ดีใจจัง เย้ อ่านสนุกเสียด้วยสิครับ

เอาใจช่วยคนเขียนมาต่อให้ไวน่ะครับ

ผมรออ่านอยู่ครับ

คุณกิตต์ มีเรื่องใหม่มาแล้ว ผมจุดธูปเรียกเลยแล้วกัน

มาอ่านเร็วๆน่ะครับ

การเรียนในเทอมใหม่ผ่านไปหลายวันแล้ว ดูเหมือนว่าบูมจะเริ่มสนิทกับเพื่อนในห้อง ม.4/1 หลายคนมากขึ้น แต่เขาก็ยังคงมีสีหน้าเคร่งเครียดอยู่และก็ยังไม่ค่อยทำกิจกรรมอะไรกับเพื่อนๆ มากนัก แน่นอน บูมไม่คุยกับทิวเลย ทิวยังคงเห็นสีหน้าไม่พอใจทุกครั้งที่เจอกับบูมเสมอ

บ่ายวันศุกร์วันหนึ่ง เป็นช่วงเวลาที่นักเรียนจะได้ทำกิจกรรมอิสระ ทิวรีบไปที่ชมรมดนตรีที่เขาเป็นสมาชิกอยู่ทันที ทิวไม่ได้เล่นดนตรีแต่ชอบร้องเพลง เขาเป็นคนที่มีน้ำเสียงเพราะตามแบบนักร้องสมัยใหม่ ฟังเผินๆ อาจจะนึกว่าเป็นเบน ชลาทิศกันเลยทีเดียว บรรยากาศในชมดนตรีดูอึกทึกพอสมควร

ในขณะที่ทิวกำลังนั่งเลือกเพลงที่จะร้องกับเพื่อนๆ ในชมรมอยู่นั้น เขาก็ต้องแปลกใจที่เห็นบูมเดินเข้ามา แต่คงไม่ทันสังเกตเห็นว่าเขาอยู่ในห้องนั้นด้วย

"จะมาสมัครชมรมดนตรีเหรอ เล่นดนตรีอะไรเป็นหรือเปล่า" เสียงพี่ปี๊ด ประธานชมรมดนตรีถาม

"เล่นไม่เป็นครับ" บูมตอบตามตรงพลางส่ายหน้า ดูท่าทางเขาประหม่าพอสมควร ยิ่งเห็นท่าทางรุ่นพี่คนนี้ที่ดูไม่ยี่หระกับอะไรแล้วเขาก็ยิ่งใจฝ่อ

"ไม่เป็นเลยสักชิ้นเหรอ" พี่ปี๊ดเลิกคิ้ว บูมได้แต่ส่ายหน้า

"อ้าว แล้วร้องเพลงเป็นหรือเปล่าล่ะ" พี่ปี๊ดถามอีก

"ไม่เป็นเหมือนกันครับ"

"เฮ้ยไอ้น้อง เล่นดนตรีก็ไม่เป็น ร้องเพลงก็ไม่เป็น แล้วจะมาสมัครเป็นสมาชิกชมรมดนตรีทำไมวะ" พี่ปี๊ดว่าพลางหัวเราะขบขัน บูมหน้าเสียไปเลยทีเดียว

"ก็...ผมกะว่าจะให้พวกพี่ๆ สอนน่ะครับ" บูมบอกด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ

"ถ้าเป็นมาบ้างก็พอจะสอนได้หรอกไอ้น้อง แต่นี่ไม่เป็นอะไรสักอย่างเลย สอนไปก็เสียเวลา ไปหัดเล่นอะไรให้เป็นสักอย่างก่อนแล้วกัน แล้วค่อยมาสมัคร ไป๊ๆ" พี่ปี๊ดบอกอย่างไม่สนใจใยดี เขาก็เป็นคนปากแบบนี้แหละ คิดอะไรก็พูดตรงๆ แต่ไม่ค่อยได้คิดว่าคนฟังจะรู้สึกอย่างไรบ้าง

บูมหน้าจ๋อย ค่อยๆ เดินออกไปจากห้องของชมรม แต่ก่อนจะออกไปเขาก็เหลือบไปเห็นทิวซึ่งมองมาทางเขาพอดี บูมหยุดมองแว่บเดียวแล้วก็เดินออกไป

-------------------------------------------------------------------------

ทิวเก็บเอาเรื่องของบูมไปคิดตลอดช่วงวันหยุดเพราะอดนึกสงสัยไม่ได้ว่าบูมมาสมัครชมรมดนตรีทำไมทั้งๆ ที่เล่นอะไรไม่ได้สักอย่าง แถมร้องเพลงก็ไม่ได้ หรือจะเป็นเพราะว่าบูมเครียดเลยอยากหากิจกรรมทำ จริงๆ เรื่องร้องเพลงเขาพอจะสอนได้อยู่แล้ว ไม่รู้สิ ทิวรู้สึกสงสารเพื่อนใหม่ของเขาอย่างบอกไม่ถูก ดูสีหน้าแล้วเขาไม่ค่อยมีความสุขเลย บางทีถ้าทิวช่วยให้เขาเข้ามาอยู่ในชมรมดนตรีได้ เขาอาจจะดีขึ้น

หลังเคารพธงชาติ นักเรียนก็กลับเข้าห้องเรียนตามปกติ ทิวเข้ามาในห้องก็เห็นบูมนั่งอยู่ที่โต๊ะอยู่แล้ว ดูท่าทางเขาซึมๆ ทีเดียว ไม่ยอมพูดจากับใคร ทิวสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ทำใจดีสู้เสือ เพราะสิ่งที่เขากำลังจะทำก็คือการเข้าไปคุยกับเสือที่อาจจะตะปบกัดเขาเมื่อไรก็ได้

"บูม" ทิวเรียกชื่อเขาเบาๆ บูมหันมามองด้วยความแปลกใจ พอเห็นว่าเป็นทิวเขาก็ทำสีหน้าไม่พอใจเหมือนเช่นเคย แต่แววตาก็สงสัยว่าทิวเรียกเขาทำไม

ทิวชั่งใจอยู่พักหนึ่งจึงตัดสินใจเสนอไปว่า "ถ้านายอยากเข้าชมรมดนตรี นายมาเรียนร้องเพลงกับเราก่อนก็ได้นะ เราจะสอนให้ แล้วนายค่อยไปสมัคร"

"ไม่ต้องมายุ่งเลย" บูมตวาดเสียงดัง เพื่อนๆ ในห้องต่างกันก็หันมามองเป็นตาเดียวกัน

ทิวหน้าเสียเล็กน้อยที่ถูกตวาดแบบนั้น

"ชักจะมากไปแล้วนะไอ้บูม ไอ้ทิวมันก็คุยกับมึงดีๆ แล้วมึงไปตวาดมันทำไมวะ" หม่าวเดินเข้ามาต่อว่า เขาเห็นเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้อยู่

บูมเงียบ สีหน้าไม่พอใจ หม่าวส่ายหน้าอย่างระอา "ไอ้ทิว ทีหลังมึงไม่ต้องไปสนใจมัน ไม่ต้องไปหวังดีกับมันหรอก ปล่อยให้มันบ้าตำราเรียนของมันไป"

ทิวจึงเดินกลับมานั่งที่นั่งของตนเอง เขาไม่โกรธบูมหรอกที่ตวาดเขา ตรงกันข้าม เขากลับยิ่งรู้สึกสงสาร เขาเห็นแววตาของบูมแล้วก็พอจะดูออกว่าบูมคงไม่ค่อยมีความสุขกับชีวิตเท่าไร แต่การที่เขาจะเข้าไปทำอะไรกับบูม เขาก็คงต้องระวังเหมือนกันเพราะบูมดูท่าจะไม่ชอบเขามากพอสมควร

------------------------------------------------------------------------------

ตอนเที่ยง เด็กนักเรียนก็ลงมากินข้าวกันตามปกติ บนโต๊ะของทิวมีเพื่อนนั่งกินข้าวด้วยกันหลายคน แต่หนึ่งในนั้นก็มีบูมด้วย เพราะบูมดูเหมือนจะสนิทกับปุ้ยและต้องมากขึ้นจึงถูกสองคนนี้ดึงมากินข้าวด้วย

"เฮ้ยบูม ถ้ามึงเล่นดนตรีไม่เป็น ทำไมไม่ลองไปสมัครชมรมอื่นดูล่ะวะ อย่างเช่น ชมรมศิลปะ เฮ้ย ว่าแต่มึงวาดรูปเป็นปะวะ" ต้องถามขณะกินข้าว เพื่อนๆ แต่ละคนที่นั่งอยู่มีท่าทางสนใจ เพราะอยากรู้ว่าบูมทำอะไรเป็นบ้างนอกจากบ้าตำราเรียน

"ไม่เอา ไม่ชอบวาดรูป" บูมตอบเสียงห้วน

"ชมรมภาษาอังกฤษก็ได้ กูเห็นมึงชอบวิชานี้ไม่ใช่เหรอ" ต้องเสนออีก

"ไม่เอา เบื่อ" บูมตอบเสียงห้วนเช่นเดิม จุดประสงค์ที่เขาอยากเข้าชมรมดนตรีนั้นเพราะเขาอยากผ่อนคลายบ้าง อยู่ที่บ้าน แม้แต่จะฟังเพลงบางทียังโดนพ่อดุเลย หาว่าเอาแต่ฟังเพลงไม่สนใจตำรับตำรา เขาจึงไม่อยากเข้าชมรมอะไรที่มันเกี่ยวกับการเรียน จริงๆ เขาก็กลัวเหมือนกัน ถ้าพ่อกับแม่เขารู้ว่าเขาเข้าชมรมที่ไม่มีสาระประโยชน์ตามมุมมองของพ่อกับแม่แล้ว เขาอาจจะโดนดุได้

"อะไรวะ นึกว่าชอบภาษาอังกฤษเสียอีก เอางี้ละกัน มาอยู่ชมรมฟุตบอลกับกูดีไหม" ต้องชวนอีก

"ไม่เอาโว้ย" น้ำเสียงของเขาทำให้ทุกคนสัมผัสได้ว่าเขากำลังเริ่มอารมณ์ไม่ดี

"อะไรวะ ให้เข้าชมรมอะไรก็ไม่เข้า อย่าบอกนะว่ามึงยังอยากเข้าชมรมดนตรีอยู่ ไอ้ห่า เล่นอะไรก็ไม่เป็นสักอย่าง ร้องเพลงก็ไม่เป็น มึงจะไปเข้าชมรมเขาได้ไงวะ ไอ้ทิวจะสอนร้องเพลงให้มึงก็ไม่เอา ตกลงมึงนี่จะ..." ต้องยังไม่ทันพูดจบ บูมก็ตวาดเสียงดังว่า

"กูไม่เข้าชมรมอะไรทั้งนั้นแหละ" แล้วเขาก็ยกจานข้าวออกไปอย่างอารมณ์เสีย บูมเทข้าวทิ้งลงถังขยะ แล้วก็เอาจานไปล้าง จากนั้นก็เดินลิ่วขึ้นห้องไป

"สมน้ำหน้า กูบอกแล้วว่าอย่าไปเสือกยุ่งกับมัน เป็นไงล่ะ" ปุ้ยหันไปว่าต้องซึ่งดูท่าทางตกใจพอสมควรกับพฤติกรรมของบูมเมื่อสักครู่นี้

ทิวมองตามบูมที่เดินตัวปลิวไปด้วยสายตาเป็นห่วง ดูท่าทางเขาจะเป็นเด็กมีปัญหาจริงๆ เสียด้วย

------------------------------------------------------------------------------

ตั้งแต่วันนั้นมา ต้องกับปุ้ยและเพื่อนๆ คนอื่นๆ ก็เริ่มขยาดและไม่ค่อยอยากจะอยู่ใกล้บูมมากนัก จนหลังๆ บูมต้องไปนั่งกินข้าวคนเดียวเพราะเขารู้สึกว่าเพื่อนๆ ไม่ต้อนรับเขาเท่าไร จริงๆ เขาก็ไม่ได้เป็นคนที่น่ากลัวอะไรขนาดนั้น ตอนอยู่โรงเรียนเก่าเขาก็มีเพื่อนหลายคน พอพวกมันรู้ว่าเขาต้องย้ายโรงเรียน ดูพวกมันก็เป็นห่วงเขาอยู่เหมือนกันและไม่อยากให้ไป แต่จะทำอย่างไรได้ บูมได้แต่ทำตามความต้องการของพ่อกับแม่ เพื่อนๆ พวกนั้นมันก็รู้ว่าพ่อกับแม่ของเขาเป็นอย่างไร

ทิวเดินผ่านมาตรงโต๊ะม้าหินอ่อนตัวหนึ่ง เขาหยุดยืนดูก็เห็นบูมนั่งซึมและเหม่อลอยอยู่คนเดียว บูมก็หันมาเจอเขาเช่นกัน แต่วันนี้แปลกตรงที่เขาไม่ได้ทำสีหน้าไม่พอใจเหมือนที่ผ่านมาและเขาไม่ได้อ่านหนังสือเรียนด้วย ที่น่าแปลกไปกว่านั้นก็คือสายตาของบูมดูเศร้าและเหงาจนสังเกตเห็นได้ เขารู้ว่าช่วงหลังๆ นี้บูมถูกเพื่อนโดดเดี่ยวเพราะทุกคนต่างก็ขยาดกับอารมณ์แปรปรวนของเขา

ทิวลังเลใจ ใจหนึ่งก็อยากจะเข้าไปทักและนั่งคุยเป็นเพื่อน แต่อีกใจก็แย้งว่าอย่าไปยุ่งดีกว่า เดี๋ยวจะถูกตะคอกเอาอีก แต่คิดไปคิดมา ทักเขาสักหน่อยก็น่าจะดีเหมือนกัน เขาจะได้ไม่รู้สึกโดดเดี่ยวจนเกินไป แต่จะทักว่าอะไรดีล่ะ เมื่อนึกไม่ออกทิวจึงยิ้มให้และยกมือขึ้นเป็นเชิงทักทาย จึงเห็นบูมฉายสีหน้าไม่พอใจออกมา ทิวจึงเดินเลี่ยงไปหาเพื่อนๆ คนอื่นๆ

-----------------------------------------------------------------------------

และแล้ววันที่ความสัมพันธ์ของทิวกับบูมจะต้องเปลี่ยนไปก็มาถึง ก่อนจะไปเข้าแถวเคารพธงชาติในเช้าวันหนึ่ง ทิวเอากระเป๋าเรียนมาเก็บบนห้องค่อนข้างช้าเพราะมัวแต่คุยและทำการบ้านกับเพื่อนข้างล่างอยู่ พอมาถึงก็เห็นบูมนั่งอ่านหนังสือเรียนภาษาอังกฤษอยู่ในห้องคนเดียว ใช่ วันนี้มีเรียนภาษาอังกฤษตอน 10 โมงเช้า เท่าที่สังเกต ทิวมักจะเห็นบูมกระตือรือร้นกับการเรียนภาษาอังกฤษเป็นพิเศษเสมอ

เสียงออดบอกเวลาเข้าแถวดังขึ้น ดูเหมือนบูมจะสะดุ้งตกใจ เขารีบเก็บหนังสือเรียนแล้วก็รีบวิ่งออกไปอย่างร้อนรน เหมือนกับกลัวว่าจะไปเข้าแถวไม่ทัน ทิวก็รีบวิ่งออกไปเช่น

ตุบ!!!! โอ๊ย!!!!!

ด้วยความรีบร้อน บูมเหยียบที่ตักผงซึ่งวางอยู่บนขั้นบันไดระหว่างชั้นหนึ่งกับชั้นสองของอาคารเรียนจนลื่นล้มตกบันไดลงไป หัวเข่าเขากระแทกพื้นอย่างแรงจนเป็นแผลถลอก

"บูม เป็นอะไรหรือเปล่า" ทิวรีบวิ่งตามลงมาดูเพื่อนทันทีด้วยความเป็นห่วง

"ลุกไหวไหม ให้เราช่วยไหม" ทิวอาสาเมื่อเห็นบูมทำท่าจะลุกขึ้น

"ไม่ต้องมายุ่ง" บูมทำเสียงแข็งตวาดใส่เขาอีกแล้ว เขาพยายามที่ยันกายลุกขึ้นแต่ก็ปรากฏว่าเขาเจ็บข้อเท้ามากจนล้มลงไปอีก

"เราว่านายเดินไม่ไหวแล้ว ไปห้องพยาบาลดีกว่า เดี๋ยวเราช่วย" ทิวบอกอย่างเป็นห่วง บูมดูมีสีหน้าอ่อนลงเพราะเขาเจ็บข้อเท้าจนลุกไปไหนเองไม่ได้ ถ้าไม่ให้ทิวช่วยเขาก็คงไปไหนไม่ได้เลย บูมจึงยอมให้ทิวช่วยพยุงเขามาที่ห้องพยาบาลซึ่งอยู่อีกอาคารหนึ่ง

เมื่อมาถึงห้องพยาบาล ครูพยาบาลก็ช่วยทำแผลและทายาแก้ฟกช้ำให้ แต่แล้วก็ต้องเกาหัวแกรกๆ เมื่อบูมไม่ยอมนอนพักท่าเดียว

"ผมไม่นอนครับ ผมจะกลับไปเรียน" บูมแย้งเมื่อครูพยาบาลบอกว่าเขาควรจะต้องนอนพักก่อน

"เธอจะไปเรียนได้ยังไง เห็นไหมว่าข้อเท้าเธอบวมขนาดนั้น เธอเดินไม่ไหวหรอก" ครูพยาบาลเตือน

"ไม่ได้ครับ ยังไงผมก็ต้องไปเรียนหนังสือ วันนี้มีวิชาสำคัญ ผมขาดไม่ได้ครับ ยังไงผมก็ต้องไปเรียน" บูมเถียง

ทิวยืนมองบูมเถียงกับครูพยาบาลอยู่สักพัก เห็นท่าจะไม่ไหว จึงเดินเข้ามาบอกครูพยาบาลว่า "ไม่เป็นไรครับครู เดี๋ยวผมพาเขาไปเองครับ"

นั่นแหละครูพยาบาลถึงได้ยอม

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
"รักที่ฟ้าไม่ได้ลิขิต" ในตอนต้นเรื่องอาจจะดูใสๆ ไปตามความรักในวัยเด็กๆ แต่จะค่อยๆ ทวีความดราม่าขึ้นเรื่อยๆ ครับ

เรื่องนี้เป็นเรื่องของเด็กหนุ่มสองคนที่มาเจอกันในช่วงชีวิตหนึ่งครับ แต่มีเหตุให้ไม่ชอบหน้ากันในตอนแรก แต่ไม่นานนักทั้งสองคนก็กลายเป็นเพื่อนรักกัน บูมเป็นคนที่ค่อนข้างเก็บกดเพราะโตมากับการถูกที่บ้านบังคับ โดยเฉพาะเรื่องการเรียน เนื่องจากพ่อเป็นวิศวกรและแม่ก็เป็นนักวิชาการ เขาจึงถูกเข้มงวดเรื่องการเรียนมาก เมื่อได้มาเจอกับทิว ทิวช่วยให้เขาได้ค้นพบความสดใสของชีวิตขึ้นมาบ้าง ทิวช่วยให้บูมได้เข้ามาในชมรมดนตรีได้สำเร็จในตำแหน่งนักร้อง บูมได้ค้นพบความสามารถพิเศษอีกอย่างของเขา แต่เขาก็ไม่สามารถบอกพ่อกับแม่ของเขาได้ ทิวเปรียบเสมือนที่พึ่งทางใจของเขา แม้ว่าอาจจะมีผิดใจกันบ้างเพราะมีบางช่วงที่บูมมีแฟนตามประสาเด็กหนุ่ม แต่เขาก็ไม่เคยลืมว่าทิวคือคนที่ช่วยเปลี่ยนชีวิตเขา ในขณะเดียวกันทิวก็ได้ค้นพบความรู้สึกที่แท้จริงที่เขามีต่อบูม

แล้วก็มีเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้เขาสองคนต้องพลัดพรากจากกันไปไกล ชีวิตของบูมดูจะไปได้ดีหลังจากนั้น แต่ทิวกลับต้องประสบกับชะตาชีวิตที่ยากลำบากและต้องสูญเสียสิ่งสำคัญหลายอย่างอย่างไม่คาดฝัน มันลำบากเสียจนเขาคิดไม่อยากมีชีวิตอยู่เลย แต่สิ่งเดียวที่ยังคงเป็นกำลังใจให้ทิวยังคงสู้ชีวิตอยู่ต่อไปก็คือ "ความหวัง" ที่จะได้พบกับคนที่เขารักอีกสักครั้งหนึ่งในชีวิต ทิวจะได้พบกับบูมอีกหรือไม่ หรือจะเป็นความรักที่ฟ้าไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น แต่สำหรับทิว มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่เขาจะลืมวันเวลาดีๆ เหล่านั้นได้ แม้จะดูเหมือนว่าบูมได้หายไปจากชีวิตเขาอย่างสิ้นเชิงแล้วก็ตาม แต่... เมื่อยังมีความรักอยู่ ความหวังนั้นก็ไม่เคยหายไป
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

ขอบคุณนะคับที่เขียนเรื่องดีๆให้อ่าน

ทิวค่อยๆ ช่วยพยุงตัวบูมขึ้นมาในลักษณะให้เขากอดคอ ตัวบูมก็หนักพอสมควรแต่ทิวก็ไม่ได้เห็นเป็นเรื่องสำคัญเท่าไรนัก แล้วค่อยๆ พาบูมออกมาจากห้องพยาบาล ต่างคนต่างเงียบไม่พูดอะไร จนกระทั่งโผล่เข้ามาในห้องเรียน ทุกคนต่างแปลกใจและฮือฮากับภาพที่เห็น บางคนถึงกับขยี้ตาด้วยซ้ำว่ามันเป็นไปได้หรือเปล่า คู่อริสองคนที่ไม่เคยถูกกันเลยตั้งแต่เข้ามาเรียน มาวันนี้กลับเดินพยุงกอดคอกันมา

ทิวพาบูมค่อยๆ เดินมานั่งโต๊ะท่ามกลางสายตาสงสัยของเพื่อนๆ และครูที่กำลังสอนอยู่

"จะไปไหนบอกเรานะ ไม่ต้องเกรงใจ" ทิวบอกบูมเบาๆ แต่ดูเหมือนว่าบูมชักจะทำสีหน้าไม่ถูกเสียแล้ว จะหยิ่งไม่ให้คนช่วยก็ไม่ได้ หรือจะขอให้คนอื่นๆ ในห้องช่วยก็ถ้าจะลำบากเพราะใครๆ ต่างก็เอือมระอาเขาทั้งนั้น

"ไปโดนอะไรมาคะเนี่ย" ครูสอนภาษาอังกฤษสาวสวยถามหลังจากที่บูมนั่งที่แล้ว

"ตกบันไดครับ" บูมบอกเสียงเบา แต่ครูก็ได้ยินเพราะเขานั่งอยู่หน้าสุด

"ไปทำอีท่าไหนให้ตกบันไดวะ" เสียงเพื่อนแซวมาจากด้านหลังพร้อมกับเสียงหัวเราะชอบใจ บูมหน้าเจื่อนลงทันที

"เดี๋ยวเถอะพวกเธอนี่ เพื่อนเจ็บยังจะมาหัวเราะกันอีก" ครูแอนส่งเสียงปราม เสียงหัวเราะจึงเงียบลง แม้ว่าครูแอนจะไม่ดุ แต่ความสวยของครูแอนก็ทำให้เด็กผู้ชายในห้องหลายคนต้องยอมสยบ ครูแอนเป็นครูที่ถือว่าอายุน้อยที่สุดในโรงเรียนก็ว่าได้ เพราะจบมาแล้วก็มาเป็นครูเลย ที่น่าแปลกก็คือที่โรงเรียนนี้ไม่ชอบให้เด็กเรียกครูว่า "อาจารย์" เพราะครูที่นี่ไม่ได้ให้หวยกัน แต่ก็ยังมีเด็กนักเรียนหลายคนที่ยังอยากเรียกว่าอาจารย์อยู่ เพราะมันดูเท่ห์ดี ฟังดูเหมือนนักศึกษามหาวิทยาลัย

"ไหวไหม ทำไมไม่นอนพักห้องพยาบาลก่อนล่ะ" ครูแอนถาม

"ไม่เป็นไรครับ ผมอยากเรียนวิชานี้ ยังไงก็ต้องมาครับ"

"อืม ถ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ช่วยดูเพื่อนหน่อยละกันนะเรา" ครูแอนหันมาพูดกับทิว ทิวยิ้มแล้วตอบรับ "ครับ"

เมื่อเรียนจบคาบภาษาอังกฤษแล้ว ทิวก็เดินไปถามบูมว่า "ไปห้องน้ำไหม"

บูมเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยสีหน้าที่เขาเองก็บอกไม่ถูกว่ามีความรู้สึกแบบไหนอยู่ "ไม่เป็นไร ยังไม่ปวดหรอก" บูมตอบเบาๆ

"ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า เดี๋ยวถ้าเกิดนายปวดมากๆ จะวิ่งไปห้องน้ำไม่ทันนะ" ทิวขู่

"ไปก็ได้"

ได้ผลด้วยแฮะ ทิวนึกในใจ เขาค่อยๆ พยุงเพื่อนให้ลุกขึ้นแล้วก็พาเดินไปห้องน้ำอย่างใจเย็น อาการปวดบวมลดลงไปพอสมควรทำให้บูมพอลงปลายเท้าได้บ้าง พอไปถึงห้องน้ำ ทิวก็พาเพื่อนไปที่โถปัสสาวะแล้วถามว่า

"นายยืนเองได้ไหม"

บูมมีสีหน้าลำบากใจ ถ้ามีราวเหล็กสักหน่อยเหมือนโถปัสสาวะที่ทำให้คนพิการเขาก็คงพอจับยืนเองได้ แต่นี่มีแต่ผนังลื่นๆ เขาก็ไม่รู้จะจับยังไง

"งั้นเรายืนอยู่ตรงนี้ นายจับไหล่เราไว้ละกัน" ทิวเสนอ

"เฮ้ย จะดีเหรอ" บูมโวยวาย

"เราไม่ดูของนายหรอกน่า ผู้ชายเหมือนกัน อายอะไรวะ" ทิวว่า บูมจึงยอมทำตามแต่โดยดี เขาเอามือหนึ่งเกาะไหล่ทิวไว้ พยายามใช้อีกมือหนึ่งรูดซิป แต่มันก็ยากเอาการ ทิวเห็นท่าจะไม่ไหวก็เลยถือวิสาสะรูดซิปออกให้เพื่อนเสียเลย

"เฮ้ย" บูมร้องประท้วง แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เขาจึงต้องเลยตามเลย คนอื่นๆ ที่เข้ามาในห้องน้ำชายต่างก็งงๆ ว่าผู้ชายสองคนนี้มายืนทำอะไรกันที่โถปัสสาวะ

"เฮ้ย พวกมึงสองคนทำอะไรกันน่ะ ชักว่าวกันเหรอ ไม่อายผีสางเทวดาเลยนะพวกมึง" รุ่นพี่ ม.5 คนหนึ่งทัก คนอื่นๆ รวมทั้งเพื่อนบางคนในห้องเดียวกันหันมามองแล้วก็หัวเราะกัน

"เปล่าพี่ พอดีเพื่อนผมเจ็บขา" ทิวบอกไป เขารู้ว่าไม่มีอะไรหรอกเพราะผู้ชายมันก็แซวกันไปอย่างนั้นแหละ

พอเสร็จธุระแล้วทิวก็พาบูมไปล้างมือ แล้วก็ให้บูมเกาะอ่างล้างไว้ก่อน เขาจะได้ไปทำธุระส่วนตัวบ้าง จากนั้นก็พาบูมเดินกลับห้อง สีหน้าของบูมเริ่มเปลี่ยนไป จากที่เคยมึนตึงโกรธขึ้งก็ดูอ่อนลง มีรอยยิ้มจางๆ ที่ทิวพอสังเกตเห็นได้

----------------------------------------------------------------------------------------

"เที่ยงแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ" ทิวเดินมาชวนบูมที่โต๊ะหลังจากที่เสียงออดพักเที่ยงดังขึ้น

"ไม่เป็นไรหรอก" บูมเงยหน้าขึ้นมาบอก สีหน้าเขาเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด ไม่มีร่องรอยของความโกรธเคืองเหลืออยู่เลย "เราเกรงใจ ถ้าอยากจะช่วยจริงๆ นายซื้อมาให้เรากินข้างบนก็ได้" บูมหลุดปากพูดความรู้สึกจริงๆ ออกมา

"เฮ้ย ไม่เป็นไรหรอก เราบอกแล้วไงว่าไม่ต้องเกรงใจ ไปกินด้วยกันนั่นแหละ นายจะได้ไปเลือกเอง จะได้มีเพื่อนคุยด้วย ไม่เหงาไง" ทิวไม่เลิกความพยายาม

บูมยังคงมีสีหน้าเกรงใจอยู่ บวกกับรู้สึกผิดที่เคยทำไม่ดีกับเพื่อนไว้จึงทำให้เขาลังเล

"ไปกันเถอะ" ทิวเร่งเร้า ในที่สุดบูมก็ตัดสินใจลงไปกินข้าวด้วย แต่เมื่อไปถึงโรงอาหารบูมก็ขอนั่งอยู่กับที่และให้ทิวช่วยเอาอาหารมาให้ เขาสั่งก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นหมูเส้นหมี่ ส่วนทิวก็สั่งคล้ายๆ กันแต่เป็นเส้นเล็ก

กินไปได้สักพัก เพื่อนร่วมชั้นเรียนก็ซักเขากันใหญ่ "ถามจริงๆ เถอะ ไปทำยังไงให้ตกบันไดวะ แล้วไปตกตอนไหนไม่เห็นรู้เรื่องเลย" ปุ้ยถามเป็นคนแรก

บูมนั่งกินเงียบๆ ไม่ตอบอะไร ทิวเห็นอย่างนั้นก็เลยตอบไปแทนว่า "ตอนจะไปเข้าแถวเมื่อเช้านี้ไง พอดีใครไม่รู้เอาที่ตักผงวางไว้ที่บันได แล้วบูมคงรีบไม่ทันเห็น ก็เลยเกิดอุบัติเหตุ"

"อ๋อ" เพื่อนๆ ลากเสียงเออออตามกัน "ไม่น่าเชื่อว่าคนเรียนเก่งจะซุ่มซ่ามเป็นด้วย" ไอ้หม่าวพูดพลางขำ บูมหันไปมองด้วยสายตาที่เพื่อนๆ มักเอาไปล้อกันลับหลังว่า "สายตาพยาบาท" หม่าวมันจึงหยุดขำ

"เฮ้ยนี่กูถามมึงจริงๆ เถอะวะไอ้บูม มึงนึ่ยิ้มเป็นไหม ตั้งแต่เห็นมึงย้ายเข้ามาเรียน ก็ไม่เห็นมึงยิ้มซักกะแอะ โลกนี้มันมีอะไรน่าหดหู่ขนาดนั้นหรือวะ" ต้องถามบ้าง

บูมดูสะอึกไปเหมือนกัน แต่เขาก็รีบตอบไปว่า "ก็ไม่มีอะไรนี่ ธรรมดากูก็เป็นแบบนี้แหละ"

"เหรอ นี่ธรรมดาของมึงแล้วเหรอ หน้าของมึงยังกะคนไม่ได้ขี้มาแล้วเป็นเดือนๆ" ต้องพูดจบเพื่อนที่นั่งข้างๆ ก็รุมโขกหัวเข้าให้ "ไอ้นี่มึง คนกำลังกินข้าวเสือกพูดเรื่องขี้เรื่องเยี่ยว" ต้องได้แต่ลูบหัวตัวเองเบาๆ

"นี่แน่ะ โทษของการพูดจาไม่เพราะเวลากินข้าว" เอกว่าพลางใช้ตะเกียบคีบแย่งลูกชิ้นจากชามของต้องไปแล้วเอาเข้าปากตัวเองทันที "ไอ้เอก นิสัยนะมึง" ต้องว่าเบาๆ เอกรีบเอามือมาป้องชามก๋วยเตี๋ยวของตัวเองไว้เพื่อไม่ให้ต้องแย่งคืน

บูมดูเหมือนจะแอบขำเล็กน้อย ทิวทันได้สังเกตเห็นพอดีเพราะนั่งอยู่ติดกัน จริงๆ บูมเป็นคนหน้าตาดีทีเดียว ถ้ารู้จักยิ้มสักหน่อย สาวๆ คงชอบกันเยอะน่าดู

คุยกันไปสักพัก ก็เหมือนว่าบูมเริ่มกลับมาคุยกับเพื่อนๆ ในห้องได้บ้างแล้ว หลังจากที่ทุกคนต่างเข็ดขยาดไม่อยากคุยกับเขา ช่วยทำให้บรรยากาศการเรียนในห้องดีขึ้นมาพอสมควร

--------------------------------------------------------------------

ตอนบ่ายก็เช่นเคย ทิวมาคอยช่วยพยุงบูมและพาไปตรงนั้นตรงนี้เสมอ ในช่วงวิชาพละ ครูปล่อยให้นักเรียนเล่นกีฬาตามความถนัดของตัวเอง บูมเจ็บขาเล่นอะไรไม่ได้ เขาจึงได้แต่นั่งเฉยๆ บนอัฒจรรย์ในโรงบาสเกตบอล ทิวเล่นบาสเกตบอลกับเพื่อนพักหนึ่งก็วิ่งขึ้นมานั่งคุยเป็นเพื่อนกับเขา

"เป็นไง ขาดีขึ้นหรือยัง" ทิวถามพลางยิ้ม บูมก็ยิ้มตอบ

"หายบวมไปเยอะละ พรุ่งนี้น่าจะพอเดินเองได้"

ทิวยิ้มดีใจ "ดีแล้ว" แล้วทิวก็ทำสีหน้าเหมือนอยากจะถามอะไรบางอย่างที่เขาไม่แน่ใจว่าควรจะถามดีหรือไม่ "เราถามอะไรนายบางอย่างได้ไหม"

บูมพยักหน้า

"นายอยากเข้าชมรมดนตรีจริงๆ หรือเปล่า" ทิวถามพลางสังเกตดูว่าบูมจะมีปฏิกิริยาอย่างไรบ้าง

บูมพยักหน้าอีกครั้ง แต่สีหน้าเขาดูไม่ค่อยดีนัก

"ทำไมนายอยากเข้าชมรมนี้ล่ะ" ทิวถามต่อเมื่อเห็นว่าบูมไม่ได้มีท่าทางต่อต้านสิ่งที่เขาเพิ่งถามไป

"ก็..." บูมไม่รู้จะเริ่มยังไงดี "เราอยากทำอะไรที่มันผ่อนคลายบ้าง จริงๆ เราชอบฟังเพลงนะ แต่เราก็ไม่ค่อยได้ร้องหรอก"

"อ้าว ทำไมไม่ร้องล่ะ"

"เรากลัวพ่อว่า" บูมตอบสั้นๆ แค่นั้น ทำให้ทิวไม่กล้าถามคำถามอะไรต่อจากนั้นที่เกี่ยวกับครอบครัวของเขา ดูเหมือนเขาจะมีปัญหากับครอบครัวของเขาจริงๆ อย่างที่หลายคนสงสัย

"แต่เราอยากจะลองร้องเพลงดู" บูมเปลี่ยนสรรพนามเรียกตัวเองจาก "กู" มาเป็น "เรา" ในตอนหลังแล้ว พอเห็นทิวไม่พูดกู-มึงกับเขาเหมือนเพื่อนคนอื่น เขาก็เลยไม่กล้าพูดกู-มึงด้วย

"เอาไหมล่ะ เดี๋ยวเราสอนร้องเพลงให้ หลังกินข้าวเที่ยงดีไหม หรือจะตอนเย็นๆ ก็ได้ ไปซ้อมที่ห้องดนตรีกัน" ทิวเสนอ

ดุท่าทางบูมสนใจมากทีเดียว "จริงเหรอ แต่เย็นๆ เราคงฝึกไม่ได้หรอก เดี๋ยวพ่อกับแม่เรามารับ"

"อืม งั้นตอนหลังกินข้าวก็ได้ ไปซ้อมที่ห้องดนตรีกัน ว่าแต่ว่านายชอบร้องเพลงแบบไหนล่ะ"

"ไม่รู้เหมือนกันว่าชอบแบบไหน เราไม่ค่อยรู้จักนักร้องเท่าไรหรอก นายพอมีแนะนำเราบ้างไหมล่ะ"

"มีสิ เรามีเยอะเลย" ทิวว่าพลางหยิบเอาโทรศัพท์ไอโฟนของตัวเองออกมา น่าแปลกใจเหมือนกันที่บูมก็ดูมีฐานะมี แต่เห็นพกแค่โทรศัพท์ธรรมดาที่ดูเชยๆ ไม่ทันสมัย เขาหยิบเอาหูฟังมาใส่หูตัวเองข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างหนึ่งส่งให้บูม แล้วก็เลือกเพลงที่เขาคิดว่าบูมน่าจะใช้เริ่มต้นในการร้องเพลงได้

"เพลงนี้เป็นไง น่าจะไม่ยากนะสำหรับคนฝึกร้องใหม่ๆ"

บูมพยักหน้าและอือๆ ออๆ ไปก่อน เพราะเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอันไหนมันร้องยากร้องง่าย จนกว่าจะได้ลองนั่นแหละ "นายร้องท่อนฮุกเพลงนี้ให้เราฟังหน่อยสิ เราอยากฟังนายร้องสดๆ" บูมบอก

ทิวยิ้มกว้าง "นั่นแน่ ไม่เชื่อมือเราล่ะสิ ได้เล้ย เดี๋ยวคอยดู" ว่าแล้วทิวก็ร้องเพลงโชว์เสียเลย

บูมนั่งฟังอย่างตั้งใจ เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าทิวจะร้องเพลงได้เพราะขนาดนี้ พอทิวร้องเพลงจบเขาก็ปรบมือให้พลางขอจับมือ

"เห็นนายร้องได้ขนาดนี้เราไม่กล้าร้องเลยว่ะ" บูมบอกพลางขำ เวลาบูมขำแล้วเขาจะตาหยีน่ารักไปอีกแบบ

"ได้สิ ไม่มีอะไรเกินความพยายามของเราหรอก ถ้านายเชื่อมั่นในตัวเอง นายทำอะไรก็ได้ ขนาดการเรียนนายยังทำได้เลย อันนี้ง่ายกว่าตั้งเยอะ" ทิวให้กำลังใจ

"เดี๋ยวเราจะลองดู" บูมบอกพลางยิ้มน้อยๆ ตั้งแต่ย้ายมาเรียนที่ใหม่ วันนี้เป็นวันแรกที่เขารู้สึกได้ว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียว เขารู้สึกเหงามาก มากจนอยากจะขอพ่อให้ย้ายกลับไปโรงเรียนเดิมเลยทีเดียว แต่ถ้าเขามีเพื่อนได้สักคนอย่างทิว ก็คงจะทำให้อะไรๆ มันดีขึ้นบ้าง มันทำให้เขารู้สึกอุ่นใจขึ้นพอสมควร แต่จะว่าไปแล้ว เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับเพื่อนคนไหนมาก่อนเลย

"เอางี้ละกัน เดี๋ยวเราเลือกเพลงให้นายไปฟังก่อนดีกว่า แล้วพรุ่งนี้นายมาบอกเราว่านายอยากร้องเพลงไหน ถ้าฝึกร้องเพลงจากเพลงที่เราชอบก่อนจะทำให้ฝึกง่ายขึ้น ว่าแต่โทรศัพท์นายฟังเพลงได้ไหม"

บูมพยักหน้า ถึงมันจะดูไม่ค่อยทันสมัย แต่มันก็ฟังเพลงได้เหมือนกัน

"มีบลูทูธปะ" ทิวถามอีก บูมพยักหน้า ทิวจึงเลือกเพลงให้บูมไป 7-8 เพลงที่คิดว่าบูมน่าจะร้องได้ ดูสีหน้าของบูมมีความสุขและมีประกายความหวังบางอย่าง ทิวรู้สึกดีใจที่ได้เห็นเช่นนั้น

-------------------------------------------------------------------------

ตกเย็น ทิวก็ช่วยพยุงบูมมาส่งที่รถ วันนี้แม่เขาเป็นคนมารับ แม่ของบูมยังดูสวยอยู่มากทีเดียว คงเป็นเพราะเธอทำงานที่ต้องพบปะกับผู้คนหลากหลาย จึงต้องแต่งตัวให้ภูมิฐานและดูดีตลอดเวลา

เห็นสภาพลูกชายอย่างนั้นแล้ว แม่ของบูมก็เปิดประตูรถพลางมองดูลูกชายที่ถูกเพื่อนพยุงมาด้วยความสงสัยและเป็นห่วง "บูม เป็นอะไรล่ะลูก"

"ตกบันไดครับแม่ แต่ไม่เป็นไรมากแล้วครับ" บูมบอก ทิวช่วงพยุงเขาไปนั่งในรถก่อนแล้วจึงทำความเคารพแม่ของเขา

"ทิวครับแม่ เพื่อนบูม" บูมแนะนำ แม่ของเขายกมือรับไหว้ทิวที่เพิ่งยกมือสวัสดีเธอไปเมื่อสักครู่นี้

"ขอบใจมากนะที่พาบูมมาส่ง ไปบูม ไปโรงพยาบาล เจ็บตัวแบบนี้แล้วแทนที่จะโทรไปบอกพ่อกับแม่ เรานี่ก็แปลกคน" ตอนหลังแม่ก็หันมาดุบูม ทำให้ทิวพอเข้าใจและเห็นอะไรรางๆ บ้างแล้วว่าทำไมบูมจึงดูเครียดๆ

กว่าจะได้กลับถึงบ้าน บูมก็ถูกคุณแม่บ่นไปหลายอย่างตั้งแต่โรงเรียน โรงพยาบาลจนกลับมาถึงบ้าน บางทีเขาก็ชิน บางทีเขาก็รำคาญ แต่วันนี้บูมทำเงียบๆ และได้แต่ครับๆ อย่างเดียว จริงๆ ปกติเขาก็ไม่ค่อยจะได้เถียงอะไรมากอยู่แล้วเพราะรู้ว่าเถียงไปก็ไม่ค่อยมีประโยชน์ ยังไงเขาก็ต้องถูกบังคับอยู่ดี ตั้งแต่บีม พี่ชายของเขาทำให้พ่อกับแม่ผิดหวังในเรื่องการเรียน บูมก็กลายเป็นความหวังใหม่ของครอบครัวขึ้นมาทันที โชคดีหน่อยที่เขาค่อนข้างหัวดีกว่าพี่ชาย พ่อแม่ก็เลยไม่ต้องเหนื่อยกับเขามากนัก แต่เขาก็ถูกเคี่ยวเข็ญหนักอยู่ดี

ไปโรงพยาบาลมาแล้วบูมก็ได้ไม้ค้ำยันมาอันหนึ่ง ทำให้เขาพอทำอะไรได้สะดวกขึ้นมาบ้าง จริงๆ ครูพยาบาลพยายามจะหาให้แล้วตั้งแต่อยู่ที่โรงเรียนแล้วแต่ก็ดันมาหายกระทันหัน จึงต้องลำบากทิวที่เป็นคนช่วย ทำไมทิวจึงดีกับเขาอย่างนั้นล่ะ ทั้งๆ ที่เขาทำตัวไม่น่ารักกับทิวเลย แต่ไม่ว่าจะอย่างไร เขาก็ขอบใจทิวมากเช่นกัน ถ้าได้มีเพื่อนสักคนที่พอจะทนคบเขาไปได้บ้างก็คงจะดี แต่ก็ไม่รู้ว่าทิวจะทนคบกับเพื่อนเจ้าปัญหาอย่างเขาได้นานแค่ไหน

วันนี้พ่อคงกลับดึกเพราะมีประชุมงาน บูมจึงต้องนั่งกินข้าวกับแม่สองคนในบ้าน ที่บ้านเขามีคนรับใช้อยู่สองคน คนหนึ่งทำอาหาร อีกคนทำงานบ้านทั่วไป แต่ไม่มีคนขับรถเพราะพ่อกับแม่ขับเอง ไม่มีคนสวนเพราะใช้วิธีจ้างเอา

กำลังนั่งกินข้าวอยู่ พี่บีมก็กลับมาจากมหาวิทยาลัยพอดี สักพักบีมก็ยิ้มเผล่เข้ามาในห้องกินข้าว "หวัดดีครับแม่ อ้าวบูม ไปเอาไม้เท้ามาทำอะไรล่ะ" บีมถามอย่างแปลกใจพลางเดินมาหาน้องชาย

"กินข้าวมาหรือยัง" คุณแม่หันมาถามลูกชายอีกคนด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่ยินดียินร้าย ถึงเธอจะรู้สึกว่าลูกคนนี้ไม่ได้อย่างใจ แต่ก็ยังไงก็เป็นลูก ยังไงเธอก็ยังคงเป็นห่วงอยู่ดี

"กินกับเพื่อนมาแล้วครับ" บีมบอกแล้วหันมาสนใจบูมต่อ "ว่าไงล่ะเรา เอาไม้เท้ามาทำไม"

"ตกบันไดที่โรงเรียนตอนเช้า" บุมตอบเสียงห้วนๆ แล้วก็หันมาสนใจกับอาหารต่อ ในใจลึกๆ เขาก็นึกโทษพี่ชายอยู่เหมือนกันที่ไม่ตั้งใจเรียนหนังสือ จนเป็นเหตุให้พ่อกับแม่ต้องมากดดันเขาแทน บีมเองก็พอจะเดาความรู้สึกของน้องชายได้อยู่ แต่มันก็ช่วยไม่ได้จริงๆ ที่เขาเรียนหนังสือไม่เก่งเลย เขาเคยถูกพ่อกับแม่ด่าว่าโง่ผ่าเหล่าผ่ากอ เคยถูกเคี่ยวเข็ญในฐานะพี่ชายคนโตที่จะต้องเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงหลักให้กับครอบครัวต่อไป แต่เขาก็ทำไม่ได้ จนพ่อแม่เลิกบังคับ บีมจึงหันไปเรียนศิลปะอย่างที่เขาชอบ เขาไม่อิจฉาน้องชายเลยสักนิดที่พ่อกับแม่คาดหวังจะให้ไปเรียนต่อเมืองนอก แต่ก็อดสงสารน้องชายไม่ได้เหมือนกันที่ต้องมาถูกบังคับแทนเขา ทำให้บูมดูไม่ค่อยร่าเริงมาหลายปีแล้ว ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่บูมค่อนข้างฉลาดเหมือนพ่อกับแม่ ไม่ผ่าเหล่าผ่ากออย่างเขา การเรียนของบูมจริงๆ ก็เป็นที่น่าพอใจมากทีเดียว เขาจึงแปลกใจที่พ่อกับแม่ก็ยังคงเคี่ยวเข็ญบูมอยู่ จนบูมแทบจะไม่มีเวลาได้เล่นหรือทำกิจกรรมตามวัยของเขาเลย

บีมเห็นบรรยากาศไม่ค่อยดีจึงรีบขอตัวขึ้นไปอาบน้ำข้างบน "เหรอ ทีหลังระวังหน่อยนะ ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับแม่" ว่าแล้วบีมก็รีบวิ่งขึ้นไป พอลูกชายคนโตลับตาไป แม่ก็เริ่มบ่นอย่างที่บูมได้ยินมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เขาฟังจนแทบจะจำได้ทุกคำพูดอยู่แล้ว

"เรียนอะไรไม่เรียน ไปเรียนศิลปะ จบมาจะไปทำมาหากินอะไร ก็ได้กลายเป็นศิลปินใส้แห้งกันพอดี" แม่บ่นงึมงำในตอนแรก แล้วก็หันมาบ่นดังๆ กับบูมว่า "จำไว้นะบูม บูมต้องตั้งใจเรียน จบมาจะได้มีงานดีๆ ทำ เป็นหน้าเป็นตาให้พ่อกับแม่บ้าง อย่าให้พ่อกับแม่ต้องอับอายขายขี้หน้าเขาไปมากกว่านี้เลย..." และอีกสารพัดที่แม่จะบ่น บูมได้แต่แอบถอนหายใจ เขารีบๆ กินข้าแล้วก็ขอตัวขึ้นไปบนห้อง

วันนี้ไม่มีการบ้าน ปกติเขาจะต้องอ่านหนังสือของวันถัดไปก่อน รวมทั้งยังมีหนังสือและชีทที่ครูสอนพิเศษแจกมาให้อีกส่วนหนึ่งที่เขาต้องคอยทบทวน แต่วันนี้เขาอยากจะฟังเพลงที่ทิวเพิ่งให้เขามา ไม่ได้อ่านหนังสือแค่วันเดียวคงไม่ทำให้เขาสอบตกหรอก นี่ถ้าพ่อกับแม่มาได้ยินสิ่งที่เขาคิดคงดุเขาใหญ่ที่คิดแบบนี้

อันที่จริงในห้องบูมมีคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะตัวหนึ่งและติดลำโพงด้วย ถ้าเขาเปิดลำโพงนี้จนสุดเสียงมันคงดังไปจนถึงปากซอยได้แน่ๆ แต่เขาแทบจะจำไม่ได้เลยว่าเคยเปิดเพลงฟังดังๆ กี่ครั้ง มีแค่ไม่กี่ครั้งเท่านั้นเวลาที่พ่อกับแม่ไม่อยู่บ้าน แต่วันนี้เขาคงไม่ได้คิดจะเปิดเพลงเสียงดังหรอก ถ้าแม่ได้ยินเขาก็คงโดนดุ บูมจึงเอาหูฟังมาเสียบกับโทรศัพท์ที่แสนเชยในสายตาของเพื่อนๆ ของเขา แล้วก็ฟังเพลงที่ทิวให้มา เขาฟังไปอยู่สองสามรอบก็ได้เพลงที่อยากลองร้องแล้ว เขาอดตื่นเต้นไม่ได้จนต้องโทรไปหาทิวเลยทีเดียว

"ทิว เราได้เพลงที่เราอยากร้องแล้วนะ"

"จริงเหรอ เพลงอะไร" น้ำเสียงของทิวก็ดูตื่นเต้นไม่แพ้กัน

"ฉันดีใจที่มีเธอ" บูมบอกชื่อเพลงไป

"ได้เลย เดี๋ยวเราเตรียมเนื้อเพลงไว้ให้ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน" ทิวบอกด้วยน้ำเสียงที่ทำให้บูมรู้สึกฮึกเหิมอย่างบอกไม่ถูก

"ขอบใจมาก" บูมบอกด้วยน้ำเสียงที่บอกว่าเขารู้สึกขอบใจจริงๆ "แค่นี้ก่อนนะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้" บูมรีบบอกแล้วก็วางสายไป ไม่ใช่ว่าไม่อยากจะคุยต่อ แต่เขาได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง ถ้าเดาไม่ผิดคงเป็นแม่เขานั่นเอง

บูมรีบวางโทรศัพท์ ทำทีไปเปิดหนังสือเรียนบนโต๊ะไว้ แล้วก็รีบไปเปิดประตู แต่มันก็ค่อนข้างทุลักทุเลนิดหน่อยเพราะเขายังใช้ไม้ค้ำยันได้ไม่ค่อยคล่อง แล้วก็เป็นแม่เขาจริงๆ ด้วย

"อาบน้ำอยู่เหรอลูก ทำไมเปิดประตูช้าจัง เอ...ก็ยังใส่ชุดเดิมนี่นา"

"อ๋อ ยังครับ พอดีอ่านหนังสืออยู่ แล้วผมก็ใช้ไม้ค้ำยันไม่ค่อยถนัดด้วยครับ ก็เลยมาเปิดช้า" บูมแก้ตัว แม่ของเขาสอดส่ายสายตาเข้ามาในห้อง เห็นบูมเปิดหนังสือทิ้งไว้แล้วก็เลยไม่ติดใจอะไร

"ทีหลังอาบน้ำก่อนก็ได้ แล้วค่อยมาอ่านหนังสือ จะได้อ่านสบายๆ" แม่ของเขาบอกแล้วก็เดินลงไปข้างล่าง บีมซึ่งอยู่ห้องติดกันแอบแง้มประตูออกมาดู แล้วเขาก็ได้แต่ส่ายหัวอย่างระอาใจ นี่พ่อกับแม่ของเขากะจะไม่ให้บูมได้มีเวลาทำอย่างอื่นบ้างเลยหรือไงถึงต้องคอยเช็คอยู่ตลอดแบบนี้ เห็นแล้วก็อึดอัดแทน

บูมปิดประตูด้วยใจระทึก นี่ถ้าแม่เกิดสงสัยหรือจับได้ขึ้นมา เขาก็คงโดนอบรมอีกเป็นชุด แถมยังอาจจะมีพ่อมาช่วยบ่นอีกคนไปด้วย เขาถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนแล้วก็เลยเปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำ เขาคงจะต้องอ่านหนังสืออีกสักหน่อยก่อนนอน อย่างน้อยเขาก็จะได้ไม่รู้สึกผิดที่โกหกแม่เมื่อสักครู่นี้มากนัก

------------------------------------------------------------------------

เช้าวันต่อมา ทิวรีบมาโรงเรียนแต่เช้ากว่าปกติ แน่นอนว่าต้องมีอะไรพิเศษแน่ๆ เขากระเป๋าเรียนขึ้นไปเก็บบนห้องแล้วก็รีบแจ้นลงมารออยู่ตรงบริเวณที่เขามักจะเห็นพ่อกับแม่มาส่งบูมเป็นประจำ ไม่นานนักรถเก๋งยุโรปสุดหรูก็วิ่งเข้ามาจอด ในเวลาที่เกือบจะเหมือนเดิมเป๊ะ จนทิวอดสงสัยไม่ได้ว่าที่บ้านของบูมบอกเวลากันเป็นวินาทีหรือเปล่า

พอเห็นบูมลงมาทิวก็รีบวิ่งไปช่วยเขาถือกระเป๋าเรียนทันทีเพราะเขารู้ว่าบูมคงถือไม่ถนัดนัก บูมดูจะแปลกใจมากทีเดียวที่เห็นทิวมารอช่วยเขา แต่วันนี้ทิวไม่ต้องช่วยพยุงเขาแล้วเพราะวันนี้เขามีไม้คำยันมาด้วย

บูมกับทิวบอกสวัสดีแม่แล้วก็พากันเดินขึ้นมาบนห้องเรียน ระหว่างที่เดินขึ้นมาอย่างช้าๆ บูมก็ถามว่า "นายมารอเราเหรอ"

ทิวพยักหน้าพลางยิ้ม "เดี๋ยวไม่มีใครช่วยนายถือกระเป๋าไง"

บูมรู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจของเพื่อนใหม่ที่เจอกันเพียงไม่กี่สัปดาห์อย่างบอกไม่ถูก "ขอบใจนะ" บูมบอกพลางยิ้มที่มุมปาก แล้วเขาก็หยุดเดินระหว่างขึ้นบันได ทิวหยุดแล้วมองอย่างสงสัย ก่อนจะได้ถามอะไร บูมก็ชิงพูดเสียก่อน

"เราขอโทษนะ"

ทิวเลิกคิ้วด้วยความสงสัย "ขอโทษเรื่องอะไร???"

"ก็ที่เราเคยทำไม่ดีกับนายไง"

นั่นแหละทิวถึงได้ร้องอ๋อว่าบูมขอโทษเขาทำไม "เฮ้ย ไม่ต้องคิดมากหรอก ไม่เห็นมีอะไรเลย นิดเดียวเอง เราไม่เก็บเอามาใส่ใจหรอก" ทิวบอกพลางเอามือไปตบไหล่เพื่อน

บูมยิ้มดีใจกับมิตรภาพใหม่ที่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะได้พบจากโรงเรียนที่เขาเพิ่งย้ายเข้ามาได้ไม่นานนี้ "เรารู้แล้วล่ะว่าวันนั้นนายไม่ได้แกล้งเราหรอก" บูมเอ่ยออกมาหลังจากที่เงียบไปพักหนึ่ง ทิวหัวเราะเบาๆ

"นายไม่โกรธพวกนั้นเหรอที่โยนความผิดให้นาย" บูมถามพลางค่อยๆ ก้าวเท้าขึ้นบันไดต่อ

"เราไม่ถือสาพวกมันหรอก" ทิวบอกแค่นั้น บูมขมวดคิ้วด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ เด็กนักเรียนคนอื่นๆ เริ่มทยอยกันมาบ้างละ บูมกับทิวจึงเดินขึ้นไปเงียบโดยไม่ได้คุยอะไรเป็นเรื่องเป็นราวมากนัก

"วันนี้นายไม่ต้องไปเข้าแถวหรอก เดี๋ยวเราบอกครูให้" ทิวบอกเมื่อมาส่งบูมถึงโต๊ะเรียนแล้ว แล้วเขาก็เดินมาหยิบกระดาษจากกระเป๋าเป้ของเขา พอหาเจอแล้วก็เดินเอาไปยื่นให้บูม "เนื้อเพลงที่เราบอกจะเอามาให้ไง"

"ขอบใจนะ" บูมบอกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นพลางรับกระดาษเนื้อเพลงที่ทิวพิมพ์มาให้ เขาเพิ่งนึกได้เดี๋ยวนี้เองว่าสิ่งที่เขียนในเนื้อเพลงนั้นมันช่างตรงกับความรู้สึกของเขาตอนนี้จริงๆ

"จะกินอะไรไหมเดี๋ยวเราลงไปซื้อมาให้" ทิวถาม เพื่อนๆ ที่เดินเข้ามาในห้องต่างก็มองเขากับบูมแปลกๆ เพราะคงไม่มีใครคิดว่าเขากับบูมจะสนิทกันได้เร็วขนาดนี้ เมื่อไม่กี่วันมานี้ยังทำหน้ายักษ์ใส่กันอยู่เลย

บูมส่ายหน้าแล้วตอบว่า "ไม่เป็นไรหรอก เรากินข้าวเช้ามาแล้ว แม่ไม่ค่อยชอบให้เรากินจุกจิก เดี๋ยวอ้วน"

"อ๋อ...งั้นนายอยู่นี่ก่อนละกัน เราต้องลงไปทำเวรข้างล่าง วันนี้เวรเรา ไปช้าเดี๋ยวถูกรุ่นพี่จดชื่อ แต่นายเตรียมตัวไว้นะ หลังเที่ยงแล้วเจอกัน" ทิวบอกพลางเดินมาจับมือเพื่อนเป็นการให้คำมั่นสัญญา

----------------------------------------------------------------

หลังจากกินข้าวเที่ยงแล้วทิวก็พาบูมไปที่ห้องดนตรีทันที ตอนนี้ยังไม่ค่อยมีคนมาใช้นักเพราะส่วนใหญ่ยังกินข้าวอยู่ ทิวรีบไปจองคีย์บอร์ดตัวหนึ่งที่อยู่ตรงมุมห้อง เขามักจะใช้คีย์บอร์ดตัวนี้ในการวอร์มเสียงก่อนร้องเพลงอยู่บ่อยๆ

"อันดับแรก เราว่านายร้องให้เราฟังก่อนดีกว่า เอาท่อนที่นายจำได้ดีที่สุดก่อนก็ได้ เราจะได้รู้ว่าเนื้อเสียงนายเวลาร้องเพลงแล้วเป็นยังไง" นั่นคือสิ่งแรกที่ทิวขอให้เพื่อนช่วยทำเมื่อนั่งประจำที่แล้ว

บูมดูประหม่าทีเดียว เขาเหลียวมองไปรอบๆ ห้องเพื่อดูว่ามีใครบ้าง ก็เห็นเด็กนักเรียนคนอื่นๆ เข้ามาบ้างแล้ว แต่ยังคุยกันอยู่ไม่ได้เริ่มซ้อมดนตรี "เอาตอนนี้เลยเหรอ" บูมถามย้ำอย่างไม่ค่อยมั่นใจ ทิวพยักหน้า

"เอาท่อนฮุกละกันนะ" บูมบอกแล้วสูดลมหายใจยาว ก่อนจะร้องเปล่งเสียงร้องออกมาว่า "ฉันดีใจที่มีเธอ ฉันดีใจที่เจอเธอ เธอคือกำลังใจเดียวที่มีไม่ว่านาทีไหนๆ" แล้วบูมก็หยุดขำ เขาหันไปมองรอบๆ นึกว่าจะมีใครหันมาสนใจบ้าง แต่ทุกคนก็ยังยืนคุยกันอยู่เหมือนไม่ได้สนใจอะไร จึงทำให้เขาลดอาการประหม่าไปได้บ้าง

"เป็นไง แย่ใช่ไหมล่ะ" บูมบอกพลางยิ้มอายๆ

"ใครว่าล่ะ เราว่าเสียงนายมีเอกลักษณ์น่าสนใจมากๆ เลยรู้ปะ" ทิวบอกด้วยน้ำเสียงเหมือนแมวมองที่กำลังเจอช้างเผือกยังไงยังงั้นเลย ทำให้บูมรู้สึกมีกำลังใจขึ้นอีกมากโข

"นายอำหรือเปล่า เราว่าเสียงเราแย่มากเลยนะ" บูมถามย้ำเพื่อความแน่ใจ

"ไม่จริงเลย โอเคล่ะ กำลังเสียงนายอาจจะไม่ยังไม่ค่อยดีในตอนนี้ แล้วก็เพี้ยนพอดู แต่มันฝึกได้ แต่เราว่าเนื้อเสียงของนายน่าสนใจมากๆ เราว่ามันเหมาะกับเพลงรักๆ โรแมนติกๆ นะ"

ได้ยินแบบนั้นแล้วก็ยิ่งทำให้บูมมีกำลังขึ้นอีกโขเลยจนเขาเผลอยิ้มอย่างมีความหวังออกมา

"เรามาร้องท่อนอื่นกัน นายจำเมโลดี้ได้ทั้งหมดหรือยัง"

บูมส่ายหน้า

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราจะเล่นคีย์บอร์ดเป็นเมโลดี้ให้ นายร้องตามนะ จะได้ฝึก Ear Training ไปด้วย"

บูมพยักหน้า ทิวเริ่มกดเล่นเมโลดี้เพลง บูมยังเข้าได้ไม่ตรงคีย์นัก เขาจึงให้บูมประโยคแรกใหม่อยู่สองสามครั้ง จนเขาสามารถร้องได้ตรงคีย์มากขึ้น จึงค่อยๆ ไล่ไปประโยคและท่อนอื่นๆ ในเพลง เมื่อรู้ว่าการร้องเพลงของเขาไม่แย่อย่างที่คิด บูมก็เริ่มมีความหวังว่าเขาจะได้ค้นพบความสามารถใหม่ เขาก็ไม่รู้หรอกว่าท้ายที่สุดนี้เขาจะใช้ความสามารถนี้ไปทำอะไรได้ พ่อแม่เขาคงไม่ยอมให้เขาเป็นนักร้องอย่างแน่นอน แต่บูมก็รู้สึกว่ามันทำให้บูมมีความสุขมากทีเดียว อย่าเพิ่งไปนึกถึงอะไรอย่างอื่นเลย อย่างน้อยๆ เขาก็จะได้มีความสามารถพิเศษกับเขาบ้าง ไม่ใช่แค่เรื่องเรียนอย่างเดียว

ขณะที่เขากำลังสอนบูมร้องเพลงอยู่นั้น พี่ปี๊ดประธานชมรมดนตรีก็เดินเข้ามาดู "เฮ้ยทิว มึงพาใครมาสอนร้องเพลงวะวันนี้"

ทิวกับบูมหยุดแล้วก็หันไปมองตามเสียง ทิวดูจะตกใจนิดๆ เพราะเขายังไม่ได้ขออนุญาตพี่ปี๊ดเลย "เพื่อนในห้องผมครับพี่ปี๊ด ชื่อบูมครับ เพิ่งย้ายมาใหม่" ทิวถือโอกาสแนะนำเสียเลย

"อ๋อ... ไอ้น้องนี่เอง แล้วจะไหวไหมเนี่ย เล่นดนตรีก็ไม่ได้ ร้องเพลงก็ไม่เป็น" พี่ปี๊ดเห็นหน้าปุ๊บก็จำได้ปั๊บ เพราะเขาเป็นคนไล่ตะเพิดบูมออกไปเองตอนที่บูมไปขอสมัคร

"พอได้อยู่พี่ ผมว่าฝึกอีกหน่อยก็มาอยู่ชมรมเราได้เลยครับ เนื้อเสียงดีใช้ได้เลยครับ" ทิวรีบอวด "พี่อยากฟังหรือเปล่าครับ" ทิวถามต่อ บูมแอบเอามือมาสะกิดว่ายังไม่ต้องก็ได้เพราะเขายังไม่มั่นใจขนาดนั้น

"เฮ้ย ยังๆ เอาไว้ก่อนละกัน วันนี้พี่มีธุระต้องเคลียร์เอกสารชมรมก่อน ตามสบายละกัน" พี่ปี๊ดบอกแล้วก็รีบเดินออกไป

ทิวดูนาฬิกาข้อมือก็เห็นว่าใกล้จะบ่ายโมงแล้ว สงสัยต้องพักไว้ก่อน "วันนี้เอาเท่านี้ก่อนละกันนะ เดี๋ยวจะไปเรียนไม่ทัน พรุ่งนี้ค่อยมาต่อกันใหม่ เดี๋ยวเราจะสอนนายเรื่องการหายใจและการวอร์มเสียงด้วย"

"โอเคเพื่อน ก็ดีเหมือนกัน กว่าเราจะเดินไปถึงห้องเรียนก็คงบ่ายโมงพอดี" การได้เรียกใครสักคนว่าเพื่อนในตอนนี้ สำหรับบูมแล้วมันวิเศษที่สุดสำหรับชีวิตเลยล่ะ เขาอยากมีเพื่อนแบบนี้มานานแล้ว ที่ผ่านมา เขาเจอแต่เพื่อนที่แค่เล่นๆ สนุกกันไปวัน ไม่ค่อยมีสาระอะไร แต่เมื่อเจอทิวแล้ว บูมก็รู้สึกต่างออกไป เขารู้สึกว่าทิวไม่ใช่เพื่อนอย่างที่เขาเคยมี ทิวน่าจะเป็นเพื่อนที่เขาสามารถคบได้ลึกซึ้งมากกว่าเล่นสนุกทั่วไป เขารู้สึกอย่างนั้นขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ

"เฮ้ย พวกมึงเห็นบูมปะวะ" นี่คือคำถามแรกที่ทิวทักเพื่อนเมื่อมาถึงโรงเรียนในตอนเช้า

"จะเกินไปแล้วโว้ย ตั้งแต่สนิทกับไอ้บูม ลืมพวกกูไปเลยนะมึง ถามหาแต่ไอ้บูม" เอกทำเสียงประชด

"ลืมห่าอะไรล่ะ พูดดีๆ นะมึง เดี๋ยวบ้องให้ มึงไม่เห็นหรือไงว่ามันขาเจ็บอยู่ ก็ต้องช่วยดูแลมันหน่อย"

"ไม่ต้องไปดูแลมันแล้ว วันนี้มันไม่ได้ใช้ไม้คำยัน โน่น เดินไปหลังโรงเรียนคนเดียว ไม่รู้ไปทำอะไร" ปุ้ยว่าพลางชี้บอก

ทิวมองตาม "เออ ขอบใจนะเว้ย เดี๋ยวมา" พูดจบทิวก็จะวิ่งไป แต่ปุ้ยเรียกไว้ก่อน "เดี๋ยว...อย่าเพิ่งไป"

ทิวเบรกแทบไม่ทันพลางหันมามองอย่างสงสัย "มีอะไรวะ"

"ช่วยดูๆ มันหน่อยละกัน กูว่ามันเป็นเด็กมีปัญหาว่ะ พวกกูเคยพยายามคุยกับมันแล้ว มันไม่ค่อยพูดเท่าไร แต่ดูเหมือนมันจะชอบคุยกับมึงมากกว่า บอกมันด้วย ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอก"

ทิวยิ้มให้ปุ้ยด้วยความตื้นตันใจ ถึงมันจะห่ามๆ และกวนๆ (มากถึงมากที่สุด) ไปบ้าง แต่มันก็เป็นคนมีน้ำใจและคิดดีกับเพื่อนเสมอ แม้กระทั่งกับเพื่อนที่มันไม่ค่อยสนิทด้วยก็ตาม "เออ ไม่ต้องห่วง ไหนๆ บูมก็จะมาเป็นเพื่อนกับเราอีกอย่างน้อยสามปีอยู่แล้ว เราก็ต้องคอยดูมันเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ นั่นแหละ" ต้องบอกว่าวันนี้ทิวกับเพื่อนแปลกไปจริงๆ ที่คุยเรื่องมีสาระได้ด้วย ปกติมีแต่คุยเรื่องสนุกสนาน

ทิวยิ้มกับเพื่อนๆ อีกครั้งแล้วก็วิ่งมาตึกด้านหลังโรงเรียน สอดส่ายสายตาหาบูม แต่ก็ไม่เจอว่าอยู่ตรงไหน บูมมาทำอะไรที่หลังโรงเรียนนะ ปกติมักจะเห็นอ่านหนังสือเรียนอยู่ตามโต๊ะม้าหินอ่อนด้านหน้าหรือไม่ก็บนห้อง มองไปมองมา ทิวก็ได้ยินเสียงเหมือนคนร้องเพลงมาจากที่ไหนสักแห่ง พอตามเสียงไปเรื่อยๆ ก็เห็นบูมแอบร้องเพลงอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งพร้อมกับถือกระดาษแผ่นหนึ่งด้วย ทิวเข้าใจว่าน่าจะเป็นเนื้อเพลงที่เขาพิมพ์ให้เมื่อวาน ดูท่าทางบูมมีความสุขทีเดียว

ทิวไม่เข้าไปทักเพื่อนในทันที แต่แอบมองและยิ้มด้วยความชื่นชมในความพยายามของเพื่อน ไม่เสียแรงที่เขาอุตส่าห์ลงทุนสอนด้วยตัวเอง นี่ถ้าเป็นคนอื่น เขาต้องคอยตามคอยจี้กว่าจะร้องแต่ละเพลงให้ได้อย่างใจ แต่กับบูม เขาเพิ่งสอนไปแค่วันเดียวเองกลับได้เห็นความตั้งใจจริงตั้งแต่วันแรกเลย พอบูมร้องเพลงจบ ทิวก็ปรบมือให้

"เฮ้ย มาตั้งแต่เมื่อไร" บูมหันมามองด้วยความตกใจและมีท่าทางอายๆ

"ก็มาทันฟังนายร้องท่อนฮุกแล้วก็ท่อนจบเมื่อกี้นั่นแหละ ใช้ได้เลยทีเดียวนะ นี่ขนาดไม่ค่อยได้ร้องเพลงนะเนี่ย" ทิวชมพลางเดินเข้าไปใกล้

"จริงเหรอ" บูมยิ้มอย่างไม่ค่อยมั่นใจ "เราคิดว่าเราต้องหาเวลาซ้อมบ้าง แค่ซ้อมกับนายอย่างเดียวคงไม่พอหรอก แต่ว่าเราซ้อมที่บ้านไม่ได้ ก็เลยว่าจะซ้อมตอนเช้าๆ ที่โรงเรียนด้วย"

ทิวรับฟังแล้วพยักหน้าเข้าใจ จริงๆ ร้องเพลงตอนเช้าอาจไม่ค่อยดีเท่าไรเพราะช่วงนี้เสียงจะยังมาไม่เต็มที่ แต่ถ้าบูมไม่สะดวกเวลาอื่นตอนเช้าก็คงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด เอาไว้ให้สนิทกันมากกว่านี้เขาจะลองคุยเรื่องที่บ้านของบูมดูบ้างเผื่อจะช่วยอะไรได้ "แบบนี้คนสอนก็ปลื้มแย่เลยที่คนถูกสอนตั้งใจขนาดนี้ ตั้งแต่สอนร้องเพลงให้พวกสมาชิกในชมรมดนตรีมา เพิ่งเห็นนายนี่แหละที่ตั้งใจซ้อมจริงๆ" ทิวชมจากใจจริง

บูมยิ้มอีก เขาเริ่มยิ้มได้มากขึ้นในช่วงนี้ ตั้งแต่ที่เริ่มมีทิวเข้ามาเป็นเพื่อน "นายว่าเราจะเข้าเป็นสมาชิกในชมรมดนตรีได้ไหม" บูมถามด้วยสีหน้าไม่แน่ใจ

ทิวพยักหน้า

"แล้วนายคิดว่า....เสียงอย่างเรา...จะได้มีโอกาสขึ้นไปร้องเพลงบนเวทีไหม"

ทิวพยักหน้าอีก "ได้สิ...เราจะพาให้นายไปถึงวันนั้นให้ได้ ถ้านายไม่ท้อเสียก่อน ไม่ต้องห่วง เห็นนายตั้งใจแบบนี้เราก็เต็มที่อยู่แล้ว"

ไม่รู้ว่าทิวตามฝาดหรือเปล่า นอกจากเขาจะเห็นบูมยิ้มดีใจและมีความหวังแล้ว เขายังเห็นหยดน้ำตาที่มันค่อยๆ ไหลลงมาจากจากตาของบูมด้วย พอเพ่งดูดีๆ ทิวก็พบว่าเขาไม่ได้ตาฝาดจริงๆ ด้วย ทำไมบูมจึงน้ำตาไหลแบบนั้น "นายเป็นไรหรือเปล่าบูม" ทิวถามด้วยความเป็นห่วง

"เปล่าหรอก เราแค่ดีใจ...ที่เรา...เพิ่งเคยมีเพื่อนดีๆ แบบนี้" พูดจบบูมก็ดึงเพื่อนเข้าไปกอด ทิวทำให้เขาได้รู้ตัวว่า ชีวิตที่ผ่านมาของเขามันช่างอ้างว้างเดียวดายเหลือเกิน เขารู้สึกเหงา ขาดที่พึ่งทางใจ ขาดความอบอุ่นแม้ว่าครอบครัวเขาจะมีครบพร้อมทุกอย่าง ขาดคนที่จะรับฟังและช่วยเขาอย่างจริงใจ

ทิวออกจะงงๆ นิดๆ แต่เขาก็กอดตอบและตบหลังเพื่อนเบาๆ เพื่อให้กำลังใจ "ไม่ต้องห่วงนะบูม นายเป็นเพื่อนของพวกเราแล้ว นายมีอะไรไม่สบายใจก็บอกพวกเราได้ อย่างน้อยนายก็จะต้องอยู่กับพวกเราอีกตั้งสามปี พวกเรายินดีช่วยเพื่อนของพวกเราทุกคน"

บูมปล่อยเพื่อนออกจากอ้อมแขนแล้วก็ยิ้ม เขาไม่ร้องให้แล้วล่ะ ปกติเขาไม่เคยร้องให้เลย ไม่ว่าจะโดนกดดันหรือบีบคั้นมากแค่ไหน เขาเก็บกดไว้มากจนคิดว่าในไม่ช้ามันก็คงต้องระเบิดออกมา เหมือนอย่างในวันนี้ที่เขาเพิ่งรู้ว่าเขาเก็บกดความเหงาและอ้างว้างไว้ในใจของเขามากมายเพียงใด "ขอบใจมาก" บูมสูดหายใจยาวแล้วพูดต่อว่า "เมื่อเช้าเราแวะซื้อขนมปังร้านโปรดมาฝากพวกนายด้วย เรายังไม่ให้พวกนั้นกินเพราะว่านายยังไม่มา เดี๋ยวเราไปเอามาแบ่งเพื่อนๆ กินกันนะ"

ทิวพยักหน้า "นายไม่ใช้ไม้ค้ำแล้วเหรอ เดินไหวหรือเปล่า" ทิวถามพลางก้มมองดูที่ขาของเพื่อนที่ยังมีผ้าพันแผลแปะอยู่ตรงหัวเข่าที่ถลอกเป็นแผล

"ไม่เป็นไรแล้วล่ะ เราไปหาหมอมาเมื่อวาน สงสัยยาที่ให้มากินคงดีด้วยมั้ง ก็เลยหายไว" บูมพูดแล้วก็เริ่มออกเดิน จริงๆ โรงพยาบาลที่เขาไปมาเมื่อวานนั้นก็เป็นโรงพยาบาลเอกชนอย่างดีที่พ่อกับแม่เขาไปใช้บริการเป็นประจำ ด้วยกำลังเงินและฐานะของครอบครัวเขา พ่อกับแม่จะสรรหาสิ่งที่ดีที่สุดให้เขาเสมอไม่ว่าจะใช้เงินมากขนาดไหนก็ตาม แต่ที่เห็นเขาใช้โทรศัพท์เชยๆ นั้นเป็นเพราะพ่อกับแม่เกรงว่าโทรศัพท์ดีๆ หรูๆ ที่มันทำได้หลายอย่างนั้นจะทำให้เขาเสียคน เขาก็อยากได้เหมือนกันตามประสาวัยรุ่น แต่ก็เถียงพ่อกับแม่ไม่ได้

---------------------------------------------------

บูมกับทิวช่วยกันถือขนมปังจากร้านมีชื่อเสียงแห่งหนึ่งลงมาจากห้องเรียน แล้วเอามาแบ่งเพื่อนๆ ที่มานั่งแซวสาวๆ ที่เดินผ่านไปผ่านมาอยู่บริเวณทางเข้าหน้าโรงเรียน พวกเพื่อนๆ ดีใจกันใหญ่ที่อยู่ดีๆ ก็มีลาภปากตั้งแต่เช้า

"โห จากร้านนี้เลยเหรอ อยากกินมานานแล้ว แต่ไม่มีปัญญาซื้อ" หม่าวดูจะตาโตดีใจกว่าเพื่อนๆ

"เขาระดับไหนแล้วมึง ไม่เห็นเหรอว่าพ่อกับแม่มันขับรถเบ็นซ์มาส่งทุกวัน เขาก็ต้องกินของมีระดับสมฐานะเขาหน่อยสิ" เอกว่าพลางกินอย่างเอร็ดอร่อย

"กูว่ามันเป็นขนมปังที่อร่อยที่สุดเท่าที่กูเคยกินมาเลยว่ะ" ช้างเป็นปลื้มด้วยคน เจ้าหมอนี่ตอนแรกๆ มันไม่ได้ชื่อช้างหรอก แต่ด้วยความที่มันกินเยอะจนอ้วน หลังๆ เพื่อนๆ ก็เลยเรียกมันไอ้ช้าง แต่ด้วยความที่มันชอบเดินเขกหัวเพื่อนเวลาอยู่ในห้องเรียน เพื่อนๆ ก็เลยเรียกมันว่าไอ้ช้างเกเรไปด้วย

"บูมไม่กินเหรอ" ทิวหันไปถามบูมที่ยืนยิ้มอย่างปลาบปลื้มใจที่เห็นเพื่อนๆ ชอบขนมที่เขาซื้อมาฝาก

"กินแล้ว ตามสบายเลย ซื้อมาฝากพวกนายนั่นแหละ"

----------------------------------------------------------------

ตั้งแต่ทิวเริ่มเป็นเพื่อนกับบูม บูมก็ดูจะทำตัวเป็นเพื่อนกับคนอื่นๆ ได้ง่ายขึ้นไปด้วย แต่อย่างไรก็ตาม บูมก็ชอบไปไหนมาไหนกับทิวมากกว่าใคร กลายเป็นคู่หูดูโอ้คู่ใหม่ของโรงเรียนไปเลย และแน่นอน ตอนเที่ยงหลังกินข้าวทุกๆ วัน ทิวก็จะช่วยบูมสอนร้องเพลงเสมอ ยกเว้นวันไหนที่มีธุระอย่างอื่นจริงๆ

ผ่านการฝึกซ้อมไป 1 เดือนเศษๆ ทิวก็ทำให้บูมต้องประหลาดใจสุดๆ เพราะแทนที่จะพาบูมมานั่งฝึกร้องเพลงอย่างเคย ทิวกลับพาเขาไปห้องซ้อมวงดนตรีของชมรมแทน

พอเปิดประตูเข้าไปทิวก็รีบขอโทษขอโพยนักดนตรีที่กำลังรออยู่ยกใหญ่ "มาแล้วๆๆ ขอโทษจริงๆ ครับที่มาช้า"

"เออๆ ไม่เป็นไรเว้ย เร็วๆ เข้า เดี๋ยวจะต้องไปเรียนแล้ว" ต้าบอกพลางหันไปเช็คสายแจ๊คที่เสียบกับเบสที่เขาถืออยู่

"ไหนล่ะนักร้องใหม่ของมึง" เพ้งถามพลางสอดส่ายสายตามองหานักร้องใหม่ที่ทิวบอกว่าจะให้มาลองร้องเพลงดู

"นี่ไง บูม เข้ามาสิ" ทิวบอกพลางเดินไปจูงแขนเพื่อนที่ยืนงงๆ เข้ามาในห้อง แล้วก็แนะนำให้เพื่อนๆ ในวงรู้จัก

"นี่บูมนะครับ บูม นี่เพ้ง มือกีตาร์ พี่ต้า มือเบส พี่ออย มือกลอง แล้วก็ซิท มือคีย์บอร์ด ทั้งหมดนี้อยู่ในวงอะไรนะ" ตอนหลังทิวหันไปถามเพื่อนๆ นักดนตรี

"Zenith ครับ" เพื่อนๆ นักดนตรีตอบพร้อมกันพลางหัวเราะ ในวง Zenith นั้นเป็นการรวมตัวกันของนักดนตรีมือเจ๋งๆ ที่พี่ปี๊ดคัดมาเองกับมือเลย มีทั้งที่อายุเท่ากันและต่างกันจากหลายๆ ห้อง ที่น่าแปลกก็คือในชมรมดนตรี ไม่เพื่อนสมาชิกจากห้องของทิวเลยแม้แต่คนเดียว

"แล้วนายพาเรามาที่นี่ทำไมเหรอ" บูมแอบถามทิวอย่างงงๆ

"ให้มาเทสต์เสียงไงล่ะ" ทิวกระซิบบอก

บูมอ้าปากค้างตาโต "จริงเหรอ"

ทิวพยักหน้า บูมดีใจจนถึงกับกระโดดกอดคอเพื่อน "ขอบใจมากทิว"

"อ้าว มัวแต่ดีใจอยู่นั่นแหละ ให้ไวเลย เดี๋ยวเหลือไม่ถึง 20 นาทีแล้วนะโว้ย" ต้าบ่น แต่สีหน้าก็ไม่จริงจังนัก

"ครับๆๆๆ" บูมรีบรับคำอย่างเร็วไว แล้วก็วิ่งมาที่ไมโครโฟนที่ตั้งไว้ให้ แล้วก็หันมาถามทิวว่า "จะให้เราร้องเพลงอะไรล่ะ"

"ก็เพลงที่นายซ้อมมาเป็นเดือนนั่นแหละ" ทิวบอก

"แล้วพี่ๆ เขาซ้อมกันมาแล้วเหรอ" บูมถามอีก

"เออ" เสียงนักดนตรีข้างหลังตอบมาพร้อมกัน บูมหันไปหัวเราะกับพวกเขาด้วย บูมไม่รู้หรอกว่าทิวไปจัดการเรื่องนี้ให้เขาตั้งแต่เมื่อไร แต่เขาโฆตรจะดีใจเลย ดีใจจนยิ้มแทบไม่หุบเลยล่ะ

"เต็มที่เลยนะบูม เราจะถ่ายวิดีโอนี้ไว้ด้วย เอาไปให้พี่ปี๊ดดู รับรอง นายได้เข้าชมรมดนตรีในตำแหน่งนักร้องชัวร์" ทิวให้กำลังใจ พลางหยิบไอโฟนเขาขึ้นมาเตรียมไว้

เสียงดนตรีดังขึ้นแล้ว ดนตรีมันดูแปลกๆ ไปเล็กน้อยเพราะทิวบอกให้วง Zenith เรียบเรียงดนตรีใหม่ให้มีจังหวะทันสมัยขึ้น ไม่ใช่เวอร์ชั่นอะคูสติกตามต้นฉบับเดิม

"ขึ้นตรงไหนน่ะ งง" บูมบอกพลางเกาหัว เสียงดนตรีก็หยุดลงตาม

"โอเค เดี๋ยวเราให้สัญญาณละกัน เอาใหม่นะ" ทิวบอก แล้วหยิบโทรศัพท์ตั้งท่าเตรียมถ่ายวิดีโออีกครั้ง "จัดเต็มเลยนะเพื่อน" ทิวให้กำลังใจอีกครั้ง ได้กำลังใจดีแบบนี้ บูมสู้ไม่ถอยอยู่แล้ว

พออินโทรขึ้นไปได้สักพัก ทิวก็ให้สัญญาณมือว่าให้บูมเริ่มร้อง บูมขึ้นได้ถูกพอดี เขาดูงงๆ ในตอนแรกๆ บ้าง แต่พอร้องไปก็เริ่มมั่นใจมากขึ้น สามารถใส่อารมณ์และลูกเล่นได้ดีมากขึ้น คงไม่โปรเท่ากับทิวหรอก แต่ก็เรียกได้ว่าดีที่สุดของบูมในตอนนี้แล้วล่ะ

"ฉันก็รู้และฉันอุ่นใจ ว่าฉันนั้นจะมีเธออยู่...กับฉัน"

เพลงจบลงแล้ว ทิวและเพื่อนๆ นักดนตรีปรบมือชอบใจกันใหญ่

"เยี่ยมเลยบูม" น้ำเสียงดีใจของทิวทำให้บูมหัวใจพองโตจนแทบจะลอยได้เลยทีเดียว

"ใช้ได้เลยบูม ยินดีต้อนรับนักร้องนำคนใหม่ไว้ล่วงหน้าเลยละกัน" พี่ต้าบอกพลางเดินมาตบไหล่เขา คนอื่นๆ ก็เดินมาตบไหล่และชมเขาเช่นกัน

เราอยากจะบอกว่าเราโฆตรรักนายเลยว่ะทิว ขอบใจสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่นายช่วยทำให้เราจริงๆ บูมคิดในใจ สายตาที่เขามองมาที่ทิวนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ

----------------------------------------------------------

เลิกเรียนแล้วทิวไม่ได้ลงเล่นเตะบอลเหมือนเคย แต่เขารีบวิ่งไปที่ชมรมดนตรีและตรงดิ่งไปหาพี่ปี๊ด รุ่นพี่ ม.6 ประธานชมรมดนตรี

"พี่ปี๊ด ผมมีอะไรมาให้พี่ดูแน่ะ พี่พอมีเวลาหรือเปล่า" ทิวบอกพลางหอบแฮ่กๆ หน้าโต๊ะทำงานของพี่ปี๊ด

พี่ปี๊ดหันมามองและทำสีหน้าสงสัยในท่าทางตื่นเต้นโดยไม่รู้สาเหตุของทิว "ได้ๆ มีอะไรเหรอ แต่ไม่นานนะ เดี๋ยวพี่จะต้องรีบกลับบ้านไปธุระกับที่บ้าน"

"ไม่นานพี่ ขอเวลาแค่ห้านาทีเท่านั้น ว่าแต่มีที่ที่มันเงียบกว่านี้ไหมครับ"

พี่ปี๊ดไม่ตอบทิวแต่กลับตะโกนเสียงดังว่า "เฮ้ย ช่วยเงียบๆ หน่อยแป๊บนึง"

เสียงซ้อมดนตรีเสียงคนคุยกันในชมรมก็เงียบลงทันที ทิวเห็นแล้วก็อดขำไม่ได้ เขาดึงเก้าอี้มานั่งแล้วก็หยิบโทรศัพท์ไอโฟน แล้วเปิดวิดีโอที่บูมร้องเพลงให้พี่ปี๊ดฟัง

"เป็นไงบ้างพี่"

พี่ปิ๊ดดูมีท่าทางสนใจมากทีเดียว

"เฮ้ย มีหูฟังปะ จะได้ฟังให้ชัดๆ"

ทิวรีบค้นกระเป๋าเป้แล้วหยิบหูฟังมาให้พี่ปี๊ดทันที พอได้ฟังจากหูฟังเท่านั้น พี่ปี๊ดก็ยิ้มเล็กยิ้มน้อย

"ใช้ได้เลย คนสอนเก่งนะเนี่ย" พี่ปี๊ดหันมาบอกแล้วฟังต่อ ทิวยิ้มแทบไม่หุบเลยทีเดียว พอฟังจบพี่ปี๊ดก็ถามว่า

"มันยังสนใจที่จะเข้าชมรมหรือเปล่าวะ"

"สนใจสิพี่ บูมเขาซ้อมมาเป็นเดือนทุกวันเลยนะครับ ผมสอนเขาเองกับมือเลย เขาตั้งใจมากนะครับพี่ ผมยังไม่เคยเห็นใครตั้งใจเท่าบูมเลย" ทิวได้โอกาศโฆษณาสรรพคุณเพื่อนของเขาไปด้วย

"ดีๆ งั้นพรุ่งนี้ทิวพาบูมมาคุยกับพี่หน่อยละกัน"

"ได้เลยครับพี่ ขอบคุณพี่มากครับ" ทิวบอกอย่างดีใจแล้วก็รีบคว้าไอโฟนวิ่งออกไปข้างนอก ท่ามกลางความงุนงงของคนในชมรม

ออกมาปั๊บทิวก็โทรหาบูมทันทีเพราะเขารอที่จะบอกข่าวดีนี้ช้ากว่านี้อีกแค่วินาทีเดียวก็ไม่ได้แล้ว

"จริงเหรอทิว นายพูดจริงเหรอ" บูมตอบอย่างตื่นเต้นในขณะที่นั่งรถกลับบ้าน พี่ชายเขาหันมามองด้วยความสงสัย บูมจึงค่อยๆ ใช้มือป้องปากแล้วบอกทิวว่า "แค่นี้ก่อนนะ"

ทิวได้ยินเสียงกระซิบกระซาบแบบนั้นก็เลยเดาได้ว่าน่าจะมีอะไรบางอย่างที่ทำให้บูมไม่สะดวกที่จะพูดตอนนี้

"อะไรเหรอบูม ทำเสียงดีใจเชียว" บีมหันไปถาม วันนี้พ่อกับแม่ไม่ว่าง บีมจึงถูกบังคับให้ขับรถมารับน้องชายแทน

"เปล่า" บูมตอบเสียงห้วนเช่นเคยแล้วก็ทำสีหน้าเรียบเฉย เขาไม่ได้พูดดีๆ กับพี่ชายมาหลายปีแล้ว อยู่บ้านเดียวกันก็แทบจะนับคำที่ใช้คุยกันได้ เพราะเขาจะไม่คุยกับใครในบ้านเท่าไร ถ้าไม่จำเป็น โดยเฉพาะกับพี่ชายที่บูมยังเคืองๆ อยู่

บีมยิ้มนิดๆ แล้วก็ถอนหายใจ หลายปีมานี้ บ้านของพวกเขาดูไม่ค่อยจะเป็นเหมือนบ้านเลย มันดูอึดอัดและเต็มไปด้วยบรรยากาศที่เคร่งขรึม ไม่ค่อยมีเสียงหัวเราะ ไม่ค่อยมีเสียงคุยกัน มันน่าอึดอัดจนแทบไม่อยากจะอยู่เลยทีเดียว แต่ช่วงหลังๆ มานี้เขาสังเกตเห็นว่าน้องชายของเขาดูหน้าตาสดใสมากขึ้น ไม่ว่าจะเป็นเพราะอะไร มันก็ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาได้บ้าง

ในที่สุดบูมก็ได้เข้ามาอยู่ในชมรมดนตรีสมใจอยาก แถมยังได้เป็นนักร้องนำคู่กับทิวด้วย แล้วก็ยิ่งโชคดีขึ้นไปอีกเมื่อทางโรงเรียนจะให้วง Zenith เป็นการแสดงของโรงเรียนอีกหนึ่งชุดที่จะไปร่วมงานของกระทรวงศึกษาธิการที่เมืองทองธานีในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า บูมกับทิวจึงต้องมาซ้อมร้องเพลงด้วยกันเพราะถูกวางตัวให้เป็นนักร้องนำดูโอ้ของวงไปเสียแล้ว

ในช่วงนี้โรงเรียนให้ลดเวลาการสอนในช่วงบ่ายลงเพื่อให้นักเรียนที่จะต้องไปแสดงในงานได้มีเวลาซ้อมการแสดง บูมจึงได้มีโอกาสฝึกซ้อมอย่างเต็มที่ เขาพัฒนาไปได้มากทีเดียว ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะว่าคนที่เก็บกดมักจะมีพลังอะไรบางอย่าง เมื่อมันถูกดึงออกมาใช้ในทางสร้างสรรค์จึงทำให้พัฒนาได้เร็ว ทิวไม่หวงวิชาเลย ไม่ว่าบูมจะสงสัยอะไรหรือแม้กระทั่งสิ่งที่บูมไม่ได้ถาม เขาก็จะถ่ายทอดให้จนหมด ก็อย่างที่เขาบอกนั่นแหละ เห็นคนตั้งใจแบบนี้ ทิวก็พร้อมจะเต็มที่ด้วย

------------------------------------------------------------------------

"แม่ครับ วันเสาร์นี้ ถ้าบูมเรียนพิเศษเสร็จแล้ว บูมขอไปเดินซื้อของกับเพื่อนนะครับ"

แม่ของบูมเงยหน้าขึ้นจากการกินข้าวแล้วก็มองบูมราวกับว่าเขาได้ทำสิ่งที่ผิดมหันต์ "ซื้ออะไร ซื้อไปทำไม"

ได้ยินน้ำเสียงแบบนั้นบูมก็หลบตาลงต่ำ "ซื้อเสื้อผ้าครับ"

"แล้วที่มีอยู่ไม่พอหรือไง" ไม่ใช่ว่าเธอจะขี้เหนียวหรืออะไร เสื้อผ้าแต่ละตัวที่บูมใส่ก็ล้วนแล้วแต่มียี่ห้อราคาแพงๆ ทั้งนั้น เพียงแต่เธอไม่เข้าใจที่บูมต้องไปซื้อกับเพื่อน เพราะที่ผ่านมาเธอหรือไม่ก็สามีจะเป็นคนพาไปซื้อเองอยู่แล้ว

ยังไม่ทันที่บูมจะได้ตอบอะไร เสียงพี่ชายเขาก็ดังขึ้น เขาเพิ่งกลับมาจากมหาวิทยาลัยและบังเอิญได้ยินการสนทนาพอดี "แม่ ให้บูมไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างเถอะครับ บูมยังเด็ก คงอยากจะเที่ยวกับเพื่อนบ้าง"

แม่ของบูมหันขวับไปตามเสียงลูกชายคนโตทันที "แล้วไม่คิดหรือว่าน้องมันจะไปเหลวไหลที่ไหน" แม่เริ่มเสียงแหว

บีมเดินมายืนข้างๆ น้องชายแล้วก็ถอนหายใจ "โธ่แม่ แม่ไม่สงสารบูมบ้างเหรอครับ บูมยังเด็กอยู่นะครับแม่ ที่ผ่านมาบูมไม่เคยได้ทำอะไรตามที่วัยเขาควรจะได้ทำเลยนะครับ แม่ปล่อยบูมบ้างเถอะ แค่นี้บูมก็อึดอัดจะแย่อยู่แล้ว"

บูมเงยหน้ามองพี่ชายด้วยสีหน้าราวกับจะไม่เชื่อในสิ่งที่พี่ชายพูด นี่เป็นครั้งแรกที่บีมลุกขึ้นมาเถียงแม่เรื่องนี้ให้เขา แต่จริงๆ แล้วนั้น บีมทนเห็นน้องชายถูกบังคับมานาน เขาสงสารน้องชายจนวันนี้เขารู้สึกว่าทนไม่ไหวแล้ว

"ปล่อยให้ไปทำตัวเหลวไหลเหมือนพี่ชายมันน่ะเหรอ แม่ไม่ยอมเป็นอันขาด" แม่เริ่มเสียงดัง

"แม่" บีมร้องเสียงดังที่ถูกพาดพิง แต่เอาเถอะ ทุกวันนี้เขาก็ไม่มีอะไรจะต้องเสียแล้ว "แม่เชื่อใจบูมบ้างสิครับ ที่ผ่านมา บูมเขาตั้งใจเรียนเพื่อครอบครัวของเรามาตลอด บูมเป็นเด็กดี ไม่เคยเกเร วันนี้บูมเขาโตแล้ว พ่อกับแม่ควรจะให้อิสระกับน้องบ้าง บูมเป็นผู้ชายนะครับแม่ เขาควรจะมีประสบการณ์เรียนรู้ชีวิตด้วยตัวของเขาเองบ้าง"

"นี่แกสอนแม่เหรอ" ถ้าแม่ใช้คำว่า "แก" เมื่อไรนั่นแสดงว่าแม่ไม่พอใจอย่างมากแล้วล่ะ แต่วันนี้บีมไม่กลัวอะไรทั้งนั้น

"ผมขอโทษครับแม่ ผมไม่บังอาจถึงขนาดนั้น แต่ผมสงสารบูม แม่เห็นไหมครับว่าบูมไม่เคยยิ้ม ไม่เคยหัวเราะ ไม่เคยมีความสุขเลยเวลาอยู่บ้าน บ้านเราไม่เคยมีเสียงหัวเราะ ไม่เคยนั่งคุยกันพ่อแม่ลูกอย่างมีความสุขมานานแค่ไหนแล้ว แม่เห็นบ้างหรือเปล่า" บีมพูดไปร้องให้ไป ปากเขาก็เริ่มสั่น

ดูเหมือนว่าแม่จะอึ้งไปพอสมควรเพราะเมื่อทบทวนดูดีๆ แล้ว ในบ้านก็ไม่เคยมีสิ่งเหล่านี้อย่างที่บีมว่าจริงๆ แต่เธอก็มองหน้าลูกชายคนโตราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

บูมได้แต่มองหน้าพี่ชายและแม่สลับไปสลับมา นี่เกิดอะไรขึ้นพี่ชายของเขาถึงได้หมดความอดทนจนถึงขนาดนี้ ดีนะที่วันนี้พ่อยังไม่กลับบ้าน จริงๆ ก็เป็นเหตุผลที่บูมจะคุยกับแม่ตอนที่พ่อไม่อยู่นั่นแหละ

"สงสารน้องบ้างนะครับแม่ บูมอายุแค่นี้เอง พ่อกับแม่จะบังคับเขาไปถึงไหน" บีมบอกพลางบีบไหล่น้องชายเพื่อให้กำลังใจ เขารู้ว่าน้องยังโกรธอะไรบางอย่างกับเขาอยู่ แต่เขาไม่โทษบูมหรอกที่จะคิดโกรธเคืองเขาเช่นนั้น บูมไม่ได้มีท่าทีขัดขืนแต่กลับมองหน้าพี่ชายด้วยความเข้าใจมากขึ้น

แม่ดูเงียบไปและเริ่มมีน้ำตา "ครอบครัวของเราเพิ่งผิดหวังจากแกมาไม่เท่าไร จะให้ต้องผิดหวังกับบูมอีกหรือไง" แม่พูดพลางสะอื้น บีมเห็นแล้วก็รีบเดินไปหาแม่และนั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆ และดึงมือแม่มากุมไว้

"แม่เชื่อใจบูมนะครับ พ่อกับแม่เลี้ยงพวกเรามาตั้งแต่เด็กๆ ก็คงจะเห็นว่าบูมไม่ใช่เด็กเกเร ให้บูมได้มีชีวิตอิสระบ้าง ผมเชื่อว่าน้องเขาไม่ทำให้พวกเราผิดหวังหรอกครับ ถ้าแม่ไม่เชื่อใจ ผมจะไปเป็นเพื่อนบูมเอง ผมจะดูแลน้องเอง ยังไงบูมก็เป็นน้องชายของผม ผมก็รักและเป็นห่วงเขาไม่ต่างจากพ่อกับแม่ ผมไม่ปล่อยให้น้องชายของผมไปทำอะไรไม่ดีให้พ่อแม่ต้องหนักใจหรอกครับ" บีมบอกพลางหันมาสบตากับน้องชาย

"พี่บีม..." บูมเรียกชื่อพี่ชายด้วยเสียงแผ่วเบา ที่ผ่านมาเขาคิดไม่ดีกับพี่ชายคนนี้มาตลอด ไม่เคยคิดเลยว่าบีมจะคอยเฝ้าสังเกตสิ่งที่เกิดขึ้นและคอยเป็นห่วงเขาอยู่มากขนาดนี้ คิดแล้วบูมก็ได้แต่รู้สึกผิด

"นะแม่ ให้บูมไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง แม่เชื่อใจบูมนะครับ" บีมขอร้องอีกครั้ง แม่มองหน้าลูกชายสองคนด้วยสีหน้าที่อ่อนลง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ก็น่าจะเป็นสัญญาณได้อย่างหนึ่งว่าแม่ได้ยอมแล้ว แม้ว่าจะไม่ค่อยเต็มใจก็ตาม

-----------------------------------------------------------------------------------

บูมนั่งรถออกไปกับพี่ชายด้วยความรู้สึกสุขใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาไม่รู้หรอกว่าพ่อกับแม่จะให้อิสระเขาได้มากอีกสักแค่ไหน แต่วันนี้เขาดีใจที่ได้ความรู้สึกดีๆ กับพี่ชายของเขาคืนมา อย่างน้อยมันก็ทำให้บ้านของเขาน่าอยู่มากขึ้น

"พี่รู้สึกว่าหลังๆ บูมหน้าตาสดใสขึ้นนะ มีอะไรหรือเปล่า หรือว่ามีแฟนแล้ว" บีมถามขึ้นขณะที่ขับรถ

"อ๋อ...เปล่าครับ ยังไม่มีหรอก ถ้ามีขึ้นมาพ่อกับแม่คงเอาบูมตายเลย" บูมบอกพลางขำเล็กน้อย แต่อีกใจหนึ่งมันก็ไม่ขำหรอก

"ทีหลังถ้ามีอะไรแบบนี้ บอกพี่นะ เดี๋ยวพี่จะช่วยจัดการให้ พี่ไม่อยากเห็นบูมถูกพ่อกับแม่บังคับมากจนเกินไป พี่ยอมรับว่าพี่ทนดูไม่ไหวจริงๆ พี่เคยเจอเหตุการณ์แบบนั้นมาแล้ว พี่เข้าใจบูมดีว่าบูมรู้สึกยังไง"

"ครับ" บูมรับคำสั้นๆ รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาบ้างที่ได้ยินพี่ชายพูดแบบนี้

"ว่าแต่ไม่มีอะไรจะบอกพี่จริงๆ เหรอ" บีมถามย้ำ

"อ๋อ...คือ..."

"เล่ามาเถอะ...พี่ไม่บอกพ่อกับแม่หรอก" บีมพูดอย่างรู้ทัน

บูมจึงตัดสินใจบอกพี่ชายไปว่า "พอดี...บูมเพิ่งได้เป็นนักร้องนำของวงดนตรีที่โรงเรียนครับ"

"จริงเหรอ" บีมพูดด้วยน้ำเสียงดีใจ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าน้องชายของเขาจะมีพรสวรรค์ทางด้านนี้ "พี่ไม่รู้มาก่อนเลยว่าบีมจะมีความสามารถด้านนี้"

"พอดีเพื่อนบูมที่ชื่อทิวช่วยสอนครับ บูมเรียนร้องเพลงกับทิวแทบทุกวัน แล้วทิวก็พาบูมไปสมัครที่ชมรมดนตรี แล้วเขาก็ให้บูมเป็นนักร้องนำกับทิวครับ วันนี้...ทิวก็เลยนัดบูมไปซื้อเสื้อผ้าที่จะใส่ขึ้นเวทีกันอาทิตย์หน้านี้ครับ" ดูเหมือนบูมจะพูดถึงเพื่อนด้วยสีหน้ามีความสุขจนบีมอยากจะเห็นเสียแล้วสิว่าทิวหน้าตาเป็นแบบไหนถึงได้ดีกับน้องชายเขาถึงขนาดนี้

"ดีแล้วบูม บูมจะได้ไม่เครียดแต่กับการเรียนอย่างเดียว แต่ก็อย่าให้มีผลกับการเรียนล่ะ เดี๋ยวพ่อกับแม่จะให้ย้ายโรงเรียนอีก ว่าแต่จะเล่นวันไหนล่ะ พี่จะได้ตามไปดู อยากฟังเสียงน้องชายพี่ว่าจะเสียงดีขนาดไหน" บีมพูดพลางยิ้มอย่างชื่นชม

"ครับ" บูมรับคำแล้วก็หัวเราะ

"เสร็จแล้วโทรหาพี่นะ เดี๋ยวพี่มารับ" บีมบอกน้องชายเมื่อมาส่งถึงโรงเรียนสอนพิเศษแถวๆ สยามแสควร์ "วันนี้มีเพื่อนๆ มากี่คนล่ะ เดี๋ยวพี่เป็นสารถีให้"

"รวมบูมด้วยก็ห้าคนครับ" บูมบอกพลางเปิดประตูรถออก "ขอบคุณนะครับพี่" บูมบอกพลางยิ้ม บีมพยักหนักและยิ้มให้น้องชาย บูมปิดประตูรถแล้วก็เดินไปที่ลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังห้องเรียนพิเศษ

----------------------------------------------------------------------------------------

บ่ายแก่ๆ บูมก็เรียนพิเศษเสร็จ เขารีบโทรหาพี่ชายทันที จากนั้นก็ออกมานั่งรอเพื่อนๆ ตรงที่นัดหมาย ไม่นานนัก ทิว ปุ้ย หม่าวและต้องก็มาถึง วันนี้ทุกคนแต่งตัวตามวัยรุ่นสมัยนี่เป๊ะเลย แต่บูมยังแต่งตัวดูเป็นคุณหนูอยู่เลย ทำไมต้องนัดกันมาซื้อเสื้อผ้าน่ะหรือ เพราะว่าบูมจะต้องไปร้องเพลงไงล่ะ ถ้าเขายังใส่ชุดนักเรียนหรือแต่งตัวเป็นคุณหนูไฮโซแบบนี้คงจะเป็นศิลปินได้ยาก

บูมทักทายกับเพื่อนๆ สักพักพี่ชายเขาก็ขับรถเข้ามา บีมลดกระจกลงแล้วถามบูมว่า "พร้อมหรือยัง"

"พร้อมแล้วครับ" บูมตอบพลางยิ้ม

"โห... เป็นบุญของกูแท้ๆ ที่จะได้นั่งบีเอ็มเป็นครั้งแรกในชีวิต" ปุ้ยพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น คนอื่นๆ ก็พลอยทำเสียงฮือฮาไปด้วย

"ขึ้นมาเลยน้อง วันนี้อยากไปไหน บอกพี่มาได้เลย" บีมร้องบอกเพื่อนๆ ของน้องชาย

ใช้เวลาไม่นานนักทุกคนก็กรูกันเข้าไปอยู่ในรถ มีบูมนั่งหน้ากับพี่ชายและทำหน้าที่คอยแนะนำเพื่อนๆ ให้พี่ชายรู้จัก

จริงๆ ก็ไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าที่ไหนไกลกันหรอก ก็อยู่ในบริเวณสยามนี่แหละ แต่บีมไม่ได้มาร่วมด้วยเพราะอยากให้น้องเป็นอิสระอย่างเต็มที่ ส่งเสร็จแล้วบีมก็ไปหาเดินดูอะไรตามประสาของเขา พอถึงเวลาเขาก็ขับรถไปรับ เห็นน้องชายมีความสุขแล้วบีมก็พลอยมีความสุขไปด้วย แต่เขาก็สังเกตเห็นว่าบูมดูสนิทและทำตัวติดกับทิวมากกว่าเพื่อนคนอื่นๆ พอสมควร

"ไปโยนโบวล์ที่เซ็นทรัลเวิร์ลด์กันไหม แล้วก็ไปกินข้าวด้วย" ทิวเสนอเมื่อเข้ามานั่งในรถ เพื่อนๆ คนอื่นๆ ก็เห็นดีด้วย

"กินอาหารอะไรกันดีล่ะ อาหารญี่ปุ่นดีไหม" ต้องถามเพื่อนๆ

"ไม่เอา กูไม่ชอบกินปลาดิบ จะอ๊วกว่ะ กิน MK ดีกว่า" ปุ้ยแย้ง เวลาเพื่อนๆ ไปกินอาหารญี่ปุ่นทีไร เขาก็ได้แต่นั่งดู นอกจากไม่กินปลาดิบแล้วเขาก็ไม่ชอบอาหารรสจืดๆ ด้วย แต่สุดท้ายเพื่อนๆ ก็เห็นดีด้วยตามเขา

-------------------------------------------------------------------------

ดูท่าทางบูมจะไม่เคยเล่นโบวลิ่ง ทิวจึงเป็นคนที่เข้ามาช่วยสอน ข้อดีของบูมอย่างหนึ่งก็คือ เขาเป็นคนหัวไว สอนไม่นานนักเขาก็เล่นได้ และเล่นได้ดีเสียด้วยจนเพื่อนๆ ต้องยกนิ้วให้เลยทีเดียว บีมไม่ได้เล่นด้วยหรอก แต่เขาก็นั่งดูน้องชายกับเพื่อนๆ เล่นด้วยกันอย่างมีความสุข ไม่เสียงแรงที่เขาอุตส่าห์โทรไปบอกยกเลิกนัดกับแฟนสาวในวันนี้ ดูเหมือนแฟนสาวของเขาจะเคืองๆ อยู่เหมือนกัน แต่วันนี้เขาอยากทำให้น้องชายมีความสุขบ้าง แฟนของเขาเขาพอจัดการได้อยู่

เล่นอยู่สักพัก บูมกับทิวก็ขอตัวไปห้องน้ำพร้อมกัน สองหนุ่มน้อยเดินไปคุยกันไปอย่างมีความสุข เดินไปสัก บูมก็ตัดสินใจเอามือไปกอดคอทิว ทิวมองด้วยความสงสัยเล็กน้อยแล้วก็กอดคอเพื่อนตอบ เหมือนกับจะเป็นการสัญญาว่าเขาทั้งสองคนได้ตกลงที่จะเป็นเพื่อนรักกันแล้ว จากนี้ไป ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ เขาทั้งสองคนก็พร้อมจะช่วยเหลือและฟันฝ่าไปด้วยกันเสมอ วันนี้บูมอยากจะบอกทุกคนในโลกที่เขารู้จักว่าเขามีความสุขจริงๆ ถึงมันจะเป็นแค่วันเดียวที่เขาจะได้มีอิสระแบบนี้ มันก็คงเป็นอีกวันหนึ่งที่เขาต้องจดจำตลอดไป และก็เป็นวันเดียวที่มีค่ามากพอที่จะทำให้เขาต่อสู้ต่อไป

-------------------------------------------------------------------------

ทิวกับบูมแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาเลยว่าจะมีคนสนใจการแสดงของเขามากถึงเพียงนี้ ส่วนหนึ่งก็คงเป็นเพราะเพื่อนๆ ในห้องของเขาช่วยกันป่าวประกาศทั่วโรงเรียนให้มาดูคู่หูดูโอ้ใหม่ของวง Zenith ซึ่งปกติวงนี้ก็จะมีแฟนคลับที่เป็นสาวๆ ในโรงเรียนค่อนข้างเยอะ

พอสองหนุ่มปรากฏตัวด้วยเพลงสนุกๆ เสียงกรี๊ดก็ดังกระหึ่ม บูมดูจะตื่นเวทีอยู่บ้าง แต่สักพักเขาก็เริ่มปรับตัวได้ จากนั้นสองหนุ่มก็ผลัดกันร้องเพลงซึ้งๆ แล้วก็ตามด้วยเพลงสนุกอีก จนกระทั่งปิดท้ายด้วยเพลง "ฉันดีใจที่มีเธอ" ที่ทิวกับบูมจะร้องด้วยกันแบบ Duet โดยมีบูมร้องเสียงหลักและทิวคอยร้องประสาน ก่อนร้อง บูมก็หยิบไมค์ขึ้นพูดด้วยรอยยิ้มว่า

"บูมอยากจะร้องเพลงนี้ ให้กับเพื่อนคนหนึ่งของบูมครับ ที่บูมเลือกเพลงนี้เพราะว่าเป็นเพลงแรกที่บูมเลือกมาสำหรับการเรียนร้องเพลง ด้วยเพลงๆ นี้ที่บูมฝึกร้องอยู่กว่าเดือนเศษๆ ก็ทำให้บูมมายืนอยู่ตรงนี้ได้ แต่บูมจะมายืนอยู่ตรงจุดนี้ไม่ได้เลยครับถ้าไม่มีเพื่อนคนนี้คอยสอนและถ่ายทอดความรู้ทุกอย่างให้บูม รู้ไหมครับว่าเพื่อนคนนั้นของบูมคือใคร" บูมร้องถามแฟนคลับ แล้วก็มีเสียงตะโกนตอบมาว่า "ทิว" ตามด้วยเสียงกรี๊ดที่ดังสนั่นหวั่นไหวราวกับว่าพวกเขาคือศิลปินชื่อดัง

"ใช่แล้วครับ เพื่อนคนนั้นของบูมก็คือทิวนั่นเอง บูมจะร้องเพลงนี้กับทิว และบูมก็อยากจะบอกทิวว่า ฉันดีใจที่มีเธอครับ" สิ้นเสียงของบูม อินโทรเพลงฉันดีใจที่มีเธอก็ดังขึ้นพร้อมด้วยเสียงกรี๊ดอีกคำรบ

"เยี่ยมมากบูม" บีมรำพึงกับตัวเองเบาๆ ด้วยความดีใจ เขากับแฟนสาวยืนมองน้องชายที่ร้องเพลงอยู่บนเวทีกับทิวด้วยความรู้สึกสุขใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ถ้าพ่อกับแม่มาเห็น เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น

"พี่บีม เทอมนี้บูมได้เกรดเฉลี่ย 3.2 ทำไงดีครับ" บูมโทรศัพท์ไปบอกพี่ชายหลังจากที่ไปรับเอกสารรับรองผลการเรียนของเทอมนี้แล้ว น้ำเสียงของบูมดูเครียดและกังวลจนรู้สึกได้

สำหรับบีมแล้ว ถ้าเขาได้เกรดขนาดนี้ก็คงดีใจจนฟ้าถล่ม แต่สำหรับพ่อแล้ว บีมรู้ว่ามันไม่ใช่แบบนั้น เทอมที่แล้วบีมได้ 3.4 พ่อยังให้บีมย้ายโรงเรียน แล้วคราวนี้เกรดเฉลี่ยน้อยกว่าเดิม เขาเดาไม่ออกเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่บีมก็รับรู้และเข้าใจถึงความกังวลของน้องชายได้เป็นอย่างดี

บีมถอนหายใจแล้วบอกน้องชายว่า "เดี๋ยววันนี้พี่ไปรับละกันนะ กลับบ้านพร้อมกัน แล้วพี่จะเข้าไปคุยกับพ่อพร้อมกับบูม"

ได้ยินแล้วบูมก็ใจชื้นขึ้นมาอีกเล็กน้อย แต่ก็รู้ว่าสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าคงหนักหนาพอดู

----------------------------------------------------------------------------------

"บูมจะอธิบายพ่อว่ายังไง" นั่นคือสิ่งแรกที่พ่อพูดหลังจากที่เห็นเกรดเฉลี่ยของลูกชายคนเล็กในเทอมนี้แล้ว น้ำเสียงของพ่อบ่งบอกความไม่พอใจอย่างยิ่ง บูมได้แต่นั่งก้มหน้า บีมนั่งนิ่งและขมวดคิ้วอยู่ใกล้ๆ กับน้องชาย ส่วนแม่ยืนดูอยู่ข้างหลังไม่ไกลนัก

บูมรู้สึกว่าเขากลัวจนตัวสั่นนิดๆ กลัวจนเขาไม่รู้ว่าจะบอกพ่อว่าอย่างไร

"พ่อถามได้ยินไหม" พ่อเริ่มเสียงดังจนลูกชายทั้งคู่สะดุ้งตกใจ "บูมจะอธิบายพ่อว่ายังไง"

บูมรู้สึกกลัวจนร้องให้ นั่นยิ่งทำให้พ่อโมโหมากยิ่งขึ้น "ร้องให้ทำไมบูม" พ่อพูดเสียงดังขึ้นอีกแล้วโยนสมุดเกรดของเขาลงบนโต๊ะ

"ผมพยายามแล้วครับพ่อ แต่เทอมนี้มีวิชาใหม่ๆ ที่บูมยังไม่คุ้นเคย บูมก็เลยยังทำได้ไม่ค่อยดี" บูมพยายามอธิบายด้วยเสียงสั่น

"ไม่ใช่เพราะแกมัวแต่เอาเวลาไปร้องเพลงหรอกเหรอ อย่านึกว่าพ่อไม่รู้นะ"

บูมกับบีมถึงกับตกตะลึงเพราะไม่คิดว่าพ่อจะรู้เรื่องนี้ด้วย พ่อไปรู้เรื่องนี้มาจากไหน

"ตกใจใช่ไหมที่พ่อรู้เรื่องนี้ ถ้าบังเอิญคุณโฉมศรีเขาไม่ได้ไปงานที่เมืองทองธานีวันนั้น พ่อก็คงจะไม่รู้หรอกว่าบูมทำอะไรที่โรงเรียน"

คุณโฉมศรีที่พ่อพูดถึงนั้นก็คือภรรยาเพื่อนที่ทำงานของพ่อนั่นเอง บูมกับบีมเคยเจอสองสามครั้งแล้วเพราะคุณโฉมศรีเคยมาคุยกับพ่อที่บ้าน ช่วงปีใหม่ก็มักจะซื้อของมาฝากเป็นประจำ

"เป็นแบบนี้แล้วเปลี่ยนโรงเรียนอีกซะเลยดีมั้ย"

บูมหน้าซีดไปทันทีที่ได้ยิน แต่ไม่ว่าเขาจะกลัวพ่อแค่ไหน เขาก็ไม่อยากเปลี่ยนโรงเรียนอีกแล้ว เขายอมรับว่าเขาติดทิวมาก ถ้าไม่มีทิวเป็นเพื่อน เขาก็คงไม่อยากทำอะไรอีกแล้ว "ไม่นะครับพ่อ บูมไม่เปลี่ยนโรงเรียนอีกแล้ว ยังไงบูมก็ไม่เปลี่ยน" บูมเริ่มเถียงด้วยเสียงสะอื้น

"ไม่เปลี่ยนก็ได้ แต่แกต้องเลิกร้องเพลงไร้สาระนั่นซะ ถ้าแกไม่เลิก พ่อก็จะให้แกเปลี่ยนโรงเรียน"

บูมกับบีมตกตะลึงอีกครั้งกับคำขู่ของพ่อ บูมเองก็รู้ตัวดีว่าท้ายที่สุดแล้ว ถ้าเขาไม่อยากเปลี่ยนโรงเรียน เขาก็ต้องยอมทำตามที่พ่อบอก มันไม่มีทางเลือกอื่นจริงๆ แต่มันก็ดีกว่าที่จะให้เขาอยู่ห่างจากเพื่อนที่ดีอย่างทิว

"ครับพ่อ เทอมหน้าผมจะลาออกจากชมรมดนตรี" บูมกัดฟันพูดออกไปจนได้

"ไม่ได้นะบูม บูมต้องเข้มแข็งสิ บูมต้องเชื่อมั่นในสิ่งที่บูมทำเข้าใจมั้ย บูมไม่ต้องลาออก ไม่ต้องเปลี่ยนโรงเรียนอะไรทั้งนั้น" บีมเริ่มลุกขึ้นมาโวยวาย พ่อของเขาดูจะตกใจมากทีเดียว

"แล้วแกมายุ่งอะไรด้วย นี่มันเรื่องของบูมกับพ่อ ไม่ใช่เรื่องของแก" พ่อหันมาตะคอกใส่ลูกชายคนโตเสียงดัง

"บูมเป็นน้องผมนะครับพ่อ" บีมเถียง "ผมทนเห็นพ่อกับแม่บังคับบูมไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว บูมอายุแค่นี้เอง พ่อกับแม่จะบังคับอะไรเขานักหนาครับ บูมมันอึดอัดนะครับ บูมไม่เคยมีอิสระ ไม่เคยได้ใช้ชีวิตตามประสาวัยรุ่นทั่วไปเลย วันๆ ก็เอาแต่เรียน เอาแต่อ่านหนังสือ ทั้งๆ ที่เกรดเฉลี่ยขนาดนี้ก็ถือว่าดีมากพอแล้วสำหรับพ่อแม่คนอื่นๆ"

"หยุดเดี๋ยวนี้นะบีม" พ่อตะคอกด้วยเสียงและมือไม้ที่เริ่มสั่นเทา ไม่คิดมาก่อนว่าวันนี้ลูกชายคนโตจะมาเถียงเขาฉอดๆ แบบนี้

"ผมไม่หยุด พ่อกับแม่สงสารบูมบ้าง บูมอดทนทำตามที่พ่อกับแม่บังคับมาตลอดหลายปี ไม่เคยเกไร ไม่เคยปริปากบ่น แต่วันนี้ ผมอยากให้พ่อกับแม่เข้าใจบูมบ้าง บูมยังเด็กนะครับ ให้บูมได้มีอิสระ ให้บูมได้ทำในสิ่งที่บูมอยากทำบ้าง มันไม่ได้เสียหายอะไรเลย"

"แกกล้าดียังไงมาสอนพ่อฮะบีม" พ่อพูดไม่พูดเปล่า แต่ปรี่เข้ามาเงื้อมือหมายตบหน้าสั่งสอนลูกชายคนโต แต่คนที่โดนจริงๆ กลับเป็นบูมที่รีบลุกออกมารับแทนพี่ชาย

ผัวะ!!!

"บูม!!!!" บีมกับแม่ที่ยืนดูอยู่ร้องอุทานแทบพร้อมกันด้วยความตกใจ แต่บูมไม่มีเสียงร้องแม้แต่คำเดียว เลือดกลบปากเขาเล็กน้อยเพราะแรงตบเมื่อสักครู่นี้หนักเอาการ บูมเอามือลูบๆ ดูแล้วก็เห็นว่ามีเลือดซึมออกมาพอสมควร

ดูเหมือนพ่อเองก็ตกใจเช่นกัน แต่สิ่งที่พ่อทำก็คือตวาดไล่ทุกคนออกไป "พวกแกทั้งหมดออกไปจากห้องเดี๋ยวนี้เลย ก่อนที่ฉันจะโมโหไปมากกว่านี้ ออกไปให้หมดเลย ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้า"

บีมค่อยๆ พาน้องชายเดินออกไปจากห้อง ส่วนแม่ก็ร้องให้ด้วยความตกใจตามมาติดๆ ที่ผ่านมา ถึงพ่อจะโมโหยังไงก็ไม่เคยลุกขึ้นมาตบตีลูก นี่นับว่าเป็นครั้งแรกทีเดียว ถึงเธอจะโมโหลูกชายทั้งสองคนมากแค่ไหน แต่หัวอกคนเป็นแม่ก็คงไม่สามารถทำร้ายร่างกายลูกแบบนั้นได้

"ผมขออยู่คนเดียวสักพักนะพี่" บูมบอกพี่ชายเมื่อมาถึงห้อง บีมพยักหน้า ถอนหายใจแล้วก็เดินออกไป

คนที่บูมนึกถึงมีแค่ทิวคนเดียวเท่านั้นในตอนนี้ เขาอยากไปหาทิวเหลือเกิน เขาอยากมีใครสักคนที่จะรับฟังและให้กำลังใจเขา เขาไม่อยากอยู่ในบ้านในเวลานี้เลย เขากำลังอ่อนแออย่างหนัก เขาไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้เขาจะสู้หน้าพ่อกับแม่อย่างไร บ้านที่มีแต่เรื่องน่าอึดอัดแบบนี้ไม่ช่างไม่น่าอยู่เอาเสียเลย

-------------------------------------------------------------------------

ห้าทุ่มกว่าแล้ว เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นอยู่สองสามครั้งแล้วก็เงียบไป สักพักก็มีหญิงอายุราวๆ สี่สิบกว่าลงมาเปิดประตู เมื่อเห็นแขกที่มาในยามวิกาลเป็นชายหนุ่มวัยรุ่นที่รูปร่างหน้าตาไม่คุ้นเคย แต่แต่งตัวดูดี มาพร้อมกับกระเป๋าเป้ใบหนึ่ง หญิงวัยกลางคนนั้นก็ดูแปลกใจมากทีเดียว ก่อนที่หญิงวัยกลางคนจะได้ถามอะไร ชายวัยรุ่นคนนั้นก็ชิงพูดก่อนว่า

"ผมมาหาทิวครับ ทิวอยู่หรือเปล่า ผมเป็นเพื่อนทิวครับ"

แม่ของทิวพยายามเพ่งมองดูหน้าชายวัยรุ่นคนนั้นก็ไม่รู้สึกคุ้นหน้าเอาเสียเลย ทิวก็เคยพาเพื่อนมาที่บ้านหลายครั้ง แต่เธอไม่เคยเห็นเด็กคนนี้เลย แต่หน้าตาของเด็กคนนี้ดูเศร้าสร้อย เหมือนกับเพิ่งจะมีเรื่องอะไรมาสักอย่าง

"ทิวนอนหลับไปแล้วล่ะ เดี๋ยวแม่จะไปปลุกให้นะ" แม่ทิวบอก

"สวัสดีครับแม่" บูมยกมือสวัสดีเมื่อรู้ว่าหญิงวัยกลางคนคนนี้คือแม่ของทิว เธอรับไหว้แล้วก็เดินหายเข้าไปในบ้าน บ้านของทิวเป็นทาวน์เฮาส์สามชั้น ข้างล่างเป็นส่วนของห้องรับแขกและห้องครัว ชั้นสองเป็นห้องนอนของแม่และชั้นสามเป็นของทิว ตอนแรกแม่เคยนอนชั้นสาม แต่หลังๆ ก็เริ่มเดินขึ้นชั้นสามบ่อยๆ ไม่ไหวจึงสลับชั้นกับทิว

ไม่นานนักทิวก็ลงมาที่หน้าบ้านด้วยท่าทางง่วงๆ ในชุดเสื้อกล้ามและใส่กางเกงบ็อกเซอร์ แต่เมื่อเห็นว่าใครมายืนรอแล้ว ทิวก็หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง

"บูม" ทิวเรียกเพื่อนแล้วก็รีบเดินไปเปิดประตูอย่างรวดเร็ว เขาสังหรณ์ใจว่าที่บ้านบูมคงต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ เลย

แม่เห็นว่าทิวรู้จักกับเพื่อนก็เลยนั่งรออยู่ในบ้าน ปล่อยให้เด็กๆ คุยกันส่วนตัวไปก่อน

"มีอะไรหรือเปล่าบูม" ทิวเปิดประตูออกไปถามอย่างเป็นห่วง บูมไม่พูดอะไร แต่ดึงเพื่อนไปกอดแล้วก็ร้องให้เบาๆ ทิวกอดเพื่อนตอบเบาๆ เพื่อให้กำลังใจ

"เกิดอะไรขึ้นเหรอบูม" ทิวถามอีกครั้ง

"เราทะเลาะกับพ่อน่ะทิว ให้เราอยู่ที่บ้านนายสักพักได้ไหม" บูมค่อยๆ คลายอ้อมแขนออกแล้วมองหน้าเพื่อน "ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ" บูมพูดด้วยท่าทางเกรงใจ

"ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ ไม่มีปัญหาหรอก เข้ามาในบ้านก่อนดีกว่า" ทิวบอกแล้วก็ดึงมือเพื่อนให้เดินตามเข้ามาในบ้าน เขาล็อกประตูหน้าบ้านแล้วก็พาบูมเดินไปตรงส่วนรับแขกซึ่งแม่นั่งรออยู่แล้ว

"เพื่อนทิวครับแม่ ชื่อบูม บูมเขาจะขอมาพักอยู่กับเราสักสี่ห้าวันน่ะครับ"

แม่ทิวพยักหน้าเข้าใจ เธอผ่านโลกมาพอสมควรก็พอจะเดาออกว่าเพื่อนของทิวคงมีปัญหาอะไรสักอย่าง อาจจะเป็นปัญหากับที่บ้านก็ได้ "ตามสบายนะบูม จะพักหลายๆ วันก็ได้ ว่าแต่กินข้าวมาหรือยังล่ะลูก" แม่ทิวถามอย่างเอ็นดู เมื่อได้เห็นหน้าชัดๆ แล้วเธอก็รู้สึกถูกชะตากับบูมอย่างประหลาด แววตาของบูมดูอ่อนโยน ไม่มีพิษภัย จึงทำให้เธอรู้สึกไว้ใจพอสมควร

"ขอบคุณครับแม่ รบกวนหน่อยนะครับ" บูมบอกพลางยกมือไหว้ขอบคุณ แม่ของทิวก็ยกมือรับไหว้ ดูแม่ของทิวเป็นคนใจดีทีเดียว เห็นแล้วเขาก็อยากให้พ่อกับแม่เขาเป็นแบบนี้บ้าง

"กินอะไรมาหรือยังล่ะบูม" ทิวถามอีกครั้งเมื่อเห็นว่าบูมยังไม่ได้ตอบคำถามนั้น

บูมส่ายหน้าแต่ก็มีท่าทีเกรงใจที่จะต้องรบกวนเข้าของบ้าน

"ทิว พาเพื่อนเอาของไปเก็บบนห้องก่อน เดี๋ยวแม่เตรียมอาหารในครัวให้" แม่ของทิวหันไปบอกลูกชาย

"ครับแม่" ทิวรับคำอย่างเร็วไว "ไปบูม เอาของขึ้นไปเก็บบนห้องเราก่อน เดี๋ยวค่อยลงมากินข้าว" ทิวพูดพลางถอดเป้ออกจากหลังของเพื่อนแล้วเอามาช่วยถือ แล้วก็เดินนำบูมขึ้นไปบนชั้นสาม

"เก่งนะเนี่ย มาส่งเราที่บ้านครั้งเดียวก็จำทางได้ด้วย" ทิวคุยไปด้วยระหว่างเดินขึ้นไป จริงๆ คนที่มาส่งเขาคือพี่บีม พี่ชายของบูมที่เป็นคนรับอาสาส่งเพื่อนๆ ของทิวกับบูมจนถึงบ้านของทุกคนต่างหาก แต่บูมนั่งมาด้วยก็เลยพอจำได้

"นายนั่งแท็กซี่มาเหรอ"

บูมพยักหน้า

พอมาถึงห้องนอนของทิวแล้ว ทิวก็ทำสีหน้าอายๆ "รถแล้วก็เล็กหน่อยนะ"

"ไม่เป็นไรหรอก คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยาก" บูมบอกพลางพยายามยิ้ม ทิวก็หันมายิ้มด้วย เห็นท่าทางอ่อนระโหยโรยแรงของเพื่อนแล้วก็ได้แต่สงสาร

"เราเอากระเป๋าวางไว้นี่ก่อนนะ ปะ ลงไปกินข้าวกันดีกว่า" ทิววางกระเป๋าของเพื่อนไว้บนเก้าอี้ที่เขาใช้นั่งทำงานแล้วก็พาบูมลงไปข้างล่างอีกครั้ง

เข้ามาในห้องครัวก็เห็นแม่ของทิวที่กำลังอุ่นอาหารด้วยเตาไมโครเวฟอยู่ โชคดีที่แม่ของทิวมักจะซื้ออาหารที่กึ่งสำเร็จรูปที่อุ่นด้วยไมโครเวฟแล้วก็กินได้เลยมาติดไว้เป็นประจำ เพราะทิวชอบหิวตอนดึกๆ บ่อยๆ โดยเฉพาะเวลาอ่านหนังสือสอบ

พอได้ที่แล้วแม่ของทิวก็ยกขึ้นมาตั้งไว้บนโต๊ะอาหาร เป็นข้าวกับแกงพะแนงหมู ควันฉุยน่ากินทีเดียว

"ตามสบายนะจ๊ะ" แม่ทิวบอกพลางไปหยิบช้อนมาให้ ทิวพาเพื่อนเดินมานั่งที่โต๊ะอาหาร บูมรับช้อนส้อมมาจากแม่แล้วก็ขอบคุณ

"เห็นแล้วหิว เดี๋ยวเรากินด้วยมั่งดีกว่า" ทิวพูดพลางขำ แล้วก็เดินไปเปิดตู้เย็นเอาอาหารแช่แข็งออกมา "นายกินไปก่อนนะบูม ไม่ต้องรอเราหรอก นายคงหิวแย่" เขาไม่ลืมที่จะบอกเพื่อนเมื่อเห็นบูมทำท่าเหมือนจะรอกันพร้อมกัน

"แม่ขึ้นไปนอนก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวผมกับบูมจัดการเองครับ" ทิวหันไปบอกแม่เมื่อเห็นแม่รออยู่ แม่ของทิวยิ้ม พยักหน้าน้อยๆ แล้วก็เดินขึ้นไป

บูมตักข้าวกินช้าๆ พลางเหลือบไปมองทิวที่ง่วนกับการอุ่นอาหารเป็นระยะๆ

"กินเลยไม่ต้องรอ" ทิวบอกเบาๆ อย่างรู้ทัน

"ไม่เอา เรารอนายด้วยดีกว่า" บูมตัดสินใจ

"ตามใจ" ทิวบอกแล้วก็เดินไปหยิบชามมาใส่เกี๊ยวกุ้งที่อุ่นเสร็จพอดี จากนั้นก็ยกมานั่งกินตรงฝั่งตรงข้ามกับบูม

"นายกินอะไร" บูมถามพลางชะโงกไปดู

"เกี๊ยวกุ้ง ของโปรดของเรา" ทิวบอกพลางตักกินอย่างเอร็ดอร่อย บูมจึงเริ่มกินบ้าง

"ลองไหม อร่อยนะ" ทิวเชื้อชวน บูมส่ายหน้าเพราะไม่อยากแย่งเพื่อนกิน

"ไม่ดีกว่า เดี๋ยวนายไม่อิ่ม นายยิ่งกินเยอะอยู่" บูมพูดพลางหัวเราะเบาๆ เขาเริ่มรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง

กินข้าวเสร็จ ทิวกับบูมก็ช่วยกันล้างจาน ปิดไปชั้นล่างแล้วก็ขึ้นมาข้างบนห้องนอน

"นายอาบน้ำตามสบายเลยนะ" ทิวบอกเพื่อนแล้วก็เดินไปเปิดคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คของเขาเพื่อที่จะเล่นเกมส์รอเพื่อนระหว่างที่อาบน้ำ

"เอาเสื้อผ้าของนายแขวนในตู้เสื้อผ้าของเราเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ ในนั้นมีไม้แขวนเสื้อเหลืออยู่" ทิวบอกแล้วก็หันมาสนใจกับคอมพิวเตอร์ต่อ สักพักหนึ่งเขาก็หันไปมองเพื่อน ตอนนี้บูมอยู่ในชุดผ้าเช็ดตัวผืนเดียว รูปร่างของบูมดูแข็งแรงและมีกล้ามเนื้อพอสมควร แม้เขาจะไม่ค่อยได้ออกกำลังกายนัก แต่บูมก็ไม่กินจุกจิกจึงทำให้ไม่อ้วน จริงๆ บูมกับทิวก็มีรูปร่างที่ไม่ต่างกันมากนัก ไม่อ้วนไม่ผอม ไม่สูงมาก เหมือนผู้ชายไทยทั่วๆ ไป แต่ที่ทิวรู้สึกแปลกใจก็คือ เขารู้สึกปั่นป่วนอย่างบอกไม่ถูกที่ได้เห็นรูปร่างของเพื่อน เขาก็เคยแก้ผ้าอาบน้ำกับเพื่อนผู้ชายในห้องก็บ่อยครั้ง แต่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลย เขาเป็นอะไรไป ทำไมเขารู้สึกแบบนี้ แต่ก่อนที่เขาจะฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ บูมก็เข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำแล้ว ทิวถอนหายใจเฮือกเพราะไม่เข้าใจตัวเอง ก่อนจะหันมาเล่นเกมส์ต่อ

ไม่นานนักบูมก็ออกมาในชุดคล้ายๆ กับเขาคือเสื้อกล้ามและกางเกงบ็อกเซอร์ แต่ดูจากเนื้อผ้าแล้วของบูมคงจะแพงกว่าหลายเท่า

"อาบน้ำไวจัง" ทิวทักด้วยสีหน้าแปลกใจ

"เกรงใจนายน่ะ ดึกแล้ว" บูมบอกพลางใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดผมให้แห้ง

"ตากตรงระเบียงได้นะ" ทิวบอกเมื่อเห็นบูมหันรีหันขวางหาที่ตากผ้าเช็ดตัว

บูมเปิดประตูออกไปตรงระเบียงแล้วก็ตากผ้าเช็ดตัวกับชุดชั้นใน มีราวตากผ้าตั้งไว้อยู่ตรงนี้ด้วย เรียบร้อยแล้วบูมก็เดินกลับเข้ามาในห้องนอน

"ขอบใจนะทิว เรารบกวนหน่อยนะ" นี่คือสิ่งที่บูมอยากบอกเมื่อเดินกลับเข้ามา

ทิวปิดคอมพิวเตอร์แล้วก็หันมายิ้มให้เพื่อน สีหน้าของบูมดูดีขึ้นกว่าเดิมมากทีเดียว

"คิดซะว่าเป็นบ้านของนายละกัน" ทิวบอกแล้วเดินมาหาเพื่อน "นอนเลยไหม"

บูมพยักหน้า วันนี้ทิวอยากรู้เรื่องอะไรที่เกี่ยวกับปัญหาที่เกิดขึ้นในตอนนี้ เขาก็ยินดีที่จะเล่าให้เพื่อนฟังทุกอย่างที่เขาบอกได้ ทิวจะเป็นคนแรกที่บูมจะยอมเปิดใจเล่าสิ่งสำคัญให้ฟัง เพราะเขามั่นใจในตัวทิวแล้ว มั่นใจอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมั่นใจมาก่อน

ตอนที่ 8

"ปากนายไปโดนอะไรมาน่ะบูม เจ็บหรือเปล่า" ทิวถามด้วยน้ำเสียงตกใจเมื่อเพิ่งสังเกตเห็นว่ามุมปากขวาของบูมมีรอยช้ำนิดๆ และเหมือนจะบวมหน่อยๆ ด้วย เขาเดินเข้าไปดูใกล้ๆ แต่คงจะใกล้เกินไปจนบูมต้องเขยิบตัวออกเล็กน้อย

บูมเอามือลูบบริเวณที่ถูกพ่อตบหน้าแล้วตอบว่า "ไม่เป็นไรมากหรอก เดี๋ยวเราเล่าให้ฟัง"

"รออยู่นี่เดี๋ยวนะ" ทิวพูดจบแล้วก็วิ่งจู๊ดออกไป สักพักก็กลับมาพร้อมกับเบตาดีนและคอตตอนบัดในมือหนึ่ง มืออีกข้างมีหมอนมาด้วย 1 ใบ

"นั่งนี่ก่อน" ทิวบอกให้เพื่อนนั่งลงบนเตียง บูมก็ทำตามอย่างว่าง่าย ทิวทำท่าอ้าปากเป็นสัญญาณว่าให้บูมอ้าปากเพื่อที่เขาจะได้ทาแผลให้ บูมก็อ้าปากตาม ทิวใช้คอตตอนบัดชุบเบตาดีนแล้วก็ค่อยๆ ทาแผลในปากให้เพื่อน

บูมครางเบาๆ เพราะรู้สึกแสบๆ

"เจ็บเหรอ" ทิวถามพลางหยุดมือ ความรู้สึกบางอย่างแวบเข้ามา จะว่าเป็นความรู้สึกสงสารและเห็นใจก็คงจะใช่ แต่ก็เหมือนจะมีความรู้สึกอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้นเมื่อเห็นบูมถูกทำร้ายแบบนี้

"แสบนิดหน่อย แต่ไม่เป็นไร" บูมตอบ

"แต่ดูแล้วคงไม่เป็นไรมาก" ทำเสร็จแล้วทิวก็ลุกเอายาไปวางไว้บนโต๊ะและเอาคอตตอนบัดทิ้งตะกร้าขยะเล็กๆ ในห้อง แล้วก็เดินกลับมาที่เตียง "นอนดีกว่า ถ้านายไม่รังเกียจเรา เราก็นอนกันเบียดๆ หน่อยนะ พอดีเตียงเรามันเล็กไปหน่อย ยังไม่ถึงเวลาที่จะมีใครมานอนด้วย" ทิวพูดติดตลกพลางขำในตอนท้าย

"เรานอนข้างล่างก็ได้ ไม่อยากรบกวนให้นายลำบาก"

"ไม่ได้ เราเป็นเพื่อนกันนะบูม ถ้านายนอนข้างล่าง เราจะโกรธนายจริงๆ ด้วย" ทิวขู่

"มีอย่างงี้ด้วย" บูมว่าพลางขำ แต่เขาก็คงต้องยอม ดูท่าทางแล้วทิวคงไม่ยอมให้เขานอนข้างล่างแน่ๆ

"วันนี้ใช้ผ้าห่มผืนเดียวกับเราไปก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะหามาให้" จริงๆ ทิวพยายามหาแล้วตอนที่ลงไปเอายาข้างล่าง แต่ก็ยังหาไม่เจอ

ทิวเดินไปปิดไฟในห้อง เหลือแต่ไฟตรงหัวเตียงไว้ เขาทิ้งตัวลงนอนแล้วแต่บูมยังนั่งมองเหมือนกับไม่รู้จะทำอะไรก่อนดี

"นอนเถอะบูม เพื่อนกัน ไม่ต้องเกรงใจเราหรอก" ทิวพูดอย่างรู้ทัน ตั้งแต่คบกับบูมมาหลายเดือน เขาพอจะรู้ว่าบูมมีนิสัยเป็นคนขี้เกรงใจอย่างมาก

เมื่อบูมนอนลงไปแล้ว ทิวก็แบ่งผ้าห่มให้เพื่อนไปครึ่งหนึ่ง เวลาที่เนื้อตัวเบียดกัน ความรู้สึกเหมือนเมื่อครู่นี้ก็กลับมาอีกแล้ว นายเป็นอะไรกันแน่ทิว ไอ้ความรู้สึกแบบนี้มันคือความรู้สึกอะไรกันแน่ อย่าบอกนะว่านายเป็น...

แต่แทนที่ทิวจะปล่อยให้ตัวเองคิดฟุ้งซ่าน เขาก็เริ่มหันมาสนใจปัญหาของเพื่อนเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจในจิตใจไปเสียก่อน

"นายทะเลาะกับพ่อเรื่องอะไรหรือบูม"

บูมเงียบไปสักพักเหมือนพยายามเรียบเรียงว่าจะตอบอย่างไร "ก็เรื่อง...การเรียนของเรานั่นแหละ เทอมนี้เราได้เกรดเฉลี่ยน้อยกว่าเทอมที่แล้ว พ่อก็เลยไม่ค่อยพอใจ แล้ว...พ่อก็จะให้เราย้ายโรงเรียนถ้าเราไม่...ไม่เลิกร้องเพลง"

ทิวดูตกใจทีเดียว เขาหันไปมองหน้าเพื่อน แต่ก็ต้องตกใจนิดหน่อยเมื่อพบว่าหน้าเขากับหน้าบูมอยู่ใกล้กันพอสมควร "จริงเหรอบูม พ่อนายรู้เรื่องที่นายร้องเพลงด้วยเหรอ"

"อืม...พอดีเพื่อนของพ่อเขาไปงานที่เมืองทองธานีวันนั้นพอดี"

"นายคิดว่าการร้องเพลงทำให้ผลการเรียนนายแย่ลงหรือเปล่า" ทิวชักรู้สึกไม่ดีที่มีส่วนทำให้การเรียนของเพื่อนตกจนมีปัญหากับครอบครัว

"ไม่หรอกทิว เราคิดว่ามันเป็นเพราะวิชาใหม่ๆ อย่างฟิสิกส์ เคมีแล้วก็ชีวะมากกว่า เรายังจับทางไม่ค่อยได้ จริงๆ เราคิดว่าเราแบ่งเวลาได้นะ ตอนเย็นๆ เราก็ยังอ่านหนังสือทำการบ้านอยู่ ส่วนร้องเพลงเราก็อาศัยเวลาว่างๆ ที่โรงเรียนเท่าที่จะพอมี"

"แต่พ่อนายคิดว่าการร้องเพลงมีส่วนทำให้การเรียนของนายแย่ลงใช่ไหมล่ะ" เหมือนทิวจะพอเดาออกบ้าง

"ก็คงอย่างงั้น" บูมถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน

"ที่ปากนายเจ็บอย่างนี้ก็เพราะว่า..." ดูเหมือนทิวไม่มั่นใจที่จะคาดเดา แต่เสียงถอนหายใจอีกครั้งของบูมก็ดูเหมือนจะทำให้สิ่งที่เขาสงสัยใกล้ความจริงมากขึ้น ถ้าบูมไม่อยากพูดถึงตรงนี้ทิวก็คงต้องหยุดถาม

"แล้วนายจะทำไงล่ะบูม" ทิวเปลี่ยนเรื่องถาม

บูมเงียบไปเหมือนคิดอะไรสักพัก "ถ้าให้เลือกระหว่างต้องย้ายโรงเรียนแล้วไม่ได้เจอกับนาย กับเลิกร้องเพลงแล้วไม่ต้องย้ายโรงเรียน เราก็คงเลือกอย่างหลัง"

ทิวได้ฟังแล้วก็ตกใจเหมือนกัน เห็นอย่างนี้แล้วเขาก็พอเดาได้ว่าบูมถูกครอบครัวคาดหวังเรื่องการเรียนมากแค่ไหน แต่เขาก็สะดุดคำตอบของบูมอยู่เหมือนกัน มันฟังดูเหมือนบูมใช้เขาเป็นเงื่อนไขในการตัดสินใจ

"เราพูดจริงๆ นะทิว เราไม่เคยมีเพื่อนอย่างนายเลย ที่ผ่านมาเรารู้สึกว่าเราไม่มีใคร ไม่มีคนสนใจเรา ไม่มีคนที่รับฟังเรา แต่พอได้เป็นเพื่อนกับนาย มันทำให้เราไม่ได้รู้สึกว่าเราอยู่คนเดียวในโลก ถ้าเราต้องย้ายโรงเรียนไปอีก เราก็ไม่รู้ว่าจะได้เจอเพื่อนอย่างนายอีกหรือเปล่า เราก็เลยคิดว่า เราเลิกร้องเพลงก็ได้ แต่ขอให้เรามีเพื่อนอย่างนายต่อไป"

ทิวกับบูมต่างก็มองหน้ากันในความมืด สำหรับทิว เขาดีใจที่บูมให้ความสำคัญกับเขามากขนาดนี้ แต่เขาก็ไม่อยากให้บูมเลิกร้องเพลงเลย แต่บางครั้ง คนเราก็คงต้องเลือกบางอย่าง และเสียงบางอย่าง

ถ้าไม่ได้นอนอยู่บนเตียงแบบนี้ ทิวคงกอดเพื่อนไปแล้วล่ะ แต่เพราะเจ้าความรู้สึกที่เพิ่งเกิดนั่นทำให้เขาไม่กล้าแม้แต่จะเอื้อมมือไปเลย "ขอบใจนะบูมที่นายให้ความสำคัญกับเราขนาดนั้น เราก็อยากจะบอกนายเหมือนกันว่า เราดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกับนายนะ ถึงเราจะรู้จักกันได้ไม่นาน แต่นายก็เป็นเพื่อนที่พิเศษมากๆ ของเราเลยล่ะ"

แล้วสองหนุ่มก็ยิ้มให้กันในความมืด ดึกแล้ว ทิวก็นึกไม่ออกเหมือนกันว่าจะช่วยเพื่อนได้มากกว่านี้ยังไง แต่ถ้านึกออกเมื่อไรเขาก็คงจะไม่รอช้า

----------------------------------------------------------------------------

เช้าวันใหม่แล้ว ทิวเป็นคนแรกที่ตื่นก่อน แต่ก็ไม่ต้องรีบอะไรมากเพราะปิดเทอมแล้ว เขาลุกขึ้นนั่งแล้วก็มองเพื่อนที่นอนหลับอยู่ด้วยความเอ็นดู ความรู้สึกที่เกิดขึ้นเมื่อคืนหวนกลับมาในความทรงจำอีกครั้ง แต่สำหรับตอนนี้ มันจะเป็นความรู้สึกอะไรก็ช่างเถอะ ทิวพอใจและมีความสุขที่ได้มีเพื่อนคนนี้อยู่ใกล้ๆ แบบนี้

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทิวรีบวิ่งไปเปิดก็เห็นว่าแม่แต่งตัวเหมือนเตรียมตัวจะออกไปทำงานแล้ว "พอดีแม่มีประชุมด่วนตอนเช้า วันนี้ทิวกับเพื่อนทำอะไรกินกันเองไปก่อนละกันนะลูก"

"ได้ครับแม่" ทิวพยักหน้ารับ แล้วแม่ก็เดินลงไป

ทิวปิดประตู หันหน้ากลับมา ก็เจอบูมที่ตื่นนอนพอดี เขาลุกขึ้นนั่งแล้วก็ยิ้ม

"ตื่นแล้วเหรอ นอนหลับสบายไหมเมื่อคืน" ทิวไม่ได้ถามตามมารยาท แต่เขาอยากรู้จริงๆ

บูมยิ้มกว้างขึ้นอีก "โอเค ก็หลับสบายดี" ใช่...เขาก็หลับสบายอย่างที่บอกจริงๆ

ทำไมรอยยิ้มของบูมมันดูมีเสน่ห์และแรงดึงดูดอย่างนั้นนะ นายจะต้องบ้าไปแล้วทิว อาการแบบนี้มันเป็นเหมือนตอนที่เขาเคยแอบชอบรุ่นน้อง ม. 2 คนหนึ่งเมื่อปีที่แล้ว แต่คราวนั้นเป็นผู้หญิง คราวนี้เป็นผู้ชาย...นี่เขากำลังรู้สึกอย่างนั้นกับเพื่อนตัวเองจริงๆ หรือนี่...ไม่นะ...เป็นไปไม่ได้...

---------------------------------------------------------------

สองหนุ่มลงมาช่วยกันทำอาหารเช้าเมื่อทำธุระส่วนตัวกันเสร็จแล้ว บูมไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลย เขาจึงเป็นได้แค่ลูกมือ แต่เขาก็สนุกมากทีเดียวที่ได้ทำอะไรแปลกๆ ใหม่ๆ แบบนี้ พอผัดผักบุ้งไฟแดงเสร็จแล้ว ทิวก็จะทอดไข่ แต่บูมอยากลองทำก็เลยให้เพื่อนสอน นี่ถ้าบูมมีกระจกอยู่ข้างหน้า เขาคงขำสีหน้าตัวเองมากเวลาที่ทอดไข่แล้วกลัวน้ำมันกระเด็นใส่ แต่มันก็ผ่านไปได้แหละน่า อาหารเช้ามื้อนี้ที่บูมได้มีส่วนช่วยทำครั้งแรกในชีวิตก็ดูจะเป็นอาหารเช้าที่อร่อยที่สุดในโลกที่เขาเคยกินมาเลยทีเดียว

สายๆ ทิวก็พาบูมไปหาซื้อต้นไม้ที่ตลาดเทเวศร์ แม้ว่าพื้นที่บ้านจะไม่ได้มีมาก แต่ทิวก็ชอบปลูกต้นไม้เป็นชีวิตจิตใจ บริเวณหน้าบ้านของทิวจึงมีกระถางต้นไม้ ทั้งวาง ทั้งแขวนรวมทั้งไม้เลื้อยเยอะทีเดียว ถึงบูมจะไม่ค่อยรู้เรื่องต้นไม้เท่าไรนัก แต่เขาก็สนุกกับการเลือกซื้อต้นไม้ไปกับเพื่อนด้วย

"ที่บ้านนายไม่โทรตามเหรอ" ทิวถามขณะเดินเลือกดูต้นหนวดฤาษี

"เราปิดเครื่อง" บูมหยุดไปสักพัก "เรายังไม่อยากคุย ไม่อยากเจอกับใครที่บ้านในตอนนี้เลย" แต่อีกใจบูมก็กังวลอยู่เหมือนกันว่าที่บ้านจะเป็นยังไงที่เขาหายไปและติดต่อไม่ได้แบบนี้ "นายอยากให้เรากลับแล้วเหรอ" ถามเหมือนน้อยใจนิดๆ

"เปล่า...เราแค่ถามดูเฉยๆ" ทิวว่าแล้วก็หันไปสนใจต้นหนวดฤาษีต่อ

"ทิว...เราถามอะไรหน่อยสิ" ดูเหมือนบูมจะสงสัยอะไรบางอย่าง

"อะไรเหรอ" ทิวหันมามองอย่างสงสัย

"นายอยู่กับแม่สองคนเองเหรอ"

"ใช่...พ่อกับแม่เราแยกทางกันนานแล้วล่ะ เราไม่ได้เจอแล้วก็ไม่ได้ข่าวพ่อนานแล้ว แต่เราว่าชีวิตเราก็โอเคนะ แม่เราเก่ง เก่งมากๆ ด้วย" น้ำเสียงของทิวดูเหมือนจะภูมิใจกับแม่ของเขาเสียจริงๆ

บูมยิ้มแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ แล้วก็หันไปสนใจกับการเลือกซื้อต้นไม้ช่วยเพื่อน

----------------------------------------------------------------------

บ่ายๆ ทิวกับบูมก็กลับมาถึงบ้าน ตอนแรกทิวจะขึ้นรถเมล์กลับ แต่บูมเห็นว่าทิวมีของต้องถือเยอะก็เลยให้กลับแท็กซี่ และบูมก็ขอให้เขาเป็นคนออกค่าแท็กซี่เอง พอลงจากแท็กซี่แล้วสองหนุ่มก็ช่วยกันเอาต้นไม้ที่ซื้อมาจัดให้เข้าที่ ในขณะที่กำลังทำเพลินๆ ก็มีรถมาจอดหน้าบ้านทิว สักพักชายคนหนึ่งก็เปิดประตูลงมา

"พี่บีม" บูมอุทานเมื่อเห็นพี่ชายลงมาจากรถ เขารู้สึกกลัวนิดๆ ว่าพ่อกับแม่คงให้พี่ชายมาตามเขากลับบ้าน

"นึกแล้วว่าบูมต้องมาที่นี่"

ทิวเดินไปสวัสดีพี่ชายของเพื่อนแล้วก็เปิดประตูให้พี่บีมเข้ามา

"พี่ไปจอดรถตรงไหนได้บ้าง" พี่บีมถามเรื่องนี้ก่อนเป็นอันดับแรก

"เอามาจอดในบ้านผมก็ได้ครับ เดี๋ยวผมเปิดประตูให้"

พอจัดการเรื่องจอดรถแล้ว ทิวกับบูมก็พาพี่บีมมานั่งคุยกันข้างในบ้าน

"ไม่เป็นไร ทิวอยู่ฟังด้วยกันก็ได้" พี่บีมร้องบอกเมื่อเห็นทิวทำท่าทางเหมือนไม่แน่ใจว่าเขาอยู่ฟังด้วยได้หรือไม่

"พ่อกับแม่ให้พี่มาตามผมหรือเปล่าครับ" บูมถามตามสิ่งที่เขาคิดกังวลอยู่

"อืม...พ่อกับแม่รู้แล้วล่ะว่าบูมหายไป แต่พี่ไม่ได้บอกหรอกว่าบูมอยู่ไหน ก็ดูเขาเป็นห่วงบูมอยู่นะ แต่ที่พี่มาที่นี่ไม่ใช่เพราะจะมาตามบูมกลับบ้านหรอก พี่ว่าบูมอยู่ที่นี่กับเพื่อนสักพักก็ดีเหมือนกัน เผื่อจะทำให้พ่อกับแม่คิดอะไรได้บ้าง"

เห็นน้องชายกับเพื่อนมองหน้าเขาอย่างเงียบๆ บีมก็เลยพูดต่อไปว่า "พี่ไม่รู้ว่าบูมตัดสินใจยังไง แต่พี่ก็อยากจะย้ำสิ่งที่พี่พูดเมื่อวานว่า บูมต้องเชื่อมั่นในสิ่งที่บูมทำ รู้ไหมว่าเวลาที่พี่เห็นบูมร้องเพลง พี่เห็นบูมมีความสุขมาก แล้วบูมก็ทำได้เป็นอย่างดี พี่ภูมิใจนะที่บูมค้นพบความสามารถนี้และตั้งใจกับมัน พี่ไม่อยากให้บูมล้มเลิกมันง่ายๆ แบบนี้"

"แต่..." บูมเหมือนอยากจะแย้ง แต่ก็ไม่รู้จะแย้งว่าอย่างไร

"พี่เชื่อบูมนะ พี่เชื่อว่าบูมแบ่งเวลาได้ ผลการเรียนของบูมไม่ได้แย่ขนาดนั้น แล้วพี่ก็เชื่อว่าบูมจะทำได้ดีขึ้นถ้าบูมคุ้นเคยกับวิชาใหม่ๆ บูมไม่ต้องลาออกจากชมรมดนตรีนะ แล้วก็ไม่ต้องย้ายโรงเรียนหรอก"

"พี่บีม แล้วพ่อจะไม่..."

"พิสูจน์ให้พ่อเห็นสิบูมว่าบูมทำได้ บูมไม่ใช่หุ่นยนต์ ไม่ใช่ดินน้ำมันที่ใครจะสั่งให้ทำอะไรหรือปั้นให้เป็นอะไรก็ได้ พี่ไม่อยากให้บูมเหนื่อยกับการต้องทำตามพ่อกับแม่อย่างเดียว แต่ไม่ได้ฟังหัวใจของบูมเอง พ่อกับแม่ก็ต้องเรียนรู้ที่จะเข้าใจบูมบ้าง พี่อยู่ทั้งคน บูมไม่ต้องกลัวนะ ทิวก็อยู่ อย่างน้อยบูมก็จะมีสองคน มีพี่ มีทิว ที่จะคอยช่วย ใช่ไหมทิว" บีมหันไปถามเพื่อนของน้องชาย แม้จะมีสังเกตแค่วันเดียว แต่บีมก็พอดูออกว่าทิวเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งของน้องชาย

"ครับพี่บีม ผมเต็มที่อยู่แล้วครับ ผมก็คิดคล้ายๆ กับพี่ครับว่าบูมทำได้ดีมากในเรื่องการร้องเพลง ผมก็ยังแอบเสียดายเลยที่บูมจะเลิก"

เมื่อพี่ชายและเพื่อนรักต่างก็เห็นดีไปในทางนั้น บูมก็ไม่รู้จะค้านยังไง บูมอาจจะต้องเรียนรู้ที่จะเข้มแข็งและมีจุดยืนมากขึ้น ที่ผ่านมาเขาทำไม่ได้ เพราะไม่มีที่พึ่งทางใจเลย แต่วันนี้ทั้งพี่ชายและเพื่อนต่างก็พร้อมที่จะร่วมเป็นกำลังใจและเป็นแรงสนับสนุนให้ บูมก็ควรจะต้องสู้ต่อไปสิ

"สู้นะบูม" พี่บีมบอกพลางเดินมาตบไหล่น้องชาย บูมเงยหน้ามองพี่ชายด้วยความซาบซึ้งใจ แล้วเขาก็ตัดสินใจลุกขึ้นแล้วก็กอดพี่ชายแน่น ดูเหมือนสองพี่น้องจะเริ่มร้องให้แล้วล่ะ

"พี่รู้นะบูมว่าเราเคยโกรธพี่ แต่พี่อยากให้บูมรู้ว่าพี่รักและเป็นห่วงบูมมาก เรามีกันอยู่แค่สองคนพี่น้อง ที่ผ่านมาพี่ไม่ได้เข้ามาช่วยอะไรบูมเลย ปล่อยให้บูมต่อสู้อยู่ลำพัง แต่ว่าต่อไปพี่จะไม่ปล่อยให้บูมต่อสู้อย่างเดียวดายอีก เชื่อพี่นะบูม"

"ผมขอโทษนะครับพี่บีม" บูมพูดได้แค่นั้นเพราะเวลาร้องให้แล้วมันก็พูดอะไรได้ยากเหมือนกัน

"พี่ดีใจนะที่วันนี้บูมไม่โกรธพี่ พี่ดีใจที่เราจะกลับมาเป็นพี่น้องที่รักกันอย่างสนิทใจอีกครั้งหนึ่ง พี่เองก็ต้องขอโทษบูมด้วยที่พี่ห่างเหินไป"

ทิวเห็นสองพี่น้องกอดกันร้องให้แบบนั้น เขาก็อดน้ำตาซึมไปด้วยไม่ได้

สักพักสองพี่น้องก็กลับมานั่งตามที่เดิม

"พี่ก็ว่าจะไปอยู่กับเพื่อนสักพักเหมือนกันช่วงนี้ ถ้าบูมกลับบ้านโทรบอกพี่ด้วยละกันนะ พี่จะได้มารับแล้วก็กลับพร้อมกับบูม"

บูมคิดว่าพี่ชายเขาคงมีแผนการอะไรบางอย่าง พ่อกับแม่ก็คงเหงาเหมือนกันที่จู่ๆ ลูกชายสองคนก็หายไปจากบ้าน แต่บางทีก็อาจจะช่วยให้พ่อกับแม่เข้าใจอะไรมากขึ้นก็ได้

"เดี๋ยวพี่ต้องไปแล้วล่ะ มีนัดกับเพื่อน พี่ฝากบูมหน่อยนะทิว มีอะไรก็โทรไปหาพี่ วันไหนว่างๆ จะพาไปเที่ยว" บีมหันไปบอกเพื่อนของน้องชาย

"ไม่ต้องห่วงครับพี่ ผมจะช่วยดูแลบูมเป็นอย่างดีครับ" ทิวรับคำเป็นมั่นเหมาะ แล้วก็หันไปยิ้มกับเพื่อน เห็นสีหน้าคลายกังวลของเพื่อนแล้วเขาก็โล่งใจขึ้นมาได้บ้าง บูมคงรู้สึกอุ่นใจมากขึ้นเพราะอย่างน้อยเขาก็มีทั้งพี่ชายและเพื่อนที่พร้อมจะช่วยเขาในทุกเรื่อง

มาแล้ว ขอบคุณครับ

มาต่อไวๆนะครับ

ตอนที่ 9

"หายหัวกันไปหมดเลย" คุณลิขิต เทพสถิตย์พิทักษา นักวิศวกรออกแบบสิ่งปลูกสร้างชื่อดังคนหนึ่งของเมืองไทยบ่นงึมงำขณะนั่งกินข้าวมื้อเย็นกับภรรยา รศ.ดร. ทิพย์นภา เทพสถิตย์พิทักษา อาจารย์ในคณะบริหารธุรกิจของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ต่างคนต่างก็มีสีหน้าบูดบึ้งไม่พอใจอยู่ หลายวันแล้วที่บีมและบูมหายไปจากบ้านและไม่สามารถติดต่อได้

"ฮึ...แล้วมันเป็นเพราะใครล่ะ" คุณทิพย์นภาแค่นเสียง อาหารเย็นมือนี้ช่างไม่มีรสมีชาติเอาเสียเลย สามีเธอหยุดมองพลางขมวดคิ้ว

"คุณจะพูดอะไรก็พูดมาเลยดีกว่า"

"ก็คุณไปตบหน้าลูกทำไมล่ะคะ" เมื่อได้ทีเช่นนี้คุณทิพย์นภาก็ถือโอกาสพูดสิ่งที่อัดอั้นตันใจมาหลายวันเสียเลย "จะดุจะด่าลูกยังไงฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร เลี้ยงเขามาตั้งแต่เล็กจนโต เราไม่เคยทำกับเขาแบบนี้"

คุณลิขิตได้แต่เงียบเพราะเหมือนเขาก็รู้สึกผิดอยู่แล้ว แต่ด้วยความที่เป็นหัวหน้าครอบครัวที่ต้องคอยดูแลทุกคนในบ้าน ในฐานะที่เป็นสามี ในฐานะที่เป็นผู้ชายและอีกสารพัดสถานะตามแต่ผู้ชายในวัยอย่างเขาจะถูกคาดหวังจากสังคมหรือแม้กระทั่งตัวเอง การที่เขาจะยอมรับผิดก็ดูจะไม่ใช่เรื่องง่ายนัก

เห็นสามีเงียบอยู่อย่างนั้น คุณทิพย์นภาจึงรู้สึกไม่พอใจ เธอกระแทกช้อนส้อมลงบนจานข้าวแล้วก็ลุกออกไป ไม่ว่าจะร่ำรวยแค่ไหน ไม่ว่าจะมีคนยอมรับนับถือหน้าตาในสังคมมากแค่ไหน แต่สุดท้ายเธอก็คือแม่คนหนึ่ง ไม่มีสิ่งใดที่จะเอาชนะธรรมชาติของความเป็นมนุษย์ได้

----------------------------------------------------------------------------

ตลอดเวลาที่บูมอยู่บ้านทิวกว่าหนึ่งสัปดาห์นั้น ดูจะเป็นช่วงเวลาที่บูมมีความสุขมากทีเดียว เวลาอยู่บ้าน ทิวก็จะสอนเขาร้องเพลง นอกนั้นก็ช่วยกันทำงานบ้านไม่ว่าจะเป็นล้างจาน ซักผ้า (ด้วยเครื่องซักผ้า) กวาดบ้าน ถูบ้าน รดน้ำต้นไม้ ว่างๆ ก็ดูทีวี เล่นเกมส์ วันไหนพี่บีมว่างก็จะพาไปเที่ยว พวกเพื่อนๆ คนอื่นๆ ของทิวกับบูมก็พลอยได้อานิสงฆ์ไปด้วย ไม่ว่าจะไปเล่นยิงปืน ตกปลา ขี่เจตสกี โยนโบวลิ่ง ฯลฯ ทำให้เวลานั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนถึงวันที่บูมตัดสินใจจะกลับบ้านไปหาพ่อกับแม่

"นายอย่าลืมขอโทษพ่อกับแม่ก่อนนะบูม ยังไงเขาก็เป็นพ่อแม่ของเรา" ทิวเตือนเพื่อนในขณะที่นั่งอยู่บนเตียงมองดูบูมเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า

"อืม เราก็รู้สึกผิดเหมือนกันที่หนีออกมาแล้วไม่ได้บอกอะไรพ่อกับแม่เลย"

"เราว่าเขาคงเป็นห่วงนายน่าดูนะบูม ไม่มีพ่อแม่คนไหนหรอกที่ไม่รักลูกของตัวเอง" แต่สำหรับทิว เขาคงหมายถึงแม่เพียงคนเดียว จนป่านนี้ทิวก็ไม่รู้หรอกว่าพ่อเคยรักและจะรู้สึกคิดถึงเขาบ้างหรือเปล่า

"เราคง...คิดถึงนายเหมือนกันนะ เวลากลับบ้านไป เราคงไม่ได้เจอนายอีกเป็นเดือนเลย" บูมหยุดหันมามองเพื่อนด้วยสีหน้าที่ทำให้ทิวต้องตีความอย่างหนัก

อยู่ใกล้ชิดกับบูมมาหลายวัน ทิวเริ่มจะรู้แล้วว่าเขากำลังคิดอะไรกับเพื่อนคนนี้อยู่ แม้จะเป็นเรื่องที่ทำใจได้ยากสำหรับเขาอยู่ก็ตาม แต่เขาก็เหนื่อยกับการต่อสู้ภายในใจของตัวเองจนต้องยอมรับความรู้สึกนั้นกลายๆ พอเห็นสีหน้าแบบนี้แล้ว ทิวอดไม่ได้ที่จะตีความให้เข้ากับสิ่งที่เขากำลังรู้สึกอยู่ในตอนนี้ "เราโทรคุยกันก็ได้"

ทิวลุกเดินอ้อมมาอีกฝั่งของเตียง เขานั่งลงใกล้ๆ กับเพื่อน ใกล้จนแขนชิดกันเลยล่ะ มันทำให้ทิวรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก คล้ายๆ ความรู้สึกเวลาที่ทิวเห็นผู้ชายวัยกลางคนที่หน้าตาใจดีแล้วอยากอยู่ใกล้ "เสื้อผ้านายมีแต่ราคาแพงๆ ทั้งนั้นเลยนะเนี่ย" ทิวพูดแซวติดตลก

"แม่เราซื้อให้ ส่วนมากเราไม่ค่อยได้ซื้ออะไรเองหรอก" บูมขำเล็กน้อย

"ถ้าวันไหนเราคิดถึงนาย เราไปหานายที่บ้านได้หรือเปล่า" ที่ทิวถามเพราะเขากลัวว่าถ้าเขาไปแล้วจะทำให้บูมมีปัญหา

"ก็น่าจะได้ แต่...เรายังไม่เคยพาเพื่อนคนไหนไปบ้านเราเลย" บูมขำในตอนท้าย

ให้ตายเถอะ เขารู้สึกว่าบูมน่ารักเหลือเกินเวลายิ้มและหัวเราะ น่ารักจนอยากจะดึงเข้ามากอดเลยทีเดียว คิดแบบนี้อีกแล้วนะทิว เขาเป็นเพื่อนนายนะเว้ย ไม่ใช่... เออ... แล้วไม่ใช่อะไรล่ะ นั่นสิ

"นายกลัวหรือเปล่าบูม" ทิวพยายามดึงสมาธิกลับมาจากความคิดฟุ้งซ่าน

"อืม...ก็กลัวนะ" บูมยอมรับตามตรง "แต่...เรามีพี่บีม แล้วก็นายด้วย ก็เลยหายกลัวไปได้เยอะเลย" แม้จะมีสีหน้าไม่มั่นใจอยู่บ้าง แต่บูมก็รู้สึกกังวลน้อยลงเมื่อเทียบกับที่ผ่านมา

ทิวพาดมือกอดคอเพื่อนไว้ "ขอบใจนะบูมที่นายให้ความสำคัญกับเราขนาดนี้"

บูมหันหน้ามามองเพื่อนพลางยิ้ม ใบหน้าของบูมกับทิวอยู่ใกล้กันแค่ไม่เท่าไร ทำไมทิวถึงรู้สึกอยากทำอะไรบางอย่างกับริมฝีปากนั้นของเพื่อน ชักจะไปกันใหญ่แล้วทิว ทิวก็รีบปล่อยมือออกจากเพื่อนทันที เขาทำสีหน้าเหรอหรา ไม่รู้ว่าจะเขิน จะยิ้ม จะหัวเราะหรือจะรู้สึกยังไงดี

"ไปฉี่ก่อนนะ" ว่าแล้วทิวก็รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำ บูมมองตามอย่างงงๆ แล้วก็หันมาเก็บเสื้อผ้าต่อ ทิวปิดประตูยืนพิงแล้วก็ถอนหายใจ ใจเขาเต้นไม่เป็นส่ำเลย เขาจะต้องไม่ทำอย่างนี้อีก ถ้าบูมสงสัยมันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ เผลอๆ เขาอาจจะต้องเสียเพื่อนไปเลย

------------------------------------------------------------------

"บูมขอโทษพ่อกับแม่ด้วยครับ" ลูกชายคนเล็กพูดพลางก้มกราบแทบเท้าพ่อกับแม่เมื่อมาถึงบ้าน ต่อให้ใจยักษ์ใจมารขนาดไหน ก็คงไม่มีพ่อแม่คนไหนที่จะไม่ยกโทษให้ลูก โดยเฉพาะเมื่อเห็นลูกก้มกราบด้วยความสำนึกผิดเช่นนี้

บูมลุกขึ้นนั่งชันเข่ามองหน้าผู้ให้กำเนิดทั้งสองคน แม่ดูมีน้ำตาซึมๆ หน่อยๆ ส่วนพ่อก็นิ่งเงียบเหมือนที่บูมเคยเห็นจนชิน

"ทีหลังก็อย่าทำแบบนี้อีก รู้ไหมว่าพ่อกับแม่เป็นห่วงแค่ไหน" คุณทิพย์นภาบอกลูกชาย น้ำเสียงเธอก็ดูเหมือนจะตำหนินิดๆ น้อยใจหน่อยๆ ผสมกันไป แต่บางทีก็ทำให้เดายากเหมือนกันว่าเธอรู้สึกอย่างไรกันแน่

"ครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกครับ" บูมรับคำ

"แล้วไปอยู่ไหนมา" ในที่สุดคำถามแรกจากคนที่เป็นพ่อก็หลุดออกมา แม้จะมีสีหน้าเรียบเฉย แต่น้ำเสียงก็ดูอ่อนลงและแฝงด้วยความเป็นห่วงพอรู้สึกได้ แต่ก็นั่นแหละ นอกจากความรู้สึกไม่พอใจแล้ว บูมก็ไม่เคยเห็นว่าคนบ้านนี้จะแสดงความรู้สึกอย่างอื่นได้ดีและตรงกับสิ่งที่ใจคิดมากนัก

"บูมไปอยู่กับเพื่อนครับพ่อ" เห็นท่าทางของผู้ให้กำเนิดทั้งสองคนแล้ว บูมก็ไม่ค่อยมั่นใจมากนักว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงอย่างที่เขากับพี่บีมคาดหวัง มันคงไม่ใช่เรื่องง่ายนักหรอก พ่อกับแม่ก็เป็นแบบนี้มานานแล้ว อยู่ดีๆ จะให้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือคงไม่ง่าย แต่บูมก็จะพยายามอดทนต่อไปจนกว่าพ่อกับแม่จะเห็นใจและเข้าใจเขาบ้าง แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็คิดว่าเหตุการณ์ครั้งนี้คงทำให้พ่อกับแม่เรียนรู้อะไรบางอย่างเหมือนกัน

"เราก็เหมือนกัน อย่าทำให้พ่อกับแม่เป็นหัวหลักหัวตอ จะไปไหนก็บอกกันบ้าง" คุณทิพย์นภาหันไปว่าลูกชายคนโต บีมได้แต่รับคำโดยไม่พูดอะไรต่ออีก แต่อย่างน้อย สิ่งที่แม่พูดก็ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาบ้างที่เห็นพ่อกับแม่ก็เป็นห่วงเขาเหมือนกัน นึกว่าเขาจะต้องกลายเป็นลูกที่พ่อกับแม่ได้ตัดหางปล่อยวัดไปเสียแล้ว

--------------------------------------------------------------------------------------

แล้วการเรียนในชั้น ม.4 ก็ผ่านพ้นไป บูมได้เกรดเฉลี่ยสูงถึง 3.9 ทำให้พ่อกับแม่ดูจะพอใจมากทีเดียว แต่แน่นอน บูมก็ยังคงอยู่ชมรมดนตรีและวง Zenith เหมือนเดิม พ่อกับแม่ก็รับรู้ แม้จะไม่ได้สนับสนุน แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ที่สำคัญดูเหมือนบูมจะค่อนข้างมีอิสระขึ้นมาพอสมควร บางวันเขาก็สามารถเลิกค่ำๆ แล้วไปเดินเที่ยวกับเพื่อนๆ ได้ แต่ก็ต้องกลับบ้านก่อน 3 ทุ่ม แต่ก็นับว่าดีสำหรับบูมแล้ว ส่วนความสัมพันธ์ของเขากับทิวนั้นก็ยังเสมอต้นเสมอปลายดี จนกระทั่ง...

"พี่คะ ช่วยอะไรหน่อยได้ไหมคะ พอดีหนูพยายามหาโทรศัพท์ในกระเป๋าแล้วหาไม่เจอค่ะ จะรบกวนให้พี่ช่วยโทรเข้าเครื่องหนูหน่อยได้ไหมคะ" สาวน้อยเสียงใสคนหนึ่งถามขึ้นขณะที่เดินผ่านมาเจอบูมซึ่งนั่งอยู่คนเดียวพอดี

"อ๋อ ได้สิครับ เบอร์ของน้องเบอร์อะไรครับ" บูมรับช่วยอย่างว่าง่าย เห็นหน้าตาสาวน้อยคนนี้แล้วก็พอคุ้นหน้าอยู่ ตอนนี้น่าจะเรียนอยู่ ม.4 หน้าตาน่ารักทีเดียว บูมจำได้ว่าพวกเพื่อนๆ ในห้องชอบแซวและพูดถึงน้องคนนี้อยู่บ่อยๆ

"ค่ะ 084-xxx-xxx ค่ะ"

บูมกดเบอร์ตามแล้วก็กดโทรออก สักพักเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นเพลงรักวัยรุ่นสมัยนี้ที่มีจังหวะสนุกๆ หน่อย สาวน้อยรีบเปิดกระเป๋านักเรียนของเธอที่ดูจะมีกระเป๋าซ้อนกันข้างในหลายอันอยู่ ควานไปควานมาไปตามเสียงที่ได้ยินก็เจอโทรศัพท์ของเธอพอดี

"เจอแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะพี่" สาวน้อยขอบคุณพลางยิ้มดีใจ

"ไม่เป็นไรครับ" บูมยิ้มตอบเช่นกัน แต่บูมก็ไม่รู้หรอกว่านี่คือมุกอย่างหนึ่งที่สาวๆ สมัยนี้ใช้สำหรับขอเบอร์โทรศัพท์ชายหนุ่มที่ตัวเองแอบชอบอยู่ แต่ไม่กล้าขอเบอร์ตรงๆ

"พี่เลิกเรียนแล้วหรือคะ"

"ครับ" บูมรู้สึกแปลกใจนิดๆ ที่สาวน้อยคนนี้ทำท่าทางเหมือนยังอยากคุยกับเขาต่อ จริงๆ ก็มีสาวๆ มาชอบเขาหลายคนเหมือนกัน แต่บูมก็มัวแต่สนใจกับการเรียนและร้องเพลงมากกว่าอย่างอื่น

"แล้วพี่มานั่งรอใครอยู่หรือเปล่าคะ"

"อ๋อ...รอเพื่อนครับ"

"ชื่อแป๋มนะคะ ถ้าจำไม่ผิด เหมือนพี่จะชื่อบูมใช่ไหมคะ" สาวน้อยถือโอกาสแนะนำตัวเสียเลย

"อ๋อ...ใช่ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับน้องแป๋ม" บูมยิ้มนิดๆ

"ค่ะ ขอบคุณนะคะพี่ ไปก่อนนะคะ" สาวน้อยยิ้มหวานอีกครั้งก่อนที่จะค่อยๆ เดินออกไป แต่ก็หันมายิ้มให้กับบูมเป็นระยะๆ

ชักยังไงแล้วสิ แต่ไม่ทันที่บูมจะได้คิดสงสัยอะไรต่อ เพื่อนรักของเขาก็เรียกชื่อเขามาแต่ไกล

"บูม โทษที รอนานหรือเปล่า"

"ไม่เป็นไร เราก็อ่านหนังสือไปได้เยอะเลย" บอกพลางยิ้ม

"ทีหลังนายมาเล่นกับพวกเราบ้างสิ สนุกดีนะ" ทิวชวนแล้วก็ยกขวดน้ำขึ้นดื่ม

"ไม่เอาหรอก เราไม่ชอบเล่นฟุตบอล นายเล่นเถอะ เรารอได้"

บูมก็เป็นผู้ชายที่แปลกดีแฮะ ปกติผู้ชายที่ไหนก็ชอบเล่นฟุตลอล แต่ทฤษฎีนี้ดูเหมือนจะใช้กับบูมไม่ได้ ทิวชวนหลายทีแล้วแต่บูมก็ไม่ยอมเล่น อย่างมากก็เล่นบาส

"เดี๋ยวเราไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ สงสัยพวกนั้นมันคงรอกันแย่แล้ว" ทิวบอกแล้วก็วิ่งจู๊ดออกไป ไม่นานนักก็กลับมาพร้อมกับชุดนักเรียนตามเดิม

"ไปกันเถอะบูม"

บูมเก็บของใส่กระเป๋าแล้วก็เดินตามเพื่อนออกไป ปกติบูมก็ยังคงให้พ่อ แม่หรือพี่ชายมารับอยู่ แต่ถ้าวันไหนบูมอยากไปเดินเที่ยวกับเพื่อนๆ หรือมีธุระ บูมก็จะกลับเอง แต่ถ้าไปเดินเที่ยวเล่นกับเพื่อนๆ พี่บีมก็มักจะตามมารับทีหลัง

ปุ้ย หม่าว ต้อง ช้าง เอกและมิตรออกมาก่อนแล้วเพราะอยากจะไปเดินดูแผ่นซีดีเกมส์ใหม่ๆ แต่เห็นทิวกับบูมมาช้าก็เลยไปนั่งรอที่ร้าน KFC และเริ่มสั่งของกินไปพลางก่อน พอทิวกับบูมไปถึงจึงโดนเพื่อนๆ ต่อว่าใหญ่

"ไอ้ห่าทิว พวกกูหิวจะแย่ละ มัวแต่รอมึงนี่แหละ วันนี้มึงต้องเลี้ยงพวกกูเลย โทษฐานที่มาช้า" ต้องรีบว่าก่อนใคร ทุกคนต่างก็รู้ว่าที่คนที่ทำให้ช้าก็คือทิว ไม่ใช่บูม

"เดี๋ยวเลี้ยงเองก็ได้เว้ย" บูมเสนอ เรียกเสียงฮือฮาจากเพื่อนๆ ได้พอสมควร เมื่อวานต้องกับเอกเปรยกับเพื่อนๆ ว่าอยากกินไก่ KFC เพราะเพิ่งเห็นโฆษณาชิ้นใหม่

พอกินกันเสร็จแล้ว พี่บีมก็มารับน้องชายอีกตามเคย แต่วันนี้มีแค่บูมกับทิวเท่านั้นที่กลับพร้อมกับพี่บีม ส่วนคนอื่นๆ ก็ไปเดินเที่ยวกันต่อ

ระหว่างที่นั่งกลับ โทรศัพท์ของบูมก็ดังขึ้น เบอร์ไม่ค่อยคุ้นเท่าไรนัก แต่บูมก็รับด้วยความสงสัย

"สวัสดีครับ อ๋อ...จำได้ครับ น้องแป๋มเหรอครับ อ๋อ...พอดีพี่กำลังเดินทางกลับบ้านครับ ไปกินข้าวกับเพื่อนมา ไปกันหลายคนครับ ก็เพื่อนห้องชั้น ม.5/1 ครับ อ๋อ...แถวๆ สยามครับ อ๋อ...วันนี้น้องแป๋มก็ไปกินข้าวกับเพื่อนที่สยามเหมือนกันเหรอครับ..............."

น้องแป๋มคือใคร ทิวนึกสงสัย อ๋อ...จำได้แล้ว รุ่นน้อง ม.4 คนที่เพื่อนในห้องเขามันชอบแซวบ่อยๆ แน่เลย แล้วมารู้จักกับบูมตั้งแต่เมื่อไร ทำไมดูเหมือนคุยสนิทสนมกันขนาดนั้น

"แฟนโทรมาหรือบูม" พี่บีมหันมาถามน้องชายทันทีที่บูมวางโทรศัพท์ลง

บูมหันไปปฏิเสธด้วยสีหน้าอายๆ ว่า "เปล่าครับพี่" แต่บูมก็ไม่รู้จะอธิบายว่า "เปล่า" ของเขาว่าอย่างไร แต่เขาก็ไม่รู้เหตุผลที่แป๋มโทรหาเขาจริงๆ เพราะเท่าที่คุยเมื่อสักครู่นี้ก็ไม่ได้มีสาระอะไร เหมือนแค่คุยกันเฉยๆ

แต่ถ้าบูมหันมามองทิวที่นั่งอยู่ข้างหลังก็คงจะเห็นได้ว่าทิวมีสีหน้าไม่ค่อยดีนัก

"อายอะไร...มีแฟนก็บอกมาเถอะ มันเป็นเรื่องธรรมดานะบูม ผู้ชายวัยอย่างบูมเขาก็มีแฟนกันทั้งนั้นแหละ ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลย รู้เปล่าว่าพี่น่ะมีแฟนตั้งแต่อยู่ ม.1 แน่ะ" บีมพูดติดตลก แต่เขาก็มีแฟนตั้งแต่ตอนอยู่ ม.1 จริงๆ "แล้วทิวล่ะมีแฟนหรือยัง อย่่าให้แพ้บูมนะ" พี่บีมไม่ลืมที่จะหันมาถามเพื่อนของน้องชายด้วย

ทิวพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วก็ตอบไปว่า "ยังหรอกครับ ผมยังไม่อยากมีแฟนตอนนี้ครับ ไว้ให้เรียบจบก่อนดีกว่า"

"เอาอย่างนั้นเลยเหรอ แต่ใครจะไปรู้ล่ะ เผลอๆ ทิวอาจจะมีสาวๆ มาแอบชอบอยู่หลายคนแล้วก็ได้ ทิวก็หล่อไม่ใช่เล่นนะ หน้าตาแบบทิวสาวๆ น่าจะชอบ หรือว่าทิวมีแอบชอบใครอยู่หรือเปล่า ให้บูมช่วยได้นะ เผื่อเคล็ดลับที่ใช้จีบน้องแป๋มจะเป็นประโยชน์" บีมพูดพลางขำ

ทิวได้แต่แค่นหัวเราะตามไปด้วย บูมหันมามองหน้าเพื่อนก็เห็นทิวมีสีหน้าไม่ค่อยสนุกนัก แม้ว่าเขาจะรู้สึกเหมือนทิวมีอะไรบางอย่าง แต่บูมก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป

พอรถมาส่งถึงบ้าน ทิวก็ลาพี่บีมกับบูม แล้วก็ไขกุญแจเข้าไปในบ้าน วันนี้แม่เขายังไม่กลับเลย ดูเหมือนว่าช่วงหลังๆ แม่จะมีงานเยอะและกลับค่อนข้างดึกอยู่บ่อยๆ เอาของขึ้นไปเก็บบนห้องแล้วทิวก็นั่งถอนหายใจ นี่บูมมีแฟนแล้วจริงๆ หรือ ทำไมบูมไม่เคยบอกเขาเลย แต่นั่นก็ไม่สำคัญเท่าไรหรอก มันสำคัญตรงที่ความรู้สึกของเขาเองหลังจากที่ได้รู้ต่างหาก ตอนที่เพื่อนยังไม่มีแฟน การแอบชอบเพื่อนก็ดูเหมือนจะไม่มีปัญหาอะไรมาก แต่พอรู้ว่าเพื่อนมีแฟนแล้วทิวก็รู้สึกกลัว... แต่เขากลัวอะไรหรือ กลัวบูมห่างเหินไป กลัวบูมไม่สนิทกับเขาเหมือนเก่า แต่ทำไมเขาต้องกลัวด้วยล่ะ นี่มันเป็นเรื่องธรรมดาของผู้ชายไม่ใช่หรือ สุดท้ายก็ต้องมีแฟน แต่งงาน มีลูกมีครอบครัว เขาก็เคยคิดอย่างนั้นไม่ใช่หรือ แล้วทำไมต้องกลัว ใช่....... เขาต้องกลัวสิ เพราะว่าทิวไม่เหมือนเดิมแล้ว มันเกิดขึ้นได้ยังไงกัน เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยจริงๆ ว่าเขาเป็น......

ตอนที่ 10

ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงบังเอิญได้ขนาดนั้น เมื่อจู่ๆ บูมก็ได้รับเลือกจากโรงเรียนให้ไปแข่งขันรายการโทรทัศน์ที่เกี่ยวกับภาษาอังกฤษเนื่องจากเขาได้คะแนนในวิชานี้ค่อนข้างสูง บางครั้งก็ได้คะแนน 100 เต็มเลยทีเดียว

หลังอาหารเที่ยงวันหนึ่งเขาก็ถูกเรียกขึ้นไปพบกับครูแอน แต่ก็มีครูผู้ชายอีกคนหนึ่งที่ช่วยประสานงานเรื่องนี้กับทางรายการมาด้วย แต่ที่ทำให้บูมแปลใจก็คือสาวน้อยที่มานั่งรออยู่ก่อนอีกคนหนึ่ง

"แป๋ม" บูมเรียกชื่อสาวน้อยที่เขาเพิ่งได้รู้จักเมื่อไม่กี่วันด้วยน้ำเสียงแปลกใจ

"อ้าว พี่บูม พี่บูมก็จะไปแข่งรายการนี้เหมือนกันหรือคะ" แป๋มหันมามองด้วยรอยยิ้มดีใจ เธอไม่รู้มาก่อนจริงๆ ว่าบูมก็ได้รับเลือกด้วย

"ใช่จ้ะ ก็เธอทั้งสองคนคะแนนภาษาอังกฤษนำลิ่วเลย ไม่มีใครเหมาะกว่าเธอสองคนแล้วล่ะ" ครูแอนยิ้มด้วยความเอ็นดู แล้วก็เริ่มให้รายละเอียดว่าบูมกับแป๋มต้องทำอะไรบ้างในการเตรียมตัว "พวกเธอสองคนคงเคยดูรายการนี้กันแล้วใช่ไหมคะ เด็กที่คัดมาร่วมรายการนี้มีแต่ระดับหัวกะทิทั้งนั้นเลย แต่ครูก็เชื่อว่าเธอสองคนก็หัวกะทิไม่แพ้ใครเลยล่ะ ช่วงนี้ ครูได้ขออนุญาต ผ.อ. แล้วที่จะให้เธอสองคนมาเรียนภาษาอังกฤษกับครูเพิ่มเติมเป็นพิเศษก่อนถึงวันจัดรายการ ก็เลยจะขอให้เธอสองคนมาเรียนพิเศษกับครูทุกวันพุธกับศุกร์ ช่วงบ่ายประมาณบ่ายสาม ที่ห้องชมรมภาษาอังกฤษ..."

บูมคงไม่ได้มีปัญหาอะไรถ้าหากว่าการเรียนภาษาอังกฤษเพิ่มเติมไม่มาตรงกับวันและเวลาที่เขาต้องซ้อมร้องเพลงกับวงดนตรี พี่ปี๊ดเพิ่งบอกกับพวกเขาว่าอีกสองเดือนจะพาไปแข่งประกวดวงดนตรีชิงแชมป์ประเทศไทย เพราะฉะนั้นช่วงนี้ก็คงต้องซ้อมกับวงหนักเหมือนกัน คิดแล้วก็เริ่มปวดหัว

แต่มันก็ต้องเป็นอย่างนั้น บูมต้องเรียนพิเศษภาษาอังกฤษวันพุธกับวันศุกร์ช่วงบ่ายสาม ส่วนวงดนตรี เขาสามารถขออนุญาตครูมาซ้อมในช่วงเย็นวันพฤหัสได้วันเดียว แต่ก็อาศัยซ้อมด้วยตัวเองในช่วงอื่นๆ ที่มีเวลาบ้างไปด้วย จนกว่าจะเสร็จสิ้นจากการเตรียมออกรายการภาษาอังกฤษในอีกสามสัปดาห์ข้างหน้า หลังจากนั้นเขาก็จะมีเวลาซ้อมกับวงดนตรีอีกประมาณหนึ่งเดือน เพื่อนๆ ในวงคงเข้าใจความจำเป็นก็เลยไม่ได้ว่าอะไรมาก แม้จะบ่นๆ อยู่บ้าง

"พี่บูมคะ วันนี้รีบกลับหรือเปล่าคะ แป๋มว่าจะชวนพี่ไปเดินเล่นแถวสยามซะหน่อย" แป๋มเอ่ยชวนหลังจากที่เรียนพิเศษภาษาอังกฤษด้วยกันเสร็จแล้ว

"เอ่อ...ก็ไม่รีบครับ" บูมบอกด้วยสีหน้าลังเล

"ไปเดินเล่นกันนะพี่บูม แป๋มกำลังหาเพื่อนไปช่วยซื้อของพอดีเลย ถ้าพี่บูมไม่รังเกียจ ไปเป็นเพื่อนแป๋มหน่อยนะคะ" แป๋มทำท่าเร่งเร้า คงจะเป็นเรื่องยากนักที่ชายหนุ่มจะเป็นหญิงสาวที่สวยน่ารักแถมยังอ้อนเก่งแบบนี้

"ครับ" แต่บูมก็เพิ่งนัดกับทิวและเพื่อนๆ ไว้เสียด้วยว่าจะไปเดินเล่นและหาอะไรกินด้วยกัน "งั้นพี่ไปเอาของบนห้องก่อนนะ แล้วเรามาเจอกันที่หน้าตึกดีไหม"

"ได้ค่ะ เดี๋ยวแป๋มก็จะไปเอาของที่ห้องเหมือนกันค่ะ"

พอออกจากห้องเรียนพิเศษมาได้ บูมก็รีบโทรศัพท์หาทิวทันที "ทิว...วันนี้เราต้องขอตัวนะ พอดี...คือ...พอดีน้องแป๋มเขาอยากให้เราไปซื้อของเป็นเพื่อน เราไม่รู้จะปฏิเสธยังไง ก็เลยตกลงไปแล้ว แหะๆ เราขอโทษนายแล้วก็ฝากขอโทษเพื่อนๆ ด้วยละกัน"

"อืม...ไม่เป็นไร เราเข้าใจ" ทิวตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบจนทำให้บูมรู้สึกผิด นี่ทิวโกรธเขาหรือเปล่า

"ขอโทษจริงๆ นะทิว เราก็อยากไปกับพวกนายนะแต่ว่า"

"เฮ้ย เราบอกแล้วว่าไม่เป็นไรไง นายไปเถอะ เที่ยวให้สนุกละกัน" ทิวพยายามทำน้ำเสียงให้ดูเหมือนไม่มีอะไรเพราะกลัวเพื่อนจะกังวล

"ขอบใจนะทิวที่เข้าใจเรา เที่ยวให้สนุกเช่นกันนะ แล้วค่อยเจอกัน หวัดดีครับ"

----------------------------------------------------------------------------------------

"อ้าวไอ้บูม" ต้องอุทานด้วยความแปลกใจเมื่อเจอบูมกำลังเดินเลือกซื้อเสื้อผ้ากับสาวน้อยคนหนึ่งหน้าตาคุ้นๆ

"อ้าว ไอ้ต้อง" บูมก็ดูตกใจเช่นกัน ยิ่งพอเห็นว่านอกจากต้องแล้วก็ยังมีทิว เอก มิตร ช้าง หม่าวและปุ้ยมาด้วยแล้วก็ยิ่งทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว

"นั่นน้องแป๋มนี่" ปุ้ยจำได้แม่นเลยทีเดียวเพราะมันก็แอบปลื้มน้องเขาอยู่เหมือนกัน

"เพื่อนพี่บูมเหรอคะ หวัดดีค่ะ พอดีวันนี้แป๋มชวนพี่บูมมาเป็นเพื่อนแป๋มซื้อของน่ะค่ะ พวกพี่ๆ มาซื้อของเหมือนกันเหรอคะ" แป๋มหันมาถามเสียงใส

"อ๋อ...ครับ ไม่ยักกะรู้ว่าน้องแป๋มรู้จักกับบูมด้วย" น้ำเสียงของปุ้ยดูมีเลศนัยชอบกล

"รู้จักสิคะ บูมวง Zenith ใครๆ ก็รู้จักค่ะ อ้าวนั่นพี่ทิวนี่คะ แป๋มกับเพื่อนๆ ชอบพี่ทิวร้องเพลงมากเลยค่ะ ปีที่แล้วก็ไปดูที่เมืองทองด้วย" แป๋มหันไปยิ้มกับทิว

"ขอบคุณครับ" ทิวฝืนพูดได้เท่านี้ แล้วสีหน้าเขาก็กลับมาเรียบเฉยเหมือนเดิม แต่ก็แอบมองดูบูมกับแป๋มด้วยแววตาที่มีคำถามหลายอย่าง

"เห็นเงียบๆ มึงนี่ก็ไม่ใช่เล่นเลยนะ" ต้องแอบเดินไปกระซิบข้างหูบูมแล้วก็ขำ บูมได้แต่ยิ้มเหมือนกับไม่รู้จะทำสีหน้าแบบไหน บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงรู้สึกกังวลใจถึงความรู้สึกของเพื่อนอีกคนหนึ่งที่ดูเงียบๆ ไป

"ตามสบายละกัน เดี๋ยวพวกกูไปดูของทางนู้นก่อน" ต้องบอกแล้วพยักเพยิดให้เพื่อนตามมา

"ทิว" บูมเรียกเพื่อนเหมือนกับพยายามจะทักทายเพราะเขาเห็นทิวดูเงียบๆ ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจาจนดูผิดปกติ

ทิวหันมามอง ยิ้มเล็กน้อย แต่มันก็ดูเป็นรอยยิ้มที่แฝงความเศร้าอยู่ในที "เราไปก่อนนะ" แล้วทิวก็เดินตามกลุ่มเพื่อนๆ ไป บูมได้แต่มองตาม ช่วงนี้จะว่าไปแล้วเขากับทิวก็ไม่ค่อยได้คุยกันเลยเพราะมัวแต่ยุ่งๆ กันอยู่

แต่หลังจากการออกรายการทีวีแข่งขันภาษาอังกฤษคราวนั้นแล้ว ก็เป็นที่รู้กันไปทั่วโรงเรียนว่าบูมกับแป๋มคบกันเป็นแฟน สำหรับทิวแล้ว มันช่างเป็นข่าวที่น่าช้ำใจเสียจริงๆ แต่จะทำยังไงได้ มันก็คงต้องเป็นอย่างนั้น ไม่ใช่ความผิดของบูมที่จะมีแฟนและต้องให้เวลากับแฟน

----------------------------------------------------------------

"กลับมาแล้วเหรอบูม เอาของไปเก็บแล้วขึ้นไปคุยกับแม่" คุณทิพย์นภาบอกลูกชายด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจนัก วันนี้เห็นทีเธอจะต้องอบรมลูกชายคนเล็กให้หนัก แต่เธอก็เลือกวันที่สามีไม่อยู่เพราะไม่อยากให้เกิดเรื่องเหมือนคราวนั้น

บูมเอาของไปเก็บในห้องแล้วก็ไปหาแม่ที่ห้องที่เอาไว้สำหรับนั่งเล่นหรือคุยกันเฉพาะครอบครัว วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านเลยนอกจากเขากับแม่ พี่บีมก็ไปเข้าค่ายศิลปะที่ต่างจังหวัด ส่วนคุณพ่อก็ไปดูงานต่างประเทศ

"ทำไมถึงกลับบ้านมืดๆ ค่ำๆ ติดๆ กันทุกวันอย่างนี้ล่ะบูม ที่พ่อกับแม่เคยอนุญาตให้ ไม่ได้หมายความจะให้บูมไปทุกวันเสียเมื่อไร นี่อะไร ไม่สามทุ่มไม่เคยถึงบ้าน"

บูมหน้าสลดทันที เขานึกอยู่แล้วว่าแม่ต้องว่าเขาเรื่องนี้ "บูม...ไปเดินเที่ยวกับเพื่อนครับ"

"เดินเที่ยวกับเพื่อน" แม่ทวนคำเสียงดัง "เที่ยวอะไรกันได้ทุกวัน บูมกำลังปิดบังอะไรแม่อยู่หรือเปล่า บอกแม่มาตามตรงได้ไหม หรือว่าบูมมีแฟน"

บูมสะดุ้งตกใจ แต่ก็พยายามเก็บอาการไว้ให้ดูเป็นปกติมากที่สุด แต่มีหรือที่คุณทิพย์นภาจะไม่สังเกตเห็น

"บูมมีแฟนใช่ไหม บอกแม่มาเดี๋ยวนี้นะ"

"ครับ" บูมรับคำเสียงอ่อยๆ เมื่อไม่รู้ว่าจะหลบหลีกยังไง

"บูม" แม่เรียกเสียงดังจนบูมตกใจ "ทำไมถึงได้ขยันหาแต่เรื่อง แม่เคยบอกแล้วใช่ไหมเรื่องผู้หญิงน่ะ เอาไว้ให้เรียนจบก่อนก็ได้ ยังมีเวลาอีกตั้งเยอะแยะที่บูมจะหาแฟนดีๆ สักคน ทำไมถึงชอบหาเรื่องให้พ่อแมกลุ้มใจแบบนี้นะ เคยเห็นในข่าวไหมพวกวัยรุ่นใจแตก เรียนไปไม่เท่าไรก็มีแฟน แล้วก็ท้อง แล้วก็ไปทำแท้ง บูมจะให้พ่อกับแม่ต้องมากังวลเรื่องพวกนี้อีกเหรอ"

"แม่...แต่บูมไม่คิดอะไรถึงขนาดนั้นนะแม่" บูมเถียง

"แล้วจะให้แม่มั่นใจได้ยังไง เอาแค่ตอนนี้บูมก็ทำตัวเหลวไหลแล้ว กลับมามืดค่ำขนาดนี้ได้อ่านหนังสือหนังหาบ้างไหม เดี๋ยวเกรดตกพ่อก็จะได้ดุเอาอีก"

บูมได้แต่ก้มหน้าเพราะไม่รู้ว่าจะเถียงว่าอย่างไร

"แม่ขอสั่งห้ามเลยนะ ต่อไปนี้บูมห้ามไปเดินเที่ยวเล่นเกินหนึ่งวันต่ออาทิตย์ ถ้าบูมไม่เชื่อ แม่จะริบบัตรเครดิตคืนและลดค่าขนมของบุมลง"

น้ำเสียงเด็ดขาดของแม่ทำให้บูมไม่มีทางเลือกอื่นใด นอกจากทำตามเพียงอย่างเดียว ก็ยังดีที่แม่ไม่บอกให้เขาเลิกกับแฟนด้วย แต่ถ้าแม่บอก เขาก็คงต้องทำตาม นี่ถ้าพี่บีมรู้ว่าเขายังคงกลัวพ่อแม่และไม่มีจุดยืนอยู่แบบนี้ พี่บีมคงไม่พอใจเหมือนกัน

----------------------------------------------------------------

"พี่บูมคะ พี่บูมโตแล้วนะคะ ไม่ใช่ลูกแหง่ ทำไมจะต้องอะไรขนาดนั้นคะ" แป๋มว่าอย่างอดไม่ได้เมื่อบูมมาบอกเธอว่าคงจะไปเดินเที่ยวเล่นกับเธอได้แค่อาทิตย์ละครั้งเท่านั้น พอถามไปถามมาก็ได้รู้ว่าแม่เป็นคนห้าม นั่นแหละจึงทำให้แป๋มเกิดอาการไม่พอใจขึ้นมาทันที

บูมถึงกับสะอึกเมื่อสาวน้อยที่เพิ่งกลายมาเป็นแฟนเขาไม่ถึงเดือนต่อว่าเช่นนั้น มันเสียดแทงเข้าไปในใจของเขาเลยทีเดียวล่ะ ฟังๆ ไปแล้วมันก็เหมือนเขาถูกหยาม เหมือนเขาเป็นผู้ชายอ่อนแอ ไม่เป็นตัวของตัวเอง ไม่มีความเป็นผู้นำ ไม่มีความกล้าหาญ

"แป๋มจะกลับบ้าน" เห็นบูมเงียบไปแป๋มก็ยิ่งไม่พอใจมากขึ้น

"เดี๋ยวก่อนสิแป๋ม ฟังพี่ก่อน" บูมร้องห้ามพลางดึงมือแฟนสาวไว้

แป๋มมองที่มือของเขาที่จับมือเธออยู่อย่างไม่ชอบใจนัก "พี่ขอโทษ" บูมรีบปล่อยทันทีเมื่อรู้ตัวว่าทำอะไรอยู่ แต่อย่างไรก็ตาม แป๋มก็กลับมานั่งที่ตามเดิม

พนักงานในร้านเอาไอศครีมที่สั่งไว้มาเสิร์ฟแล้วก็เดินออกไป

"พี่สัญญานะว่าพี่จะพยายามมาเป็นเพื่อนแป๋มให้ได้มากที่สุดก็แล้วกัน แป๋มอย่าโกรธพี่นะ แป๋มให้โอกาศพี่อีกสักครั้งได้มั๊ย" ดูเหมือนคำอ้อนวอนของบูมจะได้ผลอยู่บ้างแป๋มจึงดูมีท่าทางกระฟัดกระเฟียดน้อยลง แค่ได้เห็นว่าบูมยังห่วงใยความรู้สึกของเธออยู่ก็ทำให้แป๋มรู้สึกดีขึ้นมากทีเดียว

-----------------------------------------------------

ดูเหมือนคำขู่ของแม่จะไม่ค่อยได้ผลนักคราวนี้ บูมไม่ได้กลับมืดค่ำทุกวันก็จริง แต่ก็ไม่ได้ไปแค่วันเดียวตามที่แม่ห้าม แถมพอกลับมาก็ยังคุยโทรศัพท์กับแฟนเป็นชั่วโมงๆ ไม่ได้อ่านหนังสือหนังหา ทำให้คุณทิพย์นภาเดือดดาลมากทีเดียว แต่คราวนี้เธอใช้วิธีเข้าหาบีมแทน เพราะสังเกตเห็นว่าช่วงหลังๆ มานี้บูมดูจะสนิทกับพี่ชายมากขึ้น

"น้องชายของเราชักเอาใหญ่แล้วรู้ไหม" ด้วยน้ำเสียงและสีหน้าก็ทำให้บีมเข้าใจอารมณ์ของผู้เป็นแม่ทันที จริงๆ เขาก็สังหรณ์ใจอยู่แล้วล่ะที่แม่เรียกเขาขึ้นมาหา หลังๆ มานี้แม่แทบไม่เคยทำแบบนี้กับเขาเลย

"อายุเท่านี้ริมีแฟน เดี๋ยวนี้กลับบ้านมืดๆ ค่ำๆ หนังสือหนังหาไม่อยากจะอ่าน กลับมาแล้วก็เอาแต่โทรศัพท์ พ่อกับแม่บอกอะไรไม่ฟัง แม่ห้ามแล้วว่าให้ไปเดินเล่นได้แค่วันเดียว นี่ไม่ฟังแม่เลย" บ่นแล้วก็ถอนหายใจอย่างหนักใจ

บีมดูจะแปลกใจกับพฤติกรรมของน้องชายที่แม่เล่าให้ฟังอยู่เหมือนกัน ไม่คิดว่าบูมจะถึงกับกล้าขัดคำสั่งแม่ขนาดนี้ได้

"บีมช่วยพูดกับน้องหน่อยได้ไหมลูก แม่เป็นห่วงบูม เป็นแบบนี้หนักเข้าบูมมันจะเสียคน" ในที่สุดแม่ก็บอกความต้องการออกมา

"แม่ครับ บูมเขาโตแล้วนะครับแม่ ผมว่าพ่อกับแม่ปล่อยเขาบ้างเถอะครับ"

"บีม" แม่เริ่มเสียงดุอีกแล้ว แต่สักพักเธอก็ปรับสีน้ำเสียงให้อ่อนลง "ถ้าบีมเป็นแม่ บีมก็จะรู้ว่าแม่เป็นห่วงลูกๆ ของแม่มากแค่ไหน ที่พ่อกับแม่เคยทำแบบนั้นกับบีมก็เพราะว่าพ่อกับแม่รักและเป็นห่วงบีม อยากให้บีมมีอนาคตที่ดี มันอาจจะทำให้บีมอึดอัด แต่สักวันบีมจะเข้าใจ คนเป็นพ่อเป็นแม่ยังไงก็ต้องเลือกหนทางชีวิตที่ดีที่สุดให้ลูกอยู่แล้ว บีมเข้าใจแม่หรือเปล่า"

บีมอึ้งจนพูดไม่ออกเลยทีเดียวเมื่อได้ฟังจากแม่แบบนั้น ถามว่าเขารักน้องไหม แน่นอนเขาก็ต้องตอบว่ารัก แต่คนที่เป็นพ่อเป็นแม่คงไม่ใช่แค่รักลูกอย่างเดียว แต่ต้องคิดเผื่อและมองหาหนทางที่ดีที่สุดไว้สำหรับลูกเสมอ บางทีเขาก็อาจจะคิดอะไรไม่ลึกซึ้งเท่าพ่อกับแม่ที่มีประสบการณ์ชีวิตมากกว่าได้ ที่สำคัญ เขายังไม่เคยมีลูก เขาก็อาจจะมีมุมมองแบบหนึ่ง แต่คนที่เป็นพ่อเป็นแม่แล้วก็อาจจะมีมุมมองอีกแบบหนึ่ง

"น้องมันยังเด็กนะบีม เขาไม่ได้ถูกเลี้ยงดูมาอย่างนั้นตั้งแต่ทีแรก น้องยังขาดประสบการณ์ชีวิตอีกหลายอย่าง แม่กลัวว่าบูมจะเตลิด บีมไม่ได้อยากให้น้องเป็นอย่างนั้นใช่ไหม บีมช่วยพ่อกับแม่หน่อยนะลูก เตือนน้องมันบ้าง ก่อนที่พ่อจะรู้แล้วเป็นเรื่องใหญ่ ยังไงก็เห็นแก่อนาคตของน้องนะลูก"

นับว่าเป็นครั้งแรกที่แม่ขอร้องเขาแบบนี้ บีมจะขัดคำขอร้องของผู้ให้กำเนิดและเลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เล็กจนโตได้อย่างนั้นหรือ แต่ส่วนหนึ่งก็คงเป็นเพราะว่าเขาเริ่มเป็นห่วงบูมแล้วล่ะ ก็คงจะจริงอย่างที่แม่ว่า บูมไม่ได้ถูกเลี้ยงดูมาเหมือนทิวหรือเพื่อนคนอื่นๆ เคยอยู่แต่ในกรอบ เคยแต่ถูกบังคับให้คิด ให้ทำ ทักษะทางสังคมก็ยังน้อย การที่อยู่ดีๆ จะปล่อยให้บูมเป็นอิสระโดยไม่ห้ามอะไรเลยนั้นอาจไม่เป็นผลดีกับบูมเอง การที่บูมดื้อกับแม่คราวนี้เหมือนจะบอกอะไรบางอย่างได้อยู่เหมือนกันว่าบูมยังหาจุดยืนของชีวิตไม่ได้ บางอย่างบูมก็ทำเยอะไป บางอย่างบูมก็ทำน้อยไป เพราะเขายังไม่เคยมีประสบการณ์ที่จะคิดและตัดสินใจในเรื่องพวกนี้มากนัก จำเป็นต้องมีคนคอยให้คำแนะนำบ้าง เขาก็คงจะนิ่งเฉยดูดายไม่ได้

-------------------------------------------------------------------------

"เดี๋ยวนี้พี่บีมอยู่ข้างพ่อกับแม่แล้วเหรอครับ"

นั่นคือสิ่งที่น้องชายเขาย้อนถามมาเมื่อบีมมาคุยกับบูมตามที่แม่ขอร้องไว้

"ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะบูม" บีมมีสีหน้าตกใจ

"หึ" บีมแค่นหัวเราะ "ผมนึกว่าพี่บีมจะเข้าใจผม เชื่อใจผม แต่พี่บีมก็คิดเหมือนพ่อกับแม่อีกคน"

เห็น สีหน้าโกรธขึ้งของน้องชายแล้วบีมก็ใจเสียเหมือนกัน เพิ่งจะกลับมาดีกันได้ไม่เท่าไรก็จะบาดหมางใจกันอีกแล้ว "บูม...พี่เข้าใจนะเรื่องที่บูมอยากมีแฟนนะ พี่เข้าใจว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา แต่พี่แค่อยากให้บูมเห็นอีกด้านหนึ่งว่าพ่อกับแม่ก็เป็นห่วงบูม พี่เองก็ไม่สบายใจที่บูมกลับบ้านมืดค่ำบ่อยๆ ไม่ค่อยได้อ่านหนังสือ มันไม่เป็นผลดีกับอนาคตของบูมเองนะ"

แทนที่บูมจะเข้าใจ บีมก็ต้องหน้าหงายรอบสองเมื่อบูมตอบมาว่า "พอเถอะครับ ผมไม่อยากคุยอะไรแล้ว"

นี่ มันเกิดอะไรขึ้นกับบูม ทำไมบูมดูก้าวร้าวมากขึ้นขนาดนี้ บทจะเชื่อมั่นในตัวเอง บูมก็ดูเชื่อมั่นจนเลยเถิด แต่นั่นก็คงจะเป็นอย่างที่แม่พูดไว้ บูมไม่ได้ถูกเลี้ยงมาแบบนั้นตั้งแต่ทีแรก จากคนที่เคยถูกกดดัน พอได้รับอิสระขึ้นมาหน่อยเขาก็อาจจะเหลิงได้ ดูไปแล้วก็น่าห่วงอยู่เหมือนกัน

"โอเค งั้นพี่กลับห้องก่อนละกันนะ" บีมว่าแล้วก็ขอตัวเดินออกจากห้องน้องชายไปด้วยสีหน้าหนักใจ นี่เขาคงมีส่วนทำให้บูมก้าวร้าวขึ้นไม่มากก็น้อย

จริงๆ แล้วสิ่งที่แม่พูดก็ถูกทีเดียว แต่สิ่งที่เป็นแรงขับให้บูมอยาก "ลองดี" นั้นเป็นเพราะคำพูดของแฟนสาวที่หาว่าเขาเป็น "ลูกแหง่" ด้วยต่างหาก บูมไม่อยากได้ยินคำนั้นอีก มันทำให้เขาดูอ่อนแอ ไม่เป็นลูกผู้ชาย เขาไม่ชอบให้ใครมาว่าเขาแบบนี้เลย

ช่วงนี้บูมกับแป๋มต้องห่างๆ กันไปบ้างเพราะบูมต้องซ้อมกับวงเพื่อที่จะไปแข่งชิงรางวัลวงดนตรีเยาวชนยอดเยี่ยมแห่งประเทศไทย แต่ไม่ว่าจะอยู่ในห้องเรียนหรือเวลาซ้อมกับวง ทิวดูเงียบๆ ไป ไม่ค่อยมาคุยมาเล่นกับเขาเหมือนเดิม ไม่ใช่แต่บูมเท่านั้นที่สังเกตเห็น เพื่อนๆ คนอื่นๆ ในห้องก็เริ่มรับรู้และสงสัยถึงพฤติกรรมที่แปลกไปของทิวเช่นกัน

วันนี้ก็เช่นกัน พอซ้อมเพลงเสร็จแล้ว ทิวก็เก็บกระเป๋าเตรียมกลับบ้านทันที ปกติชอบเช่นเตะบอลก็ไม่ค่อยเล่นเหมือนเมื่อก่อน

"ทิว วันนี้ไปหาอะไรอร่อยๆ กินกันไหม" บูมชวนเพื่อนพลางยิ้ม ไม่รู้สิ เขารู้สึกคิดถึงทิวอย่างบอกไม่ถูก แต่คำตอบของทิวก็ทำให้บูมหน้าเสีย

"ไม่ดีกว่า เราจะกลับบ้าน วันนี้แป๋มไม่ชวนนายไปไหนเหรอ" น้ำเสียงเหมือนแฝงความน้อยใจอยู่ในที

"ทิว..." บูมพูดเสียงเบาเหมือนกับรู้สึกผิดหวัง ปกติทิวไม่เคยปฏิเสธเขาแบบนี้เลยนี่นา "พอดีวันนี้น้องแป๋มเขาต้องไปธุระกับครอบครัว เขาก็เลยขอกลับก่อน"

"อ๋อ..." ทิวสะพายกระเป๋าเป้ เตรียมตัวเดินออกไป "เราไปก่อนนะ"

พูดจบทิวก็เดินออกไปโดยไม่คิดจะพูดคุยอะไรต่อ แต่บูมก็ตัดสินใจคว้ามือเพื่อนไว้เสียก่อน

"เดี๋ยวก่อนสิทิว"

ทิวหยุดและหันมามอง "มีอะไรหรือเปล่าบูม" ทิวไม่รู้ว่ามันเป็นคำถามที่ดีไหมที่เขาควรจะถามเพื่อนไหม

บูมค่อยๆ ปล่อยมือเพื่อนเพราะคนที่เดินผ่านไปมาเริ่มมองด้วยสายตาแปลกๆ "นายโกรธอะไรเราหรือเปล่า" คำถามนั้นเหมือนจะไม่ค่อยมั่นใจนัก เพราะบูมไม่รู้จริงๆ ว่าเขามีอะไรที่ทิวต้องโกรธหรือเปล่า นอกจากเรื่องที่เขามีแฟนแล้ว ความรู้สึกทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม ก็ไม่น่าจะมีอะไรให้ทิวไม่พอใจนี่นา

"เปล่า...นายไม่ต้องคิดมากหรอก เราไม่ได้เป็นอะไร ไม่ได้โกรธอะไรนายเลย" ทิวพยายามยิ้มอย่างเต็มที่เพื่อให้บูมสบายใจว่าเขาไม่ได้เป็นอะไร

"แต่นายดูไม่เหมือนเดิมเลยนะทิว" บูมยังไม่วายสงสัยอยู่ดี

"เฮ้ยจริงเหรอ...ไม่หรอก เราก็เหมือนเดิมแหละ สงสัยนายจะคิดมากไปเอง" ทิวพยายามกลบเกลื่อนร่องรอยทุกอย่างอย่างที่สุด มันอาจจะดูไม่เป็นธรรมชาตินัก แต่เมื่อเพื่อนยืนยันขนาดนี้ บูมก็ควรจะเลิกสงสัย

"ถ้างั้นเราไปบ้านนายด้วยได้ไหม" บูมไม่เลิกความพยายาม ยังไงวันนี้เขาก็ต้องใช้เวลากับทิวบ้างให้ได้ "ไม่มีอะไรหรอก เราแค่อยากคุยกับนาย"

ทิวพยักหน้าตกลง จริงๆ เขาก็ไม่ควรจะท่ามากจนเกินไป ยิ่งทำอย่างนั้นก็จะยิ่งทำให้คนอื่นสงสัย เป็นผู้ชายต้องน้อยๆ เข้าไว้ คิดมาก เรื่องเยอะมันดูจะผิดวิสัยของผู้ชายมากไป

ก็เป็นอันว่าบูมได้มาเที่ยวบ้านทิวอีกครั้ง ไปถึงเขาก็ช่วยทิวรดน้ำต้นไม้ที่มีอยู่มากมาย แม่ของทิวกลับมาพอดี วันนี้บูมก็เลยโชคดีที่จะได้กินอาหารฝีมือคุณแม่ของทิว รดน้ำต้นไม้เสร็จแล้ว บูมก็ชวนทิวมานั่งร้องเพลงด้วยกันที่มุมคีย์บอร์ดในห้องรับแขกด้านล่าง

ก็ร้องเพลงกันอยู่ดีๆ นั่นแหละ จนกระทั่งบูมขอร้องเพลง "ฉันดีใจที่มีเธอ" ทิวเล่นตีคอร์ดให้บูมร้อง ทิวก็ร้องด้วย แต่พอร้องท่อนฮุกแรกจบไป บูมก็สังเกตว่าทิวมีน้ำตาไหลออกมา

"ทิว เป็นไร"

ทิวหยุดเล่นคีย์บอร์ด พยายามคิดหาคำตอบที่เขาควรจะตอบเพื่อน บางทีเขาก็นึกโมโหตัวเอง จริงๆ ถ้าไม่นับว่าบูมมีแฟนแล้วและต้องแบ่งเวลาส่วนหนึ่งไปให้แฟน นอกนั้นบูมก็เหมือนเดิมกับเขาทุกอย่าง บูมไม่ได้มีอะไรต่างไปจากเดิมเลย เขาไม่ดีใจเลยหรือที่มีบูมเป็นเพื่อน นี่เขาจะเรียกร้องเอาอะไรจากเพื่อนกันแน่ ที่เขาได้มาอยู่ตอนนี้มันไม่พอหรืออย่างไร

"เปล่า...เพลงมันเพราะดีนะ ความหมายก็ดี ตรงกับความรู้สึกของเราตอนนี้เลย" ทิวกำลังจะเช็ดน้ำตา แต่บูมดูเหมือนจะมือไวกว่า เขาคว้าผ้าเช็ดหน้าของเขาออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วซับน้ำตาให้เพื่อน นั่นยิ่งทำให้ทิวร้องให้ด้วยความซาบซึ้งใจมากขึ้น ทิวเลยต้องรับผ้าเช็ดหน้ามาจากมือของเพื่อนแล้วซับน้ำตาของตัวเอง ตั้งแต่มีเพื่อนมาก็ไม่เคยมีความรู้สึกหรือต้องมานั่งร้องให้แบบนี้เลย นี่ถ้าพวกนั้นมันมาเห็น มันคงสงสัยเขาน่าดูเลย

ไม่ทันที่จะได้คุยอะไรกันต่อ แม่ก็เรียกกินข้าวเสียแล้ว เด็กๆ จึงต้องละจากการร้องเพลงแล้วไปกินข้าวกับแม่ในห้องกินอาหาร บูมดูจะชอบอาหารที่แม่ของทิวทำมาก เขาชมไม่ขาดปากและกินข้าวไปตั้งสามจาน เยอะที่สุดเท่าที่เคยกินมาเลยล่ะ

กินข้าวเสร็จแล้ว บูมกับทิวก็มาเดินเล่นดูต้นไม้ด้วยกันหน้าบ้านอยู่พักหนึ่ง จากนั้นบูมจึงขอตัวกลับบ้าน ทิวโทรเรียกแท็กซี่ให้มารับเพราะบ้านเขาอยู่ในซอยลึกพอสมควร

พอบูมขึ้นแท็กซี่ ทิวก็โบกไม้โบกมือให้จนรถเคลื่อนออกไป ทิวมองตามแล้วก็ถอนหายใจ เขาไม่รู้เลยว่าต่อไปอารมณ์เขาจะแปรปรวนมากแค่ไหน เขาจะพยายามเตือนตัวเองก็แล้วกันว่าบูมไม่ได้ทำอะไรผิด บูมก็ยังเป็นเพื่อนกับเขาเหมือนเดิม ความรู้สึกดีๆ ที่เขาได้จากเพื่อนมันเพียงพอแล้ว เวลาที่เพื่อนให้มาก็เพียงพอแล้ว ใช่ไหมทิว มันพอแล้วใช่ไหม นายไม่ได้ต้องการอะไรมากกว่านี้ใช่ไหม...

กว่าจะรู้ตัวว่าเป็นแบบนี้ มันก็ผ่านมาจนเขาอายุ 17 ปีแล้ว แต่ก็ใช่ว่าที่ผ่านมาจะไม่มีอะไรแปลกๆ ให้เขาสงสัยตัวเอง ก็มีเหมือนกัน ตั้งแต่พ่อจากไป ทิวก็รู้ว่าในใจลึกๆ ของเขาโหยหาความอบอุ่นนี้จากพ่อ เป็นความอบอุ่นในแบบที่แม่ไม่สามารถทดแทนให้เขาได้ หลายครั้งทิวพบว่า เวลาที่เขาเห็นผู้ชายวัยกลางคนที่หน้าตาท่าทางใจดี ทิวชอบเข้าไปคุยด้วยหรือชอบเข้าไปอยู่ใกล้ๆ บางครั้งก็เผลอคิดไปว่าถ้าเขาได้กอดผู้ชายคนนั้น มันคงจะอบอุ่นมาก แต่เขาก็ไม่เคยได้ทำอย่างนั้นหรอก กับเพื่อนๆ ก็ไม่เคยได้กอดอะไรแบบนั้น อย่างมากก็กอดคอ จนกระทั่งได้รู้จักกับบูม แล้วบูมก็กลายเป็นผู้ชายคนแรกที่มอบความอบอุ่นในแบบที่ทิวเรียกร้องหามาตลอดชีวิต มันเหมือนการเสพติด พอได้มาแล้วเขาก็อยากจะได้สิ่งนั้นต่อไป แต่ทิวก็รู้ว่ามันยังมีอะไรที่มากกว่าการเสพติด ความใกล้ชิดและความผูกพันมันทำให้เขาคิดไปไกลกว่านั้นแล้ว นั่นแหละคือเหตุผลที่ทิวไม่สามารถหลอกตัวเองได้อีกต่อไปว่าสิ่งที่ได้จากเพื่อนในตอนนี้มันเพียงพอแล้ว มันไม่พอไม่ใช่เพราะว่าบูมให้เขาน้อยไป แต่มันไม่พอเพราะบูมไม่ได้ให้ในสิ่งที่เขาอยากได้ต่างหากล่ะ ที่บรรยายมาทั้งหมดนี้ก็คงจะรู้แล้วสินะว่า "ทิวเป็นเกย์!!!!!"

-------------

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ดูเหมือนบูมจะเริ่มให้เวลากับทิวมากขึ้น ถึงทิวจะไม่พูดอะไร แต่บูมก็เดาเอาเองว่าทิวน่าจะน้อยใจที่เขาไม่ค่อยมาหา แต่กลับไปให้เวลากับแป๋มมากเกินไป จะว่าไปแล้ว บูมก็มีความสุขดีเวลาอยู่กับทิว เวลาอยูกับแฟน บูมรู้สึกว่าเขาถูกคาดหวังให้ต้องทำอะไรหลายอย่าง เขาต้องเสียสละ เขาต้องอดทน เขาต้องยอมแม้จะไม่เห็นด้วย เขาต้องคอยเอาใจ ต้องคอยทำให้ประทับใจ บางทีมันก็เยอะไปเหมือนกัน

แต่เพราะแบบนี้นี่แหละที่ทำให้เขากับแป๋มต้องทะเลาะกันอีกแล้ว

"พี่บูมยังเห็นแป๋มเป็นแฟนพี่บูมอยู่หรือเปล่าคะ ถ้ายังเห็นอยู่ ก็ควรจะมีเวลาให้แป๋มบ้าง ไม่ใช่เอาแต่ซ้อมดนตรีแล้วก็เรียนๆๆๆๆ"

"แป๋ม ช่วงนี้พี่ต้องซ้อมเยอะเพราะว่าอาทิตย์หน้าพี่ต้องไปแข่งแล้ว อีกอย่าง มันก็ใกล้สอบแล้วด้วย พี่ก็ต้องอ่านหนังสือบ้าง แต่ไม่ได้หมายความว่าพี่ไม่แคร์แป๋มนะ"

"พี่แคร์แป๋มจริงๆ เหรอคะ แล้วที่สัญญาแป๋มไว้พี่บูมก็ทำไม่ค่อยได้ นอกจากจะซ้อมเพลง อ่านหนังสือจนไม่มีเวลาให้แป๋มแล้ว พี่ก็ยังเป็นลูกแหง่เหมือนเดิม ไม่เห็นจะ..."

"น้องแป๋ม!!!" บูมพูดเสียงดังด้วยความไม่พอใจจนแป๋มต้องหยุดชะงัก เธอดูตกตะลึงทีเดียวที่เห็นบูมทำเสียงและสีหน้าไม่พอใจแบบนั้น เท่านั้นยังไม่พอ คนที่อยู่ในร้านอาหารเดียวกับพวกเขาสองคนต่างก็หันมามองด้วยความสงสัย

คำว่า "ลูกแหง่" มันเสียดแทงใจบูมเหลือเกิน เขาเกลียดคำนี้ เขาไม่ได้อยากได้ยินมันอีกแล้ว

"ถ้าน้องแป๋มยังอยากเป็นแฟนกับพี่อยู่ น้องแป๋มต้องเลิกเรียกพี่แบบนี้เข้าใจไหม" บูมยื่นคำขาดด้วยเสียงและมือไม้ที่สั่นเทิ้ม

"พี่บูม" ดูเหมือนแป๋มจะตกใจและผิดหวังกับการกระทำของบูมมากทีเดียว นี่มันในร้านอาหารแถมมีคนนั่งอยู่หลายคน บูมควรจะให้เกีรยติเธอบ้าง นี่เล่นพูดเสียงดังจนเธอรู้สึกอับอายเขาไปหมด

"งั้นก็เลิกกันวันนี้เสียเลย แป๋มก็เบื่อที่อยู่กับคนปัญหาเยอะอย่างพี่แล้วล่ะ" แป๋มพูดด้วยเสียงสั่นเครือ น้ำตาค่อยๆ ไหลลงอาบแก้มใสนั้น

"แป๋ม" เหมือนบูมจะได้สติกลับมา แต่มันก็คงสายไปเสียแล้ว บูมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น เขาตกใจไม่น้อยกับสิ่งที่เพิ่งได้ยินเมื่อสักครู่นี้

แป๋มหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วก็เดินลิ่วออกไปจากร้านทันที แต่แปลกที่บูมไม่คิดจะวิ่งตามไป ใช่...เขาผิดเอง เขามัวแต่โมโหจนลืมดูไปว่าตอนนี้เขากำลังอยู่ที่ไหน

"ทิว" แทนที่บูมจะคิดวิ่งไปตามง้อแฟน แต่เขากลับคิดถึงทิวขึ้นมาเสียอย่างนั้น "เก็บตังค์ด้วยครับ" บูมร้องบอกพนักงาน พอจ่ายเงินแล้วบูมก็รีบวิ่งออกไปเรียกแท็กซี่ทันที

"ไปลาดพร้าวครับ" บูมบอกเมื่อได้รถแท็กซี่แล้ว

แต่พอไปถึง บ้านทิวก็ปิดไฟเหมือนกับไม่มีคนอยู่ โทรหาทิวก็ไม่ติด ไม่รู้ว่าแบ็ตหมดหรือปิดเครื่อง แต่ยังไงวันนี้เขาก็ต้องคุยกับทิวให้ได้ แต่เขาก็กลัวพ่อกับแม่จะเป็นห่วงเหมือนกัน บูมจึงตัดสินใจโทรไปบอกแม่ว่า

"แม่ครับ วันนี้ผมจะนอนค้างบ้านเพื่อนนะครับ พอดีมีงานที่ต้องทำด้วยกัน บูมกลัวทำเสร็จไม่ทันครับ"

"จะทำอะไรก็ทำไป" แม้ว่าคุณทิพย์นภาจะพูดด้วยเสียงเบาเพราะเธอยังอยู่ในห้องประชุมอยู่ แต่บูมก็สัมผัสได้ถึงความไม่พอใจในน้ำเสียงนั้น

"ครับแม่ สวัสดีครับ" บูมวางสายลงด้วยความไม่ค่อยเข้าใจแม่ของเขาเองนัก ไม่รู้เหมือนกันว่าที่บ้านจะโกรธอะไรเขากันนักหนา พี่ชายเขาก็พลอยเป็นไปด้วยอีกคนหนึ่ง

บูมทำได้เพียงยืนรออยู่หน้าบ้าน พอเมื่อยขาก็นั่งเลยนั่งพิงประตูหน้าบ้าน

ราวๆ สี่ทุ่ม ก็มีรถคันหนึ่งเก๋งคันหนึ่งวิ่งเข้ามาจอดหน้าบ้านทิว บูมพยายามเพ่งมองแต่ไฟหน้ารถก็แยงตาเขาจนมองไม่เห็นอะไร เขารีบลุกขึ้นยืนแล้วก็เห็นทิวกับแม่เปิดประตูลงมาจากรถ

"บูม" ทิวร้องเรียกเพื่อน เขาเห็นว่าบูมมารอตั้งแต่ก่อนที่รถจะจอดแล้วล่ะ

"ทิว" บูมร้องเรียกเพื่อนด้วยความดีใจเช่นกัน เขารีบวิ่งเข้าไปกอดเพื่อนทันที

อีกแล้วนะบูม นายชอบทำให้เราทำใจลำบากอยู่เรื่อยเลย ยิ่งทำใจยากๆ อยู่ แต่ทิวก็กอดเพื่อนตอบแต่โดยดี แม่ของทิวมองดูเพื่อนสองคนที่ยืนกอดกันด้วยความเอ็นดู

"คิดถึงขนาดนั้นเลยหรือบูม" แม่ของทิวหรือคุณทิษณาแซว

บูมจึงรู้ตัวว่าเขาลืมแม่ของทิวไปเลย บูมจึงรีบปล่อยเพื่อนออกแล้วหันไปสวัสดีคุณทิษณา "สวัสดีครับแม่"

"มานั่งรอทิวตั้งแต่เมื่อไรจ้ะ"

"ตั้งแต่ทุ่มกว่าแล้วครับ"

"ตายแล้ว แล้วทำไมไม่โทรหาทิวล่ะลูก" คุณทิษณาทำน้ำเสียงตกใจ

"โทรแล้วครับ แต่ไม่ติด" บูมบอก ทิวจึงรีบหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาดู ก็พบว่าแบ็ตหมดแล้ว ไม่รู้ว่าหมดไปตั้งแต่ตอนไหน

"แบ็ตหมดแล้ว ถึงว่าไม่เห็นมีใครโทรหาทิวเลย" ทิวหันไปพูดกับแม่

"บูมกินอะไรมาหรือยังลูก"

บูมพยักหน้า จริงๆ ก็กินไปได้นิดเดียว แต่เกิดเรื่องเสียก่อน แต่ไม่เป็นไร ค่อยหาอะไรในครัวกินก็ได้

"แม่ล่ะครับ"

"กินแล้วจ้ะ พอดีทิวเขาอยากไปกินข้าวนอกบ้านกับแม่ ก็เลยพาเขาไปเสียหน่อย นานๆ ที" คุณทิษณายิ้มด้วยแววตาแฝงไปด้วยความเมตตา บูมชอบแม่ของทิวก็เพราะอย่างนี้แหละ "เข้าไปในบ้านกันเถอะ" คุณทิษณาบอกเด็กๆ

"ครับ" ทิวกับบูมรับคำพร้อมกัน

คุณทิษณาพอจะเดาได้ว่าบูมคงมีเรื่องอะไรบางอย่างจึงได้มานั่งรอทิวอยู่ตั้งนานแบบนี้ เธอจึงขอตัวขึ้นไปอาบน้ำบนบ้าน ปล่อยให้เด็กๆ นั่งคุยกันตามลำพัง

"มีอะไรหรือเปล่าบูม มานั่งรอเราตั้งนานแบบนี้" ทิวถามเมื่อเห็นว่าแม่ขึ้นไปบนบ้านแล้ว

"เรากับแป๋มเลิกกันแล้วนะ"

!!!!!!?????????

ไม่รู้ว่าทิวไปเอาความคิดนี้มาจากไหน พอได้รู้ว่าเพื่อนเพิ่งเลิกกับแฟน เขากลับรู้สึกดีใจอยู่ลึกๆ แต่อีกใจหนึ่งเขาก็สงสารเพื่อนที่คบกับแฟนได้ไม่นานก็ต้องมาเลิกกัน แต่ไม่รู้สิ ทำไมทิวถึงรู้สึกว่าบูมไม่ได้แสดงอาการเสียใจมากอย่างที่คนทั่วๆ ไปน่าจะเป็นเวลาที่อกหักแบบนี้

ก่อนจะคุยกันยาว ทิวก็พาบูมมานั่งคุยกันที่โต๊ะนั่งเล่นหน้าบ้าน บูมเล่าให้เขาฟังว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างจนเป็นสาเหตุให้ทั้งคู่ต้องเลิกกันอย่างคาดไม่ถึง

ทิวได้ฟังแล้วก็ถึงบางอ้อ ตอนแรกเขาคิดว่าบูมคงโมโหแล้วก็เลยขอเลิก แต่กลับกลายเป็นแป๋มที่ขอเลิกกับบูมเสียก่อนเพราะบูมทำให้เธอขายหน้าในที่สาธารณะ

"นายเสียใจหรือเปล่าที่...มันเป็นแบบนี้" ทิวถามพลางคอยลอบสังเกตอาการของเพื่อน ก็ดูเหมือนจะไม่เสียใจอะไรมากเท่าไร ทำไม?

บูมถอนหายใจและมีสีหน้าตึงเครียดขึ้นมาเล็กน้อย "เราไม่รู้...ก็คงเสียใจมั้ง"

แปลก... ก็คงเสียใจมั้ง แสดงว่าบูมไม่แน่ใจอย่างนั้นหรือว่าเขาเสียใจหรือเปล่า "อืม...แล้วนายอยากจะไปปรับความเข้าใจกับเขาใหม่หรือเปล่า" ทิวไม่รู้หรอกว่าเขามีท่าทางประหม่าจนสังเกตได้ในตอนนี้ แน่นอน...มันคงไม่ใช่เรื่องง่ายนักที่เขาจะบอกให้คนที่เขาแอบรักไปคืนดีกับแฟน

"นายคิดว่ายังไง"

"นายรักเขาหรือเปล่าล่ะ"

คำถามนี้ทำให้บูมถึงกับสะอึกไปพอสมควร รักน่ะหรือ... แล้วรักมันคืออะไรล่ะ ห่วงใย คิดถึงและคอยดูแลกัน หวังดีต่อกัน จริงใจให้กันหรือเปล่า ถ้าอย่างนั้น... คนที่เขาควรจะรู้สึกแบบนั้นด้วยคงไม่ใช่แป๋มแล้วล่ะ "คง...ยังไม่ถึงขั้นนั้นหรอก เรากับเขาคบกันได้แค่ไม่กี่เดือนเอง อาจจะเป็นความรู้สึกชอบมั้ง ว่าแต่...นายกำลังจะบอกอะไรเราหรือเปล่า"

"ก็ถ้านายยังรักเขาอยู่ นายก็น่าจะไปขอโทษเขา แล้วก็......ขอคืนดีกับเขา" ทิวพยายามพูดให้ดูเป็นธรรมชาติมากที่สุด เหมือนกับเขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลยทั้งที่ในใจนั้นเจ็บลึก การแอบรักเพื่อนนั้นทรมานเหลือเกิน บางครั้งก็อยากจะพูดความในใจให้มันรู้แล้วรู้รอดไป แต่อีกใจก็กลัวว่าเพื่อนจะรับไม่ได้ ใช่...ไม่มีใครรู้เลยว่าเขาเป็นแบบนี้ ทำให้อะไรต่อมิอะไรมันยิ่งยากเข้าไปใหญ่

"นายอยากให้เราทำแบบนั้นหรือเปล่า" บูมรีบถามกลับมาทันที

ทิวนิ่งเงียบไปสักพัก เขาไม่แน่ใจว่าเขาเข้าใจคำถามหรือไม่ "ก็...ถ้านายยังรักหรือชอบเขาอยู่ นายก็ควรจะทำนะ" ทิวพูดเสียงเบาลง เขาชักไม่มั่นใจว่าสีหน้าและน้ำเสียงของเขาแสดงพิรุธอะไรบ้างหรือไม่

"อันนี้เรารู้แล้ว เราได้คำตอบแล้วล่ะว่าเราจะทำยังไง แต่ที่เราถามเมื่อกี้น่ะ เราไม่ได้ถามว่าเราควรทำยังไง แต่เราถามความรู้สึกของนายว่านายน่ะ...อยากให้เราคืนดีกับน้องเขาหรือเปล่า" ดูเหมือนทิวจะยังงงๆ กับคำถามอยู่ บูมจึงย้ำคำถามอีกว่า "คืออย่างนี้... เราอยากให้นายถามใจของตัวเองว่าจริงๆ แล้ว นายอยากให้เราคืนดีกับน้องเขาหรือเปล่า"

"นายหมายความว่าไง" ทิวถามเสียงแหบพร่า หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ นี่บูมกำลังสงสัยอะไรในตัวเขาหรือเปล่าถึงได้ถามแบบนี้ หรือว่าเขาฟังคำถามผิด "ทำไมต้องถามเราล่ะ ถ้านายยังรักเขาอยู่ นายก็..." ทิวหยุดไว้แค่นั้นเพราะเขาไม่แน่ใจว่ามันเป็นคำตอบของสิ่งที่ถูกถามหรือไม่

ทิว...เราว่านายเข้าใจคำถามนะ แต่เรารู้นายคงยังไม่พร้อมที่จะพูดมันออกมา ไม่เป็นไร เราจะไม่เซ้าซี้อะไรนายต่อก็แล้วกัน บูมคิดในใจ "ทิว..." บูมถอนหายใจก่อนพูดต่อไปว่า "เอาเป็นว่า...เราจะไปขอโทษน้องเขาละกัน แต่...เราไม่รู้ว่าเราจะกลับมาคืนดีกันได้หรือเปล่า เราบอกตรงๆ ว่าเราก็...เสียความรู้สึกดีๆ ไปเยอะเหมือนกันกับน้องเขา" บูมหยุดเว้นจังหวะ เขามองหน้าเพื่อนด้วยแววตามีความหมายบางอย่าง เพราะสิ่งที่เขาจะพูดต่อไปนี้สำคัญทีเดียว "นายรู้ไหมว่า...จริงๆ แล้วความรักสำหรับเรา ไม่ใช่แค่การเป็นแฟนกัน ไปกินข้าวหรือเดินเที่ยวด้วยกัน คนที่เราจะรัก...ต้องดีกับเรา จริงใจกับเรา คอยช่วยเหลือเรา อยู่กับเราไม่ว่าเราจะลำบากหรือมีความสุข ให้กำลังใจกัน เป็นห่วงกัน คิดถึงกัน เวลาคุยกันหรืออยู่ด้วยกันแล้วสบายใจ นายรู้ไหมว่า คนที่ดีกับเราแบบนั้น มีอยู่ไม่กี่คนหรอกในโลกนี้"

ระหว่างที่เพื่อนพูด ทิวก็เกิดอาการร้อนวูบวาบที่ใบหน้า นี่บูมกำลังพูดอะไรอยู่ บูมกำลังพูดถึงเขาอยู่หรือเปล่าหรือว่าพูดโดยภาพรวม อย่าดีกว่า...นายอย่าไปตีความเข้าข้างตัวเองแบบนั้นนะทิว ถ้าไม่ใช่ขึ้นมานายก็จะเจ็บหัวใจมากขึันไปอีก แต่ทำไมบูมพูดแต่ละคำอย่างชัดเจนและมองหน้าเขาตลอดเวลาที่พูดอย่างนั้น

"เราคิดว่า...เราอาจจะได้เจอคนนั้นแล้วนะทิว"

หัวใจทิวแทบหยุดเต้นเมื่อได้ยินประโยคนี้ บูมได้เจอคนนั้นแล้ว ใคร...คนนั้นเป็นใครกัน

"แต่...เราขอเวลาอีกสักพักให้เราแน่ใจ ถ้าเรามั่นใจเมื่อไร เราจะบอกนายเป็นคนแรกเลย...ดีไหม" บูมถามพลางยิ้มมีเลศนัย

ทิวได้แต่พยักหน้ารับรู้เพราะเขารู้สึกตื่นเต้นและประหม่าจนเกินที่จะพูดอะไรออกมาในเวลานี้ น้ำเสียงของเขามันคงดูไม่เป็นปกติอย่างแน่นอน

"เราหิวข้าวน่ะทิว ที่ปากซอยจะมีอะไรกินมั่งปะตอนนี้" บูมเปลี่ยนเรื่อง สีหน้าของเขาดูเหมือนจะไม่เหลือความเศร้าสร้อยใดๆ ปรากฏให้เห็นเลย

ทิวทำสีหน้างงๆ นิดๆ แต่สักพักก็เริ่มนึกออกว่าเพื่อนถามว่าอะไรบ้าง "อ๋อ...มีสิ มีหลายอย่างเลย ไปตลาดโชคชัยสี่กันไหม มีของกินเยอะเลยนะ"

"ไปสิ เราได้ยินชื่อเสียงมานานละว่ามีของอร่อยๆ เยอะเลย" บูมเห็นดีด้วย

ทิวเดินไปเปิดประตูบ้าน แล้วก็ถอยมอเตอร์ไซค์คันเล็กคันหนึ่งที่แม่ซื้อไว้ให้เขาสำหรับออกไปปากซอยหรือใกล้ๆ แถวนี้ออกไปไว้หน้าบ้าน บูมดูจะตื่นเต้นทีเดียวเพราะเขาไม่เคยนั่งมอเตอร์ไซค์เลย

"เราไม่เคยนั่งมอไซค์เลยทิว มันจะอันตรายหรือเปล่า เรากลัวตกน่ะ"

"ไม่หรอก ถ้านายกลัวก็..." เอ...จะใช้คำว่าอะไรดี ให้กอดแน่นๆ งั้นเหรอ คงไม่ดีมั้ง "จับเอวเราแน่นๆ ละกัน" ในที่สุดก็เจอทางออก เกือบแล้วไหมล่ะ

บูมพยักหน้าเข้าใจ แล้วเขาก็ทำอย่างนั้นจริงๆ ด้วยเมื่อนั่งมอเตอร์ไซค์ออกไปกับเพื่อน แต่บูมไม่ใช่แค่จับแน่นๆ เท่านั้น แต่มันกลายเป็นกอดเลยทีเดียวล่ะ ไม่รู้ว่าบูมจงใจที่จะกอดเขาหรือเป็นเพราะกลัว แต่ทิวก็รู้สึกดีชะมัดเลย แล้วก็พาลนึกถึงที่บูมพูดเมื่อสักครู่นี้ บูมหมายถึงใครกันนะ บูมหมายถึงเขาหรือเปล่า... เอาอีกแล้ว คิดเข้าข้างตัวเองอีกแล้วนะทิว

--------------------------------------------------------------------------------------

ผ่านไปอีกไม่กี่วัน บูมก็ไม่สบายหนักเพราะเป็นไข้เลือดออก สาเหตุนั้นก็เป็นเพราะว่าตอนที่เขาไปนั่งรอทิว เขาถูกยุงกัดหลายตัวมาก แถมช่วงนั้นเป็นช่วงที่ไข้เลือดออกกำลังระบาดเสียด้วย ช่วงที่เป็นใหม่ๆ นั้นบูมอาการหนักมากจนถึงกับเพ้อ ทิวไม่เป็นอันเรียนหนังสือหรือซ้อมเพลงกับวงเลยทีเดียว เลิกเรียนก็จะออกไปเยี่ยมเพื่อนที่โรงพยาบาลทันที บางทีเพื่อนๆ คนอื่นๆ ก็ไปด้วย จริงๆ วันเสาร์อาทิตย์ทิวก็อยากจะอยู่เฝ้าเพื่อนทั้งวัน แต่เห็นสายตาแม่ของบูมแล้วทิวกับเพื่อนๆ ก็รู้สึกหวาดๆ อย่างไรก็ดี ความห่วงใยของทิวที่มีให้กับเพื่อน ทำให้บูมเริ่มมั่นใจกับอะไรบางอย่างมากขึ้น

ที่น่าเสียดายก็คือ บูมพลาดโอกาศที่จะได้ไปร่วมแข่งประกวดวงดนตรีชิงแชมป์เยาวชนแห่งประเทศไทยเพราะฟื้นตัวไม่ทัน และไม่ได้ไปซ้อมหลายวัน จึงมีแค่ทิวคนเดียวที่เป็นนักร้องนำ บูมกับเพื่อนๆ ในโรงเรียนหลายคนไปให้กำลังใจด้วย แต่อาจจะเป็นเพราะช่วงที่บูมไม่สบาย ทิวไม่ค่อยมีสมาธิซ้อม บวกกับที่รู้สึกไม่ค่อยดีที่เพื่อนไม่ได้มาร้องเพลงบนเวทีด้วย ทำให้วงของเขาได้เพียงรางวัลชมเชยมาเท่านั้น แต่นั่นก็ทำให้ทุกคนดีใจมากแล้ว

------------------------------------------------------------------------------------

การเรียนในชั้น ม.5 ผ่านไปแล้ว เกรดเฉลี่ยของบูมตกลงมาเล็กน้อยที่ 3.8 ก็ยังนับว่าน่าพอใจสำหรับพ่อกับแม่ของเขาอยู่ จริงๆ ก็เกือบจะได้น้อยกว่านั้นเพราะว่าช่วงที่บูมมีแฟนก็ไม่ค่อยได้อ่านหนังสือ แถมยังต้องมาป่วยอีก แต่บูมก็มาเร่งทบทวนในช่วงหลังๆ จนตีตื้นขึ้นมาได้ เขาก็รู้สึกโล่งใจเหมือนกัน ไม่งั้นเดี๋ยวจะโดนบังคับย้ายโรงเรียนอีกแน่

ส่วนความสัมพันธ์ของเขากับทิวก็ยิ่งทวีความแน่นแฟ้นมากขึ้น เพราะนอกจากจะเจอกันที่โรงเรียนแล้วบูมก็จะคอยโทรหาทิวตลอด กลับบ้านก็จะโทรไปถามว่าถึงบ้านหรือยัง วันหยุดหรือปิดเทอมก็จะโทรหาไม่ได้ขาด มีเวลาว่างๆ ก็จะนัดกลุ่มเพื่อนๆ ไปหาอะไรอร่อยๆ กินหรือไม่ก็ทำกิจกรรมด้วยกัน ที่สำคัญ บูมชอบมาที่บ้านของทิวบ่อยๆ จนแทบจะกลายเป็นลูกชายคนที่สองของบ้านทิวไปแล้ว ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี เสมอต้นเสมอปลาย จนบูมรู้สึกมั่นใจมากขึ้น ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นเขาก็คงจะได้บอกไปแล้วล่ะ

"บูม" เสียงใครคนหนึ่งเรียกดังมาจากข้างหลังเบาๆ ไม่เท่านั้น ยังเอานิ้วมาสะกิดที่หลังเขาด้วย

บูมหันไปมองอย่างสงสัย "อ้าว จิ๋ว" บูมทักพลางยิ้ม จิ๋วนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ เขาพร้อมกับวางสมุดกับหนังสือเรียนลงบนโต๊ะ

"บูมกินข้าวหรือยัง" จิ๋วถาม เธอเป็นนักเรียนชั้น ม.6/2 ที่บูมก็รู้จักคุ้นเคยกันพอสมควรเพราะมักจะเจอกันในโรงเรียนบ่อยๆ แต่ก็ไม่ค่อยได้สนิทอะไรกันมาก

"กินแล้ว จิ๋วล่ะ"

จิ๋วพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ "มีอะไรจะให้บูมช่วยหน่อย พอดีเราทำไม่ได้จริงๆ ถามเพื่อนในห้องแล้วมันก็ไม่มีใครรู้ ก็เลยว่าจะมาอาศัยคนเก่งจากห้องหนึ่งซะหน่อย บูมพอจะช่วยอธิบายเราหน่อยได้ปะ วิชาเคมี"

"อ๋อ...ได้สิ จะให้เราช่วยตรงไหน" บูมอาสาอย่างกระตือรืนร้น เขาไม่ใช่คนหวงวิชาเลย ถ้าใครถามเขาก็จะช่วยสอนให้เสมอ โดยเฉพาะกับทิว ตั้งแต่ได้รู้จักบูม ทิวก็คะแนนเฉลี่ยเพิ่มขึ้นมากทีเดียว

จิ๋วเปิดหนังสือให้บูมดูแล้วก็ชี้ "นี่ไง พันธะโควาเลนซ์อะไรสักอย่างเนี่ย จิ๋วไม่รู้ว่าจะดูยังไงถึงจะรู้ว่าอะตอมไหนมีพันธะโควาเลนซ์แบบไหน กี่อัน..."

บูมไม่รู้หรอกว่าการเข้ามาของจิ๋วในครั้งนี้คือจุดเริ่มต้นของปัญหา ปัญหาที่ทำให้เขาต้องรู้สึกผิดไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่

-----------------------------------------------------------------------

จากวันนั้นเป็นต้นมา จิ๋วก็คอยมาตีสนิทกับบูมอยู่เรื่อยๆ บางทีก็มากินข้าวกลางวันด้วยทั้งที่อยู่คนละห้อง บางทีก็จะเจอจิ๋วกับบูมอยู่ในห้องสมุด บางวันจิ๋วก็มาชวนไปเที่ยวหลังเลิกเรียก แต่ก็มีอยู่วันหนึ่งที่ทิวแสดงให้เห็นว่าเขาเริ่มอาการน้อยใจอีกแล้ว เมื่อจิ๋วมานั่งกินข้าวด้วยกับบูมตอนเที่ยง ทิวก็ลุกหนีโดยไม่บอกไม่กล่าว จนเพื่อนๆ ในห้องสงสัยกันใหญ่ว่าทิวเป็นอะไร คนที่สงสัยมากกว่าใครนั้นก็คือต้อง เพราะนอกจากบูมแล้ว ทิวก็ดูจะสนิทกับต้องเหมือนกัน ต้องได้คุยสิ่งที่เขาสังเกตเห็นกับปุ้ยและหม่าวด้วย ส่วนคนอื่นๆ ต้องยังไม่กล้าคุยด้วยมากนักเพราะกลัวความลับแตก จนกระทั่งคิดว่ามั่นใจกับสิ่งที่ได้เห็นมากพอแล้ว ต้อง ปุ้ยและหม่าวจึงนัดทิวให้มาคุยที่หลังโรงเรียนในเที่ยงของวันหนึ่ง

"มีอะไรวะ ทำลับๆ ล่อๆ น่ากลัวเชียวพวกมึง แล้วทำไมต้องมาคุยกันแค่นี้ ทำไมไม่ให้คนอื่นๆ มาคุยด้วยวะ" ทิวสงสัยไม่น้อยที่จู่ๆ สามคนนี้ก็มากระซิบกระซาบขอคุยกับเขาราวกับมีลับลมคมในที่สำคัญมาก

"ก็เพราะมันลับน่ะสิวะถึงได้เรียกมึงมาคุยแค่คนเดียว ไม่ให้คนอื่นมาด้วย นั่งลงเร็ว อย่าชักช้า" ต้องบอกพลางฉุดมือทิวให้รีบนั่งลง

"มีอะไรก็ว่ามา เดี๋ยวบ่ายนี้กูต้องไปสอนร้องเพลงที่ชมรม" ตอนนี้ทิวกับบูมไม่ได้เป็นักร้องนำของวง Zenith แล้วเพราะต้องการให้น้องใหม่ขึ้นมาทำแทน อีกอย่าง พี่ๆ ที่สนิทกันในวงก็จบกันไปหมดแล้ว ทิวกับบูมจึงปล่อยให้น้องๆ ที่เก่งดนตรีคนอื่นๆ ได้ฟอร์มทีมกันขึ้นมาสานต่องานที่พวกเขาทำไว้ แต่พวกเขาก็ยังอยู่ในชมรมดนตรีอยู่

"เออ ไม่ต้องห่วง ก็ไม่ทำให้มึงเสียเวลาหรอก แต่มึงเตรียมใจไว้ให้ดีก็แล้วกัน แล้วก็ขอให้มึงพูดความจริงด้วย" ต้องกำชับ ทำให้ทิวชักหวาดหวั่นกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

"เออ กูเคยโกหกพวกมึงหรือไงวะ" ทิวพูดอย่างมั่นใจ เพราะเขาไม่เคยโกหกเพื่อนเลยจริงๆ

"มึงงอนไอ้บูมอยู่ใช่หรือเปล่า"

เปรี้ยง!!!! คำถามแรกจากต้องก็เล่นเอาทิวถึงกับสะดุ้งราวกับถูกฟ้าผ่าเลยทีเดียว แสดงว่าพวกนี้มันต้องสงสัยเรื่องนั้นแน่ๆ แต่จะว่าไปแล้ว ช่วงนี้ทิวก็งอนบูมบ่อยจริงๆ จริงๆ ก็ไม่ใช่การงอนอย่างโจ่งแจ้งอะไรหรอก แค่หลบหน้าหลบตาและไม่ค่อยคุยกันเท่านั้นเอง

"อย่าโกหกนะเว้ย สัญญาแล้ว" ปุ้ยสำทับ

ทิวถึงกับต้องกลืนน้ำลาย ถูกล้อมไว้เสียขนาดนี้เขาคงต้องจนตรอกเป็นแน่ "อืม" ทิวรับคำสั้นๆ

"ทำไมถึงงอนล่ะ มึงชอบมันหรือเปล่า" ต้องถามต่อ

เปรี้ยง!!!! เปรี้ยง!!!! เปรี้ยง!!!! ฟ้าผ่าอย่างหนักเลยล่ะคราวนี้ ทิวมองหน้าเพื่อนทั้งสามคนสลับไปมา ก็เห็นทุกคนจ้องมองและรอคอยคำตอบจากเขาอยู่ สักพักทิวก็ก้มหน้าลงพร้อมกับพยักหน้าสารภาพความจริง เอาล่ะสิ น้ำตามันจะไหลอีกแล้ว อย่าเพิ่งมาร้องให้ตอนนี้นะเว้ย

"กูว่าแล้ว" ต้องมองหน้าเพื่อนอย่างเห็นใจ "พวกกูเห็นมึงกับไอ้บูมทำตัวแปลกๆ กันก็เลยสงสัย ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องจริง แล้วไอ้บูมมันรู้หรือยัง"

ทิวส่ายหน้า

"นานหรือยังวะ... กูหมายถึง... มึงชอบไอ้บูมมานานหรือยัง" หม่าวถามบ้างหลังจากที่นั่งฟังอยู่นาน

ทิวพยักหน้าอีกครั้ง "ก็ตั้งแต่รู้จักบูมใหม่ๆ นั่นแหละ" ทิวเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนๆ น้ำตาเริ่มไหลพราก "กูเป็นแบบนี้ พวกมึงรังเกียจกูปะวะ"

ดูเพื่อนๆ อีกสามคนจะตกใจทีเดียว ต้องเขยิบมานั่งใกล้ๆ พลางโอบไหล่ทิวไว้ "เฮ้ย คิดอะไรอย่างงั้น พวกกูเป็นเพื่อนมึงมาตั้งแต่อนุบาล จะรังเกียจกันได้ไงวะ มึงจะเป็นอะไรก็แล้วแต่ มึงก็เป็นเพื่อนพวกกูนะเว้ย อย่าร้องให้ๆ" ต้องกระชับไหล่ทิวเบาๆ สองสามครั้งพลางปลอบไปด้วย

"คิดมาก ไอ้ทิว พวกกูไม่เคยคิดอย่างนั้นหรอก ที่มาถามมึงวันนี้ก็เพราะสงสารมึง อยากช่วยมึง ใช่ไหมไอ้หม่าว" ปุ้ยหันไปถามเพื่อนอีกคน

"ใช่ๆๆๆ กูก็ไม่เคยคิดรังเกียจมึงหรอก แต่มึงอย่ามากินพวกกูก็แล้วกัน" หม่าวพูดติดตลกในตอนท้าย

"เดี๋ยวกูเตะกระเด็นไปโน่น ไอ้นี่ มันกำลังเศร้าอยู่ยังจะมีกะจิตกะใจมาล้อเล่นอีก" ต้องพูดไม่พูดเปล่าแต่ทำท่าจะเตะเพื่อนจริงๆ เสียด้วย หม่าวได้แต่หัวเราะแหะๆ และขอโทษ

"แล้วมึงจะทำไง จะบอกไอ้บูมมันหรือเปล่าว่ามึงชอบมัน" ต้องถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

ทิวส่ายหน้า "ไม่หรอก กูไม่อยากเสียเพื่อนไป"

"เฮ้ย แล้วมึงไม่คิดหรือไงวะว่าบางทีไอ้บูมมันก็อาจจะคิดอย่างเดียวกับมึงก็ได้" ปุ้ยพยายามให้กำลังใจ

"ไม่รู้สิ แต่คิดว่าไม่... ถ้าบูมคิดอย่างนั้นกับเราจริง เขาคงไม่ไปเกาะแกะกับผู้หญิงคนนั้นคนนี้อยู่เรื่อยๆ หรอก เราไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง ถ้าเกิดมันไม่ใช่ เราก็จะยิ่งแย่" ถึงจะพูดไปอย่างนั้น แต่ทิวก็ไม่ค่อยมั่นใจในสิ่งที่พูดนัก

"เฮ้ย กูดูออกนะเว้ยว่าไอ้บูมมันไม่ได้ชอบจิ๋วหรอก จิ๋วมันเข้ามาหาไอ้บูมเอง มึงก็เห็นไม่ใช่เหรอ" หม่าวรีบบอก

"กูไม่รู้ ถ้ามันเป็นความรักหญิงชายทั่วไป กูอาจจะมั่นใจมากกว่านี้ แต่พอมันเป็นแบบนี้ กูบอกตามตรงว่ากูกลัวว่ะ ถ้าบูมมันไม่ได้คิดอย่างกู กูอาจจะต้องเสียเพื่อนไปเลยนะเว้ย กูไม่อยากเสี่ยง"

ได้ยินอย่างนั้นแล้วเพื่อนอีกสามคนก็ได้แต่มองหน้ากันเพราะไม่รู้จะเถียงทิวว่าอย่างไร ก็อาจจะจริงของทิวก็ได้ คนที่จะได้ต้องเจ็บมากกว่าใครก็คือทิว ถ้ายังไม่มั่นใจขนาดนั้นก็ไม่ควรไปกดดันทิว

----------------------------------------------------------------------------------

บูมรู้สึกหงุดหงิดมากทีเดียวที่ช่วงนี้ทิวทำตัวห่างเหินกับเขาอีกแลัว คุยด้วยก็เหมือนไม่ค่อยอยากคุย โทรไปหาก็ไม่ค่อยรับ ไม่แน่ใจว่าไม่ว่างหรือเป็นเพราะจงใจที่จะไม่รับกันแน่ แต่ก็นั่นแหละ โดยรวมๆ แล้วมันก็ทำให้บูมรู้สึกขัดใจมากพอสมควร

วันนี้ก็เช่นกัน เลิกเรียนแล้วทิวก็หายตัวไปเลย ทั้งๆ ที่นัดกับเพื่อนๆ ในห้องไว้แล้วว่าจะเดินเล่นที่สยามกัน แต่ทิวก็หายไปและไม่ยอมรับโทรศัพท์ ที่ทิวเป็นแบบนี้ก็เพราะตอนหลังจิ๋วขอไปด้วยนั่นเอง พอทิวรู้เข้าก็เลยแอบหนีกลับบ้านไปคนเดียว บูมโทรหาอยู่หลายครั้งก็ไม่ยอมรับสาย พอโทรไปล่าสุดอีกครั้งก็ปิดเครื่องไปแล้ว

พอแยกย้ายกันแล้ว บูมจึงตรงดิ่งไปบ้านทิวทันที วันนี้เขาคงต้องคุยกับทิวให้รู้เรื่อง มาถึงบ้านทิวก็สามทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว วันนี้บูมคงต้องยอมกลับบ้านดึกแล้วถูกแม่ตำหนิ

บูมกดกริ่งหน้าบ้านสองสามครั้ง นานพอสมควรทีเดียวกว่าทิวจะลงมาเปิดประตูให้ ทำไมทิวต้องก้มหน้าก้มตาแบบนั้น

"แม่อยู่หรือเปล่า" บูมถาม พยายามจับสีหน้าและความรู้สึกของเพื่อนด้วยความสงสัยปนไม่พอใจ

ทิวพยักหน้า "อาบน้ำอยู่"

"เราขอคุยกับนายหน่อยได้ไหม ไม่นานหรอก"

ทิวพยักหน้า แล้วก็พาบูมขึ้นไปบนห้องของเขาบนชั้นสาม

"นายเป็นอะไรหรือเปล่าทิว ทำไมไม่ไปกับเพื่อนๆ ล่ะวันนี้ เขาถามหานายกันใหญ่เลยรู้ไหม" บูมเริ่มซัก

"พอดีเราไม่ค่อยสบาย" ทิวตอบเสียงเบา พยายามข่มความรู้สึกบางอย่างเอาไว้

"ไม่สบายเหรอ เป็นอะไร" น้ำเสียงของบูมไม่ได้ฟังดูเป็นห่วงนัก แต่เหมือนสงสัยมากกว่า

"ปวดหัวนิดหน่อย"

บูมถอนหายใจ เห็นอาการของทิวแล้วเขาก็หนักใจเหลือเกิน "บอกเราตรงๆ ได้ไหมทิวว่านายเป็นอะไร นอกจากปวดหัวแล้วนายยังเป็นอะไรอย่างอื่นอีกหรือเปล่า ทำไมไม่รับโทรศัพท์ ทำไมชอบหลบหน้าเรา นายเป็นอะไรกันแน่ทิว"

บูมเดินเข้ามาจับไหล่ทิวทั้งสองข้างไว้เพื่อให้ทิวมองหน้าเขาตรงๆ เพราะทิวคอยแต่หลบตา ทิวดูมีสีหน้าประหม่าทีเดียวเมื่อถูกบังคับให้ต้องมองหน้าเพื่อนตรงๆ แบบนั้น "มีอะไรหรือเปล่าทิว บอกเราได้หรือเปล่า รู้ไหมว่าทุกคนเป็นห่วงนาย รู้ไหมว่าเราไม่มีความสุขเลยที่เห็นนายเป็นแบบนี้"

ทิวค่อยๆ สะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของเพื่อน พอหลุดออกมาได้แล้วเขาก็พูดเสียงดังว่า "นายเป็นเพื่อนกับเรามาตั้งสามปี แค่นี้นายยังไม่รู้อีกเหรอว่าเราเป็นอะไร"

บูมถึงกับหน้าชาและอึ้งไปกับคำถามนั้น ทิวไม่ชอบการถูกกดดันบีบคั้นแบบนี้เลย เหมือนเขากำลังถูกไล่ต้อนให้จนมุม เขารู้สึกเหมือนคนไม่มีทางสู้และจะต้องแพ้ แต่เขายังไม่อยากแพ้ในตอนนี้ เขาจะไม่ยอมแพ้และต้องสูญเสียสิ่งที่เขารักไปอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้ เขากลัวเหลือเกินว่าเขาจะยอมแพ้และความอดทนของเขาก็จะตึงเครียดจนขาดสะบั้นลง "นายไม่รู้จริงๆ เหรอว่าเราเป็นอะไร" ทิวถามซ้ำอีกครั้งพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มรินไหล

บูมได้แต่นิ่ง เขาก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน ทุกอย่างดูเงียบ เงียบจนแทบจะได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ของบูมก็ดังขึ้น แม่เขาโทรมาตามนั่นเอง

"ครับแม่ ผมกำลังจะกลับครับ"

บูมเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงแล้วหันไปมองหน้าเพื่อนที่ยังคงเงียบงันอยู่เช่นกัน "เรากลับก่อนนะ" บอกแล้วบูมก็เดินออกไปจากห้อง

พอเพื่อนลับตาไปแล้วทิวก็ทิ้งตัวลงบนเตียงนอนแล้วร้องให้อย่างหนัก นี่บูมไม่รู้จริงๆ หรือนี่ว่าเขาเป็นอะไร เขาคิดว่าบูมน่าจะรู้บ้าง รวมทั้งสิ่งที่บูมพูดในวันนั้นก็ดูเหมือนว่าบูมจะคิดอะไรบางอย่างกับเขา แต่วันนี้บูมกลับถามเหมือนว่าเขาไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้จริงๆ หรือ นี่ดีนะที่เขาไม่เผลอใจบอกความจริงบางอย่างไป ไม่งั้นทิวอาจจะต้องเสียใจมากกว่านี้ก็เป็นได้

-------------------------------------------------------------------------------------------

ตอนที่ 13

ในระหว่างนั่งแท็กซี่กลับบ้าน บูมก็ได้นึกแต่โมโหตัวเองอยู่ในใจว่าทำไมเขาถึงไม่กล้าพูดความจริงออกไป เราขอโทษนายจริงๆ นะทิว บางทีอะไรๆ มันก็ไม่ง่ายอย่างที่เราคิด มีหลายครั้งที่เราอยากจะพูด แต่เรากลับไม่เคยได้พูดมันออกไปเลย ความรัก...บางทีมันก็ไม่ใช่สิ่งที่จะพูดกันได้ง่ายๆ ยิ่งเป็นความรักแบบนี้แล้ว บูมไม่รู้จริงๆ ว่ามันจะเป็นยังไงต่อไป ยิ่งถ้าพ่อกับแม่ของเขารู้เข้า มีหวังเขาคงโดนย้ายโรงเรียนหรืออาจจะเป็นอะไรที่ร้ายแรงกว่านั้น แต่นี่มันก็เทอมสุดท้ายแล้วที่เขากับทิวจะได้เจอกัน เขาไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของเขากับทิวเป็นแบบนี้เลย มันคงเจ็บปวดมากที่เขากับทิวต้องจากกันไปทั้งๆ ที่ยังไม่เข้าใจกันอยู่แบบนี้ เขาคงต้องทำอะไรสักอย่างให้เร็วที่สุด

เสียงโทรศัพท์บูมดังขึ้น แจ้งเตือนว่ามีข้อความใหม่เข้ามาจากเบอร์แปลกๆ ที่เขาไม่คุ้นเคย บูมเปิดอ่านข้อความก็พบว่ามันเป็นข้อความจากจิ๋วนั่นเอง

"หลับฝันดีนะบูม อย่าลืมฝันถึงจิ๋วด้วยนะ /จิ๋ว"

นี่คงเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้ทิวเป็นแบบนี้ แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรกับจิ๋วเลยจริงๆ เฮ้อ... แล้วทำไมอยู่ดีๆ จิ๋วก็เข้ามาในชีวิตของเขาตอนนี้ เมื่อก่อนก็ไม่เห็นจะมีทีท่าสนใจอะไรเขาเลย นี่เขาจะทำยังไงกับจิ๋วดีนะ

-----------------------------------------------------------------

"เฮ้ยพวกมึง วันศุกร์หน้ากูจะจัดงานวันเกิดที่บ้าน เชิญพวกมึงด้วยนะเว้ย ทุกคนเลย" บูมบอกเพื่อนๆ ในห้องในวันหนึ่งหลังเลิกเรียน เพื่อนๆ ในห้องส่งเสียงฮือฮากันใหญ่ ปกติบูมจัดวันเกิดเงียบๆ ในบ้าน ไม่เคยชวนคนนอกมาร่วมเลย แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่บูมจะเชิญเพื่อนๆ มาร่วมงานวันเกิด แต่เขาก็ต้องคุยกับพ่อและแม่อยู่พอสมควร ตั้งแต่มาเรียนที่นี่ ชีวิตบูมก็ถือว่าดีกว่าแต่ก่อนมาก มีเพื่อนที่สนิทที่พอคุยกันได้หลายคน เขาจึงอยากจะใช้งานวันเกิดครั้งนี้เป็นการเลี้ยงตอบแทนทุกคนที่ได้ต้อนรับเขาอย่างอบอุ่นตลอด 3 ปีที่ผ่านมา คิดแล้วก็น่าใจหายนะ จบแล้วเขาก็คงต้องไปเรียนต่อที่เมืองนอกตามที่พ่อกับแม่ได้วางแผนและจัดการไว้หมดแล้ว เหลือแค่ให้เขาเรียนจบชั้น ม.6 แล้วก็เดินทางไปเท่านั้น

เพื่อนๆ ดูจะสนใจกันมากทีเดียวเพราะต่างก็วิ่งเข้ามาซักถามบูมกันใหญ่ว่าจะจัดงานแบบไหน ยังไง ใครมาบ้าง จะมีอะไรให้กิน ต้องแต่งตัวยังไง ฯลฯ

แน่นอน ก็มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ไม่ได้สนใจเหมือนเพื่อนๆ คนอื่นๆ ทิวรีบปลีกตัวออกไปจากห้องเรียนด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนักโดยมีสายตาของบูมที่มองตามด้วยความสงสัยและเป็นห่วง ตั้งแต่วันนั้น เขาก็ไม่ได้พูดคุยกับบูมอีกเลย ทั้งสองคนมึนตึงกันถึงขั้นที่ทิวขอย้ายที่นั่งในห้องเรียนเลยทีเดียว

แต่ทิวก็ไม่ได้หายไปไหนหรอก เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ลงมาเตะฟุตบอลเพื่อคลายเครียด ช่วงนี้เขารู้สึกเครียดๆ มาหลายวันแล้ว บางทีหาอะไรสนุกๆ เล่นก็คงพอทำให้หายเครียดไปได้บ้าง แต่พอเล่นจนเสร็จจึงได้เห็นว่าบูมมานั่งรอเขาอยู่ ดูเหมือนว่าจะมานั่งรออยู่นานแล้ว ทิวเตรียมจะเดินหนีแต่บูมก็รีบวิ่งมาดักหน้าเขาไว้ก่อน

"ทิว คุยกันก่อนได้ไหม" บูมทำสีหน้าอ้อนวอน

".........."

"ทิว...อีกไม่ถึงเดือนเราก็จะไปเรียนต่อที่อเมริกาแล้วนะ เราอย่าเป็นแบบนี้ได้ไหม"

ทิวมีสีหน้าที่ดูเศร้ามากทีเดียว เศร้าเพราะเรื่องเมื่อวันนั้น เศร้าเพราะอีกไม่นานคนที่เขารักก็จะต้องจากไป เศร้าที่เขากับบูมต้องมาบาดหมางใจกันในช่วงเวลาที่เหลืออยู่อีกเพียงไม่นาน "ว่ามาเลย"

"ไปคุยกันที่อื่นดีกว่า" บูมเสนอพลางพยายามมองหาที่ที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน จริงๆ ตอนนี้คนก็เริ่มกลับกันเกือบหมดแล้วล่ะ เหลือแค่ครูและนักเรียนอีกไม่กี่คนเท่านั้น พอเห็นที่เหมาะแล้วเขาก็เดินนำทิวไป

เมื่อนั่งลงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว บูมก็คุยต่อว่า "ทิว...เราขอโทษนะ นายจะให้เราทำอะไรก็ได้ ขอให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม เรารู้สึกแย่มากเลยรู้ไหมที่เราต้องมาเป็นแบบนี้ ทั้งๆ ที่เราก็จะต้องจากกันอีกไม่นานนี้" บูมหยุดมองดูเพื่อนที่เริ่มมีสีหน้าอ่อนลงแล้วก็พูดสืบไปว่า

"นายสำคัญกับเรามากนะทิว นายมีความหมายกับชีวิตของเรามาก ถ้าหากไม่มีนาย ชีวิตในโรงเรียนนี้ก็คงไม่มีอะไรต่างไปจากที่เราเคยเจอ เราก็คงเหงา เครียด ไม่มีเพื่อน ไม่ได้ลองทำอะไรหลายๆ อย่างที่เราไม่เคยทำ ไม่ได้รู้จักมิตรภาพของเพื่อน หลายอย่างดีๆ ที่เกิดขึ้นในช่วงสามปีที่ผ่านมา เพราะว่าเรามีนายนะทิว นายรู้ไหม"

บูมพูดจบแล้วก็ดึงมือเพื่อนมาจับไว้ "เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะทิว...นะ...ชีวิตนี้เราคงไม่มีความสุข เราคงรู้สึกผิดมากถ้าเราจะต้องจากกันไปแบบนี้"

ทิวมองหน้าเพื่อนอย่างเพ่งพิจารณา คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาคนนี้ก็คือผู้ชายที่เคยให้อ้อมกอดที่อบอุ่นแก่เขา เคยเรียนด้วยกัน เคยร้องเพลงด้วยกัน เคยนอนคุยกัน เคยรดน้ำต้นไม้ด้วยกัน เคยติวหนังสือด้วยกัน และอีกหลายๆ ความทรงจำดีๆ ที่เกิดขึ้นในช่วงสามปีที่ผ่านมา แม้ว่าจะดูเหมือนไม่นานมาก แต่ด้วยความใกล้ชิดและสนิทสนมกันที่เกินธรรมดา เขากับบูมก็กลายเป็นเพื่อนรักกันได้ไม่ยากนัก จนกระทั่งวันนี้ที่ความรักมันเลยเถิดมาไกลสำหรับเขา

ใช่... สำหรับเขาคนเดียวนี่นา บูมไม่ได้ผิดอะไรเลย เขางี่เง่าไปเอง งอนไปเอง เรียกร้องเอาจากเพื่อนมากเกินไป บูมไม่เคยเปลี่ยนไปเลย บูมก็ยังเหมือนเดิม มีแต่เขานี่แหละที่บ้าไปเอง นี่เขากลายเป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเองไปตั้งแต่เมื่อไรกัน

"เรา...ก็ขอโทษนายด้วย เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะบูม" สำหรับทิวแล้ว ในตอนนี้ ไม่ว่ามันจะทำใจยากสักแค่ไหน ไม่ว่าเขาจะยังมีความรู้สึกขัดเคืองใจอยู่มากแค่ไหน แต่คนที่อยู่ตรงหน้าเขากำลังจะจากไปอีกไม่นานนี้ เขาไม่อยากให้บูมกับเขาต้องจากกันไปแบบนี้เลย เพราะฉะนั้น เวลาที่เหลืออยู่นั้นสำคัญมากที่จะทำให้การจากกันครั้งนี้เป็นสิ่งที่น่าประทับใจสำหรับทั้งสองคน นั่นก็เป็นเหตุผลเดียวที่ทิวต้องยอมและให้โอกาสให้เขากับบูมได้กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง

ทั้งสองหนุ่มลุกขึ้นแล้วก็โผเข้ากอดกัน เวลาที่เหลือจากนี้ไป เขาทั้งสองคนจะทำมันให้ดีที่สุด จะเป็นเพื่อนกันให้ดีที่สุด ไม่ใช่สิ บางทีมันอาจจะไปได้ไกลกว่านั้น ทิว...เราพร้อมแล้วรู้ไหม อีกไม่กี่วันนี้นายก็จะได้รู้ว่าที่จริงแล้ว เรากับนายก็อาจจะไม่ได้คิดต่างกันเลย

-------------------------------------------------------------------------

แล้วงานวันเกิดของบูมก็มาถึง เพื่อนๆ แต่ละคนตื่นเต้นกันมากทีเดียว ทั้งตื่นเต้นที่จะได้มาเป่าเค้กวันเกิด ได้มากินของอร่อยๆ ที่สำคัญ เพื่อนๆ ที่ได้มาเห็นบ้านของบูมต่างก็ตกตะลึงไปตามๆ กัน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าฐานะของคนจัดงานวันเกิดนั้นเป็นแบบไหน

บูมดูจะตื่นเต้นกับของขวัญวันเกิดกองพะเนินที่เขาได้มากทีเดียว เขาไม่เคยได้ของขวัญวันเกิดมากมายขนาดนี้มาก่อนเลย แต่ของขวัญของใครก็คงไม่น่าสนใจเท่ากับของขวัญของทิวหรอก ทิวให้อะไรเขามานะ ทำไมกล่องมันไม่ค่อยใหญ่ แถมยังดูเบาๆ

"มันคืออะไรทิว" บูมถามพลางเขย่ากล่องของขวัญที่เพื่อนเพิ่งเอามาให้

"ไม่บอก รับรองนายต้องเซอร์ไพรส์" ทิวบอกพลางยิ้มมีความสุข "Happy birthday นะบูม" ทิวไม่ลืมที่จะบอกสิ่งสำคัญสิ่งนี้

"ขอบใจมากทิว จริงๆ แล้วการที่ได้รู้จักนายก็เป็นของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดแล้วล่ะ" บูมยิ้มมีความสุขเช่นกัน แต่พอคนอื่นเริ่มทยอยเข้ามา สองหนุ่มก็ต้องยุติการสนทนา ทิวแยกตัวไปนั่งกับเพื่อนๆ ที่เริ่มทยอยมาถึง ส่วนบูมก็ยืนต้อนรับแขกกับพี่บีม คุณทิพย์นภาสาละวนกับเรื่องอาหารการกิน ส่วนคุณลิขิตก็คอยดูความเรียบร้อยทั่วๆ ไป นอกจากนี้ก็ยังมีญาติๆ ของบูมอีกหลายคนที่มาช่วยอำนวยความสะดวกในงานด้วย

พอเพื่อนๆ มากันครบหมดแล้ว พ่อกับแม่ของบูมก็ออกมาพูดต้อนรับและกล่าวอวยพรให้ลูกชายคนเล็กเนื่องในงานวันเกิด ปีนี้บูมอายุ 19 แล้ว จากนั้นทุกคนก็ช่วยกันร้องเพลงอวยพรวันเกิดให้บูม จะว่าไปแล้ว บูมดูมีความสุขจริงๆ ที่ได้เป่าเค้กวันเกิดท่ามกลางเพื่อนๆ หลายสิบคน แทนที่จะเป่ากันแค่สามสี่คนเหมือนที่ผ่านมาซึ่งค่อนข้างกร่อยและน่าเบื่อสำหรับบูม หลังจากนั้นบูมก็ตัดเค้กแบ่งเพื่อนๆ มีพี่ชายและญาติๆ รุ่นราวคราวเดียวกับเขามาช่วยยกไปเสิร์ฟให้คนที่ไม่สะดวกมารับเองด้วย

จากนั้นเด็กๆ จึงแยกกันเป็นกลุ่มๆ นั่งกินอาหารกันไป อาหารที่จัดมาเลี้ยงเป็นแบบบุฟเฟ่ต์ มีให้เลือกกินหลายอย่าง เพื่อนๆ ของบูมดูจะชอบกันมากทีเดียวเพราะอาหารหลายอย่างเป็นอาหารอย่างดีที่อาจจะหากินไม่ได้บ่อยๆ

"บูม" เสียงสาวน้อยคนหนึ่งเรียกดังขึ้นมา บูมหยุดกินข้าวแล้วหันไปมอง

"อ้าว จิ๋ว" บูมทักพลางยิ้มให้ จิ๋วรีบเดินเข้ามาหาแล้วก็ส่งของขวัญวันเกิดให้บูม

"โทษทีที่มาช้า พอดีรถเสีย Happy birthday นะ"

"ขอบคุณครับ" บูมรับของขวัญมาพลางยิ้มดีใจ "จิ๋วจะกินอะไรเชิญตามสบายเลยนะ เต็มที่ ไม่ต้องเกรงใจ" บูมบอกแล้วก็เดินเอากล่องของขวัญไปวางรวมไว้กับของขวัญอื่นๆ ที่เขาได้มาบนโต๊ะ

เนื่องจากโต๊ะที่บูมนั่งมีเก้าอี้ว่างหนึ่งตัว แถมจิ๋วยังไม่ค่อยสนิทกับคนอื่นๆ ในห้องของบูมมากนัก เธอจึงเลือกที่จะมานั่งกินข้าวที่โต๊ะของบูมหลังจากที่ได้เลือกของที่อยากกินมาแล้ว ด้วยความที่เป็นคนช่างพูด จิ๋วจึงชวนบูมคุยไม่หยุดโดยไม่ได้สังเกตดูเลยว่ามีใครมองด้วยความไม่พอใจหรือไม่

"อ้าวทิวจะไปไหน" บูมร้องทักเมื่อเห็นทิวลุกขึ้น

"เดี๋ยวเราไปหาเพื่อนๆ ตรงนั้นก่อน" ทิวบอกแล้วก็ลุกเดินออกไป เขาว่าจะไม่รู้สึกอะไรแล้วเชียว แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ บูมมองตามเพื่อนด้วยสายตาเป็นห่วง เขาเริ่มรู้สึกกังวลเพราะกลัวทิวจะโกรธเขาอีก แต่จิ๋วก็ชวนเขาคุยไม่หยุดเลย ถ้าจะลุกหนีไปก็คงเสียมารยาทมาก

จริงๆ ก็มีอีกโต๊ะหนึ่งที่ได้สังเกตสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้ด้วยความไม่สบายใจด้วย ทิวกับบูมเพิ่งจะกลับมาพูดกันดีๆ เมื่อไม่กี่วันนี้เอง นี่จะต้องผิดใจกันอีกแล้วหรือ

"บูมมันไปชวนจิ๋วมาทำไมวะ รู้ก็รู้อยู่" ต้องบ่นกับปุ้ยและหม่าวอย่างไม่สบอารมณ์

"ให้มันได้อย่างนี้งี้สิ เดี๋ยวไอ้ทิวมันก็งอนเอาอีกหรอก ดูนั่นสิ มันเดินหนีไปแล้ว" หม่าวชี้ให้ดูทิวที่เดินไปนั่งคุยกับเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่ง

"แล้วไอ้บูมมันรู้ตัวบ้างไหมนั่น ยังมานั่งคุยกับจิ๋วเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก" ต้องบ่นอีก

"มึงดูไอ้ทิวสิ คอยแอบมองไอ้บูมตลอดเลยว่ะ" หม่าวชี้ให้เพื่อนสังเกตเมื่อเวลาผ่านไปสักพัก

"สงสารไอ้ทิวมันว่ะ มันคงรักไอ้บูมมาก ไอ้บูมนี่ก็ช่างไม่รู้อะไรเสียเลย เดี๋ยวก็ยุให้ไอ้ทิวมันจับปล้ำเสียนี่" ปุ้ยพูดกะให้เพื่อนตลก แต่เขากลับจะโดนเพื่อนเขกหัวเป็นการตอบแทน

"ไอ้นี่มึง อย่าไปพูดให้ไอ้ทิวกับไอ้บูมมันได้ยินนะเว้ย" ต้องว่าพลางทำท่าจะเขกหัวเพื่อน แต่แล้วก็ต้องหยุดคุยกันเมื่อมีคนเอาน้ำอัดลมมาเสิร์ฟเพิ่มให้ แม่ของบูมนั่นเอง แต่คุณทิพย์นภาก็ไม่ได้พูดอะไร เอามาวางให้เด็กๆ แล้วก็เดินออกไป

ต้องกับเพื่อนอยากช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้น จึงไปเรียกทิวมานั่งคุยที่โต๊ะด้วย สักพักต้องก็ไปตามบูมมาอีกคน แล้วก็ปล่อยให้ทิวกับบูมนั่งอยู่ด้วยกันแค่สองคน ส่วนพวกเขาก็เดินไปคุยกับเพื่อนๆ ที่โต๊ะอื่น

พอเพื่อนไปแล้ว บูมก็ลุกมานั่งที่เก้าอี้ข้างๆ ทิว บูมพยายามสังเกตว่าทิวรู้สึกอย่างไรบ้าง ก็เห็นว่าทิวมีสีหน้าที่เศร้าเล็กน้อย บูมจึงเอามือโอบเพื่อนไว้เบาๆ เผื่อว่าจะทำให้ทิวรู้สึกอบอุ่นใจและรู้สึกดีขึ้น "ทิว นายไม่เป็นไรใช่ไหม อย่าคิดมากนะ เรากับจิ๋ว...เป็นแค่เพื่อนกัน ไม่มีอะไรหรอก"

บูมพูดแบบนี้อีกแล้ว เหมือนกับจะรู้ว่าทิวกำลังรู้สึกอะไรอยู่ข้างในใจ เหมือนกับจะรู้ว่าทิวไม่ได้คิดกับบูมแค่เพื่อนเท่านั้น ทิวยิ้มนิดๆ แล้วส่ายหน้า "เราไม่เป็นไรแล้วล่ะ"

บูมยิ้มให้เพื่อนด้วยความดีใจและเป็นสุข ทิวคือสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเขาในเวลานี้ เขาจะทำทุกวิถีทางที่จะรักษาความรู้สึกของทิวไว้ จนกว่าวันที่เขาจะต้องจากไป

"นายจะกินอะไรอีกไหม เดี๋ยวเราไปเอามาให้"

"แล้วแต่นายละกัน" ทิวบอก

"เดี๋ยวมานะ" ว่าแล้วบูมก็ลุกเดินออกไปเลือกของกินของเขากับทิว พอได้แล้วก็มานั่งกินด้วยกันอย่างมีความสุข แต่บูมก็หารู้ไม่ว่า สิ่งที่เขาทำเมื่อสักครู่นี้ถูกจับตามองด้วยสายตาที่ไม่พอใจของใครบางคนโดยตลอด

----------------------------------------------------------------

ตอนที่ 14

หลังจากที่กินจนอิ่มแล้ว บูมกับทิวก็นั่งคุยกันอย่างสบายอารมณ์ บางทีบูมก็จะเดินไปคุยกับเพื่อนๆ ที่โต๊ะอื่นบ้าง แต่ไม่นานก็จะกลับมานั่งคุยกับทิวเหมือนเดิม จนช่วงใกล้ๆ เลิกงาน บูมก็เอ่ยขึ้นมาว่า

"ทิว...เรามีอะไรบางอย่างที่สำคัญที่เราอยากจะบอกนาย"

สายตาที่ดูมีความหมายบางอย่างของบูมทำให้ทิวเกิดอาการหวั่นไหวและตื่นเต้นไม่น้อย นอกจากนี้สายตาคู่นั้นก็ทำให้ทิวรู้สึกเขินอยู่เหมือนกัน ทิวไม่เคยเห็นสายตากรุ้มกริ่มแบบนี้ของทิวเลย

"อะไรเหรอ" ทิวถามพลางหลบตาแก้เขิน

"คือว่า...เรา...เราจะบอกว่าเรา..."

"บูม"

ยังไม่ทันที่จะได้พูดสิ่งสำคัญเลย เสียงใครบางคนก็เรียกมาจากข้างหลัง บูมกับทิวหันไปมองก็เห็นว่าเป็นแม่ของบูมนั่นเอง "เพื่อนๆ เริ่มกลับกันแล้ว ทำไมไม่มาส่งเพื่อนล่ะ เรานี่ก็แปลกคน" น้ำเสียงคุณทิพย์นภาดูไม่พอใจนิดๆ แต่สายตาที่เธอมองดูทิวนั้นก็ทำให้ทิวถึงกับทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว จริงๆ ทิวก็เคยมาติวหนังสือที่บ้านของบูมอยู่บ้าง แม้ไม่บ่อย แต่คุณทิพย์นภาก็คุ้นเคยกับทิวพอสมควร แต่ทิวก็ไม่เคยเห็นสายตาแบบนี้ของคุณทิพย์นภาเลย

"ไปช่วยพี่บีมส่งเพื่อนๆ สิ" แม่ดุเสียงเขียว

น้ำเสียงที่คล้ายกับออกคำสั่งนั้นทำให้บูมต้องรีบลุกขึ้นทันที "เดี๋ยวค่อยคุยกันนะทิว" บูมบอกแล้วก็รีบเดินออกไป ไม่เป็นไรหรอก บอกพรุ่งนี้ก็ได้ บูมคิดในใจ

---------------------------------------------------------------------------

พอเพื่อนๆ กลับไปหมดแล้ว แทนที่บูมจะได้พักผ่อน เขาก็ถูกพ่อกับแม่เรียกขึ้นไปหา พี่บีมก็มาร่วมด้วย เห็นสายตาของพ่อกับแม่แล้วบูมก็พอเดาได้ว่าเขาคงโดนตำหนิด้วยเรื่องอะไรบางอย่างเป็นแน่

"นั่งลง" คุณทิพย์นภาออกคำสั่ง บูมกับบีมนั่งลงพลางหันมามองหน้ากันเลิ่กลั่กเพราะไม่รู้ว่าจะถูกตำหนิเรื่องอะไรอีก จริงๆ งานวันนี้ก็ผ่านไปได้ด้วยดี ไม่เห็นว่าจะมีอะไรที่ไม่ดีเลยนี่นา

"ทิวนี่เขาสนิทกับบูมมากแค่ไหน" คุณทิพย์นภาถาม ส่วนคุณลิขิตไม่ได้พูดอะไร จริงๆ เขาได้คุยกับภรรยาบ้างแล้วล่ะ แต่งานนี้เขาคงให้ภรรยาเป็นคนจัดการเป็นหลัก

"ก็... ทิวก็เป็นเพื่อนสนิทกับผมครับแม่" บูมตอบเหมือนไม่แน่ใจว่าคำตอบนี้จะถูกใจแม่หรือเปล่า

"แม่ถามว่าสนิทแค่ไหน" น้ำเสียงนั้นเพิ่มความเกรี้ยวกราดขึ้นไปอีกนิด

"ก็...สนิทมากครับ"

"เพื่อนคนนี้ใช่ไหมที่บูมชอบไปค้างที่บ้านเขาบ่อยๆ"

"ครับ" บูมตอบ นี่แม่ของเขากำลังสงสัยอะไรกันแน่

"จริงเหรอ" คุณทิพย์นภาขึ้นเสียงสูง "แล้วเพื่อนคนนั้นมันทำอะไรบูมหรือเปล่า"

บูมเริ่มงงกับสิ่งที่แม่พยายามจะสื่อสารกับเขามากขึ้นทุกที "แม่กำลังพูดอะไรอยู่ครับ ผมไม่เข้าใจ" บูมหันไปมองหน้าพี่ชายก็เห็นพี่บีมทำหน้างงๆ เช่นกัน

"ไม่เข้าใจได้ยังไง คบกันมาตั้งนาน ไม่รู้เหรอว่าเพื่อนคนนั้นของบูมเป็นเกย์"

บูมเบิกตากว้างด้วยความตกใจ นี่แม่เขาไปรู้เรื่องนี้มาจากไหนกัน ตอนที่เขาพาทิวมาที่บ้านก็ไม่เคยทำอะไรเกินเลย แม้กระทั่งเมื่อสักครู่นี้ก็ไม่น่ามีอะไรทำให้แม่รู้ได้ว่าทิวเป็นเกย์เลย "อะไรนะครับแม่" เสียงบูมสั่นพร่าและเบาหวิว

"แม่ขอสั่งห้ามนะบูม เลิกคบกับเพื่อนคนนั้นอย่างเด็ดขาด แม่รับไม่ได้ พ่อเขาก็รับไม่ได้ พ่อกับแม่ไม่อยากมีลูกสะใภ้เป็นผู้ชายนะบูม เข้าใจไหม"

บูมทะลึ่งตัวลุกขึ้นยืนทันที เขาไม่มีวันยอมที่จะทำตามคำสั่งนี้อย่างเด็ดขาด "ไม่ครับแม่ ทิวเป็นเพื่อนของบูมนะครับ เราไม่เคยทำอะไรเสียหาย ถึงทิวเขาจะเป็น....เป็นเกย์ แต่ทิวเขาก็เป็นคนดีนะครับแม่ ผมทำตามที่แม่บอกไม่ได้"

"นี่เถียงแม่เหรอบูม แม่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นว่าเพื่อนลูกคนนี้เขาจะเป็นคนดีแค่ไหน แต่เขาเป็นเกย์ เป็นพวกวิปริตผิดเพศ วันนี้เขาไม่ทำอะไรลูก แต่ถ้าเกิดวันหน้าเขาทำขึ้นมาล่ะ คนพวกนี้มันบ้ากามมั่วเพศแค่ไหนก็เห็นๆ อยู่ จะให้พ่อกับแม่ไว้ใจได้ยังไงฮะบูม"

"แม่" บูมร้องเสียงดังและเริ่มร้องให้ บีมรีบลุกขึ้นมาบีบไหล่ให้กำลังใจน้องชายเมื่อเห็นว่าเรื่องชักจะไปกันใหญ่ เขาเองก็ตกใจไม่น้อยเช่นกันที่พ่อกับแม่มีความคิดแบบนี้อยู่

"บูม ทำไมเสียงดังกับแม่แบบนั้น" คุณลิขิตลุกขึ้นมาตำหนิลูกชายคนเล็กอีกคน "ขอโทษแม่เขาเดี๋ยวนี้" พ่อออกคำสั่ง

บูมมองหน้าพ่อที่ดูไม่พอใจอย่างมากแล้วก็รู้ว่าถ้าเขาไม่ทำตามที่พ่อบอกคงได้เป็นเรื่องแน่ๆ "ผมขอโทษครับแม่ แต่ผมทำตามที่แม่บอกไม่ได้ ยังไงผมก็ทำไม่ได้" บูมบอกพลางสะอื้น

"ทำไมทำไม่ได้ อย่าบอกนะว่าบูมก็..." คุณทิพย์นภาถึงกับมือไม้สั่น "บูม...บูมไม่ได้เป็นแบบนั้นใช่ไหม"

"แม่... ทิวกับบูมเขาเป็นเพื่อนกันนะครับ เขาไม่ได้ทำอะไรเสียหาย ทำไมแม่จะต้อง..." บีมเริ่มช่วยน้องชาย

"แกเงียบไปเลยนะบีม เรื่องอื่นแม่ยังพอยอมได้บ้าง แต่เรื่องนี้ยังไงแม่ก็ไม่ยอม หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่ยอม" คุณทิพย์นภาตวาดลูกชายคนโต "ว่าไงบูม ตอบแม่มาซิ บูมไม่ได้เป็นอย่างเพื่อนคนนั้นใช่ไหม"

"ผมไม่ทราบครับแม่" บูมตอบออกมาในที่สุด "แต่ไม่ว่าจะยังไง ผมก็จะไม่ยอมเลิกคบกับทิว ทิวเป็นเพื่อนผมนะครับแม่ ทิวเป็นคนดี ทิวเขาไม่ได้ผิดอะไร"

"ก็เอาสิ ถ้าบูมไม่เชื่อแม่ ไม่ทำตามที่แม่สั่ง ก็อย่ามาเรียกแม่ว่าแม่ละกัน"

ทั้งบูมและพี่ชายต่างก็ตกตะลึงไปตามๆ กัน

"แม่" บูมเสียงแหบพร่า เขาไม่คิดเลยว่าแม่จะรังเกียจเพื่อนของเขาถึงขนาดนั้น

----------------------------------------------------------------------------

เช้าวันรุ่งขึ้น อากาศสดใสทีเดียว แต่ก็อาจจะร้อนไปหน่อยเพราะเป็นช่วงหน้าร้อน ช่วงนี้เป็นช่วงใกล้ปิดเทอมแล้วและเป็นช่วงที่มีการสอบปลายภาค นักเรียนที่มาถึงโรงเรียนส่วนมากจึงนั่งอ่านหนังสือทบทวนการเรียนกันเป็นส่วนใหญ่เพื่อเตรียมตัวสอบ

สิ่งที่แปลกไปในวันนี้ก็คือ ทำไมอยู่ดีๆ บูมก็ย้ายที่นั่งไปอยู่ข้างหลังห้อง แถมมีสีหน้าท่าทางที่ไม่มีความสุขเอาเสียเลยทั้งๆ ที่เพิ่งผ่านพ้นวันเกิดมาเมื่อคืนนี้เอง ทิวเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วก็ได้แต่หวาดหวั่นในใจ นี่จะต้องมีอะไรไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน เมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าหนอ

"บูม... ทำไมนาย...ย้ายมานั่งตรงนี้ล่ะ"

บูมซึ่งกำลังนั่งเหม่อลอยมองไปที่หน้าต่างหันมามองเพื่อน สายตาของบูมมีร่องรอยของความเจ็บปวดบางอย่างที่ทิวเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นอย่างนั้น

"ไม่มีอะไรหรอก เราแค่อยากเปลี่ยนบรรยากาศเฉยๆ เผื่อจะทำให้มีสมาธิมากขึ้น" บูมตอบแล้วก็หลบหน้าไป

มีสมาธิมากขึ้นงั้นเหรอ แล้วทำไมบูมถึงเอาแต่เหม่อลอยไม่ยอมอ่านหนังสือล่ะ "มีอะไรหรือเปล่าบูม เราว่ามันแปลกๆ นะที่อยู่ดีๆ นายก็มาย้ายมานั่งตรงนี้ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า" ทิวถามอย่างเป็นห่วง

เพื่อนๆ คนอื่นๆ เริ่มทยอยออกจากห้องไปเพราะใกล้เวลาเข้าแถวเคารพธงชาติแล้ว

"ทิว..." บูมเรียกชื่อเพื่อนโดยไม่หันมามองหน้า "เรา...เลิกคบกันเถอะนะ" บูมกัดฟันพูดออกไปอย่างเจ็บปวด เขาไม่เคยรู้สึกเจ็บปวดใจขนาดนี้มาก่อนเลย แต่เขาไม่มีทางเลือกอื่นใด เขาเคยชินกับการถูกบังคับให้คิดและให้ทำ บางครั้งมันก็เป็นเรื่องยากที่เขาจะขัดขืน โดยเฉพาะเมื่อแม่ได้ยื่นคำขาดมาถึงขนาดนั้น มันเป็นเรื่องที่ยากเหลือเกินที่คนที่เป็นลูกจะเนรคุณพ่อแม่ ยังไงแม่ก็คือคนที่มีบุญคุณกับเขามากที่สุด เป็นผู้ให้กำเนิด เป็นคนที่เลี้ยงดูเขามาจนเติบใหญ่ มันคงไม่ใช่เรื่องที่ดีนักที่เขาจะไม่สามารถเรียกแม่ของตัวเองว่าแม่ได้อีก มันเป็นการบีบบังคับที่เขาไม่มีทางสู้ได้เลย

เหมือนทิวจะโดนฟ้าผ่าในหน้าร้อนเสียอย่างนั้น หรือว่าเขาจะฟังผิดไป มันไม่น่าจะมีเหตุการณ์อะไรนี่นาที่จะทำให้บูมต้องโกรธเขาจนถึงกับบอกให้เลิกคบกันแบบนี้ "อะไรนะบูม นายพูดว่าอะไรนะเมื่อกี้"

แต่บูมก็เงียบ ไม่มีเสียงตอบใดๆ แสดงว่าสิ่งที่บูมพูดเมื่อกี้ก็ชัดเจนแล้ว นี่หรือเปล่าคือสิ่งที่นายอยากบอกเราเมื่อคืนนี้ ทิวอุตส่าห์จินตนาการถึงเรื่องดีๆ มีความหวังว่าบูมก็คงรู้สึกไม่ต่างจากเขา แต่มันกลับไม่ใช่อย่างที่เขาคิดเลย

ทิววิ่งออกไปจากห้องทันที เขาวิ่งเข้าไปในห้องน้ำในตัวอาคารเรียนแล้วก็ปล่อยโฮอย่างสุดกลั้น ส่วนบูม พอเพื่อนวิ่งออกไปแล้วเขาก็ซบหน้าลงโต๊ะเรียนและร้องให้เช่นกัน สิ่งที่เขาวาดหวังไว้ทั้งหมด ไม่มีอะไรเหลือเลย ไม่มีอะไรเหลือเลยจริงๆ "ขอโทษนะทิว เราขอโทษ" บูมเอ่ยประโยคนี้ซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายรอบ แต่จะมีประโยชน์อะไรเพราะทิวไม่ได้ยิน

-------------------------------------------------------------------

ตอนเที่ยง บูมก็แยกไปกินข้าวโดยลำพัง แต่ก็มีจิ๋วตามมาคุยด้วยอีกตามเคย แน่นอน นั่นย่อมต้องทำให้ทิวเข้าใจว่าบูมคงไม่ได้คิดกับจิ๋วแค่เพื่อนแล้วล่ะ และยิ่งทำให้ทิวเข้าใจไปในทางนั้นมากขึ้นเมื่อจิ๋วกับบูมเดินออกไปด้วยกันหลังจากที่กินข้าวเสร็จแล้ว

จิ๋วพาบูมออกมายังที่ที่ไม่มีคนพลุกพล่าน แล้วเธอก็ตัดสินใจสารภาพบางสิ่งบางอย่างเพราะเธอเองก็ทนเก็บมันไว้ไม่ไหวเช่นกัน ยิ่งรู้ว่าบูมกำลังจะจากไปเธอยิ่งอยากบอกให้บูมรู้ก่อนที่มันจะสายเกินไป "บูมจะว่าอะไรไหม ถ้าเราจะบอกว่าเรา...ชอบบูม" จิ๋วบอกด้วยท่าทางประหม่าปนเขินอาย

อาจไม่ใช่สิ่งที่ต่างไปจากที่บูมคิดมากนัก เขาก็เลยไม่ได้ตกใจอะไรมาก แต่ตอนนี้บูมไม่มีกะจิตกะใจที่จะรักหรือไม่รักใครทั้งนั้น "เราเป็นเพื่อนกันดีกว่านะจิ๋ว" บูมตัดสินใจบอกไป เขาไม่อยากยุ่งเกี่ยวอะไรกับใครอีกแล้วในตอนนี้

"เหรอ... บูมคงมีใครอยู่แล้วสินะ แต่ไม่เป็นไรหรอก จิ๋วก็แค่อยากบอกบูมเท่านั้นเองว่าจิ๋วคิดยังไง ก่อนที่จิ๋วจะไม่มีโอกาสได้บอกบูมอีกเลย"

บูมได้ฟังแล้วก็สะท้อนใจ อย่างน้อย จิ๋วก็ยังมีโอกาสได้บอกความรู้สึกของตัวเองกับคนที่เธอรัก แต่เขากลับไม่มีโอกาสนั้นเลย แถมยังต้องมาบาดหมางใจกันอีก

"ขอบใจนะจิ๋ว จิ๋วก็เป็นเพื่อนทีดีอีกคนของบูมนะ" บูมพยายามยิ้มทั้งๆ ที่ในใจเขาแทบจะไม่เหลือเรี่ยวแรงใดแล้ว จิ๋วพยักหน้า กะพริบตาถี่ๆ แล้วก็รีบเดินจากไป ถึงเธอจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่เธอก็อดเสียใจไม่ได้ที่ถูกปฏิเสธความรักนั่นเอง

ก่อนที่บูมจะได้ไปไหน ต้องก็ตามมาเจอเขาพอดี ไม่ต้องพูดพล่ามทำเพลงใดๆ ทั้งสิ้น ต้องรีบปรี่เข้าไปต่อว่าบูมทันที "บูม มึงเป็นบ้าอะไรของมึง ทำไมมึงทำแบบนี้วะ มึงรู้ไหมว่าทิวมันเสียใจมากแค่ไหน"

บูมหันมามองต้อง แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร "มึงเป็นอะไรล่ะบูม ทำไมทำแบบนี้ ไม่สงสารไอ้ทิวมันบ้างหรือไงวะ จะจากกันไปอยู่แล้ว มีปัญหาอะไรก็พูดคุยกันได้นี่" ต้องพยายามคาดคั้น

"กูขอโทษ แต่มึงไม่ใช่กู มึงไม่รู้หรอกว่าทำไม ปล่อยกูไปเถอะ ปล่อยให้ทิวได้เจอคนที่ดีกว่ากูดีกว่า คนขี้ขลาดอย่างกูไม่เหมาะกับคนดีๆ อย่างทิวหรอก" บูมพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา ต้องเห็นแล้วก็ตกใจ ถึงจะไม่เข้าใจสิ่งที่เพื่อนพูดนักแต่เขาก็ไม่กล้าที่จะไปคาดคั้นอะไรอีก

------------------------------------------------------------------------

วันสุดท้ายแล้วที่นักเรียนชั้น ม.6 ทั้งหมดจะได้อยู่ในโรงเรียนแห่งนี้ โรงเรียนที่เต็มไปด้วยความทรงจำและมิตรภาพที่สวยงามของคนรุ่นแล้วรุ่นเล่า ในวันนี้ นักเรียนชั้น ม.6 ทุกคนจึงทำตามธรรมเนียมปฏิบัติคือการเขียน Friendship ให้เพื่อนๆ แต่หลายคนใช้วิธีการให้เพื่อนใช้ปากกาเคมีเขียนลงบนเสื้อนักเรียนแทนที่จะเขียนในสมุด นอกจากเพื่อนในห้องแล้วก็อาจจะให้เพื่อนในห้องอื่นๆ เขียนให้ด้วย หรือรุ่นน้องบางคนก็มาเขียนให้เพื่อนรุ่นพี่ที่เขาประทับใจด้วยเช่นกัน

ทิวก็เหมือนกับนักเรียนคนอื่นๆ ที่จะจบแล้ว เขาเดินไปทั่วโรงเรียนเพื่อที่จะเขียน Friendship ให้เพื่อนหรือไม่ก็ให้เพื่อนๆ เขียนให้เขา แต่ไม่ว่าเขาจะไปตรงไหน เขาก็ไม่เจอบูมเลย นี่บูมถึงกับจะไม่เขียนอะไรให้เขาบ้างเลยหรือ ยิ่งคิดก็ยิ่งน้อยใจ ที่ผ่านมาสามปี ที่เคยดีต่อกัน ที่เคยเป็นเพื่อนร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน ไม่มีความหมายใดๆ เลยหรือ เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันจะเป็นไปได้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าบูมจะไม่ไยดีเขาเลย ทิวรู้สึกถึงความหวิวโหวงในใจ ใจหายเหลือเกิน ถ้าเขาเพียงแต่เจอบูมอยู่ตรงไหนสักแห่งในตอนนี้ เขาจะยอมทิ้งความเจ็บปวดขุ่นเคืองทุกอย่าง ขอแค่ให้เขาได้กอดเพื่อน ได้ร้องให้ ได้ร่ำลาและได้บอกความในใจสักครั้ง

ในส่วนของบูม หลังจากที่หลบหน้าทิวมาสักพัก เขาก็เริ่มรู้สึกว่าเขาฝืนหัวใจของเขาไม่ไหวแล้ว อีกแค่ชั่วโมงเดียวแม่ของเขาก็จะมารับแล้วเพราะบูมต้องบินไปอเมริกาคืนนี้เลย ไม่ได้แล้วล่ะ เขาจะต้องคุยกับทิวให้ได้ ไม่งั้นเขาจะไม่มีโอกาสอีกเลย คิดได้แล้วบูมก็วิ่งตามหาทิวไปทั่วโรงเรียน

"เห็นทิวไหม มีใครเห็นทิวบ้าง ทิว นายอยู่ไหน" บูมเดินถามเขาไปทั่ว แต่ก็ไม่มีใครเห็นทิวเลย จนกระทั่งเขาบังเอิญเจอต้อง บูมก็รีบวิ่งเข้าไปหาเพื่อนทันที "ต้อง...มึงเห็นทิวไหม กูอยากคุยกับทิว แม่กูกำลังจะมารับ กูจะต้องไปแล้ว กูอยากคุยกับทิว มึงช่วยตามหาทิวให้กูหน่อยได้ไหม"

เสียงเร่งเร้าของบูมนั้นทำให้ต้องแทบไม่ต้องใช้เวลาคิดเลย "ได้ๆ เดี๋ยวกูจะช่วยตามหาให้" ต้องบอกแล้วก็รีบออกช่วยวิ่งตามหาทิวอีกแรง ผ่านไปซักพัก คนที่เจอทิวเป็นคนแรกก็คือต้อง ทิวหลบเข้าไปร้องให้ในห้องน้ำของครูที่ใต้ตึกเรียนนั่นเอง พอต้องเห็นทิวเดินออกมาจากห้องน้ำก็รีบวิ่งเข้าไปหาทันที

"ทิว..ไปเร็ว บูมมันตามหามึงอยู่รู้ไหม แม่มันจะมารับกลับบ้านแล้ว มันจะบินไปอเมริกาคืนนี้เลย เร็ว เดี๋ยวไม่ทัน"

ได้ฟังอย่างนั้นแล้วทิวก็ไม่รอช้ารีบวิ่งตามต้องไปทันทีด้วยใจระทึก ทิวได้แต่ภาวนาว่าขอให้เขาได้คุยกับบูมสักครั้ง ได้เห็นหน้าบูมอีกสักครั้งเถอะ นายอย่าเพิ่งรีบไปนะบูม รอเราก่อน

"ปุ้ย เห็นไอ้บูมไหม" ต้องถามเมื่อบังเอิญเจอปุ้ยที่กำลังเดินเขียน Friendship อยู่

"แม่มันมารับแล้ว สงสัยออกไปแล้วมั้ง" ปุ้ยตอบ

ใจของทิวหล่นวูบไปอยู่ที่พื้น แต่เขาไม่มีเวลาที่จะถามหรือคร่ำครวญอะไรทั้งนั้นในตอนนี้ เขารีบวิ่งสุดแรงเกิดไปที่ถนนหน้าอาคารเรียนทันที รถเก๋งยุโรปหรูหราคันนั้นทิวจำได้ดี มันกำลังแล่นออกไปและพาคนที่เขารักจากไปด้วย ทิววิ่งตามสุดชีวิตพลางตะโกนร้องเรียกเพื่อน

"บูม บูม บูม"

แต่ก็ไม่มีทีท่าว่ารถคันนั้นจะหยุดและจะมีใครสักคนหันมามองเขาเลย ทิวทรุดตัวลงนั่งร้องให้โฮกลางถนนเมื่อรถเก๋งคันนั้นได้วิ่งพ้นเขตโรงเรียนไปแล้ว

"บูม"

เขาเรียกชื่อเพื่อนและคนที่เขารักเป็นครั้งสุดท้ายและก็ไม่มีเสียงพูดใดๆ จากทิวอีกนอกจากเสียงที่เขาร้องให้ปานจะขาดใจ ต้องและเพื่อนๆ ที่วิ่งตามมาได้แต่ยืนมองด้วยความสงสารเพื่อนอย่างจับจิตจับใจ และนับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ทิวก็ไม่เคยได้เจอหรือได้ข่าวคราวของบูมอีกเลย ราวกับว่าได้ตายจากกันไปแล้ว เหลือแค่ความทรงจำที่บางครั้งก็นึกถึงด้วยความเจ็บปวด แต่บางครั้งก็ยิ้มมีความสุขกับเรื่องราวดีๆ ที่เคยเกิดขึ้น แต่ไม่ว่าจะอย่างไร ทุกอย่างก็ผ่านพ้นไปเหมือนสายน้ำที่จะไม่มีวันไหลย้อนกลับมาที่เดิมอีกเลย

----------------------------------------------------------------

ไปเจอเพลงนี้โดยบังเอิญ คิดว่าเข้ากับตอนนี้ของเรื่องมากๆ เลย เฮ้อ เศร้าจัง
http://www.youtube.com/watch?v=_44-OSushbM

ป.ล. ผมเปลี่ยนบทนิดหน่อยนะครับ ตอนแรกตั้งใจจะให้จิ๋วกับบูมเป็นแฟนกัน แต่มันดูโหดร้ายกับทิวมากไปหน่อย ก็เลยเปลี่ยนดีกว่า

รอติดตามตอนต่อไปนะครับ
ขอบคุณมาก

ขอตอนต่ไปดว้ยน้าาาาาา ไม่อยากให้มันจบแต่เพียงเท่านี้อะ
น้าาาาาา แอบคบกันไม่ให้พ่อแม่บูมรู้ไม่ด้ายหรอ T.T

------------------------------------------------------------

ตอนที่ 15

เช้าวันนี้ก็คงเป็นเหมือนกับเช้าของทุกๆ วันที่ทิวจะต้องตื่นขึ้นมา อาบน้ำแล้วก็ไปมหาวิทยาลัยเหมือนเช่นเคย ชีวิตในรั้วมหาลัยของเขาผ่านไปได้สองปีแล้ว ทุกอย่างก็ดูราบรื่นดีไม่มีปัญหาอะไร แต่ถ้าจะถามถึงความรู้สึกของทิวว่าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง ก็คงไม่เป็นอะไรมากแล้วล่ะ เวลาได้ช่วยเยียวยารักษาจิตใจของเขาจนกลับมาหายดีดังเดิมแล้ว พอได้มาเจอคนใหม่ๆ สังคมใหม่ๆ บวกกับการเรียนที่จริงจังมากขึ้น ความเจ็บปวดนั้นก็ค่อยๆ ทุเลาเจือจางไป แต่ถ้าถามว่าลืมไหม... ก็คงไม่...

หลายๆ ครั้งทิวก็เคยสงสัยเหมือนกันว่าเพื่อนคนนั้นของเขาจะเป็นอย่างไรบ้าง ทำไมจึงไม่เคยติดต่อมาหากันบ้างเลย รวมทั้งอีกหลายๆ คำถามที่เขายังคงเก็บไว้ แต่เขาก็ไม่รู้หรอกว่าคนที่จะตอบคำถามเหล่านั้นได้จะกลับมาเมื่อไร บางที บูมก็อาจจะลืมเขาไปแล้ว ความรักในวัยเด็กคงจะถือเอาจริงเอาจังไม่ได้นัก เมื่อชีวิตได้ไปเจอสิ่งใหม่ๆ ที่ดีกว่า ไม่นานเราก็จะลืมชีวิตเดิมๆ คนในวัยอย่างพวกเขาลืมกันง่ายจะตายไป ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น เพราะถ้าบูมยังนึกถึงเขาอยู่ก็คงติดต่อกันมาบ้าง

แม้ว่าจะไม่ได้เจ็บปวดทรมานกับเรื่องที่ผ่านไปเหมือนเมื่อก่อน แต่ถ้าเมื่อไรมีสิ่งที่มากระตุ้นให้นึกถึงความทรงจำเหล่านั้น ความรู้สึกคิดถึงและโหยหาก็ยังคงเกิดขึ้นกับทิวเสมอ อย่างเช่นในวันนี้ที่จู่ๆ ต้องกับปุ้ยก็โผล่มาหาเขาที่มหาวิทยาลัย สองคนนี้เรียนอยู่คนละมหาวิทยาลัยกับเขา แต่เนื่องจากวันนี้ทั้งสองคนมีเรียนตอนบ่ายก็เลยแวะมาหาทิวช่วงเที่ยงๆ ทิวจึงชวนมากินข้าวเที่ยงด้วยกันที่โรงอาหารของคณะที่เขาเรียนอยู่เสียเลยเพื่อจะได้คุยไปกินไป

"มึงได้ข่าวไอ้บูมมั่งปะวะ" คำถามแรกของต้องก็ทำให้ทิวถึงกับชะงักเลยทีเดียว นานเท่าไรแล้วที่ทิวไม่ได้ยินคนเรียกชื่อนี้ เขาเองก็ไม่เคยได้เอ่ยเรียกชื่อนี้มานานแล้วเหมือนกัน ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนมันคือชื่อเรียกติดปากที่แทบไม่มีวันไหนที่เขาจะไม่เรียกชื่อนี้เลย

ทิวส่ายหน้า สีหน้าเขาดูสลดลงเล็กน้อย

"ขอโทษนะเว้ยที่ถาม แต่กูอยากรู้จริงๆ ว่าไอ้บูมมันเคยนึกถึงมึงหรือเปล่า ไม่น่าเชื่อนะ เป็นเพื่อนรักกันขนาดนี้ มึงก็ช่วยเหลือดูแลมันตั้งเยอะ ไม่น่าเชื่อว่ามันจะลืมมึงได้" ต้องพูดด้วยน้ำเสียงตำหนิในตอนท้าย

"เขาถึงได้บอกไงว่าหนทางพิสูจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์คน ไอ้บูมมันก็คงแค่หลอกใช้มึงเป็นเครื่องมือเท่านั้นแหละ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมอยู่โรงเรียนเก่ามันถึงไม่ค่อยมีเพื่อน" ปุ้ยว่าอีกคน

"เฮ้ยพวกมึง ใจคอพวกมึงจะไม่ถามอะไรเกี่ยวกับกูมั่งเลยหรือไงวะ มาถึงก็ถามถึงแต่เรื่องบูม" ทิวพยายามเปลี่ยนเรื่อง เขารู้สึกไม่ค่อยดีนักที่เพื่อนสองคนคิดไม่ดีกับบูมแบบนั้น ถึงทิวจะเจ็บปวดแค่ไหนในช่วงปีที่ผ่านมา แต่ทิวก็ไม่เคยคิดร้ายแบบนั้น ไม่เคยคิดโกรธเคืองเพื่อนที่เขารักเลยแม้แต่น้อย บูมคงมีเหตุผลของบูมเอง

ดูเหมือนต้องกับปุ้ยจะรู้สึกตัวว่ากำลังสร้างความไม่สบายใจให้กับเพื่อน "เออๆ ขอโทษเว้ย ก็มันโมโหนี่นา กูยังจำภาพที่มึงวิ่งตามรถของมันได้ติดตาเลย ไม่คิดว่ามันจะใจดำกับเพื่อนที่รักมันได้ถึงขนาดนี้" ถึงจะขอโทษอย่างนั้นแต่ต้องก็ยังอดไม่ได้ที่จะต่อว่าบูม แต่แล้วก็เหมือนต้องจะนึกอะไรได้ "เฮ้ย เดี๋ยวๆ มีอีกเรื่องนึงว่ะที่กูลืมบอกมึง ขอพูดเกี่ยวกับไอ้บูมอีกนิดเดียว กูเคยคุยกับมันตอนที่มันมีปัญหากับมึงตอนปลายๆ ม.6 กูถามมันว่ามันทำอย่างนี้กับมึงทำไม รู้ไหมมันตอบว่าไง... มันบอกว่าปล่อยมันไปเถอะ คนขี้ขลาดอย่างมันไม่เหมาะกับมึงหรอก ปล่อยให้มึงไปเจอคนอื่นที่ดีกว่าดีกว่า ประมาณนี้แหละ"

"มันหมายความว่าไงวะ" ปุ้ยทำสีหน้าสงสัย

ทิวนิ่งเงียบ นี่คือสิ่งที่เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยจริงๆ ทำไมบูมถึงได้ตำหนิตัวเองว่าเป็นขี้ขลาดอย่างนั้น แต่เขาก็จนปัญญาจริงๆ ที่จะคิดหาเหตุผล "เฮ้ยพวกมึง กูขอร้องนะเว้ย ให้อภัยบูมเถอะ มันผ่านไปแล้วล่ะ ตอนนี้กูก็โอเค ไม่ได้เป็นไรแล้ว"

"แต่กว่ามึงจะโอเคได้ก็ใช้เวลาเป็นปีเลยนะเว้ย" ต้องรีบหาช่องต่อว่า

"มันผ่านไปแล้วต้อง กูก็ผ่านมาได้ อยู่รอดปลอดภัย กูไม่เคยโกรธเคืองอะไรบูมเลย กูคิดว่าบูมคงมีเหตุผลบางอย่าง ยิ่งได้ฟังที่มึงพูดเมื่อกี้ กูก็คิดว่าบูมคงมีเหตุผลที่บูมคงบอกกูไม่ได้จริงๆ" ทิวบอกพลางถอนหายใจเบาๆ แต่สีหน้าที่เศร้าลงก็ทำให้ต้องอดสงสัยไม่ได้

"ถามจริงๆ มึงคิดถึงมันหรือเปล่าวะ มึงอยากเจอมันหรือเปล่า"

ทิวพยักหน้าโดยที่ไม่ต้องคิดให้เสียเวลา "คิดถึงสิ"

"ทำไมไม่ถามข่าวมันจากพี่บีมล่ะ พี่บีมก็อยู่" ปุ้ยเสนอความคิดเห็น

"อย่าเลย" ทิวปฏิเสธเกือบจะทันที "อย่าไปรบกวนชีวิตบูมเลยดีกว่า ที่บูมจากไปแล้วไม่ติดต่อมาหากูเลยก็คงจะบอกอะไรได้หลายอย่างแล้วล่ะ" ทิวหยุดไว้แค่นั้น เพราะถ้าพูดต่อเขาก็คงอดพูดอย่างน้อยอกน้อยใจเสียไม่ได้ แต่ไหนๆ เพื่อนสองคนก็ดูจะสนใจเรื่องนี้เป็นพิเศษ ทิวจึงกำชับอีกครั้งว่า "อย่าโกรธบูมเลยนะต้อง...ปุ้ย" ทิวหันไปมองหน้าทีละคน "มันจบไปแล้ว พูดถึงไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก ยังไงเราก็ต้องดำเนินชีวิตของเราต่อไป ทุกคนมีเหตุผลของตัวเองทั้งนั้นแหละ บูมก็มีเหตุผลของบูม" ทิวย้ำประเด็นเหตุผลของแต่ละคนอีกครั้ง

สิ่งที่พูดไปเมื่อกี้นี้ก็เหมือนการพยายามปลอบใจตัวเองของทิวไปด้วย ช่วงที่เขาทุกข์หนักๆ ในช่วงแรกๆ นั้น เขาก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองแบบนี้ เขายังมีแม่ที่ต้องดูแล ยังต้องเรียนหนังสือเพื่ออนาคต ชีวิตมันยังอยู่ได้แม้ว่าจะเจ็บปวดสักแค่ไหน เวลามันจะช่วยเขาได้เอง และมันก็ช่วยได้จริงๆ แต่ความทรงจำยังเป็นสิ่งที่เวลาไม่สามารถเอาชนะมันไปได้ ทิวยอมรับว่าช่วงนั้นเขาเจ็บหนักจริงๆ เจ็บจนไม่สามารถปิดบังแม่ได้เลย ทิวเล่าให้แม่ฟังในสิ่งที่เขาพอจะเล่าได้ รวมทั้งเรื่องที่เขาเป็นเกย์ด้วย แม้แม่จะตกใจ แต่สุดท้ายแม่ก็รับได้

"เออๆ" ต้องรับปาก "แต่ถามอีกนิดเดียว ถ้ามึงบังเอิญเจอมันอีก มึงจะทำไงวะ"

"ไม่รู้" ทิวตอบไปตามความเป็นจริง เพราะเขาไม่รู้จริงๆ ว่าถ้าหากได้เจอบูมแล้วเขาจะรู้สึกยังไง เขาก็อาจจะดีใจ แต่กาลเวลาที่ผ่านไปอาจทำให้ทุกอย่างไม่เหมือนเดิม บูมอาจไม่ใช่คนที่เขาเคยรู้จักก็ได้ ถ้าหากเป็นอย่างนั้น การเจอบูมอีกครั้งก็คงเป็นเรื่องที่เจ็บปวด แต่นั่นก็เป็นเพียงการคาดเดา ความจริงจะเป็นอย่างไรนั้นเขาไม่สามารถบอกได้

-------------------------------------------------------------------------

พอเพื่อนกลับไปแล้วทิวก็กลับขึ้นมาที่ห้องเรียน นั่งเรียนไปได้สักพักก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มันเป็นเสียงโทรศัพท์ที่โหดร้ายที่สุดเท่าที่ทิวเคยได้ยินมา เพราะมันได้นำข่าวร้ายที่เขาไม่อยากได้ยินมาให้

"คุณเป็นลูกชายของคุณทิษณาใช่ไหมคะ" เสียงในสายถามอย่างร้อนรนจนทำให้ทิวอดสงสัยไม่ได้ว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น

"ครับ มีอะไรเหรอครับ"

"คุณทิษณาหัวใจวายเฉียบพลัน ตอนนี้เสียชีวิตแล้วค่ะ"

"อะไรนะครับ คุณพูดว่าอะไรนะครับ" ทิวถามเสียงดังลั่นห้องเรียนโดยไม่สนใจว่าจะรบกวนใครหรือไม่

"คุณทิษณาหัวใจวายเสียชีวิตแล้วค่ะ ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล xxx"

"แม่!!!!" ทิวร้องเสียงหลงด้วยความตกใจและช็อคสุดขีด นี่ชะตาชีวิตเล่นตลกอะไรกับเขา แล้วต่อไปนี้เขาจะอยู่กับใคร

-----------------------------------------------------------------------------

งานศพของแม่ผ่านไปแล้ว แต่ชีวิตของทิวก็ไม่ต่างจากชีวิตที่ไร้วิญญาณอย่างที่เขาเรียกกันว่า "ตายทั้งเป็น" ต้องมาอยู่เป็นเพื่อนเขาตลอดในช่วงงานศพ และจะอยู่เป็นเพื่อนทิวจนกว่าทิวจะทำใจได้ แต่พอต้องเห็นสภาพเพื่อนที่เอาแต่ร้องให้และนอนซมแล้วเขาก็อดสงสารเพื่อนและเสียน้ำตาไปด้วยไม่ได้ จนบางครั้งเขาอดนึกตำหนิเพื่อนที่อยู่ไกลแสนไกลของทิวไม่ได้ว่า "มึงไปอยู่ไหนวะไอ้บูม ในเวลานี้มีแต่มึงเท่านั้นแหละที่จะช่วยไอ้ทิวได้ ทำไมมึงไม่มาหามัน" แต่ก็คงเท่านั้น เพราะบูมก็อยู่ไกลจนเกินกว่าจะรับรู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นเป็นสัญญาณว่ามีคนมาหา ต้องรีบรับอาสาลงไปดูให้ทันที

"มาหาใครครับ" ต้องถามเพราะแขกที่มาดูไม่คุ้นหน้าเลย เป็นหญิงวัยกลางคนที่แต่งตัวดูดีพอสมควร มาพร้อมกับชายฉกรรจ์อีกสองคนสวมแว่นดำ ท่าทางดูไม่น่าไว้ใจยิ่งนัก ต้องจึงไม่กล้าเปิดประตูให้

"เธอใช่ไหมที่เป็นลูกชายคุณทิษณา" หญิงคนนั้นถามเสียงดุ

"เปล่าครับ ทิวอยู่ข้างบนครับ" ต้องรีบบอก

"งั้นไปตามเขาลงมา ฉันมีธุระสำคัญที่จะคุยกับเขา"

"คุณน้ามีธุระอะไรพอจะบอกได้ไหมครับ ผมจะได้บอกทิวให้"

"มีสิ ถ้าไม่มีฉันจะมาเหรอ ธุระสำคัญมาก เรื่องเงิน เร็วเข้า ฉันมีเวลาไม่มากนัก" หญิงคนนั้นทำน้ำเสียงอารมณ์เสีย ต้องลังเลอยู่สักพักแต่ก็ตัดสินใจขึ้นมาตามทิว สักพักทิวก็ลงมาด้วยสภาพอิดโรยเหมือนคนที่ผ่านการร้องให้อย่างหนักมาหลายวันแล้ว

ทิวยกมือไหว้หญิงแปลกหน้าคนนั้นแม้จะไม่รู้จัก หญิงคนนั้นรับไหว้แล้วก็ถาม "เธอเป็นลูกชายของคุณทิษณาใช่ไหม"

"ครับ" ทิวพูดเสียงเบาหวิว จริงๆ แม้แต่แรงกายที่จะทรงตัวเขาก็แทบจะไม่มีแล้วล่ะ

"ฉันมาที่นี่เพื่อจะมาบอกเธอว่าคุณทิษณา แม่ของเธอที่เสียชีวิตไปน่ะ เป็นหนี้ฉันอยู่อีกสามแสนบาท ฉันก็เลยมาที่นี่เพื่อจะมาเตือนเธอว่าเธอจะต้องจ่ายหนี้แทนแม่ของเธอให้ฉันทุกเดือน เดือนละ 10,000 บาท"

"อ้าวคุณน้า มั่วหรือเปล่า มีหลักฐานอะไรมาหาว่าแม่ของทิวติดเงินน้าเยอะแยะขนาดนั้นล่ะครับ" ต้องรีบแย้งเพราะดูท่าทางหญิงคนนี้ไม่ค่อยน่าไว้ใจเท่าไร อาจจะเป็นพวกมิจฉาชีพที่มาแอบอ้างก็ได้

"หลักฐานเหรอ เปิดประตูสิ แล้วฉันจะให้ดู เงินที่คุณทิษณากู้มาก็เอามาเป็นค่าเทอมกับค่าเล่าเรียนให้เธอไงล่ะ เธอไม่รู้เรื่องเลยเหรอ จริงๆ ฉันก็สงสารเธอนะ เห็นยังเป็นนักศึกษาอยู่ แต่ธุรกิจก็คือธุรกิจ ฉันคงจะให้เงินเธอมาใช้ฟรีๆ ไม่ได้"

ทิวได้ฟังแล้วก็แทบจะทรุดลงไปกองกับพื้น ที่หญิงคนนั้นพูดมาก็คงจะมีส่วนจริงอยู่ไม่น้อย เพราะทิวก็สงสัยเหมือนกันว่าแม่หาเงินมาให้เขาเรียนในมหาวิทยาลัยแพงๆ แบบนี้ได้ยังไง เงินเดือนของแม่ในฐานะผู้จัดการสาขาบริษัทเครื่องสำอางขายตรงแห่งหนึ่งก็ไม่น่าจะเยอะพอที่จะพาเขามาเรียนในมหาวิทยาลัยแบบนี้ได้ เขาเคยบอกแม่ว่าจะไม่สอบเอนทรานซ์ที่นี่เพราะมันค่อนข้างแพง แต่แม่ก็ให้เขาสอบ พอสอบได้แม่ก็ให้เขาเข้ามาเรียนที่นี่ แต่ทิวก็เข้าใจแม่ว่าอยากจะให้เขาได้เรียนในที่ดีๆ ถึงจะไม่มีโอกาสได้ไปเรียนต่างประเทศเหมือนบูม แต่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ก็มีชื่อเสียงไม่น้อยเลยทีเดียว ยิ่งได้เห็นหลักฐานเอกสารต่างๆ ที่แม่ไปกู้เงินนอกระบบมาแล้ว ทิวก็เถียงไม่ออก เขาจำลายมือกับลายเซ็นต์ของแม่ได้เป็นอย่างดี

"น้า...ผมยังเป็นนักศึกษาอยู่เลย ผมไม่มีเงินเยอะขนาดนั้นให้น้าทุกเดือนหรอกนะครับ น้าลดให้ผมหน่อยได้ไหมครับ" ทิวขอร้อง

"ฉันคงจะลดให้เธอไม่ได้หรอกนะ แต่เอางี้ก็แล้วกัน เธอขายรถคันนี้ของแม่เธอดูก่อนไหม แล้วเอาเงินที่ขายได้มาให้ฉันก่อน แต่เธออย่าเบี้ยวเป็นอันขาดนะ ไม่งั้นจะหาว่าฉันใจร้ายไม่ได้ ฉันให้เวลาเธอสามเดือน ขายรถคนนี้ซะ" หญิงวัยกลางคนขู่ พร้อมกับหันไปยิ้มกับชายฉกรรจ์ที่สวมแว่นตาดำสองคนที่ตามมาด้วยอย่างมีเลศนัย ก็คงไม่ใช่เรื่องยากนักที่จะคาดเดาว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าทิวไม่สามารถหาเงินมาคืนให้

ทิวมองดูรถเก๋งของแม่ที่ก็ใช้มาหลายปีแล้วก็รู้สึกใจหาย เขาเห็นมันตั้งแต่เด็กๆ และแม่ก็รักมันมากด้วย ถ้าขายมันก็คงได้เงินไม่เท่าไรหรอก แต่ทิวก็คงไม่มีทางเลือกอื่นใดอีกแล้ว นี่มันเคราะห์ซ้ำกรรมซัดอะไรกันหนักหนา เขาไปทำบาปทำกรรมอะไรไว้ถึงได้มาเจอความโชคร้ายไม่จบไม่สิ้นแบบนี้

--------------------------------------------------------------------------------

ในที่สุดทิวก็ต้องประกาศขายรถคันนั้นไป แต่ก็ใช้เวลาเกือบสามเดือนทีเดียวกว่าจะขายได้เงินประมาณหนึ่งแสนบาทและใช้คืนให้กับเจ้าหนี้ก้อนแรกไปก่อน แต่แทนที่เขาจะได้มีเวลาพักหายใจบ้าง เขาก็ถูกชายฉกรรจ์สองคนนั้นตามมาข่มขู่เพื่อให้เขาจ่ายเงินที่เหลือคืนเดือนละหนึ่งหมื่นบาทตามที่ได้ตกลงในสัญญาไว้ ไม่อย่างนั้นแล้วบ้านของเขาก็จะถูกยึด จริงๆ ทิวก็อาจจะขายบ้านเพื่อหาเงินมาใช้หนี้ได้ แต่เขาก็รักบ้านหลังนี้เพราะอยู่กับแม่มาตั้งแต่เด็กๆ เขาอยากให้มันเป็นทางเลือกสุดท้ายจริงๆ

ตอนนี้ทิวแทบจะไม่มีเงินใช้แล้ว เขาจึงต้องหยุดพักการเรียนไว้ก่อน แต่ดูๆ แล้วโอกาสที่เขาจะต้องหยุดเรียนไปเลยก็มีสูงเหมือนกันเพราะเขาคงไม่สามารถหาเงินค่าเทอมที่แพงขนาดนั้นมาได้ ไหนยังจะต้องหาเงินมาใช้หนี้ที่เหลืออีก เขาพยายามไปสมัครงานหลายแห่งแต่ก็ไม่มีใครรับเพราะเขามีวุฒิเพียง ม.6 เท่านั้นเอง แต่ก็โชคดีที่เพื่อนที่ทิวรู้จักที่มหาวิทยาลัยฝากฝังให้ทิวได้ไปร้องเพลงในร้านอาหารแห่งหนึ่ง พอได้รับเสียงตอบรับที่ค่อนข้างดี ทิวจึงพยายามไปสมัครร้านอื่นๆ ไว้ด้วย จนสามารถมีงานได้สัปดาห์ละ 4-5 ร้าน แต่เขาก็ต้องเดินทางจนเหนื่อยและกลับบ้านดึกๆ ดื่นๆ ตีสองตีสามทุกวัน โชคดีหน่อยที่ตอนหลังๆ นั้นทิวหัดเล่นกีตาร์ด้วย จึงสามารถร้องและเล่นกีตาร์แบบอะคูสติกได้ จึงพอเล่นเดี่ยวในบางร้านได้ เงินที่หามาได้นั้นก็พอจ่ายค่าหนี้และมีเหลือพอใช้ในแต่ละเดือนไม่มากนัก เขาจึงต้องประหยัดมากทีเดียว

มีอยู่วันหนึ่ง มีกลุ่มวัยรุ่นชายหญิงกลุ่มหนึ่งมาเลี้ยงฉลองวันเกิดในร้านที่ทิวกำลังเล่นอยู่ เขาจึงถูกขอให้เล่นเพลงวันเกิดให้กับเจ้าของวันเกิดในกลุ่มนั้นด้วย แต่เมื่อทราบชื่อเจ้าของวันเกิดแล้วก็ทำให้ทิวสะเทือนใจไม่น้อยเพราะเจ้าของวันเกิดนั้นชื่อ "บูม" เหมือนกับเพื่อนรักของเขาที่จากกันไปนานแล้ว

"ครับ พอดีวันนี้เป็นวันเกิดของน้อง...บูมนะครับ ก็อยากจะขอให้ทุกท่านในที่นี้นะครับได้ช่วยกันร้องเพลงอวยพรวันเกิดให้กับน้อง...บูมพร้อมๆ กันด้วยครับ" ทิวกล่าวเสร็จแล้วก็ร้องเป็นต้นเสียงนำคนอื่นๆ พร้อมกับเล่นกีตาร์ไปด้วย "Happy birthday to Boom, Happy birthday to Boom, Happy birthday, Happy birthday, Happy birthday to Boom"

สิ้นเสียงเพลงแล้วน้องที่ชื่อบูมก็เป่าเค้กวันเกิดของเขาพร้อมกับเสียงเฮๆ ของเพื่อนๆ และคนในร้าน แต่ถ้าใครสักคนได้ทันหันมองมาเห็น ก็คงจะได้เห็นนักร้องต้นเสียงคนนี้ปาดน้ำตาที่รินไหลมาโดยไม่รู้ตัว สามปีแล้วสินะที่ทิวไม่เคยได้เอ่ยเรียกชื่อนี้ออกมาเลย พอได้มีโอกาสเรียกอีกครั้ง ภาพในความทรงจำต่างๆ ก็หวนคืนกลับมาเหมือนหนังที่ถูกฉายย้อนกลับไปในอดีต ตั้งแต่วันแรกที่ได้มาเจอกัน จนกระทั่งวันที่ต้องห่างไกล เหลือเพียงแค่ความจริงบางอย่างที่เขายังไม่เคยได้บอกเลย เขารู้สึกคิดถึงเพื่อนที่จากไปจับจิตจับใจขึ้นมาอย่างฉับพลัน ยิ่งในยามที่เขาไม่เหลือใครเช่นนี้แล้วเขาก็ยิ่งคิดถึง เขาคงจะมีกำลังใจที่จะมีชีวิตอยู่มากกว่านี้ถ้าเพียงแต่มีเพื่อนที่เขารักอยู่ข้างๆ ในวันนี้ ทิวตอบตัวเองไม่ได้เลยว่าเขาจะมีชีวิตอยู่ในสภาพที่แร้นแค้นและเดียวดายเช่นนี้ไปได้อีกนานแค่ไหน แต่ละวันที่ผ่านไปนั้นเขาต้องใช้พลังกายและใจมหาศาลที่จะสร้างกำลังใจให้เขาอยากมีชีวิตอยู่ต่อไปโดยที่ไม่คิดสั้นไปเสียก่อน

พอบรรยากาศของวันเกิดของน้องๆ ผ่านไป ทิวจึงร้องเพลงๆ หนึ่งซึ่งเขาจำและร้องมันได้เป็นอย่างดีเป็นเพลงสุดท้าย คงจะไม่ใช่เพลงอื่นใดเลยนอกจากเพลงนี้

ฉันดีใจที่มีเธอ

"ในโลกที่มี ความวกวน
ในโลกที่ทุกคนต้องดิ้นรน
ที่สับสน ร้อนรนจนใจ นั้นแสนเหนื่อย
ในโลกที่ความทุกข์ท้อใจ
ได้เดินผ่านเข้ามาเรื่อยๆ
จนบางครั้งไม่รู้จะข้ามไปเช่นไร

แต่ยิ่งชีวิต ยิ่งผ่าน ยิ่งได้พบ ยิ่งเจอ
กลับทำให้ฉันยิ่งคิด ในใจ

ฉันดีใจทีมีเธอ ฉันดีใจที่เจอเธอ
เธอคือกำลังใจเดียวที่มี ไม่ว่านาทีไหนๆ
ฉันดีใจที่มีเธอ แม้จะต้องพบ อะไร
และฉันรู้และฉันอุ่นใจ
ว่าฉันนั้นจะมีเธออยู่ ตรงนี้

ในอุปสรรค ที่มากมาย
ในความหวาดหวั่น ที่วุ่นวาย
และอนาคต ในปัจจุบัน และอดีต
ในความเป็นจริงที่ต้องเจอ

แต่ยิ่งชีวิต ยิ่งผ่าน ยิ่งได้พบ ยิ่งเจอ
กลับทำให้ฉันยิ่งคิด ในใจ

ฉันดีใจที่มีเธอ ฉันดีใจที่เจอเธอ
เธอคือกำลังใจเดียวที่มี ไม่ว่านาทีไหนๆ
ฉันดีใจที่มีเธอ แม้จะต้องพบ อะไร
แต่ฉันรู้ และฉันอุ่นใจ
ว่าฉันนั้นจะมีเธออยู่ ตรงนี้

แต่ยิ่งชีวิต ยิ่งผ่าน ยิ่งได้พบ ยิ่งเจอ
กลับทำให้ฉันยิ่งคิด แน่ใจ

ฉันดีใจทีมีเธอ ฉันดีใจที่เจอเธอ
เธอคือกำลังใจเดียวที่มี ไม่ว่านาทีไหนๆ
ฉันดีใจที่มีเธอ แม้จะไม่เหลือใครๆ
แต่ฉันก็รู้ และฉันอุ่นใจ
ว่าฉันนั้นจะมีเธออยู่ ตรงนี้
ฉันก็รู้ และฉันอุ่นใจ
ว่าฉันนั้นจะมีเธออยู่กับฉัน"

เมื่อเพลงจบลงเสียงปรบมือก็ดังกึกก้องไปทั่วร้าน เพราะเขาร้องมันออกจากใจ ร้องออกมาจากความทรงจำที่เขาเก็บไว้ลึกที่สุด ร้องออกมาจากความรู้สึกโหยหาและคิดถึง มันจึงเป็นเพลงที่เขาร้องได้ดีที่สุดในวันนี้จนคนทั้งร้านรู้สึกได้

จากนั้นทิวก็เดินออกไปทางด้านหลังร้าน แล้วก็อ้อมมาด้านหน้าเพื่อจะเรียกแท็กซี่กลับบ้าน ในขณะที่เขากำลังเดินไปที่ถนนนั้น ก็มีเสียงใครบางคนที่เขาคุ้นหูเรียกดังมาจากข้างหลัง

"ทิว รอก่อนสิ"

ทิวหยุดและหันไปดูก็พบว่าเป็น....

"จะกลับบ้านแล้วเหรอ ให้ผมไปส่งไหม"

"ไม่เป็นไรหรอกครับคุณเชน รบกวนเปล่าๆ ดึกแล้วด้วยครับ" ทิวตอบปฏิเสธอย่างนุ่มนวล คุณเชนนั้นก็คือลูกชายเจ้าของร้านอาหารที่ทิวมาร้องเพลงนั่นเอง เขาชอบมายืนฟังทิวร้องเพลงบ่อยๆ บางทีก็ให้เงินค่าจ้างพิเศษกับเขาอยู่หลายครั้ง ทิวก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมเขาทำแบบนั้น แต่ก็เดาเอาเองว่าเขาอาจจะชอบการร้องเพลงของทิวเป็นพิเศษก็ได้

"ไม่ต้องเกรงใจหรอก ทิวเองก็มาช่วยทำให้ร้านของเรามีสีสันขึ้นเยอะเลย ให้ผมบริการทิวบ้างเป็นการตอบแทน"

"อย่าเลยครับ คุณเชนอยู่ดูร้านดีกว่าครับ ผมกลับแท็กซี่เองได้ครับ ไม่ลำบากอะไร" ทิวยังคงปฏิเสธด้วยนิสัยขี้เกรงใจของเขา จริงๆ เขาก็ไม่อยากนั่งแท็กซี่มากนักเพราะค่อนข้างเปลืองค่าใช้จ่าย แต่พอกลับดึกๆ อย่างนี้แล้ว เขาก็รู้สึกเหนื่อยและอยากกลับถึงบ้านไปนอนไวๆ

"ไม่เป็นไร มีคนดูเยอะแยะไป ทิวไม่ต้องเกรงใจผมหรอก ให้ผมไปส่งเถอะ จะได้รู้จักกันบ้านกันไว้ เผื่อมีปัญหาอะไรต่อไปจะได้ช่วยกันได้" เชนก็ยังคงไม่ละความพยายามที่จะไปส่งให้ได้ สุดท้ายทิวก็เลยต้องยอมให้เชนมาส่งเพราะดูท่าจะปฏิเสธไม่ได้ง่ายๆ เสียแล้ว

"ก่อนเล่นได้กินข้าวหรือยัง พอดีผมมัวแต่ยุ่งๆ อยู่เลยลืมไปดูให้" เชนถามขณะที่ขับรถมาส่งทิว

"เรียบร้อยแล้วครับ"

"ดีละ อืม...ปกติทิวเล่นคืนละกี่ที่เนี่ย"

"ไม่เกินสองที่ครับ แต่อาทิตย์หนึ่งก็ได้ประมาณ 4-5 ที่ครับ"

"เหรอ...แล้วรายได้พออยู่ได้ไหม หรือว่ามีทำอย่างอื่นอีกหรือเปล่า"

"ก็พอได้อยู่ครับ แต่ว่าก็ยังไม่มีอะไรอย่างอื่นทำครับ ร้องเพลงอย่างเดียว" จะว่าไป ทิวก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าทำไมคุณเชนถึงได้ถามเขาเรื่องนี้

"เหรอ...เอางี้ละกัน ผมจะลองคุยกับพ่อผมให้ เผื่อทิวจะได้ค่าตัวเพิ่มอีกสักหน่อย จะได้ไม่ลำบากจนเกินไปด้วย ผมเห็นทิวกลับบ้านด้วยแท็กซี่บ่อยๆ ไม่เปลืองแย่เหรอ"

"ขอบคุณครับ จริงๆ...ถ้าไม่จำเป็นผมก็จะไม่ใช้แท็กซี่ครับ ยกเว้นว่ามันดึกมาก"

"อืม...เข้าใจละ เดี๋ยวผมจะดูให้ละกันนะว่าพอจะหาค่าแท็กซี่ให้ทิวได้บ้างไหม ทิวช่วยดึงคนเข้าร้านได้เยอะเลย พ่อไม่น่าจะว่าอะไร ว่าแต่ว่า...เพลงสุดท้ายที่ทิวร้องวันนี้...เพราะมากๆ เลย อินแบบนี้ ร้องให้ใครเป็นพิเศษหรือเปล่า" เชนถามพลางขำเล็กน้อยในตอนท้าย

ทิวอึกอักๆ ไปทันทีเพราะไม่คิดว่าคุณเชนจะถามไปในทางนั้น "ก็...พอดีมันเป็นเพลงที่ผมชอบเป็นพิเศษด้วยครับ" ทิวบอกไปแค่นั้นเพราะไม่คิดว่าจะต้องเล่าเรื่องส่วนตัวให้คนแปลกหน้าฟังมากเกินไป จะว่าไปแล้ว ตั้งแต่บูมจากไป เขาก็ไม่เคยร้องเพลงนี้เลย ไม่ได้ลืมแต่ไม่อยากร้องให้มันสะเทือนใจต่างหาก

"เหรอครับ ผมก็ชอบเพลงนี้เหมือนกัน แล้วก็มีอดีตอะไรบางอย่างกับเพลงนี้ ไม่ได้ฟังนานแล้ว พอได้มาฟังอีกที มันก็ยังเพราะเหมือนเดิม แต่ทิวร้องเพลงได้ดีจริงๆ นะครับ เคยไปเรียนร้องเพลงที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า"

"เคยเรียนร้องเพลงตอนอยู่ ม.3 ครับ แต่ก็เรียนอยู่แค่ปีเดียว แต่ว่าหลังจากนั้นก็เป็นนักร้องประจำของวงที่โรงเรียนครับ"

"อ๋อ...มิน่าล่ะถึงได้ร้องเพลงดีแบบนี้ เออ...ว่าแต่ว่าตอนนี้ทิวไม่เรียนหนังสือเหรอ ดูอายุยังน้อยอยู่เลยนะ ตอนนี้อายุเท่าไรแล้วล่ะครับ"

มันช่างเป็นคำถามที่เสียดแทงใจของทิวเสียจริงๆ เขาไม่ชอบที่จะตอบคำถามเรื่องนี้กับใครนักถ้าไม่จำเป็น มันมีอะไรหลายอย่างเหลือเกินที่เขาไม่อยากพูดและไม่อยากนึกถึง เพราะนึกถึงทีไรมันก็เจ็บปวดทุกที โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงแม่ เขาเข้าใจแม่ทุกอย่าง แต่ทิวก็รู้สึกเสียใจที่เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าแม่ต้องเครียดมากขนาดไหน เครียดจนกระทั่งเกิดอาการหัวใจวายเฉียบพลันและจากไปอย่างกะทันหัน ถ้าเขารู้เสียก่อน เขาก็จะไม่ให้แม่ต้องมาลำบากเพื่อเขาขนาดนี้เลย "อายุ 21 ครับ แต่...ผมไม่ได้เรียนหนังสือแล้วล่ะครับ พอดี...มีปัญหาทางการเงินนิดหน่อย" นั่นคือสิ่งที่ทิวพอจะบอกได้

เชนหันมามองอย่างสนใจ แววตาของทิวนั้นบ่งบอกว่าเขากำลังเผชิญกับความทุกข์บางอย่างอยู่ เขาสังเกตเห็นความเหงาและความเจ็บปวดที่แฝงอยู่ในแววตาของทิวเสมอ แต่การที่เขาจะรุกล้ำถามอะไรมากกว่านี้ก็อาจจะไม่เหมาะนักเพราะยังไม่ได้สนิทกันมาก

"ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยก็บอกได้นะ" เชนยิ้มให้กำลังใจ

"ครับ" ทิวตอบรับ แต่ก็ไม่ได้คาดหวังอะไรมากนัก เพียงแต่ตอบไปตามมารยาทเท่านั้น

พอมาถึงบ้านแล้ว เชนก็ถามคำถามที่ทำให้ทิวต้องลำบากใจอีกว่า "ตอนนี้ทิวอยู่กับใครครับ" ถามพลางเงยหน้าขึ้นมองทาวน์เฮาส์สามชั้นที่ปิดไฟมืดสนิทเพราะไม่มีคนอยู่เลย

"อยู่คนเดียวครับ"

"จริงเหรอ ทาวน์เฮาส์ตั้งสามชั้น ทำไมอยู่แค่คนเดียวล่ะครับ" ถามอย่างแปลกใจ แน่ล่ะ ใครที่รู้ว่าทิวอยู่คนเดียวในทาวน์เฮาส์สามชั้นนี้ก็ต้องแปลกใจทั้งนั้น

"เมื่อก่อนก็อยู่กับแม่ครับ แต่พอดีแม่...เพิ่งเสียไปครับ" ทิวตอบเสียงแผ่วและเศร้าในตอนท้าย

"ผมเสียใจด้วยนะครับทิว ทิวคงเหงาแย่เลยนะครับที่อยู่คนเดียวแบบนี้" เชนพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเห็นใจ

"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมชินแล้ว" ถึงจะตอบไปอย่างนั้นและพยายามยิ้ม แต่สีหน้าและแววตาของเขาไม่ได้ไปในทิศทางเดียวกับคำตอบเลย "พี่ส่งผมแค่นี้ก็ได้ครับ"

เชนพยักหน้าพลางยิ้ม แต่ก็เป็นรอยยิ้มที่ดูเหมือนกับจะเห็นใจเสียมากกว่า ทิวเปิดประตูรถออกไปแล้วก็กล่าวลา "ขอบคุณมากนะครับคุณเชนที่อุตส่าห์มาส่ง ขับรถกลับดีๆ นะครับ"

คุณเชนยิ้มให้อีกรอบแล้วก็ค่อยๆ ขับรถออกไป ส่วนทิวก็หันกลับมาจัดการกับชีวิตของตัวเองอย่างที่เคยเป็น กว่าจะผ่านได้อีกวันก็เล่นเอาดึกดื่นเลยทีเดียว ตอนนี้ทิวดูผอมลงไปพอสมควรเพราะเขาต้องคอยประหยัดค่าใช้จ่าย กินน้อยลง จะใช้เงินแต่ละบาทแต่ละสตางค์ก็ต้องคิดแล้วคิดอีก แถมยังต้องทำงานหนักดึกดื่นๆ

--------------------------------------------------------------------

พอทำงานหนักๆ เข้าทิวก็เกิดอาการไม่สบายจนได้ เขาต้องโทรไปลางานตามร้านต่างๆ ที่เขาต้องไปเล่นดนตรีและร้องเพลง กับร้านอื่นๆ ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่กับร้านของคุณเชน หลังจากที่ทิวแจ้งคุณพ่อของคุณเชนไปแล้ว สักพักคุณเชนก็โทรมาหาทิวด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

"ทิวเป็นไรมากหรือเปล่า ไปหาหมอไหม เดี๋ยวผมพาไป"

แต่ทิวก็ยังคงปฏิเสธด้วยความเกรงใจเช่นเดิม "ไม่เป็นไรหรอกครับคุณทิว แค่เป็นไข้หวัดเองครับ กินยาแล้วนอนพักผ่อนสองสามวันก็หายครับ"

"อย่าดื้อสิทิว ไม่สบายก็ต้องไปหาหมอสิ เราต้องรู้จักดูแลร่างกายเราบ้าง ใช้งานมันหนักก็ต้องดูแลมันให้ดี ทิวรอผมอยู่ที่บ้านนะ เดี๋ยวผมไปหา" พูดจบก็วางสายไปเลยราวกับจะไม่ให้ทิวได้มีโอกาสตอบโต้ใดๆ

ทิววางโทรศัพท์ลงอย่างงงๆ พอรู้จักกันมาได้สักพักทิวก็รู้สึกถึงความแปลกๆ ของคุณเชนอยู่เหมือนกัน ทิวพอรู้สึกได้ว่าเขาคอยไต่ถาม ห่วงใยและดูแลเขามากกว่านักร้องหรือนักดนตรีคนอื่นๆ หลังๆ นี้เขาก็มาส่งทิวที่บ้านหลังเล่นดนตรีเสร็จเป็นประจำ จนทำให้ทิวต้องเผลอเล่าชีวิตและเรื่องส่วนตัวไปพอสมควร แต่มันก็เป็นธรรมดา เมื่อเรารู้สึกสนิทกันและไว้ใจกันมากขึ้น คนที่เราเริ่มสนิทด้วยก็จะค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของเราทีละน้อยๆ

เชนมาถึงแล้ว ทิวลงมาเปิดประตูให้ พอเข้ามาในบ้านแล้วสิ่งแรกที่เชนทำก็คือเอามือแตะหน้าผากทิวเพื่อวัดความร้อน

"ก็ตัวร้อนเหมือนกันนะ ไปหาหมอดีกว่านะทิว ไม่ต้องห่วงเรื่องค่ารักษาพยาบาล เดี๋ยวผมจัดการให้"

"อย่าดีกว่าครับคุณเชน คุณเชนช่วยผมหลายอย่างแล้วครับ ผมไม่อยากรบกวน โดยเฉพาะเรื่องเงินๆ ทองๆ"

"ทิว...ให้ผมช่วยเถอะนะครับ มันไม่ทำให้ผมเดือดร้อนแม้แต่นิดเดียว ทิวจะได้เก็บเงินไว้ อีกไม่กี่วันก็ต้องจ่ายเขาแล้วไม่ใช่เหรอ" ตอนนี้เชนรู้เรื่องที่ทิวเป็นหนี้แล้ว

"แต่..."

"ทิว...บางครั้ง คนเราก็ต้องรู้จักที่จะขอความช่วยเหลือจากคนอื่นบ้างเวลาที่เราลำบาก พอเราหายลำบากแล้วเราก็ค่อยหาโอกาสตอบแทนคืนได้ ทิวอย่ามัวแต่เกรงใจแบบนี้สิ ผมเต็มใจช่วยทิวนะ ผมเห็นทิวลำบากแบบนี้ ผมพูดตรงๆ ว่าผมรู้สึกเห็นใจจริงๆ ผมอยากเป็นกำลังใจให้ อยากให้ทิวรู้ว่าถึงทิวจะไม่เหลือใครเลย แต่ทิวก็ยังมีผมอยู่"

เอาล่ะสิ สิ่งที่คุณเชนพูดมันชักจะใกล้เคียงกับสิ่งที่ทิวสงสัยเข้าไปทุกทีแล้ว จริงๆ ความสงสัยนั้นมันไม่ได้มาจากตัวทิวเพียงอย่างเดียว เป็นเพราะเพื่อนนักดนตรีที่มาร้องเพลงที่ร้านของเชนด้วยกันเป็นคนจุดชนวนด้วย หลังจากที่เชนมาส่งทิวที่บ้านได้สามสี่ครั้ง ทิวก็ถูกเพื่อนนักดนตรีคนนั้นถามว่า

"ทิวกลับบ้านกับคุณเชนบ่อยๆ นี่ไม่เสียวข้างหลังบ้างเหรอ อย่าบอกนะว่าทิวชอบแบบนี้"

"พี่โอ๊บพูดอะไรครับ ไม่เห็นเข้าใจเลย ทำไมต้องเสียวข้างหลัง" ทิวถามอย่างพาซื่อขณะที่นั่งซ้อมดนตรีอยู่หลังร้าน

โอ๊บหันซ้ายหันขวา พอเห็นว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ ก็หันมากระซิบกระซาบว่า "ไม่รู้หรือไงว่าคุณเชนน่ะเขาเป็นเกย์ ก่อนที่ทิวจะมาทำงานที่นี่ เขาก็มีแฟนเป็นผู้ชาย พ่อเขาก็รู้ ทุกคนในนี้ก็รู้ทั้งนั้นแหละ แต่ว่า...รู้สึกจะเลิกคบกันไปแล้วมั้ง"

ตั้งแต่วันนั้น ทิวก็ยิ่งสงสัยว่าที่คุณเชนทำดีกับเสียมากมายนั้นอาจจะเป็นเพราะเขา....ชอบทิวก็ได้ แต่นั่นก็ไม่สำคัญเท่าไรหรอก มันสำคัญที่ว่าทิวรู้สึกยังไงต่างหากล่ะ ตอนนี้อาจจะไม่ได้ชอบถึงขั้นนั้น อาจจะรู้สึกดีที่มีคนคอยห่วงใยในยามที่เขาไม่มีใคร แต่นานไปล่ะ เขาอาจจะหวั่นไหวก็ได้ แล้วความรู้สึกเดิมๆ ที่เขาเก็บไว้ให้บูมล่ะ มันจะหายไปหรือเปล่า หรือว่าทิวควรจะปล่อยให้มันหายไปตามธรรมชาติ ถ้าคุณเชนเป็นคนดี รักเขาจริงๆ และถ้าต่อไปเขาก็รู้สึกอย่างนั้นกับคุณเชน ทิวก็ไม่ผิดไม่ใช่หรือ

"ปะ ไปโรงพยาบาลกันเถอะ อย่ามัวแต่รีรอเดี๋ยวจะยิ่งไม่สบายไปกันใหญ่" เชนพูดขึ้นหลังจากที่เห็นทิวเงียบๆ ไปสักพัก

ทิวรู้สึกว่าไม่มีประโยชน์ที่จะเกรงใจหรือปฏิเสธในตอนนี้จึงตกลงใจแต่โดยดี แต่ก่อนที่เชนจะพาทิวออกไป เขาก็เหลือบไปเห็นรูปภาพหนึ่งที่ทิวตั้งไว้ตรงที่เขานั่งเล่นคีย์บอร์ด เป็นรูปทิวกับผู้ชายคนหนึ่งที่เชนเข้าใจว่าน่าจะเป็นเพื่อนสมัยเรียนของทิว จริงๆ เมื่อก่อนทิวเก็บรูปนี้ไว้บนหัวเตียง แต่ตอนหลังเขาก็เอามาวางไว้ใกล้ๆ กับคีย์บอร์ด เวลาที่เขานั่งเล่น เขาจะได้รู้สึกว่าบูมยังอยู่ตรงนี้ ไม่ได้ไปไหน แต่เชนก็ไม่ได้ถามอะไรแม้ว่าจะสงสัยในความสนิทสนมที่แสดงออกมาให้เห็นจากภาพอยู่ก็ตาม เอาไว้ค่อยถามทีหลังแล้วกัน

--------------------------------------------------------------------

คงจะเป็นเรื่องยากทีเดียวที่ทิวจะไม่รู้สึกหวั่นไหวเมื่อมีเชนเข้ามาคอยดูแลเป็นห่วงเป็นใย ในยามที่ทิวรู้สึกเหงาและไม่มีใครเช่นนี้ เขาก็ไม่ต่างจากคนที่ลอยคออยู่ในทะเลอย่างอ้างว้าง หมดแรงเมื่อไรเขาก็คงจมลงไปในที่สุด เมื่อมีสิ่งที่เขาพอจะไขว่คว้ายึดเหนี่ยวไว้ได้ ทิวก็ต้องคว้าสิ่งนั้นเอาไว้ก่อนเพื่อความอยู่รอด

ความสัมพันธ์ของเขากับเชนก็เริ่มจะเตลิดไปไกลมากขึ้นเมื่อทิวก็ไม่ได้ปฏิเสธที่จะคบหากับเชน จนกระทั่งวันหนึ่งทิวก็ยอมที่จะไปค้างที่คอนโดของเชน ทิวก็พอรู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น แต่เขาก็เตรียมใจมาระดับหนึ่งแล้ว ที่ผ่านมาคุณเชนก็ดีกับเขาอย่างเสมอต้นเสมอปลาย คอยช่วยเหลือเขาทุกอย่าง แต่เรื่องหนี้สิน ทิวก็ยังไม่อยากให้คุณเชนเข้ามาช่วยมากนัก บางทีเขาก็ไม่แน่ใจว่าเมื่อความสัมพันธ์มันเปลี่ยนไปแล้วมันอาจจะมีปัญหายุ่งยากมากขึ้นก็ได้

"ทิวเป็นของผมนะ" เชนพูดขณะที่เขากับทิวอยู่บนเตียงด้วยกันแล้ว เชนค่อยๆ โน้มใบหน้าของเขาเข้าใกล้ใบหน้าของทิว ร่างกายของเขาก็ค่อยๆ ทาบทับขึ้นมา

แม้ว่าทิวจะเตรียมตัวเตรียมใจมาในระดับหนึ่งแล้ว แต่ในตอนนั้นทิวก็รู้สึกสับสน ไม่แน่ใจ กลัวและรู้สึกไม่สบายใจกับบางสิ่งบางอย่าง แต่เมื่อถูกปลุกเร้ามากเข้า ความต้องการตามธรรมชาตินั้นก็เหมือนจะมีพลังอำนาจมากกว่าความรู้สึกใดๆ ทิวจึงปล่อยตัวปล่อยใจไปกับแรงปรารถนาของร่างกายที่เตลิดจนเกินกว่าสติสัมปชัญญะจะเรียกกลับคืนมาได้ เนิ่นนานเท่าไรไม่รู้ แต่ก่อนที่อะไรๆ จะเตลิดไปไกลกว่านั้น ก็มีบางสิ่งบางอย่างที่ช่วยเรียกสติสัมปชัญญะของทิวให้กลับคืนมา

เพี๊ยะ!!!!

เสียงแส้ฟาดลงมาที่หลังของทิว แม้จะยังไม่แรงมาก แต่ก็ทำให้ทิวถึงกับสะดุ้งและร้องด้วยความตกใจ เมื่อเห็นว่าอะไรเป็นอะไรแล้ว ก็ทำให้ทิวตกใจกลัวและหวาดผวาทันที

"คุณเชนอย่าครับ ผมไม่ชอบแบบนี้" ทิวรีบร้องห้ามเมื่อเชนเงื้อมือพร้อมที่ลงแส้เขาอีกครั้ง ทิวไม่คิดมาก่อนเลยว่าคนที่ท่าทางใจดีและมีน้ำใจอย่างเชนจะชอบความซาดิสม์แบบนี้ได้

"ทิว...ทิวเจ็บแค่นิดเดียว แรกๆ ก็อย่างนี้แหละ ทิวอดทนหน่อยละกันนะ แต่ไม่นานทิวจะรู้ว่ามันมีความสุขมากแค่ไหน ทิวจะต้องติดใจอย่างแน่นอน เชื่อผม"

แววตาและท่าทางของเชนเปลี่ยนไปราวกับคนละคน ทิวไม่เคยเห็นเชนในลักษณะเช่นนี้มาก่อนเลย แต่ไม่ว่าเชนจะพูดอย่างไร ทิวก็ไม่รู้สึกสนุกกับสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้เสียแล้ว

"ไม่ครับคุณเชน ผมไม่ชอบแบบนี้จริงๆ ครับ ผมขอร้องนะครับ อย่าทำผมเลย" ทิวเริ่มเสียงดังด้วยความกลัว สติสัมปชัญญะที่หายไปเมื่อสักครู่นี้กลับคืนมาหมดแล้ว

ดูเหมือนจะได้ผล เมื่อสีหน้าของเชนค่อยๆ เปลี่ยนไปเหมือนเริ่มได้สติ เขาค่อยๆ วางแส้ลงและเงียบไป

ทิวรีบหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่แล้วก็วิ่งออกไปจากคอนโดของเขาทันที นับว่าโชคดีที่เชนไม่ได้ตามเขามาและไม่ได้ขู่บังคับให้เขาต้องมีเซ็กซ์แบบนั้นไปด้วย ที่โชคดีไปกว่านั้นก็คือ ทิวได้สติกลับคืนมา เขาได้แต่โทษตัวเองที่หวั่นไหวและเผลอไผลง่ายดายแบบนั้น นายลืมไปแล้วหรือว่านายรักใคร นายอย่าเป็นแบบนี้อีกนะทิว นายต้องซื่อสัตย์กับหัวใจของตัวเอง ขอให้นายเก็บสิ่งนี้เอาไว้จนกว่าจะได้เจอกับบูมอีกครั้ง ได้บอกความรู้สึกทั้งหมดที่นายมีให้บูมฟัง ไม่ให้มีสิ่งใดติดค้างในใจอีก หลังจากนั้น ไม่ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นก็ปล่อยให้มันเป็นไปตามวิถีของมัน เราจะรอนายนะบูม ไม่ว่านานแค่ไหนก็จะรอ เราจะไม่ให้ใครได้หัวใจของเราไปก่อนนาย เพราะว่านายคือคนแรกที่เข้ามาเติมเต็มชีวิตเหน็บหนาวของเรา นายคือคนแรกที่เรายอมทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างให้ เพราะว่านายคือ.........................

"รักแรก" ในชีวิตของเรา

สำหรับ คุณ sarawat เขียนเรื่องก่อนได้ดีมาก ต้น สน อะครับ ผมชอบและประทับใจมากๆ เป็นนิยายอีกเรื่องที่อยู่ในความทรงจำ

ขอบคุณคับ

ตอนที่ 17

ทิวกลับมาถึงบ้านแล้วก็ยืนเคว้งอยู่กลางบ้าน เขาหันไปมองรอบๆ เพื่อที่จะระลึกถึงภาพในอดีตที่เคยเกิดขึ้นในบ้านหลังนี้ในวันที่บูมยังอยู่ บูมเคยมากินนอน เคยมาเล่น เคยมาอ่านหนังสือด้วยกัน เคยร้องเพลงด้วยกัน เคยรดน้ำต้นไม้ด้วยกันและอีกหลายๆ ความทรงจำที่เขาไม่เคยลืม

"เราขอโทษ บูม...เราขอโทษ" ทิวพูดทั้งน้ำตา แม้จะไม่รู้ว่าต้องขอโทษไปทำไม เพราะบูมเองก็อาจจะมีใครต่อใครที่เขาเองก็ไม่มีทางที่จะรู้ ยิ่งไปอยู่ในประเทศที่เสรีเรื่องแบบนี้ด้วยแล้ว เขาก็ไม่อยากจะคิดเลย แต่ช่างมันเถอะ ทิวก็รู้สึกผิดจริงๆ และไม่อยากให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก เขารู้สึกขยะแขยงตัวเองทีเผลอตัวเผลอใจไปขนาดนั้น ปล่อยให้ใครก็ไม่รู้มากอดจูบลูบคลำ นี่ถ้าไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเสียก่อน มันก็คงไปไกลจนกู่ไม่กลับแล้ว ทิวเพิ่งได้รู้ว่าเขาหวงแหนความทรงจำ หวงแหนความรู้สึกที่เคยมีให้บูมมากขนาดไหน ถ้ารักแล้ว ถึงมันจะเจ็บ ถึงมันจะไม่มีหวัง แต่มันก็รักไปแล้ว และถ้าความรักนั้นยังอยู่ ทิวก็ไม่ควรทรยศหัวใจตัวเองอย่างครั้งนี้

ทิววิ่งขึ้นไปบนห้อง แล้วก็อาบน้ำ เขาใช้มือถูปาก ถูแขน ถูขา ถูเนื้อตัวแรงๆ ราวกับว่าจะให้ชิ้นส่วนเหล่านั้นที่ถูกคุณเชนสัมผัสหลุดออกไปจากร่างกาย ทิวได้บทเรียนแล้ว ต่อไปนี้เขาจะต้องมีสติมากขึ้น เขาจะไม่ให้ใครมารุกร้ำพื้นที่ส่วนตัวของเขามากขนาดนี้อีกแล้ว ใครจะหาว่าเขาโง่หรือบ้าก็ช่างเถอะ ก็ในเมื่อหัวใจมันหยุดความรักและความคิดถึงไม่ได้ ชีวิตมันก็ต้องเป็นอย่างนี้ ชีวิตก็ยากลำบากอยู่แล้ว จะโกหกหัวใจตัวเองให้ชีวิตมันลำบากกว่านี้อีกทำไม

-------------------------------------------------------------------------

สุดท้ายแล้ว ทิวก็ตัดสินใจเลิกไปร้องเพลงที่ร้านของเชน ดูคุณพ่อของเชนจะเสียดายเขามากทีเดียว แต่ทิวก็ยืนยันที่จะเลิกโดยให้เหตุผลว่าร้านอาหารนี้ไกลเกินไปสำหรับเขา ทำให้ต้องใช้เวลาและค่าใช้จ่ายค่อนข้างมากในการมาร้องเพลงแต่ละครั้ง แต่เหตุผลจริงๆ นั้นทิวคงไม่สามารถบอกได้ ทิวไม่สามารถสู้หน้าคุณเชนได้เลย เห็นทีไรทิวก็รู้สึกหวาดผวาทุกครั้ง

แต่การเลิกร้องเพลงร้านนั้นก็เป็นเหตุให้ชีวิตของทิวต้องลำบากมากขึ้น เพราะนั่นหมายถึงรายได้เขาก็จะลดลงไปด้วย เขาจึงจำเป็นต้องตระเวนหาร้านใหม่ๆ แต่ดูเหมือนคราวนี้โชคจะไม่ค่อยเข้าข้างเขาเสียแล้ว ตระเวนหาอยู่หลายวัน หมดเงินค่าเดินทางไปก็ไม่ใช่น้อย แต่ทิวก็ยังไม่ได้ที่ร้องเพลงเพิ่มขึ้นเลย

สิ้นเดือนถัดไปทิวจึงมีเงินเหลือหลังจากใช้หนี้ไปแล้วแค่สองพันกว่าบาท แน่นอนมันไม่พอใช้อยู่แล้ว เมื่อหาเองไม่ได้ ทิวจึงลองปรึกษาเพื่อนนักร้องที่เขารู้จักดู

"บอย บอยพอจะรู้จักร้านอาหารที่ไหนอีกไหมที่เขาต้องการนักร้องเพิ่ม" ทิวนั่งปรับทุกข์กับเพื่อนร่วมอาชีพคนหนึ่ง เขารู้จักบอยมาระยะหนึ่งแล้ว คิดว่าพอไว้ใจได้และน่าจะช่วยเขาได้บ้าง

"ร้อนเงินเหรอ" บอยถามโดยไม่หันมามองหน้าแต่กดมือถือเหมือนกำลังแช็ทกับใครอยู่ จากกิริยาท่าทางของบอยนั้น ทิวก็พอดูรู้ว่าบอยน่าจะเป็นเกย์ แต่ตัวเขาเองนั้นคนอาจจะดูยากสักหน่อย

"ก็นิดหน่อย พอดีเรายกเลิกไปร้องเพลงอีกที่หนึ่งมา มันไกลมาก เดินทางไม่สะดวก ค่าใช้จ่ายก็เยอะ" ทิวรับไปตามตรง

บอยเงยหน้าจากโทรศัพท์แล้วก็ถามว่า "แล้วอยากได้แบบเยอะๆ เร็วๆ หรือแบบธรรมดาล่ะ"

"มันมีแบบที่ได้เยอะๆ เร็วๆ ด้วยเหรอ" ทิวถามอย่างสงสัย "ถ้ามีแบบได้เยอะๆ เร็วๆ ก็เอาแบบนี้ก็ได้ บอยรู้จักร้านนั้นใช่ไหม" ทิวถามด้วยความตื่นเต้น

"มีสิ ทำแค่ไม่กี่ครั้ง ขี้คร้านทิวจะได้เงินเป็นหมื่นๆ ไม่เหนื่อยอะไรมากด้วย ว่าแต่ทิวจะใจถึงหรือเปล่าเท่านั้นแหละ"

เริ่มฟังดูแปลกๆ อีกแล้ว แต่ด้วยความอยากได้เงินมาใช้จ่ายประทังชีวิต ทิวก็ยังสนใจอยู่ดีว่ามันมีร้านอาหารที่จะทำให้เขาได้เงินมากๆ แบบนั้นหรือเปล่า "ทำไมเหรอ เพลงมันยากหรือเปล่า ให้เราไปลองก่อนก็ได้"

"โอ๊ย มันไม่มีอะไรยากหรอก" บอยทำเสียงคล้ายรำคาญ จริตจะก้านเขาเริ่มออกชัดมากขึ้น "จริงๆ เพลงก็ไม่ต้องร้องด้วยซ้ำ ใช้แค่ทักษะประจำตัวบางอย่างเท่านั้นแหละ ทักษะแบบนี้ทิวก็มี ไม่ต้องไปฝึกอะไรเพิ่มด้วย"

ยิ่งฟังก็ยิ่งแปลก นี่มันงานอะไรของบอยหรือนี่ ทำไม่กี่ครั้งก็ได้เงินเป็นหมื่น แถมไม่ต้องร้องเพลงและไม่ต้องไปฝึกอะไรเพิ่มเติม "บอย บอกเราตรงๆ ได้ไหมว่ามันเป็นงานอะไรกันแน่ เราไม่เข้าใจ"

บอยเห็นท่าทางไร้เดียงสาของทิวแล้วก็หงุดหงิดเล็กน้อย เขาเขยิบเข้ามาใกล้ๆ แล้วก็กระซิบกระซาบที่ข้างหูของทิว พอทิวได้ฟังแล้วก็ตกใจ

"อะไรนะ งานแบบนั้นเราทำไม่ได้หรอก"

"ก็ตามใจ แต่ถ้าอยากทำก็บอกแล้วกัน เดี๋ยวจะพาไปฝากให้" บอยตอบอย่างไม่แยแสมากนัก

-----------------------------------------------------------------------------

"ต้อง... สงสัยเดือนนี้กูคงต้องขอรบกวนมึงแล้วล่ะ" ทิวตัดสินใจโทรไปหาต้องที่ดูเหมือนจะเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ในตอนนี้ คนอื่นๆ ทิวไม่กล้ารบกวนเลยจริงๆ ตั้งแต่ที่เขาต้องออกจากมหาวิทยาลัย บางทีเขาก็รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องยากเหลือเกินที่จะไปสู้หน้ากับเพื่อนๆ คนอื่นๆ

"มีอะไรหรือเปล่าทิว" ต้องถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

"เรื่องเงิน... ตอนนี้กูแย่จริงๆ ว่ะต้อง ถ้าพอช่วยได้ เดือนนี้กูคงต้องขอให้มึงช่วยกูหน่อยละกัน" ทิวบอกไปอย่างลำบากใจ แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นเลยในตอนนี้ จะให้เขาไปทำงานอย่างที่บอยแนะนำ เขาก็รู้สึกละอายใจจนเกินกว่าจะทำอย่างนั้นได้

"เออๆ มึงรอกูอยู่ที่บ้านนะ เดี๋ยวกูจะไปหามึงเดี๋ยวนี้แหละ"

จะว่าไปแล้ว ตั้งแต่บูมจากไป ทิวก็มีต้องนี่แหละที่คอยอยู่เป็นเพื่อนและคอยช่วยเหลือในยามลำบาก ยิ่งตอนที่แม่เพิ่งเสียไปนั้น ต้องมาอยู่เป็นเพื่อนเขาหลายวันเลยทีเดียว แต่ทิวก็เป็นคนขี้เกรงใจมาก แม้ว่าต้องจะเต็มใจช่วยในหลายๆ เรื่อง แต่เขาก็ไม่อยากรบกวนเพื่อนจนเกินไป แต่ครั้งนี้มันจำเป็นจริงๆ

"ทิว...ทีหลังมีอะไรแบบนี้อีกให้รีบบอกกูนะเว้ย อย่ารอให้ปัญหามันเกิดเสียก่อน นี่มึงไม่ได้อดข้าวใช่ไหม" มาถึงปุ๊บต้องก็รีบต่อว่าเพื่อนทันทีเพราะรู้ว่าทิวเป็นคนขี้เกรงใจ

"ยังหรอก แต่ดูท่าทางเดือนนี้กูจะสาหัสหน่อยว่ะ พอดีกูไม่ได้ไปเล่นอีกร้านหนึ่ง มันไกล ค่าใช้จ่ายในการเดินทางมันเยอะ ก็เลยเลิกไปเล่น แต่มันก็ทำให้รายได้ลดลงไปด้วย ลดไปเยอะเลยล่ะ"

ทิวกับต้องเดินมานั่งลงที่เก้าอี้นั่งเล่นหน้าบ้าน ทิวถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ต้องเห็นแล้วก็ได้แต่สงสาร หน้าตาของทิวดูเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนมากทีเดียว ทิวดูผอมลงและมีแววตาเศร้า ต้องไม่ได้เห็นทิวหัวเราะร่าเริงเลยในช่วงหลังๆ มานี้

"อยากให้กูช่วยแค่ไหนล่ะทิว"

"สักสามพันก็แล้วกัน กูก็ไม่อยากรบกวนมึงหรอกนะต้อง กูรู้ว่ามึงต้องเรียนหนังสือ ใช้เงินเยอะ แต่กูก็ไม่รู้จะไปหาใคร ไม่รู้ว่ากูมีเคราะห์กรรมอะไรนักหนาว่ะต้อง" ความน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตาชีวิตทวีขึ้นมาอีกแล้ว ทิวพยายามเข้มแข็งมาตลอด แต่ข้างในใจจริงๆ นั้นมันก็อ่อนล้าและสิ้นหวัง บางครั้งมันก็มีพลังมากจนเกินกว่าจะกดทับปิดซ่อนไว้

"เฮ้ยอย่าคิดมากทิว เข้มแข็งหน่อยสิวะ" ต้องพยายามปลอบใจ

"กูไม่รู้ว่าจะเข้มแข็งไปได้อีกแค่ไหนว่ะต้อง กูเหนื่อยกับชีวิตเหลือเกิน... ไม่เหลือใครเลย" แล้วทิวก็ร้องให้จนได้

"ไอ้ทิว มึงอย่าอ่อนแอสิวะ กูก็ยังอยู่นะเว้ย ยังไงกูก็ไม่ทิ้งมึงหรอก ยังไงมึงก็เป็นเพื่อนกูนะทิว เข้มแข็งหน่อยสิทิว ชีวิตมันต้องมีความหวังบ้าง มึงเชื่อกูสิ" ต้องพยายามปลอบใจ เขาเขยิบเข้าไปนั่งใกล้ๆ แล้วก็โอบไหล่ทิวไว้ ปล่อยให้ทิวร้องให้เพื่อระบายความเครียดและอัดอั้นตันใจอย่างเต็มที่ ต้องคงจะต้องเลิกพูดถึงปัญหาหรืออะไรก็ตามที่เป็นการมองโลกในแง่ร้ายไปมากกว่านี้ เพราะการพูดเช่นนั้นนอกจากจะไม่ช่วยปลอบใจแล้วก็ยิ่งจะทำให้ทิวหมดความหวังและอ่อนแอมากยิ่งขึ้น

ต้องรอจนกระทั่งทิวค่อยๆ สงบจิตใจลงแล้วจึงค่อยถามว่า "ไปกินข้าวกันไหมทิว มึงกับกูไม่ได้กินข้าวด้วยกันมาหลายวันละ เออ... ว่าแต่มึงต้องไปร้องเพลงคืนนี้หรือเปล่า"

ทิวส่ายหน้า "วันนี้ไม่มี"

"เออดี ไปกินข้าวกันดีกว่านะ เดี๋ยวกูเลี้ยงมึงเองวันนี้ มึงอยากกินไรบอกมาได้เลย วันนี้กูเต็มที่" ต้องบอกพลางยิ้ม เขาจะไม่พูดเรื่องเศร้าหรือแสดงความสงสารเพื่อนให้เห็นเลย เพราะเขาจะต้องช่วยฉุดเพื่อนให้พ้นจากความทุกข์ ไม่ใช่ซ้ำเติมให้เพื่อนเศร้ายิ่งกว่าเดิม แม้กระทั่งเรื่องของบูมต้องก็ต้องเลิกพูดหรือแม้กระทั่งเลิกคิดไปเลย ทิวอยู่ในภาวะชีวิตที่วิกฤติอย่างมาก เปราะบางเกินกว่าจะให้กระทบกระเทือนใจอะไรอีก

ทิวก็พยายามยิ้ม แม้ว่ามันจะไม่ง่ายเลยสำหรับเขา แต่เห็นเพื่อนดีกับเขาขนาดนี้แล้ว ทิวก็พอมีกำลังใจขึ้นมาบ้าง อย่างน้อยก็ไม่รู้สึกอ้างว้างจนเกินไป

"ขอบใจนะต้อง ขอบใจที่มึงไม่ทิ้งกูไปอีกคน"

"เออๆ กูไม่ทิ้งมึงหรอก มึงนั่นแหละ อย่าลืมนึกถึงกูละกันเวลามีปัญหาอะไร ไปกินข้าวกันเถอะ กูหิวแล้ว" ต้องรีบตัดบทเพื่อที่จะให้ทิวหยุดคิดถึงแต่เรื่องที่บั่นทอนจิตใจ ถ้าชีวิตมีปัญหาแล้วยิ่งไปคิดถึงหรือจมอยู่กับปัญหา มันก็จะยิ่งทำให้ชีวิตหดหู่และสิ้นหวังมากขึ้น สู้ไปหาอะไรทำดีกว่า จะได้ไม่ต้องคิดมากและเลิกฟุ้งซ่านเพราะอยู่กับตัวเองมากเกินไป

-----------------------------------------------------

สิ้นเดือนอีกแล้ว ทิวจ่ายค่าหนี้ไปหนึ่งหมื่นบาทไปตามปกติ แต่คราวนี้ก็มีเงินเหลืออยู่แค่สองพันบาท แน่นอนว่ามันคงไม่พอใช้ นี่เขาจะต้องยืมเพื่อนอีกหรือ เพิ่งยืมไปเมื่อไม่นาน ยังไม่ได้ทันได้ใช้คืนเลยก็จะยืมอีกแล้ว ทิวคงรบกวนต้องอีกไม่ได้ ต้องเรียนหนังสืออยู่ จะเอาเงินที่ไหนมาให้เขายืมนักหนา

พอเป็นแบบนี้แล้ว ทิวก็นึกถึงบอย ทิวเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่า ยามที่คนเรามันจนตรอกจริงๆ มันทำอะไรก็ได้ แม้จะเป็นสิ่งที่ทิวไม่อยากทำเลยก็ตาม แต่ทางออกของเขาก็แทบจะไม่เหลืออะไรที่เป็นไปได้มากกว่านี้แล้ว ทิวนั่งทำใจอยู่นานจึงตัดสินใจโทรหาบอย

"ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวบอยจัดให้ มาหาเราที่ xxx ละกัน กี่โมงน่ะเหรอ สักทุ่มหนึ่งก็ได้ เออๆ เดี๋ยวจะรอนะ อย่าเบี้ยวล่ะ"

ทิววางสายแล้วก็ยังต้องนั่งทำใจอยู่พักใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจออกจากบ้านไปตามที่นัดหมายกับบอยไว้ พอไปถึงสถานที่นัดหมาย ทิวก็พบว่ามันเป็นบาร์เกย์นี่เอง บอยพาเขาไปรู้จักกับพี่คนหนึ่งชื่อเจ๊เหมียว เป็นกะเทยที่น่าจะแปลงเพศแล้วล่ะและน่าจะเป็นเจ้าของบาร์นี้ ดูเจ๊เหมียวจะพอใจกับรูปร่างหน้าตาของทิวมากทีเดียว พอคุยตกลงในรายละเอียดกันแล้ว เจ๊เหมียวก็ให้ทิวเริ่มทำงานในวันถัดไปเลย

ทิวก็ไม่รู้ว่าเขาคิดดีแล้วหรือเปล่า แต่มันก็จำเป็นจริงๆ เขาตั้งใจว่าจะทำแค่ไม่กี่ครั้ง พอได้เงินสำหรับใช้หนี้เดือนนี้แล้วเขาก็จะหยุด แต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะง่ายอย่างที่คิดหรือเปล่า

การทำงานเป็นเด็กขายของทิวในวันแรกนั้นยังดูเงียบๆ อยู่ เพราะเขาเพิ่งมาใหม่และยังไม่มีชื่อเสียงในกลุ่มลูกค้าขาประจำ รอจนกระทั่งดึกพอสมควร ก็มีลูกค้าผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาดีทีเดียว อายุน่าจะราวๆ สามสิบกว่าๆ เนื่องจากเด็กขายที่ขึ้นชื่อนั้นถูกออฟไปจนหมดแล้ว ทิวจึงได้ไปกับแขกคนนี้ ทิวไม่รู้ว่าเขาโชคดีหรือเปล่าที่ได้แขกในการทำงานวันแรก แต่ในใจเขาไม่มีความรู้สึกมั่นใจกับสิ่งที่ทำและที่กำลังเกิดขึ้นในตอนนี้เลย

แขกผู้ชายคนนั้นซึ่งเขาแนะนำตัวเองว่าชื่อธนาธรพาทิวมาที่โรงแรมม่านรูดแห่งหนึ่งด้วยรถส่วนตัวของเขาเอง พอมาถึงก็ไม่พูดพล่ามทำเพลงอะไร ธนาธรก็ตรงเข้ามาจัดการปลุกอารมณ์ทิวทันที

"รู้ไหมว่าเราน่ะ ทั้งรูปร่าง หน้าตา ถูกใจพี่มากเลย เห็นเจ๊เหมียวบอกว่ายังไม่เคยใช่ไหม"

ทิวเห็นสายตาหื่นๆ แบบนั้นแล้วก็ได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ ท่าทางคืนนี้เขาคงจะไม่รอดแน่ๆ เลย "ยังครับ" ทิวตอบด้วยน้ำเสียงประหม่า

"ดีล่ะ โชคดีของพี่จริงๆ ที่จะได้เปิดซิงเราเป็นคนแรก" ธนาธรพูดจบแล้วก็ผลักทิวล้มลงไปบนเตียงพร้อมกับตัวเขาที่ขึ้นมาทาบทับ

แต่ไม่ว่าธนาธรจะพยายามมากแค่ไหน ทิวก็ไม่มีอารมณ์ร่วมเลยจริงๆ นี่เขาเพิ่งบอกกับตัวเองเมื่อไม่นานมานี้ว่าจะไม่ให้ใครเข้ามารุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวแบบนี้อีก แต่ทำไมวันนี้ทิวถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ ก็อาจจะใช่ที่มันไม่ใช่ความรัก มันเป็นเพียงการใช้ร่างกายแลกกับเงิน แต่มันก็ทำให้ทิวรู้สึกผิดบาปในใจอย่างมาก แต่ทิวก็ต้องการเงิน ไม่อย่างนั้นแล้วเขาก็คงจะถูกคุกคามชีวิตหรือไม่ก็โดนทำร้ายจากเจ้าหนี้คนนั้น แต่เขาอยากได้เงินถึงขนาดนี้เลยหรือ ความคิดของทิวตีกันไปมาในหัว จนในที่สุดทิวก็ทนไม่ไหวกับความสับสนนั้น

"พี่...หยุดก่อนเถอะครับ" ทิวตัดสินใจบอกไป

ธนาธรหยุดชะงักเล็กน้อย "มีอะไรหรือเปล่า หรือว่าไม่ชอบแบบนี้ ชอบแบบรุนแรงเหรอ"

กลายเป็นเรื่องนั้นไปเสียนี่ "ไม่ใช่ครับ แต่ผม...ไม่อยากทำแบบนี้แล้ว พี่ปล่อยผมไปเถอะนะครับ"

"นี่น้อง พี่จ่ายเงินไปแล้วนะ คิดจะมาเบี้ยวกันง่ายๆ แบบนี้เหรอ ไม่มีทางเสียหรอก" ธนาธรเริ่มโมโห เขาลุกขึ้นนั่งอย่างไม่สบอารมณ์

"ผมขอร้องนะพี่ อย่าทำผมเลย ผมไม่อยากทำแบบนี้แล้ว" ทิวยกมือไหว้ขอร้องพร้อมกับร้องไห้

ธนาธรดูจะตกใจมากทีเดียว ตั้งแต่ออฟเด็กมา เขาไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้เลย "ไม่ได้ พี่จ่ายเงินไปแล้วนะน้อง อย่างนี้มันเอาเปรียบกันนี่นา" ธนาธรเริ่มเสียงแข็ง

ทิวหยิบกางเกงที่หล่นอยู่ข้างๆ เตียงมา ควานหากระเป๋าสตางค์ พอเจอแล้วเขาก็หยิบเงินสองพันที่เขามีอยู่ติดตัวส่งให้ธนาธร "ผมมีอยู่แค่นี้พี่ ไม่รู้ว่าพอหรือเปล่า แต่พี่ปล่อยผมไปเถอะนะครับ นึกว่าสงสารผมเถอะ ผมไม่อยากทำแบบนี้แล้ว" ทิวพูดพลางเริ่มสะอื้น

ธนาธรรับเงินไปอย่างอารมณ์เสียนิดๆ อาจจะได้คืนไม่เท่ากับที่จ่ายไป แต่พอเห็นทิวร้องให้แบบนี้เขาก็คงไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรแล้วล่ะ "เออ ไม่ทำอะไรก็ได้ แล้วนี่มีค่ารถกลับบ้านหรือเปล่า"

ทิวพยักหน้า จริงๆ ก็ยังมีเงินติดในกระเป๋าอีกประมาณสองร้อย คงพอกลับบ้านได้อยู่

"เอ้า จะไปก็ไปสิ พี่ไม่ทำอะไรแล้ว ซวยจริงๆ เลย อุตส่าห์เก็บกดมาตั้งหลายวันนึกว่าจะได้มีความสุขซะหน่อย"

ทิวรีบลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าแล้วก็เดินออกไปอย่างร้อนรน เขานั่งมอเตอร์ไซค์ออกไปสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน จากนั้นก็มาลงที่สถานีลาดพร้าวแล้วก็ขึ้นรถเมล์ไปต่ออีกนิด จบท้ายด้วยการนั่งมอเตอร์ไซค์เข้ามาในซอยบ้านที่เขาอยู่

พอเข้ามาในบ้านแล้วเห็นรูปของแม่ที่ติดไว้ข้างฝาบ้าน เห็นรูปของบูมที่อยู่ตรงมุมคีย์บอร์ด ทิวก็ทรุดตัวลงนั่งร้องให้ เขารู้สึกหมดอาลัยตายอยากกับชีวิต และไม่รู้ว่าจะดิ้นรนไปเพื่ออะไร เขาไม่มีใครเลยสักคน ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่อใครหรือเพื่ออะไร เขาไม่เคยคิดถึงความตายเลยจนกระทั่งวันนี้ เมื่อก่อนเขาคิดว่าคนที่ฆ่าตัวตายนั้นเป็นคนโง่และขี้ขลาด แต่วันนี้ ทิวรู้สึกว่าเขาเข้าใจแล้วว่าทำไมคนเหล่านั้นจึงได้คิดสั้น

"แม่...ยกโทษให้ทิวด้วยนะครับที่ทิวไม่เชื่อสิ่งที่แม่สอน ทิวไม่ได้อยากทำแบบนี้เลย แต่ทิวไม่ไหวแล้ว ทิวไม่ไหวแล้วครับแม่ ให้ทิวไปอยู่กับแม่นะครับ" ทิวร้องให้สะอึกสะอื้นราวกับจะขาดใจ วันนี้เขาอ่อนแอถึงที่สุดแล้ว แต่มันก็คงจะเป็นวันสุดท้ายของชีวิตที่เขาจะอ่อนแอแบบนี้ อีกไม่นานเขาก็คงจะหมดทุกข์โศกและไม่ต้องรับรู้อะไรที่เจ็บปวดอีกต่อไป

ทิวค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นเดินแล้วก็ขึ้นไปบนห้อง เขาหยิบน้ำยาล้างห้องน้ำมาวางไว้บนโต๊ะ นั่งลงแล้วก็เขียนจดหมายร่ำลาอะไรบางอย่าง เขาเขียนจดหมายถึงบูมนั่นเอง เป็นความในใจของทิวที่เขาอยากจะให้เพื่อนได้รับรู้ เขาอาจจะไม่ได้มีชีวิตเพื่อที่จะอยู่บอกสิ่งนี้ด้วยตัวเขาเอง แต่ในเวลานี้ ขอแค่ให้บูมได้รับรู้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม ทิวก็พอใจแล้ว ทิวเขียนไปก็ร้องไห้ไป เขียนเสร็จแล้วก็เอาจดหมายใส่ซอง จากนั้นก็เขียนข้อความไว้ที่หน้าซองว่า

"ใครก็ตามที่พบจดหมายฉบับนี้ ขอให้ช่วยนำจดหมายฉบับนี้ไปส่งให้นายกรกฤต เทพสถิตย์พิทักษา ที่บ้านเลขที่..."

เขียนเสร็จแล้วทิวก็ฟุบหน้าลงร้องให้หนักขึ้นอีกครั้ง เมื่อนึกไปว่าเขาจะไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าเพื่อนอีกครั้ง ไม่ได้บอกสิ่งนั้นด้วยตัวเองแล้วก็รู้สึกใจหาย "ขอโทษนะบูมที่เราคงไม่ได้บอกนายด้วยตัวเอง แต่เราไม่ไหวแล้วจริงๆ ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้เราได้กลับมาเป็นเพื่อนกันอีกครั้งนะบูม"

ทิวค่อยๆ เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เขาตัดสินใจแล้วที่จะไปจากโลกนี้ โลกที่เขาไม่เหลือใครอีกแล้ว ชีวิตอยู่ไปก็คงไม่มีประโยชน์อะไร มีแต่ความทุกข์ทรมานใจ มีแต่ปัญหา มีแต่เคราะห์กรรมที่ไม่จบไม่สิ้น ไม่มีแรงจูงใจใดๆ ที่มากพอแล้วในตอนนี้ที่จะทำให้ทิวเปลี่ยนใจ ทิวหยิบขวดน้ำยาล้างห้องน้ำมา เปิดฝา แล้วก็เทมันลงไปในแก้วจนเกือบเต็ม

ทิวยกแก้วมฤตยูนั้นขึ้น แต่ก็ยังไม่ได้กลืนกินมันลงไปเลยทันที เขายังต้องทำใจอยู่สักพัก จังหวะที่เขากำลังจะตัดสินใจยกขึ้นดื่มนั้น เสียงโทรศัพท์บ้านที่ชั้นล่างก็แว่วมาให้ได้ยิน มันคงดังอยู่พักหนึ่งแล้วล่ะ ทิวตัดสินใจวางแก้วนั้นลงแล้วก็ค่อยๆ เดินลงมารับโทรศัพท์ที่ชั้นล่าง มันเงียบเสียงไปแล้ว แต่สักพักมันก็ดังขึ้นอีก ใครกันหนอที่โทรมาหาเขาตอนนี้ ปกติทิวไม่ได้ให้เบอร์บ้านใครเลย ให้แต่เบอร์โทรศัพท์มือถือซึ่งเป็นคนละเบอร์กับสมัยที่ทิวใช้ตอนเรียนมัธยม เบอร์นั้นเขาไม่ได้ใช้แล้วเพราะเปลี่ยนมาใช้โปรโมชั่นของอีกค่ายที่ถูกกว่า

ทิวยกโทรศัพท์ขึ้นแล้วก็พูดไปว่า "สวัสดีครับ ทิวพูดครับ"

ถ้าหากทิวมีตาวิเศษที่สามารถเห็นสิ่งที่อยู่ไกลคนละซีกโลกได้ เขาก็คงได้เห็นแล้วล่ะว่าคนที่โทรมานั้น ทันทีที่ได้ยินเสียงของเขา น้ำตาเขาก็ไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่อาจจะเป็นสายสัมพันธ์บางอย่างที่ยังคงส่งถึงกันอยู่จนทำให้รับรู้ถึงความไม่ปกติหรืออันตรายบางอย่าง มันทำให้เขารู้สึกระวนกระวายจนต้องตัดสินใจโทรมาหา ทั้งๆ ที่ไม่ได้ติดต่อกันนานแล้วด้วยเหตุผลบางอย่าง

"..................."

ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ "ฮัลโหลๆ ใครโทรมาครับ จะพูดสายกับใครครับ" ทิวถามอยู่สองสามครั้ง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบใดๆ แถมคนที่โทรมานั้นก็ยังไม่ยอมวางสาย แต่ทิวก็ได้ยินเสียงพื้นหลังเป็นเสียงคนคุยกันไกลออกไป อะไรบางอย่างทำให้ทิวคิดไปว่า.....................

"บูม!!! ใช่บูมหรือเปล่า ใช่นายหรือเปล่าบูม บูม ใช่นายหรือเปล่า นายยังคิดถึงเราอยู่ใช่ไหมบูม ใช่นายหรือเปล่า" ทิวตะโกนถามซ้ำไปซ้ำมา แต่ก็ไม่เสียงตอบรับอีกเช่นเคย แล้วสายนั้นก็หลุดไป

ทิวทรุดตัวลงนั่งร้องให้ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน แต่เขาค่อนข้างมั่นใจว่าเป็นบูมโทรมาแน่ๆ เพื่อนคนอื่นๆ ที่มีเบอร์มือถือของเขาคงไม่โทรเข้าเบอร์บ้านและคงไม่เงียบแบบนี้

เหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้ก็ช่วยทำให้ทิวเปลี่ยนใจ ไม่ว่าชีวิตมันจะยากลำบากสักแค่ไหน เขาก็ยินดีที่จะเผชิญกับมันเพื่อที่จะได้เจอกับคนที่เขารักอีกสักครั้ง ไม่ว่าในโลกนี้จะมีกี่ร้อยกี่พันคนมาช่วยปลอบใจเขา แต่ก็อาจจะไม่ช่วยให้ทิวมีกำลังใจได้มากนัก แต่เมื่อสักครู่นี้ ทิวก็พบว่า แค่เขาได้รู้ว่าบูมยังนึกถึงเขาอยู่ ทิวก็มีกำลังใจขึ้นอีกมหาศาลและมากพอที่จะทำให้เขาอยู่ต่อไปได้ เมื่อมีความรักอยู่เขาก็ยังคงพอมีความหวัง ไม่ว่ามันจะนานสักแค่ไหนเขาก็จะรอ

-----------------------------------------------

ตอนที่ 18

"พี่บีม บูมนะครับ"

"อ้าวบูม มีอะไรโทรมาดึกดื่นป่านนี้" บีมถามพลางหาวไปด้วย เขาเหลือบมองดูนาฬิกาที่หัวเตียงก็เห็นว่าเกือบตีสามแล้ว แต่เวลาที่อเมริกาคงยังประมาณเที่ยงๆ อยู่

"พี่บีม บูมมีอะไรอยากให้ช่วยหน่อยครับ" บูมบอกด้วยน้ำเสียงร้อนใจจนบีมรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล

"ว่ามาเลยบูม จะให้พี่ช่วยอะไร"

"พี่บีมได้เจอทิวบ้างไหมครับ บูมรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีมาหลายวันแล้ว มันสังหรณ์ใจยังไงไม่รู้ครับ"

บีมเงียบและอึ้งไปสักพักที่อยู่ดีๆ บูมก็ถามถึงเพื่อนที่บูมเองก็ไม่เคยคิดจะไปหาหรือติดต่อใดๆ บีมเคยถามบูมอยู่สองสามครั้งเรื่องนี้ก็ได้ความว่า "บูมไม่กล้าไปสู้หน้าเพื่อน" และนั่นก็เป็นเหตุผลที่บูมได้หายไปจากชีวิตของทิว "ไม่เลย ไม่ได้ติดต่อเลย พี่นึกว่าบูมลืมทิวไปแล้วเสียอีก"

คราวนี้บูมเป็นฝ่ายสะอึกไปบ้าง ใครๆ ก็คงคิดอย่างนั้น การที่เขาไม่ติดต่อไม่ไปหาทิวเลยนั้นก็เท่ากับเป็นการบอกกลายๆ ว่าเขากับทิวได้ตัดขาดความสัมพันธ์กันไปแล้ว จนผ่านมาเกือบสี่ปี จนเขาจะเรียนจบอยู่แล้ว ทำไมเพิ่งมานึกถึงเพื่อนตอนนี้ แต่ในความเป็นจริงนั้น บูมก็ไม่เคยลืมทิวเลย ถึงจะไม่ได้ติดต่อ ไม่ได้ไปหา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจำไม่ได้ว่ามันเคยเกิดอะไรขึ้นบ้าง

"พี่ขอโทษ..." บีมรีบบอกเมื่อเห็นน้องชายเงียบไป

"ไม่ต้องขอโทษผมหรอกครับพี่ คนขี้ขลาดอย่างผม...ไม่สมควรที่จะกลับไปให้ทิวเห็นหน้าอีก แต่ผมไม่เคยลืมนะพี่ ผมไม่เคยลืมทิวเลย" น้ำเสียงของบูมฟังดูเศร้าอย่างเห็นได้ชัด

"คิดอะไรอย่างนั้นล่ะบูม ถ้าบูมทำไม่ถูกต้อง บูมก็แค่กลับไปขอโทษเพื่อนเท่านั้นเอง ไม่ว่าทิวเขาจะให้อภัยบูมหรือเปล่า แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าที่บูมจะหลบลี้หนีหน้าเพื่อนแบบนี้ พี่ถามจริงๆ นะ... บูมคิดอะไรกับทิวหรือเปล่า"

"ผม..." เสียงบูมเงียบและขาดช่วงไปเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง เขาจะตอบยังไงดี เมื่อตอนสมัยเรียนนั้น เขายอมรับว่าเขารักทิว แต่เมื่อสี่ปีได้ผ่านไปแล้ว บูมได้พบเจอสังคมใหม่ เพื่อนใหม่ และแม้กระทั่ง... มันก็เลยดูจะตอบได้ยากว่าเขายังรู้สึกกับทิวแบบนั้นอยู่ไหม วันเวลาและความห่างไกลทำให้เขาไม่แน่ใจในเรื่องนี้ แต่ที่เขายังแน่ใจก็คือ... เขาไม่เคยลืมทิวเลยและยังรู้สึกผิดอยู่เสมอเวลาที่นึกถึง

"ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่... ผมยังจำทิวได้เสมอนะพี่ ยังจำได้ว่าทิวคือเพื่อนที่ดีที่สุดเท่าที่ผมเคยมีมา ถ้าพี่เจอทิว ฝากบอกทิวด้วยครับว่าผมไม่เคยลืมเขาเลย ผมคิดถึงทิวเสมอ"

ดูเหมือนจะมีอะไรบางอย่างระหว่างทิวกับบูมที่บีมยังไม่เข้าใจ บีมยังปะติดปะต่ออะไรไม่ได้มากนัก เขาเคยถามน้องชายหลายครั้งแล้วแต่ก็ยังไม่ได้คำตอบที่กระจ่างชัดมาก แต่บีมรู้สึกว่าบูมคงยังไม่พร้อมที่จะพูดความจริงทั้งหมด "อืม... เอาอย่างนี้ละกัน บูมจะให้พี่ช่วยยังไง เกี่ยวกับทิวหรือเปล่า" บีมกลับเข้ามาสู่ประเด็น

"ครับ พี่ช่วยไปหาทิวหน่อยได้ไหมครับ ผมอยากรู้ว่าทิวยังสบายดีอยู่หรือเปล่า ทิวเรียนที่ไหน แม่ของทิวเป็นไงบ้าง หรืออะไรก็ได้ครับที่เกี่ยวกับทิว"

"ทำไมบูมไม่โทรไปหาทิวเองล่ะ" บีมอดสงสัยไม่ได้

"คือ..." บูมอึกอัก "ผมไม่กล้าจริงๆ ครับพี่" บูมสารภาพ เขารู้สึกละอายใจจนไม่กล้าแม้แต่จะให้ทิวได้ยินเสียงเขา เขารู้ว่าทิวคงเจ็บมากตอนที่เขาจากมา แต่คนขี้ขลาดอย่างเขากลับไม่ได้ช่วยอะไรเพื่อนเลย แม้กระทั่งเมื่อกี้นี้ที่เขาโทรไปหาทิว เขายังไม่กล้าคุยกับทิวแม้สักคำเดียว

"ได้ แต่บูมอย่าลืมนะ อีกไม่นานนี้บูมก็จะกลับมาแล้ว คราวนี้ บูมต้องไปหาทิวนะ ไม่ต้องกลัวแม่ บูมโตขนาดนี้แล้วแม่คงไม่มาอะไรมากแล้วล่ะ สัญญากับพี่ได้ไหม"

บูมชั่งใจอยู่สักพักก็ตอบตกลง "ครับ"

"พี่เสียดายแทนเรานะบูม เพื่อนดีๆ อย่างทิวหาไม่ได้ง่ายๆ นะ ตั้งแต่ที่บูมรู้จักกับทิว บูมเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นเยอะเลยรู้ไหม เพื่อนที่ช่วยทำให้ชีวิตเราดีขึ้นได้โดยไม่หวังผลตอบแทนมีไม่กี่คนหรอกนะบูม พี่ก็ไม่ได้อยากจะซ้ำเติมอะไรบูมนะ แต่พี่แค่อยากให้ข้อคิด ต่อไปบูมทำอะไรจะได้ระวังมากขึ้น พี่จะไปหาทิวให้ละกัน แล้วพี่จะโทรหาอีกที"

"ครับพี่ ผมเข้าใจครับ ขอบคุณพี่มากครับ"

น้องชายเขาวางสายไปแล้ว บีมนั่งนิ่งสักพักเหมือนคิดอะไรบางอย่างแล้วก็ถอนหายใจ "บูมเอ๊ย ไม่น่าทำแบบนี้เลย" บีมคิดอย่างนี้จริงๆ เขาไม่เห็นด้วยเลยกับเหตุผลที่บูมบอกว่าไม่กล้าไปสู้หน้าเพื่อน แต่นั่นก็เป็นชีวิตของบูม เขาไม่อยากจะเข้าไปก้าวก่ายมาก พอนานๆ ไปเข้าเขาก็เลยลืมเรื่องนี้ไปด้วย พอนึกได้อีกครั้งก็รู้สึกเป็นห่วงทิวอยู่เหมือนกัน ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง

---------------------------------------------------------------------------

ไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไป ทิวก็ยังจำรถคันนี้ได้เสมอ เมื่อมันแล่นมาจอดที่หน้าบ้านในขณะที่ทิวกำลังนั่งเหม่อลอยอยู่หน้าบ้านพอดี ทิวจึงรีบลุกขึ้นไปเปิดประตูด้วยความดีใจทันที

"พี่บีม" ทิวร้องเรียกพลางวิ่งเข้าไปหา

บีมลงมาจากรถแล้วก็ยิ้มอย่างดีใจ "โห...ทิว โตขึ้นเยอะเลยนะ หล่อขึ้นเป็นกองเลย อืม... แต่ดูเหมือนจะผอมๆ ไปหรือเปล่า"

"บูมเป็นไงบ้างครับพี่" ทิวไม่ได้สนใจคำถามของบีมเลย สิ่งแรกและสิ่งเดียวที่ทิวอยากรู้ก็คือเรื่องของบูมเท่านั้น

บีมหน้าเจื่อนลงเล็กน้อยแต่ก็ตอบไปว่า "บูมสบายดี เข้าไปคุยกันข้างในดีกว่า"

ทิวรีบทำตามอย่างว่าง่าย เขาพาพี่บีมเข้าไปในบ้าน หาน้ำมาให้แล้วก็รีบมานั่งคุยด้วยทันที บีมสังเกตดูก็เห็นว่าทิวดูผอมไปจริงๆ ด้วยเมื่อเทียบกับรูปร่างและอายุ แต่ที่น่าผิดสังเกตก็คือแววตาที่ดูเศร้าของทิว ตั้งแต่ที่รู้จักกันครั้งนั้นบีมก็ไม่เคยเห็นทิวมีแววตาแบบนี้เลย

"อีกไม่นานบูมก็จะกลับมาแล้วนะทิว ทิวอยากอยากเจอบูมหรือเปล่า" บีมถามขึ้นหลังจากที่รับน้ำมาดื่มแล้ว

"ครับ" ทิวต้องสะกดจิตสะกดใจอย่างมากทีเดียวที่จะไม่ร้องไห้ออกมา เขาเพิ่งผ่านเหตุการณ์เลวร้ายมาเมื่อคืนนี้ คิดว่าจะไม่ได้มีชีวิตอยู่เสียแล้ว ถ้าไม่มีเสียงโทรศัพท์นั้นเขาก็คงตายไปแล้วล่ะ ที่ทิวคาดเดาว่าบูมน่าจะโทรมาหาเขาก็น่ามีเหตุผลอยู่บ้าง เพราะอยู่ดีๆ วันนี้พี่บีมก็มาหา ทั้งๆ ที่ก็ไม่เคยมาหาเขานานแล้ว บูมขอให้พี่ชายมาหาเขาหรือเปล่า

"วันนี้ไม่ได้ไปเรียนเหรอ"

ทิวชะงักไปเล็กน้อยก่อนตอบว่า "ไม่ครับ"

"เหรอ แล้วแม่ล่ะ แม่สบายดีหรือเปล่า" บีมถามพลางยิ้ม

ทิวเงียบไปสักพัก เหมือนกับไม่แน่ใจว่าเขาควรจะบอกอะไรมากน้อยแค่ไหน อีกใจหนึ่งก็สงสัยว่า ถ้าบูมอยากรู้ ทำไมบูมไม่โทรมาถามเขาเองล่ะ ทำไมจะต้องให้พี่ชายมาถามแทน "สบายดีครับ" ทิวพูดเสียงเบาลง

บีมถอนหายใจเพราะไม่รู้จะเริ่มต้นคุยกับทิวยังไงดี จะให้บอกทิวว่าน้องชายเขาเป็นห่วง ก็เลยให้มาดู ทิวคงจะรู้สึกไม่ดีแน่ๆ เบอร์โทรศัพท์ก็มี ก็ควรจะโทรมาถามเอง

"บูมเขาไปเรียนอะไรครับพี่" ทิวเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นบีมมีสีหน้าเหมือนรู้สึกอึดอัดกับบางอย่าง

"บริหารธุรกิจ ถ้าบูมกลับมา บูมก็คงจะมาทำงานบริษัทรับออกแบบสิ่งก่อสร้างที่พ่อลงทุนกับเพื่อน พ่อเขาเตรียมตำแหน่งไว้ให้แล้วล่ะ"

"เหรอครับ" ทิวยิ้มดีใจ เขาดีใจกับเพื่อนจริงๆ ที่ได้มีโอกาสดีๆ แบบนี้ ถึงเขาจะไม่มีโอกาสอย่างนั้นเลยก็เถอะ "บูมจะกลับมาวันไหนครับ"

"เอ... จำวันที่ไม่ได้ แต่อีกสองสามเดือนนี่แหละ ทิวจะ..." บีมกำลังจะถามว่าทิวจะไปรับบูมด้วยไหมก็ต้องหยุดไว้แค่นั้นเมื่อนึกได้ว่าแม่เขาไม่ชอบทิวอยู่ ถ้าให้ทิวไปรับด้วยคงเกิดเรื่อง "เดี๋ยวบูมเขาจะมาหาทิวนะ พี่บอกเขาแล้วให้เขามาหาทิว บูมเขารับปากแล้ว" บีมเปลี่ยนเรื่องไปทันที

"ครับ ผมคิดถึงบูมมาก อยากเจอบูม" ในที่สุดทิวก็ห้ามน้ำตาไม่ได้เสียแล้ว "แต่ทำไมบูมไม่เคยติดต่อมาหาผมเลยล่ะครับพี่ บูมเขาโกรธอะไรหรือเปล่า หรือเขาไม่อยากเจอผมอีกแล้ว"

บีมตกใจมากทีเดียวที่จู่ๆ ทิวก็ร้องไห้ นี่คงมีเรื่องราวบางอย่างระหว่างทิวกับบูมแน่ๆ ที่บูมไม่ได้เล่าให้เขาฟัง "ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกทิว เมื่อคืนบูมก็โทรมาหาพี่ เขาเป็นห่วงทิวนะ เขาไม่ลืมทิวหรอก เขาบอกพี่ว่าเขาไม่เคยลืมทิว แต่บูมเขามีเหตุผลบางอย่าง ไม่ใช่เพราะเขาโกรธทิวหรือไม่อยากเจอหน้าทิว เอาเป็นว่า... อีกไม่นานทิวก็จะรู้ พี่ไม่อยากพูดแทนเขา บูมเขาคงจะมาบอกทิวเอง อย่าเสียใจเลยนะทิว บูมเขาไม่เคยคิดอย่างนั้นหรอก"

บีมพูดพลางตบไหล่ทิวเบาๆ เป็นการปลอบใจ

"จริงเหรอครับพี่ บูมเขาไม่ลืมผมใช่ไหมครับ"

บีมส่ายหน้า ทิวยิ้มทั้งน้ำตาด้วยความดีใจที่รู้ว่าบูมไม่เคยลืมเขาเลย สักพักใหญ่ทิวก็ถามขึ้นมาว่า "แล้วบูมเขามีแฟนหรือยังครับ"

คำถามนี้เล่นเอาบีมถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว เขาไม่รู้จะตอบยังไงเหมือนกันก็เลยบอกไปว่า "พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ไว้ถามบูมอีกสองสามเดือนละกันนะ"

พอสังเกตดูดีๆ แล้ว บีมก็รู้สึกว่าทิวเหมือนจะคิดถึงบูมมากทีเดียว ไม่งั้นคงไม่ร้องห่มร้องไห้แบบนี้หรอก แม่เขาบอกว่าทิวเป็นเกย์ หรือว่าทิวจะคิดอะไรกับบูมมากเกินกว่าเพื่อนกันหรือเปล่า แล้วน้องชายเขาล่ะ บูมสนิทกับทิวมากในตอนนั้น มันจะไม่มีความรู้สึกอะไรเกิดขึ้นเลยหรือ มันน่าจะมีอะไรบางอย่างที่มากกว่าความสัมพันธ์แบบเพื่อนกันธรรมดา ไม่อย่างนั้นผู้ชายกับผู้ชายก็ไม่น่าจะห่างเหินกันไปโดยไม่มีสาเหตุแบบนี้ น้องชายเขาก็พูดคลุมเครือๆ และได้แต่ย้ำว่าไม่กล้ามาสู้หน้าเพื่อน แต่เขาก็ไม่รู้สาเหตุว่าบูมไม่กล้ามาสู้หน้าทิวเพราะอะไร

บีมอยู่คุยกับบูมสักพักก็ขอตัวกลับเพราะเขามีงานต้องไปถ่ายภาพงานแต่งงานในตอนเย็น แม้ว่าอาชีพแบบนี้จะดูต่ำต้อยสำหรับครอบครัวเขา แต่บีมก็ภูมิใจและรักงานเขามากทีเดียว

-------------------------------------------------------------------

จะบ่ายอยู่แล้ว ทิวยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย เขาได้แต่มองเงินที่เหลือในกระเป๋าอยู่สี่สิบบาทอย่างใจหาย มันจะมีงานอะไรอีกไหมที่ทิวพอจะทำได้ช่วงกลางวัน ตอนนี้ฝีมือการเล่นดนตรีของเขาเริ่มเข้าที่แล้ว คงไม่ต้องฝึกเพิ่มในตอนกลางวันมากแล้วล่ะ ถ้าอยู่แบบนี้เขาคงไม่พ้นอดตายแน่ๆ เลย หรือว่าเขาควรจะขายบ้านหลังนี้เสีย ใช้หนี้แล้วก็ไปหาซื้อคอนโดอยู่ แต่คิดไปคิดมาเขาก็ยังเสียดายอยู่ หรือจะไปเสิร์ฟอาหาร แต่ว่างานพวกนี้ก็มักจะทำเลยไปจนถึงเย็น ตรงกับเวลาที่เขาต้องทำงานร้องเพลง คิดไปคิดมา สักพักก็เหลือบไปเห็นมอเตอร์ไซค์ที่เขาเอาไว้ใช้ขี่ไปซื้อของที่หน้าปากซอย หรือจะลองขับวินมอเตอร์ไซค์ดู ทิวพอรู้จักกับพี่ๆ ที่ขับวินมอเตอร์ไซค์อยู่หลายคน ถ้าทิวไปขอร้องให้พี่ๆ เขาช่วยก็น่าจะพอมีความเป็นไปได้ กลางวันขับวินมอเตอร์ไซค์ ตอนกลางคืนก็ไปร้องเพลง-เล่นดนตรี ก็น่าจะช่วยให้เขามีรายได้เพิ่มขึ้นมาหน่อย คิดแล้วก็เข้าท่าเหมือนกันแฮะ ดีกว่าอยู่เฉยๆ รอวันอดตาย ถึงจะได้เงินไม่เยอะก็ยังดีกว่าต้องไปขายตัวเป็นไหนๆ

ตั้งแต่นั้นทิวก็เลยมีอาชีพเสริมด้วยการขับวินมอเตอร์ไซค์รับส่งคนในปากซอยในตอนกลางวัน กลางคืนก็ไปร้องเพลงและเล่นดนตรี ทำให้เขาพอหายใจหายคอได้คล่องขึ้นมาบ้าง แต่เขาก็เหนื่อยมากทีเดียว ตอนกลางวันก็ตากแดดจนผิวคล้ำ กลางคืนก็นอนดึก บางวันมีเวลานอนแค่สามสี่ชั่วโมงเขาก็ต้องลุกขึ้นมาทำงานแล้ว

แต่เขาก็ทำงานนี้ได้ไม่นานเมื่อมีคนมาชวนให้เขาไปทำอย่างอื่น ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นพี่ที่รู้จักกันและอยู่ในซอยเดียวกันนั่นเอง คนมักจะเรียกเขาว่าพี่พงษ์ เป็นผู้จัดการร้านสะดวกซื้อหน้าปากซอย พี่พงษ์มักจะใช้บริการทิวอยู่บ่อยๆ ตั้งแต่ที่ทิวหันมาทำอาชีพนี้ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะพี่พงษ์ก็อยู่ในทาวน์เฮาส์ใกล้ๆ กับเขานั่นเอง แม้ว่าเมื่อก่อนจะเจอกันบ้าง แต่ก็ไม่เคยทักทายกันตามวิถีชีวิตของคนกรุงเทพ แต่ทิวก็เห็นพี่คนนี้มานานแล้วล่ะ เพิ่งได้มารู้จักกันมากขึ้นเมื่อรับส่งพี่พงษ์ระหว่างบ้านและที่ทำงานบ่อยๆ

"สนใจทำงานที่เซเว่นไหมทิว" พี่พงษ์ถามขึ้นขณะที่ทิวมาส่งเขาที่ร้านเซเว่น-อีเลเว่นหน้าปากซอย

ทิวใช้เวลาคิดไม่นานนักก็ตอบไปว่า "สนใจครับ"

"โอเค งั้นไปคุยกันในร้านหน่อยไหม" พี่พงษ์ชวน ทิวจอดมอเตอร์ไซค์ไว้หน้าร้านแล้วก็ตามพี่เขาเข้าไปข้างใน

"พอดีพนักงานออกไปคนหนึ่ง พี่กำลังหาอยู่พอดี เผื่อทิวจะสนใจ จะได้ไม่ต้องไปทำงานตากแดดทั้งวันแบบนั้น"

ทิวก็คิดว่ามันก็น่าจะดีเหมือนกัน ขับวินมอเตอร์ไซค์นั้นคาดเดารายได้ค่อนข้างยาก บางวันก็แทบจะไม่มีคนใช้เลยก็มี ถ้ามีงานประจำแบบนี้ รายได้ก็น่าจะมั่นคงมากกว่า

"ผมสนใจครับพี่ แต่ว่า...มันต้องทำแบบเปลี่ยนกะไปเรื่อยๆ หรือเปล่าครับ ผมจะติดปัญหานิดหน่อย พอดีตอนเย็นๆ ผมจะต้องไปร้องเพลงตามร้านอาหาร ผมคงทำกะเย็นๆ ไม่ได้ครับ"

"ทิวสะดวกเวลาไหนล่ะ"

"เช้าๆ ครับพี่ เลิกไม่เกินสักหกโมงเย็น แต่ผมเคยได้ยินว่าพนักงานเลือกกะไม่ได้ไม่ใช่เหรอครับ" ทิวถามเพื่อความแน่ใจ เขาเคยได้ยินมาเหมือนกันว่าพนักงานเซเว่นไม่สามารถเลือกกะที่จะเข้างานได้ ต้องเวียนกันไปเรื่อยๆ

"พี่จัดให้ได้ ว่าแต่ทิวสนใจไหมล่ะ ถ้าสนใจพี่จะให้ทิวเข้ากะเช้า เจ็ดโมงเช้าถึงห้าโมงเย็น สนใจไหม"

"สนใจครับพี่" ทิวรีบตอบแบบไม่ต้องคิดเลย ถึงแม้เขาพอจะรู้บ้างว่างานในเซเว่นก็ค่อนข้างหนักเพราะจะต้องยืนตลอดเวลา นั่งไม่ได้ แต่ก็น่าจะดีกว่าขับรถตากแดดตากลมทั้งวันแบบนี้

"งั้นพี่จะให้ผมเริ่มทำงานได้เมื่อไรล่ะครับ" ทิวละล่ำละลักถามอย่างดีใจ

"ถ้าวันนี้สะดวกก็มาสมัครงานก่อนละกัน พอพี่ส่งเรื่องแล้วก็มาทำได้เลย ใช้เวลาไม่นานหรอก ไม่เกินสองวัน" พี่พงษ์ตอบพลางยิ้ม เขาเห็นทิวมาตั้งแต่สมัยมัธยมแล้วล่ะ และก็พอรู้เรื่องที่แม่ของเขาเสียจนทำให้ทิวต้องออกจากมหาวิทยาลัยมาหางานทำ ได้ยินแล้วเขาก็รู้สึกสงสารอยู่เหมือนกัน ให้ทิวมาทำงานที่นี่ก็น่าจะช่วยให้ทิวไม่ต้องลำบากมากจนเกินไป ถือว่าเป็นการช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกันที่กำลังลำบาก

--------------------------------------------------------------

ตอนที่ 19

พอได้ทำงานที่เซเว่นอีเลเว่นแล้ว ชีวิตของทิวก็ดีขึ้นพอสมควร ทำให้เขาพอมีเงินเหลือเก็บบ้างเดือนละพันสองพัน แต่ก็ต้องแลกมาด้วยการำทำงานหนักและพักผ่อนน้อย เพราะบางวันเขาก็กลับดึกมาก ได้นอนอีกนิดหน่อยแล้วก็ต้องไปทำงานที่เซเว่นฯ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้ก็พอทำให้ทิวได้มีเวลาพักหายใจจากเรื่องร้ายๆ ไปบ้าง ก็ดีมากพอสำหรับชีวิตในตอนนี้แล้วล่ะ ถ้าเขาเก็บเงินได้มากกว่านี้ เขาอาจจะหาที่เรียนต่อสักแห่ง อาจจะไปเรียนรามคำแหงก็ได้

แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับทิวตอนนี้ก็คือ บูมกำลังจะกลับมาแล้ว กำลังใจของทิวจึงทวีขึ้นอย่างล้นหลาม เขาจึงใช้ชีวิตอย่างมีความสุขและความหวังมากขึ้น การรอคอยที่แสนยาวนานของเขาก็คงจะสิ้นสุดลงในไม่ช้านี้ ทิวเฝ้านับวันนับคืนอย่างใจจดใจจ่อ รอคอยวันที่เขาจะได้เจอบูมอีกครั้งและได้บอกสิ่งที่ค้างคาในใจ

แต่เมื่อนับวันนับคืนผ่านไปเรื่อยๆ ก็ไม่มีทีท่าว่าบูมจะกลับมา ผ่านไปสามเดือนตามที่พี่บีมบอกแล้ว บูมก็ยังไม่กลับมา หลังจากนั้นก็ผ่านไปอีกหลายเดือน บูมก็ยังคงเงียบอยู่ กำลังใจและความหวังของทิวจึงค่อยๆ ลดน้อยถอยลงไปทุกทีๆ ใจหนึ่งก็อยากจะโทรไปถามพี่บีมว่าบูมกลับมาหรือยัง แต่คิดไปคิดมาแล้วทิวก็ไม่ติดต่อไป เขาอยากให้บูมกลับมาหาเขาเพราะว่าบูมอยากกลับมา ไม่ใช่เพราะใครบังคับให้ต้องมา ในใจของทิวได้แต่ร่ำร้องว่า "ไหนว่านายไม่ลืมเราไงล่ะบูม ทำไมนายไม่เห็นมาหาเราเลย เรารอยู่นะบูม ได้ยินไหมว่าเรารอนายอยู่"

"คุณคะ ตังค์ทอนด้วยค่ะ"

เสียงเรียกของลูกค้าทำให้ทิวได้สติ เขารีบคืนเงินทอนให้ลูกค้าแล้วก็หันกลับมาสนใจกับการทำงานต่อ พี่พงษ์ยืนมองเขาอย่างห่วงๆ เพราะเห็นทิวเหม่อลอยแบบนี้มาพักหนึ่งแล้ว

"ระวังหน่อยนะทิว ที่นี่มีกล้องอยู่" พี่พงษ์เดินเข้ามาเตือนเมื่อลูกค้าออกไปแล้ว

"ครับพี่ ผมขอโทษครับ" ทิวบอกอย่างเกรงใจ ช่วงหลังๆ นี้เขาเหม่อลอยมากไปจริงๆ สติไม่ค่อยจะอยู่กับเนื้อกับตัวเลย บางทีทำอะไรบางอย่างอยู่สักพักก็จะเผลอเหม่อแบบนี้

------------------------------------------------------------

"อะไรนะครับน้า น้าจะขอเงินที่เหลืออีกเจ็ดหมื่นคืนภายในสิ้นเดือนนี้เหรอครับ" ทิวร้องอุทานอย่างตกใจเมื่อคุณน้าเจ้าหนี้ขอให้เขาจ่ายเงินที่ค้างอยู่อีกเจ็ดหมื่นบาทคืนทั้งหมด ในช่วงสองสามปีมานี้เขาพยายามหาเงินมาจ่ายให้ตลอดไม่เคยมีบิดพลิ้ว จนเหลืออีกไม่กี่เดือนก็จะหมดแล้ว ไม่คิดว่าจะต้องมาเจอแบบนี้อีก

"ก็ฉันจำเป็นต้องใช้เงินด่วนนี่นา ไม่รู้แหละ ยังไงก็ต้องหามาให้ฉันภายในสิ้นเดือนนี้ ไม่งั้นเธอได้เจอดีแน่" คุณน้าเจ้าหนี้เสียงแข็งและมองอย่างไม่พอใจ

"แต่น้าครับ ในสัญญา ผมต้องจ่ายแค่เดือนละหมื่นนะครับ นี่น้าเล่นจะขอตั้งเจ็ดหมื่น ผมจะไปเอาเงินที่ไหนมาให้ล่ะครับ" ทิวโอดครวญ

"อะไรกัน ทำงานมาก็ตั้งนาน จะไม่มีเงินเก็บบ้างเลยหรือไง" คุณน้าเจ้าหนี้เริ่มขึ้นเสียง

"โธ่คุณน้าครับ แค่ผมจ่ายให้คุณน้าเดือนละหมื่นผมก็แทบจะไม่มีกินอยู่แล้ว ผมจะเอาเงินที่ไหนมาเก็บครับ น้าพอจะหาจากที่อื่นได้ไหมครับ ยังไงผมก็ต้องขอจ่ายตามข้อตกลงเดือนละหมื่นเหมือนเดิม ผมไม่มีเจ็ดหมื่นจริงๆ ครับน้า ถ้ามีผมก็คงให้ไปแล้ว ผมก็อยากหมดหนี้หมดสิน จะได้ทำงานเก็บเงินกับเขาได้บ้าง"

แต่ดูเหมือนสิ่งที่ทิวขอร้องจะไม่เป็นผลเท่าไรนัก ขึ้นชื่อว่าหนี้นอกระบบแล้ว หลายครั้งข้อตกลงก็ไม่ได้มีความหมาย "อยากลองดีเหรอพ่อหนุ่ม ได้... ถ้าสิ้นเดือนนี้เธอไม่มีเงินให้ฉันเจ็ดหมื่น ก็คอยดูละกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไป กลับ"

คุณน้าเจ้าหนี้หันไปบอกลูกน้องอีกสองคนที่ตามมาคอยอารักขาแล้วก็สะบัดหน้าเดินออกไปจากบ้านทิวอย่างไม่สบอารมณ์ ทิวได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน นึกว่าจะหมดเคราะห์หมดกรรมแล้ว แต่ก็ยังต้องเจอวิบากกรรมหนักอีกรอบ สงสัยมันคงถึงคราวจำเป็นแล้วล่ะ ถ้าทิวหาเงินไม่ได้ก็คงต้องขายบ้านแล้วไปหาคอนโดอยู่ตามแผนรับมือที่เคยคิดเอาไว้ แม้ว่าจะเสียดายและเสียใจสักแค่ไหน ทิวก็คงต้องตัดใจขายสมบัติชิ้นสุดท้ายที่แม่เขาหาไว้ให้แล้วล่ะ ทิวได้แต่ขอโทษแม่ในใจที่ไม่สามารถรักษาสมบัติชิ้นนี้ไว้ได้

เมื่อนอนคิดทั้งคืนแล้ว วันรุ่งขึ้นทิวก็ประกาศขายบ้านทันที ใครที่ผ่านไปผ่านมาก็คงจะเห็นป้ายที่ติดไว้ตรงประตูหน้าบ้านว่า "ขาย 2 ล้าน ติดต่อ 08-xxxx-xxxx"

-------------------------------------------------

วันหนึ่งที่ต้องมาเห็นป้ายนี้เข้าก็โวยวายกับทิวใหญ่ว่า "มึงจะขายบ้านเหรอทิว แล้วมึงจะไปอยู่ไหนวะ"

"ว่าจะไปหาซื้อคอนโดอยู่ อาจจะซื้อใกล้ๆ แถวๆ นี้แหละ" เห็นเพื่อนโวยวายแบบนั้นทิวก็พอจะรู้ว่าเพื่อนไม่เห็นด้วย

"มีปัญหาอะไรหรือเปล่ามึงถึงต้องขายบ้านแบบนี้" ต้องเหมือนจะฉุกคิดอะไรได้

"ก็...." จะบอกต้องยังไงดีหนอ ทิวไม่อยากให้ต้องมาลำบากกับเรื่องนี้เลย "พอดีเจ้าหนี้ของกูเขาขอเงินที่เหลืออีกเจ็ดหมื่นภายในสิ้นเดือนนี้ กูไม่รู้จะไปหาที่ไหน ก็เลย..."

"โห...ไอ้บ้าเอ๊ย แค่เงินเจ็ดหมื่นมึงถึงกับต้องขายบ้านเลยหรือไงวะ" ถึงต้องจะว่าเพื่อนแบบนั้น แต่ก็พอเข้าใจอยู่ว่าทิวคงหาเงินเจ็ดหมื่นนั้นไม่ได้ภายในสิ้นเดือนนี้แน่ๆ

"แล้วมึงจะให้กูทำไงวะต้อง เงินกูมีเก็บไว้ยังไม่ถึงหมื่นเลย แต่คราวนี้กูไม่ยืมเงินมึงหรอกนะเว้ย กูรบกวนมึงมาเยอะแล้ว อย่าให้กูต้องทำให้มึงเดือดร้อนมากกว่านี้เลย"

จริงๆ ต้องก็คงไม่มีเงินถึงเจ็ดหมื่นหรอก เขาเพิ่งเขัาทำงานในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งได้ไม่กี่เดือน ไม่มีเงินเก็บมากขนาดนั้น แต่เขาก็ไม่อยากให้ทิวขายบ้านอยู่ดี จะว่าไปแล้วขายราคาสองล้านก็ดูจะถูกเกินไปด้วยซ้ำ

"จริงๆ กูก็ไม่มีเงินถึงเจ็ดหมื่นหรอกทิว แต่ยังไงก็แล้วแต่กูก็ไม่อยากให้มึงขายตอนนี้ มึงอย่าเพิ่งขายได้ไหม เดี๋ยวกูขอไปคิดก่อนว่าจะหาเงินเจ็ดหมื่นมาช่วยมึงได้ยังไง"

ได้ฟังแล้วทิวก็รู้สึกซาบซึ้งใจกับความดีของเพื่อน ต้องไม่เคยทอดทิ้งเขาเลยจริงๆ เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่รู้จักกันมาตั้งแต่อนุบาลแล้วก็ยังคบกันมาจนกระทั่งวันนี้

"กูขอบใจมึงจริงๆ ว่ะต้อง ถ้าไม่มีมึง ชีวิตกูคงไม่อยู่มาถึงวันนี้"

"เออ... ไม่เป็นไรหรอก มึงกับกูเป็นเพื่อนกันนี่หว่า มึงก็เป็นเพื่อนที่ดีของกูนะเว้ยทิว ไม่งั้นก็ไม่คบกันมาจนป่านนี้หรอก เออ...ว่าแต่ว่า มึงรู้หรือยังว่าไอ้บูมมันกลับมาตั้งนานแล้ว"

คำถามนั้นของต้องทำให้ทิวถึงกับอึ้งไปทันที บูมกลับมาแล้วเหรอ กลับมาตั้งนานแล้วด้วย แล้วทำไมไม่มาหาเขาบ้างเลย

"มันเคยมาหามึงบ้างไหมเนี่ย" แต่พอเห็นสีหน้าอึ้งๆ ของทิวแล้วต้องก็พอจะเดาได้ไม่ยาก "ไม่เคยเลยล่ะสิ กูว่าแล้ว เป็นเพื่อนรักกันประสาอะไรวะ กูก็ไม่ได้อยากจะอะไรกับมันมากหรอกนักนะทิว แต่กูเหลืออดจริงๆ ว่ะ"

ต้องพยายามสงบสติอารมณ์ ไม่งั้นเขาก็คงอดด่าบูมอีกไม่ได้ ทิวยิ่งไม่ค่อยชอบด้วยเวลาที่เขาด่าบูม

"มึงรู้ได้ยังไงว่าบูมกลับมาแล้ว" ทิวถามหลังจากที่เงียบไปสักพักใหญ่

"รู้ดิ ก็กูโทรไปหาพี่บีม กูก็อยากรู้ว่ามันมาหรือยัง อ้อ... พี่บีมเขาก็เคยมาหามึงไม่ใช่เหรอ"

ทิวพยักหน้า แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ทำท่าเหมือนคนจะร้องไห้อีกแล้ว

"กูอยากถามมันจริงๆ ว่ะว่าไอ้บูมมันคิดอะไรของมันถึงไม่เคยติดต่อมาหามึงเลย มึงจะว่าอะไรกูไหมทิวถ้ากูจะไปถามไอ้บูม" ต้องพูดอย่างอดโมโหไม่ได้

"อย่าเลยต้อง อย่าไปถามอะไรเขาเลย จริงๆ กูก็พอรู้ว่าบูมน่าจะกลับมาแล้วล่ะ แต่กูก็ไม่ได้โทรไปถาม กูอยากให้บูมมาหากูเพราะว่าบูมอยากมา ถ้าบูมพร้อมแล้วบูมก็คงจะมาเอง"

ต้องถอนหายใจอย่างหงุดหงิด ไม่เข้าใจทิวเลยจริงๆ บูมทำตัวเองเจ็บขนาดนั้นแล้วยังให้อภัยอยู่ได้ "กูถามจริงๆ นะเว้ยทิว มึงยังรักมันอยู่หรือเปล่าวะ"

ทิวเบือนหน้าหันมองออกไปนอกหน้าต่าง ใช้เวลาครุ่นคิดสักพักแล้วก็บอกไปว่า "รักหรือเปล่าไม่รู้ แต่กูไม่เคยลืมว่ะต้อง ถ้าหากไม่ลืมแปลว่ารัก ก็คงแปลว่ากูยังรักอยู่นั่นแหละ"

"เออ...ก็แค่นั้นแหละ กูจะได้ไม่ไปแตะต้องอะไรมันมาก แต่กูก็บอกตรงๆ นะเว้ยว่ากูโกรธมัน ถ้ากูเจอมันเมื่อไร กูไม่กล้ารับรองความปลอดภัยของมันว่ะ"

คำพูดของต้องในตอนท้ายทำให้ทิวต้องหันมามองเพื่อนอย่างตกใจ สรุปต้องก็ยังโกรธบูมอยู่นั่นเอง ไม่ว่าเขาจะขอร้องยังไงก็ตาม แต่จะไปโทษต้องก็คงไม่ได้เพราะบูมเองก็ทำให้เพื่อนรักของต้องต้องเจ็บหนัก ต้องคงเก็บความแค้นเคืองนั้นไว้หลายปีแล้ว

---------------------------------------------------------------------------

"บูมคะ มีน้ำเหลืออยู่ในรถมั่งหรือเปล่าคะ" สาวน้อยเสียงใสที่นั่งคู่มาด้วยถามขึ้น

"แพรวจะกินน้ำเหรอครับ" บูมหันไปถามแฟนสาว พลางใช้สายตาสำรวจภายในรถคร่าวๆ "สงสัยจะหมดแล้วล่ะ"

"งั้นบูมแวะซื้อให้แพรวหน่อยได้ไหมคะ"

บูมหันมายิ้ม "ครับ"

พอรถเลี้ยวเข้าถนนลาดพร้าวแล้ว ความทรงจำต่างๆ ก็เริ่มหวนคืนกลับมาอีกครั้ง ปกติแล้วแม้ว่าบูมจะกลับมาเมืองไทย เขาก็พยายามหลีกเลี่ยงเส้นทางนี้ ยกเว้นว่าจำเป็นจริงๆ เท่านั้น บูมรู้สึกว่าเขาแทบจะไม่มีแรงขับรถเลย ยิ่งใกล้บริเวณนั้นเท่าไรเขาก็ยิ่งใจสั่น

"บูม ซอยข้างหน้ามีเซเว่นค่ะ บูมจอดเลยก็ได้" แพรวบอกพลางชี้ให้บูมดู

ซอยบ้านทิวนั่นเอง เขายังจำได้ดี สี่ปีกว่าแล้วที่เขาไม่เคยได้กลับมาตรงนี้เลย แต่ทุกอย่างก็ยังดูคล้ายๆ เดิมอยู่ บูมเลี้ยวรถเข้าไปในซอยนั้นตามที่แฟนสาวบอก ตรงด้านหน้าซอยจะมีตลาดอยู่ เซเว่นก็อยู่ใกล้ๆ กับตลาดนั่นเอง ข้างหลังตลาดบูมจำได้ว่ามีที่จอดรถอยู่จึงเลี้ยวเข้าไปจอดตรงนั้น บูมรู้สึกว่าน้ำลายเขาเริ่มเหนียวขึ้นทุกทีๆ ตลาดตรงนี้เขาเคยนั่งมอเตอร์ไซค์ออกมาหาอะไรกินกับทิวอยู่บ่อยๆ เห็นแล้วก็คิดถึงทิวจับใจ เมื่อก่อนเขาคิดว่าเขาคงไม่เป็นอะไรมาก เวลาที่คิดถึงทิวเขาก็เข้าใจว่าอาจเป็นแค่ความคิดถึงกันธรรมดาๆ ของคนที่เคยผูกพันกัน แต่พอเข้ามาในซอยนี้แล้ว ความรู้สึกบางอย่างก็ทวีความรุนแรงขึ้นจนบูมแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ มันไม่ใช่อย่างที่เขาคิดแล้วล่ะ

"บูมอยู่นี่ดีกว่านะคะ เดี๋ยวแพรวไปซื้อเองดีกว่าค่ะ บูมจะได้ไม่ต้องดับเครื่อง เดี๋ยวแพรวมานะคะ"

บูมยังไม่ทันตอบอะไรแพรวก็เปิดประตูรถแล้วเดินแกมวิ่งออกไป แพรวเป็นคนคล่องแคล่วว่องไวแบบนี้แหละตามประสาสาวสมัยใหม่ ด้วยการแต่งตัวที่ดูหรูหรามากกว่าคนในตลาดแถวนี้ ใครๆ ต่างก็พากันหันมามองเธอเป็นตาเดียว โดยเฉพาะหนุ่มๆ

พอแฟนสาววิ่งหายเข้าไปในเซเว่นแล้ว บูมก็ใช้เวลาที่พอมีอยู่นั้นมองสำรวจไปยังที่ต่างๆ เพื่อรำลึกถึงช่วงเวลาที่เขากับทิวเคยเป็นเพื่อนกัน บ้านของทิวก็อยู่ในซอยนี้อีกไม่ไกล เขาควรจะแวะเข้าไปดูสักหน่อยดีไหม เขาอยากรู้เหลือเกินว่าทิวเป็นยังไงบ้าง พี่บีมบอกว่าทิวคิดถึงเขามากและร้องไห้ใหญ่เลยตอนที่พี่บีมมาหา เขาก็อยากจะบอกทิวเหมือนกันว่าเขาก็คิดถึงทิวมากเช่นกัน คิดถึงมากกว่าที่เขาคาดคิดไว้เสียอีก

บูมรู้ตัวอีกทีก็รู้สึกว่าแฟนสาวของเขาหายไปนานแล้ว ไปซื้อน้ำแค่นี้เองทำไมถึงใช้เวลานานขนาดนี้ ด้วยความเป็นห่วงบูมจึงดับเครื่องยนต์ ล็อกรถแล้วก็เดินเข้าไปตามแพรวในเซเว่น

พอเข้าไปแล้วก็เห็นแพรวกำลังจ่ายเงินอยู่พอดี "แพรว...ได้น้ำแล้วเหรอครับ"

"ค่ะ พอดีน้ำยี่ห้อที่แพรวอยากได้มันอยู่หลังๆ ค่ะ เพิ่งหาเจอ โทษทีนะคะ" แพรวบอกพลางหันมายิ้มให้แฟนหนุ่ม

"ไม่เป็นไร มา เดี๋ยวผมช่วยถือให้" บูมบอกแล้วก็เดินไปรับน้ำเปล่าในมือของแฟนสาวมาถือไว้ แพรวรับเงินทอนแล้วก็เก็บใส่กระเป๋าของตัวเอง

"ทิว"

บูมตกตะลึงสุดขีดเมื่อพบว่าพนักงานเซเว่นที่แพรวกำลังซื้อของด้วยนั้นคือทิว ไม่ว่าจะนานแค่ไหนบูมก็จำทิวได้ น้ำที่เขาถืออยู่ในมือหล่นลงพื้นไปโดยที่บูมก็ไม่รู้ตัว ส่วนทิวก็มีอาการไม่ต่างจากบูม ต่างคนต่างตกตะลึงและยืนตัวแข็ง

"บูมระวังหน่อยสิคะ" แพรวตำหนิแฟนหนุ่มพลางหยิบถุงขวดน้ำที่ตกไปมาถือไว้เอง "ไปเถอะค่ะ เดี๋ยวจะไม่ทันนะคะ" แพรวว่าแล้วก็เดินออกไปก่อน แต่บูมยังคงยืนตัวแข็งทื่ออยู่

"บูมคะ บูมจะซื้ออะไรอีกหรือเปล่าคะ ไปกันเถอะค่ะ เดี๋ยวไม่ทันนะคะ" แพรวหันมาเรียกแฟนหนุ่มอีกครั้งหลังจากที่เธอเดินออกไปแล้วบูมก็ยังคงอยู่ที่เดิม

"ครับ" บูมตอบแล้วก็ค่อยๆ หันตัวกลับเดินตามแฟนสาวออกไปอย่างงงๆ

"บูมเป็นอะไรหรือเปล่า ไม่สบายหรือเปล่าคะ" แพรวถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นบูมเดินตัวแข็งๆ แถมยังมีสีหน้าเหมือนคนตกใจ

บูมค่อยๆ เรียกสติเขากลับคืนมา แต่มันก็กลับคืนมาได้ช้ามาก เขาฟังไม่รู้เรื่องเลยว่าแพรวถามเขาว่าอะไรบ้าง

"บูม...เป็นอะไรหรือเปล่าคะ" แพรวหยุดเดินแล้วมองหน้าแฟนหนุ่มเพื่อสังเกตหาความผิดปกติ บูมก็ดูผิดปกติจริงๆ ด้วย เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า ก็ไม่เห็นจะมีอะไรนี่นา จะว่าเป็นเพราะทำขวดน้ำตกก็ไม่น่าจะทำให้บูมดูตกใจขนาดนี้

"ไม่มีอะไรหรอกครับ รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวไม่ทัน" บูมตอบออกมาในที่สุด แล้วก็รีบเดินไปที่รถ แพรวเดินตามเขาไปอย่างงงๆ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรเรื่องนี้อีก แล้วรถเก๋งคันหรูก็ขับออกไปจากซอยเพื่อที่จะไปงานเปิดโครงการคอนโดใหม่แห่งหนึ่งแถวๆ เกษตรนวมินทร์ซึ่งบูมเพิ่งเข้ามารับผิดชอบได้ไม่นาน

ทิวมองตามรถคันนั้นไปราวกับไม่เชื่อสายตาตัวเอง เขายืนงง ทำอะไรไม่ถูก แต่ก็รู้ว่าเขาคงจะวิ่งตามออกไปไม่ได้ ผู้ชายเมื่อสักครู่นี้ที่มากับแฟนสาวคือบูมจริงๆ หรือ บูมมีแฟนแล้วนี่เองถึงได้ไม่อยากกลับมาเจอทิวอีกครั้ง เพราะอย่างนี้นี่เอง แค่จะทักทายกันสักคำบูมยังไม่ทำเลย แล้วจะให้ทิวเข้าใจว่ายังไง

"ขายบ้าน!!!" นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมทิวถึงได้ติดป้ายประกาศขายบ้าน บูมยืนมองป้ายนั้นแล้วก็ครุ่นคิด แล้วที่เมื่อวานเขาเจอทิวเป็นพนักงานในร้านสะดวกซื้อนั่นล่ะ มันเกิดอะไรขึ้นกับทิว เขาคิดว่าทิวน่าจะได้ทำงานที่ดีกว่านี้ แต่ทำไมทิวถึงไปทำงานที่นั่น ทำไมทิวต้องขายบ้าน ทิวมีปัญหาอะไรหรือเปล่า หรือว่าแค่ต้องการย้ายที่อยู่ แล้วทิวจะไปอยู่ที่ไหน ในช่วงเวลาสี่ปีกว่าๆ ที่บูมหายไปนั้นดูเหมือนจะมีอะไรเกิดขึ้นกับทิวมากมายอย่างที่บูมเองก็คิดไม่ถึงมาก่อน

เขาไม่มีคำตอบใดๆ เลยเพราะบูมแทบจะไม่เคยรับรู้ข่าวคราวของทิวด้วยซ้ำ ตั้งแต่จากไปคราวนั้นเขาก็คือคนที่ตัดขาดการติดต่อกับทิวทุกอย่าง ด้วยเหตุผลเพียงเพราะว่าเขาไม่กล้ามาสู้หน้าทิวอีก แต่เมื่อวานที่เขาได้เจอทิวโดยบังเอิญนั้น บูมก็เก็บเอาไปคิดทั้งคืน เขาได้แต่ถามตัวเองว่ามันเกิดอะไรขึ้นทิวถึงต้องไปทำงานที่นั่น จนรู้สึกว่าทนไม่ไหว ไม่ว่าก่อนหน้านั้นเขาจะมีเหตุผลมากมายที่จะไม่มา แต่หลังจากที่ได้เจอทิวเมื่อวานนี้แล้ว บูมก็โยนทิ้งความกลัวทุกอย่างไป เขาจะต้องมาหาทิวให้ได้ ไม่ว่าใครจะจับมัดไว้เขาก็ต้องมา เลิกงานปุ๊บเขาจึงรีบออกมาทันที แต่ก็ไม่ได้แวะดูที่เซเว่นหรอกเพราะคิดว่าทิวคงทำงาน คงไม่มีเวลาคุยกัน

บูมเดินกลับมาที่รถ แล้วก็เข้าไปนั่งข้างในพร้อมกับลดกระจกลงเพราะเขาดับเครื่องไปแล้ว กำลังคิดอะไรเพลินๆ ก็เห็นมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งวิ่งเข้ามาจอดที่หน้าบ้านทิว ทิวนั่นเอง เขายังอยู่ในชุดพนักงานร้านนั้นอยู่เลย มอเตอร์ไซค์คันนั้นก็เป็นคันที่บูมเคยเห็นทิวใช้ไปซื้อของที่หน้าปากซอยอยู่บ่อยๆ แค่เห็นเท่านั้น บูมก็แทบอยากจะวิ่งลงจากรถไปหาเพื่อนในทันที แต่เขาก็ยังไม่ทำอย่างนั้น ดูเหมือนทิวมีท่าทางสงสัยเหมือนกันว่ารถของใครมาจอดอยู่ข้างๆ บ้านเขา แต่ทิวก็หันกลับไปสนใจกับการไขกุญแจบ้านตามเดิม ในจังหวะนี้นี่เองที่บูมเปิดประตูรถออกไปแล้วก็เดินไปหาทิว พอไปยืนอยู่ใกล้ๆ เขาก็ยื่นมือไปแตะไหล่ทิวพลางเรียกชื่อ

"ทิว เรากลับมาแล้ว"

ทิวปล่อยกุญแจหลุดจากมือแล้วหันมามองเจ้าของมือที่แตะไหล่เขาอยู่

"บูม บูมจริงๆ ด้วย" ทิวอ้าปากค้างราวกับไม่เชื่อสายตาตัวเอง แล้วก็โผเข้ากอดเพื่อนทันทีที่รู้ว่าเป็นบูมจริงๆ ไม่ได้ตาฝาดไป ส่วนบูมก็กอดตอบเพื่อนด้วยความคิดถึงสุดหัวใจเช่นกัน เสียงร่ำให้ค่อยๆ ดังขึ้นจากทั้งสองคน

"เรากลับมาแล้วทิว เรากลับมาแล้ว" บูมย้ำประโยคเดิมอีกครั้ง ภาพที่ทิวคอยช่วยพยุงเขาตอนที่เขาตกบันได ภาพที่ทิวคอยสอนร้องเพลงให้เขาปรากฎชัดเจนขึ้นในหัวราวกับมันกำลังเกิดขึ้นจริงอยู่ในตอนนี้

"บูม" ทิวก็ได้แต่เรียกชื่อเพื่อนเช่นกัน เขาไม่รู้จะพูดอะไรในตอนนี้ มันมีอะไรหลายอย่างเหลือเกินที่เขาอยากจะพูด อยากจะเล่าให้บูมฟัง แต่ ณ นาทีนี้ เขาอยากกอดบูมให้แน่นและเนิ่นนานที่สุดให้สมกับที่รอคอยและคิดถึงมานานเหลือเกิน

สักพักใหญ่ทิวกับบูมก็ผละออกจากกันเล็กน้อยเพื่อที่จะมองหน้ากันให้ชัดๆ ทั้งทิวและบูมต่างก็ยิ้มทั้งน้ำตา นานเท่าไรแล้วที่ไม่ได้เจอกัน บูมเคยคิดว่ากลับมาเจอกันอีกครั้งก็อาจจะมีความรู้สึกห่างเหินไปบ้าง แต่มันไม่ใช่เลย ความรู้สึกที่เคยเกิดขึ้นเมื่อหลายปีที่แล้วก็ยังกลับคืนมาราวกับว่ามันไม่เคยไปไหนเลย

บูมดึงเพื่อนเข้ามากอดอีกครั้ง เขารู้สึกผิดอย่างมากเหลือเกินที่ทิ้งเพื่อนไป การที่ทิวต้องไปทำงานแบบนี้ก็คงพอจะบอกได้ว่าทิวต้องลำบากแค่ไหน ในขณะที่บูมกลับมีชีวิตที่สุขสบายทุกอย่าง

"เราขอโทษ... ทิว... เราขอโทษ" บูมบอกเพื่อนพลางสะอื่นไห้ เขารู้ว่าคำขอโทษแค่นี้คงไม่พอที่จะชดเชยอะไรได้ แต่บูมก็อยากขอโทษ

"ไม่เป็นไร...บูม" ทิวบอกเสียงเบา เขาหมายความตามที่พูดจริงๆ ไม่ใช่แค่พูดเพื่อให้อีกคนรู้สึกดี คนที่เขารักและรอคอยกลับมาแล้ว ไม่มีอะไรจะมีค่ามากไปกว่านี้ ที่เขายอมลำบากและอดทนก็เพื่อที่จะได้เจอคนๆ นี้เท่านั้น วันนี้ทิวก็ได้เจอแล้ว ความคิดถึงและความทรมานในช่วงสี่ปีกว่าๆ ที่ผ่านมาได้หายไปหมดสิ้น แม้ว่าภาพที่เขาวิ่งตามรถของบูมที่กำลังจากไปจะยังฉายวนซ้ำอยู่ให้เห็นเนืองๆ ในขณะที่กอดเพื่อนอยู่ แต่ความเจ็บปวดนั้นก็ถูกเยียวยาเมื่อทิวได้กลับมาอยู่ในอ้อมแขนของคนที่เขารักอีกครั้ง

เมื่อได้กอดกันจนพอใจแล้ว ทิวก็พาบูมเดินเข้ามาในบ้าน บูมก็ได้เห็นว่าทิวก็ยังชอบปลูกต้นไม้อยู่เช่นเดิม มุมคีย์บอร์ดที่เขากับทิวมักจะมาร้องเพลงด้วยกันก็อยู่ที่เดิม แต่มีรูปเขากับทิวมาตั้งไว้ด้วย ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ล้วนแล้วแต่มีความทรงจำหลายอย่างดีๆ ที่เคยเกิดขึ้น บูมไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าเขาทิ้งสิ่งเหล่านี้ไปอย่างง่ายดายราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นไปได้อย่างไร

"แม่ล่ะทิว แม่ยังไม่กลับอีกเหรอ" บูมถามเมื่อนึกขึ้นได้

"แม่เราเสียแล้วบูม" ทิวบอกเพื่อนแล้วก็ร้องไห้อีกครั้ง

"อะไรนะทิว" บูมอุทานราวกับจะไม่เชื่อว่ามันเป็นความจริง "ตั้งแต่เมื่อไร"

"เกือบสามปีแล้วล่ะ"

"โธ่แม่...." บูมหันไปมองรูปแม่ของทิวที่ติดไว้ตรงฝาบ้าน เขารู้สึกสะท้อนใจ เขาน่าจะได้มาอยู่กับทิวในช่วงเวลานั้น "แสดงว่านายก็...อยู่คนเดียว" บูมแทบจะพูดต่อไม่ได้ เหมือนมีอะไรมาจุกที่คอหอย ขอบตาเขาร้อนผ่าวอีกครั้ง สงสารทิวจับจิตจับใจ นี่เขาทิ้งเพื่อนไปแล้วก็ปล่อยให้เพื่อนที่เขารักต้องเผชิญชะตากรรมต่างๆ มากมายเพียงคนเดียวตลอดมาเลยหรือ ทิวเคยรักเคยดีกับเขามากขนาดไหน ทำไมเขาจึงทิ้งเพื่อนไปได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกผิด เขาคงให้อภัยตัวเองไม่ได้อีกแล้ว

"ทิว...เราจะไม่ว่าอะไรนายเลยสักคำถ้านายจะโกรธหรือเกลียดเรา นายจะเกลียดเราก็ได้ มันคงทำให้เรารู้สึกดีกว่านี้ ดีกว่าที่เราจะต้องมารับรู้ว่า... เราคือคนที่ทิ้งนายไปแล้วปล่อยให้นายลำบากอยู่คนเดียว ชาตินี้เราคงให้อภัยตัวเองไม่ได้เลยทิว" บูมค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นราวกับคนไม่มีเรี่ยวแรง เขารู้สึกเจ็บปวดเหลือเกินที่ได้รู้ว่าเขาทำไม่ดีกับทิวมากแค่ไหน

ทิวรีบเข้ามาหาเพื่อนแล้วนั่งลงข้างๆ "อย่าคิดอย่างนั้นสิบูม เราไม่เคยโกรธนายเลย การที่นายกลับมา มันก็เป็นของขวัญที่มีค่ามากที่สุดสำหรับเราแล้ว เรามีชีวิตอยู่ทุกวันนี้ก็เพื่อรอนายนะบูม" แล้วทิวก็ตัดสินใจบอกสิ่งที่เขาเก็บไว้ในใจมาตลอด "เราเกลียดคนที่เรารักไม่ได้หรอก ไม่ว่าจะยังไงเราก็ทำไม่ได้ เรารักนายนะบูม นี่คือสิ่งที่เราอยากจะบอกก่อนที่เราจะจากกัน" เขาจะไม่รอช้าอีกแล้วเพราะทิวไม่รู้จริงๆ ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น เมื่อบูมอยู่ตรงนี้แล้วเขาก็ควรจะใช้โอกาสนี้โดยไม่ต้องรีรออะไรอีก เพราะมันอาจจะสายเกินไป เขาก็ไม่อยากจะรอนานๆ เหมือนที่ผ่านมาอีกแล้ว

บูมมองหน้าทิวแล้วยิ้มทั้งน้ำตา เขารู้ ถึงนายไม่ต้องบอกเราก็รู้แล้ว ทำไมเราจะไม่รู้ว่านายคิดยังไงกับเรา "ทิว... ก่อนที่เราจะจากกัน เราก็มีความรู้สึกเดียวกันเหมือนกับนาย เราพยายามที่จะบอก แต่เราก็ไม่มีโอกาส ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เราคงจะไม่รีรอที่จะบอกว่ารักนาย เรารักนายนะทิว ถึงวันนี้ก็ยังรัก"

บูมดึงเพื่อนมากอดอีกครั้ง เขาแน่ใจแล้วว่าวันเวลาและระยะทางไม่ได้ทำให้ความรู้สึกในวันนั้นเปลี่ยนไปเลย ไม่ว่าเขาจะเจอใคร มีสังคมใหม่หรือแม้กระทั่ง...มีแฟน แต่ไม่ว่าจะห่างเหินไปนานแค่ไหน พอได้กลับมาเจอทิวในวันนี้อีกครั้ง บูมก็รู้สึกว่าเขาไม่ได้รู้สึกต่างจากวันนั้นเลย ความรักในวันนั้นก็ยังอยู่เหมือนเดิม

ทิวเองก็ตกใจไม่น้อยที่รู้ว่าบูมเองก็รักเขาเหมือนกัน ความเจ็บปวดในช่วงสี่ปีกว่าที่ผ่านมาหายไปเสียสิ้นเมื่อทิวได้ยินคำนี้จากปากของบูมเอง ทิวดีใจเหลือเกินที่ได้รู้ว่าบูมก็รักเขาเหมือนกับที่เขารักบูม ช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาได้แต่คิดน้อยใจว่าบูมคงไม่ได้คิดอะไรเกินกว่าความเป็นเพื่อนกัน หรือแม้กระทั่งความเป็นเพื่อน บูมก็อาจจะไม่มีเหลือให้เขาเลย การที่บูมจากไปไม่ติดต่อมาแบบนั้น ถึงจะพยายามไม่คิดในแง่ร้ายมันก็คงอดคิดอย่างนั้นไม่ได้

"เดี๋ยวเรามานะบูม" ทิวบอกเหมือนนึกอะไรได้

บูมพยักหน้าแล้วมองตาม ทิวลุกขึ้นแล้วก็รีบเดินกึ่งวิ่งขึ้นไปบนห้องของตัวเอง ไม่นานนักทิวก็กลับลงมาด้วยเสื้อตัวหนึ่ง บูมเห็นแล้วก็ลุกขึ้นยืนและเขาก็ไม่อาจจะห้ามน้ำตาได้อีกเมื่อเห็นเสื้อที่ทิวใส่ลงมานั้นเป็นเสื้อเฟรนด์ชิพสมัยเรียนมัธยมนั่นเอง ทิวยังคงเก็บเอาไว้เพราะในบรรดาเพื่อนๆ ทั้งหมดนั้นก็เหลือบูมเพียงคนเดียวที่ยังไม่ได้เขียนให้เขาเลย

ทิวถือปากกาสำหรับเขียนมาด้วยแท่งหนึ่ง พอเดินมาถึงบูม ทิวก็ยื่นให้แล้วบอกว่า "เขียนให้เราหน่อยนะบูม เหลือนายแค่คนเดียวที่ยังไม่ได้เขียนให้เราเลย"

บูมพยักหน้าพลางรับปากกาแท่งนั้นมาแล้วก็ค่อยๆ บรรจงเขียนข้อความลงไปบนเสื้อของทิวด้วยความสะเทือนใจ เขาไม่ต้องใช้เวลาคิดนานมากนักเพราะเขารู้อยู่แล้วว่าอยากจะเขียนอะไร พอเขียนเสร็จแล้วบูมก็เอาปากกาไปวางไว้บนโต๊ะใกล้ๆ

"นายเขียนว่าอะไรบูม อ่านให้เราฟังหน่อยสิ" ทิวถามพลางก้มลงมองตรงที่บูมเขียน แต่มันก็กลับหัวและอ่านยาก แถมยังยาวอีกต่างหาก

"ได้สิ" บูมเดินเข้ามาใกล้ๆ แล้วก็ก้มมองตรงบริเวณที่เขาเขียนข้อความลงไป "ฟังนะทิว" บูมสูดลมหายใจเข้าแล้วก็ร้องเพลงๆ หนึ่งขึ้นมา "ฉันดีใจที่มีเธอ ฉันดีใจที่เจอเธอ เธอคือกำลังใจเดียวที่มีไม่ว่านาทีไหนๆ" จริงๆ บูมเขียนไว้แค่นี้เพราะมันเขียนยาวมากกว่านี้ไม่ได้ ไม่งั้นมันจะไปทับข้อความของคนอื่นๆ แต่บูมก็ร้องต่อโดยมีเสียงทิวร้องคลอตามเบาๆ "ฉันดีใจที่มีเธอ แม้จะต้องพบอะไร ฉันก็รู้และฉันอุ่นใจ ว่าฉันนั้นจะมีเธออยู่ตรงนี้" จะว่าไปแล้ว การร้องเพลงร้องไห้ไปนี่มันก็ยากเอาการอยู่เหมือนกัน

แล้วทิวกับบูมก็มองหน้ากันเพื่อที่จะร้องท่อนสุดท้ายพร้อมกัน "ฉันก็รู้และฉันอุ่นใจ ว่าฉันนั้นนั้นจะมีเธออยู่...กับฉัน"

แล้วบูมก็ดึงทิวเข้าไปกอดอีกครั้งด้วยความรักสุดหัวใจ "เราขอโทษนะทิว เราขอโทษ" บูมพูดพลางใช้มือลูบไล้หลังเพื่อนเบาๆ "เราสัญญา ต่อไปนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะไม่ทิ้งนายไปไหนอีก เราจะอยู่ดูแลนายไปจนกว่า...เราจะตายจากกัน"

ทิวได้ฟังแล้วก็กอดบูมแน่น สัมผัสที่อบอุ่นนี้เท่านั้นคือสิ่งที่ทิวโหยหาตลอดมา ทิวรู้สึกดีใจและขอบคุณตัวเขาเองที่ไม่ได้รักใครในช่วงเวลาที่ผ่านมา เขาเก็บใจและกายของเขาไว้เพื่อรอคอยอ้อมแขนที่แสนอบอุ่นนี้เท่านั้น และมันก็คุ้มค่ากับการรอคอยเสียจริงๆ เขานึกว่าชีวิตนี้จะไม่ได้มีวันนี้เสียแล้ว

บูมปล่อยอ้อมแขนออกจากตัวทิว ทั้งคู่มองหน้ากันเพื่อจะสำรวจหาอะไรหลายๆ อย่างที่เกิดขึ้นบนใบหน้าของเขาทั้งสอง

เมื่อทิวได้สังเกตดีๆ ก็พบว่าบูมดูหล่อเหลามากทีเดียว มากกว่าเมื่อตอนสมัยมัธยมหลายเท่า ใบหน้าของบูมสดใสไร้ริวรอย ผิวขาวเนียนละเอียด รูปร่างกำยำสมส่วน ริมฝีปากยิ้มละไม กลิ่นกายหอมเย้ายวนใจอย่างที่บุรุษเพศพึงมี เขาดูมีเสน่ห์ดึงดูดใจอย่างที่ทิวไม่เคยเห็นมาก่อน ยิ่งอยู่ในชุดกางเกงแสล็คสีดำและเสื้อเชิ๊ตทำงานยี่ห้อหรูหราสีขาวตัวนี้ก็ยิ่งทำให้บูมดูดีและภูมิฐานมาก ทิวยิ้มอย่างพอใจที่ได้เห็นเช่นนั้น ถึงเขาจะไม่โชคดีเหมือนบูม แต่ทิวก็ดีใจที่เห็นบูมเรียนจบและมีงานการทำสมกับที่ได้ร่ำเรียนมา

บูมไม่รู้หรอกว่าทิวกำลังคิดอะไรอยู่ในขณะที่ใช้สายตาสำรวจตัวเขา แต่เขาก็บอกกับตัวเองในใจว่า ทั้งร่างกาย ชีวิตและจิตใจของเขา เขาจะอยู่เพื่อทำให้ทิวมีความสุข เพื่อจะชดเชยความผิดบาปต่างๆ ที่เขาเคยทำไว้ ไม่ว่ามันจะมีอุปสรรคมากแค่ไหนก็ตาม

"นายกินข้าวหรือยังทิว" บูมถามขึ้นทำลายความเงียบ

"ยังเลย"

"ไปหาอะไรกินข้างนอกกันไหม เราอยากจะพานายไปกินอาหารที่นายคิดว่าอร่อยและอยากกินมากที่สุด"

ทิวพยักหน้าพลางยิ้ม "ไปสิ" รอยยิ้มของทิวเริ่มกลับมาแล้ว บูมจูบที่หน้าผากเพื่อนอย่างรักใคร่เพราะรู้สึกว่ารอยยิ้มของทิวทำให้ทิวดูน่ารักทีเดียว

"อะไร" ทิวถามอย่างงงๆ

"คนรักกันเขาก็ทำแบบนี้แหละ" บูมตอบแล้วก็ขำ ทิวได้แต่ยิ้มเขินอาย

---------------------------------------------------------

แล้วบูมกับทิวก็มาอยู่ในร้านอาหารบรรยากาศดีแห่งหนึ่งแถวถนนเลียบทางด่วนรามอินทรา มันเป็นร้านอาหารที่หรูพอสมควรสำหรับทิว หลายปีมานี้เขาไม่เคยได้มาในสถานที่แบบนี้เลย

"อยากกินอะไร สั่งได้เต็มที่เลยนะครับ...ที่รักของผม" บูมพูดพลางยักคิ้วให้ดูตลกๆ ในช่วงท้ายๆ

แต่ก็เล่นเอาทิวเขินไปเลย "ทำไมเรียกแบบนั้นล่ะ"

"อ้าว คนรักกันเขาก็เรียกแบบนี้กันทั้งนั้นแหละ สงสัยนายจะยังไม่ชิน นายไม่เคยมีแฟนเหรอ"

คำถามท้ายสุดนั้นทำให้ทิวเงียบไปเลยจนบูมตกใจว่าเขาคงพูดอะไรผิดพลาดไปหรือเปล่า

"ขอโทษ เราพูดอะไรผิดหรือเปล่า" บูมถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง แต่เมื่อนึกอะไรได้เขาก็รีบบอกอย่างเขินๆ ว่า "ลืมไป แฟนของทิว ก็นั่งอยู่ข้างหน้าทิวแล้วนี่นา"

ได้ผลเลยเพราะทิวยิ้มและหน้าแดงด้วยความเขินอายทันที

"สั่งอาหารเถอะ หิวจะแย่ละ" บูมบอกพลางหยิบเมนูมาอ่านดู

"นึกว่าจะอิ่มน้ำตากันแล้วซะอีก" ทิวแอบแซว บูมก็พลอยขำไปด้วย เขาไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตนี้จะต้องร้องไห้มากมายขนาดนั้น

ก่อนจะเริ่มสั่งอาหาร บูมก็บอกทิวว่า "ทิว... วันนี้เรายังไม่อยากคุยเรื่องเครียดๆ นะ แต่พรุ่งนี้... ทิวช่วยเล่าให้เราฟังทั้งหมดได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตทิวบ้าง เราอยากฟัง นายจะใช้เวลาเล่าสามชั่วโมง หนึ่งวันหรือสิบวันก็ได้" แล้วบูมก็ยื่นมือมาจับมือทิวไว้พลางบีบเบาๆ "เล่าให้เราฟังนะทิว เราอยากรู้ทุกอย่าง... ทุกอย่างที่นายอยากจะเล่าให้เราฟัง"

ทิวพยักหน้ารับพลางยิ้มน้อยๆ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเล่าได้มากน้อยแค่ไหน แต่จะพยายามละกันนะ

พอได้อาหารมาแล้ว ทิวกับบูมก็หันมาสนใจกับการกินก่อนเพราะต่างก็หิวด้วยกันทั้งคู่ แต่ก็กินไปคุยไป บูมเล่าให้ทิวฟังเกี่ยวกับชีวิตของเขาที่อเมริกาเพราะทิวอยากรู้ เขาพยายามเล่าใหัมันฟังดูสนุกและตลกเพื่อให้ทิวขำ แต่ไม่ว่าบูมจะเล่าอะไร ทิวก็ชอบฟังทั้งนั้นแหละ สิ่งที่บูมเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดก็คือบูมกลายเป็นคนที่คุยสนุกและมีเสน่ห์ บูมดูไม่เครียดเหมือนเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะสลับกัน เพราะชีวิตของทิวในช่วงหลายๆ ปีที่ผ่านมานั้นก็มีเรื่องให้เครียดหลายอย่างทีเดียว แต่บูมก็กำลังจะทำให้รอยยิ้มของทิวกลับคืนมา และเขาก็สามารถทำมันได้อย่างง่ายดาย นี่ล่ะนะคืออานุภาพของความรัก กับคนที่ไม่รัก ให้กำลังใจกันแค่ไหนก็แทบจะไม่มีอะไรกระเตื้อง แต่คนที่รักกัน ยังไม่ทันได้พูดอะไรด้วยซ้ำ เห็นแค่รอยยิ้มอย่างเดียวก็มีพลังใจขึ้นมาอย่างมากแล้ว

ใครจะว่าทิวบ้าหรือโง่ที่ยังคงจริงจังกับความรักสมัยมัธยมมาจนถึงวันนี้ ทิวก็คงจะไม่โต้ตอบใดๆ ก็คนมันรักไปแล้ว มันเปลี่ยนไม่ได้ง่ายๆ ก็คงต้องยอมให้ชีวิตเป็นแบบนั้น

---------------------------------------------------------------------------

กินอาหารเย็นเสร็จแล้วบูมก็ขับรถมาส่งทิวที่บ้าน หลังจากที่นั่งคิดในรถมาสักพัก บูมก็ตัดสินใจว่า "คืนนี้เรานอนเป็นเพื่อนนายดีกว่า ได้ไหม"

"นายจะนอนได้หรือเปล่าล่ะ มันแคบหน่อยนะ"

"เมื่อก่อนเราก็เคยมานอนออกบ่อย ทำไมจะนอนไม่ได้ล่ะ แคบก็ดีสิ จะได้..." บูมทำหน้าทะเล้นใส่ แล้วก็หัวเราะด้วยกัน

"เอาเหอะๆ ถ้านายไม่รังเกียจ เราก็ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว"

สรุปว่าบูมก็จะนอนเป็นเพื่อนทิวนั่นแหละ เขาตั้งใจมาอยู่แบบนี้อยู่แล้วนี่นา ถ้าทิวไม่ยอมให้เขานอนด้วยวันนี้บูมก็จะไม่ยอมอย่างเด็ดขาด

พออาบน้ำเสร็จแล้ว ทั้งคู่ก็อยู่ในชุดที่คล้ายๆ กันคือกางเกงขาสั้นแบบบ็อกเซอร์และเสื้อกล้ามสีขาว ล้วนแล้วแต่เป็นของทิวทั้งนั้นเพราะบูมไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย

"บูม นายรู้ตัวหรือเปล่าว่านาย... หล่อมากเลยนะ ดูภูมิฐานขึ้นเยอะเลย" ทิวบอกขณะที่เขากับบูมยืนอยู่กลางห้องด้วยกัน บูมสวมกอดเขาไว้หลวมๆ

"แล้วทิวชอบหรือเปล่าล่ะ" บูมถามด้วยน้ำเสียงแปลกๆ ที่ทิวไม่เคยได้ยินมาก่อน แววตาของบูมก็ดูแปลกๆ ไปด้วย พอบูมเขยิบเข้ามาใกล้ ทิวก็ยิ่งหวั่นไหวมากขึ้นจนใจเต้นไม่เป็นส่ำ รูปร่างที่กำยำสมส่วนราวเทพบุตร กลิ่นกายที่แสนรัญจวนใจปลุกอารมณ์ของทิวให้เตลิดไปไกลเสียแล้ว

พอเห็นทิวไม่ตอบแต่เขินอาย บูมก็ยิ่งรุกหนักขึ้น "ชอบหรือเปล่าล่ะทิว" ใบหน้าของบูมกับทิวอยู่ห่างกันนิดเดียวจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน

ทิวพยักหน้าน้อยๆ แล้วยิ้มเขิน พอเผลอปั๊บ บูมก็ดันตัวเขาลงมานั่งบนเตียง จากนั้นบูมก็ดันตัวทิวให้ค่อยๆ นอนลงบนเตียง พร้อมกับใบหน้าของเขาที่โน้มต่ำตามลงมาเรื่อยๆ

"เรารักนายนะทิว เราคิดถึงนาย เรารอคอยเสมอที่จะได้พบนายอีกครั้ง ต่อไปนี้ เราจะอยู่ดูแลนายเอง ไม่ว่าจะมีอุปสรรคมากแค่ไหนเราก็จะไม่ทิ้งนายไปไหนอีก" แม้ว่าจะพูดด้วยเสียงที่เบา แต่ทุกคำพูดของบูมก็ดูหนักแน่นจริงจัง

"เราก็รักนาย" ทิวพูดได้แค่นั้น ริมฝีปากของบูมก็ปิดปากเขาไว้ทันที บูมค่อยๆ บรรจงจุมพิตทิวอย่างรักใคร่ อ้อยอิ่งและเนิ่นนาน ทิวเสียวสะท้านจนต้องกอดเขาไว้เสียแน่น

บูมหยุดและยิ้มอย่างพอใจ จากนั้นก็เปลี่ยนจุดหมายไปที่บริเวณต้นคอและใบหู ทิวดูเหมือนจะจั๊กกะจี้ก็เลยขำออกมา บูมเห็นแล้วก็อดเอ็นดูและหมั่นเขี้ยวไปด้วยไม่ได้

"ทิวพร้อมหรือยัง" บูมถามพลางยิ้มละไม

ทิวพยักหน้าเบาๆ แม้จะหวั่นๆ บ้าง แต่เมื่อเป็นบูมแล้วทิวก็ไว้ใจทุกอย่าง ไม่ว่าบูมจะให้ทำอะไรหรือพาไปทางไหน ทิวก็พร้อมที่จะตามไปทุกที่

"ไม่กลัวใช่ไหม" น้ำเสียงนั้นแฝงความห่วงใยอยู่ในที

ทิวส่ายหน้า

บูมจึงเริ่มบทรักที่หนักหน่วงขึ้น เขาไม่เคยรู้สึกว่าจะมีบทรักครั้งไหนที่ช่างอบอุ่น หอมหวานและสมบูรณ์แบบได้เท่าครั้งนี้อีกแล้ว บูมมีความสุขอย่างไที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ทิวเองก็เหมือนกัน ไม่ว่าบทรักนั้นจะหนักหรือเบา เขาก็พร้อมที่จะไปกับบูม เพราะทั้งหมดที่กำลังเกิดขึ้นนั้นมาจากความรัก หาใช่ความต้องการตามธรรมชาติเพียงอย่างเดียวไม่ เมื่อมีความรักแล้วไม่ว่าจะทำอะไรก็มีความสุขทั้งนั้น บูมจึงใช้เวลาในคืนนี้ปรนเปรอความสุขให้ทิวอย่างเต็มที่ เขายินดีที่จะทำให้ทิวมีความสุขเท่าที่เขาจะทำได้ ไม่ว่าจะเป็นแรงกาย ร่างกาย ความรักและชีวิตของเขา เพื่อที่จะชดเชยให้กับความเจ็บปวดทรมานที่ทิวเคยได้รับมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา ค่ำคืนที่แสนยาวนานนี้คงจะเป็นค่ำคืนที่เขาทั้งสองคนจะต้องจดจำไว้ตราบนานเท่านาน

เช้าวันใหม่แล้ว ทิวตื่นขึ้นแต่เช้ามืดเป็นคนแรกเพราะต้องเตรียมตัวไปทำงานให้ทันตอนเจ็ดโมงเช้า แต่พอนึกได้ว่ามีใครบางคนนอนอยู่ข้างๆ ทิวก็หันไปมองดูบูมที่นอนหลับไหลอย่างเป็นสุข มือข้างหนึ่งของบูมพาดทับอยู่บนตัวเขา ทิวค่อยๆ ดึงมือข้างนั้นมาแนบแก้มของตัวเอง น้ำตาแห่งความดีใจมันจะไหลออกมาอีกแล้ว ชีวิตที่เคยอ้างว้างเดียวดายของทิวได้หมดไปเมื่อมีบูมอยู่ข้างๆ มันทำให้เขามีกำลังใจที่จะต่อสู้ชีวิตต่อไปอย่างไม่ย่อท้อ

ทิวค่อยๆ วางมือของบูมลงและค่อยๆ ลุกขึ้นอย่างเงียบๆ เพื่อไม่ให้บูมตื่น แต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเพราะบูมเริ่มรู้สึกตัวและลืมตาขึ้น เขาถามทิวด้วยอาการงัวเงียว่า "ทิวจะไปไหนครับ"

วิธีเรียกของบูมทำให้ทิวต้องมองด้วยความสงสัย ทำไมบูมถึงพูด "ครับ" กับเขา

"ไปอาบน้ำ เราต้องไปทำงานแต่เช้า"

"เดี๋ยวก่อนสิ เดี๋ยวค่อยไปก็ได้ นี่ยังเช้ามืดอยู่เลยนะ กี่โมงแล้วเนี่ย" แล้วบูมก็หันไปดูนาฬิกาที่หัวเตียง "ตีห้าครึ่งเอง ทำไมต้องรีบไปล่ะ"

"เราต้องเข้างานเจ็ดโมงเช้า" ทิวบอกพลางแอบขำที่บูมทำงัวเงียเหมือนเด็ก

บูมลุกขึ้นนั่งแล้วก็สวมกอดทิวไว้เบาๆ จากข้างหลัง "อยู่กับเราก่อนนะ ตั้งสี่ปีกว่ากว่าจะได้มาเจอกัน เราคิดถึงนายมากรู้หรือเปล่า"

ทิวได้แต่ยิ้มแต่ไม่ตอบอะไร

"ทิว..." บูมเรียกเสียงเบา

"หืม"

"เมื่อคืน... นายมีความสุขหรือเปล่า"

เจอคำถามนี้เข้าไปทิวก็เลยก้มหน้าด้วยความเขินอาย

"ว่าไงล่ะทิว ชอบหรือเปล่า" บูมถามย้ำเหมือนกับจะต้องได้คำตอบนี้ให้ได้

ทิวพยักหน้าด้วยความเขินอาย

"จริงเหรอ..." บูมยิ้มดีใจ "เราดีใจที่นายมีความสุขนะ" แล้วบูมก็กระชับอ้อมแขนเพื่อให้ทิวเข้ามาแนบชิดกับตัวเขามากขึ้น "ทิว... แล้วนาย... อยากมีความสุขแบบเมื่อคืนอีกไหม" พูดไม่พูดเปล่า มือของบูมก็เริ่มอยู่ไม่สุข

"บูม... เดี๋ยวนี้นาย..." จะบอกว่าไงดีล่ะ บ้ากามหรือหื่นดี แล้วมันจะแรงไปไหม

"เฉพาะกับนายเท่านั้นแหละ" บูมเหมือนจะเดาได้ว่าทิวจะว่าเขาว่าอะไร "ก็ใครใช้ให้นายน่ารักแบบนี้ล่ะ นะทิวนะ นะๆๆๆ"

ทิวหัวเราะขบขันกับการอ้อนเหมือนเด็กของเพื่อน แต่มันก็ทำให้หัวใจที่เคยแห้งผากของเขาชุ่มชื้นพองโตขึ้นมากทีเดียว ทิวยังไม่ตอบ แต่หมุนตัวแล้วหันหน้าไปหาบูม ก่อนจะพูดว่า "เรื่องอะไร"

แล้วทิวก็ทำท่าจะลุกหนี แต่ไม่มีทางเสียละ บูมคว้าตัวทิวไว้แล้วก็เล่นกอดปล้ำกันไปมาอย่างสนุกสนาน "จะหนีไปไหน"

เสียงหัวเราะหยอกล้อค่อยๆ เงียบลงเมื่อบูมขึ้นมาทาบทับอยู่บนตัวทิว "เราไม่ได้เป็นคนหื่นนะทิว แต่พออยู่ใกล้ๆ กับนายแล้วเราอดใจไม่ไหว เราอยากจะปลอบให้นายหายเศร้า เราอยากจะทำให้นายมีความสุข"

แต่พอเห็นทิวทำเป็นเงียบๆ บูมก็เริ่มน้อยใจ "แต่ถ้านายไม่ชอบก็ไม่เป็นไร" พูดจบแล้วเขาก็หันตัวออกไปนอนบนหมอนของตัวเอง

"ได้ไงล่ะ มาทำให้เราตื่นแบบนี้แล้วต้องรับผิดชอบสิ"

บูมได้ยินทิวพูดแบบนั้นแล้วก็หัวเราะชอบใจเสียงดัง เขาหันมามองหน้าทิว จากหน้าที่ยิ้มๆ ก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นซึ้งๆ "เรารักนายนะทิว ต่อไปนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ขอให้นายจำไว้นะว่าเรา...รักนาย"

ทิวพยักหน้ารับคำแล้วก็ยิ้ม สรุปว่า ตอนเช้านี้ทิวก็ถูกพายุความต้องการทั้งของบูมและของเขาเองพัดโหมกระหน่ำไปอีกรอบ เล่นเอาแทบจะไม่มีแรงไปทำงานเลย

ใครอาจจะหาว่าบูมเป็นคนบ้ากาม แต่บูมไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก ที่เขาเลือกที่จะมีสัมพันธ์ทางกายกับทิวนั้นเพราะเขาต้องการที่จะผูดมัดตัวเองไว้ให้แน่นขึ้น ความสัมพันธ์ทางใจอย่างเดียวอาจไม่ทำให้สายใยแห่งความรักนั้นเหนียวแน่นมากพอ โดยเฉพาะเมื่อจะต้องเผชิญกับอุปสรรคในวันข้างหน้าที่เขาเองก็คาดเดาอะไรไม่ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

บูมคิดว่าเขาตัดสินใจไม่ผิด หลังจากที่ความสัมพันธ์ทางกายเกิดขึ้น ทำให้เขารู้สึกหวงแหนและอยากปกป้องคนที่เขามีความสัมพันธ์ด้วย ความรู้สึกโหยหา คิดถึง อยากอยู่ใกล้ อยากสัมผัสก็มีมากขึ้น นั่นอาจเป็นเพราะความรู้สึกของการเป็นเจ้าของทั้งใจและกายได้เกิดขึ้นตามกลไกธรรมชาติเมื่อมีความสัมพันธ์ทางกายนั่นเอง

ก่อนออกจากบ้าน พอบูมเห็นทิวใส่ชุดพนักงานร้านสะดวกซื้อ เขาก็อดที่จะน้ำตาไหลด้วยความสงสารทิวไม่ได้ เขายังไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นกับทิวบ้าง แต่บูมก็พอเดาได้ว่าชีวิตของทิวคงลำบากมาก เห็นแล้วก็ยังอดที่จะตำหนิตัวเองไม่ได้ว่าเขาไม่ควรหนีหายไปแบบนั้นเลย ถ้าเขายังอยู่ ทิวก็อาจจะไม่ลำบากถึงขนาดนี้

บูมขับรถมาส่งทิวที่หน้าสะดวกซื้อหน้าปากซอย พี่พงษ์ดูจะแปลกใจมากทีเดียวที่เห็นทิวมาทำงานด้วยรถยนต์ยี่ห้อหรูราคาแพงแบบนั้น

"ตอนเย็นเรามารับนะ" บูมบอก ทิวพยักหน้าและยิ้มให้ แล้วบูมก็ค่อยๆ ขับรถออกไป

----------------------------------------------------------------------

ตอนเย็นๆ บูมก็มารับทิวที่ร้านตรงเวลาเป๊ะ วันนี้บูมขอให้ทิวยกเลิกไปเล่นดนตรีก่อนเพราะเขาอยากจะฟังเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในช่วงสี่ปีกว่าๆ ที่ผ่านมาของทิว รวมทั้งเรื่องราวบางอย่างที่ทิวอาจไม่รู้ และเป็นต้นเหตุให้เขาต้องไปจากทิวทั้งที่ยังรักกัน

หลังจากกินข้าวที่ซื้อมาจากข้างนอกแล้ว บูมกับทิวก็มานั่งคุยกันตรงที่นั่งเล่นหน้าบ้าน ทิวเห็นบูมปิดโทรศัพท์ เขาก็เลยปิดโทรศัพท์บ้าง การคุยกันครั้งนี้คงยาวนานและบูมไม่ต้องการให้ใครรบกวน

"ทิว... เล่าให้เราฟังเท่าที่นายจะเล่าให้เราฟังได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นายอย่าหยุด เราจะฟังจนกว่านายจะเล่าจบ หลังจากนั้น เราจะเล่าอะไรบางอย่างให้นายฟัง ตกลงไหม"

ทิวพยักหน้าเห็นด้วย "ได้"

"พร้อมหรือยัง"

ทิวพยักหน้าแล้วก็เริ่มเล่า "วันสุดท้ายที่โรงเรียน เราพยายามมองหานาย แต่ก็ไม่เจอ ตอนนั้นเราน้อยใจมากว่าทำไมนายถึงไม่อยากเขียนอะไรให้เราบ้าง เราเจอต้อง ต้องมาบอกว่านายกำลังจะกลับบ้าน เราก็รีบวิ่งไปหานาย แต่ก็ไม่ทัน เราเห็นรถเก๋งของแม่นายวิ่งออกไปแล้ว เราก็วิ่งตาม แต่..." ทิวหยุดพูดด้วยความสะเทือนใจ แต่เมื่อตกลงกับบูมไว้แล้วว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ต้องเล่าต่อให้จบ ทิวก็ต้องเล่าต่อ

ฟากของบูมนั้น เขาก็รู้สึกสะเทือนใจไม่ต่างกัน น้ำตาเริ่มไหลลงมาโดยไม่รู้ตัว แต่พอรู้ตัวแล้ว เขาก็ปล่อยให้มันไหลอยู่อย่างนั้น ไม่คิดจะทำอะไรกับมัน

"ช่วงปีแรก เรา...เสียใจมาก แต่ก็พยายามคิดว่า นายคงมีเหตุผลบางอย่างที่เราอาจจะไม่รู้ และก็อาจจะสำคัญมากจนทำให้นายต้องจากไปแบบนั้น แต่เราก็ไม่รู้ว่ามันคือเหตุผลอะไร บางครั้งเราก็สงสัยว่าเราทำอะไรผิดหรือเปล่า และที่สงสัยมากก็คือ ทำไมนายไม่เคยติดต่อเรามาเลย นายลืมเราไปหรือเปล่า บางครั้งก็สงสัยว่านายเคยคิดถึงเราบ้างไหม มันทรมานมาก พอแม่เห็นเรากินไม่ได้นอนไม่หลับ บางครั้งก็ร้องไห้ แม่ก็เลยถาม เราก็เลยต้องเล่าให้แม่ฟัง พอแม่ฟังจบก็ถามเราว่า เราเป็นเกย์หรือเปล่า เราก็ตอบว่าใช่ แต่แม่... ก็ไม่ได้รังเกียจเรา แม่รับได้ จนกระทั่งเราเรียนมหาลัยปีสอง เราก็เริ่มทำใจได้มากขึ้น อาจจะเป็นเพราะเราต้องเรียนหนัก ก็เลยไปใช้เวลากับการเรียน แต่ก็ไม่ได้ลืมนะ เพื่อนเก่าๆ ของเราอย่างไอ้ต้อง ไอ้ปุ้ยก็เคยมาถามเราว่าได้เจอกับนายหรือได้ข่าวคราวของนายบ้างไหม เราก็ตอบว่าไม่เคยเลย เหมือนพวกนั้นก็ไม่ค่อยพอใจนายอยู่เหมือนกัน"

"แต่แล้วก็มีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น แม่ของเรา...หัวใจวายเฉียบพลันเพราะความเครียด แล้วแม่ก็จากไป ตอนนั้นต้องมาอยู่เป็นเพื่อนเราอยู่หลายวันเพราะเขากลัวว่าเราจะคิดสั้น ชีวิตตอนนั้นเราแย่มาก เราแทบไม่อยากจะมีชีวิตอยู่เลย" ทิวหยุดอีกครั้งเพราะพูดถึงแม่ทีไรเขาก็อดจะสะท้อนใจไม่ได้ "เราเพิ่งมารู้ตอนหลังว่า... ที่แม่เครียดเป็นเพราะว่า แม่ต้องคอยหาเงินมาใช้หนี้ เพราะแม่ไปกู้เงินนอกระบบมาให้เราเรียนหนังสือ แต่หลังจากแม่เราเสียไปแล้ว เจ้าหนี้ของแม่ก็มาหาเรา แล้วบอกให้เราหาเงินที่เหลือมาใช้หนี้ที่แม่กู้มาสามแสนกว่าบาท รวมดอกเบี้ยแล้วก็เกือบสี่แสน ตอนแรก เราต้องขายรถของแม่ ได้เงินมาประมาณแสนหนึ่งเราก็ให้เขาไป แต่หลังจากนั้นเขาก็บอกว่าให้หาเงินมาจ่ายให้เขาเดือนละหนึ่งหมื่นบาททุกเดือนตามข้อตกลงในสัญญา เราก็เลยต้องออกจากมหาลัยมาทำงานใช้หนี้"

พอทิวพูดมาถึงตรงนี้บูมก็กำมือแน่นพร้อมกับสะอื้น เขามองดูทิวด้วยสายตาเจ็บปวด มิน่าล่ะ ทิวถึงต้องมาทำงานแบบนี้ ทิวสบตากับบูมเหมือนจะถามว่าไหวไหม บูมพยักหน้าเป็นสัญญาณให้ทิวเล่าต่อไป

"เราไปสมัครงานที่ไหนก็ไม่ได้เพราะเราเรียนไม่จบ โชคดีที่เพื่อนที่มหาลัยพาไปฝากงานที่ร้านอาหารที่หนึ่ง เราก็เลยหันมายึดอาชีพร้องเพลงในร้านอาหาร ก็ทำอยู่หลายที่ บางคืนก็ทำสองที่ แต่มากกว่านั้นก็ไม่ไหวเพราะบางที่ก็อยู่ไกลกัน เราไม่มีรถขับไปเอง ต้องใช้แท็กซี่ ขึ้นรถเมล์ก็กลัวจะไปไม่ทัน บางวันก็กลับดึกมาก ก็ได้เงินมาพอใช้หนี้และใช้ส่วนตัวบ้าง แต่ก็ไม่มีเหลือเก็บเลย ตอนกลางวันเราก็ฝึกเล่นกีตาร์ที่บ้านเพิ่มเติม บางร้านเราก็ทั้งร้องทั้งเล่นเอง แต่บางร้านเราก็ไปร้องอย่างเดียว แล้วเราก็ได้รู้จักกับคุณเชน ลูกชายเจ้าของร้านอาหารที่หนึ่งที่เราไปร้องเพลง คุณเชนมาชอบเรา ตอนนั้นเราอ่อนไหวมาก พอมีคนมาทำดีด้วยเราก็เผลอใจ แต่เราไม่ได้รักเขาหรอก เราแค่อยากมีใครสักคนบ้างเพราะตอนนั้นเราไม่มีใครเลย แม่ก็ไม่อยู่ ตอนนั้นก็เหลือต้องเพียงคนเดียวที่ยังคบเป็นเพื่อนกัน แต่ต้องก็ไม่ได้มาหาเราบ่อยๆ แต่ท้ายที่สุด เราก็เลิกคบกับคุณเชนไปเพราะมารู้ทีหลังว่าเขาเป็นพวก...ซาดิสม์ แล้วเราก็เลิกไปร้องเพลงที่ร้านนั้นด้วย"

"แต่พอเลิกแล้วเราก็ได้รายได้น้อยลง แทบไม่พอใช้หนี้และไม่พอกิน ตอนแรกเราก็ยืมต้อง แต่เดือนต่อมามันก็ไม่พอใช้อีก เราไม่รู้จะทำยังไง พอดีมีเพื่อนที่รู้จักคนหนึ่ง เขารู้จักพี่เจ้าของบาร์เกย์ ตอนแรกเราก็ไม่คิดจะทำแบบนี้หรอก แต่ตอนนั้น เราไม่มีทางเลือก เราก็เลยต้องไป" ทิวสะอื้นด้วยความสะเทือนใจเมื่อพูดถึงตรงนี้

บูมก็สะเทือนใจไม่แพ้กัน ดูเขาตกใจมาก ไม่คิดว่าชะตาชีวิตของทิวจะเข้าตาจนถึงขนาดนั้น ถ้าเขาอยู่ ทิวคงไม่ต้องทำแบบนี้ เขาเกลียดตัวเองเหลือเกินที่ทิ้งทิวไปในเวลานั้น เขาทำไปได้ยังไง

"วันแรกที่เราไปทำงานนี้ ก็ไม่ค่อยมีใครสนใจเท่าไรเพราะเรายังหน้าใหม่ จนเริ่มดึก เราก็ได้แขกคนหนึ่ง เราก็ออกไปกับเขา แต่พอเขาจะทำอะไรเราจริงๆ เราก็รับไม่ได้ ก็เลยบอกให้เขาหยุด ตอนแรกเขาไม่ยอมเพราะจ่ายเงินแล้ว แต่เราก็ไหว้อ้อนวอนเขาว่าอย่าทำอะไรเราเลย แล้วก็เอาเงินในกระเป๋าที่เรามีสองพันให้เขาไป เราไม่รู้ว่าพอหรือเปล่า แต่เขาก็ยอม ตอนนั้นเราก็กลับมาบ้าน มีเงินเหลือติดตัวแค่สองร้อย วันนั้นเรารู้สึกสภาพจิตใจย่ำแย่มาก จนเราคิดจะฆ่าตัวตาย จริงๆ เรากำลังจะกินน้ำยาล้างห้องน้ำฆ่าตัวตายแล้วล่ะ แต่เราได้ยินเสียงโทรศัพท์ เราสงสัยว่าใครโทรมาก็เลยลงมารับ แต่ก็ไม่มีเสียงคนพูด เราคิดว่าเป็นนายโทรมา ก็เลยถามว่า ใช่บูมหรือเปล่า แต่ก็ไม่มีเสียงตอบ แต่มันก็ทำให้เราเลิกคิดฆ่าตัวตาย เรารู้ว่าเป็นนาย แค่เรารู้ว่านายยังนึกถึงเราอยู่ เราก็มีความหวัง เราก็เลยคิดในใจว่า ต่อให้ลำบากอีกสักแค่ไหน เราก็จะยอมลำบากทุกอย่าง ขอให้เราได้เจอนายอีกครั้ง"

ถึงตรงนี้บูมก็สะอื้นด้วยความสะเทือนใจ "ทิว...เราขอโทษ" บูมพูดด้วยเสียงเบาหวิว เขาจำได้ว่าเขาโทรมาเพราะรู้สึกใจคอไม่ค่อยดี เขานึกขอบคุณที่อะไรบางอย่างดลใจให้เขาโทรมา ไม่อย่างนั้นแล้ว เขาก็อาจจะไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าทิวอีกเลย

"แต่ตอนนั้นเราก็ลำบากมากจริงๆ เพราะหลังจากจ่ายค่ารถไป เราก็มีเงินเหลือแค่ไม่กี่บาท ตอนเช้าวันนั้นพี่บีมมาหาเรา เราเดาเอาว่านายคงบอกให้พี่บีมมา พี่บีมบอกว่านายยังคิดถึงเราอยู่ นายไม่ลืมเรา เราดีใจมากที่ได้รู้อย่างนั้น มันทำให้เรามีกำลังใจที่จะอยู่ต่อไป พอพี่บีมไป เราก็ไปขอให้พี่ๆ วินมอไซค์ช่วยให้เราได้ขับวินมอร์ไซค์ในซอยเพื่อหารายได้เสริม เราก็ทำอยู่พักหนึ่ง ก็ได้รู้จักกับพี่พงษ์ที่เป็นผู้จัดการที่เซเว่น พี่พงษ์ชวนเรามาทำงานที่นี่ เราก็เลยมา ก็ช่วยเราได้เยอะ เพราะทำให้เรามีรายได้หลัก แล้วก็ร้องเพลงเป็นรายได้เสริม จนกระทั่ง วันนั้นเราก็ได้เจอกับนายโดยบังเอิญ..." พูดมาถึงตรงนี้แล้วทิวก็รู้สึกสะดุดใจ เขาลืมไปเสียสนิทเลยว่าบูมมีแฟนแล้วนี่นา...

"แล้วทำไมนายต้องขายบ้านล่ะทิว" บูมถือโอกาสถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเรื่องมาถึงปัจจุบันแล้ว เขารู้ว่าทิวน่าจะนึกได้แล้วเรื่องที่เขามีแฟน แต่เขาจะยังไม่พูดเรื่องนี้ตอนนี้

"ก็... เจ้าหนี้ของเรา เขาจะขอให้เราจ่ายเงินที่เหลืออีกเจ็ดหมื่นบาท เพราะเขาต้องใช้ด่วนภายในสิ้นเดือนนี้ แต่เราไม่มีให้ เราก็เลยจะขายบ้าน คงพอมีเงินเหลือบ้าง เราก็ว่าจะไปซื้อคอนโดอยู่"

"โธ่ทิว" บูมพูดด้วยความสะเทือนใจ เขาลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาหาทิว ทิวเหมือนจะรู้ว่าบูมต้องการอะไร เขาจึงลุกขึ้นแล้วบูมก็กอดเขาไว้

"เราขอโทษ... เราขอโทษจริงๆ ทิว เรามันขี้ขลาด เรามันเห็นแก่ตัว ปล่อยให้นายลำบากอยู่คนเดียว เราเสียใจที่เราไม่ได้มาอยู่กับนายตอนที่นายต้องการใครสักคน ทั้งๆ ที่นายก็ดีกับเรามาก นายเป็นเพื่อนคนแรกที่ดีกับเรามาก เราตกบันไดเจ็บขานายก็มาช่วยทั้งๆ ที่เราก็ทำไม่ดีกับนาย เราอยากเข้าชมรมดนตรีนายก็มาสอนร้องเพลงให้ จนเราได้เป็นนักร้องนำของวง นายดีกับเรามากขนาดนั้น แต่เรากลับทิ้งนายไป เราเกลียดตัวเองเหลือเกินทิว เราเกลียดตัวเอง... เราเกลียดตัวเองที่ขี้ขลาดแบบนั้น" บูมร้องไห้ฟูมฟาย

"ช่างมันเถอะบูม มันผ่านไปแล้ว แต่เราเชื่อว่านายมีเหตุผลบางอย่าง นายเล่าให้เราฟังได้ไหม"

บูมค่อยๆ ปล่อยเพื่อนแล้วพยักหน้าตกลง เขากลับไปนั่งที่เดิม สงบสติอารมณ์สักพักก็เริ่มเล่าบ้าง "เรื่องมันเกิดในวันเกิดของเราเอง ที่เราเชิญเพื่อนๆ มางานวันเกิดของเราที่บ้าน ตอนก่อนจะกลับ เราตั้งใจไว้แล้วว่าเราจะบอกนายว่าเราคิดยังไงกับนาย แต่แม่ก็มาเรียกเราเสียก่อน พอทุกคนกลับไป เราก็ถูกแม่เรียกขึ้นไปถามว่า... เรากับนายสนิทกันมากแค่ไหน เราก็ตอบไปว่าสนิทกันมาก แต่แล้วแม่ก็ขอให้เราเลิกคบกับนายอย่างเด็ดขาด เพราะแม่ไปรู้มาว่า...นายเป็นเกย์ เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแม่รู้ได้ยังไง วันต่อมา... ถ้านายจำได้เราก็บอกนายว่า เราเลิกคบกันเถอะ เราเสียใจมากนะทิว แต่เราก็ขี้ขลาดเกินไป เรามัวแต่กลัวจนลืมไปว่าเราควรทำอะไรบางอย่าง วันสุดท้ายที่โรงเรียน ตอนแรกเรายอมรับว่าเราหลบหน้านายเพราะเราละอายใจตัวเอง แต่พอรู้ว่าจะต้องจากไปเราก็วิ่งตามหานาย เราเจอต้อง เราบอกให้ต้องช่วยตามหา แต่แม่ก็มาเสียก่อน เราก็เลยต้องไป"

"ถามว่าเราเสียใจไหม เราก็บอกได้เลยว่าเราเสียใจมาก เราแทบจะไม่เป็นผู้เป็นคนเลยในปีแรกๆ ที่ไปเรียนที่อเมริกา ผลการเรียนก็ย่ำแย่มาก ก็ใช้เวลาเป็นปีกว่าจะผ่านมาได้ แต่เราอยากติดต่อนายนะทิว แต่เราก็ละอายใจจริงๆ ที่เราเป็นคนขี้ขลาด เราคิดว่าเราไม่คู่ควรกับนาย นายควรจะได้เจอคนอื่นๆ ทีดีกว่าเรา พอคิดแบบนั้น มันทำให้เราไม่กล้าติดต่อมาหานาย แม้กระทั่งเวลาที่เรากลับบ้าน เราก็ไม่ได้มาหาหรือโทรมา แต่ถามว่าคิดถึงไหม ก็คิดถึงมาก เราไม่เคยลืมนายเลย แต่... ชีวิตของเราก็ไม่มีอะไรมาก พออยู่ที่นั่นเราก็มีอิสระมากขึ้น หลังๆ พ่อแม่ก็เริ่มเข้มงวดกับเราน้อยลง แต่เรื่อง...ผู้หญิงคนนั้นที่นายได้เจอเขาแล้วที่เซเว่น เขาเป็นลูกสาวของเพื่อนพ่อ อายุเท่ากับเรา ไปเรียนเมืองนอกพร้อมๆ กับเรา เรียนที่เดียวกัน พ่ออยากให้เราเป็นแฟนกันก็เลย...ทำให้เรากับแพรวคบกันมาจนถึงทุกวันนี้ เราหมั้นกันแล้ว แล้วครอบครัวของเราก็อยากให้เราแต่งงานกันภายในปีสองปีนี้"

บูมสบตากับทิว เห็นสายตาที่มีคำถามของทิวแล้วบูมก็พูดอะไรไม่ออก จุดเริ่มต้นของความยุ่งยากคงจะเกิดขึ้นในไม่ช้านี้ เขาจะดึงให้ทิวต้องมาเจ็บช้ำและเสียใจอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้เหมือนกัน ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่เขาตัดสินใจกลับมาหาทิวและมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งแบบนี้

"แล้วนาย...รักเขาหรือเปล่าล่ะ" ทิวถามเสียงเบาพลางมองหน้าบูมด้วยความสงสัยและไม่แน่ใจระคนกัน มันเจ็บไม่ใช่เล่นเลยที่ได้รู้ว่าเขามีความสัมพันธ์กับคนที่มีเจ้าของแล้ว

แล้วบูมจะตอบคำถามนั้นของทิวยังไงล่ะทีนี้???

เศร้า อ่ะ

แต่ก้อขอบคูณ คุณ Sarawatta ที่มาต่อให้ รอตอนต่อไปอยู่นะครับ อยากอ่านต่อไวๆ

บูมถอนหายใจด้วยความหนักใจ มันอาจจะไม่ใช่คำถามที่ตอบได้ยากนัก แต่การที่เขาจะบอกว่าไม่รู้สึกอะไรกับแพรวเลยนั้นก็ดูจะเกินความจริงมากไป

"เรา..." บูมพูดแล้วก็หยุดเพราะไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน ทิวก็ดูเหมือนจะรอคำตอบจากเขาอยู่ "เรารู้จักกับแพรวมาสี่ปีกว่า ก็...เป็นธรรมดาที่เราคงรู้สึกผูกพันกัน"

ได้ยินแค่นี้ทิวก็หันหน้าหนีและกะพริบตาถี่ๆ เพื่อไม่ให้น้ำตามันไหลออกมาอีก เขากลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น นี่บูมกำลังเล่นอะไรอยู่ เขาจะรู้ไหมว่าเขากำลังสร้างความยุ่งยากให้กับชีวิตของทิวและผู้หญิงคนนั้น

บูมเห็นท่าทางแบบนั้นแล้วเขาก็ยิ่งไม่แน่ใจว่าควรจะพูดอะไรต่อดีหรือไม่ เขาไม่อยากทำให้ทิวต้องเสียใจ ทิวเสียใจเพราะเขามามากพอแล้ว "แต่ถ้าเลือกได้...เราก็เลือกนาย"

ทิวหันกลับมามองบูมด้วยความสนใจอีกครั้ง รอคอยฟังสิ่งที่บูมจะพูดต่อไป

"นายไม่รู้หรอกทิวว่าชีวิตของเราที่ดูสะดวกสบายไปทุกอย่างนั้น ในอีกด้านหนึ่งเราก็ไม่แทบจะไม่มีอิสระที่จะเลือกหรือคิดอะไรเลย แม้กระทั่งความรัก...เราก็เลือกเองไม่ได้ ถ้านายคิดว่า...ที่เรามาหานายครั้งนี้จะสร้างปัญหาให้กับนาย เราก็ขอโทษ...แต่เราอยากให้นายรู้ว่า...ถ้าเราไม่รักนายจริงๆ เราก็คงไม่กลับมาหา เราคงไม่ต้องการที่จะมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับนายแบบนั้น จริงๆ เรื่องนี้เป็นเหตุผลสำคัญหนึ่งที่ทำให้เราไม่ติดต่อนายและไม่คิดจะกลับมาหาอีก เรารู้ว่ามันมีแต่จะทำให้เกิดปัญหามากขึ้น ที่ผ่านมาเราก็ทำปัญหาให้นายมากพอแล้ว เราไม่อยากกลับมาทำให้นายต้องเจ็บปวดอีก แต่ที่เรากลับมาก็เพราะเราได้เจอนายโดยบังเอิญวันนั้น แล้วมันก็ทำให้เราห้ามใจตัวเองไม่ได้ จนในที่สุดก็ต้องกลับมา เราไม่ได้อยากนำปัญหามาให้นายหรอกนะทิว เรามาเพราะว่าเราคิดถึงและรักนายเท่านั้น แต่เราก็รู้ว่า...มันไม่ถูกต้องหรอกที่คนที่มีคู่หมั้นอย่างเราจะมีความสัมพันธ์กับอีกคน ก็แล้วแต่นายนะทิว ถ้านายไม่อยากมีปัญหา เราก็เข้าใจ เราก็ยินดีที่จะยุติทุกอย่าง เราก็จะกลับไป เราก็คงจะต้องแต่งงานกับคนที่พ่อกับแม่หาให้"

"บูม" ทิวเรียกด้วยน้ำเสียงเศร้าสะเทือนใจ นี่คือสิ่งที่เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลย แต่ก็เป็นเรื่องยากเหลือเกินที่ทิวจะตัดสินใจ จะปล่อยให้ความสัมพันธ์มันเกิดขึ้นต่อไปเขาก็ไม่อยากทำร้ายผู้หญิงอีกคนหนึ่ง จะยุติความสัมพันธ์แบบคนรักกันก็คงจะเจ็บด้วยกันทั้งสองฝ่าย จะทำอย่างไรดี จะกลืนก็ไม่เข้าจะคายก็ไม่ออก

"แต่ไม่ว่านายจะตัดสินใจยังไง เราก็มีเรื่องหนึ่งที่อยากจะขอร้องนาย" บูมหยุดแล้วก็ลุกขึ้นเดินมาหาทิว ทิวก็ลุกขึ้นตาม

"ขอให้เราได้ช่วยนายบ้างนะทิว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องหนี้สินหรือเรื่องเรียน ถ้าเราไม่ได้ช่วยนาย เราคงรู้สึกผิดบาปไปตลอดชีวิต เพราะเราก็มีส่วนทำให้ชีวิตนายต้องลำบากแบบนี้ นะทิว...ให้เราช่วยนาย เราอยากให้นายเรียนหนังสือ เราอยากให้นายมีอนาคตที่ดีกว่านี้"

"บูม" ทิวก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน ไม่รู้ว่าจะปฏิเสธเรื่องไหนหรือตอบรับเรื่องไหนก่อน เขาต้องการเวลาคิดทบทวน เขาตอบอะไรตอนนี้ไม่ได้

เห็นทิวเงียบแบบนั้นบูมก็พอจะเดาได้ว่าเขาคงเร่งเร้ามากเกินไป เพราะแต่ละเรื่องคงไม่ใช่สิ่งที่จะตัดสินใจได้ง่ายขนาดนั้น

"นายคิดดูก่อนก็ได้ทิว ทั้งสองเรื่อง" แล้วบูมก็ดึงมือทั้งสองข้างของทิวมาจับไว้ "แต่ถ้านายเชื่อใจและมั่นใจในตัวเรา เราก็อยากให้นายไปกับเรา อยู่ข้างๆ เรา ต่อสู้ปัญหาทุกอย่างด้วยกัน ที่เราตัดสินใจกลับมาครั้งนี้ เรารู้ว่ามันจะต้องมีปัญหาอย่างแน่นอน แต่ถ้าเรามัวแต่กลัวมัน เราก็จะต้องหนีมันตลอดไป เราก็จะเป็นคนขี้ขลาดอยู่วันยังค่ำ ลองคิดดูละกันนะทิว ถ้านายเองก็รักเรา อยากอยู่กับเรา เราก็ต้องสู้ไปด้วยกัน ก็ชีวิตเรามันเป็นแบบนี้ไปแล้ว แต่เราก็ไม่อยากให้มันเป็นอย่างนี้ต่อไป เราก็มีชีวิต เราก็มีหัวใจของเรา หัวใจที่มันควรจะได้รักคนที่อยากรัก เพราะยังไงมันก็รักคนที่มันไม่ได้รักไม่ได้ เราต้องการนายนะทิว"

คราวนี้ทิวเป็นคนที่โผเข้ากอดบูมบ้าง ถึงมันจะเป็นเรื่องที่ทำใจยากสักแค่ไหน ตามความรักก็มีอิทธิพลมากกว่า

"ทิว...เราต้องการนาย เราอยากให้นายอยู่ข้างๆ เรา ถ้านายไม่กลัวปัญหาที่จะเกิดขึ้นตามมา นายอยู่กับเรานะ อยู่กับเรานะทิว เราจะไม่จากกันไปไหนอีก"

ยิ่งได้ฟังแบบนี้ จากที่รักมากอยู่แล้วก็คงจะยิ่งรักสุดหัวจิตหัวใจ ทิวแทบจะไม่ต้องเสียเวลาคิดทบทวนใดๆ เลย

ทิวกับบูมมองหน้าและสบตากัน จากนั้นก็ยิ้มให้กัน ทิวให้คำตอบแรกกับบูมได้แล้ว ก็เหลือแค่คำตอบที่สองที่ทิวคงต้องใช้เวลาคิดมากหน่อย

"อืม... เห็นคนเศร้าแบบนี้ สงสัยเราคงต้องอยู่ปลอบขวัญคนเศร้าอีกคืนแน่ๆ เลย" บูมพูดติดตลกด้วยสีหน้าทีเล่นทีจริง

"คนบ้ากาม" ทิวแอบว่าด้วยการทำปากขมุบขมิบ

"ว่าเราเหรอ" บูมถามพลางขำเบาๆ มองดูทิวด้วยสายตาเอ็นดู "เราไม่ใช่คนบ้ากามเสียหน่อย เราแค่สงสารคนเศร้าก็เลยอยากปลอบใจเท่านั้นเอง"

"ไม่เศร้าแล้ว เห็นไหมเรายิ้มแล้ว" ทิวแย้งพลางฉีกยิ้มให้ดู

บูมหัวเราะชอบใจแล้วก็โอบศีรษะเพื่อนมากอดไว้ "โอ๋...ถ้าทิวไม่ชอบเราก็ไม่ทำหรอก เราขู่ไปงั้นแหละ" แล้วบูมก็ดันตัวทิวออกเพื่อมองหน้า "ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ เอ...ตกลงอยากให้ทำหรือไม่อยากให้ทำกันแน่เนี่ย"

ทิวจึงขำบ้าง "ก็แล้วแต่"

"โธ่...เรารู้หรอกน่าว่าที่แท้...นายก็ชอบ" บูมทำหน้าล้อเลียน ก็ไม่ได้อยากจะทะลึ่งเท่าไรหรอก แค่อยากเปลี่ยนบรรยากาศที่มันอึมครึมเมื่อกี้ให้ดูสดใสขึ้นมาบ้างเท่านั้นเอง แต่บูมก็มีความสุขชะมัดเลย ความรู้สึกมันเหมือนกับตอนที่ทิวพาเขาไปลองร้องเพลงกับวง ตอนนั้นทิวได้เตรียมการทุกอย่างไว้ให้เขาหมดแล้ว พอเขารู้ เขาก็อยากจะบอกทิวว่า "โฆตรรักทิวเลย" ตอนนี้ก็เหมือนกัน เขาก็ "โฆตรรักทิวเลย" ที่ทิวจะอยู่เคียงข้างเขาไม่ว่าจะเกิดปัญหาอะไรขึ้นตามมา

-------------------------------------------------------------------------

"บีม...บีม...เปิดประตูให้แม่หน่อย" เสียงแม่เรียกและเคาะประตูห้องนอนในยามนี้ทำให้บีมรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีอีกแล้ว เขารีบมาเปิดประตู ก็เห็นแม่อยู่ในชุดนอนพร้อมกับเสื้อคลุมสีขาว แต่สีหน้าหมดูบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด

"ครับแม่ มีอะไรครับ"

"รู้ไหมว่าบูมหายไปไหนตั้งสองคืนแล้ว"

"โธ่แม่ บูมเขาโตแล้วนะครับ แม่ไม่ต้องห่วงเขาหรอกครับ เขาดูแลตัวเองได้" บีมพูดอย่างระอาใจ

"แม่ไม่ได้ห่วงเรื่องนั้น แต่แม่สังหรณ์ใจยังไงไม่รู้ โทรไปก็ไม่ติด จะถามอะไรก็ไม่ได้ นี่คงไม่ได้แอบไปหาเพื่อนคนนั้นหรอกนะ บีมรู้ไหมว่าบูมแอบไปหาเพื่อนคนนั้นที่เป็นเกย์หรือเปล่า" คุณทิพย์นภาหันมาซักลูกชายคนโตแทน

"ก็ไม่นี่ครับแม่ ผมไม่เห็นว่าบูมมีท่าทางอยากจะไปหาทิวเลย ไม่เห็นพูดถึงเลยด้วยซ้ำ เขาก็ไม่ได้ไปมาหาสู่กันนานหลายปี สงสัยบูมคงลืมไปแล้วล่ะครับ" บีมพยายามพูดให้แม่สบายใจ แต่น้องชายเขาก็เป็นอย่างที่เขาว่าจริงๆ ไม่เคยเอ่ยถึงทิวเลยตั้งแต่กลับมา เขาเคยทวงสัญญาอยู่ครั้งหนึ่งบูมก็ตอบว่าไม่พร้อมและทำท่าเหมือนไม่อยากคุยเรื่องนี้ต่อ เขาก็เลยไม่เซ้าซี้

"จริงเหรอ..." คุณทิพย์นภาทำหน้าเหมือนไม่ค่อยมั่นใจ "ก็ดีแล้ว แต่ยังไงบีมก็ช่วยดูน้องให้แม่ด้วย ถ้าเห็นบูมกลับไปหาเพื่อนคนนั้นเมื่อไร ให้บอกแม่ทันที เข้าใจไหม น้องเราเป็นผู้ชาย อย่าให้เขาต้องไปเป็นตุ๊ดเป็นเกย์ แม่รับไม่ได้ อีกอย่าง บูมก็มีคู่หมั้นแล้ว สงสัยแม่คงจะต้องให้รีบแต่งงานกันแล้วล่ะ"

บีมได้แต่ทอดถอนใจ พ่อกับแม่นี่ก็ช่างบังคับบูมไม่เลิกเสียจริงๆ จบจากบังคับเรื่องเรียนก็มาบังคับเรื่องแฟนต่อ

"ครับแม่" บีมรับคำเพื่อให้แม่สบายใจ ไม่อย่างนั้นแล้วแม่ก็จะบ่นไม่เลิก เฮ้อ สงสารบูมจริงๆ เลย บูมอายุยังไม่เท่าไรก็จะถูกบังคับให้แต่งงานเสียแล้ว บีมยังไม่คิดจะแต่งงานตอนนี้เลย เขายังสนุกกับชีวิตโสดอยู่และเขาก็เชื่อว่าบูมคงไม่อยากแต่งงานตอนนี้เหมือนกัน

--------------------------------------------------------------------------

ไม่ใช่เฉพาะแต่คุณทิพย์นภาเท่านั้น แพรวเองก็เป็นอีกคนหนึ่งที่พยายามโทรหาบูมอยู่หลายรอบแต่ก็ไม่ติด ทำให้เธอหงุดหงิดพอสมควร แพรวหยุดไปพักใหญ่ก็โทรอีก แต่คราวนี้โทรติดเพราะบูมเพิ่งเปิดเครื่องตอนที่ทิวกำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ ส่วนเขาอาบเสร็จเรียบร้อยแล้ว

"แพรว...มีอะไรหรือเปล่าครับ" บูมถามแล้วก็รีบเดินออกไปที่ระเบียงข้างนอกเพราะไม่อยากให้ทิวมาได้ยิน

"บูมปิดเครื่องหรือเปล่าคะ แพรวนึกว่าอยู่ที่ทำงานเสียอีก โทรไปหาคุณพ่อถึงได้รู้ว่าบูมออกมาแล้ว ตอนนี้บูมอยู่ไหนคะ"

น้ำเสียงที่สั้นห้วนนั้นก็ทำให้บูมรู้ว่าเจ้าของเสียงใสนั้นไม่ค่อยพอใจเท่าไรนัก "พอดีบูมมาหาเพื่อน ไม่ได้เจอกันนานก็เลยคุยกันเพลินไปหน่อย ตอนนี้บูมก็อยู่บ้านเพื่อน แพรวมีอะไรหรือเปล่าครับ"

"บูมนี่ก็แปลกนะคะ ก็แพรวเห็นบูมปิดเครื่องก็เลยเป็นห่วง เราเป็นคู่หมั้นกันแล้วนะคะบูม"

แพรวย้ำเตือนมาแบบนั้นแล้วบูมก็รู้สึกเจ็บแปลบในใจ

"พรุ่งนี้แพรวว่าจะไปงานอีเวนต์ที่เพื่อนจัดที่เซ็นทรัลเวิร์ลด์ แพรวอยากให้บูมไปด้วย เพื่อนๆ ของแพรวเขาอยากรู้จักบูมน่ะค่ะ"

"แพรว...บูมไม่ค่อยชอบไปงานแบบนั้นเท่าไรแพรวก็รู้"

"บูมคะ แต่แพรวบอกเพื่อนๆ ไว้แล้วนะคะ แค่วันเดียวเอง แพรวไม่ได้ให้บูมไปบ่อยๆ เสียหน่อย นะคะบูม อย่าทำให้แพรวเสียหน้าสิคะ"

บูมเริ่มมีท่าทางหนักใจมากขึ้น จริงๆ ถ้าไม่ติดอะไรเขาก็คงไม่มีปัญหา แต่เมื่อกี้เขาเพิ่งตกลงกับทิวว่าจะพาทิวไปหาซื้อต้นไม้ที่ตลาดเทเวศร์ แล้วจะให้เขาบอกทิวว่ายังไง

"แพรวไปกี่โมงครับ นานหรือเปล่า"

"ก็...งานเขาเริ่มสิบโมงเช้า แต่แพรวว่าจะไปสักสิบเอ็ดโมง พอดีเพื่อนๆ เขาจะนัดทานข้าวกลางวันกันด้วยค่ะ แพรวว่าออกสักสิบเอ็ดโมงก็น่าจะดี ไปถึงก็จะได้ไปทานข้าวเลย แล้วก็คงอยู่สักสองสามชั่วโมงค่ะ ไปนะคะบูม" แพรวทำเสียงอ้อนในตอนท้าย

"ก็...ครับ เดี๋ยวผมไปรับแพรวที่บ้านตอนสิบเอ็ดโมงละกันครับ"

"ค่ะบูม เดี๋ยวแพรวขอตัวไปนอนก่อนนะคะ กู๊ดไนท์ค่ะ" แพรวบอกเสียงใสพลางยิ้มดีใจ

"ครับ กู๊ดไนท์ครับแพรว แล้วเจอกันพรุ่งนี้ครับ"

พูดจบแล้วบูมก็กดวางสายแล้วหันตัวจะเดินกลับเข้ามาในห้อง แย่แล้วสิ ทิวมายืนอยู่ตรงหน้าประตูที่จะออกมาตรงระเบียงตั้งแต่เมื่อไร ทิวจะได้ยินอะไรหรือเปล่านะ

"อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ ไวจัง" บูมพยายามทำน้ำเสียงให้เป็นปกติ แต่ทำไมทิวไม่ยิ้มเลยล่ะ

"แค่บททดสอบแรก...มันก็ยากเอาการอยู่เหมือนกันนะบูม"

ได้ฟังอย่างนั้นแล้วบูมก็อดสงสารทิวไม่ได้ "นายเข้าใจเราใช่ไหมทิว"

ทิวพยักหน้า แต่สีหน้าก็ดูเศร้าๆ

"อดทนหน่อยนะทิว มันอาจจะไม่ใช่เรื่องง่ายที่เราจะหาทางออกให้กับปัญหานี้ แต่เราจะพยายาม" บูมพูดเป็นเชิงให้คำมั่นสัญญา

ทิวพยักหน้าอีกครั้งและยิ้มน้อยๆ เพื่อให้บูมมั่นใจว่าทิวเข้าใจจริงๆ แต่ลึกๆ แล้วทิวก็รู้สึกไม่ค่อยดีนัก อย่างแรก ไม่ว่าจะมองในแง่มุมไหน ทิวก็ไม่ต่างจากมือที่สาม อย่างที่สอง ถ้าเกิดบูมหาทางออกไม่ได้ แล้วเขาจะเป็นยังไงต่อ คงไม่พ้นที่จะต้องเจ็บอีกครั้ง

"ขอบใจนะทิวที่นายเข้าใจเรา"

แววตาซาบซึ้งใจของบูมก็ทำให้ทิวพอสลัดความกังวลไปได้บ้าง ก็ในเมื่อรักกันแล้ว มันก็คงต้องช่วยกันฟันฝ่าอุปสรรคไม่ใช่หรือ ถ้าไม่ช่วยกันแล้ว จะเรียกว่ารักกันได้ยังไง

-------------------------------------------------------------------

ตอนสายของวันต่อมา บูมก็ไปรับแพรวไปงานอีเวนต์สินค้าตัวหนึ่งที่เพื่อนของแพรวทำการตลาดให้อยู่ วัตถุประสงค์หลักๆ ที่แพรวอยากไปงานนี้เพราะแพรวอยากไปให้กำลังใจเพื่อนที่เพิ่งเริ่มทำงานชิ้นใหญ่ รวมทั้งจะถือโอกาสนี้แนะนำบูมให้เพื่อนๆ ของแพรวรู้จักด้วย

ปกติเมื่อก่อนบูมก็ไปงานแบบนี้ได้โดยไม่มีปัญหาอะไรนัก แม้จะไม่ค่อยชอบเท่าไร แต่คราวนี้บูมกลับรู้สึกเบื่อๆ และไม่สนุก เขาต้องคอยปั้นหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสเมื่อถูกแนะนำให้รู้จักกับเพื่อนของแพรวในวงอาหารกลางวันในร้านอาหารแห่งหนึ่ง มีเพื่อนของแพรวมาร่วมกินนับสิบกว่าคน แพรวดูจะมีความสุขที่ได้เจอกับเพื่อนๆ และเมาท์กันตามประสาผู้หญิง รวมทั้งก็แอบภูมิใจที่พาแฟนที่หล่อเหลาและเป็นลูกคนมีชื่อเสียงมาให้เพื่อนๆ ได้รู้จัก

แต่กว่าแพรวจะคุยกับเพื่อนจนหนำใจก็ปาเข้าไปเกือบสี่โมงเย็น กว่าจะไปส่งแพรวถึงบ้านได้ก็ห้าโมงเย็นกว่าๆ เพราะแถวนั้นรถติดมาก พอส่งแฟนสาวเสร็จแล้ว บูมก็รีบบึ่งรถมาที่บ้านทิวทันที

----------------------------------------------------------------------

ทิวออกมาเปิดประตูให้บูมด้วยอาการงงๆ เพราะจริงๆ เขาบอกบูมไปแล้วว่าเย็นนี้เขาจะไปร้องเพลงที่ร้านอาหาร บูมไม่ต้องมาก็ได้ หรือว่าทิวจะลืมบอก หรือบอกแล้วบูมไม่เข้าใจหรือบูมลืมหรือเปล่าว่าเขาจะไม่อยู่

"บูม ตอนเย็นนี้เราไม่อยู่นะ เราต้องไปร้องเพลงที่ร้านอาหาร" ทิวบอกขณะที่พาบูมเดินเข้ามาในบ้าน

"เรารู้แล้ว"

"อ้าว รู้แล้วทำไมนายถึง..." ทิวสงสัย

"เดี๋ยวเราจะไปส่งนายที่ร้านอาหาร แล้วก็จะไปรับนายกลับด้วย"

"บูม... ไม่ต้องหรอก นายกลับบ้านเถอะ ไม่ต้องไปรับไปส่งเราหรอก เกรงใจ มันดึกนะบูม"

บูมหยุดเดินแล้วหันมามองทิว "เรากลับมาคราวนี้ก็เพื่อจะมาอยู่ดูแลนายนะทิว ให้เราได้ดูแลนายบ้างเถอะ เราจะได้รู้สึกผิดน้อยลงบ้าง นายเหนื่อยกายเหนื่อยใจมาเยอะแล้ว ให้เราดูแลนายบ้างนะทิว"

ทิวถึงกับพูดไม่ออกที่ได้ยินเช่นนั้น จริงๆ เขาก็ไม่ได้ต้องการให้บูมชดใช้อะไรให้เขาหรอก แค่ได้เจอบูมอีกครั้งทิวก็พอใจแล้ว แต่ทิวก็เข้าใจว่าบูมคงรู้สึกผิดจริงๆ ถ้าไม่ให้บูมได้ทำสิ่งที่เขาคิดว่าพอจะชดเชยความรู้สึกผิดได้ บูมก็คงจะไม่สบายใจต่อไป นั่นคือสิ่งที่ทิวไม่อยากเห็น แต่ทิวยังไม่ทันจะได้พูดอะไร ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาเสียก่อน

"ไอ้บูม มึงกลับมาแล้วเหรอ"

เสียงที่ดังมาจากประตูหน้าบ้านทำให้ทิวกับบูมรีบหันไปดูเจ้าของเสียงด้วยความสงสัยทันที

"ไอ้ต้อง" ทิวอุทานเบาๆ ไม่คิดว่าต้องจะมาหาเขาในวันนี้ สงสัยต้องคงลืมว่าทิวมีร้องเพลงตอนเย็นวันเสาร์แน่ๆ เลย แต่นั่นก็ไม่สำคัญเท่ากับว่า ต้องไม่พอใจและอาฆาตบูมที่ทอดทิ้งทิวไปมากทีเดียว