็จากผมไปมีคนอื่น แถมซ้ำยังเอาเงินผมไปจนหมดเกลี้ยง ไม่เหลือให้กลับประเทศได้เลย

ต้องวิ่งเต้นหางานทำ จนสามารถมีเงินมีทองซื้อบ้านได้ แต่แทนที่ผมจะกลับบ้าน ผมก็ดันหลงเสน่ห์เมืองไทย เสียจนอยากจะตั้งรกรากอยู่ที่นี่ และหารักแท้กับหนุ่มไทยสักคน ไม่นึกเลยว่าตัวเองจะต้องมาลงเอยกับเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ เป็นลูกศิษย์ของผม แถมซ้ำเขายังไม่ค่อยชอบขี้หน้าผมอีกด้วย ไม่รู้ว่าจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานสักเท่าไหร่ ความสัมพันธ์แบบไม่ตั้งใจอย่างนี้มันมีโอกาสจะก่อให้เกิดรักแท้บ้างหรือเปล่านะ

กำลังนอนสบายอยู่ดีๆ เสียงควิลล์ก็ดังขึ้นข้างเตียง ไม่พูดเปล่า เจ้าตัวก้าวขึ้นมานอนด้วยหน้าตาเฉย จากนั้นก็กระชากผ้าห่มจากผมไปห่มตัวเองคนเดียว อะไรเนี่ย ห้องก็ห้องผม เตียงก็เตียงผม ไหง เจ้านี่มาเจ้ากี้เจ้าการแบบนี้ในห้องคนอื่นล่ะ ห้องตัวเองก็มีแต่ไม่ยอมไปนอน อ้างว่าสามีภรรยาต้องนอนด้วยกัน แต่ที่จริง เพราะกลัวผีเป็นชีวิตจิตใจมากกว่า

เจ้าเด็กตัวแสบชอบทำตัวซ่าส์ก๋ากั่น ไม่กลัวใคร แม้กระทั่งผม ปากก็จัด เอาแต่ใจตัวเองที่สุด แต่อันที่จริงก็เก่งเฉพาะกับคนด้วยกันเท่านั้น กับภูตผีปีศาจ เจ้านี่กลัวหงอ เคยได้ยินจากปากแม่ของเขาตอนที่ไปสู่ขอว่า ควิลล์เป็นเด็กที่ขี้กลัวความมืด กลัวที่แคบ และกลัวผีมาก เพราะตอนที่อยู่กับคนเลี้ยง ควิลล์ซนอยู่ไม่สุข พี่เลี้ยงไม่รู้จะจัดการกับเด็กดื้ออย่างไร เลยเอาเรื่องผีขึ้นมาขู่ แล้วก็หลอกเสียจนควิลล์กลัวด้วยการเล่าเรื่องราวชวนขนหัวลุก และชอบเปิดหนังผีให้ดู จนเป็นความกลัวฝังใจติดมาจนโต

พอตกกลางคืนจะอยู่คนเดียวไม่ได้ แต่ความที่เป็นเด็กแสบ เลยไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้เพราะเกรงจะถูกคนอื่นหาว่าตาขาว แม้กระทั่งกับผม เขาก็จะไม่แสดงท่าว่ากลัวให้เห็น เวลาจะมาอาศัยเตียงผม ก็จะอ้างโน่น อ้างนี่ เพื่อหาเหตุมานอนด้วย เล่นเอาผมเข้าใจผิดตอนแรก คิดว่าเด็กนี่ อยากจะมีอะไรกับผม ตอนหลังถึงรู้ว่าเจ้าเด็กนี่ แค่ไม่อยากนอนในห้องตัวเองเพราะกลัวการอยู่คนเดียว

ผมไม่เคยนอนหลับเป็นสุขเลย เพราะหมอนี่นอนดิ้นยังกับอะไรดี บางครั้ง แข้งขาของเขา ก็พาดมาอยู่บนหน้าท้องของผมบ้าง มีอยู่ครั้งหนึ่งผมตื่นขึ้นมา เจอเท้ายันอยุ่เต็มใบหน้า ส่วนหัวกลับลงไปอยู่ข้างล่างตรงปลายเท้าของผม

การนอนอาละวาดของเขาทำให้ผมต้องคอยระมัดระวังตัวอยู่ตลอดเวลา ขืนนอนขี้เซาไฟไหม้ยังปลุกไม่ตื่น อาจจะเจอขาฟาดเอาคอหักได้ หรือไม่ก็หลับตายไปเลย จนบางครั้งผมต้องรวบตัวเจ้าเด็กแสบนี่ เข้ามากอดไว้ในวงแขน นั่นแหละ เขาถึงสงบ แถมบางทีก็แอบนอนซุกอยู่กับอกของผมด้วย จนผมอยากจะละเมิดสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อแม่ของเขาแล้วลักหลับคนนอนข้างๆให้รู้แล้วรู้รอดไป

"นี่ๆๆ นายควิลล์ ทำตัวเป็นเด็กมีมารยาทหน่อยสิ มาอาศัยนอนบนเตียงเขา ก็ต้องพูดจากันให้เพราะๆ แล้วผ้าห่มน่ะมันของฉัน ต้องมาแบ่งกันห่มบ้าง อย่าเห็นแก่ตัว"

ผมบ่นเขาเสียงดัง จากนั้นก็ดึงผ้าห่มจากเขามาห่มให้ตัวเองด้วย ควิลล์มองหน้าผมตาปริบๆ คงไม่นึกว่าผมจะกล้าดุเขา เพราะตามปกติผมจะปล่อยให้เขาขึ้นมาบนเตียงผมตามใจชอบโดยไม่ว่าอะไร แต่คราวนี้ต้องว่ากันบ้าง เพราะยิ่งไม่ว่า ยิ่งเอาแต่ใจ ไม่ขออนุญาต ไม่ขอโทษเลยสักนิดที่ทำตัววุ่นวายในห้องและบนเตียงของคนอื่น

"ก็ทำไมล่ะ ฉันเป็นเมียนาย ก็มีสิทธิ์มานอนเตียงเดียวกับนายได้สิ จะบ่นอะไร แค่นี้ทำเป็นงกไปได้"

คนปากดียังหาเรื่องมาเถียงจนผมอดนึกขำไม่ได้ เมื่อสองวันก่อน ตอนที่งอนผม ยังประกาศกร้าวว่าไม่ชอบให้ผมเรียกเขาว่า "เมีย" แต่คราวนี้กลับพูดออกมาหน้าตาเฉย ความที่อยากจะเอาชนะ คงทำให้ลืมคิดหน้าคิดหลังถึงสิ่งตัวเองได้พูดออกไป เจ้าหนูนี่จะเอายังไงกันแน่นะ ตกลง จะเป็นหรือไม่เป็นเมียของผมกันล่ะ

ผมเห็นควิลล์หน้าแดงก่ำ เมื่อผมพูดจบ คงนึกอายที่ตัวเองทำให้เจ้าของเตียงนอนหลับไม่เป็นสุข แต่เจ้าหนูจอมแสบไม่ค่อยจะยอมรับอะไรง่ายๆ เขามักจะหาทางเฉไฉไปเรื่องอื่น เพื่อกลบเกลื่อนความละอายต่อความผิดของตนเอง

"ก็อยากกรนทำไมล่ะ ฉันเลยถีบให้รู้ตัวไง ว่ารบกวนคนอื่นมากไปแล้ว เสียงดังยังกับมีรถไฟมาวิ่งสัก 10 ขบวน"

เว่อร์น่า ผมคิด ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ยอมรับว่าผมเป็นคนที่นอนกรน แต่ไม่เคยมีใครบ่นว่าเสียงดังสนั่นหวั่นไหว มีแต่เจ้านี่แหละ ที่ใส่สีใส่ไข่ ซะจนผมนึกรังเกียจตัวเอง และแอบสงสัยว่า แฟนชาวไทยของผม เลิกราไปเพราะผมนอนกรนหรือเปล่านะ เฮ้อ ช่างมันเถอะ ป่วยการจะไปคิด ถึงอย่างไร ผมกับเขาก็เลิกกันไปแล้ว ชีวิตผมยังคงต้องเดินหน้าต่อไป ด้วยการอยู่ร่วมกับหนุ่มน้อยคนนี้

นึกไปนึกมา ผมก็ว่า เราสองคนนี่เหมาะสมกันดี คนหนึ่ง ก็นอนกรน จนคนที่อยู่เคียงข้างไม่พอใจ อีกคนก็นอนดิ้นไปดิ้นมา อยู่ไม่สุข หรือว่านี่เป็นบัญชาของสวรรค์ที่ให้ผมได้มาพบคนรู้ใจ ที่แตกต่างกันทั้งวัย และความคิด แต่กลับเป็นส่วนผสมที่ลงตัวเหลือเกิน

"นี่....นอนเถอะลุง จะคิดมากไปทำไมกับคำพูดของเด็กๆ ระวังหัวจะล้าน หน้าจะเหี่ยวไปมากกว่านี้นะ เอางี้ พรุ่งนี้ จะทำอาหารจืดๆให้สักอย่างหนึ่ง เป็นการตอบแทนที่ให้มานอนในเตียงด้วยก็แล้วกัน อยากกินอะไรก็บอกตอนเช้านะ จะได้ทำได้ทัน อย่ามานึกกระทันหันล่ะ ข้าวของมันจะไม่เหลือให้ซื้อ เดี๋ยวจะอดกิน"

เจ้าของใบหน้าขาวๆกับดวงตาเรียวยาวขยับปากสั่งผมให้นอนได้แล้วด้วยเสียงห้วนๆที่พยายามให้ดูดุ แต่ ยังไม่ทันที่จะได้เห็นผลงานของตัวเองว่าสั่งแล้วผมทำตามหรือไม่ ตัวคนพูดก็ผล็อยหลับไปก่อนอย่างง่ายดาย ผมนอนตะแคงข้างมองดูเขา พลางยิ้มอย่างนึกเอ็นดูนายควิลล์ เด็กหนอเด็ก ให้อวดเก่งขนาดไหนก็ยังเป็นเด็กอยู่วันยังค่ำ เจ้าเด็กบ้านี่ ถึงจะดูยียวนกวนประสาท แต่บางทีก็น่ารักดีพิลึก

สุขสันต์วันสงกรานต์ เจอกันใหม่หลังสงกรานต์นะคะ ขอให้เที่ยวให้สนุกนะคะ ดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะคะ เมาไม่ขับนะคะ

ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ ทำให้เรามีกำลังใจในการโพสต์นิยายจริงๆ เพราะอย่างน้อยก็รู้ว่ามีคนอ่าน

ขอบคุณมากๆค่ะ แวะมาบ่อยๆนะคะ

ขอบคุณมากๆค่ะ แวะมาบ่อยๆนะคะ

ขอบคุณมากๆค่ะ ดีใจจัง ^_^