เมื่อก่อนตอนฉันเยาว์วัย
เคยฝันเคยใฝ่หลายสิ่ง
อยากรักผู้ชายผู้หญิง
อยากมีรักจริงกับใคร

ตอนนี้ฉันโตเป็นหนุ่ม
ความลับมันสุมในอก
ไม่อาจที่จะหยิบยก
ต้องเก็บและปกปิดไว้

จิตใจฝันใฝ่เพศชาย
มั่นหมายอยากมีเคียงคู่
เริ่มรักเริ่มชอบกันอยู่
โดยฉันไม่รู้ความจริง

เสียตัวมั่วชายมากมาย
ไม่อายเห็นเป็นเรื่องสนุก
ทำไปจนถึงที่สุด
ก็หยุดตรงชายคนหนึ่ง

เข้ามาสนใจรักใคร่
ยามเศร้าปลอบใจไมห่าง
ยามสุขเสพสมยาวนาน
ได้อย่างต้องการแล้วไป

ฉันนั้นเรียนรักจากเขา
เอาตัวของเราเข้าแลก
เสียตัวด้วยความใจแตก
แต่เขากลับแยกจากไป

ก้าวเดินบนทางโลกีย์
ทางเดินสายนี้สกปรก
น้ำกามมากมายไหลรด
เสร็จกันแล้วหมดเยื่อใย

เกย์นั้นหาความจริงใจ
หากันไม่ได้เลยหนา
ผ่านแล้วผ่านเลยทุกครา
ไม่มีคุณค่าอะไร

ผู้ชายของฉันหายไป
ไม่เหลือความห่วงใยฉัน
ไม่เหลือแม้ความสัมพันธ์
ฉันมันแค่เด็กรายทาง

เขาคงไปหาคนใหม่
แล้วคงรักใคร่กันมาก
สุขสมสมใจตีจาก
เขาฝากความช้ำไว้ให้

ฉันต้องตรอมตรมทนทุกข์
คิดถึงคราวสุขกับเขา
คิดถึงวันคืนเก่าเก่า
รักเราเป็นได้แค่ฝัน

ยังคงอดทนเฝ้ารอ
เขาอาจติดต่อมาหา
เขาคงไม่ลืมสัญญา
ที่ว่าจะรักจนตาย

เวลายังเดินเรื่อยไป
หัวใจฉันยังโหยหา
คอยเขาคนนั้นกลับมา
เยียวยารักษาแผลใจ

ต้องรอกี่วันกี่เดือน
เวลายิ่งเคลื่อนผันผ่าน
หรือรอจนฉันวายปราณ
ฉันจึงได้พบพาน “ความเห็นใจ”

มิถุนายน 2544

บทที่ 2 นิยามรัก

รักคืออะไรใครตอบได้
ถึงทำให้ในจิตใจฉันว้าวุ่น
บางคนบอกรักเหมือนไฟอันอบอุ่น
หรือเหมือนพรมนุ่มละมุนให้สัมผัส
หลายหลายคนให้นิยามเรื่องความรัก
ตามที่ตนประจักษ์รับรู้ได้
แต่ตัวฉันนั้นก็รู้อยู่แก่ใจ
ว่ารักนั้นเปรียบเหมือน “ไฟ” ไหม้แหลกลาญ

มิถุนายน 2544

ฉันเคยมีความรัก เริ่มรู้จักเมื่อไม่นาน
ตั้งแต่เริ่มแตกพาน เหมือนตำนานความระทม
เมื่อแรกเริ่มคบกัน ต่างสัมพันธ์และสุขสม
ไม่เคยต้องช้ำตรม รักไม่ขมไม่ปวดใจ
เลือกรักกับชายหนุ่ม ดั่งไฟสุมในอกฉัน
ยามสุขแสนผูกพัน ยามทุกข์นั้นแสนกล้ำกลืน
คบกันไปไม่นาน เขาเริ่มห่างไปจากฉัน
ไม่มาห่วงใยกัน รักของฉันก็หลุดลอย
วันคืนที่พ้นผ่าน แม้ไม่นานก็หวั่นไหว
ที่รักเมื่อจากไป ยังฝันใฝ่ยังคำนึง
ความรักอย่างฉันคิด อาจวิปริตผิดมนุษย์มนา
ฉันคงต้องจากลา เพื่อรักษาเยียวยาใจ

มิถุนายน 2544

บทที่ 4 ฝันสลาย

เขาเหมือนเป็นเทพบุตรสุดวิเศษ
เขาเปรียบดั่งเพชรน้ำเอกอันมีค่า
เขาเพียบพร้อมในทุกสิ่งทั้งกายา
ทำให้ฉันต้องมนตราในบัดดล
เขากอดรัดมัดใจไว้กับอก
พร่ำพรอดคำที่หยิบยกมาเสกสรร
ล้วนหลากคำเสนาะหูและน่าฟัง
จะรักฉันรักล้นรักหมดใจ
ฉันยอมพลีมอบกายให้กับเขา
เขานั้นเล่าก็เสพสมอารมณ์หมาย
จนบรรลุความต้องการที่มากมาย
แสนเหนื่อยกายแต่เพราะรักจึงยอมทน
ฉันนั้นมีความสุขมากเหลือแสน
พ่อยอดชายมาดแมนนี้ของฉัน
ถ้าเขาเป็นคู่แล้วไม่แคล้วกัน
คนนี้คงเป็นคู่ฉันไม่ผิดตัว
พลันสะดุ้งตื่นขึ้นจากความฝัน
อนิจจังเป็นฝันไปหรือนี่
ความสุขสมที่ผ่านมาทุกสิ่งนี้
คงไม่มีโอกาสเกิดเป็นเรื่องจริง
อยากจะให้ความฝันได้แปรเปลี่ยน
เป็นความจริงแวะเวียนมาหาบ้าง
อย่าให้ฉันต้องนอนฝันอย่างอ้างว้าง
ฝันสลายทุกวันวารน่าเศร้าใจ

23 ตุลาคม 2544

ชีวิตของคนเราช่างแปลกนัก
เพิ่งได้เห็นเพิ่งประจักษ์ในสิ่งนี้
ชายคู่หญิงหญิงคู่ชายช่างแสนดี
กฎเกณฑ์นี้ฟ้าสร้างมาหรืออย่างไร
ถ้าฟ้าสร้างหญิงชายให้เคียงคู่
ฟ้าสร้างมาให้สมสู่เป็นคู่สอง
แล้วทำไมสร้างบางชายให้หมายปอง
สร้างให้ลองรสสวาทพวกเดียวกัน
อนิจจาเกิดมาอาภัพนัก
ที่ต้องมาหลงรักเพศของพ่อ
สุดแสนเจ็บปวดใจลำบากท้อ
จำต้องฝืนทนเดินต่อตามบุญกรรม
อยากจะร้องอ้อนวอนกับฟากฟ้า
ไฉนเลยสร้างข้าผิดวิถี
ให้ชอบชายเหมือนกันเศร้าสิ้นดี
ฟ้าเอ๋ยฟ้าไม่ปรานีกับข้าเลย

23 ตุลาคม 2544

บทที่ 6 น้ำตาเลือด

ฉันยังจำเรื่องราวแต่คราวก่อน
ทุกบทตอนยังชัดเจนไม่แปรผัน
คนรักฉันกลายเป็นอื่นเสียโดยพลัน
หยาดหนึ่งนั้นหยดน้ำตาเริ่มไหลริน
จากวันแรกที่น้ำตาต้องไหลหยด
ฉันเริ่มรดความรักกับชายอื่น
เกิดเรื่องราวเหมือนคราวก่อนทุกวันคืน
เสียน้ำตาให้คนอื่นไปมากมาย
ชายทุกคนผ่านเข้ามาในชีวิต
ล้วนเป็นไปตามลิขิตแห่งตัณหา
ฉันต้องทนขื่นขมหลั่งน้ำตา
เฝ้ามองหาใครสักคนที่รักจริง
โอ้น้ำตาเจ้าเอ๋ยเริ่มแห้งเหือด
เจ้ากลับกลายเป็นเลือดรินไหลหลั่ง
ต่อจากนี้ชีวิตคงเป็นความฝัน
แม้โลหิตยังถูกกลั่นเป็นน้ำตา
ภาพความฝันช่างชัดเจนและงดงาม
ฉันได้พบหนุ่มรูปงามที่ใฝ่ฝัน
เราต่างตกเป็นของกันและกัน
เขาเอื้อนเอ่ยน้ำคำพร่ำเจรจา
คำว่ารักเปี่ยมล้นแผ่ซาบซ่าน
เป็นคำหวานคำสุดท้ายที่ให้ฉัน
น้ำตาเลือดหยดสุดท้ายหลั่งไหลพลัน
ปลื้มปีติตื้นตันแล้วสิ้นใจ

กลอนต้นฉบับ แต่ง 23 ตุลาคม 2544
แก้ไขใหม่ 25 ตุลาคม 2554

"โลกของเกย์ ภาค 2" มีเนื้อหาต่อจาก “โลกของเกย์” ที่ผมเคยแต่งไว้แล้วครับ
......................................

โลกของเกย์ ภาค 2

เวลาผ่านไปหลายเดือน
ความรักเริ่มเลือนเริ่มหาย
ฉันอยู่โดดเดี่ยวเดียวดาย
เริ่มคลายความเศร้าโศกตรม

เข้าใจเรื่องราวทุกอย่าง
จากเคยบอบบางช้ำชอก
เกย์ที่เคยถูกเขาหลอก
ไม่มีใครหลอกอีกได้

นี่คือโลกของความจริง
รักแท้รักจริงไม่เกิด
ผ่านแล้วไม่ต้องลำเลิก
หาคนอื่นเถิดคนดี

ฉันเห็นว่าความคิดนี้
เห็นแก่ตัวสิ้นดีเหลือหลาย
ถ้าทำอย่างนี้จนตาย
มันเป็นผู้ชายไม่ดี

ฉันคิดว่าควรมีแฟน
ไว้เป็นตัวแทนของฉัน
รักแล้วไม่นอกใจกัน
มีความสัมพันธ์คนเดียว

คุณรู้ไหมฉันคิดผิด
ไม่มีใครคิดแบบนี้
ยิ่งผ่านเยอะเยอะยิ่งดี
มันคือศักดิ์ศรีชาวเกย์

เกย์ต้องผ่านชายให้มาก
ช่วยสนองความอยากตัณหา
ความรักไม่ต้องนำมา
เนื้อหนังมังสาสิดี

เกย์จึงไม่เคยรักจริง
ชอบฟันแล้วทิ้งกันมาก
แต่ก็ไม่เคยลำบาก
เพราะไม่คิดมากทั้งคู่

ต่างคนต่างหาคนใหม่
แยกจากกันไปง่ายง่าย
ดูเถิดมันช่างวุ่นวาย
มีแฟนมากมายเสียจริง

ฉันเองก็ทำแบบนี้
ผ่านชายมากมีผ่านหมด
ถึงแม้มันแสนมันส์หยด
แต่เหมือนโกหกตัวเอง

สุดท้ายเมื่อฉันแก่เฒ่า
ใครเล่าจะมาห่วงฉัน
ใครจะมาห่วงใยกัน
แน่นอนตัวฉันห่วงเอง

เกย์เมื่อกลายเป็นคนแก่
หมดค่าลงแน่ดังหมาย
เรี่ยวแรงกำลังในกาย
สูญสิ้นมลายหายไป

ได้แต่นอนรอวันตาย
คิดแล้วใจหายแสนเศร้า
เกย์มากมายในวันเก่าเก่า
ไม่สนใจเราอีกแล้ว

ชีวิตฉันมีแต่ทุกข์
ไม่เคยมีสุขกับเขา
จะหาคนที่รักเรา
ยิ่งหายิ่งเหงาจับใจ

ในเมื่อไม่มีใครรัก
ฉันก็ต้องไม่รู้จักเรื่องนี้
เรื่องรักฉันต้องไม่มี
ฉันต้องไม่มีหัวใจ

ฉันต้องก้าวเดินตามทาง
บนถนนน้ำกามสายนี้
ตามรอยพวกเกย์รุ่นพี่
ไม่มีโอกาสเปลี่ยนได้

ผู้คนรังเกียจตัวฉัน
เป็นเกย์นี้มันสิ่งผิด
ไม่มีใครเลยจะคิด
สิ่งนี้เป็นลิขิตจากสวรรค์

ฉันไม่ได้อยากเป็นเกย์
จิตใจหันเหแบบนี้
เสียใจอยู่ทุกนาที
ที่ไม่มีผู้สืบทอดสกุล

สุดท้ายฉันขอบางสิ่ง
ชาติหน้ามีจริงดังหมาย
ฉันขอเกิดเป็นผู้ชาย
เป็นชายสมชายเสียที

รักชอบผู้หญิงได้บ้าง
ไม่ต้องอ้างว้างเหมือนเก่า
อย่าให้ฉันมีแต่เงา
เป็นเพื่อนแก้เหงาคนเดียว

27 ตุลาคม 2544

ฉันเคยมีความรักที่แสนหวาน
ดังสวรรค์บันดาลและฟ้าส่ง
ให้มาพานพบรักในบัดดล
ดวงกมลอุ่นรักประทับใจ
เป็นความรักครั้งแรกในชีวิต
เป็นความผิดที่ตัวฉันก่อกำเนิด
หลงคิดว่ารักนั้นช่างเลอเลิศ
จึงทุ่มใจอันประเสริฐให้หมดสิ้น
ถือคำมั่นสัญญากับฟ้าดิน
จะรักกันจนสิ้นอายุขัย
ช่างเป็นคำที่ปวดร้าวเหนือคำใด
เมื่อได้รู้ไม่มีใครเขารักจริง
เกย์ทุกคนผ่านแล้วก็ผ่านเลย
เรื่องหัวใจไม่เคยให้คนอื่น
ฉันปวดร้าวในใจสุดกล้ำกลืน
ต้องทนฝืนแม้ต้องขื่นต้องขมใจ
หวนคิดถึงคำมั่นสัญญาเขา
ที่ว่าจะรักเราดั่งใจหมาย
ไม่มีวันเกิดขึ้นได้แม้ชีพวาย
มิเคยคลายความหนาวเหน็บเจ็บโศกทรวง
คำสัญญามากมายที่เอื้อนเอ่ย
ทุกถ้อยคำไม่จริงเลยแสนผิดหวัง
จดจำไว้เป็นบทเรียนไม่จีรัง
อย่าได้หวังคนจริงใจมันไม่มี

กลอนต้นฉบับ แต่ง 5 พฤศจิกายน 2544
แก้ไขใหม่ 14 ตุลาคม 2554

กลอนต้นฉบับ แต่ง 13 พฤศจิกายน 2544
แก้ไขใหม่ 15 พฤศจิกายน 2554

ชีวิตฉันมันก็เป็นคนไร้ค่า
ถูกมองด้วยสายตาที่เหยียดหยาม
ถึงชายเกย์จะรักชอบเพียงชั่วยาม
แต่ก็ไม่เคยประณามตัวฉันเลย
นั่นเป็นเพราะเราต่างเป็นเกย์เหมือนกัน
หัวอกเธอหัวอกฉันเข้าใจอยู่
อย่างน้อยน้อยก็ไม่คิดเป็นศัตรู
เราต่างคนต่างรับรู้เป็นมิตรกัน
ผิดกับในความคิดของชายแท้
เกย์นั้นเป็นสิ่งแย่สุดวิปริต
ชายชอบชายเสียชาติเกิดไร้ความคิด
เป็นสิ่งผิดสุดโรคจิตแสนต่ำทราม
เหล่าชายแท้ชอบดูหมิ่นเหยียดหยามฉัน
มีความสุขรังเกียจมันสมเพชหลาย
“ชายเหนือชาย””เศษชาย”ช่างน่าอาย
หมู่ผู้หญิงมีมากมายไม่สนใจ
ทำไมหนอชายแท้จึงเกลียดฉัน
คนดีเลวเขาวัดกันที่ตรงไหน
ฉันเป็นเกย์ฉันจึงเลวหรืออย่างไร
ทำไมไม่วัดกันจากการกระทำ
“เกย์”ก็เป็นคนเหมือนกันอย่ารังเกียจ
อย่าได้เหยียดอย่าได้หยามให้ใจสลาย
อย่าซ้ำเติมคนที่เกิดไม่สมชาย
อย่าใจร้ายกับผู้ชายอย่างฉันเลย
__________________________________

ชายเหนือชาย = เกย์คิง (ฝ่ายรุก)
เศษชาย = เกย์ควีน (ฝ่ายรับ)
__________________________________

28 พฤศจิกายน 2544

บทที่ 11 จิตวิญญาณการเป็นเกย์

เหล่าผู้คนมากมายเป็นชายแท้
เฝ้าคอยแต่ตั้งคำถามเรื่องตัวฉัน
เกิดเป็นเกย์มันมีค่าแค่ไหนกัน
หรือในใจมันแปรผันผิดเพี้ยนไป
เขาดูถูกดูหมิ่นว่าทุเรศ
เขาบอกว่าข้าวิเศษกว่าสิ่งไหน
ข้าชายจริงหญิงแท้ดีเพียงใด
ไอ้พวกเกย์ช่างจัญไรช่างน่าอาย
เกย์ทั้งหลายจงฟังคำของฉัน
ทั้งเกย์คิง ควีนนั้นทุกหมู่เหล่า
ทั้งเด็กน้อยหนุ่มใหญ่คนแก่เฒ่า
จงฟังเราเพื่อตัวเจ้าจะเข้าใจ
เราเป็นจิตวิญญาณของชาวเกย์
ซึ่งทำให้เจ้าหักเหเปลี่ยนนิสัย
เราสถิตภายในใจทุกคนไป
และจะไม่มีใครเข้าใจเรา
นอกเสียจากตัวเจ้าเจ้าเข้าใจ
จิตวิญญาณลุ่มลึกในใจของเจ้า
รักชอบชายแล้วรู้สึกชอบไม่เบา
สิ่งนี้เป็นเรื่องที่เจ้าต้องรับมัน
อย่าเสียใจที่เจ้าเป็นอย่างนี้
เราเข้าใจเจ้าดีอย่าหวั่นไหว
จิตวิญญาณตัวเจ้าเป็นอย่างไร
จงเต็มใจยอมรับปรับปรุงมัน
เจ้าจะต้องเดินต่อไปอย่างเข้มแข็ง
อย่าเสียแรงเสียน้ำตาให้ใครเขา
พวกชายแท้หรือใครจะว่าเอา
จงอดทนจงสู้เขาอย่าล้มลง
คนที่เป็นเกย์นั้นมีมากหลาย
คนบางคนลำบากกายแต่ยังสู้
เกิดเป็นเกย์ต้องสู้ตายต้องรับรู้
ว่าถ้าแพ้เราจะอยู่ได้อย่างไร
เราผู้เป็นจิตวิญญาณการเป็นเกย์
ที่ซึมซาบในใจเกย์ทุกหมู่เหล่า
ขอสัญญาว่าจะรักจะบรรเทา
เป็นเพื่อนเจ้าก้าวต่อไปอย่าได้กลัว

4 มีนาคม 2545

บทที่ 12 สิ้นแสงดาว

ดาวดวงน้อยลอยเด่นบนฟากฟ้า
แจ่มนภาทอแสงแรงเฉิดฉาย
เหมือนตัวฉันในวันก่อนเป็นเด็กชาย
ยังเยาว์วัยแสนสบายไร้ราคี
ครั้นเติบใหญ่จากเด็กชายกลายเป็นหนุ่ม
ดั่งดอกไม้หอมจรุงฟุ้งเกสร
หมู่ภมรภุมราบินมาดอม
หมายจะลองรสเกสรความเป็นชาย
แล้วตัวฉันก็จำยอมเสียให้เขา
ด้วยมัวเมาในกิเลสกามตัณหา
ลิ้มรสสวาทหลายหลากฉ่ำอุรา
ดาวจึงเริ่มเจิดจ้าเย้ยฟ้าดิน
วันเวลาเนิ่นนานไหลพ้นผ่าน
ดุจลำธารสายธาราที่หลั่งไหล
จากหนุ่มน้อยเป็นผู้ใหญ่ในทันใด
ต้องไขว่คว้าหาน้องชายมาแนบอิง
ถึงตอนนี้ฉันกลายเป็นฝ่ายที่หา
กลับไปเป็นภุมราหาเกสร
ใช้เด็กชายมาช่วยคลายกำหนัดนอง
ได้เสร็จสมอารมณ์ปองแล้วเลิกรา
ชายกับชายได้แล้วต้องแยกกัน
ฉันไม่อยากจะทำอยากจะฝืน
แต่ความรักชายกับชายไม่ยั่งยืน
ต้องพยายามกล้ำกลืนฝืนความจริง
ครั้นตัวฉันถึงวันชราภาพ
หมดโอกาสไขว่คว้าหาภาพฝัน
ใครต่อใครที่พ้นผ่านล้วนลืมกัน
ดาวดวงนี้นับวันจะโรยรา
หวนนึกถึงวันชื่นคืนเก่าเก่า
มีสองเรากอดตระกองเฝ้านอนฝัน
หมู่ผู้ชายหนุ่มแก่เป็นร้อยพัน
ทุกคนนั้นผ่านเข้ามาแล้วผ่านไป
สุดท้ายแล้วก็เหลือแค่ตัวฉัน
อยู่โดดเดี่ยวตามลำพังไร้ความหมาย
ไม่มีลูกและเมียนอนเคียงกาย
ได้แต่นอนรอความตายเปลี่ยวเอกา
เกย์ทุกคนล้วนต้องมีทางชีวิต
ที่ลิขิตเป็นแบบนี้กันทั้งสิ้น
สิ้นเรี่ยวแรงสิ้นกำลังสิ้นทุกสิ่ง
น้ำตาหลั่งไหลรินอย่างเสียใจ
อยากจะขออธิษฐานกับฟากฟ้า
ถ้าชาติหน้ามีจริงดั่งมั่นหมาย
ลูกขอเกิดเป็น "ผู้ชาย" ที่ "สมชาย"
ขอชีวิตอย่าเลวร้ายแบบนี้เลย
ในชาตินี้ลูกใช้กรรมหมดสิ้นแล้ว
เกิดเป็น "เกย์" ไม่แคล้วต้องรับบาป
ถูกรังเกียจเหยียดว่าเป็นคนเสียชาติ
ใช้ชีวิตเหมือนโดนสาปตายทั้งเป็น
ดาวดวงน้อยคล้อยต่ำลงเหหัก
ถึงมุมอับหยุดนิ่งแล้วดับแสง
สิ้นแสงดาวสิ้นชีวิตหมดสิ้นแรง
น้ำตาไหลเหือดแห้งแล้วสิ้นใจ
อนิจจานี่แหละหนาชีวิตเศร้า !
เกิดเป็นเกย์ต้องทนเหงาต้องโดดเดี่ยว
แม้ยามตายยังขาดคนมาแลเหลียว
จบชีวิตเพียงคนเดียวน่าเศร้าใจ

18 มีนาคม 2545

บทที่ 13 ครึ่งใจ

"หากรักใครขอให้รักเพียงแค่ครึ่ง
อีกครึ่งหนึ่งของหัวใจเก็บไว้ฝัน
หากวันใดถูกสลัดขาดสัมพันธ์
จงเอาใจครึ่งนั้นมาทดแทน"
เก็บความรักความผูกพันที่พ้นผ่าน
ประสบการณ์อันยาวนานที่เชือดเฉือน
รอบรักร้าวที่บาดลึกคอยย้ำเตือน
จะต้องให้ความเป็นเพื่อนกับทุกคน
ชายชอบชายอย่าได้หวังจะครอบครอง
เป็นเจ้าของเฉกเช่นชายชอบหญิง
พอเบื่อหน่ายหลีกเร้นหนีความจริง
ความสัมพันธ์สูญสิ้นในทันใด
ขอจงจำใส่ใจไว้ให้คิด
อย่ายึดติดกับผู้ใดให้ใจหมอง
มีเพียงเพื่อนก้าวเดินไปตามครรลอง
สู่แสงทองวันข้างหน้าอย่างมั่นใจ

18 มีนาคม 2545

สิ้นแสงดาวอย่าสิ้นหวังในเรื่องรัก
อย่าสิ้นศักดิ์สิ้นศรีในความหวัง
แม้สิ้นชายอย่าสิ้นลมระทมพลัน
กานท์กลอนนั้นที่เขียนมาข้าชื่นชม

สิ้นแสงดาวพราวพรับลับจากฟ้า
อย่าลืมว่ายังคงมีสุรีย์ส่อง
ดั่งคนเราดีชั่วต่างครรลอง
ต้องหัดมองดีดีอย่ารีบเลย

สิ้นแสงดาวอย่าเพิ่งสิ้นความจริงใจ
ถ้าอยากได้ต้องมอบให้เขาก่อนหนา
แล้วจะได้สิ่งนั้นกลับคืนมา
จงเชื่อมั่นในศรัทธาของตัวเอง

สิ้นแสงดาวยังคงมีแสงจันธร
ที่ยังส่องทางสว่างให้กับฉัน
เมื่อดวงดาวลาลับดับชีวัน
ยังคงมีแสงจันทร์ส่องอำไพ

สิ้นแสงดาวกลอนเพราะเสนาะจิต
ข้าขอตามอ่านติดในการเขียน
ขอให้ท่านเจ้าอุตส่าห์และพากเพียร
ให้งานเขียนมีออกมาอย่างมากมาย

ขอจบบทคิดเห็น เป็นกานท์กลอนเขียน ถ้าหากไม่เทียร ไพเราะเสนาะหู ข้าขออภัย ด้วยความไม่รู้
เป็นนักกลอนผู้ เพิ่งเริ่มเขียนใหม่ ขออวยพรท่าน หนุ่ม น.ศ.ไป ด้วยความจริงใจ จักขอตามไป อ่านในงานเขียน ขอสุขสวัสดี จงมีดั่งเทียน และกานท์กลอนเขียน จงมาต่อพลัน ฯ

๒๔ มีนาคม ๒๕๕๖

บทที่ 14 เพชรร้าว

ในชีวิตเกิดมาอย่างสูงศักดิ์
เป็นดั่งเพชรที่ประดับไว้เหนือเกล้า
บารมีล้นเหลืองามเพริศพราว
เพชรน้ำหนึ่งสุกสกาววาวแสงเรือง
ในชีวิตเกิดมาอย่างเพียบพร้อม
แต่จำต้องเล่นละครตีสองหน้า
แกล้งว่าฉันเป็นชายแท้สมราคา
เพื่อไม่ให้เสียค่าความเป็นคน
โอ้ชีวิตคิดไปช่างแสนเศร้า
คนอย่างเราจะปิดได้นานแค่ไหน
ถ้าความจริงเปิดเผยขึ้นเมื่อไร
คงจะเจ็บปวดร้าวใจไม่มีเลือน
สักวันหนึ่งพวกเขาก็ต้องรู้
เพราะความลับหามีอยู่ในโลกไม่
เสียดายเพชรเม็ดนี้ต้องร้าวไป
อีกไม่นานคงแตกหายกลายเป็นดิน

ความสวยงามย่อมหมดสิ้นไปพร้อมกัน

18 มีนาคม 2545

เมื่อฉันเหงาใครเล่าช่วยคลายเหงา
เมื่อฉันเศร้าใครเล่าปลอบโยนฉัน
เมื่อฉันเจ็บใครเล่าห่วงใยกัน
เมื่อฉันแพ้ใครช่วยฉันให้พ้นไป
ยามฉันทุกข์ใครทำให้ฉันเป็นสุข
ยามฉันล้มใครช่วยฉุดขึ้นยืนใหม่
ยามว้าเหว่ใครปลอบขวัญประโลมใจ
ยามเดียวดายใครช่วยให้ฉันครื้นเครง
"ใคร" คนนั้นเป็นเหมือนเพื่อนที่รักฉัน
เขาช่วยเสริมกำลังยามฉันล้า
ฉันโศกศัลย์เขาช่วยปลอบเช็ดน้ำตา
คอยดูแลให้แก้วตาหลับฝันดี
ฉันเหลียวมองภาพสะท้อนในกระจก
เขาคนนั้นปรากฏต่อหน้าฉัน
คนที่ช่วยคอยห่วงฉันอยู่ทุกวัน
"ใคร" คนนั้นคือตัว "ฉัน" ห่วงตัวเอง!

19 มีนาคม 2545

อย่าหลอกตัวเองเลยเจ้าหนุ่มน้อย
เจ้าอย่าคอยคู่รักที่เฝ้าฝัน
ภาพลวงตาที่สรรสร้างอยู่ทุกวัน
ว่าสักวันสองเรานั้นจะได้เคียง
ในความจริงชายหญิงมีคู่แท้
ร้อยดวงใจเปลี่ยนแปรเกิดลูกได้
เปรียบโซ่ทองคล้องหทัยสุขใจกาย
แต่ตัวชายเกย์นั้นเกิดอะไร
ความรักเราแท้แล้วคือความใคร่
ต่างลุ่มหลงรูปกายหมายลองของ
พอเสร็จกิจก้าวเดินตามทางจร
ทิ้งให้เราต้องนอนอ่อนจิตใจ
เกย์อย่างเจ้าสุดท้ายต้องโดดเดี่ยว
จะเหลือเพียงคนเดียวน่าใจหาย
อย่าค้นหาอีกเลยลำบากตาย
อีกไม่นานก็กลับกลายเป็นเศษดิน

23 มีนาคม 2545

บทที่ 17 ถนนสู่ดวงดาว

จุดมุ่งหมายสูงสุดในชีวิต
แต่ละคนต่างลิขิตตามที่ฝัน
หลายหนทางล้วนเลือกเดินแตกต่างกัน
ตามแต่ใจเรานั้นจะนำพา
แม้ว่าฉันจะเลือกเดินบนทางนี้
ไม่ราบรื่นไม่สู้ดีเหมือนใครเขา
เหงื่อหยดไหลน้ำตาหลั่งช่างแสนเศร้า
อาจดูเหมือนว่าพวกเราไร้หนทาง
อย่ายอมแพ้จงก้าวเดินไปข้างหน้า
โชคชะตาหรือว่าฟ้าจะแกล้งฉัน
ฉันจะแปรเปลี่ยนให้เป็นพลัง
เร่งสานฝันวันสดใสไม่เคยกลัว
ถึงปลายทางฉันเก็บดาวที่ล้ำค่า
ความสำเร็จได้มายากเหลือแสน
ฉันทำได้น่าภูมิใจมีเรี่ยวแรง
ไม่มีใครมาดูแคลนอีกต่อไป
ผู้คนต่างชื่นชมและยินดี
เพราะวันนี้มันเป็นเหมือนวันของฉัน
ให้โลกได้รับรู้ไว้โดยพลัน
ฝันของความสำเร็จนั้นอยู่ไม่ไกล

23 มีนาคม 2545

บทที่ 18 ขอสักวัน

จะมีไหมสักวันที่ฉันเป็นสุข
ไม่มีทุกข์ยิ้มได้ดังใจหมาย
จะมีไหมวันที่ฉันไม่ร้องไห้
ให้กับความโชคร้ายของฉันเอง
ถือกำเนิดเกิดมาอย่างผิดเพศ
คนเขาเห็นเป็นเศษไร้คุณค่า
ถูกรังเกียจเหยียบอยู่ใต้บาทา
ไม่อาจจะสู้หน้ากับใครใคร
ขอได้ไหมให้หัวใจฉันหายเหงา
ขอสักคนมาบรรเทาความขื่นขม
ฉันอ่อนล้าจนสุดแสนจะทานทน
ขอแค่ใครสักคนช่วยปลอบโยน
ในวันนี้ฉันก็ยังต้องเหน็บหนาว
ยังร้องไห้น้ำตาพราวอย่างขื่นขม
คงต้องช้ำไปจนกว่าจะหมดลม
ขอแค่เพื่อนสักคนยังไม่มี

27 มีนาคม 2545

แม้มิได้หน้าตางามเหมือนหลายคน
จงพอใจในตัวตนที่เป็นอยู่
แม้มิได้ปราดเปรื่องเรืองเลิศหรู
ขอแค่เพียงมีความรู้ประดับกาย
แม้มิได้ร่ำรวยบนกองทอง
ลองหันกลับไปมองคนอื่นบ้าง
แล้วจะเห็นว่าตัวเรายังเหลือทาง
ไม่ยากไร้ไม่อ้างว้างยังมีกิน
แม้มิได้มีครอบครัวที่อบอุ่น
มีแค่นี้ก็พออุ่นได้แล้วหนา
แม้มิได้มีคู่ใจเคียงกายา
มีแค่เพื่อนก็ล้ำค่าเกินสิ่งใด
แม้มิได้มีคนมาคอยรัก
ก็ยังดีกว่าอกหักเป็นไหนไหน
แม้มิได้เป็นผู้ชายสมดังใจ
จงภูมิใจที่ได้เกิดเป็นเพศชาย
แม้มิได้สมหวังในชีวิต
สักวันฟ้าคงลิขิตตามที่หา
แม้จะเป็นเกย์คนหนึ่งซึ่งไร้ค่า
ก็ดีใจที่เกิดมาได้เป็นคน

20 พฤษภาคม 2545

ท่อนนี้ จากบทที่16 เป้นท่อนที่ผมชอบที่สุดเลยครับ อะไรจะแต่งได้กินใจทุกคำพูดมากขนาดนี้ อยากรู้จังว่าคุณหนุ่มน.ศ.อายุเท่าไหร่ ประทับใจมากจริงๆ จะขอสมัครเป้นแฟนคลับ หมายเลข1 อิอิ แต่งต่อไปอีกเยอะๆนะครับ

"คืนสุดท้าย" เป็นบทกลอนที่เด่นในเรื่องอารมณ์เศร้าโศกเสียใจอย่างรุนแรง อยากให้ทุกคนได้อ่านกลอนบทนี้ของผมกันครับ
...................................................

บทที่ 20 คืนสุดท้าย

ในคืนนี้เดือนหงายกระจ่างใส
ชวนให้ใจนึกฝันถึงความหลัง
ที่ความทุกข์ขื่นขมโหมประดัง
เข้าใส่ฉันจนยากแท้จะลืมเลือน
หยาดน้ำค้างร่วงหล่นบนพื้นหญ้า
เหมือนน้ำตาที่หลั่งไหลไม่เคยหยุด
ทุกคืนวันเดือนปีมีแต่ทุกข์
เมื่อไรฉันจะมีสุขหายทุกข์ใจ
หวีดหวิวแว่วเสียงลมพัดแผ่วผ่าน
ดั่งเสียงคร่ำครวญนานร้องหาแม่
ยามฉันเจ็บอยากมีคนช่วยดูแล
อยากมีแม่ปลอบโยนช่วยเช็ดน้ำตา
แสงจันทร์สาดแสงส่องบนเรือนร่าง
ที่เดียวดายอ้างว้างไร้ความหมาย
ร่างที่ไร้ซึ่งคุณค่าความเป็นชาย
เป็นแค่เพียง “เศษชาย” ไว้ย่ำยี
ทุกคำพูดหยาบหยามดังแว่วมา
อนิจจาน้ำตาจะพาลไหล
ยี่สิบปีที่ต้องทนระบมใจ
ต้องรับฟังและทำใจว่าใช้กรรม
คนอย่างเราใครใครก็รังเกียจ
ทุกคนเกลียดขยะแขยงแสลงใจเขา
เป็นสิ่งที่คนดีดีเขาไม่เอา
ช่างน่าเศร้าทรมานเกินทานทน
เหนื่อยพอแล้วหัวใจเริ่มเต้นอ่อน
พอเถอะนะฉันยอมรับตัวฉัน
เป็นส่วนเกินที่ใครใครไม่รักกัน
ถ้าฉันตายทุกคนนั้นคงดีใจ
แม่จ๋าแม่ลูกขอลาก่อนนะ
ลูกคงจะไปรอที่ปลายฟ้า
ถ้าสวรรค์เบื้องบนท่านเมตตา
เกิดชาติหน้าคงเกิดมาได้พบกัน
ขอลาก่อนกับละครเรื่องยิ่งใหญ่
ฉากคือโลกที่โหดร้ายกับตัวฉัน
ตัวละครตัวนี้คงถึงวัน
ต้องรูดม่านปิดฉากฝันชั่วกาลนาน

24 พฤษภาคม 2545

T T

เท่าที่อ่านมา สิ้นแสงดาว บท 12 ไพเราะที่สุดแล้วครับ

รับรองว่า จะติดตามอ่านต่อไป เรื่อยๆ

บทที่ 21 จุดเทียน 3 เล่ม

เล่มที่หนึ่งจุดไว้ตอนเป็นหนุ่ม
อนุสรณ์ที่ถูกรุมถูกข่มเหง
ถูกทำร้ายราวกับฉันเป็นของเดน
ด้วยมือชายเขาอิ่มเอมฉันตรอมตรม

เล่มที่สองจุดเมื่อเริ่มมีความรัก
จะสมัครรักกับชายตามใจฉัน
หารู้ไม่คนเป็นเกย์ไม่รักกัน
เขาหลบหนีหลังทำฉันเจ็บร้าวใจ

เล่มที่สามจุดตอนนี้ยามแก่เฒ่า
กี่เดือนปีที่คอยเฝ้าที่ตามหา
หารักแท้ที่แท้รักนั้นลวงตา
ไม่มีค่าไขว่คว้าหาก็ไม่เจอ

เทียนสามเล่มดับแสงลงแน่นิ่ง
อธิษฐานขอทุกสิ่งตามที่หวัง
ควันเทียนลอยล่องผ่านแล้วหายพลัน
ทำดวงใจที่เจ็บช้ำให้ดับไป

24 พฤษภาคม 2545

"หนักแผ่นดิน" เป็นบทกลอนที่มีเนื้อหาหนักที่สุดเท่าที่ผมเคยแต่งมา เป็นการสะท้อนคำพูดของคนที่ดูถูกดูหมิ่นคนที่เป็นเกย์อย่างรุนแรง ผมนำมาร้อยเรียงเป็นกลอนบทนี้ครับ
............................................

บทที่ 22 หนักแผ่นดิน

“อันนินทากาเลเหมือนเทน้ำ
ไม่ชอกช้ำเหมือนเอามีดไปกรีดหิน”
คำกลอนนี้ฉันคุ้นตาจนชาชิน
เพราะได้ยินได้ฟังมาแสนนาน
“เกิดเป็นชายกลับชอบชาย” น่าขายหน้า
“เดี๋ยวฟ้าผ่าคนระยำ” น่าบัดสี
“ทุเรศมากรับไม่ได้” ตัวกาลี
เห็นฉันเป็นคนไม่ดี “ทำตัวเลว”
“จะเกิดมาทำไมให้รกโลก”
“วิปริตสกปรก”น่าสงสาร
หลายคำพูดทำดวงใจให้ร้าวราน
“มึงอย่าอยู่บนนี้นานหนักแผ่นดิน!”
ไม่เป็นไรฉันไม่โกรธพวกเขาหรอก
เพราะไม่อาจจะโต้ตอบพวกเขาได้
ยังมีคำด่าว่าอีกมากมาย
แต่ฉันฝังไว้สุดใจไม่เอ่ยมัน
ขออาศัยบนโลกนี้อีกชั่วครู่
จะไม่อยู่ให้นานเกินรับไหว
สิ้นฉันแล้วแผ่นดินคงสูงขึ้นไป
เพราะไม่มีใครทำให้ “หนักแผ่นดิน”

25 พฤษภาคม 2545

จะทำดีกับเขามากแค่ไหน
ไม่มีใครเห็นใจคนอย่างข้า
ก็ข้าเป็น "เกย์" แล้วหมดราคา
ไม่มีค่าในสายตาของสังคม
เหมือนฝันร้ายในใจเมื่อยามตื่น
ยินแต่เสียงสะอื้นน่าหวั่นไหว
เหมือนภาพหลอนหลอนใจข้าทุกคืนไป
เมื่อไรข้าจะตายไปให้หมดเวร

29 พฤษภาคม 2545

จะร้องไห้ไปใยให้เหนื่อยเปล่า
จะมัวเศร้าไปอีกนานสักแค่ไหน
จะตีโพยตีพายไปทำไม
ไม่มีใครเขาใส่ใจคนอย่างเรา
บอกหัวใจต้องเข้มแข็งให้สมชาย
น้ำตาไหลมันน่าอายเหมือนเป็นหญิง
สะกดกลั้นอย่าให้น้ำต้องไหลริน
เดี๋ยวคนอื่นจะดูหมิ่นว่าอ่อนแอ
ยิ้มสิยิ้มอย่าทำเศร้าให้มากมาย
ความทุกข์เราเดี๋ยวก็หายอย่าหวั่นไหว
สัญญาจะไม่ร้องไห้อีกต่อไป
แผลที่ใจเยียวยาได้ด้วยเวลา
แต่สุดท้ายน้ำตายังคงไหล
สุดห้ามใจมันเจ็บปวดรับไม่ไหว
ฝืนยิ้มสู้กับชีวิตอย่างอาลัย
น้ำตากลับหลั่งไหลมาพร้อมกัน

29 พฤษภาคม 2545

วันนี้ฉันนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว
อีกครั้งที่ต้องเปล่าเปลี่ยวไร้ความหวัง
ถูกด่าว่าประณามเหยียดและเกลียดชัง
ถูกทำร้ายจนเจ็บช้ำระกำทรวง
กี่ครั้งแล้วที่ต้องเศร้าต้องเสียใจ
กี่ครั้งแล้วน้ำตาไหลมาซ้ำซ้ำ
กี่ครั้งแล้วที่ต้องทนยอมรับกรรม
กี่ครั้งแล้วที่ใจฉันมันร้าวราน
ทุกวันนี้ทางของฉันมันโดดเดี่ยว
ไม่มีใครจะแลเหลียวหรือสงสาร
ก้าวเดินไปแม้หัวใจทรมาน
น้ำตาร่วงตามทางสะท้านใจ
อยากจะนอนหลับฝันถึงวันสุข
เมื่อยามตื่นหมดทุกข์ใจสดใส
ให้ทุกคนยอมรับยอมเข้าใจ
แต่คงเป็นไปไม่ได้ฉันรู้ดี

18 สิงหาคม 2545

เหมือนฉันเดินอยู่กลางความมืดมิด
ไร้แสงส่องทางชีวิตวันข้างหน้า
ณ วันนี้เหมือนอยู่เดียวเปลี่ยวเอกา
จึงแหงนหน้ามองฟ้าน้ำตาริน
ยลแสงทองที่ส่องสาดจากเวหา
ทั่วอาณาสว่างจ้าน่าฉงน
ขับความมืดออกจากใจมืดมน
เหลือไว้แต่ตัวตนของคนจริง
บนเส้นทางชีวิตเราลิขิต
บางครั้งเหมือนมืดมิดและสิ้นหวัง
ขอเพียงมีแสงสว่างเป็นพลัง
จะยากเข็ญสักกี่ครั้งไม่หวั่นใจ

12 กันยายน 2545

หนาวน้ำค้างไม่นานก็เหือดหาย
หรือหนาวสายฝนพรำยามหวั่นไหว
หนาวสายลมที่มาห่มดวงฤทัย
ก็ไม่เท่าหนาวใจเมื่อขาดเธอ

12 กันยายน 2545

วันที่ถูกทำร้ายจนบอบช้ำ
วันที่ถูกเหยียบย่ำหมดคุณค่า
วันที่ถูกเหยียดหยามด้วยวาจา
วันที่ถูกฉุดคร่าจนยับเยิน
วันที่ถูกทอดทิ้งให้อ้างว้าง
วันที่ถูกคนใจทรามลวงหลอกได้
วันที่ถูกข่มเหงแทบเจียนตาย
วันที่ฉันนั่งร้องไห้มาแรมปี
จะไม่มีวันนั้น...อีกแล้ว
จะล้างใจให้ผ่องแผ้วและสดใส
จะลืมเลือนรอยอดีตที่ช้ำใจ
จะเริ่มต้นชีวิตใหม่กันเสียที
ให้ฉันเป็นคนหนึ่งซึ่งมีค่า
ให้ฉันก้าวไปข้างหน้าอย่างมีหวัง
ให้แสงดาวเป็นเหมือนเพื่อนคอยชี้นำ
ให้แสงจันทร์เป็นคู่ฉันตลอดไป...

12 ตุลาคม 2545

ลมเจ้าเอ๋ย...
ไยเจ้าจึงละเลยพัดผ่านข้า
หรือเพราะข้าโง่เขลาเบาปัญญา
อาภัพรักไร้ค่าเยี่ยงเศษเดน
ดาริกากะพริบถี่เหมือนเช่นเคย
ปานจะเย้ยเยาะข้าน่าอดสู
เย้ยดวงใจชอกช้ำหรือโฉมตรู
ฤาเจ้าอยากล่วงรู้ความในใจ
สรรพางค์ข้าช้ำชอกร่างบอบยับ
ถูกทำร้ายจนดับซึ่งราศี
ดวงหทัยแหลกยับดั่งธุลี
ธรณินเตรียมขยี้จนแหลกลาญ
อนิจจา! ไยโลกนี้โหดร้ายนัก
มิเหลือแล้วที่พักให้แก่ข้า
อยากปลิดชีพเสียให้สิ้นวายชีวา
ปิดชีวิตคนไร้ค่าไปเสียที

กลอนต้นฉบับ แต่ง 31 มีนาคม 2546
แก้ไขใหม่ 14 ตุลาคม 2554

หลับตาเถิดนะ คนดี
วันนี้เหนื่อยแล้ว พักผ่อน
ถึงเวลาต้องหลับ ต้องนอน
ค่อยผ่อนความล้า ลงเตียง
ลืมเรื่องทุกข์ใจ วันนี้
ลืมเรื่องชีวี ที่ผ่านมา
คิดถึงเรื่องสุข วันวาร
เมื่อครั้งเยาว์วาน เด็กน้อย
พรุ่งนี้ตื่นจะได้ สดใส
หมดทุกข์จากใจ ทุกเรื่อง
ยิ้มรับวันใหม่ ไม่ฝืน
สดชื่นให้สม กับวัย
เอนกายลงหลับ พักผ่อน
ข่มตาหลับนอน จนได้
คิดถึงเรื่องสุข เคลิ้มไป
ให้เจ้าหลับใหล ตลอดกาล...
............. .................
............. .................

14 กันยายน 2545

น้ำตาหยดหนึ่งรินไหล
จากใจร่ำไห้อีกครั้ง
ยามเด็กยามฉันดื้อรั้น
ขัดใจไม่ฟังเสียงใคร
น้ำตาหยดเดียวกันนี้
ไหลปรี่สองแก้มของฉัน
โตเป็นหนุ่มน้อยเร็วพลัน
เมื่อถูกกระทำล่วงเกิน
น้ำตาหยดสามไหลมา
เมื่อถูกดุด่าเหยียดหยาม
ฉันถูกรังเกียจประณาม
ว่าฉันต่ำทรามเกินไป
น้ำตาหยดสี่ยิ่งไหล
เมื่อถูกผลักไสไล่ส่ง
ทุบตีกลั่นแกล้งจากคน
พวกเหยียดเกลียดคนเป็นเกย์
น้ำตาหยดห้าสุดช้ำ
ระกำเมื่อเขาห่างหาย
คนรักจากไปห่างกาย
กี่คนก็หายจากกัน
น้ำตาหยดนี้สุดท้าย
ไม่วายเสียใจที่ฉัน
เกิดมาเป็นเกย์สุดช้ำ
ก้มหน้าใช้กรรมจนตาย

4 พฤษภาคม 2546

บทที่ 32 แสงดาว....หนาวอารมณ์

ฉันนั่งมองจันทราที่กลางหาว
มองหมู่ดาวน้อยใหญ่ในเวหน
เห็นม่านทองเบิกฟ้าน่าภิรมย์
ทั่วนภาเกลื่อนกล่นด้วยดารา
แสงสาดส่องเป็นประกายพราวพรายพร่าง
ช่างเย็นเยียบแลอ้างว้างทั้งกายฉัน
ไร้คู่เรียงเคียงข้างอย่างทุกวัน
น้ำตาพลันไหลหลั่งดังสายชล
ยามแสงดาวเยื้องกรายจากเวหา
ดวงอุราแทบสลายกลายเป็นผง
มิอาจทนความหนาวในอารมณ์
ยินเสียงใจพร่ำบ่นคิดถึงเธอ

23 เมษายน 2546

"บุษบง" เป็นบทกลอนที่ใช้ภาษากวีและชื่อดอกไม้เป็นจำนวนมากเพื่อให้มีความไพเราะ และสื่อความหมายได้ลึกซึ้งครับ
..................................................

บทที่ 33 บุษบง

บุษบงหอมหวานงามผุดผาด
ขึ้นดารดาษเต็มลานบานสดใส
ทั้งราตรีพุดตะแคงแซมวิไล
ชมนาดคลอเคลียไซ้แก้วช่องาม
ศศลักษณ์หยอกล้อป้อพุดซ้อน
สายลมอ่อนโรยกลิ่นประทิ่นไหว
รสสุคนธ์แย้มกลีบอวดเรไร
น้ำฟ้าร่วงรินไหลสู่พบู
หมู่ดวงมาลย์มาลีผลิดอกอ่อน
ทิฆัมพรแอร่มงามวามดวงแข
ดาริกาพราวพรายมิวายแล
ชมความงามจริงแท้บุษบง
สารภีชูช่อลออเด่น
วาตะเย็นพัดต้องนมแมวไหว
หิ่งห้อยน้อยเปล่งแสงแซมพงไพร
มะลิวัลย์เอนกายอวดสิตางศุ์
ฉันเดินชมหมู่ผกาสราญจิต
เคียงคู่คิดมิตรรักแสนสุขสันต์
เขาเอียงเอนกายาสบตาพลัน
พจมานอันหวานล้ำมิจำเป็น
บรรจงจูบแผ่วเบาที่แก้มซ้าย
แสนเอียงอายยิ้มรื่นชื่นใจแสน
กุสุมาลย์แย้มยิ้มทั่วถิ่นแดน
แสงโสมแจ่มส่องหล้าพร่าพราวพราย

15 ตุลาคม 2554

บทที่ 34 ถนนน้ำกาม

บนเส้นทางยาวไกลในชีวิต
ต้องโทษฟ้าที่ลิขิตให้หักเห
แม้มุ่งหน้าพายัพอาคเนย์
ล้วนประดังประเดด้วยน้ำกาม
บนถนนสายนี้มิราบรื่น
ทุกวันคืนขับเคลื่อนด้วยตัณหา
ชโลมด้วยน้ำทิพย์จากกายา
ต่างตักตวงคุณค่าจนอิ่มเอม
กี่ร้อยคนที่พ้นผ่านแล้วจากหาย
กี่หมื่นคนที่ประปรายตามถนน
กี่แสนคนผูกสมัครยังเวียนวน
กี่ล้านคนก้าวเดินบนถนนน้ำกาม
แม้ไม่อยากก้าวเดินไปข้างหน้า
โชคชะตาต่างนำพาให้เดินต่อ
สุดมรรคาร่างแตกดับอย่ารีรอ
คนใหม่ใหม่เดินกันต่ออย่างเปรมปรีดิ์

3 กุมภาพันธ์ 2555
............................................
( ขอบคุณที่ติดตามอ่านมาตั้งแต่ต้นจนจบนะครับ ถ้ามีผลงานเรื่องใหม่ๆ ผมจะนำมาโพสต์อีก สวัสดีครับ)