เราเดินกันต่อไปอีกพักหนึ่งจนถึงจุดที่เป็นลานโล่งริมหน้าผา พวกเราเคยเดินมาเส้นทางนี้บ้างแล้วแต่นี่เป็นครั้งแรกที่เรามาอยู่ ณ จุดนี้ในเวลาค่ำ เมื่อมองไปเบื้องล่างที่ห่างออกไปหลายกิโลเมตร หมู่บ้านยังไม่หลับใหล แสงไฟจากหลอดนีออนบ้าง จากตะเกียงบ้างส่องแสงกระจายอยู่เป็นจุดๆ แต่เมื่อมองขึ้นไปข้างบน ดวงดาวในฤดูหนาวต่างอวดแสงเจิดจรัสเปื้อนอยู่บนผืนฟ้าสีดำมืด เสียงน้ำจากตาน้ำที่อยู่ไม่ไกลไหลรินๆ พอจะดังแข่งกับเสียงท้องร้องของผม พวกเราวางสัมภาระลงและเริ่มก่อไฟสองชุดเพื่อหุงข้าวไว้กินกับกับสำเร็จที่อัดอยู่ในกระป๋อง เราหุงข้าวในกระบอกไผ่ เมื่อข้าวสุกแล้ว ผมหยิบเอามากระบอกหนึ่ง ตักกับราดข้าว แล้วเดินแยกออกมานั่งคนเดียว
.
เมื่อทานไปได้สักพัก แก้วก็เดินเข้ามานั่งใกล้ๆ ผม
.
“มานั่งกินคนเดียวอีกแล้วเด็กน้อย” ผมไม่ได้ตอบว่าอะไร แก้วจึงพูดต่อ “อยากกลับรึยัง”
.
“มีอะไรเหรอ” ผมถาม แก้วดูอ้ำอึ้งเล็กน้อยก่อนเอ่ย
.
“มึงว่าไอ้มอสมันกลับไปค่ายหรอวะ” ...
.
แก้วเป็นคนอุบลฯ ครอบครัวของแก้วเป็นเกษตรกรที่ค่อนข้างมีฐานะ แต่แก้วเรียนจบเพียงชั้นมัธยมต้นซึ่งผมก็ไม่แปลกใจนัก แก้วชอบเล่นตลกเพื่อให้คนรอบข้างยิ้ม เขาอายุมากกว่าผมสี่ปีแต่กลับมีวุฒิภาวะเหมือนเด็กอายุ 18 แก้วมักจะเข้ามาชวนผมคุย หรือถ้าจะพูดให้ถูกคือเข้ามาคุยให้ผมฟังอยู่เสมอ สิ่งที่ผมจำได้ชัดที่สุดเกี่ยวกับตัวแก้วก็คือความไม่หวงเนื้อตัวของเขา แก้วไม่เคยปิดบังของสงวนเวลาอาบน้ำหรือเปลี่ยนเสื้อผ้า บ่อยครั้งที่เขารูดอวัยวะอันเขื่องกลางลำตัวอวดเพื่อนๆ เมื่อสบโอกาส และมีไม่น้อยที่เขากระทำจนสำเร็จความใคร่ ก่อนหน้านี้ บ่อยครั้งขณะที่ผมช่วยตัวเอง ผมมักจะนึกถึงภาพอวัยวะดุ้นเขื่องเต็มไปด้วยเส้นเลือดปูดโปนของแก้วขณะที่มันสำรอกพุ่งน้ำเชื้อขาวขุ่นออกมาต่อหน้าเสียงเชียร์ของเพื่อนๆ... จนกระทั่งเมื่อสองถึงสามเดือนให้หลังมานี้
.
ผมโยนกระบอกข้าวที่หมดเกลี้ยงแล้วทิ้งไปแล้วยกน้ำขึ้นดื่ม แต่ไม่ได้ตอบคำถามแก้ว เขาเอ่ยถามผมอีก คำพูดของเขาติดสำเนียงของหนุ่มจากพื้นที่ราบสูงอยู่บางๆ
.
“มึงว่ามันแปลกๆ ไหม ไอ้รอยเท้านั่น...” คนอื่นๆ กินอิ่มและกำลังหาที่นั่งนอนพักผ่อนกันหมดแล้ว ผมไม่ตอบคำแก้ว เขาจึงพูดต่อ
.
“มึงมีน้ำหอมมามั้ย.. เขาว่าไอ้ผีพรรค์นี้เกลียดกลิ่นหอมๆ” ผมไม่ได้ว่าอะไรแต่ทำท่าจะลุกขึ้น แก้วรีบลุกขึ้นตาม
.
“คืนนี้กูนอนใกล้ๆ มึงนะก้อง...กูกลัวผีกองกอย”
.
.
เราขยับเข้าไปข้างในอีกหน่อยเพื่อหลบลมจากหน้าผา อาศัยหินก้อนใหญ่และต้นไม้บังไว้ มีที่ราบกว้างพอให้เราก่อไฟและอาศัยเป็นที่นอน พี่คมสันและจอมยึดชัยภูมิใกล้ๆ ก้อนหินใหญ่เป็นที่เอนตัว นายน์กับต้าจัดแจงเอาผ้าใบออกมาปูรองพื้นตรงใกล้ชายป่า เอกและเบียร์ทำหน้าที่เป็นยามผลัดแรก ผมเขยิบออกมาให้ห่างกองไฟเท่าที่จะห่างได้โดยมีแก้วตามมาด้วย บรรยากาศที่เงียบสงัด การเดินเท้ามาตลอดครึ่งวัน และท้องที่พออิ่มข้าวยังไม่สามารถรั้งหนังตาของผมให้ปิดลงได้เร็วนัก เมื่อแก้วหลับตาลงแล้ว ผมหยิบกระเป๋าสตางค์ของผมออกมา ข้างในนั้นมีดอกกุหลาบขาวแห้งหนึ่งดอก ผมยกมันขึ้นแนบจมูก สูดเอากลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ยังคงหลงเหลืออยู่ให้ค่อยแผ่ซ่านเข้าไปจนเต็มอก ได้แต่อดใจเคลิ้มคิดถึงคนที่ให้มันกับผม
.
ผมรู้สึกสะลึมสะลือ เคลิ้มหลับเคลิ้มตื่นเมื่ออวัยวะสงวนของผมถูกล่วงล้ำ ปกติแล้วผมไม่ค่อยตื่นกลางดึกนัก แต่หากตื่นขึ้นมาทีไร ท่อนลำของผมก็จะแข็งตัวตั้งตรงอยู่ในกางเกงบอลทุกครั้ง แต่ในคืนนี้ผมใส่กางเกงลายพรางทหารอีกทั้งยังมีกางเกงในผ้าฝ้ายรอสโซ่ซ้อนอยู่ข้างใต้ ท่อนลำของผมที่แข็งดันขอบกางเกงในและหัวเข็มขัดสีเขียวขี้ม้าจึงทำให้ผมรู้สึกเจ็บ
.
ผมไม่ได้ลืมตาเพราะรู้สึกง่วงเพลียเกินกว่าจะทำเช่นนั้น มือของแก้วยังรุกล้ำผมหนักขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดผมรู้สึกได้ถึงลมเย็นๆ ที่พัดผ่านปลายองคชาติของผมซึ่งแสดงว่ามันออกมาอยู่ข้างนอกกางเกงแล้ว มือของแก้วหนาและอุ่น และตัวของแก้วก็ใหญ่และบึกบึน ผมรู้สึกสบายในอ้อมกอดของเขาแต่ขณะเดียวกันก็เสียวซ่านจนรู้สึกได้ว่าน้ำเหนียวใสไหลปริ่มออกมาเปรอะเปื้อนส่วนหัว หนังหุ้มปลายของผมคงถูกมือของแก้วถลกปลิ้นและถอกจนตึงเต็มที่แล้ว ท่อนเนื้อของผมเต้นตุบๆ อยู่ในมือของเขา...
.
น่าแปลกที่ผมไม่คิดจะลืมตา... น่าแปลกที่ผมไม่ได้สัมผัสรู้ถึงกลิ่นเหม็นเปรี้ยวจากเหงื่อไคลของแก้วเลย...
.
แก้วโอบกอดผมจากด้านหลัง ร่างกายของเขาแนบกับร่างกายของผม แผ่นอกแนบกับแผ่นหลัง หน้าขาแนบกับแก้มก้น และจมูกซุกไซร้อยู่ที่ซอกคอของผม... ท่อนลำของผมในมือแก้วบวมเป่งจวนเจียนจะระเบิด และเมื่อแก้วบีบมันแรงๆ และลูบฝ่ามือหยาบหนาผ่านส่วนหัวแดงก่ำ ผมก็ถึงจุดสุดยอดกระตุกตัวงอฉีดน้ำอสุจิออกมาจากปลายอวัยวะและรู้สึกตัวตื่น...
.
ผมนอนตัวกระตุกอยู่อีกสามถึงสี่ครั้งก่อนจะรับรู้ว่าผมนอนอยู่ลำพังคนเดียวและท่อนเอ็นของผมก็ยังคงซ่อนตัวอยู่ภายในกางเกงลายพรางเรียบร้อย มีเพียงรอยหยดน้ำที่ค่อยๆ ซึมออกมาจากข้างในเท่านั้นที่เป็นหลักฐานของการฝันเปียกของผม ผมหันไปมองด้านหลังก็เห็นแก้วนอนหันหลังให้อยู่ใกล้ๆ ผมรู้สึกเหนอะเหนียวในกางเกงจนไม่อาจหลับตาลงต่อได้จึงงัวเงียลุกขึ้น ตั้งใจจะถอดกางเกงในออกทิ้งเพราะพรุ่งนี้ก็คงจะเดินทางกลับแล้ว
.
เนื่องจากผมสวมรองเท้าคอมแบทผูกเชือก ผมจึงใช้วิธีถอดกางเกงตัวนอกลงถึงหัวเข่า แล้วใช้มีดเดินป่าตัดกางเกงในให้ขาดออกแล้วโยนมันทิ้งไป ผมอดสังเกตไม่ได้ว่า ปริมาณน้ำเชื้อที่เปื้อนเปรอะเนื้อผ้า เส้นขน และพวงอวัยวะของผมนั้นมีเยอะมาก แต่แม้กระนั้นขณะที่ผมยืนเปลือยท่อนล่างอยู่ใกล้ๆ เพื่อนๆ ที่นอนหลับใหลอยู่นี้ อวัยวะเพศของผมกลับขยายตัวใหญ่ขึ้นท้าทายความหนาวอีกคำรบ
.
ในขณะที่ใครสักคนพลิกตัว ผมก็รีบดึงกางเกงขึ้นมาสวมไว้เหมือนเดิม ในตอนนั้นเองที่ผมเพิ่งรู้ตัวว่าบริเวณที่หมู่ของเรานอนอยู่ถูกโอบล้อมไปด้วยหมอกขาว ความมืดมิดของเวลากลางคืนกลับแปรเปลี่ยนเป็นความสลัว ภายในกลุ่มหมอกเหมือนมีใครเปิดไฟนีออนไว้รอบๆ จนแสงสว่างฟุ้งกระเจิงดูราวกับเป็นเวลากลางวัน หากแต่เป็นกลางวันที่ดูอึมครึมพิกล
.
ผมหันไปทางกองไฟก็พบว่ามันมอดลงไปได้ไม่นาน ควันจางๆ ยังลอยเฉื่อยฉิวขึ้นมาจากกองขี้เถ้าและเศษไม้... หากแต่ว่าไม่มีทหารยามอยู่ตรงนั้น
.
ผมเดินสำรวจไปรอบๆ หมู่... แก้วที่นอนใกล้กับผมที่สุดยังคงนอนหลับคุดคู้ ถัดออกไปเป็นจอมที่นอนอยู่ใกล้ๆ พี่คมสัน ทางขวามือคือนายน์กับต้าที่นอนเอาขาก่ายกันดูมีความสุข.. แต่ผมหาเบียร์กับเอกไม่เจอ
.
ผมตัดสินใจเขย่าตัวแก้วเบาๆ เพื่อปลุกให้ตื่น แก้วพลิกตัวนอนหงายเผยให้เห็นอวัยวะดุ้นเขื่องที่แข็งตุงอยู่ในกางเกงจนเห็นได้ชัด องศาที่มันชี้ออกมาจากลำตัวบ่งบอกว่าเจ้าตัวคงไม่ได้ใส่ชั้นในมาแน่ๆ ผมเขย่าตัวแก้วแรงขึ้นอีกจนเขางัวเงียลืมตาขึ้น เมื่อเห็นเป็นผมแก้วก็ยิ้มให้ทั้งที่ตาปรือ
.
“อะไร... หนุ่มน้อย”
.
“เบียร์กับเอกหายไปไหนไม่รู้ว่ะ”
.
ผมให้เวลาแก้วทบทวนคำบอกเล่าของผมสักพัก ในที่สุดเขาก็ผงกหัวขึ้นและมองไปรอบๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนในที่สุด แก้วเดินไปตรงที่ที่เบียร์วางเป้เอาไว้และหยิบขึ้นมาดูก่อนจะหันมองไปรอบๆ ผมเห็นเขาชะงักเมื่อก้มลงมองที่พื้นไม่ไกลจากจุดนั้น ผมไม่รู้ว่าแก้วเห็นอะไร แต่เขาก็ผงะถอยหลังกึ่งวิ่งมาหาผมแล้วพูดว่า
.
“ปลุกผู้หมู่เถอะว่ะ”

เรื่องนี้ผมเขียนตามอารมณ์เข้าว่า เรื่องทั้งหมดใช้จินตนาการ และเพราะจินตนาการนี้หลายครั้งก็อาจจะขัดกับความเป็นจริง หรือข้อเท็จจริง สำหรับผู้ที่ไม่รู้ก็ไม่รู้เหมือนผม แต่สำหรับผู้ที่รู้ อ่านเจอตรงไหนแปลกๆ อาจจะรำคาญเอาได้ ต้องขออภัยไว้ด้วยนะครับ

ผมเชื่อว่าคนที่มีความเชื่ออะไรสักอย่างย่อมหาเหตุผลมาสนับสนุนความเชื่อของตนได้เสมอ แม้ว่าเหตุผลเดียวกันนั้นอาจจะอธิบายเรื่องอื่นๆ ได้สมเหตุสมผลกว่าเรื่องของตัวเองก็ตาม คนเราบางครั้งเลือกที่จะไม่มองความจริงในแง่มุมอื่นและเลือกที่จะเชื่อว่าความคิดเป็นตุเป็นตะของตนเองฝ่ายเดียวคือข้อเท็จจริงไปเสียนั่น...
.
“ว่าแต่ตอนนี้พวกเราอยู่ตรงไหนกันวะ ผู้หมู่แกจะพาเราเดินไปไหน”
.
นี่คือข้อเท็จจริง พวกเราตื่นมาในที่ที่เราไม่รู้จักและไม่ใช่ที่ที่พวกเราเข้านอนตอนหัวค่ำ แต่ด้วยใจที่เป็นห่วงเพื่อน พวกเราจึงลืมนึกถึงเรื่องนั้นไปเสียสนิทและได้แต่ออกเดินตามพี่คมสันมา แต่เส้นทางนี้ผมไม่เคยเดินมาก่อนเลย แต่ผมเห็นพี่คมสันคอยมองเข็มทิศอยู่เรื่อยๆ หมอกสีขาวขุ่นราวกับเอฟเฟ็กต์บนเวทีคอนเสิร์ตทำให้เรามองเห็นได้ไม่ไกลเกินสามสิบเมตร และยังทำให้ผมสงสัยว่าพี่คมเองก็คงไม่รู้ว่าพวกเราอยู่ ณ จุดไหนของผืนป่าแล้วเช่นเดียวกัน

รออ่านอย่างใจจดจ่อ

แต่ผมต้องขอโทษทุกท่านอย่างมาก-มากที่สุด คือ ตอนจบมันยังไม่เสร็จด้วย แต่ที่สำคัญคือพรุ่งนี้ผมจะเดินทางไกลไป 12 วัน ตั้งใจว่าวันนี้จะนั่งลงให้เสร็จพร้อมกับเขียนตอนจบ ปรากฏว่าจัดกระเป๋าไม่ลงตัว ต้องวิ่งออกไปซื้อกระเป๋าที่ห้าง T T

ต้องขอโทษจริงๆ ครับ ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากค้างคา เพราะกลับมาอีกทีกลัวจะเบื่อ/ลืมกันเสียแล้ว ถ้าคืนนี้ผมยังเอามาลงไม่ได้จริงๆ (จะตีสองแล้ว แต่ยังมีธุระอยู่เลย TT) คงต้องหลังวันที่ 19 ไปแล้วนะครับ

ถ้าเป็นอย่างนั้น ต้องขอโทษอีกครั้ง แล้วฝากติดตามด้วยนะครับผม

_/\_

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามครับ มีคนติดตามสองสามคนก็มีกำลังใจแล้วครับ ต้องขอโทษอีกครั้งที่ช้ามากๆ เพิ่งกลับจากไปเที่ยว ยังเหนื่อยๆ อยู่ รูปเต็มกล้องยังไม่ได้เอาออกมาเลย - -' ไหนจะต้องเคลียร์งานอีก แต่ขอมาโพสต์เรื่องนี้ต่อเป็นอันดับแรก

อ่อ ขอแก้คำผิดนิดส์นะครับ

พรมจรรย์ = พรหมจรรย์

    พี่คมเดินนำหน้าเหมือนเคย และในขณะที่ออกเดินมาได้ไม่ไกลนักผมก็มองเห็นใบหน้าในสายหมอกขาวนั้นปรายหางตามองผมอย่างเอือมระอา ก่อนจะแสยะปากด้วยความดูแคลนและค้อนหน้าหนีไป จู่ๆ หมอกก็จางลงไปรวดเร็วเสียอย่างนั้นและพาเอาไฟนีออนสว่างไสวไปด้วย พวกเราหยุดฝีเท้าลงพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายเพราะสายตาไม่ชินกับความมืดมิดโดยรอบเสียแล้ว
.
พี่คมที่อยู่หน้าแถวอยู่ห่างจากผมที่เดินรั้งท้ายออกไปค่อนข้างไกล ด้วยดวงตาที่พร่าเลือน ผมมองเห็นไม่ถนัดนักว่าสิ่งที่อยู่ข้างหน้าพี่คมคืออะไร ในความมืด ผมเห็นร่างเล็กๆ ที่ดูเหมือนหญิงสาว หรือไม่ก็คนแก่หง่อมชรายืนประจันหน้าพี่คมอยู่ อากาศโดยรอบหยุดเคลื่อนไหว เมื่อพวกเราหยุดฝีเท้า เสียงในป่าก็เงียบลงโดยสนิท ไม่มีการเคลื่อนไหว แม้แต่ชายหมอกสีขาวที่เคลื่อนคล้อยจากไปก็ยังหยุดชะงักอยู่ตรงจุดที่ไกลๆ ที่ขอบสายตา
.
ความที่หมู่ของเราเดินเรียงกันเป็นแถวตอนลึก ในเวลานี้ผมจึงสามารถเห็นร่างนั้นเฉพาะในส่วนที่พ้นจากการกำบังของร่างกายพี่คมและคนอื่นๆ ที่อยู่ข้างหน้าผมเท่านั้น ผมพยายามจะเอี้ยวตัวเพื่อให้มองเห็นชัดเจนขึ้นแต่กลับขยับตัวไม่ได้ ผมเพิ่งรู้ตัวเดี๋ยวนี้เองว่า ไม่ว่าจะเป็นเท้า ขา แขน หรือหัวของผมก็ถูกสต๊าฟให้หยุดนิ่งไว้ ผมไม่สามารถเคลื่อนไหวร่างกายได้เลย
.
และในภวังค์อันแสนอึดอัดนั้น ร่างนั้นก็เปล่งเสียงหัวเราะขึ้น
.
“ฮิๆๆ”
.
เสียงนี้คล้ายๆ กับเสียงที่ผมได้ยินเมื่อสักชั่วโมงหนึ่งที่แล้ว แต่ก็ไม่ใคร่แน่ใจนัก ผมเห็นมันยกแขนขึ้นเหมือนจะชี้มาที่พี่คม หรือจะผายมือเชื้อเชิญ ผมก็ไม่ทราบ
.
ร่างนั้นหันหลังกลับและออกเดินไป พี่คมสาวเท้าก้าวตามร่างนั้นไปอย่างเชื่องช้า
.
ผมไม่เห็นสีหน้าของต้า แต่เขาได้แต่เพียงยืนนิ่งเฉยๆ... ทุกคนได้แต่ยืนนิ่งเฉยๆ... คงเป็นเพราะไม่มีใครสามารถขยับตัวได้ละมัง พวกเรายืนนิ่งดูพี่คมเดินตามร่างนั้นลึกเข้าไปในป่า ฝ่าม่านหมอกขาวที่กระจุกตัวอยู่ไกลๆ และด้วยความที่ไม่สามารถขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวได้เหมือนคนเป็นอัมพาต ในเวลานี้ผมจึงรู้สึกอึดอัดและทรมาน แต่ละก้าวของพี่คมช่างเชื่องช้าชั่วกัปชั่วกัลป์ ก้าวซ้ายที ขวาที พาตัวเองเคลื่อนเข้าหาความมืดมิดเบื้องหน้าอย่างช้าๆ แต่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ผมสงสัยว่าพี่คมจะรู้สึกกลัวบ้างหรือเปล่า

ต้าหันกลับมามองพวกเรา ใบหน้าซีดเผือด แต่นายน์กลับยืนนิ่งไม่ไหวติง เมื่อต้าเห็นจึงโอบสองมือกอดนายน์และโน้มศีรษะของนายน์เข้าไปแนบอก นายน์ค่อยยกสองมือขึ้นกอดเอวของต้าอย่างเต็มใจและเริ่มสะอื้น แก้วหันมามองผมเหมือนจะขอความเห็น แต่ผมไม่รู้จะพูดอะไร

หลังจากที่นายน์และต้าขืนใจผมในวันนั้น ผมก็ไม่พูดกับทั้งคู่อีก ด้วยว่าผมได้ไม่คิดเตรียมใจเลยว่าจะเกิดอะไรอย่างนั้นขึ้นกับผม นายน์พยายามเข้ามาหาผมเวลาที่อยู่ลำพังแต่ผมก็จะเลี่ยงเสมอ เขาเคยซื้อเสื้อผ้าจากในเมืองมาฝาก แต่ผมเอาให้เสือไปแทน หลังจากที่ผมได้รู้จักและเริ่มสนิทสนมกับเสือและพลอย นายน์ก็เริ่มจะมองผมด้วยแววตาขุ่นเคืองซึ่งผมก็ไม่สนใจ

นายน์ผละออกจากอ้อมกอดของต้าแล้วเดินตรงรี่เข้ามาหาผม แต่ครั้งนี้แก้วปรี่เข้ามาขวางระหว่างผมกับนายน์ทันท่วงที

“ไม่เอาน่า” แก้วปราม

“มึงบอกมาสิไอ้น้อต ว่ามึงทำพลอยท้อง.. มึงชอบเขาใช่ไหม” นายน์จ้องมาที่ผม

“แล้วมึงเสือกอะไรด้วย” ผมตอบกลับไปด้วยความรำคาญ แต่นายน์กลับชะงัก แล้วน้ำตาก็ไหลอาบลงมา เขาพูดต่อด้วยเสียงสั่นเทา

“มึงไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ องฮูงบอกไว้ว่าพวกเราจะต้องชดใช้... เป็นเพราะมึง” องฮูง คือตาของพลอย

“มึงอยากรู้ว่ากูทำเขาท้องจริงมั้ย หรือมึงอยากรู้ว่ากูชอบเขารึเปล่ากันแน่” ผมเริ่มรำคาญ “กูจะชอบใครไม่สำคัญ... และมึงจะคิดยังไงกูก็ไม่สน” ในที่นั้น มีแก้วคนเดียวที่ไม่รู้ว่าเรากำลังพูดเรื่องอะไรกัน และได้แต่ยืนฟังอย่างงงๆ แต่ตอนนี้ระเบิดเวลาของผมมันเริ่มทำงานเสียแล้ว

“มึงไม่ถามไอ้ต้าล่ะ ว่าใครทำพลอยท้อง” สิ้นคำของผม ทั้งนายน์ ต้า และแก้วต่างหันมามองผมเป็นตาเดียว จากนั้นนายน์และแก้วหันกลับไปมองต้า ที่ได้แต่ยืนทำหน้าเหรอหราจนผมต้องพูดต่อ คราวนี้ผมหันไปหาต้า

“เสือเล่าให้กูฟังว่ามึงกับพี่คมขึ้นไปสอนเด็กข้างบนตั้งแต่ก่อนกูจะรู้จักกับสองคนนั่น แล้วพลอยก็เข้าไปหามึงกับพี่คมในเต้นท์” สิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมไม่ปริปากเรื่องนี้มาโดยตลอดก็เพราะผมรู้ว่ามันเป็นความจริง ในวันที่ผมกับฝาแฝดไปเที่ยวน้ำตกกันนั้น ผมรู้ว่าพลอยตั้งใจใส่เสื้อยืดสีขาวและไม่ใส่ชั้นใน ผมก็ไม่คิดว่าชนกลุ่มน้อยอย่างเธอจะใส่บรากันหรอกนะ แต่อย่างน้อยก็น่าจะมีผ้ารัดหรืออะไรสักหน่อย เพราะแม้จะอายุยังไม่ 16 ปีเต็มดี แต่ส่วนโค้งส่วนเว้าแห่งวัยสาวของพลอยก็ชัดเจนไปเสียทั้งหมด แต่อย่างไรเสียเธอก็เป็นเพื่อนที่ดีของผม และผมไม่สบายใจที่จะพูดถึงเธอเสียๆ หายๆ แต่ในเวลาอย่างนี้คงไม่เป็นไรหรอก เพราะผมเองก็ไม่รู้ว่าพวกเราทั้งหมดจะรอดชีวิตออกไปจากที่นี่ได้หรือไม่

นายน์หันไปมองต้าผู้ซึ่งยืนทำหน้าเหรอหรา พยายามค้นหาคำพูดจนปากสั่นเทา แต่นายน์ก็เอ่ยขึ้นก่อนแล้ว

“ใช่อย่างที่น้อตมันว่าเหรอ” ต้ายังยืนอึกอักก่อนที่ในที่สุดจะเหลือบสายตาขึ้นมองกรรมการอย่างแก้ว

“เอาเถอะน่า... เอาเถอะ... พูดไปมันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา” แก้วประนีประนอม แต่นายน์กลับหยุดไม่อยู่เสียแล้ว

“ตลอดมานี้ที่กูคิดว่าไอ้น้อตเป็นคนทำ ทำไมมึงถึงไม่พูดเลยวะ” ต้าที่มองแก้วอยู่ยังไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกจากปากก่อนที่คำพูดของนายน์จะกระทบเข้ากับโสตประสาทของเขาในที่สุด ผมไม่ได้คาดคิดถึงปฏิกิริยาลูกโซ่แบบนี้เลย แต่ระเบิดอีกลูกก็ถูกจุดชนวนเสียแล้ว

“มึงยังจะสนใจมันอีกหรอ มันไม่ได้ชอบมึงเลย รู้ตัวบ้างเหอะ มึงมองแต่มัน แล้วเคยแคร์กูบ้างรึเปล่า” ต้าโพล่งด้วยเสียงสั่นเครือนัยน์ตาสองข้างแดงระเรื่อ ผมพอจะรู้อยู่แล้วว่าต้ารู้สึกยังไงกับนายน์ และนายน์รู้สึกยังไงกับผม ในเวลานี้ผมจึงรู้สึกเหมือนกำลังนั่งดูละครโทรทัศน์หลังจากได้อ่านเรื่องย่อในหนังสือพิมพ์มาก่อนแล้ว นายน์ชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยตอบ

“มึงตั้งใจปล่อยให้กูเข้าใจไอ้น้อตผิด...” นายน์เอ่ยตอบด้วยเสียงอ่อนล้า น้ำเสียงของเขาทำให้ผมรู้สึกถึงความเสื่อมศรัทธาได้อย่างชัดเจน หากแต่เมื่อผมมองไปในแววตาของต้าที่มองนายน์อยู่ ผมกลับเห็นแววแห่งความเสื่อมศรัทธาที่รุนแรงกว่าสะท้อนอยู่ภายในนั้นก่อนที่เขาจะยิ้มหยันและส่ายหน้าน้อยๆ

“มึงไม่ได้สนใจจริงๆ หรอกว่าใครทำเด็กนั่นท้อง” จากนั้นเขาเบือนหน้าหนีนายน์และเหม่อมองเข้าไปในป่าก่อนจะเอ่ยต่อ

“กูก็ไม่สนใจเหมือนกัน”

ในจังหวะนี้ แก้วเดินไปยืนแทรกกลางระหว่างทั้งคู่ก่อนเอ่ยขึ้น

“เราควรจะรีบออกไปจากที่นี่ดีกว่าไหม”

“เฮ้ย... เกิดอะไรขึ้นวะ” เสียงใครสักคนเอ่ย “กูมองอะไรไม่เห็นเลย”

จากนั้นผมเริ่มได้ยินเสียงฝีเท้าสวบสาบ แต่ผมยังคงยืนขาแข็งอยู่กับที่

“น้อต! มึงอยู่ไหน น้อต!” เสียงแก้วเรียกผม

“นายน์... นายน์อยู่ไหนวะ” เสียงต้าร้องเรียกนายน์

“กูอยู่นี่” เสียงนายน์เอ่ยตอบ เมื่อครู่นี้นายน์อยู่ห่างจากผมราวห้าเมตร ผมยื่นแขนออกไปข้างหน้าและเดินไปในทิศที่นายน์ยืนอยู่และแกว่งแขนสะเปะสะปะ แต่ผมก็ไม่เจอนายน์เลย ผมหันไปทางที่แก้วยืนอยู่ แต่แขนผมก็ปัดไม่โดนตัวเขาอีกเช่นกัน

“แก้ว! มึงอยู่ไหน” ผมร้องเรียกเพื่อน แต่เสียงของผมก้องสะท้อนอยู่เบาๆ

“น้อต! ...” ผมได้ยินเสียงแก้วเรียกชื่อผม แต่เสียงนั้นอยู่ไกลออกไปมาก แก้วพูดอะไรตามมาอีกแต่ผมได้ยินไม่ถนัด ผมได้ยินเสียงต้าเรียกนายน์จากที่ไกลๆ และผมได้ยินเสียงผู้ชายอีกคนหนึ่งแผ่วๆ จนไม่แน่ใจว่าใช่เสียงนายน์หรือไม่ ผมเริ่มรู้สึกกลัวจับใจเป็นครั้งแรกและเอ่ยเรียกเพื่อนอีก

“แก้ว! ไอ้ต้า! ไอ้นายน์! พวกมึงอยู่ไหนกัน เฮ้ย!” ผมตะโกนจนสุดเสียง แต่ไม่ได้ยินเสียงใดๆ ตอบกลับมาอีกแล้ว

ผมเดินสะเปะสะปะวนไปวนมาไม่ได้ไปไหนไกลเลย แต่กลับไม่ได้ยินเสียงเพื่อนๆ อีกแล้ว และในขณะนั้นผมก็ได้ยินเสียงสวบสาบใกล้ๆ ซึ่งไม่ได้เกิดจากตัวผมเอง ผมจึงรีบเดินเข้าไปหา

“แก้วเหรอ! ใครวะ” เท้าผมสะดุดเข้ากับก้อนหินหรือรากไม้จนหน้าคะมำ แต่มือของใครคนหนึ่งดันผมไว้ไม่ให้ล้ม และในตอนนั้นเองที่หมอกเริ่มจางลงจนผมเห็นใบหน้าของคนคนนั้นที่ทำให้ผมอดประหลาดใจไม่ได้...

เด็กชายรุ่นน้องยิ้มให้ผม เมื่อผมก้มลงสำรวจดู เสือไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลยสักชิ้น ด้วยความที่อายุจะครบ 16 ปีเต็มแล้ว อวัยวะต่างๆ จึงเติบโตจนเห็นได้ชัด ไม่ใช่เด็กๆ อีกต่อไป ขนหัวหน่าวของเสือดกดำจนลามเลื้อยขึ้นมาถึงสะดือ ที่ต้นขา ขนอ่อนเริ่มปรากฏให้เห็นเป็นเส้นหนาขึ้น... อวัยวะสงวนกลางลำตัวที่ห้อยตัวสงบนิ่งมีสีขาวสะอาด ผ่านการใช้งานมาไม่เท่าไร แต่พวงไข่สองใบของเด็กหนุ่มกลับใหญ่โตและห้อยยาน ผมหันกลับขึ้นมามองใบหน้าที่ฉีกยิ้มยิงฟันขาวให้อย่างทะเล้น

“คิดถึงเหยียวมั้ย ไม่เจอกันตั้งหลายวัน” ผมรู้สึกเขินและไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร แต่ภาพที่เห็นเบื้องหน้าทำให้อวัยวะของผมเริ่มตื่นตัวอีกครั้ง มันเริ่มชี้ดันกางเกงจนตุงโป่งด้วยเพราะผมถอดกางเกงในทิ้งไปแล้ว

“อ้าก๋อเอาแต่เที่ยวป่า เหยียวรออยู่บ้านคิดถึงนะ...” เสือเดินจูงมือผมไป และผมก็เดินตามเด็กชายไปอย่างว่าง่าย แต่ละก้าวของเด็กวัยรุ่นทำให้หนั่นเนื้อบริเวณก้นของเขาแยกออกเป็นจังหวะ ซ้ายที ขวาทีจนผมไม่สามารถละสายตาได้เลย

เสือพาผมเข้าไปในถ้ำที่อุ่นสบาย ข้างในมีคบไฟจุดสว่างอยู่ มีแท่นหินขนาดใหญ่ที่น่าจะใช้ต่างเตียงได้ และผมก็เพิ่งรู้ตัวว่าขาทั้งสองข้างมันล้าเพียงใด ผมปลดปืนที่สะพายอยู่วางพิงผนังถ้ำ เสือให้ผมนั่งลงบนตั่งหินนั้น ผมรั้งตัวเสือเข้ามากอด เขาโอบสองมือกอดผมตอบ จากนั้นผละออกมาแล้วหอมแก้มผมฟอดหนึ่ง แก้มขาวใสอมชมพูของน้องชายน่ารักสุดใจจนผมอดไม่ได้ที่จะหอมแก้มของเขาตอบ มันทำให้ผมนึกถึงวันที่เราไปเที่ยวน้ำตกกันสามคน...

“มองอะไรอ้าก๋อ ชอบนมอ้าต่อหรอ”

พลอยยิ้มเขินกับคำพูดของน้องชายและดึงชายเสื้อที่แนบกับลำตัวให้ตึงออก แต่มันกลับยิ่งเน้นส่วนนูนนั้นให้ผมเห็นชัดขึ้น เสือเดินอ้อมไปข้างหลังพี่สาวแล้วช่วยดึงชายเสื้อของเธอลง ผมรู้สึกตัวจึงยิ้มเขินและหลบสายตาของทั้งคู่ แต่เสือกลับพูดว่า

“ดูนี่สิอ้าก๋อ”

เมื่อผมหันไป เสือก็เปิดชายเสื้อของพลอยเผยให้ผมเห็นหน้าอกของเด็กสาวเต็มสองตา ผิวขาวเนียนสวยทำให้ผมไม่สามารถละสายตาออกมาได้ ผมแทบไม่อยากเชื่อเมื่อเสือเลื่อนมือขึ้นมาจับบีบสองเต้าของพี่สาวตัวเองเบาๆ... พลอยไม่ได้ขัดขืนเลย แต่ทำหน้าเขินและหลบตาผม เสือพูดว่า

“อยากจับไหมอ้าก๋อ อ้าต่อไม่ว่าหรอก”

ผมเขินและสองจิตสองใจ ดูพลอยจะไม่ว่าอะไรผมจริงๆ ผมเดินเข้าไปหาทั้งคู่ สายตาไม่ได้ละไปจากสองเต้าอวบอิ่มนั้นกับมือของเสือที่คลึงมันอยู่ จุกปลายสีชมพูทั้งสองของพลอยแข็งตั้งจนผมรู้สึกได้ว่าในกางเกงของพลอยคงฉ่ำเยิ้มไปหมดแล้ว แต่เมื่อผมไปหยุดอยู่หน้าทั้งสองผมก็จับมือเสือออก แล้วดึงเสื้อพลอยกลับมาปิดที่เดิม

“เล่นอะไรไอ้เสือ พี่เขาเขิน”

แล้วผมก็เดินขึ้นไปนั่งด้านบน

สองพี่น้องเดินตามมานั่งขนาบสองข้างของผม พลอยนั่งห่างออกไปหน่อย แต่เสือนั่งแขนเบียดกับแขนผม เขาถามผมว่า

“อ้าก๋อควยแข็งป่าว” น่าแปลกที่ในตอนนั้นผมไม่รู้สึกว่าคำพูดนั้นล่วงเกินผมเลย เสือเอื้อมมือของเขามาจับมือผม แล้วดึงให้ไปกุมที่เป้ากางเกงบ๊อกเซอร์เปียกน้ำของตัวเอง ผมใจเต้นตึกตักเมื่อสัมผัสได้ถึงอวัยวะดุ้นเขื่องที่แข็งอยู่ในกางเกงชั้นในของเด็กชาย เสือเป็นเด็กหนุ่มรูปร่างสมส่วนกับความสูงที่เกือบจะเท่ากับผมแล้ว หน้าท้องแบนราบมีกล้ามพองาม แต่ที่สำคัญผมไม่คิดว่าเด็กวัยรุ่นอายุ 15 ปีจะมีอวัยวะที่ใหญ่ขนาดนี้ เสือกระดกท่อนเนื้อแข็งเกร็งสู้มือผม เมื่อมองหน้าเขา เด็กชายก็ยิ้มให้ผมอย่างทะเล้น

“อาน้อตโคตรน่ารักเลย เป็นแฟนกันนะ” เสือพูด แต่ผมยังงงๆ

“อ้าต่อก็ชอบอาน้อตนะ อาน้อตอยากเอาอ้าต่อมั้ย” ในทีแรกผมรู้สึกว่า ไอ้เด็กนี่มันท่าจะทะเล้นมากเกินไปแล้ว แต่เมื่อมองไปทางพลอยเธอก็ได้แต่ยิ้มเขิน ตอนนั้นอวัยวะของผมแข็งเกร็งจนปวด ตั้งแต่วันแรกที่เห็น ผมรู้สึกว่าพี่น้องสองคนนี้น่ารักมากๆ ผมไม่แน่ใจนักว่าคนที่ตกอยู่ในสถานะอย่างผมตอนนี้ ควรที่จะตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นหรือไม่ แต่เมื่อเสือชะโงกหน้ามากระซิบข้างหูผม สิ่งที่ผมได้ยินก็ทำให้ผมตกใจได้จริงๆ

“อาคมสันกับอาต้ายังเคยเอาอ้าต่อเลย”

หากแต่เมื่อได้ยิน อวัยวะของผมกลับยิ่งแข็งจนปวด ในเวลานั้น เสือเอามือเข้ามาจับและบีบที่เป้ากางเกงของผม และผมก็ไม่ได้ปัดมือเด็กชายออก จากนั้นเสือชะโงกหน้าเข้ามาหอมแก้มผมซึ่งนั่นทำให้ผมรู้สึกเขินและใจเต้นแรงก็เพราะเสือน่ารักเหลือเกิน เสือเอื้อมไปจับมือพี่สาว แล้วดึงมือของเธอให้มากุมเป้าผมไว้ ผมนึกว่าพลอยจะชักมือออก แต่เธอกลับทั้งกุมทั้งขยำจนผมต้องเกร็งสะโพกและดันเอวสวนรับมือของเธอ

เสือจูบปากผมดูดดื่มและพลอยก้มลงไปดูดอวัยวะให้ผม

ผมรู้สึกเคลิ้มเหมือนฝัน ใจลอยออกไปอยู่ที่ไหนสักแห่ง เมื่อรู้สึกตัวอีกที พวกเราทั้งสามคนก็ไม่เหลือเสื้อผ้าติดตัวแล้ว และอวัยวะที่แข็งโด่ของผมเข้าไปอยู่ในปากอุ่นนิ่มของพลอย ส่วนท่อนลำที่แกร่งเกร็งของน้องชายฝาแฝดของเธอกลับเข้ามาอยู่ในปากของผม และเจ้าของกำลังไสมันเข้าออกเป็นจังหวะ ปลดปล่อยน้ำหล่อลื่นเค็มปะแล่มให้ไหลเข้าปากของผมเหมือนจะแก้แค้นให้พี่สาวตัวเองที่กำลังดูดกลืนน้ำคัดหลั่งของผมในลักษณะเดียวกัน

เสือจัดแจงเปลี่ยนท่าดันพี่สาวให้นอนหงาย เขาเอาอวัยวะแข็งเกร็งของตัวเองถูไถไปบนร่องของพลอยและพลอยก็แหงนหน้าสูดปากด้วยความเสียว ผมมองภาพเบื้องหน้าด้วยใจเต้นแรง มือขวาเลื่อนมากำของตัวเองและรูดเข้าออกโดยอัตโนมัติ และในที่สุดเมื่อเสือเสียบท่อนลำของเขาเข้าไปในตัวของพลอยจนสุดโคนและพลอยเกร็งจิกปลายเท้า ผมก็ต้องกำบีบโคนอวัยวะของตัวเองไว้แน่น แต่เสือไม่ได้เคลื่อนไหวต่อในลักษณะนั้น เขาเพียงถอนอวัยวะออกมา แล้วดึงให้ผมเข้าไปประจำที่แทน... ผมเข้าใจว่าเขาคงจะช่วยเตรียมพร้อมให้กับพี่สาวละมัง เพราะของผมอวบหนากว่าของเด็กชายอยู่ไม่น้อย ขณะที่อยู่ด้านหลังผม เสือเอื้อมมือมาข้างหน้าและจับดุ้นเนื้อของผมไว้ จากนั้นเขาดึงมันพร้อมกับใช้อีกมือดันก้นของผมเพื่อสอดใส่มันเข้าไปในตัวพี่สาว

ในวันนั้นพี่น้องฝาแฝดได้กลายเป็นทั้งเมียหลวง เมียน้อย และสามีของผมในเวลาเดียวกัน ร่องประตูหลังของผมเคยถูกล่วงล้ำด้วยอวัยวะของนายน์และต้าซึ่งมีขนาดใหญ่กว่ามาแล้ว เมื่อเสือสอดใส่ท่อนลำยาวของเขาที่แม้จะใหญ่เกินอายุ แต่ก็ยังเป็นวัยรุ่นเท่านั้น ผมจึงไม่เจ็บเท่าไรนักแถมยังมีอารมณ์ตอบสนองต่อการเคลื่อนไหวของเขาด้วย

เสือหลั่งข้างในร่างกายของผมครั้งหนึ่ง และในปากของผมครั้งหนึ่ง นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้กินน้ำเชื้อของผู้ชาย รสชาติเค็มปะแล่มปนขื่นนิดๆ กลับทำให้ผมมีอารมณ์และเผลอดูดของเด็กชายไม่ยอมปล่อยจนเจ้าของห่อตัวด้วยความเสียว ส่วนผมหลั่งในตัวของฝาแฝดคนละครั้ง ผมตั้งใจจะชักออกมาหลั่งข้างนอกเมื่อทำกับพลอย แต่เสือกำลังสอดใส่ผมอยู่ในเวลาเดียวกันและเขาก็ตั้งใจโถมน้ำหนักลงบนตัวผมขณะที่ผมถึงจุดสุดยอดเพื่อไม่ให้ผมถอนอวัยวะออกมาได้...

เราสามคนลงไปอาบน้ำและต่างขัดตัวให้กันและกัน แฝดสองคนแม้จะต่างเพศ และต่างฝ่ายก็โตเป็นหนุ่มเป็นสาวแล้ว แต่ความที่สนิทสนมกันมาแต่เล็กจึงยืนนุ่งลมห่มฟ้าโดยไม่อายสายตากันเลย แต่สิ่งที่ทั้งคู่สนใจน่าจะเป็นร่างกายเปลือยเปล่าของหนุ่มรุ่นพี่อย่างผมมากกว่า ทั้งส่วนสูง ความหนา กล้ามเนื้อแขน ขา ขนตามร่างกาย และพวงสวรรค์ของผม พี่น้องทั้งสองต่างจ้องดูและลูบคลำอย่างทะนุถนอม

ระหว่างเดินกลับ ผมรู้สึกมีความสุขและอิ่มใจ ผมมีความสุขกว่าที่เคยมีอะไรกับผู้หญิงคนไหนๆ มาในชีวิต ลึกๆ ผมยังไม่แน่ใจว่าผมอ่อนไหวกับเสือหรือกับพลอยมากไปกว่ากัน แต่เมื่อเสือเด็ดกุหลาบขาวส่งให้ผมดอกหนึ่งและในชั่วขณะที่ผมเอื้อมมือไปรับนั้น ความอุ่นซ่านกลางหน้าอกที่ถาโถมเข้ามาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยก็ทำให้ผมพอรู้คำตอบกับตัวเองแล้ว... ผมเก็บกุหลาบดอกนั้นไว้กับตัวไม่เคยห่างนับแต่นั้น

เสือถอดรองเท้าและถุงเท้าให้ผม จากนั้นถอดเสื้อและกางเกงของผมออกด้วย ผมจึงนั่งเนื้อตัวเปล่าเปลือยต่อหน้าเขา ทันทีที่อวัยวะของผมสัมผัสกับอากาศเย็น มันกลับแข็งตัวอวบใหญ่ขึ้นครึ่งๆ กลางๆ เสือถอดกางเกงผมออกจากข้อเท้าและยกมันขึ้นพาดไว้บนตั่ง

ในจังหวะนั้น กระเป๋าสตางค์ของผมก็หล่นออกจากกางเกง ดอกกุหลาบขาวที่เสือให้ผมไว้กระเด็นหลุดออกมาข้างนอก เมื่อเสือก้มลงไปเห็น เขากลับกระโดดถอยหนี หน้าตาบิดเบี้ยวด้วยความเกลียดชัง ในเวลานั้นเองที่ผมเพิ่งตระหนักอย่างแท้จริงเป็นครั้งแรกว่า ผมเข้ามาอยู่ในถ้ำอับทึบ ชื้นเย็น...ตั่งเตียงสี่เหลี่ยมที่ผมนั่งอยู่ก็เป็นเพียงปุ่มหินธรรมดาๆ...

ที่เบื้องหน้าผม เสือที่หน้าตาบิดเบี้ยวกำลังยืนด้วยขาขวาเพียงข้างเดียว...

ในวินาทีนั้นผมก็ตระหนักได้ด้วยตัวเองอย่างกระจ่างชัด...

ผีกองกอยหน้าตาเป็นอย่างนี้นี่เอง...

ผมหยิบกุหลาบขาวขึ้นและค่อยๆ ยื่นให้เด็กชายเบื้องหน้าอย่างระแวดระวัง เขากระเถิบตัวหนีทำหน้าตาบูดเบี้ยว อวัยวะส่วนกลางลำตัวของเด็กชายวัยรุ่นที่แกว่งไกวเมื่อครู่หดหายไปจนกลายเป็นร่องผ่าด้านหน้าของผู้หญิง... ขาข้างซ้ายที่ยกขึ้นค่อยๆ กลืนไปกับขาข้างขวาจนเหลือเพียงแค่ข้างเดียว เท้าเล็กๆ ของขาข้างเดียวนั้นมีนิ้วเท้าเพียงนิ้วเดียว ผิวขาวเหลืองอมชมพูเลือดฝาดกลายเป็นผิวขาวซีด ผมเผ้ายาวพะรุงพะรังและหน้าตาอัปลักษณ์ เสียงที่เปล่งออกมาจากลำคอแหลมเล็ก แต่ยังคงพยายามจะทำให้ผมเชื่อว่ามันคือเสือ

“ไม่เอา... อ้าก๋อ ทิ้งไป”

หากผมไม่เคยได้ยินมาก่อนว่า ผีกองกอยมีแรงมหาศาลและชอบหักคอมนุษย์กินผมก็คงจะขำออก ผมเหลือบมองประตูถ้ำที่อยู่ห่างออกไปทางด้านขวา จากนั้นโยนกุหลาบขาวใส่ผีกองกอยที่กรีดร้องโวยวายและกระโดดหลบพัลวัน ผมได้ยินเสียงล้มตึงแต่ไม่ได้หันไปดูเพราะตอนนี้ผมกำลังวิ่งสู่ทางออกสุดชีวิต

ผมวิ่งเตลิดเปิดเปิงไปในป่าไม่รู้เหนือรู้ใต้ เนื้อตัวเปล่าเปลือย ใจเต้นระรัวตึกตักขณะที่จนปัญญาด้วยไม่รู้ทิศรู้ทาง และไม่รู้ว่าจะวิ่งไปที่ใด ได้แต่วิ่งหนีเรื่อยไปท่ามกลางความมืดมิด ด้านหลังของผมมีเสียง ตุบ... ตุบ... ไล่ตามมา ผมไม่เสียเวลาหันไปดูก็สามารถนึกภาพผีอัปลักษณ์ที่กระโดดเกงกอยด้วยขาอันทรงพลังตามผมมาได้อย่างชัดเจน

“อ้าก๋อ... หยุด... อ้าก๋อ... หยุด” เสียงเล็กแหลมนั่นยังแสร้งว่าตัวเองคือคนรักของผม “ถ้าอ้าก๋อไม่หยุด เหยียวจะหักคอกินนะ” เสียงนั้นตะโกนไล่หลังมาไกลๆ จนกระทั่งผมสะดุดล้มจนกลิ้งคะมำ

ผมพยายามจะลุกขึ้นให้เร็วที่สุด แต่เมื่อหันกลับไปทางด้านหลังผมก็เห็นรำไรว่าสิ่งที่ผมสะดุดเมื่อครู่นี้คือร่างของคนในชุดทหาร แต่ร่างนั้นไม่มีหัว ผมตกใจและหันหน้าหนี พยายามจะลุกขึ้นอีกครั้ง แต่มือก็ยันเข้ากับศีรษะมนุษย์ที่กลิ้งโค่โล่อยู่ เมื่อผมก้มลงไปดูก็สบกับตาไร้แววของนายน์ที่เบิกโพลงอยู่ ดวงตาคู่นั้นจ้องมองไปบนท้องฟ้า

สองขาของผมอ่อนแรง สั่นเทาจนยืนไม่ได้ ในขณะที่เสียงตุบ ตุบ นั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ผมรู้สึกเวทนานายน์ และยังเวทนาตนเองที่คงจะมีสภาพเหมือนเพื่อนในไม่ช้า... จู่ๆ เสียงของแก้วก็แว่วเข้ามาในหัวผม

มึงรู้ใช่มั้ยว่าถ้าเจอผีกองกอย มึงต้องแกล้งตาย 

ขณะที่พุ่มไม้ที่ปลายสายตาของผมสั่นไหว ผมก็ล้มตัวลงนอนคว่ำแน่นิ่งไปกับพื้นดินชื้นแฉะนั้น

เวลาเช้ามาถึงในที่สุด ผมไหว้ศพของนายน์และขอยืมกางเกงและรองเท้าของเขามาใส่ ผมสัญญาว่าจะกลับมาเอาศพของเขาออกไป และจะใส่บาตรพิซซ่าของโปรดของเขา อันที่จริงแม้ผมจะไม่เห็นศพอื่นๆ แต่ผมก็เชื่อว่ารายการอาหารใส่บาตรของผมคงจะต้องยาวเป็นพรวนแน่ๆ

ผมเดินโซซัดโซเซไป รู้สึกเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า หิวน้ำจนคอแห้งผากแต่ร่างกายก็ยังสูญเสียน้ำไปเรื่อยๆ ขณะที่ขาสองข้างของผมอ่อนแรงพับลงและเปลือกตาของผมกำลังจะปิด ผมก็เห็นร่างหนึ่งเลือนรางอยู่ที่ปลายสายตา ร่างนั้นตะโกนเรียก

“น้อต!”

“ฟื้นแล้วหรอ คนเก่ง”

ทั้งๆ ที่คุ้นเคยอยู่แล้ว แต่ผมก็มองสำรวจไปรอบๆ ห้องอย่างช้าๆ เตียงหลังอื่นๆ ภายในห้องว่างอยู่ทั้งหมด แสงแดดบ่ายส่องลอดผ่านหน้าต่างบานเกล็ดที่ผนังด้านตรงข้ามเกิดเป็นเงาทาบทับพื้น ผมได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้อยู่ใกล้ๆ เมื่อมองไปที่โต๊ะหัวเตียง ผมเห็นถุงผ้าใบเล็กๆ วางอยู่ตรงนั้น ผมจินตนาการได้ว่าภายในคงใส่กลีบของดอกไม้แห้งอัดไว้จนเต็ม มันทำให้ผมรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด ข้างๆ มีกระเป๋าสตางค์ของผมวางอยู่

“ห้องพยาบาล... ที่ค่าย... พวกเรากลับมาได้สองวันแล้ว” แก้วบอกผมอีก ภาพต่างๆ ที่เกิดขึ้นในป่าหลั่งไหลกลับเข้ามาอย่างรวดเร็ว เมื่อผมเอ่ยขึ้นเป็นครั้งแรก เสียงผมก็แหบพร่าจนฟังแทบไม่เป็นคำจนแก้วต้องลุกขึ้นรินน้ำใส่แก้วให้ผม จากนั้นนั่งลงข้างๆ ผมบนเตียงแล้วพยุงให้ผมกินน้ำ

“คนอื่นๆ เป็นไงบ้าง”

“ไม่ต้องห่วงนะ... นายปลอดภัยแล้ว” แก้วตอบ

“คนอื่นล่ะ” ผมถามย้ำอีก แก้วอึกอักก่อนถอนหายใจ

“รับออกมาหมดแล้ว” ผมเข้าใจคำพูดของแก้วได้ทันที

“ไม่มีใครรอดเลยเหรอ” แก้วได้แต่ถอนหายใจ ก่อนยิ้มให้ผมน้อยๆ แล้วตอบ

“มีเราสองคนไง” แก้วลูบศีรษะผมเบาๆ อย่างเอ็นดูพลางยิ้มอย่างอ่อนโยน

“มึงพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวกูจะไปเรียกพยาบาลมาให้... ไว้ค่ำๆ กูมาหาอีก”

ผมมองแก้วลุกขึ้นและเดินไปที่ประตู เมื่อแก้วเปิดประตูออก แสงแดดจ้าภายนอกก็สะท้อนเข้าตาผม ทำให้ร่างสองร่างที่ยืนอยู่ตรงประตูเป็นเพียงแค่เงาดำ ร่างหนึ่งคือแก้วที่กำลังเดินออกไป แต่อีกร่างหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามาเป็นร่างของเด็กวัยรุ่น เมื่อเขาปิดประตูลงให้หลัง ผมก็เห็นชัดเจนว่าเด็กคนนั้นคือเสือน้อยที่รักของผมนั่นเอง ผมรู้สึกใจชื้นขึ้นเป็นกองขณะมองเสือเดินเข้ามาหาผมด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม เขาทำตาโตขณะพูด

“อ้าก๋อตื่นแล้วเหรอ เหยียวมาหาอ้าก๋อทุกวันเลย ดีใจจังนะที่ไม่เป็นไร” เสือเอามือทั้งสองข้างมากุมมือขวาของผมไว้ก่อนเอ่ยต่อ “ใจไม่ดีเลย เป็นห่วงแทบแย่”

“เสือสบายดีนะ” ผมเอ่ยทักบ้าง เด็กชายหลบตา

“อ้าก๋อคิดว่า องฮูงเป็นคนทำรึเปล่า” ผมมองหน้าเสือที่ยังหลบตาผมอยู่ก่อนเอ่ย

“เสือรู้ใช่มั้ย ว่าพลอยไม่ได้ท้องกับพี่” เสือพยักหน้า

“อ้าต่อท้องก่อนจะเจออ้าก๋อนะ แต่อ้าต่อชอบอ้าก๋อมาก... เหยียวก็ชอบอ้าก๋อมาก” ผมเห็นแก้มของเสือแดงระเรื่อด้วยเลือดฝาด เด็กชายดูน่ารักเหลือเกิน

“แล้วเสือรู้มั้ยว่าพลอยท้องกับใคร” เสืออึกอักและมีสีหน้าลังเลใจ เขาเปิดปากออก แต่แล้วก็เงียบไปและทำท่าครุ่นคิดอีกคำรบ... ในที่สุดเด็กชายก็เอ่ยขึ้น

“อ้าต่อไม่เคยปิดอะไรเหยียวเลยนะ แต่เรื่องนี้อ้าต่อไม่ยอมพูด... อ้าต่อไม่บอกใครเลย แต่พอองฮูงโกรธเข้า อ้าต่อเลยยอมบอกว่าเป็นอาคมสัน” น่าแปลกที่ผมจำภาพของพี่คมสันในป่าไม่ได้แล้ว มีเพียงภาพที่เลือนรางของเขาขณะนั่งเป่าหีบเพลงปากในคืนที่ชื้นแฉะหลังฝนตกก่อนที่เราจะออกลาดตระเวนในวันรุ่งขึ้น เสือกำมือผมแน่นขึ้นแล้วพูดต่อ

“แล้วเมื่อกี้อาต้าพูดอะไรกับอ้าก๋อเหรอ” หน้าตี๋ๆ ของต้าผุดขึ้นมาในห้วงความคิดของผมก่อนที่ความพิศวงจะเข้ามาแทนที่ ผมเอ่ยถามเสือ

“เมื่อกี้ไหน”

“ก็ก่อนเหยียวจะมา อาต้าได้คุยอะไรกับอ้าก๋อรึเปล่า”

“... เสือหมายถึง พี่คนเมื่อกี้น่ะเหรอ” ผมถามย้ำ เด็กชายพยักหน้า ผมจึงถามย้ำอีก

“พี่คนเมื่อกี้คืออาต้าเหรอ” ผมถามอีก เสือทำหน้างุนงง

“ก็อ้าต่อเรียกเขาว่ายังงั้น เหยียวก็เรียกตามนี่”

“แล้วอาต้าคนนี้ คือคนที่พลอยเข้าไปหาในเต้นท์พร้อมกับพี่คมสันงั้นเหรอ” ผมถาม เสือเหลียวหลังมองที่ประตูก่อนจะหันกลับมาหาผมแล้วพยักหน้ารับ ขณะนั้นผมไม่แน่ใจว่าจะแปลความหมายของสิ่งที่ได้ยินว่าอย่างไร ความคิดของผมเหือดแห้งเหมือนกับน้ำเสียงที่แหบพร่าของตัวเอง

“เสือรู้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้นในป่า” ผมถามเด็กชาย เขาส่ายหน้าก่อนเอ่ย

“อาต้าบอกว่าเสือโคร่ง แต่เหยียวรู้ว่าไม่ใช่... องฮูงบอกว่า คนที่ทำให้อ้าต่อท้องต้องตาย เรื่องถึงจะจบ ไม่งั้นต้องมีคนตายเจ็ดคน” จากนั้นเด็กชายก้มหน้ามองพื้น ไม่กล้าสบตาผมก่อนจะเอ่ยต่อ “เหยียวว่าองฮูงคงจะเป็นคนทำ...”

ข้อมูลที่ผสมกับความเชื่อซึ่งไม่รู้ว่าเป็นข้อเท็จจริงหรือไม่ และมันมีมากมายเหลือเกิน ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าควรจะไปต่ออย่างไร ผมเลือกถามคำถามที่ติดอยู่ใกล้กับริมฝีปากที่สุด

“แล้วองฮูงจะทำอะไรเราอีกไหม” อันที่จริง คำว่า ‘เรา’ ในเวลานี้ก็เหลือแค่ผมกับแก้วแค่นั้นเอง เสือเอ่ยตอบน้ำเสียงตื่นเต้น

“อ้าก๋อหลับอยู่เลยไม่รู้เรื่อง... องฮูงตายแล้ว” ผมควรจะเห็นใจเด็กชายที่เพิ่งสูญเสียญาติผู้ใหญ่ แต่ผมแค่รู้สึกประหลาดใจกับข่าวที่ได้ยินมากกว่า และน้ำเสียงของเสือก็ไม่ได้มีความโศกเศร้ามากนัก เด็กชายพูดต่อ

“เขาว่าของเข้าตัว...” จนถึงตอนนี้ ผมยังไม่รู้ว่าควรจะเชื่อมโยงเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นอย่างไร แต่ผมก็ตัดสินใจว่าจะไม่คิดถึงมันอีกแล้ว หากคนเราถึงที่ตายก็คงจะต้องตายไปเองล่ะมัง องฮูงก็ชรามากแล้ว หากจะเสียชีวิตฉับพลันก็คงไม่ใช่เรื่องน่าประหลาดอะไรเท่าไหร่นัก

ผมเห็นเสือทำคิ้วขมวดเมื่อมองไปที่หัวเตียง ก่อนที่จะทำตาโตและหยิบถุงบุหงารำไปขึ้นมาถือไว้

“ผีกองกอยหรอ... อ้าก๋อ” เด็กชายถามผม มันทำให้ผมนึกถึงผีอัปลักษณ์ที่ปลอมตัวมาเป็นหนุ่มน้อยรูปงามเบื้องหน้าผม แต่อย่างน้อยผมก็ใจชื้นว่าเด็กชายที่อยู่เบื้องหน้าผมในขณะนี้คือตัวจริงไม่ผิดเพี้ยนเพราะถุงบุหงาที่เขากำไว้ในมือนั้นส่งกลิ่นหอมกรุ่น เมื่อเสือหยิบมันขึ้นมาดมด้วยสองมือ ท่าทางนั้นดูเหมือนคนเป่าหีบเพลงปาก และตอนนั้นเองผมจึงนึกออกว่า ถุงบุหงาที่คุ้นตานี้ผมเคยเห็นพี่คมสันหยิบถือดมในคืนชื้นแฉะหลังฝนตกก่อนที่เราจะออกลาดตระเวน... ไม่ใช่หีบเพลงปากอย่างที่ผมนึกได้เลือนรางในทีแรก ผมไม่รู้ว่าถุงบุหงาของพี่คมสันมาอยู่ที่หัวเตียงของผมได้อย่างไร แต่ผมรู้ว่าหากพี่คมสันพกมันไว้กับตัว เขาก็น่าจะเป็นคนที่รอดออกมาเหมือนกับผม หากแต่คนที่รอดออกมานั้นคือแก้ว และแก้วก็นั่งอยู่ที่นี่เมื่อครู่นี้...

จู่ๆ ผมนึกถึงคืนในป่า ที่ต้ายื้อยุดฉุดแขนพี่คมไว้

พี่รู้ใช่มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น 

“พี่คมสันรู้ใช่ไหม ว่าองฮูงจะทำอะไร” ผมถามเสือ เด็กชายหยุดถอนหายใจแรงๆ ก่อนเอ่ยตอบ

“อาคมสันไม่รู้หรอก แต่อาต้าขึ้นไปหาอ้าต่อวันก่อน... อาต้าขู่จะหักเอาอ้าต่ออีก อ้าต่อเลยต้องพูด”

ผมรู้สึกคอแห้งผากอีกครั้งเมื่อจินตนาการบางอย่างปรากฎขึ้น หัวสมองผมลำดับเรื่องราวที่เกิดขึ้นอย่างเป็นขั้นตอน

แก้วถามเอากับพลอยและรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แก้วมาบอกพี่คมสันเพื่อให้พี่คมสันพาพวกเราทั้งเก้าคนออกไปลาดตระเวน พี่คมสันมีถุงบุหงาซึ่งผมไม่เคยเห็นมาก่อนเลยจนกระทั่งในคืนก่อนที่เราจะออกลาดตระเวน... แก้วจะเป็นคนหามาให้พี่คมสันหรือเปล่านะ... หากเป็นอย่างนั้น พวกเราที่เหลือทั้งเจ็ดคนคือเครื่องสังเวยเพื่อให้ทั้งสองคนนั้นรอดชีวิต เว้นแต่..แก้วกลับบอกวิธีเอาตัวรอดให้กับผมแทนและขโมยถุงบุหงามาจากพี่คมสัน ทำให้พี่คมไม่เหลืออะไรไว้ป้องกันตัวเลย เท่ากับว่าเจ็ดคนที่ตายไปคือเครื่องสังเวยของแก้วอย่างนั้นหรือ...

ผมส่ายหัวพร้อมสลัดเอาความคิดมั่วซั่วที่ก่อตัวขึ้นออกไปเสียทั้งหมด มันไม่มีประโยชน์ที่จะคิดถึงอีกแล้ว โดยเฉพาะเมื่อไม่รู้ว่ามันคือความจริงหรือไม่ ผมอาจจะเหนื่อยเพลียและหลับฝันถึงผีกองกอยที่แก้วกรอกหูผมอยู่ตลอดคืน และท้ายที่สุดแล้วเสือโคร่งคือฆาตกรอย่างที่แก้วว่าอย่างนั้นจริงๆ ก็ได้ ซึ่งไม่ว่าจะอย่างไรผมก็คงจะถามเอาความจริงจากคนที่ต้องการปกปิดความจริงไม่ได้อยู่ดี...

“แล้วพลอยเป็นไงบ้าง”

“สบายดี ท้องโตแล้ว” เสือตอบพลางยิ้มให้ผม “แล้วไม่ถามบ้างหรอว่าเหยียวเป็นยังไงบ้าง” เด็กชายแสร้งทำปากเบ้

“ก็เห็นอยู่แล้วว่าเสือสบายดี” ถุงบุหงาในมือเด็กชายทำให้ผมนึกถึงกุหลาบขาวที่เขาให้ไว้กับผม ผมรีบเอื้อมไปหยิบกระเป๋าสตางค์ที่วางตรงหัวเตียงและเปิดออกตรวจดู แต่กุหลาบขาวก็ไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้ว

“พี่ทำกุหลาบขาวที่เสือให้หายไปแล้ว” เมื่อเสือได้ยินก็ทำหน้าฉงนชั่วครู่ ก่อนจะทำตาโต

“อ้าก๋อเก็บไว้ด้วยเหรอ!”

“ใช่ แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว”

“ไม่เป็นไรหรอก กุหลาบขาวในป่ามีตั้งเยอะแยะ”

“แต่ที่เสือให้มีแค่ดอกเดียวนี่” ผมตอบ เสือยิ้มเขินจนแก้มแดงเรื่อทำให้ผมนึกถึงเพลงแครอทขึ้นมาอย่างนั้นจึงยิ้มขัน เด็กชายก้มลงมากัดต้นแขนของผมเบาๆ แล้วเอาคางเกยไว้อย่างนั้นขณะพูด

“อ้าก๋อพูดเก่งขึ้นนะ... อ้าก๋อหายไวๆ นะ อ้าก๋อหายเมื่อไหร่ เหยียวจะเก็บกุหลาบขาวมาให้อีก”

อันที่จริงแล้วผมไม่ได้เป็นอะไรเลย แค่รู้สึกเพลียก็แค่นั้น แต่รอยกัดของเด็กชายทำใหผมรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ผมยิ้มให้เขาก่อนเอ่ยตอบ

“ถ้าโดนเด็กหอมแก้มก็คงจะหายเร็วขึ้นนะ” เสือถอยหน้าออกแล้วยิ้มเขินหลบตาผม ก่อนที่ในที่สุดเขาจะยอมยืนขึ้นและโน้มหน้าเข้ามาหา

ก่อนที่ผมจะได้รับสัมผัสของเด็กชาย เสียงประตูที่สุดทางเดินของห้องก็เปิดขึ้นพร้อมพยาบาลที่เดินเข้ามา ผมและเสือแอบยิ้มขันให้กัน ก่อนที่เด็กชายจะขยับออกไปแล้วบอกกับผมว่า

“เหยียวไปก่อนนะ... แล้วจะมาหาอ้าก๋ออีก... อ้าต่อคลอดเมื่อไหร่ จะให้อ้าก๋อดูลูกของเราเป็นคนแรกเลย”

เด็กชายยกมือขึ้นโบกลาและส่งยิ้มให้ผมก่อนจะเดินจากไป สวนกับบุรุษพยาบาลที่เดินมาถึงเตียง

ขณะที่พยาบาลป้อนปรอทวัดไข้เข้าปากและเริ่มวัดความดันพร้อมกับสอบถามถึงอาการของผม ผมก็ไม่ได้สนใจเขาเลย ผมไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูดเพราะได้แต่ครุ่นคิดทบทวนถึงคำพูดสุดท้ายของเสือที่ดังแว่วขึ้นมาแล้วแผ่วหายไปสลับกันเป็นจังหวะจนไม่สามารถจับความที่ชัดเจนได้ ราวกับเสียงตะโกนที่ล่องลอยมาจากหุบเขาไกลโพ้นและสะท้อนก้องกลับไปมาไม่สิ้นสุด...

ขอบคุณคร้าบ _/\_

เรื่องศัพท์ กลัวอยู่เหมือนกันว่าจะงง แต่ไม่อยากเขียนเข้าไปในเนื้อหาเพราะกลัวจะเสียจังหวะ ขออนุญาตอธิบายนอกรอบนะครับ

เหยียว = น้องชาย
อ้าก๋อ = พี่ชาย
อ้าต่อ = พี่สาว
อง = ตา

คำพวกนี้ขอยืมมาจากภาษาชนกลุ่มน้อยกลุ่มนึงนะครับ แต่ไม่ได้มีเจตนาหรือหมายความว่าตัวละครจะเป็นชนกลุ่มนั้น เพียงแค่หยิบยืมมาเพื่อความน่าเชื่อถือ (รึเปล่า) แค่นั้นเองคร้าบ

ส่วนเรื่องราว ยอมรับเลยครับ ว่าแต่งได้ดีมาก แม้จะงง ๆ เพราะสุดท้ายแล้ว ปมเงื่อนก็ไม่ได้ถูกเฉลย อย่างชัดเจน แต่ก็ถือว่า ทำได้ดีมาก ๆ เลยครับ...

ชอบมาก ๆ เลย และขอบคุณนะครับ สำหรับเรื่องราวดี ๆ

เขียนได้ดีจริง ๆ ฮะ นึกถึงบรรยากาศแบบน้อย อินทนนท์ อะไรแบบนั้น อยากอ่านอีกอ่ะครับ >_<